Δευτέρα, Απριλίου 28, 2008

Η μικρή του σεμνότατη επανάσταση

Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου έφερε την πρώτη Ανάσταση και μαζί της για μια ακόμη χρονιά στους τηλεοπτικούς δέκτες τον εκπληκτικό αυτό παπά, που εφορμώμενος από το ιερό ραίνει με βάγια τους πιστούς σε ένα δικής του πατέντας ξελιγωμένο σπριντ, παρόμοιο του οποίου μπορεί να πετύχει κανείς μόνο σε χοντροκομμένες σκηνές από ταινίες του Μελ Μπρουκς, όπου ξεφωνημένες αδελφές τρέχουν χέρι χέρι στα καταπράσινα λειβάδια σεινάμενες λυγάμενες.

Το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου έφερε την τελετή της αφής του Αγίου Φωτός, που έγινε κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας λόγω της χρόνιας διένεξης για τα πρωτεία της αφής. Δυστυχώς δεν έλειψαν και φέτος τα επεισόδια, τα οποία έλαβαν όμως απρόβλεπτες διαστάσεις όταν Ελληνορθόδοξοι και Αρμένιοι συνειδητοποίησαν ότι σαν να μην έφτανε ο μεταξύ τους συνωστισμός, είχαν παρεισφρήσει ανάμεσά τους και διαδηλωτές με πλακάτ «FREE TIBET». Μόλις ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος στάθηκε μπροστά στο ιερό κουβούκλιο, διάκονοι του έβγαλαν τα άμφια και μπήκε στον Πανάγιο Τάφο μόνο με ένα λευκό στιχάρι. Λίγο όμως η κούραση των ημερών, λίγο η συναισθηματική φόρτιση των στιγμών, λίγο το κλακάζ που κάθε κοινωνός της ελληνοχριστιανικής παιδείας είναι αναπόφευκτο να πάθει σε κάποια φάση της ζωής του, και ο Πατριάρχης μπέρδεψε τα λόγια του αναφωνώντας «Απόλλωνα, Θεέ του ήλιου και της ιδέας του φωτός, στείλε τις ακτίνες σου και άναψε την ιερή δάδα».

Το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου έφερε το Άγιο Φως στην Ελλάδα με ειδικά επανδρωμένη πτήση της Ολυμπιακής. Το Άγιο Φως έγινε δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους (κράτος = κρατίδιο μεγάλου μεγέθους). Αναλυτές εκτιμούν πως οι τιμές αυτές συνιστούν ένα ιδιότυπο ελληνικό βέτο στην διακήρυξη του Ιησού ότι το δικό του βασίλειο δεν βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο. Αμέσως μετά την άφιξη και το -εξόχως τιμητικό για κάτι το Θείο- παιάνισμα της μπάντας, το Άγιο Φως μεταφέρθηκε υπό την προστασία Κινέζων φοιτητών στο Μετόχι του Παναγίου Τάφου στην Πλάκα.

Τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου σε όλες τις εκκλησίες της χώρας ο Χριστός Ανέστη. Στην Μητρόπολη Αθηνών απουσίαζε ο Αρχιεπίσκοπος· όπως και όλη την υπόλοιπη Μεγάλη Εβδομάδα. Είχε χτυπήσει το πόδι του, ναι· αλλά τουλάχιστον με πατερίτσες θα μπορούσε να είναι εκεί· και να χοροστατεί· ή έστω καθισμένος σε θρόνο να παρίσταται ανήμπορος. Αν ο Χριστόδουλος είχε παρόμοιο ατύχημα θα άστραφτε από τη χαρά του για το τηλεοπτικό γεγονός του τραυματισμένου Αρχιεπίσκοπου. Ο Ιερώνυμος έκανε Πάσχα μακριά από τις κάμερες. Δεν άφησε την τηλεόραση να τον δείχνει και να τον ξαναδείχνει ακινητοποιημένο και συγκινητικό. Δεν άφησε τις εκπομπές να μιζάρουν στην πρώτη του Μεγάλη Βδομάδα. Αποφάσισε ότι αν πήγαινε, οι λειτουργίες θα γίνονταν θέαμα. Αποφάσισε ότι την Μεγάλη Βδομάδα το θέμα είναι ο Χριστός και όχι ο εν Ελλάδι αρχιερέας του. Αποφάσισε να μην κλέψει την παράσταση από τον Χριστό. Ο Ιερώνυμος πρέπει να πιστεύει στ΄αλήθεια. Ο Ιερώνυμος φέρνει στο δημόσιο βίο κάτι πρωτόγνωρο για αξιωματούχο, φέρνει στο δημόσιο βίο ένα ήθος αντιτηλεοπτικό και ήδη γι΄αυτήν την μικρή του σεμνότατη επανάσταση τον σέβομαι και τον αγαπώ. Ενώ το παν είναι να φαίνεσαι (να φαίνεσαι πάση θυσία), εκείνος εξαφανίσθηκε. Ενώ το παν είναι να κραυγάζεις τι πρεσβεύεις, εκείνος το υπαινίχθηκε. Ενώ το παν είναι η εικόνα σου, εκείνος δεν είχε καμία εικόνα να προσφέρει· τι πιο ριζικά ακυρωτικό; Εκεί που πλήττεται η εικονικότητα αρχίζει και θάλλει η πνευματικότητα. Όποιος δεν φαίνεται, είναι. Όποιος δεν φαίνεται ως θρησκευτικός ηγέτης, είναι θρησκευτικός ηγέτης.

posted by Old Boy @ 7:22 μ.μ.   47 comments

Παρασκευή, Απριλίου 25, 2008

Πασχαλινόν

O MΠΕΜΠΗΣ ΚΑΙ Η ΜΑΡΙΑΝΝΑ
ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
Το μπλογκ που αγαπά ο μέσος Έλληνας εστέτ κλείνει για Πάσχα.
Θα περάσει αυτές τις άγιες μέρες εφοδιασμένο με καλή ποίηση. Συγκεκριμένα, με την καινούρια ποιητική συλλογή του Νίνου «Ξώπετσου» Φενέκ Μικελίδη, από την οποία και επιλέγει τους παρακάτω στίχους:
Αλλά και αυτούς:
Από την κυρία Δημητροπούλου, την Μαριάννα και όλα τα υπόλοιπα κορίτσια και αγόρια,
ευχές για Καλό Πάσχα, Καλό Πάσχο στο Buzz, Καλή Ανάσταση και Καλή Επανάσταση.

