Τα ράσα κι ο παπάς
Ένα σχόλιο στο προηγούμενο ποστ, με βοηθάει να ξεκαθαρίσω λίγο την σκέψη μου. Ρωτάει, λοιπόν, ο Τhiv: «Η ζωή όμως, δεν είναι πολυτιμότερη και σεβαστότερη από την τέχνη; Μήπως χάνουμε τη ζωή, μήπως κλεινόμαστε στους εαυτούς μας όταν μας συγκινούν περισσότερο οι ήρωες της τέχνης από τους διπλανούς μας; Μήπως, αντί να ελευθερωνόμαστε, σκλαβωνόμαστε στο εγώ μας και χάνουμε τη δυνατότητα (επι)κοινωνίας με τον άλλο;».
Δεν νομίζω ότι το αληθινό ζήτημα είναι η αντιδιαστολή τέχνης - ζωής, αλλά η αντιδιαστολή εικονικού - πραγματικού, επιφάνειας - βάθους, ψέμματος - αλήθειας.
Επίσης δεν θεωρώ ότι το «κλείσιμο στον εαυτό» οδηγεί απαραίτητα στο να χάνουμε τη ζωή μας, αλλά ενδεχομένως -και υπό την έννοια ότι το κλείσιμο στον εαυτό σημαίνει και άνοιγμα στον κόσμο του νου- στο να τη βρίσκουμε, ενώ υπό ορισμένες προϋποθέσεις (και τα μπλογκ είναι μια από αυτές) μπορεί και να οδηγεί σε άλλου επιπέδου επικοινωνίας με τους διπλανούς μας (ή τους όχι και τόσο διπλανούς μας).
Και τώρα ας καλωσορίσουμε στην παρέα μας δυο πλάνες. Kαθήστε, κορίτσια.
Πλάνη πρώτη: ο άλφα (π.χ ο Χριστόδουλος) είναι αληθινός άνθρωπος, ενώ ο βήτα είναι ένας ήρωας μυθιστορήματος. Ο άλφα είναι αναμφισβήτητα αληθινός άνθρωπος, αλλά για να τον αντιμετωπίσω εγώ ως αληθινό άνθρωπο θα πρέπει είτε να έχω μια προσωπική σχέση μαζί του, είτε να μην έχω μεν μια τέτοιου είδους σχέση, αλλά να έχω αναρωτηθεί για αυτόν, να έχω κάτσει να σκεφτώ για το ποιός μπορεί να είναι στα αλήθεια, για το τι κρύβει πίσω από το προσωπείο με το οποίο γίνεται γνωστός. Πίσω από τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο υπήρχε ο άνθρωπος Χριστόδουλος. Αυτός όμως (ο άνθρωπος Χριστόδουλος) δεν προκύπτει από τη δημόσια εικόνα του. Προκύπτει ενδεχομένως από κάποια ίχνη της δημόσιας εικόνας του, τα οποία αν τα ακολουθήσουμε, αν προβληματιστούμε πάνω σε αυτά και αν ακολουθήσουμε -αναγκαστικά αυθαίρετα σε μεγάλο βαθμό- μονοπάτια της σκέψης, μπορεί και να κατανοήσουμε μερικές αληθινές πτυχές του. Μπορεί και να πέσουμε παταγωδώς έξω. Θα έχουμε όμως τουλάχιστον κάνει μια προσπάθεια να σταματήσουμε να βλέπουμε τα ράσα και τον παπά, να ανακαλύψουμε τι κρύβεται πίσω από τα ράσα και πίσω από τον παπά. Αν όμως διαβάζουμε ένα καλό μυθιστόρημα για έναν παπά, τότε εκ των προτέρων ο συγγραφέας έχει φροντίσει να αναδείξει τον άνθρωπο μέσα από τα ράσα και μέσα από τον παπά. Υπό αυτήν την έννοια ο μυθιστορηματικός παπάς είναι καταλυτικά αληθινότερος του Χριστόδουλου.
Πλάνη δεύτερη: Τώρα πενθούμε τον άνθρωπο Χριστόδουλο, μετά την αρρώστια του τα πράγματα άλλαξαν και είναι η ασθένεια και ο χαμός τους ανθρώπου που συγκινεί. Κι όμως, πιστεύω ότι το περιλάλητο ανθρώπινο στοιχείο παραμένει αμφισβητήσιμο στην όλη υπόθεση. Θεωρώ ότι δεν ήρθε με την ασθένεια ο ανθρώπινος παράγοντας στο προσκήνιο, θεωρώ ότι τα πράγματα παρέμειναν στο εικονικό επίπεδο στο οποίο κινούνταν: η εικόνα ενός τροφαντού, παθιασμένου Χριστόδουλου άρχισε σιγά σιγά να μεταμορφώνεται ενώπιον των τηλεοπτικών φακών στην εικόνα ενός ολοένα και πιο αδύνατου, ολοένα και πιο εξασθενημένου Χριστόδουλου. Άλλη εικόνα είχαμε συνηθίσει, άλλη αρχίσαμε να βλέπουμε. Η επιφάνεια «παχύς και υγιής Χριστόδουλος» μετατρέπεται σε επιφάνεια «κομμένος και άρρωστος Χριστόδουλος». Η επιφάνεια Χριστόδουλος, που κηρύσσει τα ιερά και τα όσια του έθνους, μετατρέπεται σε επιφάνεια Χριστόδουλος, που αντιμετωπίζει με παροιμιώδες θάρρος τον καρκίνο και εγκαταλείπεται στην αγκαλιά της θεϊκής αγάπης. Μπορεί και να αφέθηκε όντως στην αγκαλιά της θεϊκής αγάπης. Αλλά εκείνο που προσπαθώ να πω είναι ότι η αληθινή του σχέση με τον Θεό (η σχέση του ως παιδί, ως ενήλικος, ως δεσπότης, πριν το τέλος, στο τέλος) θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο ενός εξαιρετικού μυθιστορήματος. Αν όχι για τον ίδιο τον Χριστόδουλο, για έναν υποθετικό αρχιεπίσκοπο. Και αυτόν τον αρχιεπίσκοπο, τον αρχιεπίσκοπο του βιβλίου, στην τελευταία του σελίδα, αφού πια τον είχα μάθει και αφού πια τον ήξερα, θα μπορούσα και να τον κλάψω και να τον πονέσω.
