Funny Games U.S.
Ίσως καμιά ταινία δεν είχα κάνει τόσο πολύ εχθρό μου, όσο το «Funny Games» του Μίκαελ Χάνεκε.Την είδα πριν δέκα χρόνια, την σιχάθηκα κι έκτοτε συνέχισα να αρνούμαι τον Χάνεκε ακόμη και σε ταινίες του που αγάπησα, όπως η «Δασκάλα του Πιάνου».
Πήγα σινεμά να δω το ριμέικ της, μόνο και μόνο για να ξαναπειστώ για τους λόγους που την είχα μισήσει.
Και τώρα όλα μου φάνηκαν αρκετά έως πολύ διαφορετικά.
Γιατί; Ίσως επειδή πριν δέκα χρόνια έψαχνα περισσότερο εναγωνίως ένα νόημα στην όλη ιστορία: γιατί αυτοί οι τύποι μπαίνουν και διαλύουν μια οικογένεια, προς τι όλος αυτός ο βασανισμός, όλο αυτό το μαρτύριο, όλη αυτή η αηδία; Γιατί τιμωρείται η οικογένεια; Επειδή είναι πλούσιοι; Επειδή μπορούν να δώσουν από την περιουσία τους μέχρι τέσσερα αυγά και από το πέμπτο και πάνω στραβώνουν;Κι αυτοί οι τύποι τι είναι; Ψυχοπαθείς; Τιμωροί; Παιχνιδιάρηδες χωρίς αιτία; Αρχέτυπα; Το κακό που θα έχει θέση πάντοτε στον κόσμο αυθύπαρκτα, όσο κι αν ψάχνουμε βολικές και λογικοφανείς εξηγήσεις, όπως βασανισμένα παιδικά χρόνια ή ο μηδενισμός των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών;
Τι είναι τελικά το «Funny Games»; Ταινία; Δοκίμιο για την βία; Δοκίμιο για τους κανόνες και τα όρια της μυθοπλασίας; Παράξενο κινηματογραφικό παιχνίδι;
Ό,τι και να 'ναι λειτουργεί, αντέχει στον χρόνο και δεν είναι απάτη.
Ό,τι και να 'ναι, είναι εμπειρία.
Κι ακόμη κι αν για σένα που θα πας το δεις είναι μόνο αρνητική εμπειρία, δεν αποκλείεται μετά από δέκα χρόνια να αναθεωρήσεις.
Μιλώ εκ πείρας.
(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)
posted by Old Boy @ 7:34 μ.μ.
35 comments
35 Comments:
Ενδιαφέρον τύπος ο Χάνεκ, τον είχα δει και σε μια συνέντευξη που μιλούσε περί Χέγκελ. Έχω δει και κάποιες ταινίες του. (Αυτό πρέπει να 'ναι το πιο μπλαζέ σχόλιο που 'χω κάνει.) :P
*ε
Ισως ειναι διαφορετικο το ολο υφος των Γερμανων και δεν ησουν εξοικειωμενος με το στυλ ζωης τους, εξοχικο στη λιμνη, οικογενειακες διακοπες με το σκαφος και το σκυλακι.
Αλλα απο την αλλη θα μου πεις (ακομη δεν εχω δει την αμερικανικη εκδοση, μιας και βγηκε πρωτα στις οθονες στην Ελλαδα με διαφορα μιας βδομαδας το λιγοτερο απο οποιαδηποτε αλλη χωρα), η αμερικανικη εκδοση ειναι πιστο αντιγραφο του πρωτοτυπου...
Χου νοουζ?
Κάπου διάβασα ότι και στην πρώτη ταινία ο σκηνοθέτης είχε στο μυαλό του την Αμερική και για αυτό η οικογένεια, το σπίτι κλπ μοιάζουν από την πρώτη πιο πολύ αμερικάνικα. (Δεν έχω ιδέα για τις διαφόρες για να το διπιστώσω ιδίοις όμμασι.)
