Εξιλέωση
Αγαπητή Βριώνη,
πριν ξεκινήσω να σου γράψω όσα θέλω, για να μην κάνω κι εγώ κάτι ασυγχώρητο όπως εσύ (αφού όποιος καταστρέφει μέρος της μαγείας ενός έργου τέχνης είναι πραγματικά υπεράνω εξιλέωσης), πρέπει να προειδοποιήσω ότι όποιος συνεχίσει να διαβάζει και δεν έχει διαβάσει την «Εξιλέωση» ως βιβλίο ή δεν την έχει δει ως ταινία, κακώς θα συνεχίσει, γιατί θα πληροφορηθεί το τέλος της. Γράφεις, καλή μου Βριώνη: «Το πρόβλημα αυτά τα πενήντα εννέα χρόνια ήταν το εξής: πώς μπορεί να βρει την εξιλέωση μια μυθιστοριογράφος όταν, με την απόλυτη εξουσία να αποφασίζει τι θα γίνει, έχει ταυτόχρονα τη θέση του Θεού; Δεν υπάρχει κανείς, ούτε άνθρωπος ούτε ανώτερη δύναμη, για να λογοδοτήσει, να συμβιβαστεί ή να ζητήσει συγχώρεση. Δεν υπάρχει τίποτα έξω από αυτήν. Στην φαντασία της θέτει τα όρια και τους όρους. Για τον Θεό και για τους μυθιστοριογράφους (ακόμη κι αν είναι άθεοι) εξιλέωση δεν υπάρχει».
Ενώ λοιπόν, Βριώνη, η αδελφή σου κι ο αγαπημένος της σκοτώθηκαν στον πόλεμο, αποφάσισες τελικά να τους κρατήσεις στη ζωή «χαρίζοντας τους την ευτυχία», αλλά χωρίς να είσαι «τόσο ιδιοτελής ώστε να τους βάλεις να σε συγχωρήσουν». Το πρόβλημα όμως, Βριώνη, είναι ότι κακώς γυρεύεις την εξιλέωσή σου στο χαρτί, κακώς τιμωρείς τον εαυτό σου στο χαρτί βάζοντάς τους να μην σε συγχωρούν, κακώς νιώθεις ενοχές που τους αφήνεις να ζήσουν στο χαρτί.
Οι τύψεις σε τυφλώνουν, Βριώνη, οι τύψεις σε τύφλωσαν κι έζησες μια ζωή τυφλή. Είναι δυνατό να μην κατάλαβες, είναι δυνατόν να μην πέρασε ποτέ από το νου σου, ότι μπορεί να τους στέρησες πολλά, αλλά τους πρόσφερες σε αντάλλαγμα κάτι πραγματικά ανεκτίμητο;
Βριώνη, νόμιζες -και πώς να μην το νομίσεις άλλωστε, ποιός στην θέση σου δεν θα νόμιζε το ίδιο;- ότι είδες τον Ρόμπι να βιάζει την ξαδέλφη σου. Και εξαιτίας της μαρτυρίας σου ο Ρόμπι μπήκε φυλακή. Κι έμεινε τέσσερα χρόνια. Θα έμενε παραπάνω, αλλά ήρθε ο πόλεμος.
Και πήγε στην Γαλλία να πολεμήσει. Και πέθανε από σηψαιμία στους αμμόλοφους του Μπρε την 1η Ιουνίου 1940 (αλήθεια, Βριώνη, είδες το αριστουργηματικό μονόπλανο της Δουνκέρκης;). Και η Σεσίλια, η αδελφή σου, πέθανε κι αυτή λίγους μήνες αργότερα στους βομβαρδισμούς του Λονδίνου. Και έτσι, Βριώνη, λόγω της ψεύτικης μαρτυρίας σου (μάλλον όχι της ψεύτικης, της μαρτυρίας που μπορεί να μην ανταποκρινόταν στην αντικειμενική αλήθεια, ανταποκρινόταν όμως στην υποκειμενική σου αλήθεια, στην αλήθεια της καλπάζουσας εφηβικής συγγραφικής φαντασίας σου) η Σεσίλια και ο Ρόμπι έζησαν μαζί μόνο ελάχιστες στιγμές στη βιβλιοθήκη όταν έκαναν έρωτα πρώτη και τελευταία φορά -που κι εκεί στην μέση τους έκοψες-, έζησαν μαζί μόνο μισή ώρα σε ένα καφέ στο Λονδίνο, πριν παρουσιαστεί ο Ρόμπι στην μονάδα του. Λίγες ερωτικές στιγμές, ένα μισάωρο και γράμματα - γράμματα πολλά.
