Η λυτρωτική δειλία του Γιώργου Τζελίλη

Έντεκα (αρσιβαρίστες και αρσιβαρίστριες που πιάστηκαν ντοπέ).

Αν ο Γιώργος Τζελίλης είχε λίγο περισσότερη ψυχή, όλα σήμερα μπορεί να φάνταζαν αλλιώς· αλλά ο Τζελίλης ήταν το μόνο μέλος της ελληνικής ντιμ τιμ που πάντοτε δεν θα σήκωνε τα κρίσιμα κιλά: τα γόνατά του και το κουράγιο του θα λύγιζαν, οι καρποί του θα ξεφορτώνονταν το δυσβάσταχτο βάρος που θα έπεφτε κάτω με κρότο, η βαρύτητα θα νικούσε ξανά τον αθλητή. Εκεί που οι υπόλοιποι θα σήκωναν κιλά αντίστοιχα με τις επιδόσεις τους, ο Τζελίλης θα σήκωνε πολύ λιγότερα.

Παραδόξως η έλλειψη χαρακτήρα του Τζελίλη εξανθρωπίζει σήμερα τα τότε επιτεύγματα και μας κρατά μακριά από τον μηδενισμό: όχι, δεν οφείλονταν όλα στη ντόπα.

Από το μυαλό φυσικά και δεν πρόκειται να φύγουν ούτε ο συγκλονιστικός αγώνας του Λεωνίδη με τον Σουλεϊμάνογλου στην Ατλάντα, ούτε η αδιατάρακτη βουδιστική γαλήνη του Κάχι Κακιασβίλι, ούτε η υπέρβαση του Πύρρου στο Σίντνεϊ. Ειδικά για τον Πύρρο, ό,τι και αν γίνει κι ό,τι κι αν αποκαλυφθεί, έχει ευλογηθεί με την αστρόσκονη του αληθινού ειδώλου που τον καθιστά απρόσβλητο από οτιδήποτε αρνητικό· αρκεί να μην αρχίσει να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του τώρα. Αλλά ακόμη κι αν συμβεί αυτό, πάλι -με έναν τρόπο μάλλον μεταφυσικό- ο Πύρρος θα συνεχίσει να λάμπει.

Επίσης, είτε έτσι είτε αλλιώς όλα αυτά τα χρόνια την άρση βαρών την αγαπήσαμε.

Ωστόσο, το ότι ο Χρήστος Ιακώβου ήταν ο μεγάλος δάσκαλος του Χρήστου Τζέκου δεν είναι κάτι το άγνωστο ούτε κάτι που είχε κρατηθεί κρυφό. Έκαστος στο είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες.

Και ό,τι κι αν λέει τώρα ο Νομάρχης Αθηνών Γιάννης Σγουρός (που συμπτωματικά χθες το βράδυ ήταν και στην τηλεόραση για άλλο θέμα και μιλούσε εξοργισμένος για την έλλειψη σοβαρότητας αυτής της χώρας), ας πάει να τα πει πουθενά αλλού.

Ή μάλλον όχι. Εδώ να συνεχίσει να τα λέει. Πιάνουν.

Νομάρχης Αθηνών ο Σγουρός, Υφυπουργός Αθλητισμού ο Γιάννης Ιωαννίδης (αλήθεια πόσο ήρθε χθες το Ολυμπιακός - ΤΣΣΚΑ και τι μάρκα εμφιαλωμένα νερά ήπιαν οι Τσεσεκίτες;), η Κατερίνα Θάνου πήρε ήδη το ένα μετάλλιο της Μάριον Τζόουνς και περιμένει το δεύτερο, ενώ η ίδια η Τζόουνς είναι στη φυλακή (την κανονική φυλακή, εκείνη στην οποία είναι και η τριανταεξάχρονη).

Συμπέρασμα;

Κάπως σαν το Σκοπιανό: αυτά που δεν δεχόμαστε να συζητήσουμε το 92 τα δεχόμαστε σήμερα. Από τους εθνικούς μας μύθους αρχίζουμε σιγά σιγά να ξεκολλάμε. Ποιός θα σοκαριστεί στα αλήθεια σήμερα με την πτώση και του εθνικού μύθου της ντριμ τιμ; Μόνο που χρειάζεται μια διευκρίνιση: εθνικός μύθος δεν σημαίνει εθνικό ψέμμα. Δεν ήταν ψέμμα η ντριμ τιμ, δεν ήταν ψέμμα ότι στο όνομα Μακεδονία διατηρούμε δικαιώματα. Ψέμμα ήταν η άσπιλη ντριμ τιμ, ψέμμα ήταν ότι στο όνομα Μακεδονία δεν διατηρούν δικαιώματα και οι γείτονες. Φαντασίωση είναι η κατατρεγμένη από όλους Ελλάδα των δεξιών και φαντασίωση είναι η ανάλγητη, εθνικιστική Ελλάδα των αριστερών. Ούτε ψέμμα ούτε μύθος ούτε φαντασίωση είναι ότι η Ελλάδα κοιτάζει -άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο αποτελεσματικά- τα συμφέροντά της με τους θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους που τους κοιτάζουν όλα τα κράτη.

Ψέμμα είναι ότι στο περιβάλλον του πρωταθλητισμού θα μπορούσες να επιβιώσεις χωρίς ντόπες, αλλά ψέμμα και ότι οι δικοί μας δεν είχαν αποκτήσει συγκριτικό πλεονέκτημα έχοντας βρει εξυπνότερες μεθόδους κρυψίματος της ντόπας και μη φανέρωσής της στους ελέγχους.

Ψέμμα είναι ότι υπάρχουν καθαροί πληθυσμοί μέσα σε καθαρά σύνορα, ψέμμα είναι ότι υπάρχουν καθαροί πρωταθλητές μέσα σε καθαρό πρωταθλητισμό.

Εκείνο που δεν είναι ψέμμα είναι ότι η Τζόουνς μπήκε φυλακή.

Εκείνο που ασφαλώς και είναι ψέμμα είναι ότι η ΤΣΣΚΑ είχε δηλητηριαστεί, ότι το σκάνδαλο ντόπινγκ στην άρση βαρών δεν αφορά μόνο την σημερινή εθνική αλλά και τη χθεσινή και ότι ο Γιάννης ο Σγουρός είχε την παραμικρή υπόνοια.

Εκείνο που ασφαλώς και είναι ψέμμα είναι ότι ο πρωταθλητισμός και οι διεθνείς σχέσεις έχουν οποιαδήποτε σχέση με τον κυνισμό.

Κι αν πρέπει να γίνει διάκριση στο ποσοστό του κυνισμού, αν δηλαδή η Ελλάδα και οι ΗΠΑ δεν έχουν ως μέλη του ΝΑΤΟ το ίδιο μερίδιο αδίκου για το Ιράκ και το Αφγανιστάν, άλλο τόσο πρέπει να γίνει διάκριση στο πώς φέρεται ένα κράτος εκτός και πώς εντός συνόρων: η διεθνής ανομία των ΗΠΑ δεν συνοδεύεται από την εσωτερική ανομία της Ελλάδας.

Η Μάριον Τζόουνς είναι φυλακή.