Τώρα, αφού οι ταινίες είναι ίδιες (μόνο την πρώτη έχω δει, αλλά αυτο κατάλαβα) γιατί την ξαναγύρισε και γιατί να την ξαναδείς?
Μοιαζει ομως και κλασσικο γερμανικο το τοπιο και η οικογενεια. Δεν ηξερα οτι το εχει πει αυτο ο σκηνοθετης.
Λογος για να το ξαναδεις; Ισως το οτι δεν ειναι αναγκη να ακολουθεις τους υποτιτλους αν ξερεις καλυτερα αγγλικα και να το δεις με αλλη ματια
Έχω δει μόνο την πρώτη ταινία, η οποία αν έχει κάτι το σπάνιο είναι πως πρόκειται για μια ταινία που φτιάχτηκε για να μην αρέσει σε κανένα. Δε νομίζω να βγήκε κανείς από το σινεμά ενθουσιασμένος λέγοντας "τι ωραία ταινία" και αν το έκανε πρόκειται για επικίνδυνη περίπτωση! Το funny games δεν είναι φυσικά και η βιαιότερη ταινία που κυκλοφόρησε ποτέ. Δεν είναι πιο βίαιο π.χ. από το kill bill ή το platoon. Αυτό που κάνει όμως είναι να "εφεύρει" μια μοναδιαία ποσότητα βίας καθαρή από προσμίξεις όπως άμυνα, προκατάληψη, μίσος, καθήκον, οργή κλπ, καθαρή από τη σχέση αίτιο-αιτιατό και ανεξάρτητη από την κοινή λογική και να δοκιμάζει την αντοχή του θεατή απέναντί της. Το πραγματικό funny game γίνεται στο μυαλό του θεατή, που παρότι στο παρελθόν έχει δει ατάραχος άπειρους αθώους και ενόχους να πεθαίνουν από μια ποικιλία τρόπων και μεθόδων, από τους πιο αναίμακτους μέχρι τους πιο φρικιαστικούς, αρνείται να καταπιεί την μοναδιαία, "καθαρή" βία. Το funny games δεν προσφέρει ούτε τέρψη ούτε κάθαρση. Σου λέει "σου προσφέρω βία και το πως θα τη διαχειριστείς στο κεφάλι σου είναι δικό σου πρόβλημα". Εντέλει είναι μια ταινία που σε κάνει να αισθάνεσαι ικανοποίηση που δε σου άρεσε!
Δεν έχω δει ακόμα το Funny games, προτείνω όμως ανεπιφύλακτα το Cache.
Όταν είχα δει την πρώτη ταινία είχα φρικάρει με το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να βασανίζει το γείτονά του απλά για να περάσει την ώρα του και η απουσία δικαίωσης με είχε ψυχοπλακώσει! Τη στιγμή του rewind όταν πίστεψ ότι θα σωθούν κόντεψα να σηκωθώ όρθια και να πανηγυρήσω στο σινεμά!
αναφέρονται στον Haneke ως κλασική περίπτωση μισανθρώπου. αναγνωρίζουν στις ταινίες του χαρακτήρες σκοτεινούς, συχνά χωρίς προφανή λόγο.
βλέποντας το original Funny Games,έφυγα από το σινεμά με θυμό, απορία, θαυμασμό, με μια άλλου είδους συγκίνηση που σε εξιτάρει σα να ήρθες στα χέρια με τον κόσμο σου, με τα ίδια σου προσωπικά όρια. νομίζω ότι το σινεμά του υπάρχει για να δείξει μια άλλη οπτική του ανθρώπου, που πιθανά κανείς δεν θέλει να δεχθεί ως ενδεχόμενη, αλλά δεν παύει υπάρχει. να σημειώσω ότι η Ευρωπαϊκή τοποθέτηση, γεωπολιτικά, είναι μακράν ανατριχιαστικότερη.
Ο Χάνεκε είναι πολύ ρηχός σκηνοθέτης.
Μαζί με τον Αλμοδόβαρ, είναι οι χειρότεροι ευρωπαίοι κατά την γνώμη μου.