Κι εσύ, Βριώνη, έχεις τύψεις.
Που τους στέρησες την ευτυχία.
Και που το ξέρεις, Βριώνη;
Που το ξέρεις ότι δεν τους στέρησες την δυστυχία; Την διάψευση; Την φθορά; Την απομάγευση; Τον κυνισμό; Το μια μέρα να μην σημαίνει απολύτως τίποτε ο ένας για τον άλλο;
Πέτυχες έναν έρωτα στην έκρηξή του και τον έκοψες την στιγμή της έκρηξης.
Πως να μη μείνει φουντωμένος μετά ως όραμα, ως ρομαντισμός;
Πως;
Βριώνη μου, το 1940 σκοτώθηκαν στον πόλεμο ένας απόλυτα ερωτευμένος άντρας και μια απόλυτα ερωτευμένη γυναίκα: χάρη σε σένα.
Βριώνη μου, ο Ρόμπι και η Σεσίλια αξιώθηκαν το απόλυτο: χάρη σε σένα.
Βριώνη μου, στερώντας τον Ρόμπι και την Σεσίλια από την εκπλήρωση του έρωτά τους, τους χάρισες τον ανεπανάληπτο έρωτά τους.
Βριώνη μου, δεν τους χάρισες την ευτυχία με το ψέμμα του βιβλίου σου.
Βριώνη μου, τους χάρισες την ευτυχία (την ευτυχία ως κάψιμο, ως προσδοκία, ως πόνο έρωτα, ως απτό ιδανικό) με την αλήθεια της ζωής τους.
Βριώνη μου, ποιός άλλος μπορεί να ισχυριστεί ότι θυμάται κάθε στιγμή που πέρασε με την αγαπημένη του; Η σπάνη, η έλλειψη, επεμβαίνει καταλυτικά στον κοινό χρόνο, αποσπώντας τον από την επικράτεια της πραγματικότητας και μεταφέροντας τον στην επικράτεια του μύθου, καθώς όλα εντός του πάλλονται, ό,τι περικλείει σημαίνει, ό,τι συμβαίνει στη διάρκειά του βράζει: όταν με τον άλλο έχεις μόνο το απειροελάχιστο, αυτό το απειροελάχιστο είναι τόσο πυκνό που διαστέλλει τον χρόνο και τον νικά, αφού διαρκεί και διαρκεί και διαρκεί.
Βριώνη μου, ο Ρόμπι και η Σεσίλια έζησαν πέντε χρόνια μέσα στον έρωτα και μέσα στον έρωτα πέθαναν.
Βριώνη μου, ο Ρόμπι και η Σεσίλια έζησαν πέντε χρόνια μέσα στον έρωτα και μέσα στον έρωτα πέθαναν.
Χάρη σε σένα.
posted by Old Boy @ 2:00 π.μ.
43 comments
43 Comments:
καλημέρα old-boy. Δεν διάβασα το πόστ σου. Αλλά είμαστε ξύπνιοι και οι δύο στις 5 το πρωϊ. Μια καλημέρα ίσως έχει νόημα.
ή όχι;
Εκπληκτικά χοντροκέφαλο κείμενο.
