Πέμπτη, Ιανουαρίου 31, 2008

Μη Λαϊκό Προσκύνημα

Ενημερώθηκα χθες από τις ειδήσεις του «MEGA» ότι το σκήνωμα του Αρχιεπισκόπου προσκύνησε και η Μαριάννα Βαρδινογιάννη και όλος ο κυνισμός μου και η αναισθησία μου πήγαν περίπατο, καθώς συνειδητοποίησα ότι η Μαριάννα -ως μη έχουσα θεσμική ιδιότητα- θα έκατσε θέλοντας και μη με τις ώρες στην ουρά και στο ψοφόκρυο, θα συγχρωτίστηκε με τους πληβείους, θα έσπρωξε με κατάνυξη και θα σπρώχθηκε με κατάνυξη, θα ένοιωσε τα βρώμικα χνώτα τους και θα ένοιωσαν τα σεπτά δικά της.
Σε μερικές εξαιρετικές περιστάσεις, όπως στην οδύνη για τον χαμό ενός θρησκευτικού ηγέτη, γινόμαστε όλοι ένα, οι φτωχοί εξισώνονται με τους πλούσιους, στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα ούτε εξαιρέσεις από τις ουρές, και είναι σαφώς ευκολότερο να περάσει η κάμηλος μέσα από την τρύπα της βελόνας, παρά να πετύχει οποιαδήποτε Μαριάννα την εξαίρεσή της από τις δημοκρατικές, αταξικές, χριστιανικές ουρές.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο, καλό θα είναι την επόμενη φορά να ληφθεί μέριμνα, ώστε εκτός από το λαϊκό προσκύνημα να προβλεφθεί και ένα μη λαϊκό προσκύνημα του σκηνώματος στο Μέγαρο Μουσικής, υπό τους ήχους της Καμεράτα, την χορηγία μεγάλης τράπεζας και είσοδο από 150 έως 300 ευρώ, με τα έσοδα του ιβέντ (το οποίο θα μπορούσε με μια πρώτη ιδέα να ονομαστεί «Προσκύνημα Ελπίδας») να διατεθούν για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 30, 2008

Η δικαιοσύνη και το Ρεπορτάζ

Κι ενώ η διάσπαση της φερόμενης ως αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ) αποφεύχθηκε τελευταία στιγμή, καθώς το νούμερο δύο της δεν προέβη στην ίδρυση «Ομίλου Προβληματισμού», η ουσιαστική αξιωματική αντιπολίτευση (ΜΑΚΟΚ) κλιμακώνει τις στρατηγικά σχεδιασμένες επιθέσεις της στην κυβέρνηση, καθώς το νούμερο δύο της με τις αριστουργηματικές σημερινές του δηλώσεις, μετά την κατάθεσή του στον ανακριτή, προέβη στην πράξη σε ίδρυση «Ομίλου Παραλογισμού», παίζοντας την κολοκυθιά, την ζουγκλοκυθιά και την κλαδοκυθιά, επικαλούμενος δημοσιογραφικό απόρρητο αλα καρτ, αναλύοντας τι ισχύει στην μια υποθετική περίπτωση και τι στην άλλη, μιλώντας σε πληθυντικό μακοπρεπείας για να δείξει ότι η ουσιαστική αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει αρραγής, ενιαία και με μια φωνή, εξηγώντας ότι οι δηλώσεις του είναι «ξεκάθαρες» και χρησιμοποιώντας την μνημειώδη φράση: «Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε για τη Δικαιοσύνη και το ρεπορτάζ», όπου ρεπορτάζ, Ρεπορτάζ μάλλον με το ρο κεφαλαίο (και δικαιοσύνη με το δέλτα μικρό) είναι αυτό που κάνει ο Δημοσιογράφος και το οποίο όποτε θυμάται χαίρεται να αποκαλύπτει παράνομες συναλλαγές, λέγοντας και δεν λέγοντας ονόματα, προσπαθώντας να αθωώσει τον Κουκοδήμο τον οποίο όμως έχει δώσει κανονικά και με το νόμο και τον οποίο έχει ηχογραφήσει, τον έχει ηχογραφήσει και δεν αποκαλύπτει την παρανομία όταν σκάει, αλλά περιμένει, περιμένει να δει τι θα γίνει, περιμένει και το αποκαλύπτει όταν πιάνεται ο Αναστασιάδης στην φάκα, και μετά παίζουμε για μέρες το παιχνίδι Κουκοδήμου κι όταν κοντεύει να τελειώσει ξαναθυμόμαστε και ξαναχαιρόμαστε ότι ο βουλευτής έχει ξανακάνει κρούση εκ μέρους του Κλαδά από τον Νοέμβριο, κι αυτό άραγε γιατί δεν το λέγαμε τόσο καιρό, ίσως γιατί το Ρεπορτάζ του Δημοσιογράφου διασχίζει κάθετα και τις τέσσερεις εξουσίες, συνιστώντας sui generis αυτοτελή πέμπτη, πιέζοντας κατά το δοκούν κουμπιά, βγάζοντας όποτε της καπνίσει παγιδευμένους σκελετούς από τις ντουλάπες εχθρών τε και φίλων, κινώντας ως μαριονέτες βουλευτές, δικαστές και πρωθυπουργούς, μέχρι να αποδειχθεί ότι καθόλου τυχαίο δεν είναι το αυτοκτονικό μπαράζ, μέχρι να αποδειχθεί ότι ο αυτοκτονικός ιδεασμός είναι κολλητικός, είναι επιδημία που σαρώνει τη χώρα, έτσι ώστε να γραφτούμε όλοι σε «Όμιλο Αυτοκτονικού Ιδεασμού» ή έστω σε έναν «Όμιλο Αηδιασμού», γιατί και τα καραγκιοζιλίκια έχουν το όριό τους, το οποίο όταν το ξεπεράσουν γίνονται καραγκιολιλίκια.

Τρίτη, Ιανουαρίου 29, 2008

Το Σύνδρομο Ουρμπίνο

Kατέθεσε σήμερα σε ανακριτή και εισαγγελέα ο Κώστας Κουκοδήμος. Εξερχόμενος από τα ανακριτοεισαγγελικά γραφεία ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους την οδύνη του για τον χαμό του αρχιεπισκόπου, του οποίου δήλωσε και παλαιός συνεργάτης, ενισχύοντας έτσι τις έντονες φήμες που είχαν διαρρεύσει, ότι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο εξετάστηκε από τη δικαιοσύνη είναι η εμπλοκή του στον θάνατο Χριστόδουλου.
Αφού ολοκλήρωσε την αναφορά του στο θέμα μακαριστού, ο Κουκοδήμος με μια δήλωση βόμβα, που ανατρέπει όλα τα έως σήμερα δεδομένα στην υπόθεση Ζαχόπουλου, ούτε λίγο ούτε πολύ αποκάλυψε ότι: «Τύχη αγαθή ικανότητος ένεκα και ήθους αμέμπτου καλής παιδείας άμα». Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις το ρητό αυτό εξουδετερώνει πλήρως την προσπάθεια του καλού του φίλου, Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, να πιέσει περαιτέρω την κυβέρνηση παίζοντας στην εκπομπή του την παγιδευμένη συνομιλία του με τον άλτη με τα περισσότερα άκυρα άλματα στην ιστορία του παγκόσμιου κλασσικού αθλητισμού, καθώς φυλάττοντας τα νώτα του ο άλτης είχε προτείνει στον καλό του φίλο την παράνομη συναλλαγή σε άπταιστα αρχαία ελληνικά, με αποτέλεσμα από την απομαγνητοφώνηση να μην βγάζει άκρη κανένας, πλην ίσως του Κώστα Γεωργουσόπουλου.
Στο πλαίσιο αυτό ο Θοδωρής Ρουσόπουλος δήλωσε στο πρες ρουμ ότι η κυβέρνηση στηρίζει τον βουλευτή, εκτός βέβαια αν προκύψει κάτι διαφορετικό από την ανεξάρτητη επιτροπή αρχαιομαθών και φιλολόγων στην οποία έχει παραπέμψει το θέμα.
Εν συνεχεία δήλωσε ότι η κυβέρνηση έχει μελετήσει πολύ καλά το χωρίο στον «Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας», στο οποίο η Φερμίνα Δάσα ρωτά τον σύζυγό της, γιατρό Χουβενάλ Ουρμπίνο, αν την απατά, εκείνος το ομολογεί και εκείνη «αρχίζει να κλαίει όχι με δειλά αναφιλήτά, αλλά με κάτι χοντρά κι αλμυρά δάκρυα που έτρεχαν στο πρόσωπό της, την έκαιγαν πάνω από τη νυχτικιά της και την έκαναν μπαρούτι, που αυτός δεν έκανε εκείνο που περίμενε με την ψυχή στο στόμα, να τ' αρνηθεί δηλαδή όλα ως το θάνατο, ν' αγανακτήσει για την κατηγορία, να χέσει με φωνές αυτήν την κοινωνία που δεν δίσταζε να τσαλαπατήσει την ξένη τιμή και να παραμείνει ατάραχος, ακόμα και μπροστά στις πιο συντριπτικές αποδείξεις της απιστίας του: σαν ένας άντρας», ξεκαθαρίζοντας ότι αυτή η κυβέρνηση δεν πάσχει από το σύνδρομο Ουρμπίνο, ότι αυτή η κυβέρνηση δεν αποτελείται από Ουρμπίνους αλλά από άνδρες, για αυτό θα συνεχίσει να αρνείται τα πάντα, θα συνεχίσει να αρνείται ότι είδε το dvd, ότι απέλυσε βάσει του dvd, ότι ο Κουκοδήμος έκανε το βαποράκι του Κλαδά, κι αν ακόμη αποδειχθεί ότι πήγε εκ μέρους του Κλαδά, θα αρνηθεί ότι ο Καραμανλής ήξερε τίποτα, τίποτα δεν ήξερε, τίποτα δεν ήξερε για το dvd και για την συναλλαγή για τα 5,5 εκατομμύρια ευρώ Αναστασιάδη, και θα χέσει με φωνές αυτήν την κοινωνία, που δεν διστάζει να τσαλαπατήσει την ξένη τιμή, παραμένοντας ατάραχος και καταλληλότερος για πρωθυπουργός.
Μέσα σε αυτό το κλίμα Έρωτα στα Χρόνια του Ζαχόπουλου, ο δικομματισμός εξακολουθεί να υποχωρεί από γκάλοπ σε γκάλοπ. Αλλά δεν ανησυχεί. Είναι κάτι παροδικό είπε και μας καληνύχτισε.
Και με αυτό το πλευρό εκοιμήθη.

Τα ράσα κι ο παπάς

Ένα σχόλιο στο προηγούμενο ποστ, με βοηθάει να ξεκαθαρίσω λίγο την σκέψη μου. Ρωτάει, λοιπόν, ο Τhiv: «Η ζωή όμως, δεν είναι πολυτιμότερη και σεβαστότερη από την τέχνη; Μήπως χάνουμε τη ζωή, μήπως κλεινόμαστε στους εαυτούς μας όταν μας συγκινούν περισσότερο οι ήρωες της τέχνης από τους διπλανούς μας; Μήπως, αντί να ελευθερωνόμαστε, σκλαβωνόμαστε στο εγώ μας και χάνουμε τη δυνατότητα (επι)κοινωνίας με τον άλλο;».
Δεν νομίζω ότι το αληθινό ζήτημα είναι η αντιδιαστολή τέχνης - ζωής, αλλά η αντιδιαστολή εικονικού - πραγματικού, επιφάνειας - βάθους, ψέμματος - αλήθειας.
Επίσης δεν θεωρώ ότι το «κλείσιμο στον εαυτό» οδηγεί απαραίτητα στο να χάνουμε τη ζωή μας, αλλά ενδεχομένως -και υπό την έννοια ότι το κλείσιμο στον εαυτό σημαίνει και άνοιγμα στον κόσμο του νου- στο να τη βρίσκουμε, ενώ υπό ορισμένες προϋποθέσεις (και τα μπλογκ είναι μια από αυτές) μπορεί και να οδηγεί σε άλλου επιπέδου επικοινωνίας με τους διπλανούς μας (ή τους όχι και τόσο διπλανούς μας).
Και τώρα ας καλωσορίσουμε στην παρέα μας δυο πλάνες. Kαθήστε, κορίτσια.
Πλάνη πρώτη: ο άλφα (π.χ ο Χριστόδουλος) είναι αληθινός άνθρωπος, ενώ ο βήτα είναι ένας ήρωας μυθιστορήματος. Ο άλφα είναι αναμφισβήτητα αληθινός άνθρωπος, αλλά για να τον αντιμετωπίσω εγώ ως αληθινό άνθρωπο θα πρέπει είτε να έχω μια προσωπική σχέση μαζί του, είτε να μην έχω μεν μια τέτοιου είδους σχέση, αλλά να έχω αναρωτηθεί για αυτόν, να έχω κάτσει να σκεφτώ για το ποιός μπορεί να είναι στα αλήθεια, για το τι κρύβει πίσω από το προσωπείο με το οποίο γίνεται γνωστός. Πίσω από τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο υπήρχε ο άνθρωπος Χριστόδουλος. Αυτός όμως (ο άνθρωπος Χριστόδουλος) δεν προκύπτει από τη δημόσια εικόνα του. Προκύπτει ενδεχομένως από κάποια ίχνη της δημόσιας εικόνας του, τα οποία αν τα ακολουθήσουμε, αν προβληματιστούμε πάνω σε αυτά και αν ακολουθήσουμε -αναγκαστικά αυθαίρετα σε μεγάλο βαθμό- μονοπάτια της σκέψης, μπορεί και να κατανοήσουμε μερικές αληθινές πτυχές του. Μπορεί και να πέσουμε παταγωδώς έξω. Θα έχουμε όμως τουλάχιστον κάνει μια προσπάθεια να σταματήσουμε να βλέπουμε τα ράσα και τον παπά, να ανακαλύψουμε τι κρύβεται πίσω από τα ράσα και πίσω από τον παπά. Αν όμως διαβάζουμε ένα καλό μυθιστόρημα για έναν παπά, τότε εκ των προτέρων ο συγγραφέας έχει φροντίσει να αναδείξει τον άνθρωπο μέσα από τα ράσα και μέσα από τον παπά. Υπό αυτήν την έννοια ο μυθιστορηματικός παπάς είναι καταλυτικά αληθινότερος του Χριστόδουλου.
Πλάνη δεύτερη: Τώρα πενθούμε τον άνθρωπο Χριστόδουλο, μετά την αρρώστια του τα πράγματα άλλαξαν και είναι η ασθένεια και ο χαμός τους ανθρώπου που συγκινεί. Κι όμως, πιστεύω ότι το περιλάλητο ανθρώπινο στοιχείο παραμένει αμφισβητήσιμο στην όλη υπόθεση. Θεωρώ ότι δεν ήρθε με την ασθένεια ο ανθρώπινος παράγοντας στο προσκήνιο, θεωρώ ότι τα πράγματα παρέμειναν στο εικονικό επίπεδο στο οποίο κινούνταν: η εικόνα ενός τροφαντού, παθιασμένου Χριστόδουλου άρχισε σιγά σιγά να μεταμορφώνεται ενώπιον των τηλεοπτικών φακών στην εικόνα ενός ολοένα και πιο αδύνατου, ολοένα και πιο εξασθενημένου Χριστόδουλου. Άλλη εικόνα είχαμε συνηθίσει, άλλη αρχίσαμε να βλέπουμε. Η επιφάνεια «παχύς και υγιής Χριστόδουλος» μετατρέπεται σε επιφάνεια «κομμένος και άρρωστος Χριστόδουλος». Η επιφάνεια Χριστόδουλος, που κηρύσσει τα ιερά και τα όσια του έθνους, μετατρέπεται σε επιφάνεια Χριστόδουλος, που αντιμετωπίζει με παροιμιώδες θάρρος τον καρκίνο και εγκαταλείπεται στην αγκαλιά της θεϊκής αγάπης. Μπορεί και να αφέθηκε όντως στην αγκαλιά της θεϊκής αγάπης. Αλλά εκείνο που προσπαθώ να πω είναι ότι η αληθινή του σχέση με τον Θεό (η σχέση του ως παιδί, ως ενήλικος, ως δεσπότης, πριν το τέλος, στο τέλος) θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο ενός εξαιρετικού μυθιστορήματος. Αν όχι για τον ίδιο τον Χριστόδουλο, για έναν υποθετικό αρχιεπίσκοπο. Και αυτόν τον αρχιεπίσκοπο, τον αρχιεπίσκοπο του βιβλίου, στην τελευταία του σελίδα, αφού πια τον είχα μάθει και αφού πια τον ήξερα, θα μπορούσα και να τον κλάψω και να τον πονέσω.
Τώρα κινούμαστε μεταξύ της φρικαλέας τηλεοπτικής, πολιτικής και αρχιερατικής υποκρισίας για τον θάνατό του και της ειλικρινούς θλίψης των πιστών που σπεύδουν στην Μητρόπολη να προσκυνήσουν.
Ωστόσο θλίβονται για έναν άνθρωπο - εικόνα, για έναν άνθρωπο - στερεότυπο και όχι για τον αληθινό Χριστόδουλο, τον οποίο αν ήξεραν μπορεί και να τον λάτρευαν ακόμη περισσότερο, μπορεί όμως και να τον σιχαίνονταν.
Ενώ εγώ -θα επανέρχομαι στο θέμα μέχρι αηδίας- θλίβομαι για την αληθινή Βριώνη.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 28, 2008