Τώρα κινούμαστε μεταξύ της φρικαλέας τηλεοπτικής, πολιτικής και αρχιερατικής υποκρισίας για τον θάνατό του και της ειλικρινούς θλίψης των πιστών που σπεύδουν στην Μητρόπολη να προσκυνήσουν.
Ωστόσο θλίβονται για έναν άνθρωπο - εικόνα, για έναν άνθρωπο - στερεότυπο και όχι για τον αληθινό Χριστόδουλο, τον οποίο αν ήξεραν μπορεί και να τον λάτρευαν ακόμη περισσότερο, μπορεί όμως και να τον σιχαίνονταν.
Ενώ εγώ -θα επανέρχομαι στο θέμα μέχρι αηδίας- θλίβομαι για την αληθινή Βριώνη.
posted by Old Boy @ 6:35 μ.μ.
39 comments
39 Comments:
Δεν νoμίζω ότι χρειάζεται να γνωρίζεις κάποιον πραγματικά για να μπορέσεις να τον "λατρέψεις" ή να τον "σιχαθείς" . Ο κάθε ένας από μας συνοδεύεται και από τις πράξεις του, αυτές αναλύεις, μελετάς και από αυτές τελικά κρίνεις τον άλλο. Τι προσέφερε λοιπόν; και τι μπορούσε να προσφέρει με την εξουσία που του δίνει ένα θεοκρατούμενο κράτος; Αυτό πρέπει να κρίνουμε και να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
Προς επίρρωση, μου έρχεται τώρα πρόχειρα στο μυαλό ο Ρασκόλνικοφ -εύκολος ο συνειρμός μεν, ενδεικτικός δε.
Για το δικό του έγκλημα, για τη δική του (αυτο)τιμωρία, που συνέβη μόνο μέσα στο μυαλό του Φιοντόρ, πόσες χιλιάδες, πόσα εκατομμύρια ανθρωποι συγκινήθηκαν. Πόσο ποιό "αληθινός" είναι αυτός ο μυθιστορηματικός χαρακτήρας από τον υπαρκτό νεαρό δολοφόνο της γιαγιάς της διπλανής μας πόρτας, πόσο πιο ανθρώπινος.
Καταλήγω ότι έχουμε ανάγκη την τέχνη για να μας υποδεικνύει μια εναλλακτική, ωστόσο απολύτως εφικτή πραγματικότητα. Κι ε΄τσι, αν δεν συγκινούμαστε με την -ομολογουμένως παλικαρίσια- στάση του χριστόδουλου στο θάνατο, δε φταίει η στάση, αλλά η προηγηθείσα ζωή πέραν και μακριά της τέχνης. Η ζωή που ανάλωσε στις ίντριγκες των συνόδων και στη χειραγώγηση ενός λαού. Αν ήταν μυθιστορηματικός παπάς (πχ κοκκινο μαυρο -στανταλ) θα τον συμπονούσαμε περισσότερο ίσως. Γιατί ο πλάστης του θα του είχε δώσει λίγη από την υπέρβαση της τέχνης. Κι ο αληθινός παπάς, αν διάβαζε τον χάρτινο ήρωα, θά είχε μέσα στο αίμα του λίγον απο αυτόν.
Τέλος πάντων, δε νομίζω ότι εξέφρασα αυτό που ήθελα να πω καλά, αλλά το έκανες εσύ καλύτερα κι ετσι με καλύπτεις.
:)
...πιο ανθρώπινη και ανθρωπιστική ανάλυση του απάνθρωπου χαρακτήρα/μηχανισμού που έχουν αποκτήσει/εγκαταστήσει οι εικόνες και τα μέσα παραγωγής τους στις μέρες μας -ειδικά σε ρημαγμένες συνειδήσεις σαν των νεοελλήνων- δεν μπορούσα να φανταστώ. έδωσες ένα από τα καλύτερα μαθήματα σημειολογίας. μπράβο.
ΥΓ: όταν κανείς επιλέγει να ζήσει τη ζωη του εικονικά χρησιμοποιώντας την πραγματικότητα κατά βούληση -πιστεύω ακράδαντα ότι ο Χ. το επέλεξε, προκύπτει ένα τερατούργημα που ακόμη δεν έχουμε τα μέσα (πνευματικά και ηθικά) να το αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά (ζούμε στην κοινωνία του θεάματος χωρίς αμφιβολία) αλλά τουλάχιστον έχουμε τα αντανακλαστικά να το αντιληφθούμε. ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΧΝΩ είναι το σύνθημα, όχι αυτών που σήμερα πενθούν, αλλά αυτών που πενθούσαν κάθε φορά που έκανε μια θεαματική εμφάνιση αυτό το σημειολογικό φαινόμενο που έλεγαν Χριστόδουλο.
Στο μόνο που θα διαφωνήσω είναι στην ικανότητα των παλαιοτέρων ημών να βλέπουν στην εικόνα, όχι έναν άνθρωπο/εικόνα, αλλά έναν δικό τους άνθρωπο. Ίσως να συμμετείχαν κι αυτοί στον θάνατό του, όπως εμείς συμμετέχουμε στον αγώνα της ομάδας μας.
Σπουδαίο κείμενο.
"Δεν νομίζω ότι το αληθινό ζήτημα δεν είναι η αντιδιαστολή τέχνης - ζωής, αλλά η αντιδιαστολή εικονικού - πραγματικού, επιφάνειας - βάθους, ψέμματος - αλήθειας."
Βρήκα κάτι που διαφωνώ old-boy!
Κι όμως, η αναζήτηση του αυθεντικού φέρνει στα φώτα της ράμπας τους Χριστόδουλους, τους ΘεμοΜάκηδες, για να μην αναφέρω τους της πολιτικής φύτρας. Το πραγματικό κονταροχτύπημα είναι μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου, μεταξύ της οικειότητας και του δημόσιου χώρου. Οι Οικείοι μας πάνε κι εμείς τους πάμε. Κι όλοι μαζί πάμε κατά διαβόλου.