"μπορεί να τους στέρησες πολλά, αλλά τους πρόσφερες σε αντάλλαγμα κάτι πραγματικά ανεκτίμητο"
Είσαι διατεθειμένος εσύ να πας φυλακή 4 χρόνια, να καταστραφεί η καριέρα σου, να χωρίσεις από την *τώρα* αγαπημένη σου, για να σου χαρίσει ένας άγνωστος (αλλά ταλαντούχος) συγγραφέας τον έρωτα, τις λύπες, τις χαρές, που θα ζούσες 4 χρόνια στην πράξη, να στις χαρίσει στο χαρτί;
Είσαι σοβαρός;
Η Βριώνη ό,τι χάρισε, το χάρισε σε σένα, εγωπαθή blogger, που διάβασες το βιβλίο "της", όχι στην πεθαμένη αδελφή της και τον αδικημένο και πεθαμένο από τις κακουχίες Ρόμπι.
Άσχετος
ΥΓ Αντιστέκομαι στην παρόρμηση να σχολιάσω τα περί "αντικειμενικής" και μη...αντικειμενικής αλλά "δικής της" αλήθειας... πέραν ενός: το βιβλίο δεν είναι Ρασομόν, και το ποιά είναι η αλήθεια είναι σαφέστατο.
θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω με την θέση του κειμένου σου (σίγουρα πιο ευγενικά από τον προηγούμενο ανώνυμο σχολιαστή).
Ο έρωτας πρέπει να αφεθεί να κάνει τον κύκλο του, να φτάσει στην κορύφωσή του και αν έχει την αναγκαία δύναμη να εκτοξευτεί από εκεί σε άλλο επίπεδο. Όλοι ξέρουμε ότι ο έρωτας τελειώνει κάποια στιγμή, το ζητούμενο είναι να καταφέρει να εξελιχθεί σε κάτι άλλο, ανώτερο, που καλύπτει τις ανάγκες των δύο εμπλεκομένων.
Ακόμη όμως και αν δεν συμβεί αυτό, είναι αναγκαίο να κάνει τον κύκλο του, για να μπορέσει κάποιος να πει, "το έζησα, τελείωσε, τώρα προχωράω παρακάτω". Αυτό είναι η ζωή.
Για να πω την αλήθεια, στεναχωρήθηκα για τους ήρωες του βιβλίου-ταινίας. Έζησαν μόνο μία στιγμή (και αυτή ίσως μισή) του έρωτά τους και δεν μπόρεσαν να εξακριβώσουν αν αυτό ήταν όλο ή εάν υπήρχε κάτι περισσότερο από πίσω της. Καλά κάνει η Βρυώνη και έχει τύψεις. Τους στέρησε αυτήν την επιλογή.
Συγνώμη για το σεντόνι, και ευχαριστώ για την υπομονή.
υ.γ. συμφωνώ πάντως με όσα γράφεις για την υποκειμενική αλήθεια.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Θα συμφωνούσα με το κείμενο αν ο έρωτας των δύο αυτών ανθρώπων "διακόπτονταν" και ίσως έτσι παρέμενε έρωτας, με όλη την σημασία του όρου, από αιτίες έξω απ' τον ανθρώπινο παράγοντα και εννοώ ενός ανθρώπου "μοιραίου" (άλλωστε όλα είναι άνθρωπος)... πόσο μάλλον αυτός ο άνθρωπος να έχει πει το μοιραίο ψέμα... σίγουρα δίνεις μια άλλη διάσταση αλλά η δική σου εξιλέωση βασίζεται στον ρομαντισμό... θα την δεχόμουν αυτήν αν σε αυτήν συνέβαλαν και οι δυό εραστές-θύματα... αν μπορούσαμε να διαβάσουμε την τελευταία σκέψη πριν τον θάνατο των δύο εραστών ίσως θα ήταν καταγεγραμμένο αυτό που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, μια πίκρα και ένας πόνος που δεν έχει την γεύση του έρωτα πια αλλά της αδικίας και του παραπόνου...η συγγραφέας αποζητά, πιστεύω, την εξιλέωση για το μοιραίο ψέμα για το ότι αποφάσισε εκείνη γι αυτούς ενώ δεν είχε κανένα τέτοιο δικαίωμα, κανείς δεν έχει,κι αυτή η εξιλέωση είναι ανέφικτη χωρίς αυτούς που αδίκησες...