Αληθινοί άνθρωποι

Την Βριώνη, που δεν υπήρξε ποτέ στα αλήθεια, την νοιάζομαι, την πονάω, στεναχωριέμαι για αυτήν, στεναχωριέμαι για την αδελφή της και τον φίλο της.
Ο Χριστόδουλος, που υπήρξε στα αλήθεια, δεν με νοιάζει, δεν με αφορά, δεν νοιώθω κανενός είδους στεναχώρια για τον θάνατό του.
Προφανώς δεν εννοώ ότι νοιώθω χαρά. Εννοώ ότι νοιώθω αδιαφορία. Πλήρη.
Ένας αληθινός άνθρωπος πέθανε και δεν με νοιάζει, τρεις μη αληθινοί άνθρωποι, τρεις ήρωες ενός μύθου με νοιάζουν και με νοιάζουν πολύ.
Το σταριλίκι της ζωής, το σταριλίκι της αρρώστιας, το σταριλίκι του θανάτου, τα εθνικά πένθη και τα λαϊκά προσκυνήματα.
Προτιμώ τα ατομικά πένθη και τα ατομικά προσκυνήματα, σε ανθρώπους που είναι για μένα πολύ περισσότερο αληθινοί, πολύ περισσότερο σημαντικοί, πολύ περισσότερο ανθρώπινοι, κι ας τους γέννησε η φαντασία.
Να το πω κι έτσι: έχει μόλις αρχίσει η ταινία και μπαίνουν μέσα δυο κυρίες με τα κινητά τους, τα παλτά τους και τα αναψυκτικά τους· οι θέσεις που πρέπει να βρεθούν, οι άλλοι θεατές που πρέπει να σηκωθούν, τα κινητά που πρέπει να κλείσουν, τα παλτά που πρέπει να βγουν, τα αναψυκτικά που πρέπει να μπουν στη θήκη τους και μετά να καταναλωθούν.
Βαβούρα, αναστάτωση, απόσπαση της προσοχής.
Είναι αυτές οι κυρίες αληθινές και δεν είναι η Βριώνη, η Σεσίλια κι ο Ρόμπι;
Είναι ο Χριστόδουλος αληθινός και δεν είναι η Βριώνη, η Σεσίλια κι ο Ρόμπι;
Το μόνο αληθινό πάνω στις δυο κυρίες και στον Αρχιεπίσκοπο, ο μόνος αληθινός τους ρόλος στο έργο, είναι να μας αποσπούν την προσοχή από εκείνα που έχουν αληθινή σημασία.
Τον Χριστόδουλο ας τον πενθήσουν οι κοντινοί του άνθρωποι, εκείνοι που τον ήξεραν και τον αγάπησαν.
Ο Χριστόδουλος - Σύμβολο, ο Χριστόδουλος - Αρχιεπίσκοπος, για τον οποίο το έθνος υποχρεωτικά και κατ΄όνομα πενθεί, δεν είναι παρά μια καρικατούρα, ένα job description, μια επιφανειακή επιφάνεια, ένα ψέμμα, μια παράσταση, για την οποία όμως δεν είμαι διατεθειμένος να αναστείλω τη δυσπιστία μου.
Θα μπορούσα να νοιαστώ πραγματικά για τον Χριστόδουλο, μόνο αν τον αντιμετώπιζα με τους ίδιους όρους που αντιμετωπίζω την Βριώνη: ως ήρωα μυθιστορήματος, τον οποίο θα προσπαθούσα να κατανοήσω, να ανιχνεύσω, να συναισθανθώ.

Κυριακή, Ιανουαρίου 27, 2008

Εξιλέωση

Αγαπητή Βριώνη,

πριν ξεκινήσω να σου γράψω όσα θέλω, για να μην κάνω κι εγώ κάτι ασυγχώρητο όπως εσύ (αφού όποιος καταστρέφει μέρος της μαγείας ενός έργου τέχνης είναι πραγματικά υπεράνω εξιλέωσης), πρέπει να προειδοποιήσω ότι όποιος συνεχίσει να διαβάζει και δεν έχει διαβάσει την «Εξιλέωση» ως βιβλίο ή δεν την έχει δει ως ταινία, κακώς θα συνεχίσει, γιατί θα πληροφορηθεί το τέλος της.
Γράφεις, καλή μου Βριώνη: «Το πρόβλημα αυτά τα πενήντα εννέα χρόνια ήταν το εξής: πώς μπορεί να βρει την εξιλέωση μια μυθιστοριογράφος όταν, με την απόλυτη εξουσία να αποφασίζει τι θα γίνει, έχει ταυτόχρονα τη θέση του Θεού; Δεν υπάρχει κανείς, ούτε άνθρωπος ούτε ανώτερη δύναμη, για να λογοδοτήσει, να συμβιβαστεί ή να ζητήσει συγχώρεση. Δεν υπάρχει τίποτα έξω από αυτήν. Στην φαντασία της θέτει τα όρια και τους όρους. Για τον Θεό και για τους μυθιστοριογράφους (ακόμη κι αν είναι άθεοι) εξιλέωση δεν υπάρχει».
Ενώ λοιπόν, Βριώνη, η αδελφή σου κι ο αγαπημένος της σκοτώθηκαν στον πόλεμο, αποφάσισες τελικά να τους κρατήσεις στη ζωή «χαρίζοντας τους την ευτυχία», αλλά χωρίς να είσαι «τόσο ιδιοτελής ώστε να τους βάλεις να σε συγχωρήσουν». Το πρόβλημα όμως, Βριώνη, είναι ότι κακώς γυρεύεις την εξιλέωσή σου στο χαρτί, κακώς τιμωρείς τον εαυτό σου στο χαρτί βάζοντάς τους να μην σε συγχωρούν, κακώς νιώθεις ενοχές που τους αφήνεις να ζήσουν στο χαρτί.
Οι τύψεις σε τυφλώνουν, Βριώνη, οι τύψεις σε τύφλωσαν κι έζησες μια ζωή τυφλή. Είναι δυνατό να μην κατάλαβες, είναι δυνατόν να μην πέρασε ποτέ από το νου σου, ότι μπορεί να τους στέρησες πολλά, αλλά τους πρόσφερες σε αντάλλαγμα κάτι πραγματικά ανεκτίμητο;
Βριώνη, νόμιζες -και πώς να μην το νομίσεις άλλωστε, ποιός στην θέση σου δεν θα νόμιζε το ίδιο;- ότι είδες τον Ρόμπι να βιάζει την ξαδέλφη σου. Και εξαιτίας της μαρτυρίας σου ο Ρόμπι μπήκε φυλακή. Κι έμεινε τέσσερα χρόνια. Θα έμενε παραπάνω, αλλά ήρθε ο πόλεμος.
Και πήγε στην Γαλλία να πολεμήσει. Και πέθανε από σηψαιμία στους αμμόλοφους του Μπρε την 1η Ιουνίου 1940 (αλήθεια, Βριώνη, είδες το αριστουργηματικό μονόπλανο της Δουνκέρκης;). Και η Σεσίλια, η αδελφή σου, πέθανε κι αυτή λίγους μήνες αργότερα στους βομβαρδισμούς του Λονδίνου. Και έτσι, Βριώνη, λόγω της ψεύτικης μαρτυρίας σου (μάλλον όχι της ψεύτικης, της μαρτυρίας που μπορεί να μην ανταποκρινόταν στην αντικειμενική αλήθεια, ανταποκρινόταν όμως στην υποκειμενική σου αλήθεια, στην αλήθεια της καλπάζουσας εφηβικής συγγραφικής φαντασίας σου) η Σεσίλια και ο Ρόμπι έζησαν μαζί μόνο ελάχιστες στιγμές στη βιβλιοθήκη όταν έκαναν έρωτα πρώτη και τελευταία φορά -που κι εκεί στην μέση τους έκοψες-, έζησαν μαζί μόνο μισή ώρα σε ένα καφέ στο Λονδίνο, πριν παρουσιαστεί ο Ρόμπι στην μονάδα του.
Λίγες ερωτικές στιγμές, ένα μισάωρο και γράμματα - γράμματα πολλά.
Κι εσύ, Βριώνη, έχεις τύψεις.
Που τους στέρησες την ευτυχία.
Και που το ξέρεις, Βριώνη;
Που το ξέρεις ότι δεν τους στέρησες την δυστυχία; Την διάψευση; Την φθορά; Την απομάγευση; Τον κυνισμό; Το μια μέρα να μην σημαίνει απολύτως τίποτε ο ένας για τον άλλο;
Πέτυχες έναν έρωτα στην έκρηξή του και τον έκοψες την στιγμή της έκρηξης.
Πως να μη μείνει φουντωμένος μετά ως όραμα, ως ρομαντισμός;
Πως;
Βριώνη μου, το 1940 σκοτώθηκαν στον πόλεμο ένας απόλυτα ερωτευμένος άντρας και μια απόλυτα ερωτευμένη γυναίκα: χάρη σε σένα.
Βριώνη μου, ο Ρόμπι και η Σεσίλια αξιώθηκαν το απόλυτο: χάρη σε σένα.
Βριώνη μου, στερώντας τον Ρόμπι και την Σεσίλια από την εκπλήρωση του έρωτά τους, τους χάρισες τον ανεπανάληπτο έρωτά τους.
Βριώνη μου, δεν τους χάρισες την ευτυχία με το ψέμμα του βιβλίου σου.
Βριώνη μου, τους χάρισες την ευτυχία (την ευτυχία ως κάψιμο, ως προσδοκία, ως πόνο έρωτα, ως απτό ιδανικό) με την αλήθεια της ζωής τους.
Βριώνη μου, ποιός άλλος μπορεί να ισχυριστεί ότι θυμάται κάθε στιγμή που πέρασε με την αγαπημένη του; Η σπάνη, η έλλειψη, επεμβαίνει καταλυτικά στον κοινό χρόνο, αποσπώντας τον από την επικράτεια της πραγματικότητας και μεταφέροντας τον στην επικράτεια του μύθου, καθώς όλα εντός του πάλλονται, ό,τι περικλείει σημαίνει, ό,τι συμβαίνει στη διάρκειά του βράζει: όταν με τον άλλο έχεις μόνο το απειροελάχιστο, αυτό το απειροελάχιστο είναι τόσο πυκνό που διαστέλλει τον χρόνο και τον νικά, αφού διαρκεί και διαρκεί και διαρκεί.
Βριώνη μου, ο Ρόμπι και η Σεσίλια έζησαν πέντε χρόνια μέσα στον έρωτα και μέσα στον έρωτα πέθαναν.
Χάρη σε σένα.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 25, 2008