Τον Καβαφη , τον Βενιζελο , τον Ζαχαριαδη , τον Καζαντζιδη , τον Χατζιδακη , τη Μελινα , τον Λένιν , τον Τσε - Γκεβαρα , τον Γκαντι , τον Τζον Λενον , τον Μαρτιν Λουθερ Κινγκ (ή οποιον αλλο εκτιμησατε) οταν πεθανανε τους κλαψατε (εσεις που συμφωνειτε με τον OLDBOY) για την εικονα τους ή γιατι τους γνωρισατε σαν ανθρωπους αυτους??? Ασχετα αν συμφωνειτε ή οχι με τις πράξεις το Χριστοδουλου την μαχητικοτητα και το σθενος του (και στην αρρωστια του) λιγοι μπορεσαν στην Ελλαδα να την δειξουν. Μηδενηζετε οτι δεν φτανετε και το χειροτερο απ'ολα ειναι οτι επιβεβαιωνεστε μεταξυ σας και ξυνει ο ενας την πλατη του αλλου. Μαζεψτε κυριοι μπλογκερς 3,5 εκατομυρια υπογραφες για το βυζι της πεταλουσας εστω και μετα να μιλατε για κινηματα - αγωνες και ιστορια. Βρειτε εναν δημοσιογραφο - πολιτικο - καλιτεχνη που ενεπνευσε τοσο πληθος σε 10 χρονια και ελατε να τους συγκρινουμε. Η τεχνη ειναι υποδιαιρεση της ζωης και οχι το αντιστροφο!! Καντε μια υπερβαση και παντε να δειτε 2 -3 μοναχους στο Αγιο Ορος για να δειτε τι ειναι ταπεινωση και αγωνας (αγωνας που δεν προβαλετε απο τηλεορασεις και εφημεριδες - Που δεν γινετε ΕΙΚΟΝΑ) .
Συνεχιστε να μηδενιζετε - μπραβο σας !
hitek, εγώ έκλαψα μόνο για πολύ δικούς μου ανθρώπους. Στο επιχείρημά σου για τη λαοφιλία θα αντέτεινα γνωστά παραδείγματα από την ιστορία, ηγετών που είχαν ακόμη μεγαλύτερη λαϊκή υποστήριξη από τον Χριστόδουλο και οδήγησαν τον κόσμο στην καταστροφή. Θα συμφωνούσα μαζί σου στο ότι η τέχνη είναι μέρος της ζωής. Αν είχα δε λίγη από τη διάκριση των Πατέρων της Εκκλησίας, θα μπορούσα να διακρίνω τους ταπεινούς μοναχούς του Αγίου Όρους, από έναν ιεράρχη, μια από τις τελευταίες επιθυμίες του οποίου ήταν να δημιουργηθεί ειδικό μουσείο πίσω από την αρχιεπισκοπή για να στεγαστούν σπάνια, πολύτιμα και ιερά άμφια, δικά του και άλλων ιεραρχών. Κατά τα άλλα, αιωνία του η μνήμη και ζωή σε λόγου μας.
Διάβασα ότι μετά την ιστορία της μεταμόσχεσης οι δωρητές σώματος στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 80%. Δεν αναφερόταν νούμερο παρά μόνο ποσοστό. Και αυτό χωρίς την παρότρυνση της εκκλησίας. Φανταστείτε να παρότρυναν τον κόσμο, τι καλό θα έκαναν στους συναθρώπους τους. Έργα κε HITEK και όχι μικρόφωνα και εκμετάλευση των αφελών. Θα λυπηθώ για τήν απώλεια κάποιου που, κατά την γνώμη, είχε νόημα και αξία η ζωή του. Ας συγκρίνουμε λοιπόν τον Χ. με αυτούς που ανέφερες πιο πάνω.
Διαβάστε την επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά σχετικά με τον ρόλο της Χρυσοπηγής, την εκλογή του Χ. και για την τότε κάθαρση στους κόλπους της εκκλησίας
Καθημερινή 13-2-05 Eπίκεντρο η «τυρεία»
καταλήγει λοιπόν με την δήλωση του Χριστόδουλου.
...«H Eκκλησία είναι δύναμη του Eλληνισμού και ψυχικό αποκούμπι του λαού μας. Γι’ αυτό και όλοι οφείλουμε με τρόπο θετικό να την προστατεύσουμε» – έτσι άρχιζε η δήλωση.
και απαντά:
Nαι, η Eκκλησία για τον Aρχιεπίσκοπο δεν είναι ευαγγέλιο ελπίδας, ούτε φωτισμός νοήματος της ύπαρξής μας. Δεκανίκι του εθνικισμού είναι και αποκούμπι για τα ψυχολογικά μας ορμέμφυτα. Aυτή και μόνο η δήλωση δηλώνει έκπτωση ασύγκριτα πιο απελπιστική και από την πιο κραγμένη αμαρτωλότητα διεφθαρμένων ρασοφόρων. O αποπροσανατολισμός από την αλήθεια της Eκκλησίας: αυτό είναι η «Xρυσοπηγή».
Χιλια λαθη ας εχει κανει ( και ποιος δεν εχει κανει απο τους Λαϊκους Ηγέτες?) και πεντε καλα. Την δυναμη του στο "ΦΩΣ" που πιστεψε οτι πρεπει να παλεψει και παλεψε πολλοι αλλοι δεν την εχουν. Της ελαχιστης προσπάθειας "Ελληνες" ειμαστε οι περισσότεροι, οχι γιατι το γραφει στο DNA μας αλλα τα προτυπα εδω και 200 χρονια (και η παιδεια μας) αυτο δειχνουν.
Οταν γραφω "κλαψατε" ενοω λυπηθηκατε και οχι "ξεσπασατε σε λιγμους".
Εγω 37 χρονων τωρα, μικρος προτυπο τον καθηγητη μου ειχα και το ξαδελφακι μου που επαιζε καλη μπαλλα και ουτε καν τον Superman. Πρεπει να δοσουμε σωστη παιδεια και προτυπα - υπαρκτα και οχι μονο απο ταινιες (γενικα απο την τεχνη )φανταστικους χαρακτηρες. Γιατι πια μεγαλυτερη ταινια απο την ιδια τη ζωη.
Αντωνη η προθεση μετραει μερικες φορες περισσοτερο απο το αποτελεσμα και οι ηγετες μπορει να γινανε μεγαλοι απο την προθεση που ειχαν για το καλο και τις ελπιδες που δημιουργησαν στον Λαο.
