Ανέλιξης
Η λέξη «καραγκιόζης» ούτε τυχαία έλαβε τη σημασία που έλαβε, ούτε τυχαία τη διατήρησε. Μερικά κομμάτια της -αυθεντικής ή επίκτητης, γηγενούς ή εισαγόμενης, το ίδιο κάνει- λαϊκής μας παράδοσης ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, και το γεγονός ότι ξεπερνιούνται και σβήνουν, αποτελεί κατά την προσωπική μου άποψη σαφέστατο δείγμα πολιτισμικής ανέλιξης της ελληνικής κοινωνίας.
Μπορούμε να αποδώσουμε κάθε τιμή στον μεγάλο νεκρό καραγκιοζοπαίκτη, αλλά η συλλογική νοσταλγία για τον ίδιο τον καραγκιόζη και το θέατρο σκιών του μού φαίνεται συναισθηματικό καραγκιοζιλίκι.
posted by Old Boy @ 11:29 μ.μ.
28 comments
28 Comments:
Μία φίλη μου, μου είπε κάποτε ότι παραξενευόταν πολύ, όταν ήταν μικρή και άκουγε συνομιλήκους της να βλέπουνε παραστάσεις του καραγκιόζη.
Διότι της φαινόταν παράξενο το είδος αυτό του χιούμορ.
Έχω κι εγώ έναν συγγενή που όταν ήταν μικρός έβλεπε καραγκιόζη, όταν εμείς οι άλλοι προτιμούσαμε να παίζουμε στις αλάνες, αφήνοντάς τον μόνο να ψυχαγωγηθεί.
Περί του συγγενή μου: πρόκειται για ένα πολύ καλό άνθρωπο με οξεία αντίληψη και παρατηρητικότητα, ιδιαιτέρως αυξημένη αίσθηση του χιούμορ και μεγάλη ωριμότητα.
Δεν γνωρίζω βέβαια, αν αυτό είναι το μέσο προφίλ του φίλου θεατή των παραστάσεων του καραγκιόζη, αλλά πιστεύω ότι τα παιδιά που τους αρέσει να παρακολουθούν τις καραγκιοζο-ιστορίες πρέπει να είναι ξεχωριστά.
Για την ανέλιξη της κοινωνίας που λες, εάν την εννοείς ως φυσικό χρονικό επακόλουθο μιας βιωμένης εμπειρίας και ως συνειδητοποίησης της ουσίας της παράδοσης, τότε μάλλον έχεις δίκιο.
Σ' αυτήν την περίπτωση όμως, και λογικά και κανονικά όπως το θέτεις, ο κόσμος μας έχει περάσει σε υψηλότερα επίπεδα σκέψης και διανόησης και ετοιμάζεται να ζήσει ανώτερες καταστάσεις στο πνεύμα και το σώμα.
Όσο για την νοσταλγία του Καραγκιόζη, μπορεί να είναι "καραγκιοζιλίκι", μιας και νοσταλγεί κανείς κάτι που δεν έχει και δεν είναι, ενώ στην περίπτωσή μας, νομίζω ότι δεν εξέλειψαν οι καραγκιόζηδες ακόμη...:-)
Υ.Γ.: Δύο πράγματα μου κάνουν εντύπωση στο μπλογκ σου.
Πρώτον, ότι μοιάζεις να ενδιαφέρεσαι για πάρα πολλά πράγματα
και δεύτερον, ότι για έναν πολύ μυστήριο λόγο, όταν σε κάτι διαφωνούν οι αναγνώστες εναντίον σου, παρόλα αυτά δεν εξωθούνται στα άκρα...
«Για την ανέλιξη της κοινωνίας που λες, εάν την εννοείς ως φυσικό χρονικό επακόλουθο μιας βιωμένης εμπειρίας και ως συνειδητοποίησης της ουσίας της παράδοσης, τότε μάλλον έχεις δίκιο».
