Oδηγοί Πόλης

Η πρώτη αφορμή: πριν από λίγο καιρό είπαν σε όσους έχουμε στήλη στο «Exodos» ότι καλό είναι να μην γράφουμε επί παντός του επιστητού, αλλά να επικεντρώσουμε τα θέματά μας στην πόλη και σε όσα συμβαίνουν σε αυτήν.

Η δεύτερη αφορμή: αυτές οι φράσεις των Μαρμαρινού - Καραζήση σε πρόσφατη συνέντευξη τους στην «Αthens Voice»: «αισθανόμαστε πως αντιμετωπίζετε κάθε βδομάδα μια κρίση υπαρξιακή, για το τι πράγμα θα γράψετε», « ... αυτό το αναπόδραστο μαγγανοπήγαδο του εβδομαδιαίου και του νέου είναι κόλαση. Υποχρεώνει τη δημιουργία σας να είναι πολλές φορές δημιουργία του αχρήστου ή επινοητική».

Η τρίτη αφορμή: το σημερινό άρθρο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στην «Ελευθεροτυπία», όπου περιγράφει ακριβώς αυτό, μια υπαρξιακή κρίση για το τι πρέπει να περιέχει το μεγαλοβδομαδιάτικο τεύχος της «Lifo» σε σχέση με το Πάσχα. Ανάμεσα σε πολύ ενδιαφέρουσες γενικότερες σκέψεις για το πάθος και το πένθος σήμερα σε σχέση με τις αμέσως προηγούμενες δεκαετίες, αναφέρει ότι οι συνεργάτες του «δεν θέλουν ιδιαίτερα να ξανακούσουν για τις εξπέρ του επιτάφιου στολισμού, για τον «συγκλονιστικό» αρχιψάλτη, για εκείνο το εκκλησάκι της Πλάκας που κάνεις Ανάσταση υπό το φως των κεριών ή για την τάδε κυρία που λέει πώς φτιάχνεται η σωστή μαγειρίτσα». Κι ενώ τελικά φαίνεται να περνά η άποψή τους και να μην υπάρχει αφιέρωμα για το Πάσχα, θα υπάρχουν όμως οι «πέντ'-έξι χρηστικοί πίνακες για όσους μείνουν στην Αθήνα».

Και αφού τελείωσα με τις αφορμές ας πάω -ψάχνοντας- να δω και τι ακριβώς θέλω να πω: πιθανώς να υπάρχει κάτι θεμελιωδώς λάθος στην προσπάθεια κάθε οδηγού πόλης να ανακαλύπτει κάθε βδομάδα την Αθήνα από την αρχή. Ήδη, πριν τις συγκεκριμένες αφορμές, πραγματικά με άγχωνε και με έπνιγε στις σελίδες τους αυτή η υπερπροσφορά εκδηλώσεων, ιβέντς, παραϊβέντς, συναυλιών, παραστάσεων, έθνικ γεύσεων, των δέκα πιο χοτ σημείων για να πας βόλτα το σκυλί σου, των ιστορικών αστικών γαμιστρώνων, των καλύτερα κρυμμένων μυστικών της πόλης.

Μα δεν είναι μόνο αυτό οι οδηγοί, μα έχουν πάμπολλα άλλα ενδιαφέροντα πράγματα μέσα τους. Προφανέστατα. Ωστόσο διακρίνεται ο πυρήνας μιας νεύρωσης πίσω από το στήσιμο του κάθε τεύχους του κάθε οδηγού πόλης. Αν οι εφημερίδες ζουν από την επικαιρότητα, οι εβδομαδιάτικοι οδηγοί θεωρούν υποχρέωσή τους να μας πείσουν -αφού πείσουν πρώτα τον εαυτό τους και εξού και η υπαρξιακή κρίση- ότι κάθε μα κάθε βδομάδα συμβαίνει ένας πραγματικός πολιτιστικός οργασμός. Ασφαλώς και η νεύρωση αυτή είναι σε καταλυτικό ποσοστό έξωθεν επιβαλλόμενη, επιβαλλόμενη από τους κανόνες του παιχνιδιού, από την ανάγκη να συνεχίσουν να έρχονται διαφημίσεις. Αλλά οι κανόνες του κάθε παιχνιδιού ποτέ δεν θα αλλάξουν από μόνοι τους, οι κανόνες του κάθε παιχνιδιού διαμορφώνονται από τις αντιδράσεις του κάθε παίκτη.

Τελικά δεν ξέρω πού θέλω να καταλήξω. Οδηγοί πόλης είναι, για την πόλη θα μιλήσουν. Αν εγώ είμαι εσωστρεφής και την πόλη την βιώνω και την εσωτερικεύω διαφορετικά είναι δικό μου ζήτημα.

Ίσως τελικά εκείνο που θέλω να πω είναι ότι είδα προχθές στο dvd μια πανέμορφη ταινία, το «Σκάφανδρο και την Πεταλούδα». Αφού μένω στην Αθήνα, στην Αθήνα την είδα. Αφού ο γιος μου μεγάλωσε μια βδομάδα ακόμα, στην Αθήνα μεγάλωσε. Αφού κι αυτήν την βδομάδα ανέβαλα να τακτοποιήσω μακροχρόνιες εκκρεμότητες, στην Αθήνα τις ανέβαλα. Αφού ποστάρισα, από την Αθήνα ποστάρισα.

Η πόλη δεν είναι μόνο οι εκδηλώσεις της. Μέσα στην πόλη διαδραματίζονται καθημερινά τόσα εκατομμύρια ιστορίες όσες και οι κάτοικοί της.

Και αν οι οδηγοί άρχιζαν να μας οδηγούν περισσότερο από ό,τι σήμερα στις ιστορίες αυτές, αν οι χαρτογραφήσεις τους στρέφονταν περισσότερο απ' ό,τι σήμερα προς τον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων μέσα στην πόλη αντί για τον εξωτερικό κόσμο της πόλης, τότε ίσως το εβδομαδιάτικο μαγγανοπήγαδο της δημιουργίας να φάνταζε λιγότερο μαγγανοπήγαδο, τότε ίσως το «τι πρέπει να γράψουμε αυτήν την εβομάδα για το Πάσχα ή το όποιο Πάσχα» να μετατρεπόταν σε «τι γουστάρουμε να γράψουμε αυτήν την εβδομάδα».

Είναι δεν είναι Πάσχα.

Λευτεριά στην θεματολογία, λευτεριά από τα καλούπια των μυαλών μας και των κανόνων της αγοράς.

Οδήγα και η αγορά θα σε ακολουθήσει.