Η τελευταία μέρα χωρίς συγγνώμη

- «Μία από τις λυτρωτικές επιδράσεις της τέχνης είναι ότι στηρίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (φαντάζομαι επειδή κάνει πιο οικείο το μυστήριο της ύπαρξης). Αντίθετα, τα πολιτικά συστήματα εξουσίας -δεν συμπεριλαμβάνω τον αναρχισμό- στην προσπάθειά τους να κατοχυρώσουν και διαιωνίσουν την κυριαρχία τους, επιτίθενται στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, γνωρίζοντας ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να καθυποτάξουν τους πολίτες. Ένας άνθρωπος που ντρέπεται για τον εαυτό του, που φοβάται και συρρικνώνεται, θα είναι πάντα υπάκουος» ».
Χθες ήρθε στην πόλη η «Εξιλέωση», απόψε την ακολουθούν ο Σαββόπουλος με τον Παπακωνσταντίνου.
Δεν ξέρω τι θα βγάλει η συνεργασία τους. Συνήθως η μεγάλη τέχνη δεν έρχεται κατόπιν παραγγελίας. Η επιτυχία των συνεργασιών δεν είναι ζήτημα αθροίσματος μεγεθών όσο χημείας, παντρέματος ή και συγκυρίας. Είτε όμως βγάλει κάτι που θα μείνει είτε όχι, δεν έχει και τόση τελικά σημασία. Περισσότερη σημασία έχει ότι θα βρίσκονται δίπλα - δίπλα στην ίδια σκηνή: οι δυο σημαντικότεροι, οι δυο μεγαλύτεροι.
Την «Εξιλέωση» τη διάβασα πρόσφατα. Την τελείωσα πριν λίγες βδομάδες. Από τότε περιμένω να την δω για να γράψω για αυτήν, βιβλίο και ταινία. Κι ενώ όλον αυτόν τον καιρό στριφογυρνάει στο μυαλό μου, μόνο σήμερα -μια μέρα πριν την δω δηλαδή- συνειδητοποίησα ότι περισσότερο απ' όλα περιμένω να προσφέρω στη Βριώνη την πολυπόθητη εξιλέωσή της.
Αύριο το βράδυ, Βριώνη.
Ετοιμάσου για άφεση αμαρτιών.
Κάνε υπομονή μια μέρα ακόμη.
Έκανες μια ζωή.
Μια μέρα ακόμη.
Για να αρχίσουμε να βγαίνουμε λίγο λίγο από τον ανεμοστρόβιλο της αναξιοπρέπειας του τελευταίου καιρού, για να αρχίσουμε να ξεφεύγουμε ξανά από την πραγματικότητα, από την εξουσία της πραγματικότητας, της πραγματικότητας που παγιδεύεται κρυφά σε εικόνα και ήχο, προκειμένου να αρχίσουμε να ξαναμπαίνουμε στην μη πραγματικότητα, στην επεξεργασμένη ευαισθησία που γίνεται φανερά εικόνα και ήχος, εκεί όπου η μόνη παγίδα κι η μόνη απάτη είναι η αυταπάτη ότι ακούγοντας ένα τραγούδι, βλέποντας μια ταινία ή διαβάζοντας ένα βιβλίο είσαι τμήμα της ομορφιάς του καλλιτέχνη, είσαι κάτι παραπάνω από απλός δέκτης και μάρτυράς της, είσαι συμπομπός της, είσαι ενεργό τμήμα της.
Δεν είσαι, αλλά δεν σε στεναχωρεί και τόσο.
Γιατί χρωστάς στη Βριώνη μια συγχώρεση και στον Διονύση και στον Θανάση ένα ακόμη ευχαριστώ.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 24, 2008

Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας μπλουμ

«Έγραψε ο Χίος τον Δημήτρη
Που το έριξε μετά στο τρελό
Χώρισε ο Μάκης με τον Θέμο
Και τα 'φτιαξε ξανά με την Ζωζώ
Και τα' φτιαξε η Μάρι με τον Άρη και τον Χάρη
Που τα είχε με την Ρένα και μετά με την Νανά
Κι ο Μιχάλης με την Άννυ που τα είχε με το Γιάννη
Μπερδευτήκαν και τα φτιάξανε ξανά
Τα 'φτιαξε η Μαίρη ξαφνικά με το Λευτέρη
Που γουστάριζε την Νένα πριν γνωρίσει τη Γωγώ
Που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με την Μάρη
Και που κάποτε τη γούσταρα κι εγώ»
Συζητάνε που λες ο Καμπουράκης με τον Χίο και ο Χίος γράφει τον Καμπουράκη χωρίς ο Καμπουράκης να το ξέρει και επειδή δεν το ξέρει λέει ότι η Τρέμη είδε το dvd το ίδιο dvd που έπι ένα μήνα ωρύονται παραδίδοντας μαθήματα δεοντολογίας καλών τρόπων και υψωμένης μύτης ότι δεν το έχουν δει και όταν μετά παίζεται η ηχογραφημένη συνομιλία τους λέει ότι έκανε χαβαλέ χαβαλέ πραγματικά υψηλού επιπέδου για λίγους για προχωρημένους για ανθρώπους με οξυμμένη αίσθηση του χιούμορ και ξαφνικά ο Αναστασιάδης παριστάνει τον δικαιωμένο όπως τον δικαιωμένο παριστάνει τώρα και ο Καρατζαφέρης που ξαναθυμήθηκε τώρα ότι είχε φωτογραφίσει την Τρέμη και μετά ο Τριανταφυλλόπουλος αφού φωτογραφίζει κανονικά τον Κουκοδήμο αρνείται και καλά να πει ότι είναι ο Κουκοδήμος μέχρι που το λέει ο Χατζηνικολάου ότι είναι ο Κουκοδήμος αφού άκουγε την τηλεφωνική συνομιλία Τριανταφυλλόπουλου Κουκοδήμου που ο Τριανταφυλλόπουλος είχε βάλει σε ανοικτή ακρόαση για να μην τον βαράει η ακτινοβολία στο κεφάλι και πάθει κάνα κακό και τον χάσουμε.
Αλλά το βασικό πρόβλημα της δημοσιογραφίας δεν είναι το αλληλοκάρφωμα, η αλληλοπαγίδευση, το αλληλορουφιάνεμα, το βασικό πρόβλημα της δημοσιογραφίας δεν είναι τα ψέμματα επί ψεμμάτων, το βασικό πρόβλημα της δημοσιογραφίας δεν είναι οι δημοσιογράφοι - εκδότες, ούτε οι τηλεστάρ.
Το βασικό πρόβλημα της δημοσιογραφίας είναι ότι ξαφνικά θεωρείται περίπου αυτονόητη η στάση των υπολοίπων δημοσιογράφων του «Πρώτου Θέματος»: οι εκδότες τους έρχονται στα μαχαίρια και αντί να πάρουν το μέρος του μη υπόπτου παίρνουν το μέρος του υπόπτου. Η εφημερίδα από θεωρητικό μέσο ελέγχου της εξουσίας μετατρέπεται σε μηχανισμό στήριξης των ισχυρισμών του υπόπτου. Δεν μιλάμε καν για έναν εκδότη που υποστηρίζεται από την εφημερίδα του, αλλά για περίπτωση σύγκρουσης εκδοτών και στήριξης την κρίσιμη ώρα του υπόπτου.
Το βασικό πρόβλημα της δημοσιογραφίας είναι ότι οι αποκαλύψεις συνεχίστηκαν επειδή ο Καραμανλής άλλαξε γνώμη ή κώλωσε και έδωσε εντολή στον Ανδριανό να πει το όνομα. Μέχρι να το κάνει αυτό η ΕΣΗΕΑ είχε νομιμοποιήσει την κραυγαλέα προσπάθεια απόκρυψης της αλήθειας που επιχειρούσε η κυβέρνησή του.
Το βασικό πρόβλημα της δημοσιογραφίας είναι ότι την επόμενη μέρα ελάχιστοι δημοσιογράφοι διαμαρτυρήθηκαν για την απόφαση της ένωσής τους (και πάντως σε ένταση διαμαρτυρίας αντίστοιχη με τους λεονταρισμούς τους για ζητήματα που δεν άπτονται του οίκου τους).
Το βασικό πρόβλημα της δημοσιογραφίας δεν είναι αν ο Καμπουράκης αποκάλυψε τα ψέμματα της Τρέμη και του υπολοίπου ομίλου του ΜEGA, το βασικό της πρόβλημα είναι ότι στην εκπομπή του Χαρδαβέλλα προχθές, βγήκε και μίλησε αφού ζήτησε πρώτα άδεια από το κανάλι του.
Το κανάλι μου, η εφημερίδα μου, το ψωμί μου, το ανήκειν μου.
Όχι τόση ανεξαρτησία, ρε παιδιά. Όχι τόσο θάρρος. Όχι τόση αντίσταση στα αφεντικά.
Θα πάθετε τίποτα.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 23, 2008

Για ένα πουκάμισο ανοιχτό

Τα προσωπικά δεδομένα του Χρήστου Ζαχόπουλου όμως δεν τα παραβίασε μόνο όποιος τον βιντεοσκοπούσε, δεν τα παραβίασε μόνο όποιος πήγαινε το dvd δεξιά κι αριστερά, τα προσωπικά δεδομένα του Χρήστου Ζαχόπουλου τα παραβίασε ευθέως και το πρωθυπουργικό γραφείο από τη στιγμή που έλαβε στα χέρια του το dvd, είδε προφανώς το dvd και εξαιτίας προφανώς του dvd τον εξανάγκασε σε παραίτηση.
Νόμος 2472/97, άρθρο 22, παρ. 4: «Όποιος χωρίς δικαίωμα επεμβαίνει με οποιονδήποτε τρόπο σε αρχείο δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα ή λαμβάνει γνώση των δεδομένων αυτών ή τα αφαιρεί, αλλοιώνει, βλάπτει, καταστρέφει, επεξεργάζεται, μεταδίδει, ανακοινώνει, τα καθιστά προσιτά σε μη δικαιούμενα πρόσωπα ή επιτρέπει στα πρόσωπα αυτά να λάβουν γνώση των εν λόγω δεδομένων ή τα εκμεταλλεύεται με οποιονδήποτε τρόπο, τιμωρείται με φυλάκιση και χρηματική ποινή και αν πρόκειται για ευαίσθητα δεδομένα με φυλάκιση τουλάχιστον ενός (1) έτους και χρηματική ποινή τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου (1.000.000) έως δέκα εκατομμυρίων (10.000.000) δραχμών, αν η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα από άλλες διατάξεις».
Εάν λοιπόν οι ποινικές διώξεις προσωποποιηθούν μόνο σε όποιον γύρισε το dvd, καθώς και στον κομιστή του dvd, εάν δηλαδή οι ποινικές διώξεις αφήσουν ανέπαφο το πρωθυπουργικό γραφείο, θα έχουμε το νομικό παράδοξο κομιστών που παρανόμως δίνουν dvd και πρωθυπουργικού γραφείου που νομίμως λαμβάνει dvd και νομίμως κάνει χρήση του. Το να παρανομεί όμως μόνο η μια πλευρά της διακίνησης του dvd δύσκολα στέκει.
Και εν πάση περιπτώσει συντρέχει καραμπινάτη περίπτωση αποδοχής προϊόντος εγκλήματος (Ποινικός Κώδικας, άρθρο 394 παρ. 1): «Όποιος με πρόθεση αποκρύπτει, αγοράζει, λαμβάνει ως ενέχυρο ή με άλλον τρόπο δέχεται στην κατοχή του πράγμα που προήλθε από αξιόποινη πράξη ή μεταβιβάζει σε άλλον την κατοχή τέτοιου πράγματος ή συνεργεί σε μεταβίβαση ή με οποιονδήποτε τρόπο ασφαλίζει την κατοχή του σε άλλον, τιμωρείται με φυλάκιση, ανεξάρτητα αν είναι τιμωρητέος ή όχι ο υπαίτιος του εγκλήματος από τον οποίον προέρχεται το πράγμα»
Το dvd Zαχόπουλου παράνομα γυρίστηκε, παράνομα διακινήθηκε και παράνομα χρησιμοποιήθηκε.
Στο πρωθυπουργικό γραφείο έκατσαν και έβλεπαν ένα πολιτικό στέλεχος τους να κάνει σεξ και να λέει βλακείες την ώρα του σεξ.
Το dvd γυρίστηκε για να κάνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κακό στον Ζαχόπουλο και το πρωθυπουργικό γραφείο συνήργησε στο να γίνει αυτό το κακό, αφού αφενός δέχθηκε και είδε το παράνομο υλικό και αφετέρου, επειδή δεν του άρεσε αυτό που είδε, είπε στον Ζαχόπουλο να παραιτηθεί.
Κι όλα αυτά τελικά γιατί;
Για ένα πουκάμισο όχι αδειανό, για ένα πουκάμισο ανοιχτό, για τα λόγια που λέει κάποιος την ώρα που έχει το πουκάμισο του ανοιχτό.

Τρίτη, Ιανουαρίου 22, 2008

Στων μπουκλών του το σπιράλ

Η ζωή δεν τα φέρνει ποτέ όπως ονειρεύεσαι: ανοίγεις ένα μπλογκ για να ξεχυθούν από μέσα σου ωκεανοί γραπτής ομορφιάς, δύναμης, πόνου, συγκίνησης, ειρωνείας και αμφισημίας και καταλήγεις να ασχολείσαι φουλ τάιμ με τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο.
Δεν νοιάζεσαι για τίποτα άλλο, δεν θες να κάνεις λέξεις τίποτα άλλο, δεν υπάρχει στον κόσμο τίποτα άλλο που να σε αφορά: βρίσκεις τον εαυτό σου να στριφογυρίζει μεθυστικά στων μπουκλών του το σπιράλ, βρίσκεις τον εαυτό σου να στέκεται ως έντρομο ανθρωπάκι στο πέτο του σακακιού του κάθε φορά που -στην δική του παραλλαγή διάρρηξης των ιματίων του- το πιάνει με την χαρακτηριστική του κίνηση για να εκστομίσει σε όλες τις πτώσεις και τους αριθμούς το αγαπημένο του επίθετο «απίστευτος - απίστευτη - απίστευτο», να το εκστομίσει με την ακόμη χαρακτηριστικότερη αηδία του για τον απίστευτο κόσμο στον οποίο είναι αναγκασμένος να ζει, ενώ το φως του και το φως χορεύουν γύρω μας, απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας.
Και χθες το βράδυ (θα το ομολογήσω και δεν θα ντραπώ), ναι χθες το βράδυ, όταν εξηγούσε γιατί μένει στην Εκάλη, όταν είπε ότι δεν ήθελε να πάει να μείνει στην Εκάλη, ότι δεν τον βολεύει στις μετακινήσεις, όταν είπε ότι η Εκάλη είναι μια πλούσια γειτονιά με φτωχούς κερατάδες ή μια φτωχή γειτονιά με πλούσιους κερατάδες ή κάτι παρόμοιο (ζαλίστηκα κι έχασα την ακριβή φράση), όταν τότε ο Άρης Σφακιανάκης παρατήρησε ότι «θα μας πάρουν με τις ντομάτες, Μάκη, με αυτά που λέμε», όταν τέλος ο Μάκης γύρισε -με τον πατενταρισμένο, αστραπιαίο τρόπο με τον οποίο γυρνά σαν κόμπρα που δαγκώνει, κάθε (σπάνια) φορά που κάποιος καλεσμένος του έχει την ατυχή έμπνευση να του αντιταχθεί- και του απάντησε:
«αυτό που κάνετε είναι λαϊκισμός του χειρίστου είδους, κύριε»
τότε, ναι τότε, δεν θα ντραπώ και θα το ομολογήσω, έχυσα, ναι, έχυσα, χωρίς προηγούμενη στύση, έχυσα μπαμ μπαμ, έχυσα και χύθηκα, έχασα το υλικό μου σώμα και έγινα ένα με το περιβάλλον, την ατμόσφαιρα, την στρατόσφαιρα και την μπλογκόσφαιρα, καθώς γύρω μου γκρεμίζονταν φούρνοι, πόλεις, χώρες, πολιτισμοί ολόκληροι, πολιτισμοί ολόκληροι καταστρέφονταν για να ξαναγεννηθούν στον αέναο κύκλο της ζωής, το σύμπαν ολόκληρο είχε μετατραπεί σε μητρικό σώμα και όλοι εμείς κινούμαστε μέσα του σαν έμβρυα, αλλά τώρα είχε έρθει ώρα να βγούμε, να βγούμε από εκεί που νομίζαμε ότι ήταν η ζωή μας η αληθινή, ενώ ήταν μόνο η αρχή της σύλληψής μας, εκεί όπου όλα όσα περισπούδαστα κάναμε δεν ήταν παρά κλωτσιές μωρού στο σύμπαν - κοιλιά, τώρα όμως βγαίνουμε, τώρα ο ομφάλιος λώρος κόβεται, τώρα το σύμπαν ανοίγει τα πόδια του κι από μέσα ξεπροβάλλουμε ματωμένοι εμείς, τώρα επιτέλους θα δούμε και θα καταλάβουμε ποιοί είμαστε και πού πάμε, τώρα επιτέλους όλο το παιχνίδι θα ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια μας και όλα θα αποκτήσουν νόημα, η αρχή, η μέση, το τέλος, η ζωή κι ο θάνατος, ο θάνατος που σου ζητούσα να αναβάλεις για να σου πω μια ιστορία κι όχι για να σου πω για τον Μάκη, τσάμπα λοιπόν τον αναβάλλεις εσύ, τσάμπα τον αναβάλλω κι εγώ, έλα, έλα, πάρε με με τις ντομάτες, γιατί, όπως λέει και ο Μάκης, ο κόσμος ξέρει και καταλαβαίνει και αξιολογεί.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 21, 2008