Φιλε jojos , δεν εθεσα θεμα συγκρισης , λυπηθηκα και εγω για τους ανθρωπους που αναφερα παραπανω. Απλα ειναι λιγα τα προτυπα τα τελευταια χρονια και ειδικα στην Ελλαδα σχεδον ανυπαρκτα !!
hitek, είμαι απέναντι. Οι προθέσεις, το ποιόν, τελικά ο χαρακτήρας κάποιου, με ενδιαφέρει όταν σχετίζεται με την ιδιωτική μου ζωή. Στους δημόσιους άνδρες, αυτούς που έχουν έξουσία, είτε τους την έχω παραχωρήσει εγώ, είτε την ασκούν εν ονόματί μου, με ενδιαφέρει το περιεχόμενο όσων λένε και τις πράξεις τους. Πώς μπορεί να κριθεί ο χαρακτήρας ή οι προθέσεις κάποιου; Εσύ πας τον έναν εγώ τον άλλον, εσύ βλέπεις κάπου αγαθές προθέσεις, εγώ βλέπω κοινότοπο ναρκισσσισμό. Δεν υπάρχει μέτρο σ' αυτά. Εκείνο που υπάρχει είναι κάτι μαγικές συσκευές σε κάθε σαλόνι, που μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση της οικειότητας με πρόσωπα δημόσια. Βούτυρο στο ψωμί κάθε είδους χειραγώγισης.
Ωραια λοιπον Αντωνη , και σενα που μου λες οτι σε εχω απεναντι μου σε οθονη σε διαβαζω . Την εικονα των γραπτων σου βλεπω και με καλη πιστη πιστευω οτι αυτα που γραφεις σε αντιπροσωπευουν σαν ανθρωπο και δεν το "παιζεις" καπως ή καποιος. Ας μπουμε και εμεις λοιπον μεσα στην οθονη και να δουμε τι μπορουμε να αλλαξουμε , ελπιζω οχι τοσο λιγα σαν τον ΓΑΠ.
Την τηλεοραση μου την χρησιμοποιω ελαχιστα , οχι βεβαια απο παρενεση του πνευματικου μου (που δεν εχω) .
Ασ μη σου ξυσω και εγω την πλατη - δεν πειραζει..
Oldboy, με τις διευκρινήσεις σου συμφωνώ αρκετά. Ναι, μια βασική διάκριση είναι "η αντιδιαστολή εικονικού - πραγματικού, επιφάνειας - βάθους, ψέμματος - αλήθειας". Και φυσικά είμαι υπέρ του δεύτερου σκέλους κάθε διάζευξής σου.
Όμως η αληθινή κοινωνία κι η δοκιμή της αγάπης, της ανοχής και των αντοχών μας γίνονται όταν συμβιώνουμε, έστω και λίγο, με τον άλλον, τον διπλανό μας. Όταν τον δεχόμαστε όπως είναι, με τα μειονεκτήματα και τα πάθη του.
Ναι, "υπό ορισμένες προϋποθέσεις (και τα μπλογκ είναι μια από αυτές) μπορεί" να φτάνουμε "σε άλλου επιπέδου επικοινωνίας με τους διπλανούς μας (ή τους όχι και τόσο διπλανούς μας)" μέσω του Διαδικτύου. Πολλές φορές κάποιοι μας μεταγγίζουν τη ζεστασιά, την καλοσύνη και την αγάπη τους ηλεκτρονικά.
Πολλοί όμως χρησιμοποιούν προσωπεία. Μπορούμε να (επι)κοινωνήσουμε πραγματικά μαζί τους; Και η (όποια) επικοινωνία γίνεται από απόσταση, μέσα από το γυάλινο τείχος που φτιάξαμε για να προστατευτούμε. Μήπως αυτό το τείχος μας εγκλωβίζει στο εγώ μας;
Συμφωνώ επίσης ότι η εικόνα που φτιάχνουν τα ΜΜΕ για κάποια δημόσια πρόσωπα είναι φτιαχτή και επίπλαστη. Αλλά πολλές φορές η έκφραση του προσώπου κι η γλώσσα του σώματος προδίδουν. Την εντύπωση της αυταρέσκειας και του εγωκεντρισμού που αποκόμισα βλέποντας το πρόσωπο του Χριστόδουλου στις "λαοσυνάξεις" από την τηλεόραση, χίλια είδωλα των ΜΜΕ δεν κατάφεραν να τη διαγράψουν από μέσα μου.
@hitek: Όπως έγραψα σε σχόλιο σε προηγούμενο post αυτού του blog, πόνεσα τον άνθρωπο Χριστόδουλο στην αρρώστια του κι εύχομαι ο Θεός να τον αναπαύσει.
Γράφεις για μοναχούς. Ο Χριστόδουλος ήταν μοναχός. Η προφανής δίψα του για την εξουσία, την προβολή και την πολυτελή ζωή και πολλά ακόμα μόνο μοναχικά δεν είναι, και με θλίβουν.
Σου λέει κάτι το ότι η Ι. Κοινότητα του Αγίου Όρους έστειλε αντιπροσωπεία στην κηδεία του Σεραφείμ και μόνο συλυπητήριο τηλεγράφημα για τον Χριστόδουλο;
hitek, το αν με αντιπροσωπεύουν ή όχι αυτά που γράφω, είναι ένα κεφάλαιο, αυτά που γράφω είναι άλλο. (Άσε τον ΓΑΠ να κάνει τζόγκιν).
Thin , δεν εκανα καμια συγκριση Χριστοδουλου και μοναχων , μην μπερδευεσαι. Μιλησα για την "ελαχιστη προσπαθεια" και τις "χρυσες μετριωτητες " που μας κυβερνουν ή εγιναν με το ζορι προτυπα μας.
Αντωνη , δεν τιθεται το θεμα αν με αντιπροσωπευουν αυτα που γραφεις ή οχι .Να εισαι καλα να γραφεις. Λιγους ή μαλλον πολύ λιγους ξέρω απο μια κουβεντα που γινετε να ριχνουν τις "μασκες" και να λενε 'με επεισες , μπραβο ειμαι μαζι σου' και αυτο ειναι μεγαλειο ειλικρινιας που οι περισσοτεροι απο μας δεν εχουμε.
τα λεμε...
