Αληθινοί άνθρωποι
Την Βριώνη, που δεν υπήρξε ποτέ στα αλήθεια, την νοιάζομαι, την πονάω, στεναχωριέμαι για αυτήν, στεναχωριέμαι για την αδελφή της και τον φίλο της. Ο Χριστόδουλος, που υπήρξε στα αλήθεια, δεν με νοιάζει, δεν με αφορά, δεν νοιώθω κανενός είδους στεναχώρια για τον θάνατό του.
Προφανώς δεν εννοώ ότι νοιώθω χαρά. Εννοώ ότι νοιώθω αδιαφορία. Πλήρη.
Ένας αληθινός άνθρωπος πέθανε και δεν με νοιάζει, τρεις μη αληθινοί άνθρωποι, τρεις ήρωες ενός μύθου με νοιάζουν και με νοιάζουν πολύ.
Το σταριλίκι της ζωής, το σταριλίκι της αρρώστιας, το σταριλίκι του θανάτου, τα εθνικά πένθη και τα λαϊκά προσκυνήματα.
Προτιμώ τα ατομικά πένθη και τα ατομικά προσκυνήματα, σε ανθρώπους που είναι για μένα πολύ περισσότερο αληθινοί, πολύ περισσότερο σημαντικοί, πολύ περισσότερο ανθρώπινοι, κι ας τους γέννησε η φαντασία.
Να το πω κι έτσι: έχει μόλις αρχίσει η ταινία και μπαίνουν μέσα δυο κυρίες με τα κινητά τους, τα παλτά τους και τα αναψυκτικά τους· οι θέσεις που πρέπει να βρεθούν, οι άλλοι θεατές που πρέπει να σηκωθούν, τα κινητά που πρέπει να κλείσουν, τα παλτά που πρέπει να βγουν, τα αναψυκτικά που πρέπει να μπουν στη θήκη τους και μετά να καταναλωθούν.
Βαβούρα, αναστάτωση, απόσπαση της προσοχής.
Είναι αυτές οι κυρίες αληθινές και δεν είναι η Βριώνη, η Σεσίλια κι ο Ρόμπι;
Είναι ο Χριστόδουλος αληθινός και δεν είναι η Βριώνη, η Σεσίλια κι ο Ρόμπι;
Το μόνο αληθινό πάνω στις δυο κυρίες και στον Αρχιεπίσκοπο, ο μόνος αληθινός τους ρόλος στο έργο, είναι να μας αποσπούν την προσοχή από εκείνα που έχουν αληθινή σημασία.
Τον Χριστόδουλο ας τον πενθήσουν οι κοντινοί του άνθρωποι, εκείνοι που τον ήξεραν και τον αγάπησαν.
Ο Χριστόδουλος - Σύμβολο, ο Χριστόδουλος - Αρχιεπίσκοπος, για τον οποίο το έθνος υποχρεωτικά και κατ΄όνομα πενθεί, δεν είναι παρά μια καρικατούρα, ένα job description, μια επιφανειακή επιφάνεια, ένα ψέμμα, μια παράσταση, για την οποία όμως δεν είμαι διατεθειμένος να αναστείλω τη δυσπιστία μου.
Θα μπορούσα να νοιαστώ πραγματικά για τον Χριστόδουλο, μόνο αν τον αντιμετώπιζα με τους ίδιους όρους που αντιμετωπίζω την Βριώνη: ως ήρωα μυθιστορήματος, τον οποίο θα προσπαθούσα να κατανοήσω, να ανιχνεύσω, να συναισθανθώ.
posted by Old Boy @ 5:41 μ.μ.
18 comments
18 Comments:
Κι εγώ έτσι νιώθω. Απορώ π.χ. που θ'αλλάξει ημερομηνία το μάθημα που δίνω την Πέμπτη. Νιώθω όμως επίσης, ότι αν εκφράσω αυτή την απορία θα πέσουν όλοι να με φαν.
Ενώ σε εμάς, που οι φοιτητές ζητούσαν να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή;
respect ολντ μπόυ.
Χρόνια επιμένω πως η ζωή αντιγράφει την τέχνη. Οχι μόνο όπως το έλεγε ο Γουντι [αντιγράφει την τέχνη και συγκεκριμένα την κακή τηλεόραση] αλλά αυθεντικά, πραγματικά. Νομίζω πως κάθε ουσιαστικό έργο τέχνης όπως το εν λογω -ασχετα που διαφωνούμε στην εννοια της συγχώρεσης, εγω νομίζω πως εχει νόημα η συγνώμη απο αυτόν που υπεστη βλάβη κι όχι απο εμένα κι εσένα- και δη της λογοτεχνίας, αντλεί την ουσία του από τη νοηματοδότηση που δίνει στη ζωή. Μας αλλάζει οπτική, μας στρέφει στο μείζον, μας παίρνει από το σπιτάκι μας και το Θεμομακη μας και μας παει "Ταξίδι στα βαθη της νύχτας" (αν αντεξεις διαβασέ το, Σελίν, θέλει κότσια όμως το αξίζει)Ετσι η τέχνη γίνεται, εντέλει, πραγματικότητα εν παραλλαγή μια μέρα.