Στην ανάγκη

Σχεδόν κραχ σημειώθηκε σήμερα στο χρηματιστήριο Αθηνών. Επιπόλαιες αναλύσεις αναδεικνύουν ως αιτία της κατρακύλας του γενικού δείκτη την διεθνή κρίση των χρηματιστηρίων, ωστόσο είναι προφανές ότι η αληθινή αιτία είναι άλλη.
Συγκεκριμενα ο Θέμος Αναστασιάδης στο χθεσινό του άρθρο στο «Πρώτο Θέμα» αναφέρει κατά λέξη: «Τα 5 εκατομμύρια ευρώ τα μάζεψα αξιοποιώντας προσωπικά μου οικονομικά στοιχεία και ό,τι άλλο είχα δυνατότητα να συγκεντρώσω νόμιμα και καθαρά προκειμένου να σώσω, όπως πίστευα, την εφημερίδα. Κι αν χρειαστεί θα το ξανακάνω για 5 ή 15 εκατομμύρια, όπως κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος βρεθεί στην ανάγκη. Είτε στη δουλειά του είτε -χτύπα ξύλο- για λόγους υγείας».
Όταν λοιπόν ένας όχι τυχαίος πολίτης, αλλά ο εκδότης της μεγαλύτερης κυριακάτικης εφημερίδας της χώρας, προβλέπει ότι απαιτούνται 5 με 15 εκατομμύρια ευρώ για μια ώρα ανάγκης, αυτό αφεύκτως συνεπάγεται ότι προβλέπει βραχυπρόθεσμα γιγαντιαία αύξηση του πληθωρισμού, πληθωρισμού που θα κινείται σε επίπεδα τουλάχιστον κατοχικά, άρα αναμένεται κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας η οποία και καθρεφτίστηκε στο σημερινό χρηματιστηριακό πατατράκ.
Εν τω μεταξύ, η είσοδος του Αλέξανδρου Κατσαντώνη στο υπερασπιστικό επιτελείο του Θέμου Αναστασιάδη άλλαξε όχι την υπερασπιστική γραμμή του τελευταίου (όπως ίσως θα υποστήριζε κάποιος κακοπροαίρετος), αλλά αυτή καθαυτή την πραγματικότητα, καθώς ο πολύπειρος ποινικολόγος προκειμένου να προστατέψει τον πελάτη του από τις απροσμέτρητες μαλακίες που ήταν έτοιμος να πει, τον επιβίβασε μαζί του στην μηχανή του χρόνου και επανέλαβε την -φευ φωτογραφηθείσα- συνάντησή του με τον Ανδριανό, όπου πλέον δεν έδωσε dvd κανείς σε κανέναν και σε κανέναν κανείς, δηλαδή όχι ότι ο Ανδριανός δεν προσπάθησε και πάλι να του δώσει το dvd, επισημαίνοντάς του χαρακτηριστικά και ημιαπελπισμένα: «Σε παρακαλώ πάρ' το και ρίξε μας, βαρεθήκαμε να κυβερνάμε, κουραστήκαμε, πολύ άγχος, πολύ στρες και οι αποδοχές χαμηλές, άσε μας να βγούμε στον ιδιωτικό τομέα να βγάλουμε κάνα φράγκο για ώρα ανάγκης, για λόγους υγείας (χτύπα ξύλο), έλα πάρ' το αφού «εσείς δεν δίνετε dvd, μόνο παίρνετε», πάρ' το, αφού αυτή είναι η διακηρυγμένη θέση σας, αφού δεν επαναλαμβάνεται τυχαία και έχει τη σημασία της, πάρ' το και αν δεν μπορέσουμε να πέσουμε ούτε με αυτό (με τον Γιώργο που έχουμε μπλέξει), έχει τραβήξει ο ίδιος ο πρωθυπουργός τον εαυτό του σεξουαλικό βίντεο με περιεχόμενο τόσο γελοίο που σιχαίνεται κι ο Ζαγορίτης να το δει», αλλά ο Θέμος τώρα πια και μετά την σωτήρια επέμβαση της χρονομηχανής αρνήθηκε, λέγοντας όχι, ευχαριστώ δεν θα πάρω, μαλάκας δεν είμαι, αφού πλέον -και μέχρι νεωτέρας- το dvd το έχει δώσει στον Ανδριανό μια φίλη της Τσέκου, μία, μία με δυο βυζιά, δυο χέρια, δυο πόδια, δυο αυτιά και μύτη μία, δεν θυμάμαι το όνομά της και δεν έχει και σημασία στην τελική, κύριε Ανακριτά, κι αλήθεια λέω και γράμματα γνωρίζω κι αριθμούς γνωρίζω, μέχρι το οκτώ, εννιά δεν παίζει να έχει, και ελέφαντας δεν είμαι και ο Ψυχάρης χτυπά τους μαύρους κι είναι βρώμικος, βρώμικος πολύ.
Πώς πληρώνει ο Ψυχάρης κάθε χρόνο 5 εκατομμύρια ευρώ για το προσωπικό δάνειο των 50 εκατομμυρίων ευρώ που πήρε, αναρωτιέται -εκ λόγων δικαιολογημένου δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος- πρωτοσέλιδα η καλή κυριακοδευτεριάτικη εφημερίδα.
Ε, θα τα είχε μαζέψει κι αυτός, όπως κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος βρεθεί στην ανάγκη.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 18, 2008

Τα υπεύθυνα λαγούμια της εξουσίας

Κι ενώ η υπόθεση για τις υποκλοπές πήγε στο αρχείο, η πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση που μπορεί να τεθεί είναι πώς εξηγείται μια κουλτούρα τόσο μα τόσο συνωμοσιολογική, όπως η νεοελληνική, να μην έδωσε τα ρέστα της σε μια υπόθεση, που αν μη τι άλλο δικαιολογεί την υποστήριξη βασίμων σεναρίων περί κατασκοπείας. Πώς γίνεται η υπόθεση των υποκλοπών να ξεχάστηκε τόσο γρήγορα, να έπαιξε μηδενικό ρόλο στις εκλογές, να μην είχε την επίδραση που θα περίμενε κανείς να έχει;
Όλοι αυτοί που το καλοκαίρι δέχτηκαν την θεωρία του οργανωμένου σχεδίου εμπρησμού της χώρας (αδιαφορώντας βέβαια στη συνέχεια για την εξέλιξη των ερευνών για την αποκάλυψη του σχεδίου), όλοι αυτοί που είναι ικανοί να δεχτούν ότι η χώρα κάηκε επειδή ο Καραμανλής έκανε κολεγιές με τον Πούτιν, όλοι αυτοί που αύριο μπορεί να πιστέψουν τον Θέμο ότι τον έχει παγιδέψει η CIA, εδώ πώς το κατάπιαν τόσο εύκολα;
Το κατάπιαν τόσο εύκολα γιατί με τις αληθινές συνωμοσίες δεν μας παίρνει να κάνουμε και πολλά: άπαξ και έρχονται στο φως ο μόνος τρόπος αντιμετώπισής τους είναι πολιτικός· ήτοι με κόστος. Αλλά πως να τα βάλεις με τους Αμερικάνους στα φανερά; Σε παίρνει; Ο αντιαμερικανισμός του νεοέλληνα ισχύει υπό την απαραίτητη αίρεση ότι θα είναι τσάμπα. Όταν έρχεται η ώρα των αποκαλύψεων αφήνει την υπεύθυνη κυβέρνησή του -εκείνη που ο ίδιος ψηφίζει και της αναθέτει την εξουσία- να ρυθμίσει το θέμα «υπεύθυνα», ήτοι μακριά από το φως: εξασφαλίζοντας ίσως κάποια μικροανταλλάγματα στα σκοτάδια και στα ημίφωτα, στον προνομιακό χώρο δηλαδή των πρωθυπουργικών γραφείων, όπου παρατηρούμε τώρα τους κατοίκους τους να βγαίνουν στο φως για να καταθέσουν στον ανακριτή, αμήχανοι, καμπουριαστοί, έξω από τα σκοτεινά νερά τους, μοιάζοντας με βρικόλακες που μια αχτίνα φως θα τους αποτελειώσει.
Αν όμως η αυτοκτονία Τσαλικίδη θα μείνει για πάντα ανεξιχνίαστη, η απόπειρα αυτοκτονίας Ζαχόπουλου εξακολουθεί να ξεγυμνώνει ολόκληρο το εξουσιαστικό σύστημα της χώρας, μην αφήνοντας απ' έξω σχεδόν καμία πτυχή του, καθώς το ένα κομμάτι του ντόμινο ρίχνει το επόμενο κι αυτό το μεθεπόμενο και λογικό είναι άλλωστε, αφού αυτό δεν είναι χώρα αλλά το σύμπλεγμα του Λαοκόοντα.
Ο Δημήτρης Τσοβόλας άφησε την εποχή του ΔΗΚΚΙ ένα καλό όνομα. Έδειξε μια πολιτική αξιοπρέπεια, ένα πολιτικό θάρρος. Αποσύρθηκε ευπρεπώς. Εδώ και χρόνια δικηγορεί. Ως δικηγόρος είχε κάθε δικαίωμα να αναλάβει και την υπόθεση άλλου επιφανή δικηγόρου εμπλεκόμενου στο παραδικαστικό και τώρα την υπόθεση του Αναστασιάδη. Αλλά ας αφήσει πλέον και αυτός την ηθική του ανωτερότητα στην άκρη. Το πολιτικό πρόσωπο Τσοβόλας ας επέλεγε καλύτερα τους πελάτες του. Αφενός γιατί τον επιλέγουν για να καθαρισθούν και οι ίδιοι σε ένα βαθμό ηθικά, αφετέρου γιατί όταν μιλούσε ο Τσοβόλας για ΜΜΕ που απέκλειαν το κόμμα του από την τηλεόραση και τις εφημερίδες είχε δίκιο, αλλά το να μιλά τώρα για νταβατζήδες που πολεμάνε τον Θέμο, είναι σαν να παίρνει το προσωπικό του στόρυ, τον συστατικό του μύθο και να τον πουλά για -την αδρή αναμφισβήτητα- αμοιβή του.
Αν δε επαληθευθούν οι πληροφορίες και ο Θέμος καταθέσει στον ανακριτή ότι το dvd του το έδωσε ο Ανδριανός και δεν το έδωσε εκείνος στον Ανδριανό, ας αρχίσουμε όλοι μαζί να σκίζουμε τις κιλότες μας, τους ζουρλομανδύες μας, ό,τι μας έχει μείνει εν πάση περιπτώσει ακόμη άσκιστο.
Επίσης να πω ότι χάρηκα πολύ για την παρουσία του προεδρείου της ΕΣΗΕΑ στο «Πρώτο Θέμα», με τον «Ιό» Τρίμη πίσω από τον Σόμπολο, κρατώντας του τα μπόσικα. Προς Θεού, μην χάσουν οι εργαζόμενοι το ψωμί τους. Και προκειμένου να μην το χάσουν λογικό είναι να στηρίξουν τον οποιοδήποτε και για οτιδήποτε. Δημοσιογράφοι είναι. Δεν είναι άγιοι. Τι να κάνουν. Έχουν τις αντοχές τους κι αυτοί. Να διακινδυνεύσουν τη δουλειά τους; Εύκολο είναι; Εσύ δεν θα υποστήριζες το αφεντικό σου μέχρι εσχάτων; Εσύ στην κρίση δεν θα έδιωχνες το ένα από τα δύο αφεντικά προκειμένου να στηρίξεις το ύποπτο για περίεργες συναλλαγές;
Επίσης να συμφωνήσω ότι ο Τριανταφυλλόπουλος έχει πράγματι δημοσιογραφικό απόρρητο για τη συνάντησή του με τον βουλευτή (για τον οποίο αρνήθηκε να πει οτιδήποτε που θα τον «φωτογράφιζε», περιοριζόμενος να σημειώσει μόνο ότι έχτισε μια πολυετή καριέρα άκυρων αλμάτων) και μάλιστα απόρρητο που δεν φαίνεται να αμφισβητεί κανένας (μολονότι το απόρρητο ισχύει για πληροφορίες που σου δίνονται για να τις δημοσιεύσεις και όχι για πληροφορίες που σου δίνονται σε στάδιο συναλλαγής), αν και -όπως ο ίδιος ο τεράστιος Μάκης λέει- είναι έτοιμος αν τον καλέσει ο Καραμανλής να πάει να του τα πει. Να τα πουν βρε αδελφέ τα δυο τους. Είναι το νέο είδος δημοσιογραφικού απορρήτου, το απόρρητο μόνο ως προς τη δικαστική εξουσία. Η εκτελεστική είναι αλλιώς.
Και κάθονται και τον ακούνε· προσοχή όλοι. Εύκολο είναι να βγουν και να τον κράξουνε; Εύκολο είναι να βγει η κυβέρνηση και να τον κράξει; Κράτα με να σε κρατώ. Σε κρατάω εδώ, με κρατάς εκεί. Η κυβέρνηση ούτε εκβιάζεται ούτε εκβιάζει. Βιάζει μόνο. Τη νοημοσύνη μας.
Και στην υπόθεση να πρωταγωνιστούν (και δεν αναφέρομαι στους υπόπτους) δικηγόροι που έχουν κάνει φυλακή και δικηγόροι που είναι έξω με εγγύηση. Υπόδικοι δικηγόροι καλεσμένοι σε εκπομπές για τη διαφθορά.
Μεγαλοδημοσιογράφοι συζητούν με μεγαλοδικηγόρους και μεγαλοπολιτικούς για τη μεγαλοδιαφθορά, ενώ στις οθόνες τους οι μικροθεατές παρακολουθούν μέχρι να τους πάρει ο ύπνος και την επόμενη να ξυπνήσουν για να επανέλθουν στην μικροδιαφθορά της δικής τους ζωής.
Και στις επόμενες βουλευτικές θα ψηφίσουν πάλι μεγαλοκόμματα, που κι αν υποκλαπούν ξέρουν αποδεδειγμένα να σωπαίνουν, να αποκρύπτουν, να κινούνται στην υπόγεια, σκοτεινή τους υπευθυνότητα.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 17, 2008