posted by Old Boy @ 12:54 π.μ.   26 comments

Πέμπτη, Απριλίου 24, 2008

Ανθίμια κι Ανθιμάκια μου

UPDATE: Το ποστ είναι άκυρο γιατί, όπως εξηγεί ο Άνεμος, πρόκειται για παρεξήγηση και το λινκ προς το ποστ μου δεν είχε το νόημα που νόμιζα ότι είχε. Απολογούμαι αν βιάστηκα, αλλά δεν θεωρώ ότι παρεξήγησα επειδή ήθελα να παρεξηγηθώ, μα επειδή το ποστ δεν μου άφηνε κανένα άλλο περιθώριο από το να παρεξηγήσω. Δεν έχω σβήσει ποτέ ποστ, οπότε δεν σβήνω ούτε αυτό. Αν μη τι άλλο, μέσα από τον άκυρο καυγά, μπόρεσα και μίλησα για την ταύτιση μορφής περιεχομένου και την μεγάλη αγάπη που έχω για τα παιδιά ;)
---
Ακολουθούν λέξεις σε όχι ακριβώς μεγαλοβδομαδιάτικο κλίμα.
Έγραψα πριν μια εβδομάδα αυτό το ποστ για την φωτογράφιση της Βάνας Μπάρμπα με την κόρη της στο «Down Τown» και διαβάζω σήμερα αυτό το ποστ που λινκάρει στο δικό μου και στο οποίο δεν προλαβαίνω να μετράω κοσμητικά επίθετα και χαρακτηρισμούς. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν: «η ατμόσφαιρα μυρίζει μασχάλη και άπλυτα πέη», «Σκυλιά με προχωρημένο καλαζάρ γαυγίζουν», «τα φίδια… Η τσογλανοπαρέα των αυτόκλητων θεματοφυλάκων…», «διεστραμμένοι φαρισαίοι», «υστερικοί φλώροι», «υπερασπιστές της πιο υποκριτικής ηθικολογίας», «Ανθιμάκια του κερατά».
Καιρό είχα να στεναχωρηθώ για μπλογκικά ζητήματα και καυγάδες, θεωρούσα ότι έχω ωριμάσει και τα ΄χω ξεπεράσει αυτά, αλλά να που έκανα λάθος.
Περισσότερο από την μανία των εκφράσεων με σοκάρει ότι δεν υπάρχει πουθενά μια υποσημείωση ότι εν πάση περιπτώσει οι χαρακτηρισμοί αυτοί αφορούν τη θέση μου για ένα συγκεκριμένο ζήτημα.
Δηλαδή θα μπορούσα να κατανοήσω ακόμη και κατά λέξη το συγκεκριμένο κατηγορώ, αρκεί να έλεγε ότι «Γενικά δεν είσαι έτσι, αλλά σ΄αυτό το θέμα ξέφυγες». Αν πάντως ο Άνεμος έχει για μένα την εικόνα του ηθικολόγου υποκριτή της μπλογκόσφαιρας ομολογώ ότι δεν μου το είχε δώσει να το καταλάβω. Πίστευα ότι με εκτιμούσε, όπως τον εκτιμούσα κι εγώ.
Τέλος πάντων. Δεν θα μείνω στους χαρακτηρισμούς, αλλά θα απαντήσω επί της ουσίας στο ποστ:
Εδώ εντοπίζεται πραγματικά η ρίζα του φαρισαϊσμού του δικού μου και όσων σχολίασαν στο ποστ μου: με ποιό δικαίωμα μπορούμε να σχολιάζουμε τις γυμνές φωτογραφίες της κόρης αφού δεν είμαστε και εμείς αναμάρτητοι, αφού έχουμε κι εμείς μαλακιστεί στην εικόνα της μάνας;
Άπαξ και τον έχεις παίξει με την μάνα δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς για το ξεγύμνωμα της κόρης: ο με την Μπάρμπα αμαλάκιστος πρώτος τον λίθον βαλέτω.
Εδώ εντοπίζεται το υποσυνείδητο κίνητρό μας, το οποίο είναι εν τέλει εκδικητικό: στο πρόσωπο της Βάνας εκδικούμαστε όλες τις Βάνες της ζωής που μας απέρριψαν, με αποτέλεσμα να συμβιβαστούμε με τα μπάζα της ζωής. Απ΄τα ολότελα καλή κι η μπιμπικιώταινα, καλή κι η μουστακιώταινα.
Σκατιάρης λοιπόν είναι εκείνος για τον οποίον αδιαφόρησαν οι κάμερες, οι φακοί και τα μικρόφωνα. Συνιστά γενναιότητα το να βιάζεσαι από τις κάμερες, αφού είναι το αναγκαίο τίμημα για να βγεις έξω από τον βόθρο και να πέσεις στην αγκαλιά των φώτων της δημοσιότητας.
Η αλήθεια είναι ότι σωστά με διάβασε ο Άνεμος. Το βλέμμα μου είναι εξασκημένο. Η δε συλλογή μου από φώτο εφτάχρονων είναι ιλιγγιώδης, αλλά με το συμπάθειο κιόλας, άμα είναι να καυλώσω με δωδεκάχρονο, ας καυλώσω και με ενήλικη. Τα εννέα χρόνια είναι το όριο μου. Πιο πάνω δεν βγαίνω. Δεν μου σηκώνεται, πώς να το πω;
Ε; Οπότε όλα τα υπόλοιπα που κολλάνε;
Α, οκ, τώρα εξηγήθηκαν όλα.
Καταληκτικά και επαναλαμβάνοντας τα αυτονόητα: αν η αντίδραση ΟΧΙ στις γυμνές φωτογραφίες ενός παιδιού από μόνες τους, ΑΛΛΑ στο πλαίσιο στο οποίο σχεδιάστηκαν, τραβήχτηκαν και προβλήθηκαν (στις γυμνές φωτογραφίες της κόρης μαζί με την μάνα για να πουληθούν λίγα τεύχη παραπάνω και να ξαναθυμηθεί ο κόσμος ότι υπάρχει η Βάνα Μπάρμπα) συνιστά ηθικολογία, ανθιμισμό και φαρισαϊσμό, τότε δηλώνω ένοχος.
Διάβαζα τις προάλλες αυτό: «Η μορφή είναι το περιεχόμενο, το περιεχόμενο είναι μορφή. Τα κείμενα ενός συγγραφέα δεν αναφέρονται σε κάτι· είναι αυτό το κάτι καθεαυτό». Ό,τι ισχύει για τον Φλομπέρ, τον Μπέκετ και τον Τζόις, μπορεί να ισχύει κατ΄αναλογία για έναν μπλόγκερ (μην γελάς ειρωνικά, κατ΄αναλογία είπα). Στο μπλογκ μου δεν γράφω μανιφέστα ούτε «εκφράζω την άποψή μου». Στο μπλογκ μου γράφω ποστ. Που σημαίνει ότι η μορφή του κάθε ποστ είναι και το περιεχόμενό του. Αν ήθελα να καταγγείλω ευθέως για κάτι την Βάνα Μπάρμπα θα το έκανα. Το ποστ μου όμως ήταν σαφώς ειρωνικό και η ειρωνική του μορφή είναι και το περιεχόμενό του. Είδα τις φωτογραφίες σε συνδυασμό με τη λεζάντα και μου την βάρεσε. Θέλησα να γράψω κάτι. Αν δεν έβρισκα τον τρόπο με τον οποίο θα το έγραφα δεν θα το έγραφα. Εκτός από την ευθεία ανάγνωση και μεταγραφή της ζωής υπάρχει και η πλάγια, η αναποδογυρισμένη και πολλές φορές αυτή αναζητώ και ο τρόπος που χειρίζομαι ένα θέμα δεν είναι για μένα λιγότερο σημαντικός από το ίδιο το θέμα. Αν έβλεπα τις φωτογραφίες αυτές στο οικογενειακό άλμπουμ της Βάνας Μπάρμπα, στο κομοδίνο του σπιτιού της ή σε ένα σάιτ στο ίντερνετ μαζί με άλλες πενήντα δικές της και της κόρης της ντυμένες, ούτε κατά διάνοια δεν θα μου φαίνονταν περίεργες. Περίεργη δεν είναι η γύμνια. Περίεργο είναι το όλο πλαίσιο της φωτογράφισης. Το φτιασίδωμα της μικρής, το «μόνες στο σπίτι», τα κρυμμένα και τα φανερά βυζιά, το υπονοούμενο του κώλου. Που η βασική διαστροφή του δεν είναι για τους δέκα άρρωστους που θα φτιαχτούν, αλλά είναι η διαστροφή του να κάνω μια φωτογράφιση διαφορετική ώστε να συζητηθεί πάση θυσία. Πώς θα γίνει να ξαναγίνουμε θέμα; Εκεί είναι το σκάνδαλο, εκεί η κατάντια. Εκεί και η προαγωγή της κόρης, η μεταφορική. Εκεί και ο εκβιασμός του βλέμματος. Η κόρη γυμνώνεται όχι για τους ηδονοβλεψίες, αλλά για την ηδονή της δημοσιότητας της μαμάς και της επανεπικαιροποίησης του περιοδικού. Αυτό είναι το ζητούμενο βλέμμα και όχι το άλλο. Αλλά αν με ενδιέφερε να γράψω δοκίμιο θα έγραφα δοκίμιο. Αν με ενδιέφερε η σοβαροφάνεια θα έγραφα σοβαροφανώς. Εγώ ποστ ήθελα να γράψω και ποστ έγραψα.
Ορίστε, τώρα που τα ΄γραψα όλα αυτά ξεθύμωσα κάπως.
Πάω τώρα να κατεβάσω και τις φωτογραφίες με τα τρίχρονα να απογίνω.
Καλή μου διασκέδαση.

posted by Old Boy @ 12:55 π.μ.   70 comments

Τετάρτη, Απριλίου 23, 2008

Κάποτε στη Δύση

«Κάποτε τα κορίτσια των Ανατολικών «πρώην σοσιαλιστικών χωρών» -και ειδικότερα της Ρουμανίας- για να κάνουν μια παράνομη έκτρωση αναγκάζονταν να ανοίξουν τα πόδια τους.
Σήμερα, που οι εκτρώσεις έχουν νομιμοποιηθεί, τα κορίτσια της Ρουμανίας επιλέγουν παρά ταύτα να κρατήσουν τα παιδιά, με αποτέλεσμα
είτε να τα πετάνε από τον δεύτερο
είτε να καταπλακώνονται στον έβδομο
στις χωματερές της Δυτικής Ευρώπης.
Αυτό είναι πρόοδος;»
Τζιμ Γαβαλάς

