Ανθίμια κι Ανθιμάκια μου

UPDATE: Το ποστ είναι άκυρο γιατί, όπως εξηγεί ο Άνεμος, πρόκειται για παρεξήγηση και το λινκ προς το ποστ μου δεν είχε το νόημα που νόμιζα ότι είχε. Απολογούμαι αν βιάστηκα, αλλά δεν θεωρώ ότι παρεξήγησα επειδή ήθελα να παρεξηγηθώ, μα επειδή το ποστ δεν μου άφηνε κανένα άλλο περιθώριο από το να παρεξηγήσω. Δεν έχω σβήσει ποτέ ποστ, οπότε δεν σβήνω ούτε αυτό. Αν μη τι άλλο, μέσα από τον άκυρο καυγά, μπόρεσα και μίλησα για την ταύτιση μορφής περιεχομένου και την μεγάλη αγάπη που έχω για τα παιδιά ;)

---

Ακολουθούν λέξεις σε όχι ακριβώς μεγαλοβδομαδιάτικο κλίμα.

Έγραψα πριν μια εβδομάδα αυτό το ποστ για την φωτογράφιση της Βάνας Μπάρμπα με την κόρη της στο «Down Τown» και διαβάζω σήμερα αυτό το ποστ που λινκάρει στο δικό μου και στο οποίο δεν προλαβαίνω να μετράω κοσμητικά επίθετα και χαρακτηρισμούς. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν: «η ατμόσφαιρα μυρίζει μασχάλη και άπλυτα πέη», «Σκυλιά με προχωρημένο καλαζάρ γαυγίζουν», «τα φίδια… Η τσογλανοπαρέα των αυτόκλητων θεματοφυλάκων…», «διεστραμμένοι φαρισαίοι», «υστερικοί φλώροι», «υπερασπιστές της πιο υποκριτικής ηθικολογίας», «Ανθιμάκια του κερατά».

Καιρό είχα να στεναχωρηθώ για μπλογκικά ζητήματα και καυγάδες, θεωρούσα ότι έχω ωριμάσει και τα ΄χω ξεπεράσει αυτά, αλλά να που έκανα λάθος.

Περισσότερο από την μανία των εκφράσεων με σοκάρει ότι δεν υπάρχει πουθενά μια υποσημείωση ότι εν πάση περιπτώσει οι χαρακτηρισμοί αυτοί αφορούν τη θέση μου για ένα συγκεκριμένο ζήτημα.

Δηλαδή θα μπορούσα να κατανοήσω ακόμη και κατά λέξη το συγκεκριμένο κατηγορώ, αρκεί να έλεγε ότι «Γενικά δεν είσαι έτσι, αλλά σ΄αυτό το θέμα ξέφυγες». Αν πάντως ο Άνεμος έχει για μένα την εικόνα του ηθικολόγου υποκριτή της μπλογκόσφαιρας ομολογώ ότι δεν μου το είχε δώσει να το καταλάβω. Πίστευα ότι με εκτιμούσε, όπως τον εκτιμούσα κι εγώ.

Τέλος πάντων. Δεν θα μείνω στους χαρακτηρισμούς, αλλά θα απαντήσω επί της ουσίας στο ποστ:

«Οι αναμάρτητοι! Μη χέσω φάτσες και μυαλά που ο καθένας έχει ασπρίσει τουλάχιστον από μια τουαλέτα και ένα ταβάνι υπνοδωματίου με παχιές ριπές σπέρματος για χάρη της Βάνας και της κάθε «Βάνας»

Εδώ εντοπίζεται πραγματικά η ρίζα του φαρισαϊσμού του δικού μου και όσων σχολίασαν στο ποστ μου: με ποιό δικαίωμα μπορούμε να σχολιάζουμε τις γυμνές φωτογραφίες της κόρης αφού δεν είμαστε και εμείς αναμάρτητοι, αφού έχουμε κι εμείς μαλακιστεί στην εικόνα της μάνας;

Άπαξ και τον έχεις παίξει με την μάνα δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς για το ξεγύμνωμα της κόρης: ο με την Μπάρμπα αμαλάκιστος πρώτος τον λίθον βαλέτω.