'Εφεραν την κακή τηλεόραση στον κιν/φο.
Ο Αλμοδόβαρ έφερε στον κιν/φο τις κατινόκαταστάσεις των "χιουμοριστικών" σήριαλ και την αισθητική τους (ωστόσο, παραδέχομαι ότι τελευταία έχει ωριμάσει λίγο και κάνει κάπως καλύτερες ταινίες).
Ο Χάνεκε από την άλλη, έφερε στον κιν/φο τον κακαουνάκη και τον ευαγγελάτο.Απειλές, καταστροφολογία, υπερβολές, φόβος, σε τι κόσμο φέρνουμε τα παιδιά μας πάνο σόμπολε; κτλ
Το ίδιο με τον ευαγγελάτο: κάνει αποκαλύψεις (π.χ. σουβλατζίδικο που μαγειρεύει γάτες) που τρομοκρατούν τον κόσμο, χωρίς να κατονομάζει τους ενόχους (τα ονόματα είναι στην διάθεση του εισαγγελεά κτλ).
Έτσι και ο Χάνεκε, τρομοκρατεί χωρίς να κατονομάσει, να στοχαστεί, να πει κάτι βρε αδερφέ.
Θα μου πεις, από τον Γκοτζίλα ακόμα ο κιν/φος έπαιζε με την τρομοκράτηση του θεατή.
Αυτό που "προσέθεσε" η ιδιωτική τηλεόραση και ο Χάνεκε είναι σοβαροφάνεια.
Ο Γκοτζίλα δεν είχε κανένα σοβαρό νόημα, είχε τουλάχιστον φάση.Ο κιν/φος του Χάνεκε δεν έχει τίποτα από τα δύο.
ΥΓ. Οι χαρακτήρες του Χάνεκε δεν είναι σκοτεινοί, είναι τραβηγμένοι από τα μαλλιά, σαν τον Γιάγκο Δράκο - π.χ. δασκάλα πιάνου που πάει σε σεξ σοπ και μυρίζει το σπέρμα των θαμώνων, πριν μαχαιρωθεί στο φινάλε - πράγματι μια εύστοχη κριτική του καθημερινού, συνηθισμένου ευρωπαίου αστού...
όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι "μιλούν εκ πείρας" αλήθεια
γνωρίζουν ότι η πείρα είναι ένα σύνολο από εμπειρίες και διατηρούν τη βεβαιότητα ότι και οι άλλοι τις δικές τους εμπειρίες ότι θα απολαύσουν
όχι δεν είναι φασίστες
τελικα τι να κανω ρε?
να το δω τωρα ή σε δεκα χρονια.
μπερδευτηκα
Πιστευω πως η ταινια αυτη δεν ειναι απλα ταινια αλλα κατι σαν περφορμανς με τη συμμετοχη του κοινου. Δε θα ξεχασω οταν την εβλεπα οτι ειχα ανεβει στον καναπε μου απελπισμενη μουρμουριζοντας "μα γιατι το κανουν;" "μα ειναι τοσο παραλογο". Ειναι απλα υπεροχη.
Σχολιο γραμμενο για το μπλογκ του ολντ-μποη
Και δε θα ξεχασω μετα που εκανα τον κινεζο στη φιλη μου στην οποια ανηκε ο καναπες (γιατι ανηκε και το σπιτι εδω που τα λεμε), που ουρλιαζε, ποπο ποιος εκανε πατημασιες στον καναπε και τι θα κανω τωρα.
Αλλο ενα σχολιο γραμμενο για το ως εν τιτλω μπλογκ.
καλα, ασε θα τη δω σε δεκα χρονια.
ετσι να ωριμασει μεσα μου η ιδεα και να ζυμωνονται οι σκεψεις και να κρυβονται στο υποσυνειδητο οι καθημερινες εμμονες και τοτε ξαφνικα να ξεσπασουν και να σηκωθω στη μεση της αιθουσας και να φωναξω
"τι θα γινει ρε τζιγκερ, θα μπει μεσα ο νινης επιτελους?"
