Τα υπεύθυνα λαγούμια της εξουσίας

Κι ενώ η υπόθεση για τις υποκλοπές πήγε στο αρχείο, η πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση που μπορεί να τεθεί είναι πώς εξηγείται μια κουλτούρα τόσο μα τόσο συνωμοσιολογική, όπως η νεοελληνική, να μην έδωσε τα ρέστα της σε μια υπόθεση, που αν μη τι άλλο δικαιολογεί την υποστήριξη βασίμων σεναρίων περί κατασκοπείας. Πώς γίνεται η υπόθεση των υποκλοπών να ξεχάστηκε τόσο γρήγορα, να έπαιξε μηδενικό ρόλο στις εκλογές, να μην είχε την επίδραση που θα περίμενε κανείς να έχει;

Όλοι αυτοί που το καλοκαίρι δέχτηκαν την θεωρία του οργανωμένου σχεδίου εμπρησμού της χώρας (αδιαφορώντας βέβαια στη συνέχεια για την εξέλιξη των ερευνών για την αποκάλυψη του σχεδίου), όλοι αυτοί που είναι ικανοί να δεχτούν ότι η χώρα κάηκε επειδή ο Καραμανλής έκανε κολεγιές με τον Πούτιν, όλοι αυτοί που αύριο μπορεί να πιστέψουν τον Θέμο ότι τον έχει παγιδέψει η CIA, εδώ πώς το κατάπιαν τόσο εύκολα;

Το κατάπιαν τόσο εύκολα γιατί με τις αληθινές συνωμοσίες δεν μας παίρνει να κάνουμε και πολλά: άπαξ και έρχονται στο φως ο μόνος τρόπος αντιμετώπισής τους είναι πολιτικός· ήτοι με κόστος. Αλλά πως να τα βάλεις με τους Αμερικάνους στα φανερά; Σε παίρνει; Ο αντιαμερικανισμός του νεοέλληνα ισχύει υπό την απαραίτητη αίρεση ότι θα είναι τσάμπα. Όταν έρχεται η ώρα των αποκαλύψεων αφήνει την υπεύθυνη κυβέρνησή του -εκείνη που ο ίδιος ψηφίζει και της αναθέτει την εξουσία- να ρυθμίσει το θέμα «υπεύθυνα», ήτοι μακριά από το φως: εξασφαλίζοντας ίσως κάποια μικροανταλλάγματα στα σκοτάδια και στα ημίφωτα, στον προνομιακό χώρο δηλαδή των πρωθυπουργικών γραφείων, όπου παρατηρούμε τώρα τους κατοίκους τους να βγαίνουν στο φως για να καταθέσουν στον ανακριτή, αμήχανοι, καμπουριαστοί, έξω από τα σκοτεινά νερά τους, μοιάζοντας με βρικόλακες που μια αχτίνα φως θα τους αποτελειώσει.

Αν όμως η αυτοκτονία Τσαλικίδη θα μείνει για πάντα ανεξιχνίαστη, η απόπειρα αυτοκτονίας Ζαχόπουλου εξακολουθεί να ξεγυμνώνει ολόκληρο το εξουσιαστικό σύστημα της χώρας, μην αφήνοντας απ' έξω σχεδόν καμία πτυχή του, καθώς το ένα κομμάτι του ντόμινο ρίχνει το επόμενο κι αυτό το μεθεπόμενο και λογικό είναι άλλωστε, αφού αυτό δεν είναι χώρα αλλά το σύμπλεγμα του Λαοκόοντα.

Ο Δημήτρης Τσοβόλας άφησε την εποχή του ΔΗΚΚΙ ένα καλό όνομα. Έδειξε μια πολιτική αξιοπρέπεια, ένα πολιτικό θάρρος. Αποσύρθηκε ευπρεπώς. Εδώ και χρόνια δικηγορεί. Ως δικηγόρος είχε κάθε δικαίωμα να αναλάβει και την υπόθεση άλλου επιφανή δικηγόρου εμπλεκόμενου στο παραδικαστικό και τώρα την υπόθεση του Αναστασιάδη. Αλλά ας αφήσει πλέον και αυτός την ηθική του ανωτερότητα στην άκρη. Το πολιτικό πρόσωπο Τσοβόλας ας επέλεγε καλύτερα τους πελάτες του. Αφενός γιατί τον επιλέγουν για να καθαρισθούν και οι ίδιοι σε ένα βαθμό ηθικά, αφετέρου γιατί όταν μιλούσε ο Τσοβόλας για ΜΜΕ που απέκλειαν το κόμμα του από την τηλεόραση και τις εφημερίδες είχε δίκιο, αλλά το να μιλά τώρα για νταβατζήδες που πολεμάνε τον Θέμο, είναι σαν να παίρνει το προσωπικό του στόρυ, τον συστατικό του μύθο και να τον πουλά για -την αδρή αναμφισβήτητα- αμοιβή του.