«Κι επειδή «Βάνα» δεν τους έλαχε ούτε σε απόσταση μκρότερη από αυτήν της Πατησίων με την Βουκουρεστίου. Κι επειδή αντί της Βάνας των ονείρων και των μετεφηβικών εκσπερματώσεών τους, τους έλαχε μια κακομοίρα με μπιμπίκια στη μούρη, μια σύζυγος-χλαπάτσα και με αναδυόμενο μουστάκι –ίδια η μάνα τους…»

Εδώ εντοπίζεται το υποσυνείδητο κίνητρό μας, το οποίο είναι εν τέλει εκδικητικό: στο πρόσωπο της Βάνας εκδικούμαστε όλες τις Βάνες της ζωής που μας απέρριψαν, με αποτέλεσμα να συμβιβαστούμε με τα μπάζα της ζωής. Απ΄τα ολότελα καλή κι η μπιμπικιώταινα, καλή κι η μουστακιώταινα.

«Η Πόρνη, πασά μου, έκανε πράγματα που δεν έχεις διανοηθεί να κάνεις, πέρασε τρόμους που δεν έχεις διανοηθεί να περάσεις. Βιάστηκε από κάμερες και φακούς και μικρόφωνα μόνο και μόνο για να μη μείνει σκατιάρα, όπως έμεινες εσύ…»

Σκατιάρης λοιπόν είναι εκείνος για τον οποίον αδιαφόρησαν οι κάμερες, οι φακοί και τα μικρόφωνα. Συνιστά γενναιότητα το να βιάζεσαι από τις κάμερες, αφού είναι το αναγκαίο τίμημα για να βγεις έξω από τον βόθρο και να πέσεις στην αγκαλιά των φώτων της δημοσιότητας.

«Και στην τελική, κόπανε, η παιδοφιλία και η παιδεραστία που διέκρινε το εξασκημένο βλέμμα σου –πόσα άραγε εφτάχρονα και δωδεκάχρονα έχεις «κατεβάσει» από το internet;- είναι, ακριβώς, στο βλέμμα. Δεν είναι στο παιδί. Το βλέμμα ορέγεται, το βλέμμα προκαλείται, το βλέμμα στέλνει κύματα διαστροφής στον σάπιο εγκέφαλο»

Η αλήθεια είναι ότι σωστά με διάβασε ο Άνεμος. Το βλέμμα μου είναι εξασκημένο. Η δε συλλογή μου από φώτο εφτάχρονων είναι ιλιγγιώδης, αλλά με το συμπάθειο κιόλας, άμα είναι να καυλώσω με δωδεκάχρονο, ας καυλώσω και με ενήλικη. Τα εννέα χρόνια είναι το όριο μου. Πιο πάνω δεν βγαίνω. Δεν μου σηκώνεται, πώς να το πω;

«Δεν είμαι υπέρ της Βάνας Μπάρμπα και του ο,τι κάνει η Βάνα Μπάρμπα. Δεν είμαι υπέρ του Down Town και του τι κάνει για να πουλήσει το Down Town».

Ε; Οπότε όλα τα υπόλοιπα που κολλάνε;

«Είμαι και θα είμαι σε ανοιχτό και κρυφό πόλεμο με τους κάθε λογής προτεστάντες, τους κάθε λογής διεστραμμένους φαρισαίους, τους υστερικούς φλώρους, τους υπερασπιστές της πιο υποκριτικής ηθικολογίας, τα θλιβερά φασιστοειδή, τους φύλακες της τάξης, της ασφάλειας, της καθαρότητας, την «επανάσταση» και την ιερή οργή των πουριτανών»

Α, οκ, τώρα εξηγήθηκαν όλα.

