Η τελευταία μέρα χωρίς συγγνώμη

«- Επιστρέφοντας σπίτι μετά την ηχογράφηση ή την πρόβα, ακούω τα νεότερα της υπόθεσης Ζαχόπουλου και σκέφτομαι ότι...

- «Μία από τις λυτρωτικές επιδράσεις της τέχνης είναι ότι στηρίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (φαντάζομαι επειδή κάνει πιο οικείο το μυστήριο της ύπαρξης). Αντίθετα, τα πολιτικά συστήματα εξουσίας -δεν συμπεριλαμβάνω τον αναρχισμό- στην προσπάθειά τους να κατοχυρώσουν και διαιωνίσουν την κυριαρχία τους, επιτίθενται στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, γνωρίζοντας ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να καθυποτάξουν τους πολίτες. Ένας άνθρωπος που ντρέπεται για τον εαυτό του, που φοβάται και συρρικνώνεται, θα είναι πάντα υπάκουος» ».

Χθες ήρθε στην πόλη η «Εξιλέωση», απόψε την ακολουθούν ο Σαββόπουλος με τον Παπακωνσταντίνου.
Δεν ξέρω τι θα βγάλει η συνεργασία τους. Συνήθως η μεγάλη τέχνη δεν έρχεται κατόπιν παραγγελίας. Η επιτυχία των συνεργασιών δεν είναι ζήτημα αθροίσματος μεγεθών όσο χημείας, παντρέματος ή και συγκυρίας. Είτε όμως βγάλει κάτι που θα μείνει είτε όχι, δεν έχει και τόση τελικά σημασία. Περισσότερη σημασία έχει ότι θα βρίσκονται δίπλα - δίπλα στην ίδια σκηνή: οι δυο σημαντικότεροι, οι δυο μεγαλύτεροι.

Την «Εξιλέωση» τη διάβασα πρόσφατα. Την τελείωσα πριν λίγες βδομάδες. Από τότε περιμένω να την δω για να γράψω για αυτήν, βιβλίο και ταινία. Κι ενώ όλον αυτόν τον καιρό στριφογυρνάει στο μυαλό μου, μόνο σήμερα -μια μέρα πριν την δω δηλαδή- συνειδητοποίησα ότι περισσότερο απ' όλα περιμένω να προσφέρω στη Βριώνη την πολυπόθητη εξιλέωσή της.

Αύριο το βράδυ, Βριώνη.

Ετοιμάσου για άφεση αμαρτιών.

Κάνε υπομονή μια μέρα ακόμη.

Έκανες μια ζωή.

Μια μέρα ακόμη.

Για να αρχίσουμε να βγαίνουμε λίγο λίγο από τον ανεμοστρόβιλο της αναξιοπρέπειας του τελευταίου καιρού, για να αρχίσουμε να ξεφεύγουμε ξανά από την πραγματικότητα, από την εξουσία της πραγματικότητας, της πραγματικότητας που παγιδεύεται κρυφά σε εικόνα και ήχο, προκειμένου να αρχίσουμε να ξαναμπαίνουμε στην μη πραγματικότητα, στην επεξεργασμένη ευαισθησία που γίνεται φανερά εικόνα και ήχος, εκεί όπου η μόνη παγίδα κι η μόνη απάτη είναι η αυταπάτη ότι ακούγοντας ένα τραγούδι, βλέποντας μια ταινία ή διαβάζοντας ένα βιβλίο είσαι τμήμα της ομορφιάς του καλλιτέχνη, είσαι κάτι παραπάνω από απλός δέκτης και μάρτυράς της, είσαι συμπομπός της, είσαι ενεργό τμήμα της.

Δεν είσαι, αλλά δεν σε στεναχωρεί και τόσο.

Γιατί χρωστάς στη Βριώνη μια συγχώρεση και στον Διονύση και στον Θανάση ένα ακόμη ευχαριστώ.