Aprile

Πρώτη Μαϊου σήμερα, οπότε ας μιλήσουμε για τον Απρίλη. Όχι, αστειεύομαι. Δεν θα ήταν πρέπον. Ας μιλήσουμε τότε για κάτι άλλο που επίσης δεν είναι πρέπον, αλλά να λέμε και καμιά αλήθεια που και που, δεν βλάπτει.

Πρωτομαγιάτικη βόλτα τον μπέμπη. Όχι σε εξοχές και ξενερώματα. Στην Κηφισιά, αφού αντί να πιάσει τον Μάη είναι προτιμότερο να αναπτύξει εγκαίρως ταξική συνείδηση. Εκεί λοιπόν, σε μια καφετέρια, στο δίπλα τραπέζι ένας άλλος μπέμπης, όπως αποδεικνύεται εντελώς συνομήλικός του. Και συνειδητοποιώ ότι εξετάζω το άλλο μωρό με -τουλάχιστον- αντιπάθεια, βάζοντας στο μικροσκόπιο τον τρόπο που κινείται, τον τρόπο που μιλάει, το μέγεθός του, τα χαρακτηριστικά του, τα πάντα όλα του. Και σκέφτομαι ότι είτε εγώ είμαι κανίβαλος είτε σκέφτονται πολλοί σαν εμένα. Και αν σκέφτονται πολλοί σαν εμένα, κι αν τελικά περνάμε τη ζωή μας μεταξύ ανταγωνιστικότητας και κτητικότητας, κι αν η ανταγωνιστικότητα και η κτητικότητα είναι το άλφα ως το χι των βαθύτερων κινήτρων μας, αφήνοντας το ψι και το ωμέγα στα ευγενικά μας συναισθήματα, τότε.

Ψάχνω να βρω το «τότε» και δεν βρίσκω ένα εύκαιρο, οπότε αφού ο λόγος περί ανταγωνιστικότητας, εκείνο που μπορώ να πω λίγες ώρες πριν τον ημιτελικό του φάιναλ φορ, είναι ότι από ένα επίπεδο επιτυχίας και πάνω μια ομάδα λογοδοτεί μόνο στον εαυτό της, την δική της ιστορία, τα δικά της ρεκόρ, τον δικό της μύθο.

Χάσει λοιπόν κερδίσει ο Παναθηναϊκός απόψε, πάρει - δεν πάρει το πέμπτο ευρωπαϊκό την Κυριακή, ο Ομπράντοβιτς και η ομάδα του ούτε θα μικρύνουν, ούτε θα αμφισβητηθούν, ούτε θα αγαπιούνται λιγότερο: η «ψύχωση» είναι αρρώστια άλλων οργανισμών, που ακριβώς επειδή δεν ανέχονται να χάνουν, επιλέγουν να κερδίζουν με κάθε τίμημα, εντός των γεωγραφικών ορίων όπου τους επιτρέπεται, εντός των γεωγραφικών ορίων όπου το «με κάθε τίμημα» εξυμνείται ως μαγκιά.