Στον έρωτα και στον πόλεμο

Την 17χρονη Ρουμάνα, έγκυο στον έβδομο μήνα, που έψαχνε στην χωματερή των Άνω Λιοσίων και την έλιωσε η σκουπιδιάρα, φαντάζομαι ότι δεν θα την απασχολούσε ιδιαίτερα ούτε το προηγούμενο ποστ για τους οδηγούς πόλης ούτε αυτό εδώ.

Όσο όμως θα είμαι ένας από αυτούς που πετάνε τα σκουπίδια και όχι ένας από αυτούς που ψάχνουν μέσα σε αυτά, θα γράφω για αυτά που με απασχολούν. Αν και όταν μεταβληθεί η θέση μου στην τροφική αλυσίδα και στην αλυσίδα αγορά - κατανάλωση - απόρριμα - χωματερή, τότε μπορεί να μετανοιώσω που δεν έγραφα για την αύξηση της τιμής του πετρελαίου, το ντόμινο των αυξήσεων και τους πλανητικούς πολέμους για το ψωμί.

Μέχρι τότε επιστροφή σε όσα με ερεθίζουν και από την θεματολογία των οδηγών πόλης λίγες ακόμη σκέψεις με αφορμή το ποδόσφαιρο.

Το φετινό πρωτάθλημα μετά το -πιο προβλέψιμο και από διείσδυση μετά από πεολειχία σε πορνό- κλατάρισμα της τρίτη χρονιά τρίτης Πανάθας, ανέδειξε στις τελευταίες αγωνιστικές του το μέχρι τότε κρυμμένο αληθινό του πρόσωπο.

Το φετινό πρωτάθλημα ήταν τελικά -όπως είχε διαφανεί πριν ξεκινήσει για να ξεχαστεί στη συνέχεια- η συγκλονιστική μονομαχία δύο τεράστιων εγώ.

Το απύθμενο εγώ του Σωκράτη Κόκκαλη συγκρούστηκε πέρσι με το απύθμενο εγώ του Ριβάλντο.

Ένα χρόνο μετά παραδόξως και τα δυο εγώ θριάμβευσαν στον τομέα της αρμοδιότητάς τους: ο Ριβάλντο πήρε το πρωτάθλημα μέσα στα γήπεδα και ο Κόκκαλης πήρε το πρωτάθλημα έξω από αυτά. Οι δύο αυτοί θρίαμβοι όμως αλληλοεξουδετερώνονται σε μεγάλο βαθμό: ο μεν Ριβάλντο δεν θα σηκώσει κούπα, την κούπα θα σηκώσει ο Κόκκαλης ξανά, ο δε Κόκκαλης θα συνοδεύεται πάντα από το στίγμα του πρωταθλήματος «στα χαρτιά» και τα τέσσερα σηκωμένα δάκτυλα του Ρίμπο με το σετάκι των τι σερτ του Ιησού σε ρόλο νικητή, εκδικητή, εκπληρωτή υποσχέσεων και κοκκαλοφάγου.

Οι χθεσινές δηλώσεις Ριβάλντο, τόσο ως περιεχόμενο όσο και ως τρόπος με τον οποίο τις κάνει, μάς δείχνουν την τρόπο τινά σκοτεινή πλευρά του κάθε μεγάλου πρωταθλητή: για να φτάσεις στην καριέρα σου να γίνεις ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών δεν αρκεί το απέραντο ταλέντο σου. Το ταλέντο σου πρέπει να συνοδεύεται από ανάλογο θυμό· από ανάλογη αχόρταγη φιλοδοξία να νικήσεις, να επικρατήσεις, να αποδείξεις. Άκουσα στο ραδιόφωνο ότι ο Πελέ έκανε δηλώσεις όπου λέει ότι αφού αφαιρούνται αναδρομικά μετάλλια από αθλητές που πιάστηκαν ντοπαρισμένοι, το ίδιο πρέπει να γίνει και με τον Μαραντόνα. Ίσως σημαντικό ποσοστό του μεγαλείου κάθε αθλητικού θρύλου να απαρτίζεται από μικρότητα. Τον Πελέ τον τρώει το ενδεχόμενο να αποφανθεί η ιστορία υπέρ του Μαραντόνα: ουκ έα με καθεύδειν το του Μαραντόνα τρόπαιον. Δεκαετίες μετά το τέλος της καριέρας του εξακολουθεί να μάχεται για αυτό που τον αφορά, για την πρωτοκαθεδρία. Πατώντας πέρσι τον Ριβάλντο στο εγώ του ο Κόκκαλης του παρέτεινε την ποδοσφαιρική ζωή προσφέροντάς του μια ζωογόνα μανία να του αποδείξει ότι δεν ξόφλησε, ότι έπρεπε τουλάχιστον να τον σεβαστεί και να μην του φερθεί σαν σκουπίδι, ότι εκείνος δεν είναι ένας παίκτης σαν τους άλλους. Σαν κανένα άλλο.