Κορυφές να Κρυφτούμε

Όταν σήμερα ο πλανήτης ακούει το όνομα «Χίλαρυ» ο νους του πάει στη Χίλαρυ, αλλά στη δεκαετία του '50 και στις επόμενες δεκαετίες όταν ο πλανήτης άκουγε το όνομα «Χίλαρυ» ο νους του πήγαινε στο Νεοζηλανδό Σερ Έντμουντ Χίλαρυ, ο οποίος στις 29 Μαϊου 1953, μαζί με το Νεπαλέζο Τενζίνγκ Νοργκάι, έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που ανέβηκαν στην ψηλότερη κορυφή της γης, στην κορυφή του όρους Έβερεστ των Ιμαλαϊων, ύψους 8.848 μέτρων. Πριν λίγες μέρες ο Χίλαρυ πέθανε σε ηλικία 88 ετών και ο πλανήτης ξανασύνδεσε το όνομα «Χίλαρυ» με άλλους, ηρωϊκότερους συνειρμούς.
Αλλά ηρωϊκότερους γιατί άραγε; Τι νόημα έχει τελικά να ανέβεις πρώτος στην κορυφή του Έβερεστ; Γιατί να αξίζει να διακινδυνεύσεις τη ζωή σου για αυτόν τον σκοπό; Τι σόι σκοπός είναι; Τι αποδεικνύει; Μήπως τελικά δεν είναι ηρωϊκός, αλλά βλακώδης; Αντικειμενικά βλακώδης ίσως είναι, ανόητος όμως όχι· νόημα έχει· και είναι το νόημα της συγκίνησης που προξενεί ο προφανής συμβολισμός της κατανίκησης όλων των εμποδίων προκειμένου να πατηθεί η έως τότε απάτητη κορυφή, προκειμένου να κατακτηθεί με φυσικά μέσα και το ψηλότερο σημείο της γης.
Οι άνθρωποι πεθαίνουν (μεταφορικά, αλλά πολλές φορές και κυριολεκτικά) για συμβολισμούς. Αν τα μυστήρια της ζωής δεν ήταν μυστήρια, αν ξέραμε, αν είχαμε απαντημένα τα πώς και τα γιατί της ύπαρξής μας, τότε αναρριχήσεις σαν του Χίλαρυ, προσπάθειες δηλαδή ενηλίκων που διακινδυνεύουν την μία και μόνη ζωή τους για ένα συμβολισμό, θα ήταν ανόητες. Ο συμβολισμός είναι το υποκατάστατο του νοήματος, ο συμβολισμός είναι ό,τι κοντινότερο στο νόημα μπορεί να βρει ο άνθρωπος: αν δεν έχω ιδέα τι θα γίνει όταν πεθάνω, αν δεν ξέρω πόσο συμπτωματικό ή μοιραίο ήταν να έρθω στον κόσμο, αν σκεφτώ ότι αν ο πατέρας μου δεν είχε συναντήσει την μητέρα μου δεν θα υπήρχα και ότι αν είχαν κάνει παιδιά με άλλους μπορεί να ήμουν μισός εδώ μισός εκεί αλλά ολόκληρος πουθενά, όπως πιθανότατα να μην είμαι ολόκληρος πουθενά και μετά το θάνατό μου, αν τα σκεφτώ όλα αυτά και τρομάξω και αναρωτηθώ και απάντηση δεν πάρω, τότε γιατί να θεωρήσω ανόητη την προσπάθεια να νικηθεί το βουνό; Θα προσπαθήσω να κρατηθώ από παντού· από κάθε μικρή ανθρώπινη νίκη· από κάθε μικρό ανθρώπινο θρίαμβο.
Αν ο άνθρωπος δεν είχε αυτή τη γαϊδουρινή υπομονή να κατακτά κορυφές, έτσι, για το γαμώτο, έτσι, μόνο και μόνο για να αποδεικνύει ότι μπορεί, θα ήταν κάτι διαφορετικό: περισσότερο ώριμος, λιγότερο παιδί, λιγότερο τρομαγμένος, λιγότερο συγκινητικός.
Ο Αλμπέρ Καμύ στον «Μύθο του Σισύφου» γράφει για έναν άλλο άντρα που ανεβαίνει ένα βουνό: «Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, είναι γιατί ο ήρωάς του έχει συνείδηση. Πράγματι, που θα βρισκόταν ο πόνος του, εάν σε κάθε βήμα τον ενθάρρυνε η ελπίδα της επιτυχίας; Ο σύγχρονος εργάτης όλες τις μέρες της ζωής του κάνει την ίδια δουλειά κι αυτή η μοίρα δεν είναι λιγότερο παράλογη. Αλλά δεν είναι τραγικός παρά στις σπάνιες στιγμές που αποκτά συνείδηση».
Σε αντίθεση με τον Σίσυφο του Καμύ ο Χίλαρυ ήλπιζε, άρα δεν ήταν τραγικός: ρισκάριζε να πεθάνει χωρίς συνείδηση του παραλόγου του εγχειρήματός του.
Σύμφωνα με τις νεκρολογίες του, ο Σερ Έντμουντ Χίλαρυ ήταν ένας άνθρωπος που έκανε πολύ καλό στο πέρασμά του από τη ζωή, με πλούσιο φιλανθρωπικό έργο για το Νεπάλ· αυτό θα έπρεπε τελικά να μετρά περισσότερο απ' όλα.
Αλλά σήμερα τον θυμόμαστε επειδή πριν μισό αιώνα ανέβηκε σε ένα βουνό.
Για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά φτάνει και η κατάκτηση της κορυφής από έναν άλλο.
Ευτυχισμένος ο Σίσυφος της αυτογνωσίας, ευτυχισμένος ο Χίλαρυ της παράλογης ελπίδας και της εκπλήρωσης του παράλογου οράματός του, ευτυχισμένοι και 'μεις με τον συμβολισμό του, ευτυχισμένοι κι οι φτωχοί ευεργετηθέντες Νεπαλέζοι.
Δώστε μας βουνά να ανεβούμε, δώστε μας βράχους να σπρώξουμε, δώστε μας κορυφές να κατακτήσουμε, δώστε μας κορυφές να κρυφτούμε.
(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)

Ποδόσφαιρο

Ποδόσφαιρο είναι το μόνο σπορ που δυο αγώνες μεταξύ των ίδιων ομάδων που παίζονται μέσα σε τρεις ημέρες μπορούν να λήξουν 1-1 και 4-0, έχοντας την εικόνα που είχαν.
Ποδόσφαιρο δηλαδή είναι αυτή η μαγική εικόνα των τελικών σκορ του πρώτου και του δεύτερου αγώνα.
Ποδόσφαιρο όμως πάνω απ' όλα είναι την ώρα που τελειώνει ο δεύτερος αγώνας να γελάς πικρά, μετά από μια ώρα να θες να γράψεις για την μαγική εικόνα, μετά από δυο ώρες να το ξανασκέφτεσαι, μετά από τρεις ώρες να το έχεις σχεδόν μετανοιώσει και τελικά να αποφασίζεις να το γράψεις πριν το αφήσεις για αύριο και το μετανοιώσεις οριστικά (γιατί αύριο θα νοιώθεις οριστικά γραφικός), αφού ήδη στο μυαλό σου ένα πράγμα τριβελίζει, ένα πράγμα αποδεικνύει τα πάντα και αναιρεί όσα έβλεπες επί πάνω από 150 λεπτά ποδοσφαίρου: το σκορ.
Έφαγες τέσσερα.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 16, 2008

Στον αντίποδα της ευκολίας

Αφού προσυπογράψω κι εγώ με χέρια και με πόδια τις φράσεις: «Τα μπλογκς είναι αυτή τη στιγμή η μοναδική ασπίδα κατά της διαφθοράς» και «Παιδιά του Press.gr είσαστε η ιστΙοσανίδα που διασχίζει τον ωκεανό με τους καρχαρίες και τα πιράνχας, κρατηθείτε γερά», να ενημερώσω ότι την ερχόμενη Δευτέρα, 21 Ιανουαρίου, στις 8 το βράδυ, η ΕΤ1 παρουσιάζει στην εκπομπή «Παρασκήνιο» το ντοκιμαντέρ «BLOG. Ένας Νέος Δημόσιος Χώρος», όπου μιλούν οι (καταγγελθέντες στην υπηρεσία δίωξης οικονομικού εγκλήματος και καταζητούμενοι από την Ιντερπόλ) μπλόγκερς X-Psilikatzoy, G700, Chaca-Khan, Murplej@ne, Παναγιώτης Βρυώνης, Οld Boy, ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης, οι δημοσιογράφοι Αντρέας Παναγόπουλος και Γκάζι Καπλάνι, ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Πιλάβιος, ο εκδότης Διονύσης Μαραθιάς και ο Αμερικάνος δημοσιογράφος και συγγραφέας Dan Gillmor.
Αφού αποδείχθηκε για μυριοστή φορά ότι ποστ που να μην περιέχει ένα σημαντικό ποσοστό κρυάδων είναι παντελώς αδύνατο να αναρτηθεί εδώ, ακολουθεί άμεση γυριστή στο σοβαρό: όπως γράφει στο μπλογκ του ο συνδημιουργός (μαζί με την Μέντη Μέγα) του ντοκιμαντέρ Μανώλης Ανδριωτάκης : «Το πρώτο γύρισμα έγινε τον Ιούνιο και το τελευταίο το Νοέμβριο. Το μοντάζ ξεκίνησε τέλη Οκτωβρίου και τελείωσε μόλις σήμερα (12 Ιανουαρίου)».
Οτιδήποτε απαιτεί τόσο χρόνο, τόσο κόπο, τόσο σχέδιο, είναι προφανές ότι βρίσκεται στο αντίθετο άκρο της ευκολίας και της ξεπέτας κι αυτό πιστεύω ότι αποτελεί από μόνο του μια νίκη για τους ανθρώπους που το υπογράφουν.

Τρίτη, Ιανουαρίου 15, 2008

Ξεκρέμαστη Ρόμπα

Συνεδριάζει εκτάκτως την Τετάρτη το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ με θέμα της εξελίξεις στον κλάδο της ενημέρωσης μετά τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας στην υπόθεση Ζαχόπουλου.
Σε ανακοίνωσή της, η Ένωση σημειώνει μεταξύ άλλων: «Την έντονη αγανάκτηση του δημοσιογραφικού κόσμου και της κοινής γνώμης προκαλούν τα όσα διαδραματίζονται σε τηλεοπτικά παράθυρα και πρωτοσέλιδα εφημερίδων, με τις εξελίξεις γύρω από την υπόθεση Ζαχόπουλου και τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις που την πλαισιώνουν.
»Η πρωτοφανής καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ο εκμαυλισμός συνειδήσεων, η δημόσια διαπόμπευση, η κατάργηση του τεκμηρίου αθωότητας μαζί με πρωτοφανείς κυβερνητικές και άλλες ίντριγκες, συμπληρώνονται ήδη από συγκρούσεις εκδοτικών συμφερόντων...»
Ειδικοί εσηεολόγοι - σομπολολόγοι σημειώνουν ότι έντονη οργή και αγανάκτηση επικρατεί στους κύκλους της ΕΣΗΕΑ για τις (καταγγελλόμενες και στην ανακοίνωση) κυβερνητικές μεθοδεύσεις και ίντριγκες, αφού η Ένωση αναγκάστηκε αρχικά να γίνει ρόμπα εφευρίσκοντας δημοσιογραφικό απόρρητο για τον Ανδριανό και σαν να μην έφτανε αυτό ο Καραμανλής την άφησε και ξεκρέμαστη, αλλάζοντας γνώμη και δίνοντας εντολή στον Ανδριανό να βάλει τις ηθικές αρχές εχεμύθειας που είχε επικαλεστεί στην αρχική του κατάθεση βαθιά βαθιά εντός του πρωκτού του.
Την αμέριστη συμπαράστασή του στην ΕΣΗΕΑ εξέφρασε ο δημοσιογράφος Θέμος Αναστασιάδης, καθώς βρίσκεται και αυτός σε παρόμοια θέση μένοντας -εξίσου και περισσότερο- ξεκρέμαστος από τους ανθρώπους που είχε την αφέλεια (τόσο αγνός και τόσο μαλάκας ήταν) να εμπιστευθεί.
Στην αυριανή κοινή ανακοίνωση ΕΣΗΕΑ-Θέμου αναμένεται να καταδικασθεί με πολύ βαριές εκφράσεις η κυβερνητική αχαριστία, αφού η κυβέρνηση με τις συνεχείς παλινωδίες της καίει τους ανθρώπους που την στήριξαν βάζοντας πλάτη στις δύσκολες στιγμές της.
Τέλος, μόλις μου γνωστοποιήθηκε από τον ευρισκόμενο στο Ντουμπάι εκπρόσωπο των εργαζομένων στο παρόν ιστολόγιο, ότι εκδιώκομαι από το μπλογκ μου.
Δράττομαι έτσι της ευκαιρίας αφενός να δηλώσω ότι οι φωτογραφίες των τελευταίων ποστ δεν συνάδουν καθόλου με την αισθητική και την ιστορία μου στο χώρο, αφετέρου να διευκρινίσω ότι ναι μεν έδωσα το τηλεφωνικό οκ για να αναρτηθούν, αλλά ότι φυσικά ποτέ (ποτέ, never, mai) δεν φανταζόμουν ότι θα είχαν αυτό το αισχρό περιεχόμενο και αφετρίτου να απολογηθώ στη γυναίκα μου και το παιδί μου, που με αποτροπιασμό με ρώτησαν πώς είναι δυνατόν να μπαίνει στο δικό μου μπλογκ τέτοιο πορνογραφικό υλικό, χωρίς τουλάχιστον (και από λόγους στοιχειώδους δεοντολογίας) να συνοδεύεται από φράσεις του στυλ «Πες μου τι σου κάνω» και «Είσαι το πουτανάκι μου».

