Κάποτε στη Δύση
«Κάποτε τα κορίτσια των Ανατολικών «πρώην σοσιαλιστικών χωρών» -και ειδικότερα της Ρουμανίας- για να κάνουν μια παράνομη έκτρωση αναγκάζονταν να ανοίξουν τα πόδια τους.
Σήμερα, που οι εκτρώσεις έχουν νομιμοποιηθεί, τα κορίτσια της Ρουμανίας επιλέγουν παρά ταύτα να κρατήσουν τα παιδιά, με αποτέλεσμα
είτε να τα πετάνε από τον δεύτερο
είτε να καταπλακώνονται στον έβδομο
στις χωματερές της Δυτικής Ευρώπης.
Αυτό είναι πρόοδος;»
Τζιμ Γαβαλάς
5 Comments:
Νομίζω, αγαπητέ φίλε, ότι με το ποστ αυτό αγγίζεις την τελειότητα στην κλίμακα βιτριολικής σάτιρας "Μόντι Πάιθον". "Αναγνώστη, σε προκαλώ", λες και του πετάς το γάντι. Άραγε θα το σηκώσει κανείς;
Πραγματικό χρονικό/αριθμητικό χαϊκού!
α. δεν βλέπω κάτι προς σύγκριση ή αντιπαραβολή
β. η πρώτη αν δεν το υπογραμμίσαμε δεν είναι η μάνα του παιδιού, έχει μάλλον σημασία.
Κι όμως, είναι μια κάποια πρόοδος.
Γιατί κι αυτό το στάδιο θα δώσει τη θέση του στο επόμενο:
τα παιδιά, οσα γλιτώσουν, κι οσα σωθούν απο τον εαυτό τους, θα κάνουν κι αυτά παιδιά. Που θα αγαπούνε.
Τα νεκρά παιδιά δεν έχουν αύριο.
Καποτε...
ΥΓ. Συγκλονιστικό το έργο της φωτό στην απλότητά του...
Gasireυ, παιδί μου, που δεν βλέπεις κάτι προς σύγκριση ή αντιπαραβόλή, που στο επόμενο ποστ τολμάς να ειρωνευθείς τον υπεράνω ειρωνείας μπλόγκερ, ο οποίος μιλά για ταύτιση μορφής και περιεχομένου, όταν έχω ως δεδομένα:
α) μια ρουμάνικη ταινία που μόλις είδα στο dvd και μιλά για τις απαγορευμένες εκτρώσεις επί Τσαουσέσκου
β) μια Ρουμάνα έγκυο να σκοτώνεται τραγικά
γ) μια Ρουμάνα μπέιμπι σίτερ να πετά από το παράθυρο το παιδί μιας άλλης Ρουμάνας και
δ) τους πρόσφατους φιλοσοφικοδικαστικούς στοχασμούς για το τι είναι πρόοδος,
τότε, ναι τότε, το ποστ προκύπτει από μόνο του και αυτό που θέλει να πει είναι η σύνθεση όλων αυτών των στοιχείων σε ένα.
Πςςςςςςςςςςςςςςςς
Κρυστάλλη, το γάντι όπως βλέπεις έμεινε πεσμένο.
Squarelogic, ο έβδομος, ο δεύτερος και το ενδέκατο στα δώδεκα :(
Nomad, ειδικά η σκηνή της φωτογραφίας πιστεύω ότι είναι αριστουργηματική.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home