posted by Old Boy @ 1:14 π.μ.   5 comments

Δευτέρα, Απριλίου 21, 2008

Στον έρωτα και στον πόλεμο

Την 17χρονη Ρουμάνα, έγκυο στον έβδομο μήνα, που έψαχνε στην χωματερή των Άνω Λιοσίων και την έλιωσε η σκουπιδιάρα, φαντάζομαι ότι δεν θα την απασχολούσε ιδιαίτερα ούτε το προηγούμενο ποστ για τους οδηγούς πόλης ούτε αυτό εδώ.
Όσο όμως θα είμαι ένας από αυτούς που πετάνε τα σκουπίδια και όχι ένας από αυτούς που ψάχνουν μέσα σε αυτά, θα γράφω για αυτά που με απασχολούν. Αν και όταν μεταβληθεί η θέση μου στην τροφική αλυσίδα και στην αλυσίδα αγορά - κατανάλωση - απόρριμα - χωματερή, τότε μπορεί να μετανοιώσω που δεν έγραφα για την αύξηση της τιμής του πετρελαίου, το ντόμινο των αυξήσεων και τους πλανητικούς πολέμους για το ψωμί.
Μέχρι τότε επιστροφή σε όσα με ερεθίζουν και από την θεματολογία των οδηγών πόλης λίγες ακόμη σκέψεις με αφορμή το ποδόσφαιρο.
Το φετινό πρωτάθλημα μετά το -πιο προβλέψιμο και από διείσδυση μετά από πεολειχία σε πορνό- κλατάρισμα της τρίτη χρονιά τρίτης Πανάθας, ανέδειξε στις τελευταίες αγωνιστικές του το μέχρι τότε κρυμμένο αληθινό του πρόσωπο.
Το φετινό πρωτάθλημα ήταν τελικά -όπως είχε διαφανεί πριν ξεκινήσει για να ξεχαστεί στη συνέχεια- η συγκλονιστική μονομαχία δύο τεράστιων εγώ.
Το απύθμενο εγώ του Σωκράτη Κόκκαλη συγκρούστηκε πέρσι με το απύθμενο εγώ του Ριβάλντο.
Ένα χρόνο μετά παραδόξως και τα δυο εγώ θριάμβευσαν στον τομέα της αρμοδιότητάς τους: ο Ριβάλντο πήρε το πρωτάθλημα μέσα στα γήπεδα και ο Κόκκαλης πήρε το πρωτάθλημα έξω από αυτά. Οι δύο αυτοί θρίαμβοι όμως αλληλοεξουδετερώνονται σε μεγάλο βαθμό: ο μεν Ριβάλντο δεν θα σηκώσει κούπα, την κούπα θα σηκώσει ο Κόκκαλης ξανά, ο δε Κόκκαλης θα συνοδεύεται πάντα από το στίγμα του πρωταθλήματος «στα χαρτιά» και τα τέσσερα σηκωμένα δάκτυλα του Ρίμπο με το σετάκι των τι σερτ του Ιησού σε ρόλο νικητή, εκδικητή, εκπληρωτή υποσχέσεων και κοκκαλοφάγου.
Οι χθεσινές δηλώσεις Ριβάλντο, τόσο ως περιεχόμενο όσο και ως τρόπος με τον οποίο τις κάνει, μάς δείχνουν την τρόπο τινά σκοτεινή πλευρά του κάθε μεγάλου πρωταθλητή: για να φτάσεις στην καριέρα σου να γίνεις ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών δεν αρκεί το απέραντο ταλέντο σου. Το ταλέντο σου πρέπει να συνοδεύεται από ανάλογο θυμό· από ανάλογη αχόρταγη φιλοδοξία να νικήσεις, να επικρατήσεις, να αποδείξεις. Άκουσα στο ραδιόφωνο ότι ο Πελέ έκανε δηλώσεις όπου λέει ότι αφού αφαιρούνται αναδρομικά μετάλλια από αθλητές που πιάστηκαν ντοπαρισμένοι, το ίδιο πρέπει να γίνει και με τον Μαραντόνα. Ίσως σημαντικό ποσοστό του μεγαλείου κάθε αθλητικού θρύλου να απαρτίζεται από μικρότητα. Τον Πελέ τον τρώει το ενδεχόμενο να αποφανθεί η ιστορία υπέρ του Μαραντόνα: ουκ έα με καθεύδειν το του Μαραντόνα τρόπαιον. Δεκαετίες μετά το τέλος της καριέρας του εξακολουθεί να μάχεται για αυτό που τον αφορά, για την πρωτοκαθεδρία. Πατώντας πέρσι τον Ριβάλντο στο εγώ του ο Κόκκαλης του παρέτεινε την ποδοσφαιρική ζωή προσφέροντάς του μια ζωογόνα μανία να του αποδείξει ότι δεν ξόφλησε, ότι έπρεπε τουλάχιστον να τον σεβαστεί και να μην του φερθεί σαν σκουπίδι, ότι εκείνος δεν είναι ένας παίκτης σαν τους άλλους. Σαν κανένα άλλο.
Μπορεί να πει κανείς ότι το ακόρεστο συστατικό της ψυχοσύνθεσης ενός μεγάλου πρωταθλητή είναι φτυστό με το ακόρεστο συστατικό της ψυχοσύνθεσης ενός μεγάλου καπιταλιστή: τον πρωταθλητή και τον καπιταλιστή τους κινεί η ίδια ανάγκη για διαρκή μεγέθυνση και για εξόντωση του ανταγωνισμού. Όσοι κατηγορούν το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα, ας σκεφτούν απλά το εξής: ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει κατηγορηθεί κατά καιρούς σχεδόν για τα πάντα σε σχέση με τις επιχειρήσεις του. Μερικές από αυτές τις κατηγορίες έγιναν και ποινικές διώξεις, άλλο που δεν κατέληξαν πουθενά. Όλες αυτές οι κατηγορίες είτε πήραν νομική μορφή είτε όχι έχουν να κάνουν με παρανομίες. Τον κατηγορούν ότι δεν έπαιξε τίμια. Εδώ και λίγους μήνες ο Σωκράτης Κόκκαλης κράζεται όχι για κάποια φερόμενή του παρανομία, αλλά επειδή άσκησε ένα νόμιμο δικαίωμά του. Κράζεται γιατί είτε μας αρέσει είτε όχι η στάθμη ηθικής του ποδοσφαίρου είναι ανώτερη από τη στάθμη ηθικής της κοινωνίας και των επιχειρήσεων. Κράζεται γιατί αυτό που μπορούμε να ανεχθούμε στις επιχειρήσεις, στο ποδόσφαιρο δεν θέλουμε να το βλέπουμε. Γιατί το ποδόσφαιρο παραμένει παιχνίδι και στα παιχνίδια θέλουμε να υπάρχει ένα μίνιμουμ αξιοκρατίας.
Τον Κόκκαλη προδήλως δεν τον νοιάζει τίποτα, δεν τον νοιάζει καν η τήρηση των προσχημάτων. Αν πριν τρία χρόνια είχε ετοιμάσει περίπου επανάσταση για να μην του αφαιρεθούν βαθμοί εκτός γηπέδου, αν πριν τρία χρόνια ούρλιαζε ότι τα παιχνίδια κερδίζονται στα γήπεδα, τον παραμικρό ενδοιασμό δεν είχε φέτος να αλλάξει τροπάρι και να μιλάει για τη νομιμότητα και τους κανονισμούς που πρέπει να τηρούνται. Όσο υπήρχε η παράγκα το αντεπιχείρημα ήταν ότι ο Ολυμπιακός κέρδιζε στα γήπεδα και ότι η παράγκα ήταν δικαιολογία, όταν υπήρξε η Ριζούπολη το αντεπιχείρημα ήταν ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε στο γήπεδο, τώρα που ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε στο γήπεδο θα βρούμε άλλο αντεπιχείρημα για τη νομιμότητα και τους κανονισμούς. Ή και κανένα αντεπιχείρημα: η λατρεία της νίκης και της επικράτησης με κάθε μέσο και με κάθε τίμημα. Η λατρεία της νίκης και της επικράτησης εις βάρος της υγείας της ίδιας μου της ομάδας. Εγώ θα παίρνω τα πρωταθλήματα. Εγώ. Όχι ο Μπάγιεβιτς, όχι ο Λεμονής, όχι ο Ριβάλντο. Θα φέρνω τον Kόλλια, τον Προτάσοφ και τον Σεγούρα που κουβαλούσε τους κώνους στις προπονήσεις. Θα ξεφτιλίσω την έννοια προπονητής. Εγώ τα κάνω όλα. Εγώ τα θέλω όλα. Εγώ τα παίρνω όλα. Έντεκα στα δώδεκα, δέκα εννιά στα είκοσι και στο εικοστό στα είκοσι ένα θα βάλω στον πάγκο έναν φίλαθλο που θα επιλεγεί με κλήρωση από τις εξέδρες του Καραϊσκάκη.
Ο τιτλοβόρος κυνισμός του Σωκράτη Κόκκαλη έχει βρωμίσει τις ψυχές όλων μας. Βλέπω τον Τάσο Κατσαμπή στο πρώτο γκολ και έχει βρωμίσει η ψυχή μου και τον υποπτεύομαι. Και τον σιχαίνομαι ενώ μπορεί να έχει κάνει απλώς λάθος. Αλλά γιατί να είμαι καλόπιστος πια; Δεν θέλω να είμαι καλόπιστος πια.
Στον έρωτα, στον πόλεμο και στο ελληνικό ποδόσφαιρο του Σωκράτη Κόκκαλη όλα επιτρέπονται.

posted by Old Boy @ 2:53 μ.μ.   22 comments

Σάββατο, Απριλίου 19, 2008

Oδηγοί Πόλης

Η πρώτη αφορμή: πριν από λίγο καιρό είπαν σε όσους έχουμε στήλη στο «Exodos» ότι καλό είναι να μην γράφουμε επί παντός του επιστητού, αλλά να επικεντρώσουμε τα θέματά μας στην πόλη και σε όσα συμβαίνουν σε αυτήν.
Η τρίτη αφορμή: το σημερινό άρθρο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στην «Ελευθεροτυπία», όπου περιγράφει ακριβώς αυτό, μια υπαρξιακή κρίση για το τι πρέπει να περιέχει το μεγαλοβδομαδιάτικο τεύχος της «Lifo» σε σχέση με το Πάσχα. Ανάμεσα σε πολύ ενδιαφέρουσες γενικότερες σκέψεις για το πάθος και το πένθος σήμερα σε σχέση με τις αμέσως προηγούμενες δεκαετίες, αναφέρει ότι οι συνεργάτες του «δεν θέλουν ιδιαίτερα να ξανακούσουν για τις εξπέρ του επιτάφιου στολισμού, για τον «συγκλονιστικό» αρχιψάλτη, για εκείνο το εκκλησάκι της Πλάκας που κάνεις Ανάσταση υπό το φως των κεριών ή για την τάδε κυρία που λέει πώς φτιάχνεται η σωστή μαγειρίτσα». Κι ενώ τελικά φαίνεται να περνά η άποψή τους και να μην υπάρχει αφιέρωμα για το Πάσχα, θα υπάρχουν όμως οι «πέντ'-έξι χρηστικοί πίνακες για όσους μείνουν στην Αθήνα».
Και αφού τελείωσα με τις αφορμές ας πάω -ψάχνοντας- να δω και τι ακριβώς θέλω να πω: πιθανώς να υπάρχει κάτι θεμελιωδώς λάθος στην προσπάθεια κάθε οδηγού πόλης να ανακαλύπτει κάθε βδομάδα την Αθήνα από την αρχή. Ήδη, πριν τις συγκεκριμένες αφορμές, πραγματικά με άγχωνε και με έπνιγε στις σελίδες τους αυτή η υπερπροσφορά εκδηλώσεων, ιβέντς, παραϊβέντς, συναυλιών, παραστάσεων, έθνικ γεύσεων, των δέκα πιο χοτ σημείων για να πας βόλτα το σκυλί σου, των ιστορικών αστικών γαμιστρώνων, των καλύτερα κρυμμένων μυστικών της πόλης.
Μα δεν είναι μόνο αυτό οι οδηγοί, μα έχουν πάμπολλα άλλα ενδιαφέροντα πράγματα μέσα τους. Προφανέστατα. Ωστόσο διακρίνεται ο πυρήνας μιας νεύρωσης πίσω από το στήσιμο του κάθε τεύχους του κάθε οδηγού πόλης. Αν οι εφημερίδες ζουν από την επικαιρότητα, οι εβδομαδιάτικοι οδηγοί θεωρούν υποχρέωσή τους να μας πείσουν -αφού πείσουν πρώτα τον εαυτό τους και εξού και η υπαρξιακή κρίση- ότι κάθε μα κάθε βδομάδα συμβαίνει ένας πραγματικός πολιτιστικός οργασμός. Ασφαλώς και η νεύρωση αυτή είναι σε καταλυτικό ποσοστό έξωθεν επιβαλλόμενη, επιβαλλόμενη από τους κανόνες του παιχνιδιού, από την ανάγκη να συνεχίσουν να έρχονται διαφημίσεις. Αλλά οι κανόνες του κάθε παιχνιδιού ποτέ δεν θα αλλάξουν από μόνοι τους, οι κανόνες του κάθε παιχνιδιού διαμορφώνονται από τις αντιδράσεις του κάθε παίκτη.
Τελικά δεν ξέρω πού θέλω να καταλήξω. Οδηγοί πόλης είναι, για την πόλη θα μιλήσουν. Αν εγώ είμαι εσωστρεφής και την πόλη την βιώνω και την εσωτερικεύω διαφορετικά είναι δικό μου ζήτημα.
Ίσως τελικά εκείνο που θέλω να πω είναι ότι είδα προχθές στο dvd μια πανέμορφη ταινία, το «Σκάφανδρο και την Πεταλούδα». Αφού μένω στην Αθήνα, στην Αθήνα την είδα. Αφού ο γιος μου μεγάλωσε μια βδομάδα ακόμα, στην Αθήνα μεγάλωσε. Αφού κι αυτήν την βδομάδα ανέβαλα να τακτοποιήσω μακροχρόνιες εκκρεμότητες, στην Αθήνα τις ανέβαλα. Αφού ποστάρισα, από την Αθήνα ποστάρισα.
Η πόλη δεν είναι μόνο οι εκδηλώσεις της. Μέσα στην πόλη διαδραματίζονται καθημερινά τόσα εκατομμύρια ιστορίες όσες και οι κάτοικοί της.
Και αν οι οδηγοί άρχιζαν να μας οδηγούν περισσότερο από ό,τι σήμερα στις ιστορίες αυτές, αν οι χαρτογραφήσεις τους στρέφονταν περισσότερο απ' ό,τι σήμερα προς τον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων μέσα στην πόλη αντί για τον εξωτερικό κόσμο της πόλης, τότε ίσως το εβδομαδιάτικο μαγγανοπήγαδο της δημιουργίας να φάνταζε λιγότερο μαγγανοπήγαδο, τότε ίσως το «τι πρέπει να γράψουμε αυτήν την εβομάδα για το Πάσχα ή το όποιο Πάσχα» να μετατρεπόταν σε «τι γουστάρουμε να γράψουμε αυτήν την εβδομάδα».
Είναι δεν είναι Πάσχα.
Λευτεριά στην θεματολογία, λευτεριά από τα καλούπια των μυαλών μας και των κανόνων της αγοράς.
Οδήγα και η αγορά θα σε ακολουθήσει.