Μπορεί να πει κανείς ότι το ακόρεστο συστατικό της ψυχοσύνθεσης ενός μεγάλου πρωταθλητή είναι φτυστό με το ακόρεστο συστατικό της ψυχοσύνθεσης ενός μεγάλου καπιταλιστή: τον πρωταθλητή και τον καπιταλιστή τους κινεί η ίδια ανάγκη για διαρκή μεγέθυνση και για εξόντωση του ανταγωνισμού. Όσοι κατηγορούν το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα, ας σκεφτούν απλά το εξής: ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει κατηγορηθεί κατά καιρούς σχεδόν για τα πάντα σε σχέση με τις επιχειρήσεις του. Μερικές από αυτές τις κατηγορίες έγιναν και ποινικές διώξεις, άλλο που δεν κατέληξαν πουθενά. Όλες αυτές οι κατηγορίες είτε πήραν νομική μορφή είτε όχι έχουν να κάνουν με παρανομίες. Τον κατηγορούν ότι δεν έπαιξε τίμια. Εδώ και λίγους μήνες ο Σωκράτης Κόκκαλης κράζεται όχι για κάποια φερόμενή του παρανομία, αλλά επειδή άσκησε ένα νόμιμο δικαίωμά του. Κράζεται γιατί είτε μας αρέσει είτε όχι η στάθμη ηθικής του ποδοσφαίρου είναι ανώτερη από τη στάθμη ηθικής της κοινωνίας και των επιχειρήσεων. Κράζεται γιατί αυτό που μπορούμε να ανεχθούμε στις επιχειρήσεις, στο ποδόσφαιρο δεν θέλουμε να το βλέπουμε. Γιατί το ποδόσφαιρο παραμένει παιχνίδι και στα παιχνίδια θέλουμε να υπάρχει ένα μίνιμουμ αξιοκρατίας.

Τον Κόκκαλη προδήλως δεν τον νοιάζει τίποτα, δεν τον νοιάζει καν η τήρηση των προσχημάτων. Αν πριν τρία χρόνια είχε ετοιμάσει περίπου επανάσταση για να μην του αφαιρεθούν βαθμοί εκτός γηπέδου, αν πριν τρία χρόνια ούρλιαζε ότι τα παιχνίδια κερδίζονται στα γήπεδα, τον παραμικρό ενδοιασμό δεν είχε φέτος να αλλάξει τροπάρι και να μιλάει για τη νομιμότητα και τους κανονισμούς που πρέπει να τηρούνται. Όσο υπήρχε η παράγκα το αντεπιχείρημα ήταν ότι ο Ολυμπιακός κέρδιζε στα γήπεδα και ότι η παράγκα ήταν δικαιολογία, όταν υπήρξε η Ριζούπολη το αντεπιχείρημα ήταν ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε στο γήπεδο, τώρα που ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε στο γήπεδο θα βρούμε άλλο αντεπιχείρημα για τη νομιμότητα και τους κανονισμούς. Ή και κανένα αντεπιχείρημα: η λατρεία της νίκης και της επικράτησης με κάθε μέσο και με κάθε τίμημα. Η λατρεία της νίκης και της επικράτησης εις βάρος της υγείας της ίδιας μου της ομάδας. Εγώ θα παίρνω τα πρωταθλήματα. Εγώ. Όχι ο Μπάγιεβιτς, όχι ο Λεμονής, όχι ο Ριβάλντο. Θα φέρνω τον Kόλλια, τον Προτάσοφ και τον Σεγούρα που κουβαλούσε τους κώνους στις προπονήσεις. Θα ξεφτιλίσω την έννοια προπονητής. Εγώ τα κάνω όλα. Εγώ τα θέλω όλα. Εγώ τα παίρνω όλα. Έντεκα στα δώδεκα, δέκα εννιά στα είκοσι και στο εικοστό στα είκοσι ένα θα βάλω στον πάγκο έναν φίλαθλο που θα επιλεγεί με κλήρωση από τις εξέδρες του Καραϊσκάκη.

Ο τιτλοβόρος κυνισμός του Σωκράτη Κόκκαλη έχει βρωμίσει τις ψυχές όλων μας. Βλέπω τον Τάσο Κατσαμπή στο πρώτο γκολ και έχει βρωμίσει η ψυχή μου και τον υποπτεύομαι. Και τον σιχαίνομαι ενώ μπορεί να έχει κάνει απλώς λάθος. Αλλά γιατί να είμαι καλόπιστος πια; Δεν θέλω να είμαι καλόπιστος πια.

Στον έρωτα, στον πόλεμο και στο ελληνικό ποδόσφαιρο του Σωκράτη Κόκκαλη όλα επιτρέπονται.