Η ιστορία του Καισερά Σερά & της Γουιλμπί Γουιλμπί

Από τη σαρκική ένωση του Καισερά Σερά και της Γουιλμπί Γουιλμπί προήλθε ένα παιδί, ο μικρός Γουατέβερ. Από την ψυχική ένωση του Καισερά Σερά και της Γουιλμπί Γουιλμπί δεν προήλθε παιδί, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειές τους. Έτσι πίστευαν αυτοί, αλλά ο Γουατέβερ ήξερε ότι στο παιδικό του δωμάτιο τριγύριζε ένα ψυχαδελφάκι, που ο μόνος λόγος της αορατότητάς του ήταν πως δεν είχε σάρκα. Όταν αποφάσισε να τους το εκμυστηρευθεί -προσθέτοντας ότι είναι κοριτσάκι- η Γουιλμπί Γουιλμπί πάνιασε και ο Καισεράς Σεράς τον χαστούκισε, λέγοντάς του ότι με κάποια πράγματα δεν κάνουνε αστεία. Η ψυχαδελφούλα του δεν είχε ξαναδεί τον Καισερά Σερά να σηκώνει χέρι και αποφάσισε ότι για να προστατέψει τον Γουατέβερ έπρεπε να εξαφανιστεί από τη ζωή του. Τους επόμενους μήνες ο Γουατέβερ την φώναζε και την ξαναφώναζε στην ιδιαίτερη γλώσσα που είχαν αναπτύξει μεταξύ τους, αλλά μάταια. Σταδιακά ο Γουατέβερ άρχισε να αμφιβάλλει αν το ψυχαδελφάκι είχε υπάρξει ποτέ. Μάλλον θα το είχε φανταστεί. Όπως και τη γλώσσα. Αποφάσισε να την ξεχάσει. Αλλά πριν την ξεχάσει είπε να τη γράψει μια και μόνη φορά. Την έγραψε στο τετράδιό του και μετά ξέχασε το τετράδιο μαζί με τη γλώσσα. Δώρον άδωρον, δηλαδή.

Όχι ακριβώς όμως, αφού τα ξαναθυμήθηκε μερικές δεκαετίες αργότερα, όταν ο Καισεράς Σεράς και η Γουιλμπί Γουιλμπί αποδήμησαν ταυτόχρονα εις Κύριον. Δεν ήταν κοινή τους απόφαση, τροχαίο ήταν. Ο Γουατέβερ είχε μαλώσει πάμπολλες φορές τον πατέρα του, εξηγώντας του πως δεν έπρεπε να οδηγεί σε αυτήν την ηλικία. Στο φέρετρο τον χαστούκισε κιόλας. Ήταν η πρώτη φορά που σήκωνε χέρι πάνω του. Στο διπλανό φέρετρο η Γουιλμπί Γουιλμπί πανιασμένη. Λίγες μέρες μετά η ανάγνωση των διαθηκών τους δεν έκρυβε εκπλήξεις: και οι δύο άφηναν στον Γουατέβερ ό,τι είχαν και δεν είχαν. Από αυτά που είχαν και που νόμιμα κληρονομούνται δεν είχαν πολλά, αφού έζησαν μια ζωή στην οποία προτίμησαν να αφεθούν στην μοίρα τους παρά να την κυνηγήσουν. Από αυτά που δεν είχαν όμως και τα οποία κληρονομούνται με τρόπους μη προβλεπόμενους από το νόμο είχαν πάμπολλα, και ο Γουατέβερ του Καισερά Σερά και της Γουιλμπί Γουιλμπί είχε πάρει τα περισσότερα.

Ψάχνοντας λοιπόν την αποθήκη τους ο Γουατέβερ ξαναβρήκε τα παιδικά του τετράδια και προφανώς ανάμεσά τους κι εκείνο που είχε γράψει τη ψυχογλώσσα που μιλούσε με την αδελφή του. Ανοίγοντας το, είδε με έκπληξη ότι η γλώσσα τους δεν αποτελούνταν από λέξεις αλλά από μια εικόνα. Τότε το γεγονός δεν του είχε κάνει εντύπωση. Τώρα του έκανε. Ένα κοριτσάκι ήταν στην εικόνα. Πώς να την μιλήσει όμως τη γλώσσα της εικόνας; Είχε ξεχάσει. Την πήρε μαζί του και την έβαλε στο πορτοφόλι του. Τις επόμενες μέρες την έβγαζε συχνά και την κοιτούσε· μέχρι που ο τρόπος που την κοιτούσε είχε γίνει πια τόσο αγαπητικός, που η εικόνα ξεκλείδωσε και έγινε εικόνα - γλώσσα. Τότε η ψυχή αδελφή του αποφάσισε να του απαντήσει. Ζαλισμένος από την σπανιότατη για ενήλικους ανθρώπους επικοινωνία, ο Γουατέβερ δεν μπορούσε να διακρίνει αν του μιλούσε έξω από την εικόνα ή μέσα απ' αυτήν, δεν μπορούσε να διακρίνει σε τι ποσοστό εκείνη ήταν γλώσσα και σε τι μορφή. Πάντως αν είχαν μορφή οι ψυχές, η δική της ήταν αυτή, κι εκείνος τα χρόνια που ακόμα του αναλογούσαν στη ζωή ήταν αποφασισμένος να την αγαπάει, αφού αν έπαυε να την αγαπά θα έπαυε κι η εικόνα της να είναι η γλώσσα της ψυχής της.

Ο Γουατέβερ κορνίζωσε την εικόνα της στο σαλόνι του κι όσοι έμπαιναν σπίτι του δεν μπορούσαν καν να υποψιαστούν ότι αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη εικόνα, απλά και μόνο επειδή δεν μπορούσαν να υποψιαστούν ότι το βλέμμα δεν μας έχει χαριστεί για να κοιτάζουμε τον κόσμο τον προφανή, αλλά για να απελευθερώνουμε από μέσα του τον κόσμο τον αληθινό.