Όχι. Το εννοώ ως φυσικό χρονικό επακόλουθο του ότι ο κόσμος άρχισε να έχει ευρεία πρόσβαση σε άλλου είδους θεάματα, να κρίνει, να συγκρίνει και εν τέλει να απορρίπτει αυτό που -κατά τη γνώμη μου πάντα- ήταν πολύ φτωχότερο τόσο ως μορφή όσο και ως περιεχόμενο.
«μοιάζεις να ενδιαφέρεσαι για πάρα πολλά πράγματα»
Νομίζω ότι όλοι μας ενδιαφερόμαστε για πάρα πολλά πράγματα. Απλά έχω την αφέλεια ή την άγνοια κινδύνου να γράφω και τι πιστεύω για όσα με ενδιαφέρουν :)
Υφάρχει πάντως, μέσα στο γενικό καραγκιοζιλίκι, μια χαριτωμένη υπενθύμιση οτι όλοι αυτοί οι ενήλικες της κραταιής γενιάς, τόσο οι τίμιοι πλην παραγκωνισμένοι όσο και οι απατεώνες πλην επιτυχημένοι, όλοι ανεξαιρέτως υπήρξαν κάποτε παιδιά που έχουν δεί τον καραγκιόζη φούρναρη. Η συλλογική νοσταλγία είναι καραγκιοζιλίκι, αλλά η ατομικη νοσταλγία της αθωότητας με την ευκαιρία του θανάτου του Σπαθάρη, είναι η "αληθινή επανάσταση". Φυσικά, το συμπληρωματικό του καραγκιοζολικίου κομμάτι εξατμίζεται ακαριαία.
Καλημέρα! Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που έβλεπαν Καραγκιόζη όταν ήταν παιδιά. Ο Σπαθάρης ήταν μάλλον ο αγαπημένος μου, κυρίως λόγω της φωνής αλλά και γιατί οι φιγούρες του μού φαίνονταν οι πιο προσεγμένες. Δεν θυμάμαι αν γελούσα παρακολουθώντας, μάλλον όμως όχι. Περισσότερο με ενδιέφερε το εικαστικό του θέματος, λόγω της τρέλας μου με τη ζωγραφική και το σκίτσο. Θυμάμαι μάλιστα ότι έφτιαχνα δικές μου φιγούρες, όχι ηρώων του Καραγκιόζη αλλά του Σπάιντερμαν! lol
Συμφωνώ σε όσα γράφεις σχετικά με την ανέλιξη της κοινωνίας και τα θεάματα, αλλά λυπήθηκα ιδιαιτέρως για την απώλεια του Σπαθάρη...
Θα συμφωνήσω (που χεστήκαμε όλοι δηλαδή), με το ότι το ιστορικό-κοινωνικό πλαίσιο του Καραγκιόζη δεν αφορά τόσο τα πιτσιρίκια όσο οι Σίμπσονς. Ούτε καν εμένα δεν αφορούσε, το 80. Αλλά ούτε και ο Σαίξπηρ, με την ίδια έννοια τα αφορά. Ο ποιότητα, κατά την γνώμη μου, και του Ρόμπερτ Μ. Πίρσιγκ, (για να δώσω μία αίγλη στην γνώμη μου)δεν έχει να κάνει με τον πλούτο. Έχει να κάνει με τον βαθμό αφοσίωσης που δουλεύουμε πάνω σε κάτι. Το μεράκι, την τέχνη που βάζουμε σε αυτό. Με άλλα λόγια τον βαθμό επένδυσης στο αντικείμενο.
Ίσως να ανφέρεσαι σε κάποια υποκριτική υστερία νοσταλγίας που έχει πιάσει τους τηλεπαρουσιαστές. Δεν έχω τηλεόραση και δεν γνωρίζω.
Όμολογώ ότι εγώ κι η νοσταλγία δεν είμαστε πολύ φίλοι.