Καταληκτικά και επαναλαμβάνοντας τα αυτονόητα: αν η αντίδραση ΟΧΙ στις γυμνές φωτογραφίες ενός παιδιού από μόνες τους, ΑΛΛΑ στο πλαίσιο στο οποίο σχεδιάστηκαν, τραβήχτηκαν και προβλήθηκαν (στις γυμνές φωτογραφίες της κόρης μαζί με την μάνα για να πουληθούν λίγα τεύχη παραπάνω και να ξαναθυμηθεί ο κόσμος ότι υπάρχει η Βάνα Μπάρμπα) συνιστά ηθικολογία, ανθιμισμό και φαρισαϊσμό, τότε δηλώνω ένοχος.

Διάβαζα τις προάλλες αυτό: «Η μορφή είναι το περιεχόμενο, το περιεχόμενο είναι μορφή. Τα κείμενα ενός συγγραφέα δεν αναφέρονται σε κάτι· είναι αυτό το κάτι καθεαυτό». Ό,τι ισχύει για τον Φλομπέρ, τον Μπέκετ και τον Τζόις, μπορεί να ισχύει κατ΄αναλογία για έναν μπλόγκερ (μην γελάς ειρωνικά, κατ΄αναλογία είπα). Στο μπλογκ μου δεν γράφω μανιφέστα ούτε «εκφράζω την άποψή μου». Στο μπλογκ μου γράφω ποστ. Που σημαίνει ότι η μορφή του κάθε ποστ είναι και το περιεχόμενό του. Αν ήθελα να καταγγείλω ευθέως για κάτι την Βάνα Μπάρμπα θα το έκανα. Το ποστ μου όμως ήταν σαφώς ειρωνικό και η ειρωνική του μορφή είναι και το περιεχόμενό του. Είδα τις φωτογραφίες σε συνδυασμό με τη λεζάντα και μου την βάρεσε. Θέλησα να γράψω κάτι. Αν δεν έβρισκα τον τρόπο με τον οποίο θα το έγραφα δεν θα το έγραφα. Εκτός από την ευθεία ανάγνωση και μεταγραφή της ζωής υπάρχει και η πλάγια, η αναποδογυρισμένη και πολλές φορές αυτή αναζητώ και ο τρόπος που χειρίζομαι ένα θέμα δεν είναι για μένα λιγότερο σημαντικός από το ίδιο το θέμα. Αν έβλεπα τις φωτογραφίες αυτές στο οικογενειακό άλμπουμ της Βάνας Μπάρμπα, στο κομοδίνο του σπιτιού της ή σε ένα σάιτ στο ίντερνετ μαζί με άλλες πενήντα δικές της και της κόρης της ντυμένες, ούτε κατά διάνοια δεν θα μου φαίνονταν περίεργες. Περίεργη δεν είναι η γύμνια. Περίεργο είναι το όλο πλαίσιο της φωτογράφισης. Το φτιασίδωμα της μικρής, το «μόνες στο σπίτι», τα κρυμμένα και τα φανερά βυζιά, το υπονοούμενο του κώλου. Που η βασική διαστροφή του δεν είναι για τους δέκα άρρωστους που θα φτιαχτούν, αλλά είναι η διαστροφή του να κάνω μια φωτογράφιση διαφορετική ώστε να συζητηθεί πάση θυσία. Πώς θα γίνει να ξαναγίνουμε θέμα; Εκεί είναι το σκάνδαλο, εκεί η κατάντια. Εκεί και η προαγωγή της κόρης, η μεταφορική. Εκεί και ο εκβιασμός του βλέμματος. Η κόρη γυμνώνεται όχι για τους ηδονοβλεψίες, αλλά για την ηδονή της δημοσιότητας της μαμάς και της επανεπικαιροποίησης του περιοδικού. Αυτό είναι το ζητούμενο βλέμμα και όχι το άλλο. Αλλά αν με ενδιέφερε να γράψω δοκίμιο θα έγραφα δοκίμιο. Αν με ενδιέφερε η σοβαροφάνεια θα έγραφα σοβαροφανώς. Εγώ ποστ ήθελα να γράψω και ποστ έγραψα.

Ορίστε, τώρα που τα ΄γραψα όλα αυτά ξεθύμωσα κάπως.

Πάω τώρα να κατεβάσω και τις φωτογραφίες με τα τρίχρονα να απογίνω.

Καλή μου διασκέδαση.