Αυτοτελώς Συνεπής

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Και κάθε σόου οφείλει να σέβεται τους θεατές του, ώστε να ξέρουν κι αυτοί τι ακριβώς παρακολουθούν προκειμένου να μπαίνουν στο αντίστοιχο κλίμα. Απαραίτητη προϋπόθεση λοιπόν κάθε τυχόν κριτικής είναι η προηγούμενη διευκρίνιση: οι εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου είναι αυτοτελή επεισόδια ή συνέχειες;
Αν μεν είναι αυτοτελή επεισόδια, τότε ευαγγέλιον παλαμίζω ότι σε κάθε αυτοτελές επεισόδιο ο Μάκης προβάλλει αδιαμφισβήτητα ως ο ηθικότερος και παλικαρότερος των Ελλήνων, όχι μόνο των τωρινών, αλλά των Ελλήνων σε όλη την ιστορική συνέχεια του Γένους.
Αν πάλι υπάρχει σύνδεση με τα προηγούμενα επεισόδια (Previously on Jungle), εκεί πιθανόν να διαφοροποιούνται λιγάκι τα δεδομένα.
Προβάλλεται όμως -ο εν τέλει πειστικός- αντίλογος, πως ακόμη και αν δεχθούμε την εκδοχή των μη αυτοτελών επεισοδίων, ο Τριανταφυλλόπουλος λέει όσα λέει έχοντας στα χέρια του αποτελέσματα μυστικών πειραμάτων, που αποδεικνύουν ότι ο μέσος (και ο έξως και ο άκρος) νεοέλληνας έχει δυνατότητα να διατηρήσει στον εγκέφαλό του μνήμη μίας και μόνης ημέρας, ξεκινώντας κάθε καινούρια ημέρα με το κοντέρ του μνημονικού του μηδενισμένο· γεγονός που εξηγεί επαρκώς και παράπλευρα φαινόμενα, όπως λ.χ. η παρουσία του Σπύρου Καρατζαφέρη στο αποψινό πάνελ του ΑΝΤ1.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 14, 2008

Μάκης Ερμητικά Κλειστός

(Υποψήφιες συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού, ενώ περνούν από συνέντευξη. Στην μέση, με τα κόκκινα, ο Χρήστος Ζαχόπουλος)

Ραγδαίες εξελίξεις στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα». Μεγάλο ρεκόρ κυκλοφορίας σημείωσε στο κυριακάτικο φύλλο της, γεγονός που αποδίδεται στο επίμαχο dvd που ταλανίζει εδώ και βδομάδες τη χώρα. Συγκεκριμένα, εκατοντάδες χιλιάδες θαυμαστές του Στάνλει Κιούμπρικ προμηθεύθηκαν την εφημερίδα για το δώρο της, την ταινία «Μάτια Ερμητικά Κλειστά», που αποτέλεσε ως γνωστόν και το ρέκβιεμ του μεγάλου σκηνοθέτη. Ενθουσιασμένοι οι συνεκδότες Θέμος Αναστασιάδης και Μάκης Τριανταφυλλόπουλος αποφάσισαν να συνεχίσουν την προσφορά ταινιών Κιούμπρικ, ωστόσο ξέσπασε πόλεμος μεταξύ τους, καθώς ο μεν Θέμος πρότεινε την επόμενη Κυριακή να δοθεί ως ένθετο το «Μπάρυ Λύντον», ο δε Μάκης το «Koυρδιστό Πορτοκάλι». Ο πόλεμος έλαβε απροσδόκητες διαστάσεις, με αποτέλεσμα ο Μάκης να βγει στο αποψινό δελτίο του Alter και να χωρίσει τα τσανάκια του με τον Θέμο, με πρόσχημα την υπόθεση Ζαχόπουλου, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι όποιο όνομα έδωσε ο Ανδριανός στον ανακριτή εκείνος το δέχεται εκ προοιμίου ως αληθές. Κυβερνητικοί κύκλοι μπήκαν άμεσα στον πειρασμό να πείσουν τον Ανδριανό να αλλάξει την κατάθεσή του και να δώσει το όνομα «Τριανταφυλλόπουλος», αλλά τελευταία στιγμή αποφάσισαν να συνεχίσουν να τηρούν το Σύνταγμα της χώρας, τον Κανονισμό της Βουλής και την κείμενη νομοθεσία, με τον ίδιο υποδειγματικό σεβασμό που έχουν επιδείξει έως σήμερα.
Ανακοίνωση στήριξης του Θέμου Αναστασιάδη εξέδωσαν τόσο οι συντάκτες του «Πρώτου Θέματος», όσο και οι συνεργάτιδες της εκπομπής «Όλα 8», Σάσα Μπάστα, Όλγα Φαρμάκη, καθώς και ο ξάδελφος Λέων. Η Σάσα Μπάστα στάθηκε πιο τολμηρή, λέγοντας ότι το όλο θέμα εντάσσεται σε διατεταγμένη επιχείρηση κυπατζίδικου χαρακτήρα για τη στοχοποίηση του Θέμου Αναστασιάδη, ενώ άφησε υπαινιγμούς για αθέμιτη χρηματοδότηση του Μεγάρου Μουσικής από το Υπουργείο Πολιτισμού. Εν τω μεταξύ, τη διενέργεια κατεπείγουσας προκαταρκτικής εξέτασης διέταξε ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, με αφορμή την ένθεση του ανωτέρω dvd στο «Πρώτο Θέμα». Η έρευνα ανατέθηκε σε εισαγγελέα Πρωτοδικών, στον οποίο δόθηκε εντολή να εξακριβώσει εάν προκύπτει η διάπραξη αδικημάτων, όπως της παράβασης του νόμου περί άσεμνων και της παράβασης προσωπικών δεδομένων. Εξάλλου και η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, με σημερινή ανακοίνωσή της καλεί τους υπεύθυνους της εφημερίδας να παρέχουν εξηγήσεις, καθώς στο dvd περιέχονται γυμνές σκηνές της τριαντατετράχρονης Νικ. Κ. με τον σαϊεντολόγο Τομ Κρ. Και επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού ο Χρήστος Ζαχόπουλος μπορεί να περηφανεύεται ότι όλη η Ελλάδα αγόρασε μια εφημερίδα για την δική του κορμάρα αδιαφορώντας εντελώς για το ξενέρωτο γυμνό των Κρουζ και Κίντμαν. Τέλος, ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος μόλις εξεδιώχθη από την εφημερίδα του βρίσκοντας τις πόρτες ερμητικά κλειστές, ενώ σε ημερίδα του ελληνικού τμήματος της «Διεθνούς Διαφάνειας», με θέμα «Κράτος και διαφθορά», μίλησαν σήμερα ως καθ' ύλην αρμόδιοι οι εκπρόσωποι του δικομματισμού, Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου.

Κυριακή, Ιανουαρίου 13, 2008

Σε ένα απόλυτα ισορροπημένο παιχνίδι

Σε ένα απόλυτα ισορροπημένο παιχνίδι μεταξύ δύο ισοδυνάμων ομάδων, που διεξήχθηκε απόψε στο στάδιο Καραϊσκάκη με ελάχιστες φάσεις μπροστά στις δύο εστίες, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός αναδείχθηκαν ισόπαλοι με 1-1. Και οι δύο ομάδες αγωνίστηκαν με σημαντικές απουσίες, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν είχε στο ρόστερ του άξιους αντικαταστάτες των Μάτος και Μόρις, τη στιγμή που η απουσία των Στολτίδη και Λεντέσμα δεν φάνηκε να επηρεάζει τη λειτουργία των ερυθρολεύκων. Την μάχη των πάγκων κέρδισε κατά κράτος ο Τάκης Λεμονής, ο οποίος είχε στήσει μαεστρικά την ομάδα του εξουδετερώνοντας όλα τα ατού της ομάδας του Ζοζέ Πεσέιρο. Αν μπορεί να βγει ένα και μόνο συμπέρασμα από το παιχνίδι είναι ότι οι -εξ' ορισμού σαφώς ποιοτικότεροι- γηπεδούχοι σφαγιάστηκαν από τη διαιτησία. Τον αγώνα μετέδωσε η κρατική τηλεόραση από πάνελ αποτελούμενο από τους Νίκο Καρούλια (άτυπο εκπρόσωπο του Παναθηναϊκού), Κώστα Βερνίκο (άτυπο εκπρόσωπο του Ολυμπιακού) και Πέτρο Μίχο (άτυπο εκπρόσωπο της θύρας 7). Αμέσως μετά το τέλος της μετάδοσης στον Πέτρο Μίχο προτάθηκε να παίξει το καλοκαίρι στην Επίδαυρο τον «Οιδίποδα Επί Κολωνώ», αφού εκτιμάται ότι τον ρόλο του τυφλού τον έχει για την πλάκα του.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 11, 2008

Θέλμα και Κουίζ (UPDATED)

Κουίζ επικαιρότητας, αναγνώστη. Ο χρόνος σου αρχίζει από τώρα. Ώπα, συγγνώμη. Δεν υπολόγισα καλά. Από τώρα. Πάμε:
1) Αν μπορεί να βγει ένα συμπέρασμα τις τελευταίες μέρες είναι:
α) ότι άλλοι μολονότι προσπαθούν, δεν τα καταφέρνουν να αυτοκτονήσουν, την ίδια στιγμή που άλλοι προσπαθώντας να αυνανιστούν καταφέρνουν σχεδόν να αυτοκτονήσουν
β) ότι αναβαπτίστηκε στη συνείδηση του κόσμου σύσσωμος ο δημοσιογραφικός κλάδος
γ) ότι μόνη ελπίδα σε αυτόν τον βούρκο που κυλιόμαστε είναι ο Κώστας ο Καραμανλής
δ) ότι βάσει ενός νεοεμφανισθέντος φαινομένου που παντρεύει τους νόμους της φυσικής με τους νόμους της στατιστικής, αν η ΝΔ πέσει στο 5% το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου θα πέσει αυτομάτως στο 4%
2) Ο δημοσιογράφος που έδωσε το επίμαχο dvd στον Ανδριανό ήταν:
α) ο Θέμος Αναστασιάδης
β) η Όλγα Τρέμη
γ) ο Θόδωρος Ρουσόπουλος
δ) μολονότι ξέρεις, δεν μπορείς να απαντήσεις λόγω σχολιαστικού απορρήτου
3) Το dvd περιείχε:
α) τον Ζαχόπουλο γαβγίζοντα, με περιλαίμιο και φρίσκις
β) έναν σκύλο που παρίστανε τον Ζαχόπουλο
γ) κακές λέξεις όπως (ενδεικτικά) «καυλί» και «Καραμανλής»
δ) αποκαλύψεις για το οργανωμένο σχέδιο που έκαψε την Ολυμπία
4) Η πιο καλτ δήλωση των ημερών είναι:
α) «Γαμήστε τον πούστη τον Ολυμπιακό» (Τζίγγερ)
β) «Η κοινή γνώμη υποστηρίζει ότι δεν αξίζει να ακούς έναν πολιτικό, γιατί όλοι λένε ψέματα» (Ντόρα Μπακογιάννη)
γ) «Ήταν ένα στιγμιαίο λάθος» (Πασχάλης)
δ) «Τον Καραμανλή δεν μπορεί να τον αγγίξει τίποτα» (Πάνος Παναγιωτόπουλος)
5) Κάνοντάς τες σκεφτόντουσαν:
α) «Ήθελα να πω κάτι πιο ήπιο, αλλά είναι το μοναδικό εναπομείναν σύνθημα των οπαδών του Παναθηναϊκού που δεν μπινελικώνει εμένα»
β) «Από το προσωπικό μου ρεπερτόριο να θυμήσω τη δήλωσή μου ότι οι αντιεξουσιαστές μπορεί να κρύβονται πίσω από τις καλοκαιρινές πυρκαγιές»
γ) «Τραβιόμουν. Πάντα τραβιόμουν τελευταία στιγμή. Εκείνη τη στιγμή δεν μπόρεσα να κρατηθώ»
δ) «Που είσαι Ανδρέα, να δεις υποτέλεια και μεταφυσική πίστη στελεχών, να ζηλέψεις»
6) Καραμανλής, Ρουσόπουλος και Ανδριανός πήγαν στην Ινδία:
α) για να φέρουν καινούριους μουσαφιραίους στον Μαγγίνα, αφού οι παλιοί έληξαν
β) για να έρθουν σε επαφές με την Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Βομβάης
γ) γιατί τους κούρασε το νοσηρό πολιτικό κλίμα της Ελλάδας
δ) για να αφήσουν επιτέλους χρόνο στο Γιώργο να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο Facebook
7) Το αποτέλεσμα του ντέρμπι θα κριθεί:
α) από κεφαλιά του Ντάρκο
β) από κεφαλιά του Ντάρκο
γ) από κεφαλιά του Ντάρκο
δ) από κεφαλιά του Ντάρκο και δυο γκολ του Παναθηναϊκού· μπορεί και τρία.
8) ΕΣΗΕΑ σημαίνει:
α) Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών
β) Ενός Σομπόλου Ηλίθια Έπονται Απόρρητα
γ) δεν βρίσκω
δ) δεν βρίσκω
9) Η Κάρλα Μπρούνι:
α) θα παντρευτεί το εν τέλει ελληνόπουλο, Νικολά Σαρκοζί
β) θα αντιμετωπίσει τον Φώτη Κουβέλη για την αρχηγία του Συνασπισμού
γ) έχει λιγότερο εκτυφλωτικό χαμόγελο από τον Τσακ Νόρις
δ) έχει παιδί με τον Πασχάλη
10) Διανύουμε έτος:
α) που λιγότερο επικίνδυνο είναι να πέφτεις από τον τέταρτο απ' το να τραβάς μαλακία
β) που τα εκατόχρονα του Παναθηναϊκού βρίσκουν τον Παναθηναϊκό χωρισμένο σε εκατό αλληλοσπαρασσόμενα κομμάτια
γ) που ένας αράπης (άντε να μαζέψεις κάνα βαμβάκι) απειλεί να αλώσει τον λευκό μας οίκο
δ) που το «Κίνημα των Μπλόγκερ» θα μετατραπεί σε «Κίνημα των Τσίπρερ».
UPDATE:
Επειδή δυστυχώς κανείς στα σχόλια δεν βρήκε τη λύση του κουίζ (μόνο κάτι σαχλαμάρες ειπώθηκαν) ακολουθούν οι σωστές απαντήσεις:
1 ε) ότι μετά τη συνεχιζόμενη επιδείνωση της υγείας του Αρχιεπισκόπου, η μόνη ελπίδα που έχει για να κρατηθεί στη ζωή είναι να επιχειρήσει να αυτοκτονήσει
2 ε) ο Θέμος Αναστασιάδης (επειδή το Μέγαρο Μουσικής επιχορηγούταν τρελά τόσα χρόνια από το Υπουργείο Πολιτισμού)
3 ε) τον Σπύρο Καρατζαφέρη να μην έχει πάνω του τίποτα άλλο παρά το άρωμά του και μια ρόμπα. Ξεκούμπωτη
4 ε) «Διατηρώ τη θέση μου ότι θα εξηγήσω απευθείας στον ανακριτή γιατί δεν έχω σχέση με το dvd που παρέλαβε ο Γ. Ανδριανός» (...χρονη μέσω του δικηγόρου της)
5 ε) τη διατηρώ για σήμερα τουλάχιστον. Αύριο μπορεί να έχω άλλη θέση. Μεθαύριο παράλλη. Αντιμεθαύριο αντιπαράλλη. Χτίζω προφίλ αξιοπιστίας
6 ε) όπως εκ των υστέρων αποδεικνύεται για να δώσει εντολή ο Καραμανλής στον Ανδριανό να μιλήσει. Ο Ανδριανός ήθελε να τηρήσει το λόγο του, την ηθική του δέσμευση και το δημοσιογραφικό απόρρητο, γι΄αυτό μετεκλήθη εκ του Ελ Έι ο Τζακ Μπάουερ που μετά από διήμερο βασανισμών έκανε τον Γιάννη να πει το μοιραίο όνομα. «Φώναξε όσο θες» του είπε «Η Ελλάδα είναι αρκετά μακριά για να σε ακούσει κανείς»
7 ε) από κεφαλιά του Ντάρκο, όπου με αυτογκόλ θα κάνει το τελικό 0-5
8 ε) Έλληνες Συντάκτες Ήτοι Εξαρτημένα Ανδράποδα
9 ε) είναι η μυστηριώδης φίλη της 35άχρονης τριαντατετράχρονης που ήρθε σε επαφή με τον Άρη Σπίνο (φημολογείται ότι η επαφή ήταν και σεξουαλική και ότι η Κάρλα ενθουσιασμένη από τον Σπίνο έπεσε στην αγκαλιά του Σαρκοζί, έχοντας διαπιστώσει από πρώτο πλέον χέρι ότι «Greeks do it better»)
10 ε) που ο Τόνι Μπλερ βγαίνει από την ντουλάπα και ασπάζεται επίσημα τον καθολικισμό, τη δεξιά, την JP MORGAN και δραστηριοποιείται για την επιστροφή των Ελγινείων και των μιζών από τα δομημένα ομόλογα.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 10, 2008