Αλλά όταν συναντάς την ποιότητα την αναγνωρίζεις και ο γραμμικός χρόνος δεν την επηρεάζει. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, ότι η Κρατική έπαιζε Καραγκιόζη του Σπυρόπουλου. Δεν μου άρεσε ποτέ. Προτιμούσα ν' ακούω έναν δίσκο του Σπαθάρη. Μπορεί να μην είχα εικόνα, αλλά για μένα ήταν κλάσεις ανώτερο το ακρόαμα από το θέαμα.
Αγαπητέ κ. Χ
Όταν όλη η Ελλάδα έκλαιγε με τα προβλήματα των πλουσίων (Κούρκουλος,Βουγιουκλάκη), το θέατρο Σκιών ασχολείτο μόνο με τα προβλήματα των φτωχών(κάτι θυμίζει αυτό στη συλλογική μνήμη).
Η συλλογική μνήμη και οι επιλογές της διαμορφώνονται μόνο από την ίδια ?
Ελεύθερη Ανέλιξη?
Η Αλήθεια συγκροτείτε από το στερητικό Αν και τη Λήθη.
Λήθη όμως δεν σημαίνει Ξεχνώ, αυτή είναι δευτερογενής έννοια.
Λανθάνω σημαίνει Αποκρύπτω.
Όλα στο ΦΩΣ λοιπόν. Μη μασάς , μπορείς.
Σωτήρης
«αλλά η ατομικη νοσταλγία της αθωότητας με την ευκαιρία του θανάτου του Σπαθάρη, είναι η "αληθινή επανάσταση"».
Τι το επαναστατικό έχει; Έχει περάσει ποτέ από τα μέρη του πλανήτη μας ενήλικος που να μην έχει νοσταλγήσει την «αθωότητα» των παιδικών του χρόνων; Κι ακόμη χειρότερα ενήλικος που να μην έχει περιτυλίξει με το νοσταλγικό πέπλο της δικής του παιδικής «αθωότητας» ολόκληρη την εποχή κατά την οποία ήταν παιδί, ωραιοποιώντας την στη νιοστή;
Τότε διαφωνούμε.
Αυτό που λες εσύ πάντως μπορεί να δοκιμαστεί.
Μπορούμε δηλαδή να κάνουμε ένα απλό πείραμα:
να προβάλλουμε σ' ένα παιδί τα πάσης φύσεως θεάματα της εποχής μας και κάποια ώρα να το βάλουμε να δει Καραγκιόζη.
Είμαι σίγουρη ότι θα δυσκολευτεί να το παρακολουθήσει, κυρίως γιατί θα χρειαστεί υπομονή και είναι κάτι που λείπει από τα περισσότερα παιδιά σήμερα.
Εάν βρεις όμως κανένα τέτοιο παιδάκι, και έχεις την δυνατότητα να το δεις να εξελίσσεται, θα με θυμηθείς.
Όπως ήδη σου έγραψα στο πρώτο μου σχόλιο, στον δικό μου περίγυρο, μόνο έναν συγγενή μου γνωρίζω που υπήρξε φαν του Καραγκιόζη.
Σκέψου τί σπάνιο φαινόμενο είναι να βρεις έναν θαυμαστή του είδους.
Για σένα τώρα.
Νομίζω ότι δεν ενδιαφέρονται "όλοι οι άνθρωποι για πάρα πολλά πράγματα".
Το ενδιαφέρον ξεκινά από έμφυτα χαρίσματα, αλλά μπορεί και να καλλιεργηθεί στην πορεία.
Αν ήταν όπως λες « όλοι μας να ενδιαφερόμαστε για πάρα πολλά πράγματα», τότε δεν θα κάναμε λόγο για "φαινόμενο του Καραγκιόζη".:)
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν μας αρέσουν τα ίδια πράγματα.
Υ.Γ. "Έχεις άγνοια κινδύνου;"....ε, τότε είσαι παιδί! :)
Και για να συμπληρώσω στο προηγούμενό μου σχόλιο κάτι ακόμη:
Δεν γίνεται να υπάρξει ανέλιξη χωρίς βίωμα, χωρίς την ίδια τη ζωή δηλ.