posted by Old Boy @ 8:19 μ.μ.   14 comments

Πέμπτη, Απριλίου 17, 2008

Home Alone

Μωρά μου, θέλετε παρεϊτσα;
Η Βάνα Μπάρμπα, σε συνεργασία με το σύλλογο «Το Χαμόγελο του Παιδόφιλου», προσφέρει στο σημερινό ραδιομαραθώνιο αντί χρηματικού ποσού κάτι πολύ ουσιαστικότερο, μια φωτογραφία που λειτουργεί ως παιδεροπαγιδευτής: η αστυνομία την επιδεικνύει σε υπόπτους και όσοι δυσανασχετούν επειδή η Φαίδρα - Θεοδώρα κρύβει τα βυζιά της μαμάς αφήνονται ελεύθεροι.
Σε όσους δυσανασχετούν επειδή η μαμά κρύβει τα βυζιά της Φαίδρας - Θεοδώρας επιδεικνύεται και δεύτερη φωτογραφία.

Θέλετε, ε;
Έρχομαι.
Όλοι είναι ευτυχισμένοι: ο παιδέρας με την φωτογραφία - η αστυνομία που τον έπιασε πριν κάνει κακό - η Βάνα Μπάρμπα με τη δημοσιότητα - ο Πέτρος Κωστόπουλος με τις πωλήσεις - εγώ με ένα ακόμα καταγγελτικό ποστ.

posted by Old Boy @ 8:20 μ.μ.   29 comments

Τετάρτη, Απριλίου 16, 2008

Λούτρινα με ουσίες

Aκούω τον Γιώργο Νταλάρα στον «Μελωδία» να παρουσιάζει την καινούρια του δουλειά «Τραγούδια με ουσίες», η οποία περιλαμβάνει διπλό cd, διπλό dvd, βιβλίο 60 σελίδων, λούτρινα κουκλάκια χασικλήδων, φραντσάιζινγκ για άνοιγμα καταστημάτων Κάναμπι Σοπς (το ένα στην οδό Λήδρας), ειδικά τραπεζικά προϊόντα με χαμηλότερο επιτόκιο για πιστοποιημένους από τον ΟΚΑΝΑ ναρκομανείς και εκατό δωρεάν sms σε ειδικό πακετό κινητής τηλεφωνίας με όνομα «Mobile Junkies».
Κάνω γκουγκλ και μαθαίνω ότι ο Γιώργος Νταλάρας αγκαλιάζοντας με αγάπη όλο αυτό το υλικό καταφέρνει για άλλη μια φορά, με τις αξεπέραστες ερμηνευτικές του ικανότητες και τη βαθιά μουσική του γνώση, να δώσει το καλλιτεχνικό του στίγμα σε τραγούδια με ιστορία 100 και πλέον χρόνων και να καταδείξει το αυτονόητο δικαίωμα της τέχνης να μιλά για τα ανθρώπινα πάθη. Έτσι εκπληρώνει και την υπόσχεση, που 25 χρόνια πριν είχε δώσει στο ακροατήριό του, όταν παίζοντας δυο χασικλίδικα τραγούδια στις συναυλίες του Ορφέα είχε αναγγείλει την κυκλοφορία ενός δίσκου αφιερωμένου σε τραγούδια με ουσίες.
Εν τω μεταξύ ο Γιώργος στο ραδιόφωνο διευκρινίζει ότι δεν έχει δοκιμάσει ποτέ του τίποτα (ούτε καν τσιγάρο, ούτε καν πουράκι «Παπαδοπούλου»), παραλείποντας ωστόσο να αναφέρει ότι ο οργανισμός του εκκρίνει αυτοάνοσα νταλαρίνη σε ποσότητες ικανές να εθίσουν σε κυνήγι δημοσιότητας στρατιές ολόκληρες από σελέμπριτις και ταυτόχρονα επαρκείς για να πουλήσουν ευαισθησίες σε όλες τις ευαισθητερί της υφηλίου.
Αφού ξεκαθαρίζει την καθαρότητά του, συνεχίζει επισημαίνοντας ότι η τελευταία του δουλειά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ως διαφημιστική - προπαγανδιστική των ουσιών.
«Άλλωστε» -καταλήγει- «είναι τουλάχιστον αστείο να πιστέψει κανείς ότι θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να οδηγηθεί στα ναρκωτικά επειδή εγώ τραγουδάω μερικά τραγούδια».
Εδώ θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω ριζικά, Γιώργο

posted by Old Boy @ 8:40 μ.μ.   25 comments

Ζιγκ Χάιλ στις Νερατζιές

«Σήμερα, διαστρέφονται και οι μεγαλύτερες ιστορικές αλήθειες και αποσιωπούνται πανθομολογούμενες πραγματικότητες, όπως επί παραδείγματι, μαθαίνουν τα παιδιά ότι τους Γερμανούς, οι οποίοι μόνοι τους, πολέμαγαν γενναία με όλο τον κόσμο, τους νίκησαν οι Αγγλοαμερικάνοι, οι οποίοι και στο άκουσμα της λέξεως «Γερμανοί» τρεπόντουσαν σε φυγή, ενώ η αναμφισβήτητη πραγματικότητα είναι ότι εάν δεν υπήρχε το «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» θα ήταν ακόμη εδώ οι Γερμανοί».«Σήμερα παίζονται κινηματογραφικές ταινίες για τα εγκλήματα των Γερμανών κατά των Εβραίων, αλλά αποκρύπτονται και αποσιωπούνται τα εγκλήματα των Εβραίων κατά των Παλαιστινίων, και τα εγκλήματα των «συμμάχων» κατά των Γερμανών, όπως πχ. στη Δρέσδη, όπου οι σύμμαχοι βομβάρδισαν και έκαψαν χιλιάδες γυναικόπαιδα».
Διατάσσει προσωρινά -προς τον σκοπό της αποκατάστασης των πανθομολογούμενων ιστορικών αληθειών- την αντικατάστασή του με το κάτωθι εικονιζόμενο βιβλίο του αιτούντος.

posted by Old Boy @ 12:09 π.μ.   21 comments

Τρίτη, Απριλίου 15, 2008

Ιστορία 52: instant cult

Η «Ιστορία 52» του Αλέξη Αλεξίου είναι ένα μπουκάλι κρασί από το μέλλον που σε χτυπάει στο κεφάλι στο παρόν, με αποτέλεσμα να μπλέκεις το παρόν με το παρελθόν, όσα θυμάσαι με όσα ξέχασες και όσα θα ήθελες να έχουν γίνει με όσα έτρεμες μην γίνουν.
Γι' αυτό δοκιμάζεις απ' την αρχή.
Ξανά και ξανά.
Αφού μπορείς, αφού είναι στο χέρι σου.
Ή τουλάχιστον στο μυαλό σου.

posted by Old Boy @ 12:53 π.μ.   8 comments

Δευτέρα, Απριλίου 14, 2008

Τα δύο λάθη



Κατά την «Αθλητική Κυριακή», όλες αυτές οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου ουδέποτε συγκεντρώθηκαν σήμερα, ουδέποτε έκαναν πορεία προς το γήπεδο, ουδέποτε στράφηκαν κατά της ιδιοκτησίας της ΠΑΕ: αν είχαν συμβεί όλα αυτά, μάλλον θα είχαν αξιολογηθεί και ως είδηση που πρέπει να μεταδοθεί.
Προσπαθείς δηλαδή να χωνέψεις πώς μπορεί να μην συνέβησαν όλα αυτά σύμφωνα με τα αθλητικά του «Μega» και λες, εντάξει, μέτοχος είναι ο Βαρδινογιάννης, δεν γαμιέται κι η ενημέρωση, δεν γαμιέται και η δημοσιογραφική δεοντολογία· πρωτάρηδες είμαστε άλλωστε;
Αλλά η «Αθλητική Κυριακή», που κρατάει και πέντε ώρες και εκπέμπεται και από κρατικό κανάλι, δεν μπορεί να σεβαστεί στοιχειωδώς την ιστορία της;
Επειδή η κρατική τηλεόραση ακριβοπληρώνει -σε τιμές εκτός λογικής της αγοράς- τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού, η συμβατική της σχέση με την ΠΑΕ έχει μετατραπεί σε σχέση εξάρτησης και υποστήριξης του ιδιοκτήτη της;
Σήμερα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ο κόσμος έκανε δύο τεράστια λάθη:
1) Απέδειξε ότι μπορεί να οργανώνεται και να διαδηλώνει μόνος του, χωρίς κανέναν από πίσω του.
2) Απέδειξε ότι μπορεί να διαδηλώνει εντελώς ειρηνικά χωρίς το παραμικρό παρατράγουδο.
Αν δεν είχε κάνει το πρώτο λάθος, ο υποκινητής του όλο και κάποιο κανάλι θα είχε, ώστε να παρουσιάσει το γεγονός με εικόνα και ήχο, όπως του αξίζει και στις διαστάσεις που του αξίζει.
Αν δεν είχε κάνει το δεύτερο λάθος, τα υπόλοιπα κανάλια θα αναγκάζονταν τουλάχιστον να δείξουν αποσπάσματα από το συλλαλητήριο: έναν κάδο στις φλόγες, ένα μπατσοκυνηγητό, κάτι που να αξίζει να προβάλουν, κάτι που να αξίζει να περάσουν ως μήνυμα.