Για να ξύσω τις πλάτες όλων, πολλή ενδιαφέρουσα συζήτηση ;)
Από εκεί και πέρα Hitec, και σε αυτό το ποστ και στο προηγούμενο, νομίζω ότι δεν μηδένισα κανέναν. Θα μηδένιζα τον Χριστόδουλο αν τον κακολογούσα, αν τον έλεγα π.χ. μισαλλόδοξο, ματαιόδοξο, διχαστή, γιοσακικό. Δεν μπήκα σε τέτοιες κρίσεις. Εκείνο που είπα είναι ότι ο «Χριστόδουλος» για τον οποίο συζητάμε και για τον οποίο συρρέει ο κόσμος για να τον προσκυνήσει δεν είναι ο άνθρωπος Χριστόδουλος, αλλά ο ρόλος Χριστόδουλος. Όσα λέω για τον Χριστόδουλο ισχύουν κατ΄αντιστοιχία και για τα άλλα δημόσια πρόσωπα.
Τhiv, ασφαλώς και έχεις δίκιο στο ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι αναντικατάστατες. Δεν διαφωνώ. Απλά εκείνο που λέω είναι ότι διαπροσωπικές σχέσεις μπορείς να έχεις μόνο με τους συγγενείς, τους φίλους σου και τους γνωστούς σου. Από εκεί και πέρα θεωρώ αληθινότερη την πρόσληψη του μυθιστορηματικού ήρωα (κι άρα και την σχέση μαζί του) από την πρόσληψη του δημοσίου προσώπου (κι άρα και την σχέση μαζί του).
@hitek: Φίλε μου, δεν συνέκρινες Χριστόδουλο και μοναχούς, απλώς τους ανέφερες μετά τον Χριστόδουλο.
Έγραψες όμως για 3,5 εκατομμύρια υπογραφές (που τις συνέλεξε απλώς για ν' αποδείξει την "κοσμική" δύναμή του, να αυτοεπιβεβαιωθεί, όχι γιατί καιγόταν για τη μη αναγραφή του θρησκεύματος, γι' αυτό και μετά τις πέταξε στον κουβά -έτσι το εισπράττω εγώ) και ότι "ενέπνευσε τόσο πλήθος σε 10 χρόνια".
Ο ποιμένας οφείλει να εμπνέει τον καθένα προσωπικά, όχι το πλήθος, προς το βάθος: την ταπείνωση, τη μετάνοια, την αγάπη. Όχι προς τον διχασμό. Αυτός είχε την ικανότητα να εμπνέει αλλά και να διχάζει. Έκανε πολιτική, με τα γνωστά επακόλουθα. Και δεν τον άκουσα ποτέ να μιλάει γι' αυτό που κρύβεται πίσω από το προφανές. Γι' αυτό, και τον θεωρώ τον χειρότερο προκαθήμενο της Ελλ. Εκκλησίας των τελευταίων 50 χρόνων.
Και, δυστυχώς, τα πρότυπα της Εκκλησίας είναι πολύ διαφορετικά.
@Oldboy: Νομίζω πως διαπροσωπικές σχέσεις μπορείς να έχεις και με τους συναδέλφους στη δουλειά και μ' αυτούς που συναντάς στο δρόμο ή συνταξιδεύεις μαζί τους.
Και θεωρώ μεγάλο κίνδυνο για πολλούς την εικονική πραγματικότητα.
αλίμονο αν δεν ίσχυαν όλα όσα αναφέρουμε για τον Χ. για τα πρόσωπα-εικόνες που μνημονεύει ο hitek αλλά και τους χιλιάδες άλλους που η υπόσταση τους, λόγω έκθεσης και συμμετοχής τους στα μέσα και στην ποπ κουλτούρα, αποκτά αυτές τις ιδιότητες. Όμως κάθε μια εικόνα βασίζεται πάνω σε ένα πρόσωπο, ένα χαρακτήρα (τουλάχιστον στις περιπτώσεις που συζητάμε). Και είναι πολύ μεγάλη η συμμετοχή του κάθε προσώπου στο είδος της εικόνας και στη χρήση που το ίδιο το πρόσωπο, με τις επιλογές του και τη εν γένει στάση του, της προσδίδει. Αν κάτι μας έδειξε ο παπάς Χ. είναι ότι κινήθηκε περισσότερο στα όρια του πολιτικού-λαϊκού ήρωα-ποπ στάρ, παρά σε οτιδήποτε που έχει να κάνει με την υποτιθέμενη ταπεινότητα και αντίσταση στα φαινόμενα της "έκφυλης" αυτής εποχής, όπως συχνά ο ίδιος δήλωνε. Με λίγα λόγια ο Χ. χρησιμοποίησε τα μέσα και τα τρυκ της εποχής του για να προτάξει μια άρνηση της ίδιας της εποχής, της οποίας ο ίδιος υπήρξε, με τρόπο μοναδικό, ο απόλυτος εκφραστής. Ναι ακούγεται λίγο μακιαβελικό, αλλά κατά τη γνώμη μου, ο άγιος πατέρας ήξερε τον "ηγεμόνα" απέξω και ανακατωτά... Οι εικόνες είναι εκεί μαζί με τους ανθρώπους που τις δημιουργούν αλλά και τη μάζα που τις καταναλώνει - αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν επιδέχονται ανάλυσης και κριτικής για αυτό που η κάθε μια συμβολίζει ή προσπαθεί να συμβολίσει.
Oldboy πολύ ενδιαφέρον post. Ίσως όμως το πραγματικό θέμα που θέτεις είναι ο αναστοχασμός. Εξηγούμαι. Η τέχνη είναι μια μορφή αναστοχασμού πάνω στην ζωή. Αν προτιμάς η πρώτη παράγωγος της ζωής. Είναι σκέψη για την ζωή. (Έχει ενδιαφέρον μέχρι ποιου σημείου μπορεί να συνεχίσει η αλληλουχία αναστοχασμών αλλά είναι κουβέντα για μια άλλη φορά).
Τώρα η διαδικασία παραγωγισμού στα μαθηματικά με την διαδικασία αναστοχασμού είναι ανάλογες αλλά διαφέρουν σε ένα πολύ βασικό σημείο: Ο αναστοχασμός δημιουργεί αυτό που οι μαθηματικοί του χάους λένε feedback loop. Επηρεάζει το αντικείμενό του - την ίδια την ζωή.
Αυτό συμβαίνει με όλα τα ενδιαφέροντα ήδη αναστοχασμού όπως η τέχνη ή η ψυχανάλυση ή η εκπαιδευτική διαδικασία.
Έτσι δεν είμαι σίγουρος πως μπορεί κάποιος να διαχωρίσει αυστηρά την τέχνη από την ζωή.