Είναι φύσει αδύνατο να γίνει όπως το λες: να κάτσει κάποιος να σκεφτεί και να διαλέξει τί θα ζήσει, αν έχει κατώτερη ή ανώτερη αισθητική, ή αν μετά από μια σύγκριση θα το βγάλει καλύτερο ή χειρότερο.
Δεν λειτουργούμε έτσι ως άνθρωποι.
Απλώς ζούμε.
Ο συγγενής μου στην ηλικία που είναι σήμερα δεν βλέπει φυσικά ακόμη καραγκιόζη, αλλά φέρει μέσα του ό, τι του απόμεινε από κείνη την εμπειρία μεταλλαγμένο και μετασχηματισμένο.
Πόσος κόσμος π.χ. μπορεί να αρνηθεί το ίντερνετ και να κάτσει να σκεφτεί ότι κάνει-δεν κάνει, είναι ή όχι ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας και άλλες συγκρίσεις και κρίσεις που μου λες.
Απλώς ζει μέσα από την τεχνολογία.
Το πόσο ποιοτικά, αυτό μάλλον θα το κρίνει ο αναλυτής του μέλλοντος.
Πάντως εσύ, θα έχεις ήδη ζήσει και μετασχηματίσει όλα αυτά που συντελούνται μέσα σου κατά την διάρκεια που ζεις μέσα από το ίντερνετ και γενικά την τεχνολογία.
Και αυτό θα σε καθορίζει.
Έτσι δεν είναι;
«Είναι φύσει αδύνατο να γίνει όπως το λες: να κάτσει κάποιος να σκεφτεί και να διαλέξει τί θα ζήσει, αν έχει κατώτερη ή ανώτερη αισθητική, ή αν μετά από μια σύγκριση θα το βγάλει καλύτερο ή χειρότερο.
Δεν λειτουργούμε έτσι ως άνθρωποι.
Απλώς ζούμε».
Μα συμφωνώ. Δεν λέω ότι από μια εποχή και ύστερα ο καθένας από μας έκατσε και έκανε συνειδητή αξιολόγηση, καταγράφοντας τα υπέρ και τα κατά, και επιλέγοντας να απορρίψει τον καραγκιόζη. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν «από μόνα τους» με την έννοια ότι ο καραγκιόζης που ήταν ελκυστικός για κάποιες γενιές, έπαψε πλέον να ελκύει και να αφορά.
Και στο παράδειγμα του ίντερνετ που αναφέρεις, όσο φυσικό και αυτονόητο είναι σήμερα να γίνεται ευρύτατη χρήση των δυνατοτήτων του, περίπου τόσο φυσικό ήταν να αρχίσει να φθίνει το θέατρο σκιών.
Όσο για το ότι κάθε εμπειρία μας πλουτίζει και δεν παύουμε να την φέρουμε μέσα μας, ασφαλώς και έτσι είναι.
Απλά εμένα ο καραγκιόζης εκτός από το να μην με ελκύει ως θέαμα, με χαλούσε και ως περιεχόμενο. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τι είδους πρότυπο ήρωα αποτελούσε ο καραγκιόζης και υπό αυτήν την έννοια θεωρώ θετικό ότι ξεπεράστηκε, αφήνοντας πίσω του όμως ένα ισχυρότατο γλωσσικό αποτύπωμα.
Και η ζωγραφική είχε από αιώνες εγκαταλείψει την πρωτόγονη τέχνη και είχε ανελιχθεί ... ώσπου ήρθε μια μέρα (απογεματάκι ήτανε) ο Πικασός και ξανάψαξε νοσταλγοαλματοειδώς πως το ζωγραφικό πρωτογονιλήκι και την σβούριξε ανελιχτικότερα.
Θέλω να πω, είδες το Μεγαλέξαντρο του Δήμου Αβδελιώτη;
«Όταν όλη η Ελλάδα έκλαιγε με τα προβλήματα των πλουσίων (Κούρκουλος,Βουγιουκλάκη), το θέατρο Σκιών ασχολείτο μόνο με τα προβλήματα των φτωχών(κάτι θυμίζει αυτό στη συλλογική μνήμη).