αυτα μισιρλου μας τα κ(σ)αναπες
by the way, ο γκοντζιλα εξαιρετικη ταινια, με φοβερη ερμηνεια απο τον ιδιο το γκοτζιλα.
αν και νομιζω ειχε χρησιμοποιηθει κασκαντερ σε καποια πλανα.
Α τωρα που το αναφερουμε, λυστε μου μια απορια, επαιζε και η Σουλη Σαμπαχ στο αυθεντικο καστ ή την μπερδευω με την Μπεμπα Μπλανς;
δηλαδη εκει στην "ψυχη στο στομα" που λεει ο αλλος,
"γλυψε τη μπεμπα ρε,
γλυψε τη μπεμπα ρε αρχιδι"
τι ακριβως εννοει?
Εγώ λοιπόν έχω μια άλλη εμπειρία. Έχω δει την ταινία αλλά δεν ήξερα πως είναι του Χάνεκε. Τώρα το μαθαίνω από εσένα.
Ξετρελάθηκα με την ταινία για τον απλό λόγω πως είναι μια ταινία χωρίς ήρωες που μπορείς να ταυτιστείς.
Δεν υπάρχει ήρωας ή αντιήρωας με τον οποίο μπορείς να νιώσεις κάποια σύνδεση.
Οπότε τελικά λέει αυτό ακριβώς που πρέπει να πει για την βία. Δεν μπορείς τελικά να ταυτιστείς μαζί της ούτε όταν δεν την καταλαβαίνεις ούτε - και εδώ είναι το κρίσιμο - όταν την καταλαβαίνεις.
O Χάνεκε είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης (εν ζωή). Ωστόσο το Funny Games (1997) δεν μου άρεσε ούτε την πρώτη φορά που το είδα, ούτε προχθές που αποφάσισα να το ξαναδώ. Είναι ένας Χάνεκε τελείως διαφορετικός από τις επόμενες ταινίες του. Με εγωκεντρικό τρόπο προσπαθεί να μας κάνει μαθήματα ηθικής;
Η σκηνή με το τηλεκοντρόλ είναι αυτή που με ενοχλεί περισσότερο. Στις επόμενες ταινίες του Ο Χάνεκε καταφέρνει να μας σοκάρει χωρίς να γίνεται επιτηδευμένος. Το remake δεν το έχω δει ακόμα, αλλά δεν νομίζω να με κάνει να αλλάξω γνώμη.
«Τώρα, αφού οι ταινίες είναι ίδιες (μόνο την πρώτη έχω δει, αλλά αυτο κατάλαβα) γιατί την ξαναγύρισε και γιατί να την ξαναδείς?»
Νο name, προφανώς θα είχε πληροφορηθεί ότι σιχαινόμουν την πρώτη και είπε να ξαναδοκιμάσει μπας κι αλλάξω γνώμη ;)
Σέργιε, καλά τα λες.
Gasireu, μα πόσο εμπαθής μπορεί να είναι κάποιος για να αποδώσει μισανθρωπισμό στον Χάνεκε (http://old-boy.blogspot.com/2006/01/blog-post_27.html) ;)
«τελικα τι να κανω ρε?
να το δω τωρα ή σε δεκα χρονια».
Fight Back, για σένα και μόνο και λόγω της σχέσης που έχουμε, θα το κάνω πέντε. Δες την το 2013 (όπου ο Νίνης θα ναι μόνο 23 και επιτέλους έτοιμος να δοθεί δανεικός στον ΟΦΗ να ψηθεί).
Μισιρλού, άντε να φας ταραμα
(Σχόλιο γραμμένο ως απάντηση στο σχόλιο της Μισιρλού).
Snaporaz, η «τραβηγμένη από τα μαλλιά» δασκάλα του πιάνου είναι όμως βγαλμένη από το μυθιστόρημα της Γιέλινεκ που αφενός είναι συνταρακτικά δυνατό και αφετέρου είναι κάτι σαν άλτερ έγκο της ή εν πάση περιπτώσει μια ακραία εκδοχή του εαυτού της. Οπότε η Δασκάλα του Πιάνου δεν ξέρω αν θέλει να μιλήσει για την μέση Αυστριακή ή για τη συγκεκριμένη Αυστριακή που πονάει.