Ίσως λοιπόν να είναι ψευτοδίλλημα το τέχνη ή ζωή. Ίσως το πραγματικό δίλλημα να είναι αληθινή τέχνη/ζωή και ψεύτικη τέχνη/ζωή.
Αληθινή τέχνη: αυτή που αγγίζει την ζωή, που την διαυγάζει που την ομορφαίνει που μας δίνει insight into the human condition.
Αληθινή ζωή: αυτή που είναι γεμάτη, ανοιχτή, που έχει όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση που δεν απειλεί αλλά που αγκαλιάζει τις άλλες ζωές και το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται.
Ψευτιά, ντροπή, φτήνια, λαϊκισμός, ευκολία, κλοπή, αυτό που παλιά λέγανε - κακώς ίσως - μη αντρίκια στάση.
Μας θυμίζει τίποτε;
Ίσως ο Χριστόδουλος - της Τέχνης και της Ζωής - να είχε λίγο και από τα δύο. Δεν ωφελούν συνήθως οι μανιχαϊστικές αντιλήψεις.
Τελικά όμως, καθένας από εμάς πρέπει να διαλέξει (δεν ήμαστε άραγε οι επιλογές μας;): Τι είχε περισσότερο; Αλήθεια ή Ψευτιά;
Ανάλογα, ας πάει να προσκυνήσει ή να ασχοληθεί με τα blog του.
Φιλε mao , οταν λες "χρησιμοποίησε τα μέσα και τα τρυκ της εποχής του για να προτάξει μια άρνηση της ίδιας της εποχής, της οποίας ο ίδιος υπήρξε, με τρόπο μοναδικό, ο απόλυτος εκφραστής" εχεις δικιο για τον τροπο που εκλεχτηκε πριν 10 χρονια . Χωρις τα "εκδοτικα συμφεροντα " που τον εσμπρωξαν αρκετα δεν θα μπορουσε να παρει τον θρονο. Οταν εκλεχτηκε ομως ακριβως αντιθετα κινηθηκε (κατι σαν τον Πουτιν που αφου ανελαβε απο τον Γιελτσιν αλλιως εδρασε απ'αυτα που περιμεναν να κανει ). Αυτος ο τροπος παλης εχει μεινει μονο ,να χρησιμοποιησεις δηλ το συστημα για να προσπαθησεις αργοτερα να το πληξεις . Αν ηθελε να το "παιζει" τον τελευταιο μηνα θα εμπαινε στο νοσοκομειο και θα ειχαμε "ιατρικες ανακοινωσεις " καθημερινες. Τωρα μπορει και να αισθανοταν τυψεις καθως εβλεπε το τελος του να πλησιαζει αλλα και αυτο μεγαλειο θα ηταν να μετανιωνε που "διχασε" οπως λετε τον Λαο . Αυτον τον Λαο που αλλοι ηγετες (βλεπε τους δυο τελευταιους "καταλληλοτερους") νυχθημερων τον διχασμο σκεφτονται πως θα φυτεψουν. Κανω λαθος?
hitek ένας μήνας "αξιοπρέπειας" δεν ακυρώνει 10 χρόνια αλαζονείας. Διαφωνώ απολύτως με υο πως χειρίστηκε τη θέση του μετά την εκλογή του και δεν με πείθει κανείς ότι ακόμα και τώρα δεν έπαιξε με την συμπόνοια όλων μας ώστε να τον θυμόμαστε ως ένα ταπεινό ήρωα. Όσο για τα ανακοινωθέντα, υπήρξαν καθημερινά με λεπτομέρειες για τις εξετάσεις αίματος και χορήγηση των φαρμάκων από τα ΜΜΕ - δεν χρειαζόταν γιατροί, είχε για νοσηλετυικό προσωπικό όλα τα μέσα ενημέρωσης, όπως κάθε ηγέτης στις μέρες μας. Το θέμα είναι ότι με την όλη στάση που είχε φροντίσει να έχει στραμμένη την προσοχή επάνω του. Και μόνο που τον αντιπαραθέτεις με δύο βρώμικους πολτικούς ηγέτες για να δείξεις ότι είναι διαφορετικός, αποδεικνύεις πόσο πολιτικός υπήρξε ενώ ξεχνάς ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένας ΠΑΠΑΣ με χρύσα ράσα.
mao , για σενα καλοι ανθρωποι δεν υπαρχουν αν καταλαβα καλα. Ολοι βρωμικοι και ολοι μεταχειριζονται τα παντα για την εικονα τους μονο. Και η ελπιδα μας?? - τι/ποιον προτεινεις?
Το παραδειγμα με τους 2 πολιτικους για τον τροπο που χειριστικαν το συστημα τους αναφερα, οχι για αντιπαραθεση. Αν δεν καταλαβαινεις τι γραφω δυστυχως μου θυμησεις τους πολιτικους στη TV που ασχετου ερωτησεως ο καθενας λεει το ποιημα του. i am sorry - που το τραβηξα τοσο πολυ . Old-boy "φτιαξε μας" με κατι εμπνευσμενο !!
Old boy,
νομίζω ότι είσαι άδικος. Ναι μεν όσα λες για την τέχνη και τη ζωή ισχύουν, και αντιλαμβάνομαι πως μπορείς να ταυτιστείς και να γνωρίσεις περισσότερο μία ηρωίδα μυθιστορήματος από έναν πραγματικό άνθρωπο, αλλά όταν γράφεις για τον άνθρωπο πρέπει να γράψεις για τον άνθρωπο, διαφορετικά μη γράψεις καθόλου. Όπως όταν γράφεις για την ηρωίδα, γράφεις γι' αυτήν και μόνο, έτσι θα πρέπει να είναι κι όταν γράφεις για έναν άνθρωπο.
Τώρα, βέβαια και δεν τον γνώριζες τον θανόντα, όπως οι περισσότεροι εξ ημών, που γράφουμε στο ιστολόγιό σου. Ωστόσο, από τη στιγμή που αποφασίζεις να γράψεις μία νεκρολογία, κι όχι απλώς να "επωφεληθείς" του θανάτου, για να γράψεις άλλο ένα ποστ, τότε πρέπει να τον δεις ως δήμοσιο πρόσωπο. Δεν ασχολήθηκες όσο ζούσε, πάσο. Μην γράψεις. Μην γράφεις απλώς επειδή είναι στα κανάλια και στις εφημερίδες. Μας έχεις συνηθίσει σε μία πιο εκλεκτική και ποιητική προσέγγιση της πραγματικότητας μας (αν και με τη Ζαχοπουλιάδα οφείλω να αναγνωρίσω ότι δεν σε ... αναγνωρίζω).