Η συλλογική μνήμη και οι επιλογές της διαμορφώνονται μόνο από την ίδια ?
Ελεύθερη Ανέλιξη?»
Σύμφωνοι, αλλά με τα προβλήματα των φτωχών ασχολούνταν και οι ταινίες του Νίκου Ξανθόπουλου. Και κανείς δεν μεμψιμοιρεί για τη μη συνέχιση της παράδοσης του σινεμά του Ξανθόπουλου.
Όσο για το αν οι συλλογικές επιλογές μιας κοινωνίας διαμορφώνονται μόνο από την ίδια, πιθανόν όχι, από την άλλη γνώμη μου είναι πως αυτό που είναι ισχυρό, ταιριαστό και καλά ριζωμένο τελικά αντιστέκεται και αντέχει.
«Θα συμφωνήσω (που χεστήκαμε όλοι δηλαδή), με το ότι το ιστορικό-κοινωνικό πλαίσιο του Καραγκιόζη δεν αφορά τόσο τα πιτσιρίκια όσο οι Σίμπσονς. Ούτε καν εμένα δεν αφορούσε, το 80. Αλλά ούτε και ο Σαίξπηρ, με την ίδια έννοια τα αφορά».
Ναι, αλλά η διαφορά είναι ότι ενώ ας πούμε αν δεν ασχολούμαστε καθόλου και δεν μας αφορά καθόλου ο Σαίξπηρ, αυτό μολονότι παίζει σοβαρά να αποτελεί κριτήριο πνευματικής νωθρότητας δύσκολα θα μας καταλογισθεί ως συλλογική ενοχή, το να μην ασχολούμαστε πια με τον καραγκιόζη μας καταλογίζεται ως τεκμήριο αλλοτρίωσης, παγκοσμιοποιημένης ομογενοποίησης, απομάκρυνσης από τις αυθεντικές μας λαϊκές ρίζες (χα) κι άλλα ηχηρά παρόμοια.
Θεία, όχι δεν τον είδα. Όπως προφανώς δεν αμφισβητώ ότι για να έχει επηρεάσει τόσους σημαντικούς καλλιτέχνες το θέατρο σκιών, αυτό σημαίνει ότι εκείνοι κάτι είδαν και διέκριναν μέσα του, κάτι αληθινό. Αλλά μιλάμε πάντα για μεγαλύτερες γενιές, για άλλου τύπου βιώματα, για άλλου είδους οικονομικοκοινωνικές συνθήκες.
Από την άλλη και το ρεμπέτικο γεννήθηκε σε εντελώς άλλες συνθήκες από τις τωρινές, ωστόσο τα τραγούδια που γράφτηκαν τότε αντέχουν και λάμπουν και σήμερα.
Ο καραγκιόζης αντέχει και λάμπει σήμερα;
«Συμφωνώ σε όσα γράφεις σχετικά με την ανέλιξη της κοινωνίας και τα θεάματα, αλλά λυπήθηκα ιδιαιτέρως για την απώλεια του Σπαθάρη...»
Μιχάλη, δέχομαι ότι η αφορμή για την οποία γράφω το ποστ είναι -ενόψει του περιεχομένου του ποστ΄- άκομψη.
Από την άλλη αν κάποτε είχα την ανάγκη να γράψω το ποστ, ήταν κατεξοχήν σήμερα.
Έστω και ως συνειδητή κόντρα στη συλλογική εξιδανίκευση των περασμένων.
Για μένα (54) ο θάνατος του Σπαθάρη – Σαββόπουλου (πακέτο είναι κτισμένοι μέσα μου) είναι ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ.
Για σένα (38) είναι παιδική ανάμνηση(κάτι σαν ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ).
Όσο για τη συλλογική μνήμη,
Δέκα πίθηκοι, ένα κλουβί και ένα τσαμπί μπανάνες.
Το ξέρεις υποθέτω.