"Μάχες" υποκειμενικών αληθειών..Της δικής και της Βριώνη.
Και η τρίτη υποκειμενική αλήθεια,πού είναι; Η αλήθεια των ερωτευμένων;Προφανώς,οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και εμπλεκόμενοι θα είχαν να πουν κάτι άλλο,που η φαντασί ενδεχομένως και της συγγραφέως και η δική σου να μην το περιλαμβάνουν..
Δυστυχώς το κουσούρι να κρίνουμε όλοι μας ως Θεοί,το 'χουμε το γμμν!
Καλή σου μέρα:)
Εεε, κάτι έχω πάθει, μάλλον oldboyντίαση πρέπει να είναι: βρίσκω θαυμάσιο που μπορείς και βλέπεις κάθε θέμα και από μιαν "άλλη πλευρά"!
Το Βρυωνη γιατι το γραφεις Βριωνη; Δεν λεμε πχ Ομερ Βριωνης αλλα Βρυωνης, ο βρυπαν δεν ειναι επισης Βριωνης (βεβαια δεν ειναι ουτε κ' Ομερ) αλλα Βρυωνης.
Ακολουθει αυτοκριτικη:
Τετοια αστειακια τα πουλαγανε μαζι με τις κολενιες, 2 δρχ εκαστο. Το ξερω οτι ειναι φθηνο αλλα πεφτω χαμηλα για να ανεβει ΜΟΠ (Μεσος Ορος Ποιοτητας) των ποστ.
Urfurslaag, μια καλημέρα είναι αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω :)
Aνώνυμε, χοντροκέφαλο δεν είναι το κείμενο, χοντροκέφαλος είσαι εσύ. Αν έχεις διαβάσει το βιβλίο το τι είναι σαφέστατη αλήθεια και το τι όχι παίζει. Διαβάζω ας πούμε κριτικές της ταινίας ότι η Βριώνη είπε ψέμματα επειδή ήταν ερωτευμένη με τον Ρόμπι. Ενώ το βιβλίο λέει ότι ο Ρόμπι ήταν που είχε δώσει αυτή την εξήγηση για τα κίνητρα της Βριώνης, ενώ η Βριώνη είχε απλά στα 11 της μια ιδέα ότι της άρεσε ο Ρόμπι που την ξέχασε αμέσως. Όσο για τον βιασμό κι αυτό που λέω είναι σαφέστατο, άλλο αν εσύ αδυνατείς να το καταλάβεις. Εν πάση περιπτώσει δεν με ενοχλεί να διαφωνείς με το ποστ, λογικό είναι, με ενοχλεί ότι έχω μέσα μου το βιβλίο κάνα μήνα τώρα, περιμένω να γράψω για αυτό και την ταινία, εισράττω ομορφιά και συγκίνηση από το βιβλίο και την ταινία, γράφω και ο ίδιος με συγκίνηση και μπαίνεις όχι για να διαφωνήσεις απλά αλλά για να μιλήσεις με αυτό το στυλ. Λες και συζητάμε για τον Καμπουράκη. Για τον Μακ Γιούαν συζητάμε και το στυλ σου μου γαμάει τη διάθεση.
Και δεν καταλαβαίνεις καν τι γράφω. Δεν λέω ότι τους χάρισε στο χαρτί οτιδήποτε. Λέω ότι τους χάρισε στη ζωή κάτι.
Και το λέω ως παρηγορητικό λόγο στη Βριώνη.
Και το βιβλίο μιλάει μεταξύ των άλλων για το πως το ίδιο γεγονός μπορεί να ειδωθεί από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Και μια διαφορετική οπτική γωνία δίνω.
