Control

I' ve lost control again.

Στα τελευταία λεπτά της παράτασης του Χετάφε - Μπάγερν ο Λάουντρουπ είναι όρθιος και όπως κρατά με τα απλωμένα του χέρια το σκέπαστρο του πάγκου είναι σαν σταυρωμένος. Το βαθιά ανήσυχο βλέμμα του μαρτυρά το ολοφάνερο μυστικό: ότι δεν μπορεί να έχει κανέναν έλεγχο πάνω στο τελικό αποτέλεσμα, ότι είναι εξίσου θεατής του αγώνα όσο όλοι, ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν εξαρτάται ούτε από κανέναν προπονητή ούτε από κανέναν παίκτη, αλλά από τον ταυτόχρονο συνδυασμό δεκάδων παραγόντων, από το χάος και μόνο από αυτό.

Εδώ δεν είναι μπάσκετ, εδώ δεν είναι βόλεϋ, εδώ είναι ποδόσφαιρο: μπορείς να ελέγχεις την γενική εικόνα της ομάδας σου, αλλά ποτέ μα ποτέ το αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου αγώνα.

Στο 3-1 χοροπηδά αυτή η στρουμπουλή Κρεολή με το κομοδινί μαλλί. Να είναι οπαδός; Να πήγε πρώτη φορά γήπεδο για το μεγαλύτερο ματς της ιστορίας της Χετάφε; Ό,τι απ' τα δύο κι αν συμβαίνει η ομάδα της με 10 παίκτες νικά 3-1 την Μπάγιερν. Γκολ: ο έλεγχος χάνεται.

Τελευταίο λεπτό της παράτασης. Εκατόν εξήντα τριών χρονών, επτά μηνών και δώδεκα ημερών, ο Όλιβερ Καν, παρατά την εστία του και προσπαθεί όσο αντέχουν τα γερασμένα του κόκκαλα και τα περίσσια του κιλά να σπριντάρει προς την αντίπαλη εστία χωρίς να είναι καν στημένη φάση, εδώ και χρόνια έχει πάψει να είναι ο μεγάλος τερματοφύλακας Καν, εδώ και χρόνια παίζει με το ζόρι ως το μεγάλο όνομα Καν, στην καριέρα του ανάμεσα στα άλλα ένα τσάμπιονς λιγκ που πήρε μόνος του κι ένας τελικός μουντιάλ που έχασε μόνος του, γιατί δεν τα έχει παρατήσει ακόμη (;), γιατί μερικοί αθλητές δεν καταλαβαίνουν πότε έρχεται το τέλος (;), ακριβώς επειδή η ίδια δίψα που τους έκανε πρωταθλητές δεν τους αφήνει να εγκαταλείψουν, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να ελέγξει τη δίψα του, ακριβώς επειδή διψούσε και διψά, διψά και σπριντάρει, αγκομαχώντας φτάνει έξω από την μεγάλη περιοχή, πηδά για κεφαλιά, την κερδίζει ο αντίπαλος, αλλά τον εμποδίζει τόσο ώστε η μπάλα να φτάσει σε συμπαίκτη του που σεντράρει, κεφαλιά Τόνι, 3-3, ο Καν γυρνά στην εστία του βουρκωμένος, συγκλονισμένος, ξεδιψασμένος νικητής.
To παιχνίδι τελειώνει. Ο άλλος τερματοφύλακας τι να σκεπτόταν ελάχιστα λεπτά πριν, όταν σε ένα πανεύκολο γέμισμα έχασε την μπάλα μέσα από τα χέρια του και άφησε να γίνει το 3-2; Ό,τι και να σκεπτόταν, τώρα κρύβει το πρόσωπό του μέσα στην μαύρη φανέλα, ξεχνώντας ότι κρύβοντάς το το αποκαλύπτει ξανά. Το πρόσωπό του μοιραίου ποδοσφαιριστή μέσα στην μαύρη φανέλα και το πρόσωπό του υπερήφανου οικογενειάρχη πάνω στην άσπρη φανέλα. Ό,τι και να σκεπτόταν, τώρα ντρέπεται και δεν θα πάψει να ντρέπεται. Τα χρόνια θα περνάνε και η φάση θα τον κυνηγά. Θα επανέρχεται σε εφιάλτες, θα επανέρχεται στο ξύπνιο του να τον αμφισβητεί: μα τι είδους άντρας είμαι; Ήταν τόσο εύκολη φάση. Γιατί να χάσω τον έλεγχο;