Ίσως το πρόβλημα είναι ότι εσύ προσπαθείς να βγάλεις γενικά συμπεράσματα εκεί που υπάρχει μια συγκεκριμένη ιστορία.
Βέβαια στο Funny Games δεν ισχύει αυτό και ασφαλώς ο Χάνεκε θέλει να βγάλει γενικά συμπεράσματα.
Αλλά τα συμπεράσματα του Ευαγγελάτου και του Κακαουνάκη πάντα τείνουν προς κάποιον συγκεκριμένο ένοχο (είτε ονομαστικά είτε κατηγοριοποιώντας τους «κακούς στρωματάδες» ή τους «κακούς ζαχαροπλάστες») και εν τέλει λειτουργούν μέσα στην τρομολαγνεία τους εξορκιστικά: από εκεί το κακό από εδώ το καλό. Και το κακό έχει την εξήγησή του στην κερδοσκοπία του εμπόρου, στους ανεπαρκείς ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους που δεν τους πιάνουν κλπ κλπ
Στο Funny Games εξήγηση - εξορκισμός - λύτρωση και κάθαρση δεν παίζει και είναι ακριβώς αυτή η απουσία της εξήγησης που με είχε στραβώσει απίστευτα πριν δέκα χρόνια.
Όσο για τον Αλμοδόβαρ διαφωνώ εντελώς.
Εγώ θεωρώ ταινιάρα το πρώτο !
Αυτό για αρπαχτή μου μυρίζει.
Εμένα μου αρέσει ο Χάνεκε, αλλά αυτά είναι υποκειμενικά.
Απλά με ''τσίγκλισε'' λίγο ,όταν μιλάμε για σινεμά, να ψάχνουμε ακόμα για ''το τι ήθελε να πει ο ποιητής'' κάτι που είναι πολύ στερεότυπο και ξεπερασμένο κατά την γνώμη μου. Κάποιες ταινίες έχουν πάψει εδώ και δεκαετίες να είναι ''ιστορίες'' με αρχή, μέση τέλος και ηθικό νόημα. Απο τον Λίντς και τον Τίκβε, μέχρι τον Χάνεκε, τον Τριέρ, τον Αρονόφσκι και πάρα πολλούς άλλους , υπάρχουν ταινίες που είναι φτιαγμένες για να δέχονται πολλαπλές αναγνώσεις η να αποτελούν ασκήσεις συγκεκριμένου ύφους για τους δημιουργούς!
Φιλικά.
Πληροφοριακά,η ετ1 προβάλει το γερμανόφωνο Funny Games το Σάββατο στις 24:00...
"Με εγωκεντρικό τρόπο προσπαθεί να μας κάνει μαθήματα ηθικής;"
Σύμφωνα με τα δικά μου γούστα αυτό κάνει. Στο Funny games και στο Cache, τουλάχιστον, γιατί δεν σκοπεύω να δω άλλα δικά του. Η προσέγγιση "κοίτα μεγάλε με τι έξυπνο τρόπο θα αποκαλύψω το ψεύδος και τη σαπίλα της ζωής σου, μα ποιός είμαι το άτομο" με εκνευρίζει. Σαν εξυπνακίστικη εκδοχή 16χρονου που βρίζει την κοινωνία ακούγοντας Πυξ-Λαξ. Κι αν το εύρημα βασίζεται στο να σοκάρεις τον θεατή αλλά αυτός το βρίσκει κοινότοπο και δεν σοκάρεται, τι μένει; Κάποιες έξυπνες ιδέες, ίσως. Καλές ερμηνείες, ναι. Μπορεί να φταίω εγώ, αλλά δε μου φτάνει.