Συνεπώς και σε κατανοώ και αισθάνομαι αλληλέγγυος. Θα προσέθετα έναν οικτιρμό σε όσους -μη κοντινούς του- πενθούν περισσότερο για τον χ παρα για τα φανταστικά πρόσωπα, αλλα δεν. Οποιος θέλει ας πενθεί για όποιον θέλει
Μπράβο ρε ολντ-μπόι γειά στο κίμπορντ σου! Πραγματικά είναι τελείως αδικαιολόγητος όλος ο ντόρος γύρω από τον Χριστόδουλο και την υγεία του. Λες και άλλοι άνθρωποι δεν έχουν καρκίνο, λες και άλλοι άνθρωποι δεν ζουν το δικό τους δράμα.
Πλήρης αδιαφορία, όπως ακριβώς τα λες.
Α ρε Ολντ, σ' έχω ευχαριστήσει για ποστ σου (για κάποιον Μάτια, μάτια μου) και θα το ξανακάνω για τούτο εδώ. Να είσαι καλά.
Συμπάθησα τον Αρχιεπίσκοπο περισσότερο την ώρα της δοκιμασίας του παρά από τον γενικότερο δημόσιο βίο του. Είχε την αξιοπρέπεια και ίσως τη δυνατότητα να πεθάνει σπίτι του, και να του κλείσουν τα μάτια οι άνθρωποι του, παρά σε ένα κρύο δωμάτιο νοσοκομείου σαν "περιστατικό". Κατα τα άλλα ισχύει αυτό που όλοι όσοι χάσαν άνθρωπο από καρκίνο ξέρουν: εκοιμήθη και ησύχασε, δύναμη σε αυτούς που μένουν πίσω.
Θα προτιμούσα κάποια σεμνότητα από τα βρωμοκάναλα σήμερα, αλλά ξέρω ότι αυτό είναι φύση αδύνατο: και γιατί τα σαρκοβόρα βρήκαν καινούργιες σάρκες να ξεσκίσουν,και γιατί οι Ρασοφόροι θα αρχίζουν αφειδώς να ξεφτιλίζονται στα παράθυρα, οι πνευματικοί μας Ταγοί, για μια θεσούλααα.
Aνώνυμε, το ότι θυμάσαι τον Μάτια με χαροποιεί ιδιαίτερα. Kι όσο κι αν ίσως είναι λαϊκίστικο υπάρχουν τελικά θάνατοι και θάνατοι.
Νοmad, προφανώς και αρμόδιος να συγχωρέσει είναι μόνο αυτός που βλάπτεται. Το προηγούμενο ποστ συγχώρεσε ιστολογική αδεία :)
Άκουσα πολλά σήμερα για το "ήθος" και την "εντιμότητα" αυτού του τράγου, τα οποία αποκτήθηκαν ξαφνικά μόλις διαγνώστηκε ο καρκίνος. Ξαφνικά, το τέρας έγινε "άνθρωπος", "καημένος", "αξιοπρεπής" και άλλα τέτοια εμπριμέ. "Με πόση αξιοπρέπεια πολέμησε την ασθένεια" και λοιπά. Και έγινε θέμα αυτό. Για τον άνθρωπο που επανέφερε τη μισαλλοδοξία στην καθημερινή (τηλεοπτική) πρακτική μας και κίνησε γη και ουρανό για να διχάσει τους Έλληνες και να θυμίσει πάθη παλιά. Ό,τι πιο αναχρονιστικό και φασιστικό παίζει να παρακολουθήσαμε την τελευταία δεκαετία.
Για την Αμαλία όμως ούτε λόγος. Λες και αυτή δεν πολέμησε με αξιοπρέπεια. Ή μάλλον δεν συγκινεί αρκετά η περίπτωσή της. Λογικό. Δεν αφήνει και τόση περιουσία πίσω της. Ακίνητη εννοώ.
ΥΓ. Τον καλό μου OldBoy τον ευχαριστώ για άλλη μια φορά, για τη συγκίνηση και τις λέξεις.
έξυπνο πόστ, πολύ...μπράβο γιατί απέφυγες τις υπερβολές και το έθεσες όπως πρέπει, το θέμα είναι κατεξοχήν πολιτικό ειδικά με τέτοια προπαγάνδα όλη μέρα απο τα μίντια και τα εθνικά πένθη...για τον Χριστόδουλο άνθρωπο φάνηκε κι απ'την αιτία της αρρώστιας του ότι μάλλον ήταν απλά ένας κλασσικός άγιος πατέρας στα προσωπικά του...
ζωή σε μας
πολυ πετυχημενο, σαν να εχεις στοχευσει απο μακρυα και πετυχαινεις διανα.
τι θα γινει με τον συνεχη παραπλανητικο θορυβο και βουητο δεν ξερω...
Χαίρομαι που γράφεις ειλικρινά.