Αναφορικά με το δημόσιο πρόσωπο, θα μπορούσες να γράψεις κρίνοντας το έργο του και τις παραλείψεις του. Κι έκανε πολλά, και λάθη και σωστά. Δεν θα κάνω αντ' εσού την νεκρολογία, απλώς θα πω ότι ήταν ένας άνθρωπος με άποψη. Και σίγουρα θα τον θυμούνται κατά κάτι περισσότερο από τον προκάτοχό του.
Πάντα με αγάπη
Garine
hitek mallon den katalaves esy ti leo.. telos pantwn arketa kataxrastikame to xwro tou old boy... oso gi atin elpida pou psaxneis psakse prota ston kathrefti sou, an den vreis anarotisou ti ftaei, an vreis synexise kai sigoura min tin perimeneis apo politikous kai papades dioti tha perimeneis kairo..
Garine, αφού θες άλλης τάξης κείμενο, κοπυπαστάρω κάτι ελαφρώς παλιότερο:
Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται
Πέθανε μόνος και ξεχασμένος ο ηθοποιός Αλέξης Γκόλφης σε ηλικία πενήντα εννέα χρόνων, γνωστός από τον ρόλο του ως Μανωλιός/Χριστός στη θρυλική τηλεοπτική σειρά «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Το τραγικό είναι ότι από τον περασμένο Αύγουστο βρισκόταν στο νεκροτομείο, αλλά κανένας δεν βρέθηκε να τον αναζητήσει. Μόλις χθες το μεσημέρι αποκαλύφθηκε τελικά ότι ο Αλέξης Γκόλφης άφησε την τελευταία του πνοή γύρω στα μέσα Αυγούστου, στην πλατεία Κολιάτσου, όπου και ζούσε, σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο, ουσιαστικά άστεγος και ρακοσυλλέκτης.
-
Είναι τραγική η ιστορία του Αλέξη Γκόλφη, του Μανωλιού στο «Χριστός Ξανασταυρώνεται» του Βασίλη Γεωργιάδη, που άφησε εποχή στην κρατική τηλεόραση μεταξύ '75 και '76. Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούσε παραπαίοντας στο κέντρο της Αθήνας. Δεν άντεξε, φαίνεται, τους δυνατούς προβολείς. Και βρήκε παρηγοριά στο αλκοόλ και στις ουσίες.
-
Kαι η ιστορία πάντοτε θα επαναλαμβάνεται και θα ξαναεπαναλαμβάνεται και θα ξαναεπαναλαμβάνεται: ο Χριστός πάντοτε θα σταυρώνεται και θα ξανασταυρώνεται και θα ξανασταυρώνεται, πάντοτε μόνος, πάντοτε ρακένδυτος, πάντοτε εγκαταλελειμμένος, πάντοτε χλευασμένος, ενώ οι επί της γης εκπρόσωποι και διαμεσολαβητές του πάντοτε θα ευημερούν και θα ξαναευημερούν και θα ξαναευημερούν, όχι μόνο όταν είναι δυνατοί και υγιείς, αλλά και όταν είναι αδύναμοι και άρρωστοι, θα ευημερούν με την ξεχωριστή ιατρική φροντίδα, με την προτίμηση στα μοσχεύματα που θα αφαιρούν από κάποιον άλλον, με τις δημόσιες δαπάνες, με τα Μαϊάμι και τα βάις, με την αγάπη του λαού, με τους Τζούμες στο πλευρό τους, θα ευημερούν ακόμη και στο θάνατό τους, όταν οι θρήσκοι θα κλαίνε και οι μη θρήσκοι θα συγκινούνται μπροστά στο κοινό ανθρώπινο τέλος, τιμές παντού, δόξες παντού, λούσα παντού, ενώ τον Χριστό τον προσπερνούσες δίπλα σου στο δρόμο και έκανες μακριά γιατί βρώμαγε από την απλυσιά, γιατί σου ζήταγε ένα ευρώ, γιατί κατουρούσε στη γωνία, γιατί κοιμόταν στο πλατύσκαλο, γιατί έπινε, και μάλιστα έπινε χωρίς να ξέρει ότι θυσιάζεται για να σώσει την ανθρωπότητα, χωρίς η θυσία του να έχει τίποτα το ευγενικό, τίποτα το μεγαλειώδες, τίποτα που να τη δικαιώνει, παρά μόνο κάτι να την παρηγορεί, παρά μόνο την ελπίδα της πίστης ότι ο Χριστός που κάποτε υποδύθηκε ίσως και να υπάρχει στα αλήθεια, και την βεβαιότητα ότι αν πάντως υπάρχει βρίσκεται εκεί και δεν παραπαίει μόνος του, βρίσκεται πρώτα εκεί και μετά στο Μαϊάμι, αφού εκτός από την ανθρώπινη προτίμηση στα μοσχεύματα υπάρχει και Θεία προτίμηση στις ψυχές, και η προτίμηση αυτή πάει στις ψυχές που βασανίζονται, ακόμη κι αν βασανίζονται χωρίς αντικειμενικό λόγο αλλά από τους υποκειμενικούς τους δαίμονες.
Βάσκες, πολύ ενδιαφέρον σχόλιο.
Eπίσης, Garine, ξέρεις ότι δεν γράφω επειδή ένα θέμα είναι στην επικαιρότητα και «πρέπει» να γράψω για αυτό, όπως δεν γράφω για να προκαλέσω μπούγιο.
Για το δίπολο τέχνη/ζωή, ο Μ. Προυστ τα είπε πιο χοντρά από τον old-boy: πραγματικότητα είναι η τέχνη και όχι η ζωή. Όποιος έχει το χρόνο να διαβάσει τα οκτώ μυθιστορήματα του "αναζητώντας τον χαμένο χρόνο", μπορεί να μας εξηγήσει γιατί.
