Φωνήεν Δέσμιας Συμβίωσης

Κι ενώ το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης είναι προ των κοινωνικών πύλων, έτοιμο να γράψει ένα τμήμα της μεγάλης ιστορίας, ας γράψω για ένα τμήμα της μικρής μου ιστορίας και για έναν θεσμό κατά τι παλαιότερο, ιερότερο, αποδεκτότερο, για έναν θεσμό που ταιριάζει σε ανθρώπους και όχι σε ζώα και νεκρόφιλους: τον θεσμό της οικογενείας.

Η έλευση ενός μωρού στο σπίτι σημαίνεται αποκλειστικά μέσω φωνηέντων: το μωρό και τα σύμφωνα είναι τσακωμένα - εκεί που υπάρχει μωρό δεν υπάρχουν σύμφωνα. Από το στόμα του θα ακούσεις μόνο φωνήεντα· υπό τον τύπο κλάματος· συνεχούς· σπαρακτικού· κλάματος που θα ξεσπάσει ακριβώς το δευτερόλεπτο που θα πας να κάνεις κάτι άλλο· κλάματος που το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι δεν επιδέχεται μη άμεσης αντιμετώπισης, δεν επιδέχεται συνδιαλλαγής, συνεννόησης, κατανόησης, «μισού λεπτού».

Το πρώτο δικαίωμα που αποστερείσαι είναι το «μισό λεπτάκι»: αν κάνεις μισό λεπτάκι να επέμβεις, έχει πέσει από το κλάμα το σπίτι, το τετράγωνο, η πόλη, η χώρα, το γειτονικό κρατίδιο.

Αποτελεσματικότεροι (αν και όχι πάντα) τρόποι επέμβασης κρίνονται: α) το αυτοκινητάκι κουδουνίστρα όταν το χτυπάς μανιωδώς πάνω απ' το κεφάλι του (με τον κίνδυνο παύλα πειρασμό να σου φύγει «κατά λάθος» απ' το χέρι και να προσγειωθεί στο κεφάλι του) και β) η ομοιοπαθητική μέθοδος τού να κλαις μέσα στην μάπα του με το ίδιο στυλ και στον ίδιο τόνο· για λίγο το αποσυντονίζει· και μετά ξανά προς την δόξα τραβά.

Βγαίνοντας από τα όρια του σπιτιού σού παίρνει κάποια ώρα να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι «cry free», ότι εδώ δεν έχει δικαιοδοσία το κλάμα του.

Τα κλαμμένα του φωνήεντα όμως αντηχούν στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου και σου υπενθυμίζουν ότι η ελευθερία σου έχει πετάξει like a bird on a wire, like a drunk in a midnight choir.

Ξαφνικά στο λεξιλόγιο του φαντασιακού σου τρυπώνει λαθραία η ιδέα της συντήρησης: τα όνειρά σου γίνονται πλέον εν μέρει συντηρητικά: το συνεχές ψάξιμο, η συνεχής ελπίδα ίσως είναι η ώρα να δώσουν την θέση τους στην ιδέα της συντήρησης, στο ιδανικό τού να συντηρήσεις αυτό που έχεις.

Η λαχτάρα για το καλύτερο ίσως δίνει τη θέση της στον φόβο για το μη χειρότερο.

Ένα μέρος σου πεθαίνει. Μάλλον για πάντα.

Ένα άλλο όχι.

Αναβάλλει τον θάνατό του για να ακούσει την ιστορία ενός άλλου, ιστορία που προς το παρόν δεν συμπεριλαμβάνει σύμφωνα.

Αλλά συμφωνείς.

Με τον κόσμο, με την φύση, με το κλάμα.

Με τη συντήρηση.

Ίσως βέβαια τίποτα από αυτά να μην ισχύει.

Ίσως να μην είναι παρά μια πολαρόιντ των ημερών σου.

Κι έτσι να είναι, χαμογελάς στο πουλάκι.