Ο Σφριγηλός Θεός

Tο απόγευμα της περασμένης Παρασκευής ένας δεύτερος Θεός -πολύ πιο σφριγηλός από τον κουρασμένο Θεό των Ελλήνων- έκανε αισθητή την παρουσία του πάνω από την Αθήνα. Ο Αλλάχ είναι μεγάλος, το Κοράνι είναι η απαγγελία των λόγων του, είναι βιβλίο ιερό και πρέπει να το σέβεστε.

Πριν την πανηγυρική είσοδο του Κορανίου στη ζωή μας, το τελευταίο βιβλίο που είχε προξενήσει σαματά ήταν η Ιστορία της Έκτης. Αν οι θεωρητικές αντιμαχίες για την Ιστορία της Έκτης αφορούσαν το πώς βλέπουμε ως λαός το παρελθόν μας, η πρακτική διαμαρτυρία για το Κοράνι αφορά το πως καλούμαστε να δούμε ως κοινωνία το παρόν μας. Κι αν στα ιερά βιβλία σκανδαλίζει οποιασδήποτε μορφής επέμβαση στο περιεχόμενό τους (ή και στο χαρτί πάνω στο οποίο είναι τυπωμένα), στα ανίερα βιβλία σκανδαλίζει το ίδιο το περιεχόμενό τους (με λέξεις όπως «συνωστισμός»).

Άλλο βέβαια ότι επειδή στην Ελλάδα κάθε σφοδρή ιδεολογική διαμάχη κρατάει όσο ένας καφές, η Μαριέττα Γιαννάκου -την οποία τιμώρησαν οι ψηφοφόροι μόνο και μόνο επειδή «επέτρεψε» το βιβλίο- είναι σήμερα επικεφαλής ευρωψηφοδελτίου.

Αν τον Δεκέμβρη η μηδαμινή απόσταση που χώριζε τα Εξάρχεια από το Κολωνάκι συμβόλιζε μια πόλη στην οποία όλα συγγενεύουν κι όλα συμφύρονται, την Παρασκευή η μηδαμινή απόσταση που χώριζε το κάτω της Ομόνοιας γκέτο με τα μπροστά στο Σύνταγμα επεισόδια συμβολίζει μια πόλη στην οποία βγαίνει από τα όρια του γκέτο του ένα νέο είδος διαφορών, πολύ λιγότερο συγχυσμένων και θολών.

Και τώρα σύσσωμο το πολιτικό σύστημα θα κινηθεί μια σκάλα δεξιότερα, αν μη τι άλλο για να μην υπάρξει χάσμα μεταξύ του ίδιου και της εκλογικής του πελατείας.

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)