[Περίεργο, αλλά -αντίθετα με τον Χάνεκε- η Ψυχή στο στόμα μου μύρισε μπαρούτι και ανθρώπινο ιδρώτα και παθιασμένη ματιά στο ανθρώπινο χάος. Και μου άρεσε. Τι να πεις...]
Aerosol, το αίμα του Οικονομίδη βράζει ενώ του Χάνεκε είναι κατεψυγμένο: δυο διαφορετικοί κόσμοι με σημεία τομής όμως.
Και εννοείται Οικονομίδης με τα χίλια.
Δες όμως και την «Δασκάλα του Πιάνου» και δεν θα το μετανοιώσεις.
Άστα αυτά τώρα... Πες μας πόση ήταν η "λέζα" για να τό παινέψεις...
Πονηρέψαμε !
Φιλάκια
Old Boy
Ίσως το πρόβλημα είναι ότι εσύ προσπαθείς να βγάλεις γενικά συμπεράσματα εκεί που υπάρχει μια συγκεκριμένη ιστορία.
Βέβαια στο Funny Games δεν ισχύει αυτό και ασφαλώς ο Χάνεκε θέλει να βγάλει γενικά συμπεράσματα.
Αλλά τα συμπεράσματα του Ευαγγελάτου και του Κακαουνάκη πάντα τείνουν προς κάποιον συγκεκριμένο ένοχο (είτε ονομαστικά είτε κατηγοριοποιώντας τους «κακούς στρωματάδες» ή τους «κακούς ζαχαροπλάστες») και εν τέλει λειτουργούν μέσα στην τρομολαγνεία τους εξορκιστικά: από εκεί το κακό από εδώ το καλό. Και το κακό έχει την εξήγησή του στην κερδοσκοπία του εμπόρου, στους ανεπαρκείς ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους που δεν τους πιάνουν κλπ κλπ
Στο Funny Games εξήγηση - εξορκισμός - λύτρωση και κάθαρση δεν παίζει και είναι ακριβώς αυτή η απουσία της εξήγησης που με είχε στραβώσει απίστευτα πριν δέκα χρόνια.
Σωστή παρατήρηση!
Διαπίστωνω ότι ο Χάνεκε είναι ένα σκαλί πιο κάτω από τον ευαγγελάτο τελικά: τουλάχιστον ο δεύτερος κάνει μια προσπάθεια να καταλάβει, έστω με τα μέσα που έχει..
fpboy
Δεν ψάχνω να βρω τι θέλει να πει ο ποιητής, όπως στο λύκειο.
Πιστεύω όμως ότι όταν κάποιος μιλάει για κάτι, οφείλει να διατυπώνει λόγο (με την αρχαία έννοια) σχετικά με αυτό.
Ο Χάνεκε δέιχνει να μην κατανοεί αυτά που θέλει να περιγράψει.Οπότε, τι κάθεται και μιλάει γι'αυτά; Αφού δεν έχει κάτι να πει.
Στην ίδια κατηγορία εντάσσω και τον Τρίερ που αναφέρεις: δεν λένε τίποτα, αλλά κάνουν θόρυβο.
Η διαφορά με τον Ληντς (που επίσης αναφέρεις) είναι προφανής: ο Ληντς ξέρει πολύ καλά τι θέλει να κάνει, δηλ. έχει άποψη και επίσης είναι μάστορας στην τέχνη του, έχει αισθητική (που λείπει κραυγαλέα από τους άλλους δύο, γι'αυτό καταφεύγουν σε φτηνούς εντυπωσιασμόυς).
Σύγκριση Οικονομίδη-Χάνεκε αποβαίνει συντριπτικά υπέρ το πρώτου κατά την γνώμη μου.
Ο Οικνομίδης δεν έχει την διεθνή αναγνώριση που του αξίζει επειδή οι ταινίες του είναι απροσπέλαστες από μη ελληνόφωνο κοινό (φάνταζεστε το σπιρτόκουτο με υπότιτλους;)
Kαραμούζα, δεν μπορώ να πατήσω το λινκ για να καταλάβω αν αστειεύεσαι ή σοβαρολογείς.