Η Βριώνη μόλις έχει δει τη σκηνή στο σιντριβάνι «Περιμένοντας να γυρίσουν τα ξαδέλφια της σκέφτηκε πως μπορούσε να γράψει μια σκηνή σαν αυτή στο σιντριβάνι, με έναν κρυμμένο παρατηρητή, σαν την ίδια. Ήθελε να τρέξει στο δωμάτιό της, να πάρει ένα καθαρό μπλοκ με ριγέ χαρτί και την καλή της πένα. Έβλεπε σχεδόν τις απλές προτάσεις, τα σύμβολα της τηλεπάθειας, να μαζεύονται και να ξετυλίγονται από την άκρη της πένας. Θα έγραφε τη σκηνή τρεις φορές από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες ... Οι άνθρωποι δεν είναι δυστυχισμένοι μόνο από την κακία και την πανουργία, αλλά και από τη σύγχυση και την παρανόηση».
«Καταλάβαινε ακόμη πως η σημασία όσως πραγματικά συνέβησαν οφειλόταν στο δημοσιευμένο έργο της και δεν υπήρχε ανεξάρτητα από αυτό».
Ανώνυμε, την Βριώνη την γράφω έτσι (όπως επίσης δεν την γράφω Μπριόνι ή Μπραϊόνι) γιατί έτσι την έμαθα από το βιβλίο. Για τον Vrypan θα γράψω ξεχωριστό ποστ (σε συνδυασμό με τον Ομέρ Βρυώνη) :)
Jimmy Rose, συμφωνώ ότι αυτό που περιγράφεις είναι ζωή. Η Βριώνη τους την στέρησε (σε συνεργασία με τον πόλεμο), αλλά τους έδωσε σε αντάλλαγμα έναν άφθαρτο, ιδεατό, ανίκητο έρωτα.
Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, ούτε το βιβλίο ούτε την ταινία και μ'αρέσει που (όπως λέει κι η lemon) βλέπεις τα πράγματα πάντα από μιά άλλη old-boy-ιακή πλευρά.
Εγώ τσαντίστηκα όμως με την Βριόνη, τσαντίστηκα γιατί είναι δικαίωμα κάθε ερωτευμένου να διαψευστεί οικτρά από την αδυσώπητη αλήθεια της καθημερινότητας του έρωτα πού γίνεται συνήθεια, θάνατος και τέλος. Κι εκείνη τους χάρισε, σαν θεός, την ευτυχία και το ιδανικό (που λες κι εσύ) ενώ εκείνοι δεν την ήθελαν. Εκείνοι ήθελαν να κάνουν έρωτα ανενόχλητοι, ήθελαν μετα να είναι μαζί και μετα να fall out of love like the rest of us. Ποιός της εκχώρησε τις god-like qualities της Βριόνης, να χαρίζει την ιδανική αγάπη δεξιά κι αριστερά? Ποιός χρειάζεται αυτό το ιδανικό, όταν του στερείς την αλήθεια?
Λαιδη (Α)ν(τζελα),
Οπως αναφερε ο δ/ντης συνταξης του παροντος μπλογκ, το Βριώνη γραφεται με ω κ' οχι με ο. Παρακαλω να συνταχθεις με την επιλογη της συνταξης γιατι αλλιως θα επελθει Βαβριωνια (κατα το Βαβυλωνια για τους αστοιχειωτους)
Καπως πιο σοβαρα τωρα, η σκηνη με το "φιλαω το ιδρωμενο κ' υγρο μουνακι σου" ειναι μεσα στο φιλμ; Ειναι κ' το μουνακι μες στο φιλμ ή παλι μονο λογια, λογια, λογια;
Αμφιβάλλω εάν θα δω την ταινία -- σκυλομετάνιωσα που διάβασα το βιβλίο...