Κι εγώ δεν συμπάθησα τον Χριστόδουλο-ηγέτη. Δεν της άξιζε της Εκκλησίας μας (κι Εκκλησία είμαστε όλοι οι πιστοί, ζωντανοί και πεθαμένοι) ένας εκπρόσωπος τόσο λαϊκιστής, δημοσιοσχεσίτης, επηρμένος κι ανίκανος να δει πέρα από την αμεσότητα, την επιφάνεια και το προφανές. Γιατί αυτή είναι κάτι το πολύ βαθύτερο. Κι Αυτός που πραγματικά την κατευθύνει είναι το Άγιο Πνεύμα.
Όμως, τον πόνεσα ως άνθρωπο που υπέφερε. Και φαίνεται πως τους τελευταίους μήνες ωρίμασε, έγινε πιο σεμνός. Κι εύχομαι ο Θεός να τον αναπαύσει εκεί όπου δεν υπάρχουν διακρίσεις, "βασιλεύς ή στρατιώτης, πλούσιος ή πένης, δίκαιος ή αμαρτωλός" (όπως λέει η ακολουθία της κηδείας).
Η ζωή όμως, δεν είναι πολυτιμότερη και σεβαστότερη από την τέχνη;
Μήπως χάνουμε τη ζωή, μήπως κλεινόμαστε στους εαυτούς μας όταν μας συγκινούν περισσότερο οι ήρωες της τέχνης από τους διπλανούς μας; Μήπως, αντί να ελευθερωνόμαστε, σκλαβωνόμαστε στο εγώ μας και χάνουμε τη δυνατότητα (επι)κοινωνίας με τον άλλο;
αν έμαθα κάτι από το φαινόμενο Χριστόδουλου, είναι ότι και οι οφθαλμαπάτες προσβάλονται από καρκίνο.
τα σέβη μου γεροντόπαιδο μου
Αλήθεια πόσοι από εμάς, εδώ και μερικούς μήνες, ενδόψυχα επιζητούσαν - όχι το θάνατο (προφανώς όχι) - αλλά την ΕΙΔΗΣΗ του θανάτου του Χριστόδουλου. Επιζητούσαν την είδηση που θα δώσει κάτι διαφορετικό στη μονότονη, ανιαρή και μίζερη ζωή τους, την είδηση που θα τους προσφέρει την ευκαιρία να μουρμουρίσουν κάτι διαφορετικό από την καθημερινή ανόητη μουρμούρα. Κυρίως όμως, θα τους δώσει την ευκαιρία να λυπηθούν για κάτι, πέρα από τον ίδιο τον εαυτό τους.
Τόση φασαρία...
Για ένα ράσο αδειανό.
Ο νεκρός δεδικαιώται. Κατά όλα τα λοιπά, συμφωνώ με τους προλαλήσαντες
Eνιωσα οπως οταν χαθηκε η Αμαλια..ασχετα που ειχαν διαφορετικη διαδρομη οι δυο τους.Ο θανατος δεν χωρει συμψηφισμους.Τον Αρχιεπισκοπο τον γνωρισα απο την τιβι την Αμαλια απο το ιντερνετ...τους λυπηθηκα και τους δυο!!!
... ο μόνος αληθινός τους ρόλος στο έργο, είναι να μας αποσπούν την προσοχή από εκείνα που έχουν αληθινή σημασία.
Έτσι ακριβώς, με την βοήθεια και κάποιων άλλων βέβαια, που έχουν τον ίδιο ακριβώς ρόλο.
Σπουδαίο και αυτό το ποστ Old boy, μόνο που δεν συμφωνώ ότι θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε με αδιαφορία ακόμα και ο θάνατός τους επηρεάζει την κοινωνία.
Έγινε πρόταση να μη συμμετέχει ο υπουργός στην διαδικασία εκλογής, ώς ένδειξη και αν θέλετε μια αρχή του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους, σιγά μη δεν πάει.
Διαβάστε τη δήλωση του Κ. Στεφανόπουλου ήταν ο μόνος που είπε ότι ο Χ ήταν ακραίος και συνεπως έκανε φίλους και πολλούς εχθρούς. Ποιός; ο δεξιός, ο ηθικός ο συντηρητικός, ο τίμιος. Λείπεις Κωστή λείπεις!!!
Η Ζωη υπερβαινει την Τεχνη. Ενα μυθιστορημα στο οποιο ο βιος του ηρωα θα περιγραφοταν απο το συγγραφεα οπως ακριβως μπορει να περιγραφει ο βιος του Χριστοδουλου οπως τον μαθαμε (απο ΜΜΕ, κλπ) αυτα τα 10 χρονια (και λιγο παραπισω) με αυτο το τελος, δεν θα γινοταν πιστευτο. Δεν θα αρεσε. Θα το λεγαν "παραβιασμενο", "αγουρο", με "αποτομο και απιθανο τελος", κλπ.
..και.. εχουν προκυψει τελευταιως παρα πολλα "ζωντανα" μυθιστορηματα στη χωρα μας..
(κατα ποσο ειμαστε τυχεροι για τουτο, ε, δεν το ξερω. Ισως το αποκαλυψουν μελλοντικες γενιες δυναμικων συγγραφεων που θα προκυψουν. Ειναι φοβερη προκληση ολο αυτο το πανηγυρι που μας περιτριγυριζει.)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home