Σωτήρης
«Ο καραγκιόζης ...μια καινούργια απρόοπτη έκφραση του προαιώνιου ελληνικού πόνου που γεννά η αδικία. Ο παραπονιάρης που καταφέρνει να εκφράσει και να γελοιοποιήσει μαζύ τον ανθρώπινο πόνο.Δίπλα του ο Χατζιαβάτης. Η μικρόψυχη ορθοφροσύνη, το μηδέν άγαν των μικρών.. Αν η Τραγωδία λυτρώνει δια του ελέου, η κωμωδία λυτρώνει με το γκρέμισμα που φέρνει το γέλιο της τελικής διάλυσης. Ο Καραγκιόζης είναι η άρνηση των πάντων που έχουν οι φτωχοί κι αποτυχημένοι αλλά και απελευθερωμένοι από κάθε δεσμό επιτυχίας. Η καχυποψία, η οκνηρία του καταπιεζόμενου ήρωα γίνονται αρετές του κωμικού ήρωα που διαλύει για να νοιώσει ελεύθερος. Όποιος δεν υποτάσσεται στο διαλυτικό του μένος, όποιος ελπίζει, όποιος υπολογίζει, όποιος συνδυάζει περιφρονείται και ρεζιλεύεται. Ο Χατζιαβάτης είναι ο αιώνιος δοσίλογος. Το σφάλμα του είναι ότι πιστεύει κι ελπίζει στο συμφέρον του, στη ζωή. Ο Καραγκιόζης του φέρεται όπως η Αντιγόνη στην Ισμήνη, η Ηλέκτρα στη Χρυσόθεμι, ο Φιλοκτήτης στον Οδυσσέα.( Γιάννης Τσαρούχης, )
Λες Old Boy: «Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τι είδους πρότυπο ήρωα αποτελούσε ο καραγκιόζης»
Το παραπάνω απόσπασμα που το βρήκα σε μια πολιτιστική πατρινή σελίδα περιγράφει τον ήρωα Καραγκιόζη που αποτελεί αντιπροσωπευτικό τύπο του Έλληνα.
Εννοείται με την καλή έννοια. Γιατί η αρνητική του είναι κυρίως η δουλοπρέπεια.
Έχεις και συ στοιχεία Καραγκιόζη κι ας μην το καταλαβαίνεις. Έλληνας δεν είσαι;
Σε ώρα ανάγκης –όχι απαραίτητα φτώχιας- ίσως να μπορέσεις να τα διακρίνεις καλύτερα.
OB, for your point se vrisko to the point.
o dialogos taxidi sto pelagos
episis ta sevi mou kai ilektronika
«Για μένα (54) ο θάνατος του Σπαθάρη – Σαββόπουλου (πακέτο είναι κτισμένοι μέσα μου) είναι ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ.
Για σένα (38) είναι παιδική ανάμνηση(κάτι σαν ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ)».
Σωτήρη, σε διαβεβαιώ ότι ο Σαββόπουλος είναι και προσωπικό μου «τμήμα». Άρα δεν έχει να κάνει μόνο με την ηλικία όλο αυτό -κόψε μου ένα χρόνο πάντως, μην με μεγαλώνεις ;)- αλλά και με την αντοχή του στο χρόνο και την επιδραστικότητά του.
Όσο για τους πιθήκους και τις μπανάνες, δεν το ξέρω.
«Έχεις και συ στοιχεία Καραγκιόζη κι ας μην το καταλαβαίνεις».
Όχι, το καταλαβαίνω, πίστεψέ με ;)
Μάο, και τα δικά μου (και) ηλεκτρονικά αντισέβη.
Δηλαδή ρε σεις σαν παιδιά δεν γελάσατε με τις φάπες που έτρωγε από τον Μπαρμπαγιώργη όταν έκανε σκανταλιές ; Θα φάμε θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε δεν σας λέει τίποτα;
''Για μένα (54) ο θάνατος του Σπαθάρη – Σαββόπουλου (πακέτο είναι κτισμένοι μέσα μου) είναι ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ.''