posted by Old Boy @ 12:14 π.μ.   26 comments

Σάββατο, Απριλίου 12, 2008

Κλάμματα απ' τον δεύτερο όροφο

Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν για την ελληνική πολιτεία, ώστε να πετύχει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, στέλνοντας διπλό μήνυμα τόσο κατά του ντόπινγκ όσο και υπέρ των μεταλλίων (που δεν πρέπει να μπερδεύουμε με το ντόπινγκ): επίσημο αίτημα προς την ΔΟΕ για την απονομή στην Θάνου του χρυσού της Τζόουνς στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ.
Επίσημο αίτημα όχι από τον ΣΕΓΑΣ και τέτοια ξενερώματα: να πάνε πακέτο στον Ζακ Ρογκ, Λιάπης και Ιωαννίδης και να απαιτήσουν να τεθεί χθες ένα τέρμα σε αυτήν την κωλυσιεργία. Να του εξηγήσουν ότι εδώ δεν αστειευόμαστε, εδώ κάνουμε πόλεμο κατά του ντόπινγκ και προσπαθούμε να διαχωρίσουμε τα καθαρά μετάλλια από τα ντοπαρισμένα.
Να γυρίσουν μετά στο αεροδρόμιο με το μετάλλιο στο λαιμό και να τους υποδεχτεί για τις φωτογραφίσεις με δυο κλαδιά ελιάς η νέα χρυσή μας ολυμπιονίκης.
---
Σοκαρισμένα τα κανάλια μεταδίδουν την είδηση της κοπέλας που πέταξε από τον δεύτερο ένα αγοράκι «επειδή έκλαιγε».
Το γεγονός ότι το αγοράκι -όπως είπε στις ειδήσεις αυτόπτης- το πήραν χαμπάρι και το περιμάζεψαν αμέσως μετά την πτώση του επίσης επειδή έκλαιγε, δεν φαίνεται να σοκάρει κανέναν.
Αν δηλαδή ούτε πετώντας τα από τον δεύτερο δεν σταματάνε να κλαίνε, τα πράγματα είναι στ΄αλήθεια σκούρα.
---
«Η Ελλάδα καταδικάστηκε ομόφωνα για παραβίαση του δικαιώματος συμμετοχής σε ελεύθερες εκλογές και υποχρεώνεται να καταβάλει στους τρεις βουλευτές που έχασαν την έδρα τους και προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μεγάλα χρηματικά ποσά. Συγκεκριμένα επιδικάστηκε αποζημίωση 119.613 ευρώ συν 5.000 ευρώ δικαστικά έξοδα στον Γ. Πασχαλίδη (βουλευτή Πέλλας που έχασε την έδρα από την Παρθένα Φουντουκίδου), 78.298 ευρώ και 5.000 ευρώ δικαστικά έξοδα στον Στ. Κουτμερίδη (βουλευτή ΠΑΣΟΚ Σερρών) και 142.532 ευρώ (συν 2.000 ευρώ για δικαστικά έξοδα) στον Κ. Ζαχαράκη (πρώην βουλευτή B΄ Θεσσαλονίκης)».
Βέβαιο θεωρείται ωστόσο ότι οι τρεις αυτοί πολιτικοί άνδρες θα αρκεστούν στην ηθική τους δικαίωση και θα εισπράξουν μόνο τα επιδικασθέντα δικαστικά τους έξοδα αρνούμενοι να εισπράξουν την αποζημίωσή τους, αφού στο κοινοβούλιο θα έμπαιναν από διάθεση «προσφοράς προς τον τόπο» και όχι για τα χρήματα, πολύ περισσότερο δε δεν θα είναι διατεθειμένοι να εισπράξουν χρήματα μη δεδουλευμένα.
---
Παίζει βέβαια και η εκδοχή να εισπράξουν τα χρήματά τους ώστε να τα δώσουν εν συνεχεία στον Συνασπισμό, όπως ο Βγενόπουλος την αποζημίωση που θα πάρει από τον Τσίπρα.
Ο Συνασπισμός με τα λεφτά αυτά θα μπει για τα καλά στο παζάρι για τον Κλέιτον, τον οποίο θα αποσπάσει από τα χέρια της ΠΕΚ και της Τίλντα Σουίντον και τον θα κάνει αυτός δώρο στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός, με αντάλλαγμα να μην χτιστεί το γήπεδο στον Βοτανικό και να σωθούν τουλάχιστον οι εκεί Ρομά, μιας και η Ρόμα δυο χρόνια τώρα σκοντάφτει στο εμπόδιο της Μάντσεστερ.
---
Έβλεπα τον Γιάννη Λούλη στην τηλεόραση να εξηγεί και πάλι ότι ο κόσμος δεν θέλει τις συγκρούσεις και σκέφτομαι ότι η βασική ιδεολογική μάχη στην Ελλάδα διεξάγεται αυτήν την εποχή ανάμεσα στον Γιάννη Λούλη και τον Αλέκο Αλαβάνο.
Το πολιτικό παιχνίδι παιζόταν επί χρόνια με όρους Λούλη, μέχρι που οι όροι αρχίζουν εσχάτως να αλλάζουν, μέχρι που την κουλτούρα του μεσαίου χώρου ήρθε να αναταράξει η κουλτούρα της σύγκρουσης.

posted by Old Boy @ 1:16 π.μ.   9 comments

Παρασκευή, Απριλίου 11, 2008

Control

Στα τελευταία λεπτά της παράτασης του Χετάφε - Μπάγερν ο Λάουντρουπ είναι όρθιος και όπως κρατά με τα απλωμένα του χέρια το σκέπαστρο του πάγκου είναι σαν σταυρωμένος. Το βαθιά ανήσυχο βλέμμα του μαρτυρά το ολοφάνερο μυστικό: ότι δεν μπορεί να έχει κανέναν έλεγχο πάνω στο τελικό αποτέλεσμα, ότι είναι εξίσου θεατής του αγώνα όσο όλοι, ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν εξαρτάται ούτε από κανέναν προπονητή ούτε από κανέναν παίκτη, αλλά από τον ταυτόχρονο συνδυασμό δεκάδων παραγόντων, από το χάος και μόνο από αυτό.
Εδώ δεν είναι μπάσκετ, εδώ δεν είναι βόλεϋ, εδώ είναι ποδόσφαιρο: μπορείς να ελέγχεις την γενική εικόνα της ομάδας σου, αλλά ποτέ μα ποτέ το αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου αγώνα.
Στο 3-1 χοροπηδά αυτή η στρουμπουλή Κρεολή με το κομοδινί μαλλί. Να είναι οπαδός; Να πήγε πρώτη φορά γήπεδο για το μεγαλύτερο ματς της ιστορίας της Χετάφε; Ό,τι απ' τα δύο κι αν συμβαίνει η ομάδα της με 10 παίκτες νικά 3-1 την Μπάγιερν. Γκολ: ο έλεγχος χάνεται.

Τελευταίο λεπτό της παράτασης. Εκατόν εξήντα τριών χρονών, επτά μηνών και δώδεκα ημερών, ο Όλιβερ Καν, παρατά την εστία του και προσπαθεί όσο αντέχουν τα γερασμένα του κόκκαλα και τα περίσσια του κιλά να σπριντάρει προς την αντίπαλη εστία χωρίς να είναι καν στημένη φάση, εδώ και χρόνια έχει πάψει να είναι ο μεγάλος τερματοφύλακας Καν, εδώ και χρόνια παίζει με το ζόρι ως το μεγάλο όνομα Καν, στην καριέρα του ανάμεσα στα άλλα ένα τσάμπιονς λιγκ που πήρε μόνος του κι ένας τελικός μουντιάλ που έχασε μόνος του, γιατί δεν τα έχει παρατήσει ακόμη (;), γιατί μερικοί αθλητές δεν καταλαβαίνουν πότε έρχεται το τέλος (;), ακριβώς επειδή η ίδια δίψα που τους έκανε πρωταθλητές δεν τους αφήνει να εγκαταλείψουν, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να ελέγξει τη δίψα του, ακριβώς επειδή διψούσε και διψά, διψά και σπριντάρει, αγκομαχώντας φτάνει έξω από την μεγάλη περιοχή, πηδά για κεφαλιά, την κερδίζει ο αντίπαλος, αλλά τον εμποδίζει τόσο ώστε η μπάλα να φτάσει σε συμπαίκτη του που σεντράρει, κεφαλιά Τόνι, 3-3, ο Καν γυρνά στην εστία του βουρκωμένος, συγκλονισμένος, ξεδιψασμένος νικητής.
To παιχνίδι τελειώνει. Ο άλλος τερματοφύλακας τι να σκεπτόταν ελάχιστα λεπτά πριν, όταν σε ένα πανεύκολο γέμισμα έχασε την μπάλα μέσα από τα χέρια του και άφησε να γίνει το 3-2; Ό,τι και να σκεπτόταν, τώρα κρύβει το πρόσωπό του μέσα στην μαύρη φανέλα, ξεχνώντας ότι κρύβοντάς το το αποκαλύπτει ξανά. Το πρόσωπό του μοιραίου ποδοσφαιριστή μέσα στην μαύρη φανέλα και το πρόσωπό του υπερήφανου οικογενειάρχη πάνω στην άσπρη φανέλα. Ό,τι και να σκεπτόταν, τώρα ντρέπεται και δεν θα πάψει να ντρέπεται. Τα χρόνια θα περνάνε και η φάση θα τον κυνηγά. Θα επανέρχεται σε εφιάλτες, θα επανέρχεται στο ξύπνιο του να τον αμφισβητεί: μα τι είδους άντρας είμαι; Ήταν τόσο εύκολη φάση. Γιατί να χάσω τον έλεγχο;