Τώρα μεταξύ Βριώνης και "Χριστόδουλου", η μεν πρώτη είναι ένα σημείο που δηλώνει την πλαστότητά του, ενώ ο δεύτερος σημείο που κραυγάζει την αυθεντικότητά του, ότι δηλαδή δεν είναι σημείο. Για την Βριώνη δεν τίθεται θέμα πειστικότητας ή ειλικρίνειας, για τον "Χριστόδουλο" είναι το άπαν. Αυτό που μοιράζεται αυτός που πείθεται από τον "Χ", με αυτόν που από τη γλώσσα του σώματός του ανακαλύπτει υστεροβουλία είναι ότι βλέπουν ως θέαμα, ως ρόλο που λέει ο old-boy. Για το ίδιο λόγο π.χ., τα παράπονά μας δεν θα πρέπει να απευθύνονται στον κύριο Καραμανλή ή τον κύριο Παπανδρέου, αλλά στους κυρίους κυρίους Λούλη και Σεφερτζή. Τα επί της ουσίας είναι ντεμοντέ γιατί είναι αντιθεαματικά.
...αντώνη θα πρόστεθα ότι το παράπονο μας ίσως θα έπρεπε να είναι η παντοδυναμία των Λούλη και Σεφερτζή και ίσως έτσι να αγγίζαμε κάτι από την ουσία..
@αντώνη: Δεν νομίζω ότι τη γλώσσα του σώματος μπορεί να τη διαμορφώσει κάποιος κ. Λούλης ή κ. Σεφερτζής, τουλάχιστον σε όσους δεν έχουν σπουδάσει υποκριτική.
Στα 99% των ανθρώπων κάτι τους ξεφεύγει και αποκαλύπτονται άθελά τους, βγαίνοντας έξω από τα πλαίσια του ρόλου τους. Κάπου κρυφογελά η αλήθεια της ζωής. Πόσοι όμως μπορούν να τη δούνε;
Γιατί -πώς να το κάνουμε;- δεν είναι όλα θέαμα.
Thiv, συμφωνώ στο ότι πάντα κάτι ξεφεύγει και κάνω και σχετική αναφορά στο ποστ.
thiv, εννοείται ότι αυτό που είδες στον Χ., το είδα κι εγώ, δε χρειάζεται δα να είσαι κανένας ειδικός. Λέω μόνο ότι δεν είσαι καλύτερος πολίτης αν είσαι καλύτερος γνώστης της γλώσσας του σώματος. Το κίβδηλο ή το πειστικό του προσώπου ανήκει στη σφαίρα του οικείου. Μπορεί να συμφωνούμε για τον Χριστόδουλο π.χ. αλλά μπορεί να διαφωνούσαμε για κάποιον άλλο, ας πούμε για τον Τσίπρα. Έ, αυτό αφορά την εικόνα και το θέαμα. Έχουμε καμμιά αμφιβολία ότι το παν την σήμερον ημέραν είναι η πειστικότητα (όχι για σένα ή για μένα, αλλά για όλους μαζί); Διαπιστώσεις είναι αυτά, όχι ηθική.
@αντώνη: "το παν την σήμερον ημέραν είναι η πειστικότητα".
Προς τα εκεί πάμε. Υπάρχουν όμως και πολλοί (μειοψηφία, βεβαίως) που ελάχιστα ή καθόλου ασχολούνται με την εικόνα και το θέαμα. Κι αλίμονο αν επιβληθεί η οργουελική ομοιομορφία σε όλους!
Προτιμώ πάντα όσους μένουν μακριά από τη δημοσιότητα, επικεντρωμένοι στην απλότητα και την αλήθεια της ζωής τους. Προτιμώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο.
αυτό το κάτι που "πάντα ξεφεύγει" τελικά ισχυροποιεί το ρόλο και τον κάνει μοναδικό. Ο ρόλος από μόνος του είναι ένα κενό κοστούμι (πρωθυπουργός, αρχιεπίσκοπος, μαλάκας). Η "αλήθεια της ζωής" ξεγλυστρά από τον ρόλο για να τον κάνει μοναδικό και τελικά να τον ολοκληρώσει και να τον κάνει θρίαμβο. Το θέαμα prevails.
Ωραίο το κείμενο, ολντ. Κάτι ανάλογο έχω γράψει κι εγώ παλαιότερα. Θα στο δείξω αν το βρω, γιατί με τόσες μετακομίσεις, το πιθανότερο είναι να έχει ξεμείνει σε κάνα ντεπό.
Επί της ουσίας, κάπου πρέπει να τελειώσει αυτή η μιζερολαγνεία. Έχω βαρεθεί ν' ακούω γι' όλους εκείνους τους ηθοποιούς και τραγουδιστές, που ενώ έφτασαν ψηλά, τελειώνουν μόνοι τη ζωή τους. Ποιός τους φταίει, ρε παλιόπαιδο; Εγώ; Εσύ; Ή οι λάθος επιλογές τους; Γιατί όταν τους ζάλιζαν τα φώτα της πασαρέλας απέρριπταν ότι τους ερχόταν γιατί ήταν λίγο γι'αυτούς. Και μένουν χωρίς σύντροφο. Και έπειτα τρώνε όλα τα λεφτά σε λίγο καιρό, και μέτα μένουν στον άσσο.
Και τι σχέση έχει αυτό με το θέμα της συζήτησης; Ωραίο, το τρικ με τον Χριστό που ξανασταυρώνεται και τον Χριστόδουλο που πέθανε. Αλλά εδώ καλείσαι (εάν καλείσαι) να κάνεις μια κριτική ενός δημόσιου προσώπου, εάν θέλεις. Κι έχεις πολλά υπέρ, και κατά να πεις. Κι αντ' αυτού, λες εμένα μ' ενδιαφέρουν οι φτωχοί και οι κατατρεγμένοι.
Τι κρίμα που οι φτωχοί δεν έχουν υπολογιστή να σε διαβάσουν.
Garine
Θα με διαβάσουν αναδρομικά όταν πιαστούνε και μπορέσουν να αποκτήσουν υπολογιστή και σύνδεση.
Όσο για την αποτίμηση των υπέρ και των κατά της θητείας του Χριστόδουλου, έγραψαν σε όλες τις εφημερίδες.
Εγώ γράφω τα δικά μου (όπου τα δικά μου είναι αυτά που με κεντρίζουν, την ώρα που με κεντρίζουν και όχι αυτά που πρέπει γιατί έτσι πρέπει).
Ναι, τα δικά σου υπέρ και κατά περιμέναμε.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home