Χαρά που θα κάνει να το διαβάσει αυτό ζωντανός άνθρωπος!!!!!
Εμένα πάλι πακέτο το υπερκομματικό τρίπτυχο Χατζιδάκις-Θεοδωράκης-Ξαρχάκος,
δηλαδή ένας νεκρός-δυο ζωντανοί!
Aλέξη, κατ' αρχήν αφού κανείς δεν φαίνεται να συμφωνεί μαζί μου, η ερώτηση απευθύνεται μάλλον μόνο σε μένα. Οπότε η απάντηση η δική μου και στα δυο σκέλη της ερώτησης είναι όχι. Ή εν πάση περιπτώσει και ναι να ήταν κάποτε, πάντως ήταν ένα «ναι» αδύναμο, ένα «ναι» που έχω ξεχάσει.
Συμφωνώ με Ανατολή, Σωτήρη και Apologia (ποιος να το πίστευε!).
Να καταθέσω κι εγώ μία μνήμη που μου ανέσυρε ακουσίως η απολογία (btw great profile photo).
Κάποια στιγμή, λίγο μετά την κατάρρευση του τείχους, βρέθηκα σ' ένα γερμανικό αυτοκινητόδρομο να κάνω ωτοστόπ (ου χρήματα για interrail γαρ), λίγο έξω από το Dusseldorf.
Μετά από πόλλες ώρες κι ενώ είχα χάσει κάθε ελπίδα ότι θα έβρισκα κάποιον εκείνη τη μέρα, σταμάτα μια παλιά Μερσεντές μπροστά μου, από αυτές με τα όρθια φώτα, ξέρεις.
Προς τα που πηγαίνεις με ρωτά ο οδηγός σε άψογα hochdeutch, έχοντας πρώτα χαμηλώσει το ραδιόφωνο. Βόρεια του απαντώ, στη γλώσσα του Σίλερ και χωρίς να το πολυκαταλάβω βρίσκομαι στο αυτοκίνητο. Καθώς ξεκινάγαμε, και πριν γίνουν οι καθιερωμένες συστάσεις, ο οδηγός αυξάνει την ένταση του ράδιο, για να συνειδητοποιήσω ότι άκουγε Καραγκιόζη σε κασέτα!
Τι συγκίνηση, τι "πατρίδα" κλπ, κλπ, κλπ. Ένας Έλληνας επιχειρηματίας, μετανάστης στη Γερμανία, ίσως 2η γενιά, άκουγε στο αυτοκίνητό του στην autobahn Ευγένιο Σπαθάρη.
Για ίντερνετ να μιλούμε τώρα.
thoreau
Συμφωνώ με Ανατολή, Σωτήρη και Apologia (ποιος να το πίστευε!).
Να καταθέσω κι εγώ μία μνήμη που μου ανέσυρε ακουσίως η απολογία (btw great profile photo).
Κάποια στιγμή, λίγο μετά την κατάρρευση του τείχους, βρέθηκα σ' ένα γερμανικό αυτοκινητόδρομο να κάνω ωτοστόπ (ου χρήματα για interrail γαρ), λίγο έξω από το Dusseldorf.
Μετά από πόλλες ώρες κι ενώ είχα χάσει κάθε ελπίδα ότι θα έβρισκα κάποιον εκείνη τη μέρα, σταμάτα μια παλιά Μερσεντές μπροστά μου, από αυτές με τα όρθια φώτα, ξέρεις.
Προς τα που πηγαίνεις με ρωτά ο οδηγός σε άψογα hochdeutch, έχοντας πρώτα χαμηλώσει το ραδιόφωνο. Βόρεια του απαντώ, στη γλώσσα του Σίλερ και χωρίς να το πολυκαταλάβω βρίσκομαι στο αυτοκίνητο. Καθώς ξεκινάγαμε, και πριν γίνουν οι καθιερωμένες συστάσεις, ο οδηγός αυξάνει την ένταση του ράδιο, για να συνειδητοποιήσω ότι άκουγε Καραγκιόζη σε κασέτα!