posted by Old Boy @ 1:24 π.μ.   16 comments

Πέμπτη, Απριλίου 10, 2008

Και σου είπα το αίμα - Και μου είπες Σουπλίν

Η καμπάνια στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που οργανώνει τα τελευταία χρόνια το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης έχει φέτος ως θέμα την πολιτική ποίηση. Έως τις 22 Απριλίου στο ΜΕΤΡΟ, τον ηλεκτρικό, τα λεωφορεία, τα τρόλεϋ, τα ΤΡΑΜ, τις στάσεις του Δήμου Αθηναίων, τους σταθμούς των υπεραστικών λεωφορείων και των τρένων, φιλοξενούνται ποιήματα κορυφαίων Ελλήνων ποιητών εικονογραφημένα από νέους καλλιτέχνες, φοιτητές και αποφοίτους της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Το εξαιρετικό εικαστικό υλικό μπορεί να το δει κανείς συγκεντρωμένο στο σάιτ του ΕΚΕΒΙ.
Αλλά βέβαια μπορεί να το δει και διάσπαρτο: ένα ποίημα σε μια στάση του μετρό, ένα άλλο στην επόμενη. Μπορεί να το δει και να επαναστατήσει: τι γίνεται εδώ; Εδώ κανονικά μπαίνουν διαφημίσεις, τι γυρεύουν ποιήματα εδώ;
Γιατί, αν σήμερα η λαίλαπα του ποιητικού λόγου καταλάβει τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ποιός μπορεί να μας εγγυηθεί ότι αύριο δεν θα επεκταθεί και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης; Ο διαφημιστικός λόγος θα εξοριστεί, ο ποιητικός θα πάρει τα ηνία και θα αρχίσει να ορίζει στη θέση του αυτός το μιντιακό παιχνίδι.
Και τότε τι;
Και τότε, αν όχι διαφημιστικό, τι λόγο ύπαρξης θα έχουν τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, περιοδικά κι εφημερίδες;
Με τις διαφημίσεις θα ασχολούνται πια μόνο μερικοί κολλημένοι, που θα εκδίδουν ιδίοις εξόδοις τις «διαφημιστικές συλλογές» τους.
«Μα είσαι αληθινός διαφημιστής», θα λένε οι ερωτευμένες γυναίκες στους άντρες που τους γράφουν ερωτευμένα λόγια.
Αναγκαστικό διάλειμμα για ποιήματα και σε ελάχιστα λεπτά και πάλι μαζί.
(Κείμενο γραμμένο για το «Εxodos»)

posted by Old Boy @ 6:20 μ.μ.   8 comments

Τετάρτη, Απριλίου 09, 2008

Δεκάλογος

1) Όχι ακριβώς ό,τι πολιτικά ορθότερο, όχι ακριβώς νομικά σωστό, πιθανά κανιβαλιστικό και τρομακτικό, αλλά μάλλον κοντύτερα στο κοινό περί δικαίου αίσθημα: όποια κι αν είναι η δικαστική κατάληξη της υπόθεσης του Θέμου, όποια κι αν είναι η δικαστική κατάληξη της υπόθεσης του Ιακώβου, τουλάχιστον ξέρεις ότι ταλαιπωρήθηκαν, διαπομπεύθηκαν, τα έσκασαν χοντρά σε δικηγόρους.
2) Ο Γιάννης Σγουρός δεν πήγε στην κηδεία του πατέρα του Ιακώβου. Ντροπή του. Από τις χυδαιότερες και ελεεινότερες συμπεριφορές των τελευταίων ετών. Ντροπή του. Μεγαλύτερο έγκλημα από το ντόπινγκ είναι να μην πηγαίνεις στην κηδεία του πατέρα του επί πολλά χρόνια φίλου και ευεργέτη σου, για να φυλάξεις τον πολιτικό σου κώλο.
3) «Ο πατέρας μου μ' έμαθε ν' αγαπώ τον αθλητισμό, την αρχαία Ελλάδα και να λέω πάντα αλήθειες. Αυτό έκανα και σήμερα. Είπα την αλήθεια», δήλωσε ο Χρήστος Ιακώβου. Ντροπή του κι αυτού.
4) «Ο κ. Π. Κατσέλος ορκιζόταν στο παιδί του ότι δεν είχε ιδέα και ότι σίγουρα ήτανε λάθος των Κινέζων». Το παιδί του Κατσέλου σήμερα - το παιδί του Λεωνίδα Σαμπάνη πριν τέσσερα χρόνια. Oι μόλις θαμμένοι γονείς (που ίσως και να πέθαναν από τη στενοχώρια και τη ντροπή) που μας μαθαίνουν να λέμε μόνο την αλήθεια και οι όρκοι στα παιδιά μας.
5) Θα ρωτήσει ένας δημοσιογράφος τον Υφυπουργό Αθλητισμού τι είναι χειρότερο: η εν γνώσει ενός αθλητή λήψη αναβολικών για να κερδίσει νίκες, δόξα, χρήμα και αξιώματα ή εν αγνοία ενός αθλητή λήψη δηλητηρίου για να χάσει η ομάδα του και να κερδίσει η αντίπαλη; Και εν πάση περιπτώσει, αφού τα ξεσκονίζουμε πάλι όλα, γιατί να μην ξεσκονίσουμε κι εκείνη την υπόθεση των νερών της ΤΣΣΚΑ για να μην μένουν σκιές; Και για να είμαι εντελώς ξεκάθαρος: ακόμη κι αν δεν υπάρχουν νομικά σκιές, πολιτικά, ως κυβέρνηση, επιλέγεις τον Γιάννη Ιωαννίδη για Υφυπουργό Αθλητισμού;
6) Και από τα μπουκαλάκια με ούρα των αναβολικών, νά και κάποια άλλα μπουκαλάκια με ούρα.
7) Και απόλυτα σχετικά με αυτά τα δεύτερα μπουκαλάκια, το δημοσίευμα για τους καταυλισμούς των αλλοδαπών εργατών στην Ηλεία. Που κατά πάσα πιθανότητα είναι και προνομιούχοι και εξαιρετικά τυχεροί που δουλεύουν εκεί. Οι βασικότερες ταξικές ανισότητες είναι οι ανισότητες μεταξύ πολιτών του πρώτου και του τρίτου κόσμου.
8) Ο δεύτερος κόσμος ποιός είναι όμως; Πάντα την είχα την απορία. Μέχρι να την λύσω σύντομη στάση στην Αίγυπτο.
9) Ό,τι κι αν κάνει ο άντρας της, η Σούζαν Μουμπάρακ είναι θεά, είναι φιλάνθρωπος, είναι σχεδόν τόσο αγία όσο η Μαριάννα Βαρδινογιάννη.
10) Και μετά από όλα αυτά τα σοβαρά ζητήματα, είμαστε σοβαροί που θα διαδηλώσουμε κατά του γιου της Μαριάννας Βαρδινογιάννη; Κι όμως, είμαστε.

posted by Old Boy @ 8:34 μ.μ.   6 comments

Ντοκουμέντο

Ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο ανέγνωσε απόψε στην εκπομπή του ο Λάκης Λαζόπουλος, το οποίο -όπως εύστοχα και μελαγχολικά παρατήρησε- εξηγεί πάρα πολλά από όσα συμβαίνουν σήμερα στην περιοχή μας.
Συγκεκριμένα πρόκειται για παλιά δήλωση του Χένρι Κίσινγκερ, σύμφωνα με την οποία: «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».

posted by Old Boy @ 12:43 π.μ.   32 comments

Τρίτη, Απριλίου 08, 2008

Και ορθώς

Μακράν η πιο αγαπημένη στιγμή των ημερών είναι η τηλεοπτική κάλυψη των ρεπορτάζ για την άρση βαρών, που συνοδεύεται από υλικό αρχείου με αρσιβαρίστες εν ώρα αγώνων.
Όλοι τους έχουν προσβληθεί από τσεκίτιδα, τη γνωστή δηλαδή μολυσματική νόσο όπου το πρόσωπό σου εξαφανίζεται και τη θέση του καταλαμβάνει ένα θολός κύκλος.
Μάλιστα σε ένα κανάλι ένας από τους αρσιβαρίστες σήκωνε βάρη έχοντας κατάμαυρα μπούτια.Που σημαίνει, ότι εκτός κι αν ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης το γύρισε επιτέλους σε ένα άθλημα όπου θα γίνει αυτοκράτορας, ο πάσχων από τσεκίτιδα αθλητής εκτός από αρχειακός τυγχάνει και αλλοδαπός.
Μολαταύτα, το πρόσωπό του και τα προσωπικά του δεδομένα προστατεύονται.
Και ορθώς.

posted by Old Boy @ 8:31 μ.μ.   3 comments

Δευτέρα, Απριλίου 07, 2008

Αδύνατον

Tι συγγνώμη, ρε μαλάκες; Γαμώ τον Μάο σας, γαμώ, διασύρετε με τις αβλεψίες των κούριέρ σας αθώους ανθρώπους. Θα φάτε μια αγωγάρα τώρα από τον Μιχάλη από εδώ ως το σινικό τείχος
(πάντως κι ο Σάββας ο Ξηρός από κινέζικο ρολόι την πάτησε: τα εθνικά μας σύμβολα ανατινάσσονται εξαιτίας της κινέζικης τσαπατσουλιάς).
ΟΧΙ - ΟΧΙ - ΟΧΙ.
ΑΔΥΝΑΤΟΝ.
ΔΕΝ ΤΟ ΧΩΡΑΕΙ ΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
Δεν είχαν δηλαδή πιστοποιητικό ντόπας, δεν ήταν το σχετικό iso. Στοιχειώδες. Ελεμένταρι.
Τώρα πρέπει να ενεργοποιηθούν τα ανακλαστικά της μπλογκόσφαιρας. Τώρα, αυτή την κρίσιμη στιγμή, πρέπει το «κίνημα των πολιτών» να στηρίξει τον Χρήστο τον Ιακώβου.
Γιατί, Μιχάλη, αμέσως πριν είπαμε ότι νομίζαμε πως παίρναμε νόμιμες ουσίες, την νόμιμη παρτίδα αμινοξέων. Ξέχασες πως είπαμε ότι έγινε λάθος;

posted by Old Boy @ 7:06 μ.μ.   22 comments

Κυριακή, Απριλίου 06, 2008

Φύγε

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης είναι ο πιο αποτυχημένος ποδοσφαιρικός παράγοντας της σύγχρονης ιστορίας, δευτερευόντως επειδή επί των ετών του ως ιδιοκτήτη και ως διοικητή ο Παναθηναϊκός τρώει το ένα μετά το άλλο τα αγωνιστικά χαστούκια και πρωτίστως επειδή έχει με τις πράξεις και τις παραλείψεις του διαποτίσει με ένα εντελώς νοσηρό κλίμα ό,τι περιστρέφεται γύρω από την ομάδα.
Επί των ετών του ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν έχει όραμα και υγεία, αλλά τρώει συνεχώς τις σάρκες του, με προεξάρχουσα μια αυλή επαγγελματιών κολάκων που έχουν αποκλειστική αρμοδιότητα να κάνουν το άσπρο - μαύρο, να διασπείρουν ρουφιανιές, να ανακαλύπτουν εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.
Ο Παναθηναϊκός ζει εδώ και χρόνια εμφύλιο πόλεμο και σε περιβάλλον εμφυλίου πολέμου όλα τα αγωνιστικά αίτια κι εξηγήσεις περιττεύουν.
Η λύση είναι μία και μοναδική: να φύγει. Απέτυχε πέραν πάσης φαντασίας.
Φύγε, Τζίγγερ.