It cuts both ways

Ότι η εξωτερική εμφάνιση παίζει ρόλο στην επιλογή των ψηφοφόρων, καλώς ή κακώς παίζει.
Όταν όμως εσύ, ως Παπαρήγα, δηλώνεις «Αν είναι να ψηφίσει κανείς γι’ αυτό το λόγο το ΚΚΕ να κάνουμε μετεγγραφή την Κάρλα Μπρούνι. Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν έγινε επειδή ο Λένιν ήταν όμορφος. Θα ψηφίσει κανείς επειδή ο γραμματέας θα έχει προδιαγραφές μανεκέν ανδρικού ή γυναικείου;», σχολιάζοντας τον Τσίπρα βάσει της εξωτερικής του εμφάνισης, όταν δηλαδή παρομοιάζοντας τον Τσίπρα με την Μπρούνι νομιμοποιείς την κριτική ενός πολιτικού στελέχους βάσει του πώς είναι εμφανισιακά, δεν βλέπω γιατί είναι πλέον εσφαλμένο ή ανήθικο να σε κρίνει κανείς με τα ίδια κριτήρια που εσύ χρησιμοποίησες, αποκαλώντας σε «Μπουρούχα», «Παντόφλα», «Αντιαισθητικό Μπόγο» και «Πρώην Γυναίκα» ή παρατηρώντας ότι αν ο Λένιν ήταν γυναίκα πιθανόν να φρόντιζε τον εαυτό του λίγο περισσότερο.
H απαξίωση του πολιτικού αντιπάλου με όρους εμφανισιακούς είναι μαχαίρι δίκοπο.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 09, 2008

Σουγκλάκος - Τρομάρας

«Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ στη σημερινή του συνεδρίαση ασχολήθηκε και με θέματα δεοντολογίας, με αφορμή την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών για την υπόθεση Ζαχόπουλου και τις δηλώσεις του κ. Ρουσόπουλου.
(Kaθυστερήσαμε λίγο να συνεδριάσουμε και να ασχοληθούμε, αλλά κάθε ντιλ τέτοιου βεληνεκούς θέλει το χρόνο του, προκειμένου να εξασφαλισθούν τα απαραίτητα ανταλλάγματα. Όποιος μας θεώρησε φτηνούς έκανε πολύ μεγάλο λάθος. Με την τιμή μας δεν μπορεί να παίζει κανένας).
Το Δ.Σ. της Ενώσεως δεν έπαψε ποτέ να αγωνίζεται για την υπεράσπιση του δημοσιογραφικού απορρήτου, όπως αυτό κατοχυρώνεται από τον Κώδικα Δεοντολογίας και το Καταστατικό.
(Καταστατικό που η αληθής του έννοια ερμηνεύτηκε άλλωστε αυθεντικά από τον αρμόδιο Υπουργό Τύπου στο μπρίφινγκ).
Είναι αυτονόητο ότι το δημοσιογραφικό απόρρητο δεν μπορεί να γίνει άλλοθι για την κάλυψη παράνομων ενεργειών και παραλείψεων.
(Και ακριβώς επειδή ώσπου να συνεδριάσουμε ήταν αυτονόητο, το άλλοθι που παρέχουμε εμείς εδώ σήμερα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Πλυντηρέξ σε κάθε πλύση για πλυντήριο γερό).
Ανάμεσα στο δικαίωμα και την υποχρέωση του Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας, που ισχύει με βάση το εθιμικό δίκαιο, ο δημοσιογράφος απέναντι σε υπέρτατα αγαθά και αρχές οφείλει να κρίνει και να σταθμίσει αυτά και να πράττει κατά συνείδηση.
(Γιατί πράγματι, εθιμικώ δικαίω, ο δημοσιογράφος οφείλει να κρίνει και να σταθμίζει ανάμεσα στο υπέρτατο αγαθό της δημοσιοποίησης της αλήθειας και στο υπέρτατο αγαθό της απόκρυψης της αλήθειας, ανάμεσα στο υπέρτατο αγαθό του να βγει ένα σκάνδαλο στο φως και στο υπέρτατο αγαθό του να το κρύψει για πάντα στο σκοτάδι, ανάμεσα στο υπέρτατο αγαθό του Τύπου που αποκαλύπτει και στο υπέρτατο αγαθό του Πρωθυπουργικού Γραφείου που συγκαλύπτει, ανάμεσα στο υπέρτατο αγαθό του ελέγχου της εξουσίας και στο υπέρτατο αγαθό του τσατσιλικιού και της δίχως κανένα πρόσχημα υπηρεσίας της εξουσίας).
Το μείζον πολιτικό θέμα, που έχει δημιουργηθεί, δεν θα επιτρέψουμε να μετακυληθεί στις πλάτες των δημοσιογράφων, όπως αυτό επιχειρείται τις τελευταίες μέρες.
(Απολογούμαστε επειδή αυτό το κομμάτι της ανακοίνωσης παρεισέφρησε εκ παραδρομής, αφού ήταν από προηγούμενο σχέδιο ανακοίνωσης με την οποία λέγαμε ότι κανένα απόρρητο δεν καλύπτει τον Ανδριανό, σχέδιο ανακοίνωσης που είχαμε προσκομίσει στους κυβερνητικούς κατά το στάδιο των μεταξύ μας διαπραγματεύσεων).
Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ καταγγέλλει την απαράδεκτη στάση του κ. Θ. Ρουσόπουλου και επισημαίνει ότι πολύ αργά θυμήθηκε να παραδίδει μαθήματα δεοντολογίας
(Γιατί πάνω απ' όλα και εκ του θεσμικού μας ρόλου στεκόμαστε ανυποχώρητοι απέναντι στην κάθε λογής εξουσία. Την ελέγχουμε και την ραπίζουμε. Επαναληπτικά. Με άγρια χαρά. Ρουσόπουλε, κρύψου. Νόμιζες ότι θα σε φοβηθούμε; Νόμιζες ότι θα υποκύψουμε, ρε τσουτσέκι; Για τι μας πέρασες, ρε; Για ανθρωπάκια; Βρυχώμεθα ανεξάρτητους δημοσιογραφικούς βρυχηθμούς. Μας ακούς; Σε καταγγέλλουμε, Θοδωρή. Είσαι απαράδεκτος, Θοδωρή. Πολύ αργά τα θυμήθηκες, Θοδωρή. Καλά δεν τα είπαμε, Θοδωρή; Καλά δεν τα είπαμε, αφεντικό; Παραδέχεσαι, αφεντικό;)».

Τρίτη, Ιανουαρίου 08, 2008

Goodnight and Good Luck

Δεν μου λέει τίποτα αν η απόφαση της ΕΣΗΕΑ ήταν 6 εναντίον 5, μου λέει πολλά όμως ότι το κορυφαίο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων θεωρεί ότι o Ανδριανός καλύπτεται κατ΄αρχήν από το δημοσιογραφικό απόρρητο.
Αυτούς τους έξι που ψήφισαν έτσι, οι δημοσιογράφοι τους εξέλεξαν και τους δημοσιογράφους εκπροσωπούν.
Αν λοιπόν όσοι δημοσιογράφοι θίγονται από την σημερινή ιστορική απόφαση εξακολουθήσουν να εκπροσωπούνται από την ΕΣΗΕΑ και δεν ιδρύσουν άλλο σωματείο ή δεν ρίξουν τη διοίκηση αυτή άμεσα, με όποιο τρόπο προβλέπει το καταστατικό τους, ας μην ξαναπούν το παραμικρό για οτιδήποτε και ας θεωρούν εαυτούς τσάτσους της εξουσίας με παπά και με κουμπάρο.
«Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης» και η ψυχή των Ελλήνων δημοσιογράφων τελεί από απόψε επισήμως σε αναστολή.
Καληνύχτα και Καλή Τύχη.

Καταργώντας τη νομική

(Almodóvar on acid)
Αν δεν το έχεις δει, δες το βίντεο εδώ και πρόσεξε όχι μόνο τα όσα λέει, αλλά και το στυλ με το οποίο τα λέει. Πρόσεξε λ.χ. τον τόνο της φωνής του στις λέξεις «προβλέπει» και «διατηρούν»: «Γνωρίζετε είμαι βέβαιος όλοι σας ότι το άρθρο 9 του καταστατικού της Ενώσεως Συντακτών προ-βλέ-πει ότι οι εργαζόμενοι στα γραφεία τύπου δι-α-τη-ρούν την δημοσιογραφική της ιδιότητα, με ό,τι αυτό σημαίνει. Αν υπάρχει διαφορετική προσέγγιση της Ενώσεως για άλλο καταστατικό, για νέο καταστατικό, για νέα ρύθμιση, αυτό δεν το γνωρίζω εγώ, πάντως νομίζω ότι γνωρίζετε τι ισχύει μέχρι σήμερα και για σας που είστε δημοσιογράφος και για τον κύριο Ανδριανό, που σύμφωνα με την ΕΣΗΕΑ είναι δημοσιογράφος».
Αν το περιεχόμενο των δηλώσεων Ρουσόπουλου ήταν σε μεγάλο βαθμό αναμενόμενο, είναι πάντως μαγευτικό το ύφος των δηλώσεων του, το άκρατα αυτάρεσκο, αφ' υψηλού ειρωνικό και διδακτικό του ύφος, με την μόνη (ψιλολεπτή) διαφορά ότι πρόκειται για διδακτισμό διδαγμάτων μη νομικών, διδαγμάτων ενός δημοσιογράφου παύλα πολιτικού, που γύρισε από τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του στο εξωτερικό, διάβασε το γράμμα μιας διάταξης και νομίζει ότι έπιασε τον ποντίφηκα από τους όρχεις, τη στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία του νομικού κόσμου αποφαίνεται (με κριτήρια τα οποία επί τέσσερα χρόνια διδασκόταν πώς να χρησιμοποιεί, γιατί η νομική είναι πάνω απ' όλα ερμηνευτική επιστήμη), ότι κανένα δημοσιογραφικό απόρρητο δεν συντρέχει στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Θα μπορούσε λοιπόν να ισχυριστεί κανείς ότι το αυτάρεσκο πουλί πιάστηκε από την μύτη του.
Aλλά θα έκανε βέβαια λάθος.
Γιατί καμία σημασία τελικά δεν έχει αν ο Ρουσόπουλος έλεγε βλακείες.
Σημασία έχει ότι φάνηκε σίγουρος στην τηλεόραση και όταν στην τηλεόραση φαίνεσαι σίγουρος για τον εαυτό σου ο πολίτης πείθεται.
Σημασία δεν είχε η ουσία των όσων έλεγε, σημασία είχε η εικόνα του, η εικόνα που εξέπεμπε, η εικόνα του «σας κατατρόπωσα πάλι, το άτομο».
Πολιτική κάνουμε εδώ, άρα με την τρέχουσα έννοιά της επικοινωνία, άρα με την τρέχουσα έννοιά της εικόνα και φαίνεσθαι· όχι είναι.
Είμαι ό,τι φαίνομαι.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 07, 2008