Αν δε επαληθευθούν οι πληροφορίες και ο Θέμος καταθέσει στον ανακριτή ότι το dvd του το έδωσε ο Ανδριανός και δεν το έδωσε εκείνος στον Ανδριανό, ας αρχίσουμε όλοι μαζί να σκίζουμε τις κιλότες μας, τους ζουρλομανδύες μας, ό,τι μας έχει μείνει εν πάση περιπτώσει ακόμη άσκιστο.

Επίσης να πω ότι χάρηκα πολύ για την παρουσία του προεδρείου της ΕΣΗΕΑ στο «Πρώτο Θέμα», με τον «Ιό» Τρίμη πίσω από τον Σόμπολο, κρατώντας του τα μπόσικα. Προς Θεού, μην χάσουν οι εργαζόμενοι το ψωμί τους. Και προκειμένου να μην το χάσουν λογικό είναι να στηρίξουν τον οποιοδήποτε και για οτιδήποτε. Δημοσιογράφοι είναι. Δεν είναι άγιοι. Τι να κάνουν. Έχουν τις αντοχές τους κι αυτοί. Να διακινδυνεύσουν τη δουλειά τους; Εύκολο είναι; Εσύ δεν θα υποστήριζες το αφεντικό σου μέχρι εσχάτων; Εσύ στην κρίση δεν θα έδιωχνες το ένα από τα δύο αφεντικά προκειμένου να στηρίξεις το ύποπτο για περίεργες συναλλαγές;

Επίσης να συμφωνήσω ότι ο Τριανταφυλλόπουλος έχει πράγματι δημοσιογραφικό απόρρητο για τη συνάντησή του με τον βουλευτή (για τον οποίο αρνήθηκε να πει οτιδήποτε που θα τον «φωτογράφιζε», περιοριζόμενος να σημειώσει μόνο ότι έχτισε μια πολυετή καριέρα άκυρων αλμάτων) και μάλιστα απόρρητο που δεν φαίνεται να αμφισβητεί κανένας (μολονότι το απόρρητο ισχύει για πληροφορίες που σου δίνονται για να τις δημοσιεύσεις και όχι για πληροφορίες που σου δίνονται σε στάδιο συναλλαγής), αν και -όπως ο ίδιος ο τεράστιος Μάκης λέει- είναι έτοιμος αν τον καλέσει ο Καραμανλής να πάει να του τα πει. Να τα πουν βρε αδελφέ τα δυο τους. Είναι το νέο είδος δημοσιογραφικού απορρήτου, το απόρρητο μόνο ως προς τη δικαστική εξουσία. Η εκτελεστική είναι αλλιώς.

Και κάθονται και τον ακούνε· προσοχή όλοι. Εύκολο είναι να βγουν και να τον κράξουνε; Εύκολο είναι να βγει η κυβέρνηση και να τον κράξει; Κράτα με να σε κρατώ. Σε κρατάω εδώ, με κρατάς εκεί. Η κυβέρνηση ούτε εκβιάζεται ούτε εκβιάζει. Βιάζει μόνο. Τη νοημοσύνη μας.

Και στην υπόθεση να πρωταγωνιστούν (και δεν αναφέρομαι στους υπόπτους) δικηγόροι που έχουν κάνει φυλακή και δικηγόροι που είναι έξω με εγγύηση. Υπόδικοι δικηγόροι καλεσμένοι σε εκπομπές για τη διαφθορά.

Μεγαλοδημοσιογράφοι συζητούν με μεγαλοδικηγόρους και μεγαλοπολιτικούς για τη μεγαλοδιαφθορά, ενώ στις οθόνες τους οι μικροθεατές παρακολουθούν μέχρι να τους πάρει ο ύπνος και την επόμενη να ξυπνήσουν για να επανέλθουν στην μικροδιαφθορά της δικής τους ζωής.

Και στις επόμενες βουλευτικές θα ψηφίσουν πάλι μεγαλοκόμματα, που κι αν υποκλαπούν ξέρουν αποδεδειγμένα να σωπαίνουν, να αποκρύπτουν, να κινούνται στην υπόγεια, σκοτεινή τους υπευθυνότητα.