posted by Old Boy @ 10:30 μ.μ.   23 comments

Oιδίπους Λάμα

«Απόλλωνα, Θεέ του ήλιου και της ιδέας του φωτός, στείλε τις ακτίνες σου και άναψε την ιερή δάδα για τη φιλόξενη πόλη του Πεκίνου».
Απέρριτη τελετή στην Ολυμπία γεμάτη ελληνικό φως: ο Χρήστος Ζαχόπουλος επιστρέφει ως τελετάρχης (M.C. Zah) στo μέρoς που πρωτοδοξάστηκε το περασμένο καλοκαίρι, όταν έσωσε τον αρχαιολογικό χώρο (πέντε δεντράκια πάνω – πέντε Κρόνια κάτω).
Της αφής της φλόγας προηγείται αναπαράσταση των αγωνισμάτων του αρχαίου πεντάθλου. Στο άλμα ο Κώστας Κουκοδήμος φωνάζοντας: «Τύχη αγαθή ικανότης ένεκα και ήθους αμέμπτου καλής παιδείας άμα». Το άλμα του βγαίνει άκυρο στο τσακ. Στον δίσκο (κασέτα για την ακρίβεια) ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος καταγράφοντας τον καλό του φίλο. Στην πάλη ο Γιώργος Παπανδρέου -θεωρώντας λόγω των φτωχών γκρικς του- ότι το άθλημα είναι το «πάλι»- κάνοντας και πάλι ένα νέο ξεκίνημα. Στον δρόμο η Αλέκα Παπαρήγα (γιατί οι αγώνες εκεί δίνονται και εκεί κερδίζονται). Στο ακόντιο η Μιρέλα Μανιάνι συνοδευόμενη από τον Γιώργο Βαρδινογιάννη και η Μιρέλα Καλοστύπη συνοδευόμενη από τον στυλίστα της.
Η φλόγα ανάβει. Η διαδρομή της ξεκινά. Οι λαμπαδηδρόμοι περνούν ένα δεύτερο χέρι τη φωτιά στα σημεία που δεν είχε πιάσει καλά η προηγούμενη, λόγω των καπρίτσιων του στρατηγού ανέμου.
Την πορεία τους προσπαθούν ανεπιτυχώς να σταματήσουν ακτιβιστές υπέρ του εξόριστου ηγέτη του Θιβέτ, Δαλάι Λάμα, και του εξόριστου ηγέτη των Θηβών, Οιδίποδα.
Παραταύτα, στο πλαίσιο των σινεοελληνικών πολιτιστικών ανταλλαγών θα παιχθούν στην Απαγορευμένη Πόλη ο «Οιδίπους Λάμα» και ο «Δαλάι επί Κολωνώ». Οι παραστάσεις θα βιντεοσκοπηθούν από τον Γιώργο Μυλωνά, με πιθανότερους τίτλους «Ο Αιμομεικτοκυνηγός» και «Ο Μητεροφάγος».
(Περίληψη: Το Θιβέτ μαστίζεται από λοιμό. Ο Δαλάι ζητάει από τον Τειρεσία να του αποκαλύψει ποιό είναι το μίασμα, αλλά αυτός επικαλείται μαντικό απόρρητο. Η ΕΣΗΕΑ των μαντών εκδίδει ανακοίνωση που καλύπτει το μέλος της. Μετά από έντονες πιέσεις ο Τειρεσίας αναγκάζεται να αποκαλύψει την αποτρόπαια αλήθεια: ο Λάμα ανακαλύπτει ότι είναι φονιάς του μπαμπά, άντρας της μαμάς, αδελφός των παιδιών του, κομιστής του ντιβιντί και αναγκάζεται να πουλήσει το βασίλειό του για ένα άλογο (Πήγασο). Πληροφορούμενη τα καθέκαστα η τριανταεξάχρονη Ιοκάστη αυτοκτονεί, επειδή δεν έχει εφευρεθεί ακόμη το Αιγινήτειο ώστε να θεραπεύσει τον αυτοκτονικό ιδεασμό της).
Τη στιγμή ακριβώς που το κύμα του δωδεκαθεϊσμού με τις επικλήσεις στον Απόλλωνα σαρώνει την Ολυμπία, ο Χριστιανισμός απαντά μέσω του Ριβάλντο που σάρωσε τον Ολυμπιακό.
«Ιησού, Θεέ της εκδίκησης και της ιδέας της κρυοφαγίας, στείλε την τεσσάρα σου και άναψε την ιερή δάδα στα μπατζάκια της αφιλόξενης πόλης του Πειραιά».
Επιστροφή ξανά στο περασμένο καλοκαίρι. Σε μυστικό δείπνο με το Δ.Σ. της ΠΑΕ Ολυμπιακός -του Μιχάλη του Κουντούρη συμπεριλαμβανομένου- ο Ριβάλντο λέει: «Ένας από σας θα με προδώσει». Το αρνούνται όλοι: «Όχι, θα σου ανανεώσουμε». Φεύγουν. Ο Ρίμπο παίρνει τον Σωκράτη στο κινητό. Το κινητό του έχει ήχο κικιρίκου. Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, ο Κόκκαλης κλείνει το κινητό του αρνούμενος να το σηκώσει. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Ωστόσο, το μήνυμα του Ρίμπο δεν είναι απαλλαγμένο δογματικών περιπλοκών, καθώς ο κατεξοχήν Θεός της συγχώρεσης, ο νεοδιαθηκικός Ιησούς, μετατρέπεται στον εκδικητικό Θεό της παλαιάς διαθήκης, που τιμωρεί όποιον πειράζει τον περιούσιο βραζιλιάνο υιό του.
Συγκριτικοί θρησκειολόγοι εκτιμούν ότι ο Ριβάλντο επηρεάστηκε από τη σκηνή στο «Από το Σούρουπο ως την Αυγή»: ο ιερέας Χάρβει Καϊτέλ έχει χάσει την πίστη του. Παγιδεύεται όμως μαζί με τα παιδιά του και τον Τζώρτζ Κλούνεϊ από κάτι βαμπίρ. Τα βαμπίρ σκοτώνονται με αγιασμό. Για να υπάρξει αγιασμός πρέπει ο παπάς να ξαναβρεί την πίστη του. Ο Κλούνεϊ λέει στον Καϊτέλ: «Πρέπει να αποφασίσεις τι είσαι; Ένας άπιστος ιερέας or a mean motherfuckin’ servant of god;» O Καϊτέλ αποφασίζει ότι ενόψει των συνθηκών, ναι, είναι υπηρέτης του Θεού. Αγιάζει τα νερά, παίρνει μια καραμπίνα κι ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ, τα κρατά σε σχήμα σταυρού, οπλίζει, γκολ, γκολ, γκολ, γκολ: Ιησούς ο Νικητής.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «Sportday»)