Snaporaz, δεν έχει αισθητική ο Τρίερ; Αυτό μάλλον δεν πρέπει να του το 'χουν ξανακαταλογίσει ;)
Old boy
Αυτό μάλλον δεν πρέπει να του το 'χουν ξανακαταλογίσει ;)
Μάλλον δεν έχουν δει τους Ηλίθιους ή το Χορεύοντας στο σκοτάδι τότε!
Εκτός από ανώμαλες θεούσες, ζαβούς που τρέχουν σε λειβάδια, και την Bjork σε ρόλο Μάρθας Βούρτση, έχει ο φον Τρίερ κάποιο αισθητικό επίτευγμα αντίστοιχο της Χαμένης Λεωφόρου και του Mullholand drive;
(Πάντως μια από τις πρώτες ταινίες του ("Το στοιχείο του εγκλήματος" νομίζω είναι ο τίτλος στα ελληνικά) είναι όντως σπουδαία, από εκεί και μετά πήρε τον κατήφορο)
Η σκηνή με το τηλεκοντρόλ είναι αυτή που μου αρεσε πολυ. Με ξεμπερδεψε. Χαρη σε αυτη τη σκηνη βρηκα το (δικο μου) νοημα της ταινιας. Το οτι δλδ η βια δεν ειναι αναγκη να ειναι "ωμη", αλλα να βρισκεται στη δικη μας (ανθρωπινη) υποκριτικη συμπεριφορα.
Snaporaz, εξαρτάται τι εννοείς με τον όρο «αισθητική» και «αισθητικό επίτευγμα». Είναι άλλο να λες ότι δεν σου αρέσει η αισθητική του Τρίερ και άλλο ότι του λείπει. Ο άνθρωπος κατά κόρον ασχολείται με την αισθητική των ταινιών του και δεν βολεύεται σε μία αλλά αλλάζει δέρματα σαν χαμαιλέοντας. Ξεκίνησε με το ακραίο στυλιζάρισμα του «Στοιχείου του Εγκλήματος» και του «Εuropa», δημιούργησε ολόκληρο αισθητικό κανόνα με το «Δόγμα 95» http://en.wikipedia.org/wiki/Dogme_95, μετά έκανε το εντελώς πειραγμένο μιούζικαλ «Δαμάζοντας τα Κύματα», μετά έκανε κάτι αισθητικά πρωτοποριακό όπως το «Dogville».
Ροδιά, συμφωνώ κι εγώ για τη σκηνή με το τηλεκοντρόλ και το κεντρικό της νόημα, μόνο που δεν βρήκαμε το ίδιο νόημα :)
ok, ειναι η σκηνη/στιγμη/ευρημα οπου συνδιαλεγεται ο σκηνοθετης με το θεατη του, οπου του λεει κλεινοντας το ματι «ισα ρε φιλε, μια ταινια ειναι, μη μασας» πανω που του εχει αναποδογυρισει τ' αντερα και το στομαχι εχει σφιχτει οσο δεν παιρνει και κατοπιν συνεχιζει το ιδιο (και χειροτερο) βιολι σα να μην ετρεξε τπτ, ωστε η σκηνη/σταθμος με το πεταγμα της γυναικας στο νερο να φανει -και να χωνευτει- σαν φυσιολογικο επιδορπιο και το τελος της ταινιας (με την επαναληψη του αρχικου σκηνικου) να κανει το θεατη/εμενα να ξεραθει στα (αφωνα, εσωτερικα, λυτρωτικα) γελια σαρκαζοντας τον εαυτο του, τη μανα που τον γεννησε, την κοινωνια.
Αφου τελειωσει η προβολη, το (δικο μου) μυαλο γυριζει στη σκηνη του τηλεκοντρολ, τη μιξαρει με οσα συμβαινουν στα "καθημερινα" συμμετοχικα σιριαλ, βγαζει τα συμπερασματα του. Καπως ετσι μου εξηγηθηκα. :-)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home