Οut of Focus

Σε μια ιδιοφυή σκηνή του «Deconstructing Harry», σε μια από αυτές τις σκηνές που κάνουν τον Γούντι Άλεν να είναι Γούντι Άλεν, η κινηματογραφική κάμερα εμφανίζει συνεχώς θολό τον Ρόμπιν Ουίλιαμς· προσπαθούν να φτιάξουν τους φακούς μέχρι που διαπιστώνουν ότι δεν φταίνε οι φακοί, αλλά ότι είναι ο ίδιος ο ηθοποιός που είναι θολός, που είναι «out of focus».
Αν η ζωή αντιγράφει την τέχνη, αναρωτιέμαι μήπως η γυναίκα δίχως όνομα, η γυναίκα - ηλικία, η «τριαντατετράχρονη», ξυπνήσει μια μέρα στο κελί της, κοιταχτεί στον καθρέφτη και διαπιστώσει κι εκείνη ότι δεν την δείχνουν οι τηλεοράσεις θολή, αλλά ότι θολό είναι στην πραγματικότητα το πρόσωπό της.
Ακούω επίσης προχθές στην τηλεόραση να λένε ότι ο αποτυχημένος αυτόχειρας υπ' αριθμόν (ως τώρα) δύο συνεργαζόταν με τον δικηγόρο Δ. Μπ. Ένας δημοσιογράφος λέει ότι και ο Δούμπού «εμπλέκεται» στην υπόθεση Ζαχόπουλου και αμέσως ο προσεκτικός συνάδελφός του τον διορθώνει λέγοντας ότι ο Δούμπού «φέρεται να εμπλέκεται» στην υπόθεση. Το οποίο, αν το σκεφτούμε, είναι αριστουργηματικό: το ρήμα «εμπλέκομαι» δεν σημαίνει «είμαι ένοχος», δεν σημαίνει «κατηγορούμαι», δεν σημαίνει καν «είμαι ύποπτος», σημαίνει ότι το όνομά μου έχει αναφερθεί σε σχέση με την υπόθεση, εν αντιθέσει ας πούμε με το όνομα του Νικολά Σαρκοζί, που είναι δίκαιο να πούμε ότι εμπλέκεται με την Κάρλα Μπρούνι, αλλά όχι και με την υπόθεση Ζαχόπουλου. Όχι όμως· ο άνθρωπος του οποίου αναφέρουμε μόνο τα αρχικά δεν εμπλέκεται καν: φέρεται να εμπλέκεται.
Τα αρχικά του φέρονται πλέον επαρκώς προστατευμένα.
Τώρα πάλι θα ήταν κάτι παραπάνω από εύλογο να με ρωτούσες: «Εδώ άνθρωποι προσπαθούν να αυτοκτονήσουν λόγω της δημοσιότητας και του μη σεβασμού των δεδομένων τους, εσένα η προστασία των δεδομένων τους είναι αυτή που σε ενόχλησε»; Δεν ξέρω αν με ενοχλεί, ξέρω πως είναι αντικειμενικά εντυπωσιακό ότι ένα κανάλι θα μπορούσε στο δελτίο ειδήσεών του να χρησιμοποιεί εξήντα φορές το ρήμα «φέρεται», δείχνοντάς μας έξι χιλιάδες φορές θολό το πρόσωπο της «τριαντατετράχρονης» και στην αμέσως επόμενη εκπομπή του άλλος δημοσιογράφος να παίξει ένα από το επίμαχα ντιβιντί. Με εντυπωσιάζουν τα δύο άκρα που συνυπάρχουν την ίδια στιγμή στο τηλεοπτικό τοπίο, το άκρο της υστερικής, σουρεαλιστικής και αντιαισθητικώ τω τρόπω απόκρυψης στοιχείων ήδη ευρέως δημοσιευμένων και το άκρο εκπομπών κλειδαρότρυπας που η ύπαρξή τους παράγει και νομιμοποιεί ηθικά εκβιαστές. Με εντυπωσιάζουν ακόμη παράδοξα, όπως το να μη λένε το όνομα του δεύτερου παρά λίγο αυτόχειρα, αποκαλώντας τον όμως ταυτόχρονα δικηγόρο, δηλαδή το ένα και μοναδικό πράγμα που δεν δικαιούται να ονομάζεται, αφού είχε διαγραφεί και δεν μπορούσε πλέον να ασκήσει το επάγγελμα.
Θολό και out of focus είναι κατά τη γνώμη μου εν τέλει το όλο πλαίσιο του τι πρέπει να προστατεύεται αποτελεσματικά και του τι δεν πρέπει να θεωρείται απαγορευμένη πληροφορία.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου, είδα στην τηλεόραση ένα πρόσωπο κατά την άφιξή του στο αεροδρόμιο και σοκαρίστηκα, σοκαρίστηκα όχι γιατί ο γάβρος παίρνει κι άλλον ακριβό παίκτη, αλλά γιατί φάνηκαν πρόσωπα και ακούστηκαν ονοματεπώνυμα, ενώ το λογικό θα ήταν να έβλεπα θολό το πρόσωπο του Φ. Μπ., του εικοσιτετράχρονου δηλαδή που φέρεται να εμπλέκεται σε υπόθεση μεταγραφής του στον Ολυμπιακό.
Μεταξύ σοβαρού και γελοίου, άκουσα ακόμη στις ειδήσεις ότι ο Καραμανλής θα αρνηθεί να μιλήσει στη Βουλή ως πρώην Υπουργός Πολιτισμού, αφού είχε αναλάβει το Υπουργείο «συμβολικά»· δεν διευκρινίστηκε, αλλά το πιθανότερο είναι ότι και Πρωθυπουργός συμβολικά έχει αναλάβει.
Δεν διευκρινίστηκε επίσης αν ο αψύς βουλευτής του, Καυταντζόγλου, που μπούκαρε στο Καραόγλειο (ή, Καράογλου, που μπούκαρε στο Καυταντζόγλειο), μπούκαρε επειδή θεώρησε υπερβολική την πρόθεση του διαιτητή Πολατιάν να διακόψει το παιχνίδι, καθώς είχε πληροφορίες ότι η μάνα του όντως ασκεί το επάγγελμα της εταίρας, όπως επίσης δεν διευκρινίστηκε αν όταν ο διαιτητής Πολατιάν λέει αποφασιστικά «Φεύγω» εννοεί «Φεύγω, εκτός αν έχει άλλη γνώμη για την μάδερ ο Καλόπουλος», όπως επίσης δεν διευκρινίστηκε αν η μητέρα Πολατιάν απολαμβάνει ειδικού καθεστώτος προστασίας σε σχέση με τις μαμάδες των ποδοσφαιριστών, όπως επίσης δεν διευκρινίστηκε αν είναι η ατάκα της χρονιάς ή της δεκαετίας αυτή του Ζεν Μάστερ, Αλέκου Θεοφιλόπουλου, σύμφωνα με τον οποίο οι φίλαθλοι της Τρίπολης δεν ήταν σωστό να ειρωνεύονται τον τερματοφύλακα της ΑΕΚ φωνάζοντας εν χορώ «Μο-ρέ-το, Μο-ρέ-το».
Εκτός κι αν το ζήτημα δεν είναι ζήτημα ανεπίτρεπτης -σύμφωνα με τα ζαμπούνεια γηπεδικά ήθη- ειρωνείας, αλλά ζήτημα προστασίας προσωπικών δεδομένων, οπότε ο φερόμενος ως τερματοφύλακας (κατ' εξαίρεση στη συγκεκριμένη περίπτωση η λέξη «φερόμενος» ακριβολογεί) μπορεί μεν να λοιδωρηθεί, αλλά μόνο δια των αρχικών του ή έστω δια της ηλικίας του.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 04, 2008

Όταν πηγαίναμε μαζί Υπουργείο

(Πασχάλης Χήνος)
Νέος Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού διορίστηκε ο γνωστός τραγουδιστής Πασχάλης Αρβανιτίδης.
Ήδη εκφράζονται έντονοι φόβοι ότι πρόκειται για μια ακόμη μεγάλη επικοινωνιακή γκάφα της κυβέρνησης, καθώς dvd ροζ περιεχομένου με τον Πασχάλη και τον Χρήστο Ζαχόπουλο κυκλοφορεί σε χέρια εκβιαστών, δικηγόρων, αλητών, ρουφιάνων, δημοσιογράφων και μελών του πρωθυπουργικού επιτελείου. Ο πρώην με τον νυν γενικό γνωρίστηκαν πριν από λίγα χρόνια, όταν το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο εξέτασε στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του την περίπτωση Πασχάλη. Άλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι το dvd γυρνούσε σημαίνον πρόσωπο του πολιτισμού και θα μοιρασθεί ως ένθετο του «Πρώτου Θέματος» με τον τίτλο «Ο Πασχαλοκυνηγός».

Πλουσιότατα έξτρας με σχολιασμό της ταινίας από τον σκηνοθέτη, τον Μάκη, τον Θέμο και τον Γιάννη τον Ανδριανό, κομμένες σκηνές γκρι χρώματος, ανάγνωση χαρακτηριστικών αποσπασμάτων από το διδακτορικό της Νατάσας Καραμανλή και ένα ειδικό ντοκιμαντεράκι με τίτλο «Μιχάλης Λιάπης, ο Έβδομος Πάιθον».








Σύμφωνα με φήμες που διασπείρονται ραγδαίως, καρπός του παράνομου δεσμού Πασχάλη - Ζαχόπουλου είναι ένα αγοράκι, το οποίο ο τριαντατετράχρονος τραγουδιστής αρνείται κατηγορηματικά να αναγνωρίσει, όπως επίσης αρνείται να υποβληθεί σε τέστ dna, αφού -με ολύμπιανς ομολογουμένως ψυχραιμία- κρύβεται πίσω από τις λέξεις, επικαλούμενος δεσοξυριβοζονουκλεϊκό απόρρητο.

Everything. Everyone. Everywhere.

Ends.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 03, 2008

Lost Christmas

Παραμονή Χριστουγέννων. Κουδούνι. Παιδάκια. Τρίγωνα. Κάλαντα. Να τα πούμε; Πείτε τα. Τα λένε: «Last Christmas I gave you my heart, but the very next day you gave it away».
Άστρο φωτεινό οδηγεί τρεις μάγους προς μια φάτνη. Ένα μωρό γεννιέται. Πρέπει να γεννηθεί. Πρέπει. Δεν γίνεται αλλιώς. Αν δεν γεννηθεί πώς θα γραφτεί το «Last Christmas» 1984 χρόνια αργότερα; Όσο απίστευτο, όσο παρανοϊκό κι αν φαντάζει σήμερα, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι επί 1983 ολόκληρα χρόνια οι άνθρωποι έκαναν Χριστούγεννα χωρίς «Last Christmas». Πώς τα κατάφερναν; Τι είδους Χριστούγεννα ήταν αυτά; Τι μπορεί να σήμαιναν για αυτούς;
H εορταστική περιόδος τελειώνει. Τα φωτάκια θα φύγουν από τα μπαλκόνια, οι μπάλες απ' τα δέντρα, τα δέντρα απ΄τα σαλόνια, τα «Last Christmas» από τα αυτιά μας. Τι θα συμβεί όμως με τους συνανθρώπους μας τους λιγότερο δυνατούς, τους συνανθρώπους μας με τις μικρότερες αντιστάσεις, τους συνανθρώπους μας που έχουν εθιστεί; Θα αρκεστούν στις κατ΄ιδίαν ακροάσεις; Εύκολο είναι; Εύκολο είναι όταν έχουν συνηθίσει όλες αυτές τις μέρες να το ακούν παντού στην ατμόσφαιρα; Ως γνωστόν η φύση απεχθάνεται τα κενά. Ως γνωστόν η ελεύθερη αγορά τα απεχθάνεται ακόμη περισσότερο κι απ΄ τη φύση: όπου παρουσιάζεται ευκαιρία πλουτισμού, αυτός θα επιδιωχθεί είτε με νόμιμα είτε με παράνομα μέσα. Τεράστιες ποσότητες ανόθευτου λαστκρίστμας θα εισαχθούν από μεγαλεμπόρους στη χώρα σε μορφή σκόνης. Χιονόσκονης από το βιντεοκλίπ για την ακρίβεια. Οι σκοτεινές γωνιές των δρόμων θα φιλοξενούν βαποράκια που θα μοιράζουν φιξάκια λαστκρίστμας.
Το κακό πρέπει να σταματήσει προτού λάβει εφιαλτικές διαστάσεις, προτού οι λαστκριστμασομανείς μετατραπούν σε μάστιγα. Αν η εξάρτηση από το «Last Christmas» δεν μπορεί να κοπεί μαχαίρι, ας ξεκινήσουμε με την χορήγηση υποκατάστατων. Ας δοκιμάσουμε να το κάνουμε κατ΄αρχήν «Lost Christmas»: Χριστούγεννα στο νησί του «Lost». Ξαφνικά αρχίζει να χιονίζει. Το στρώνει· ό,τι πρέπει για τις πολικές αρκούδες. Ο Τζακ, ο Σώγιερ, η Κέιτ. Μια γυναίκα ανάμεσα σε δύο άντρες, φλας μπάκ στα περασμένα Χριστούγεννα, όπου ξετυλίσσονται οι ιστορίες τους, προτού μπουν στην μοιραία πτήση που τους έριξε στο νησί, ενώ τα ραδιόφωνα παίζουν μια παλιά επιτυχία των «Wham».
Μια επιτυχία που στις φετινές γιορτές άκουγες και συ, θέλοντας και μη, 4, 8, 15, 16, 23, 42 φορές την μέρα.
(Kείμενο γραμμένο για το «Exodos»)

Το σπάσιμο του χαφιεδικού απορρήτου

Βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο,
αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 02, 2008

«Παίζω Ιστορία»

Πεντάχρονο αγόρι σε πρωτοχρονιάτικο οικογενειακό τραπέζι. Το τραπέζι είναι έτοιμο. Ώρα να κάτσει. «Δεν μπορώ τώρα. Παίζω ιστορία», απαντά, κρατώντας και στα δυο χέρια πλέι μομπίλ, τα οποία κινεί στον αέρα σαν μαριονέτες. Έχει ως σκηνή κουκλοθεάτρου τον αέρα, με μοναδικό σεναριογράφο, σκηνοθέτη, πλεϊμομπιλοπαίκτη και θεατή τον ίδιο. Ουάν κιντ σόου: η απόλυτη αυτάρκεια του θεάματος.
Έτσι όπως στέκεται μπροστά στην κλειστή τηλεόραση, το είδωλό του καθρεφτίζεται στην οθόνη της. Στην τηλεόραση παίζεται πλέον η ιστορία του. Αποκτά προσωρινά και δεύτερο -λαθραίο- θεατή. Αλλά μάλλον αδιαφορεί για αυτόν. Η ιστορία του δεν είναι απευθυντέα, η ιστορία του διαδραματίζεται κυρίως στο μυαλό του, στο μυαλό από το οποίο γεννήθηκε, στο μυαλό για το οποίο και προορίζεται. Στον τηλεοπτικό δέκτη τα πλέι μομπίλ εξακολουθούν να παλεύουν. Αναγκαστικό διάλειμμα· όχι για διαφημίσεις, αλλά για φαγητό.
Πεντάχρονο αγόρι παίζει ιστορία.
Τριανταπεντάχρονο αγόρι αδημονεί να επιστρέψει σε μια ιστορία λέξεων κλεισμένη σε βιβλίο και σε μια ιστορία εικόνων κλεισμένη σε ντιβιντί· ιστορίες που έχουν ήδη παιχθεί χιλιάδες φορές, αλλά όχι για εκείνον, για εκείνον βρίσκονται μόνο στη μέση τους, ανά πάσα στιγμή διαθέσιμες να συνεχίσουν να παίζονται, ώστε να δει τι γίνεται. Τι γίνεται στη συνέχεια και πάνω απ' όλα τι γίνεται στο τέλος.
Μιλώντας για τέλος, προσπαθεί εδώ και πάρα πολλή ώρα να βρει προς ποιά κατεύθυνση θα πάει τελικά αυτό το ποστ για να το κλείσει, αλλά δεν ικανοποιείται από καμία.
Δε χελ γουιθ ιτ· θα επιστρέψει με λαχτάρα στις κλεισμένες ιστορίες των άλλων.
Αν οι ιστορίες πρέπει να έχουν τέλος, κανείς δεν λέει το ίδιο για τα ποστ.
Μπορούν ενίοτε να μένουν ανοικτά.
Δεν χάλασε κι ο κόσμος.
Ο κόσμος ας χαλά με οτιδήποτε άλλο.
Το μπλογκ του καθενός είναι για να τον ξαναφτιάχνει.
Όχι στ΄αλήθεια.
Σαν παιχνίδι.
Με τις πλέι μολέξεις του.