posted by Old Boy @ 5:59 μ.μ.   5 comments

Παρασκευή, Απριλίου 04, 2008

Η λυτρωτική δειλία του Γιώργου Τζελίλη

Αν ο Γιώργος Τζελίλης είχε λίγο περισσότερη ψυχή, όλα σήμερα μπορεί να φάνταζαν αλλιώς· αλλά ο Τζελίλης ήταν το μόνο μέλος της ελληνικής ντιμ τιμ που πάντοτε δεν θα σήκωνε τα κρίσιμα κιλά: τα γόνατά του και το κουράγιο του θα λύγιζαν, οι καρποί του θα ξεφορτώνονταν το δυσβάσταχτο βάρος που θα έπεφτε κάτω με κρότο, η βαρύτητα θα νικούσε ξανά τον αθλητή. Εκεί που οι υπόλοιποι θα σήκωναν κιλά αντίστοιχα με τις επιδόσεις τους, ο Τζελίλης θα σήκωνε πολύ λιγότερα.
Παραδόξως η έλλειψη χαρακτήρα του Τζελίλη εξανθρωπίζει σήμερα τα τότε επιτεύγματα και μας κρατά μακριά από τον μηδενισμό: όχι, δεν οφείλονταν όλα στη ντόπα.
Από το μυαλό φυσικά και δεν πρόκειται να φύγουν ούτε ο συγκλονιστικός αγώνας του Λεωνίδη με τον Σουλεϊμάνογλου στην Ατλάντα, ούτε η αδιατάρακτη βουδιστική γαλήνη του Κάχι Κακιασβίλι, ούτε η υπέρβαση του Πύρρου στο Σίντνεϊ. Ειδικά για τον Πύρρο, ό,τι και αν γίνει κι ό,τι κι αν αποκαλυφθεί, έχει ευλογηθεί με την αστρόσκονη του αληθινού ειδώλου που τον καθιστά απρόσβλητο από οτιδήποτε αρνητικό· αρκεί να μην αρχίσει να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του τώρα. Αλλά ακόμη κι αν συμβεί αυτό, πάλι -με έναν τρόπο μάλλον μεταφυσικό- ο Πύρρος θα συνεχίσει να λάμπει.
Επίσης, είτε έτσι είτε αλλιώς όλα αυτά τα χρόνια την άρση βαρών την αγαπήσαμε.
Ωστόσο, το ότι ο Χρήστος Ιακώβου ήταν ο μεγάλος δάσκαλος του Χρήστου Τζέκου δεν είναι κάτι το άγνωστο ούτε κάτι που είχε κρατηθεί κρυφό. Έκαστος στο είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες.
Και ό,τι κι αν λέει τώρα ο Νομάρχης Αθηνών Γιάννης Σγουρός (που συμπτωματικά χθες το βράδυ ήταν και στην τηλεόραση για άλλο θέμα και μιλούσε εξοργισμένος για την έλλειψη σοβαρότητας αυτής της χώρας), ας πάει να τα πει πουθενά αλλού.
Ή μάλλον όχι. Εδώ να συνεχίσει να τα λέει. Πιάνουν.
Νομάρχης Αθηνών ο Σγουρός, Υφυπουργός Αθλητισμού ο Γιάννης Ιωαννίδης (αλήθεια πόσο ήρθε χθες το Ολυμπιακός - ΤΣΣΚΑ και τι μάρκα εμφιαλωμένα νερά ήπιαν οι Τσεσεκίτες;), η Κατερίνα Θάνου πήρε ήδη το ένα μετάλλιο της Μάριον Τζόουνς και περιμένει το δεύτερο, ενώ η ίδια η Τζόουνς είναι στη φυλακή (την κανονική φυλακή, εκείνη στην οποία είναι και η τριανταεξάχρονη).
Συμπέρασμα;
Κάπως σαν το Σκοπιανό: αυτά που δεν δεχόμαστε να συζητήσουμε το 92 τα δεχόμαστε σήμερα. Από τους εθνικούς μας μύθους αρχίζουμε σιγά σιγά να ξεκολλάμε. Ποιός θα σοκαριστεί στα αλήθεια σήμερα με την πτώση και του εθνικού μύθου της ντριμ τιμ; Μόνο που χρειάζεται μια διευκρίνιση: εθνικός μύθος δεν σημαίνει εθνικό ψέμμα. Δεν ήταν ψέμμα η ντριμ τιμ, δεν ήταν ψέμμα ότι στο όνομα Μακεδονία διατηρούμε δικαιώματα. Ψέμμα ήταν η άσπιλη ντριμ τιμ, ψέμμα ήταν ότι στο όνομα Μακεδονία δεν διατηρούν δικαιώματα και οι γείτονες. Φαντασίωση είναι η κατατρεγμένη από όλους Ελλάδα των δεξιών και φαντασίωση είναι η ανάλγητη, εθνικιστική Ελλάδα των αριστερών. Ούτε ψέμμα ούτε μύθος ούτε φαντασίωση είναι ότι η Ελλάδα κοιτάζει -άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο αποτελεσματικά- τα συμφέροντά της με τους θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους που τους κοιτάζουν όλα τα κράτη.
Ψέμμα είναι ότι στο περιβάλλον του πρωταθλητισμού θα μπορούσες να επιβιώσεις χωρίς ντόπες, αλλά ψέμμα και ότι οι δικοί μας δεν είχαν αποκτήσει συγκριτικό πλεονέκτημα έχοντας βρει εξυπνότερες μεθόδους κρυψίματος της ντόπας και μη φανέρωσής της στους ελέγχους.
Ψέμμα είναι ότι υπάρχουν καθαροί πληθυσμοί μέσα σε καθαρά σύνορα, ψέμμα είναι ότι υπάρχουν καθαροί πρωταθλητές μέσα σε καθαρό πρωταθλητισμό.
Εκείνο που δεν είναι ψέμμα είναι ότι η Τζόουνς μπήκε φυλακή.
Εκείνο που ασφαλώς και είναι ψέμμα είναι ότι η ΤΣΣΚΑ είχε δηλητηριαστεί, ότι το σκάνδαλο ντόπινγκ στην άρση βαρών δεν αφορά μόνο την σημερινή εθνική αλλά και τη χθεσινή και ότι ο Γιάννης ο Σγουρός είχε την παραμικρή υπόνοια.
Εκείνο που ασφαλώς και είναι ψέμμα είναι ότι ο πρωταθλητισμός και οι διεθνείς σχέσεις έχουν οποιαδήποτε σχέση με τον κυνισμό.
Κι αν πρέπει να γίνει διάκριση στο ποσοστό του κυνισμού, αν δηλαδή η Ελλάδα και οι ΗΠΑ δεν έχουν ως μέλη του ΝΑΤΟ το ίδιο μερίδιο αδίκου για το Ιράκ και το Αφγανιστάν, άλλο τόσο πρέπει να γίνει διάκριση στο πώς φέρεται ένα κράτος εκτός και πώς εντός συνόρων: η διεθνής ανομία των ΗΠΑ δεν συνοδεύεται από την εσωτερική ανομία της Ελλάδας.
Η Μάριον Τζόουνς είναι φυλακή.

posted by Old Boy @ 6:17 μ.μ.   37 comments

Πέμπτη, Απριλίου 03, 2008

Funny Games U.S.

Ίσως καμιά ταινία δεν είχα κάνει τόσο πολύ εχθρό μου, όσο το «Funny Games» του Μίκαελ Χάνεκε.
Την είδα πριν δέκα χρόνια, την σιχάθηκα κι έκτοτε συνέχισα να αρνούμαι τον Χάνεκε ακόμη και σε ταινίες του που αγάπησα, όπως η «Δασκάλα του Πιάνου».
Πήγα σινεμά να δω το ριμέικ της, μόνο και μόνο για να ξαναπειστώ για τους λόγους που την είχα μισήσει.
Και τώρα όλα μου φάνηκαν αρκετά έως πολύ διαφορετικά.
Γιατί; Ίσως επειδή πριν δέκα χρόνια έψαχνα περισσότερο εναγωνίως ένα νόημα στην όλη ιστορία: γιατί αυτοί οι τύποι μπαίνουν και διαλύουν μια οικογένεια, προς τι όλος αυτός ο βασανισμός, όλο αυτό το μαρτύριο, όλη αυτή η αηδία; Γιατί τιμωρείται η οικογένεια; Επειδή είναι πλούσιοι; Επειδή μπορούν να δώσουν από την περιουσία τους μέχρι τέσσερα αυγά και από το πέμπτο και πάνω στραβώνουν;
Κι αυτοί οι τύποι τι είναι; Ψυχοπαθείς; Τιμωροί; Παιχνιδιάρηδες χωρίς αιτία; Αρχέτυπα; Το κακό που θα έχει θέση πάντοτε στον κόσμο αυθύπαρκτα, όσο κι αν ψάχνουμε βολικές και λογικοφανείς εξηγήσεις, όπως βασανισμένα παιδικά χρόνια ή ο μηδενισμός των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών;
Τι είναι τελικά το «Funny Games»; Ταινία; Δοκίμιο για την βία; Δοκίμιο για τους κανόνες και τα όρια της μυθοπλασίας; Παράξενο κινηματογραφικό παιχνίδι;
Ό,τι και να 'ναι λειτουργεί, αντέχει στον χρόνο και δεν είναι απάτη.
Ό,τι και να 'ναι, είναι εμπειρία.
Κι ακόμη κι αν για σένα που θα πας το δεις είναι μόνο αρνητική εμπειρία, δεν αποκλείεται μετά από δέκα χρόνια να αναθεωρήσεις.
Μιλώ εκ πείρας.
(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)

posted by Old Boy @ 7:34 μ.μ.   35 comments

Τετάρτη, Απριλίου 02, 2008

Φωνήεν Δέσμιας Συμβίωσης

Κι ενώ το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης είναι προ των κοινωνικών πύλων, έτοιμο να γράψει ένα τμήμα της μεγάλης ιστορίας, ας γράψω για ένα τμήμα της μικρής μου ιστορίας και για έναν θεσμό κατά τι παλαιότερο, ιερότερο, αποδεκτότερο, για έναν θεσμό που ταιριάζει σε ανθρώπους και όχι σε ζώα και νεκρόφιλους: τον θεσμό της οικογενείας.
Η έλευση ενός μωρού στο σπίτι σημαίνεται αποκλειστικά μέσω φωνηέντων: το μωρό και τα σύμφωνα είναι τσακωμένα - εκεί που υπάρχει μωρό δεν υπάρχουν σύμφωνα. Από το στόμα του θα ακούσεις μόνο φωνήεντα· υπό τον τύπο κλάματος· συνεχούς· σπαρακτικού· κλάματος που θα ξεσπάσει ακριβώς το δευτερόλεπτο που θα πας να κάνεις κάτι άλλο· κλάματος που το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι δεν επιδέχεται μη άμεσης αντιμετώπισης, δεν επιδέχεται συνδιαλλαγής, συνεννόησης, κατανόησης, «μισού λεπτού».
Το πρώτο δικαίωμα που αποστερείσαι είναι το «μισό λεπτάκι»: αν κάνεις μισό λεπτάκι να επέμβεις, έχει πέσει από το κλάμα το σπίτι, το τετράγωνο, η πόλη, η χώρα, το γειτονικό κρατίδιο.
Αποτελεσματικότεροι (αν και όχι πάντα) τρόποι επέμβασης κρίνονται: α) το αυτοκινητάκι κουδουνίστρα όταν το χτυπάς μανιωδώς πάνω απ' το κεφάλι του (με τον κίνδυνο παύλα πειρασμό να σου φύγει «κατά λάθος» απ' το χέρι και να προσγειωθεί στο κεφάλι του) και β) η ομοιοπαθητική μέθοδος τού να κλαις μέσα στην μάπα του με το ίδιο στυλ και στον ίδιο τόνο· για λίγο το αποσυντονίζει· και μετά ξανά προς την δόξα τραβά.
Βγαίνοντας από τα όρια του σπιτιού σού παίρνει κάποια ώρα να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι «cry free», ότι εδώ δεν έχει δικαιοδοσία το κλάμα του.
Τα κλαμμένα του φωνήεντα όμως αντηχούν στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου και σου υπενθυμίζουν ότι η ελευθερία σου έχει πετάξει like a bird on a wire, like a drunk in a midnight choir.
Ξαφνικά στο λεξιλόγιο του φαντασιακού σου τρυπώνει λαθραία η ιδέα της συντήρησης: τα όνειρά σου γίνονται πλέον εν μέρει συντηρητικά: το συνεχές ψάξιμο, η συνεχής ελπίδα ίσως είναι η ώρα να δώσουν την θέση τους στην ιδέα της συντήρησης, στο ιδανικό τού να συντηρήσεις αυτό που έχεις.
Η λαχτάρα για το καλύτερο ίσως δίνει τη θέση της στον φόβο για το μη χειρότερο.
Ένα μέρος σου πεθαίνει. Μάλλον για πάντα.
Ένα άλλο όχι.
Αναβάλλει τον θάνατό του για να ακούσει την ιστορία ενός άλλου, ιστορία που προς το παρόν δεν συμπεριλαμβάνει σύμφωνα.
Αλλά συμφωνείς.
Με τον κόσμο, με την φύση, με το κλάμα.
Με τη συντήρηση.
Ίσως βέβαια τίποτα από αυτά να μην ισχύει.
Ίσως να μην είναι παρά μια πολαρόιντ των ημερών σου.
Κι έτσι να είναι, χαμογελάς στο πουλάκι.

posted by Old Boy @ 7:25 μ.μ.   25 comments