Τι συγκίνηση, τι "πατρίδα" κλπ, κλπ, κλπ. Ένας Έλληνας επιχειρηματίας, μετανάστης στη Γερμανία, ίσως 2η γενιά, άκουγε στο αυτοκίνητό του στην autobahn Ευγένιο Σπαθάρη.
Για ίντερνετ να μιλούμε τώρα.
thoreau
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με το κείμενο, αλλά νομίζω ότι το θέατρο σκιών πρόλαβε μα ευτελίστεί πριν ξεπεραστεί και συνεπώς είναι μία κάπως πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση απο κάτι που απλώς ξεπεράστηκε και έπαψε να αφορά την εποχή του.
Κατα τον Πετρόπουλο πχ το θέατρο σκιών είχε συχνά "χυδαίο" ή και πολιτικό χαρακτήρα και απο το 50 και μετά κατέληξε να γίνει ανώδυνες ιστοριούλες για παιδάκια, πράγμα που με βάζει σε σκέψεις για το αν αυτή η νοσταλγία που εκφράζεται θα οφειλόταν σε κάτι βαθύτερο από το ζεστό τρόπο με τον οποίο αναπολούμε την παιδική μας ηλικία αν είχαμε περισσότερη επαφή με την εποχή που ήταν πιο "αυθεντικό".
Αμφιβάλλω για το πόσο ειλικρινείς είναι οι σημερινές ερμηνείες του καραγκιόζη σε ύφος κριτικού τέχνης ως σύμβολο του νεοέλληνα που συγκινεί, όταν ουσιαστικά μιλάμε για κάτι που απευθύνεται σε παιδιά και θα είχε χάσει όποιο συμβολισμό του λόγω αυτού και μόνο, για να μην αναφερθούμε στο ότι τα φυλλάδια συνήθως αποτελούσαν ιστοριούλες που πολλές φορές με σαχλά αποτελέσματα προσπαθούσαν να μένουν σε αρμονία με την ποπ κουλτούρα της εποχής ή την επικαιρότητα.
Αν και είμαι 24, κι εγώ είδα αρκετό καραγκιόζη στην τηλεόραση το 80, σα παιδάκι η αισθητική του μου προξένησε ενδιαφέρον αλλά δε νομίζω ότι γελούσα ή ότι θα μπορούσα να δω τη διατήρησή του σαν κάτι παραπάνω απο φολκλόρ της ίδιας λογικής με τις λατέρνες στο κέντρο. Σε γενικές γραμμές σ'αυτά τα θέματα πάντως μία ισσοροπία ανάμεσα στο σνομπισμό και τη νοσταλγία μου φαίνεται πιο λογική.
Thoreau, ωραία σκηνή πράγματι.
Ψωράλογο, πολύ ενδιαφέρον σχόλιο. Δεκτή η κριτική για το σνομπισμό, απλά προς υπεράσπισή μου επικαλούμαι την μοναχικότητα του σνομπισμού μου τις τελευταίες ημέρες: τουλάχιστον δεν είναι σνομπισμός του συρμού. Αν και εδώ που τα λέμε ένας σνομπισμός που σέβεται τον εαυτό του δεν μπορεί ποτέ να είναι του συρμού, γιατί αυτοακυρώνεται ;)
"αλλά δε νομίζω ότι γελούσα"
γελούσες ρε φίλε ή όχι;
Old Boy,
τα περί ανέλιξης και μνήμης μού θύμισαν την ρήση του Σκαρίμπα (ή μήπως είναι ελληνική παροιμία;):
"Η κατραπακιά πόφαγε ο πάππος άφησε σγουμπό τ' αγγόνι."
:(
Υ.Γ. Η ιστορία των πιθήκων με τις μπανάνες εδώ:
http://stardustglobalventures.com/2008/07/15/institutional-memory-think-like-a-monkey-a-repost/
Δημοσίευση σχολίου
<< Home