αν είναι να δω έναν ματαιωμένοέρωτα, προτιμώ την Casablanca.. που έχει και καταπληκτικό τραγούδι
(αλλά θα προτιμήσω φυσικά το Amelie)
Θα απαντησει κανα μουνακι στην ερωτηση μου;
(Σημερα παιδια εχω πεσει πολυ χαμηλα. Θετε το εν λογω εργο, θετε η περιρρεουσα - αλλα κ' η Περη-ρεουσα / ε μα δεν παιζομαι σημερα / ατμοσφαιρα με τις πιπες του Ζαχο, ολο αστεια με σεξουαλικα υποννουμενα μου'ρχεται να κανω). Ζητω συγγνωμη που δεν βανω το nomme de blog μου αλλα (γενικα) ειμαι (σχετικα) σοβαρος ποστερ, με μια φημη (στα εγχωρια ιντερνετς) κ' ενα (απαιτητικο) ακροατηριο. Αμα με παρουν χαμπαρι να λεω τετοια, θα με αποκυρηξουν.
Σε τι εξυπηρετεί αυτή η διπροσωπία; Πόσο σοβαρός μπορεί να είναι ένας που επί της ουσίας δειλιάζει και ντρέπεται για τη φαιδρή πλευρά του;
Πώς μπορείς να απαιτείς και απάντηση στο ερώτημά σου; Ανώνυμε...
@η ψυχη μου το ξερει
Εχεις δικιο. Ειμαι λοιπον ο γνωστος ποστερ με το ψευδωνυμο η ψωλη μου το ξερει.
(Χαμηλα ξε-χαμηλα εξακολουθω να σολαρω σημερις)
Το ευτύχημα είναι ότι έχεις επίγνωση του ξεπεσμού σου.Επίγνωση της λύπησης που προκαλείς δεν έχεις, δυστυχώς!
Αλλά,όσο και να κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία σου,την λύπηση δεν την εισπράττει ο "Ανώνυμος" αλλά εσύ.Αυτός που είσαι!
Είσαι τυχερός,γιατί οι απόκριες πλησιάζουν κι έτσι θα έχεις τη χαρά να φοράς μάσκες και να κυκλοφορείς έξω χωρίς να ντρέπεσαι γι'αυτό..
Τι αλλο να πω, με εκανες τσιμπουκι...
(Ξεκινησα απο τα χαμηλα σημερις αλλα ανεβαινω σταδιακα).
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Παιδια ζητω συγγνωμη αμα γαμησα το ποστ κ' τα εκανα ολα μουνι.
Υποσχομαι να μην πεταχτω παλι σαν την πουτσα - παρακαλω συνεχιστε την συζητηση σας. Αρκετα μαλακιστηκα.
(Αχχχ, κατι τετοια ποστ με κανουν να νιωθω περηφανος για αυτο που ειμαι, δλδ ενας πανεξυπνος πουτσαρας).
Ευτυχώς ανώνυμε που σου λες καμιά καλή κουβέντα, γιατί ποιος άλλος θα σου πει.
Αριστουργηματικό μονόπλανο στην παραλία; Εμένα εφετζίδικο μου φάνηκε (κάτι από το οποίο γενικώς έπασχε η σκηνοθεσία της ταινίας). Και, εν πάσει περιπτώσει, ο τύπος δεν είναι ο Φελλίνι.
Όλα τα λεφτά η σκηνή με τη Βανέσα Ρεντγκρέϊβ στο τέλος. Επίσης η σκηνή που η Μπρέντα Μπλέθιν επιτίθεται σαν λέαινα στο περιπολικό που παίρνει το γιο της.
"Για τον Θεό και για τους μυθιστοριογράφους (ακόμη κι αν είναι άθεοι) εξιλέωση δεν υπάρχει"
Αυτό, δίνει και το ετεροβαρές του τίτλου. Εδώ δεν έχουμε εξιλέωση Εχουμε το φόβο του θανάτου μιας άθεης που σκέφτεται πως ίσως και να υπάρχει θεός. Δε συγχωρείται από αυτούς που έβλαψ, αλλά από τον ίδιο της τον εαυτό. Και συγχώρα με ολντ μπόι, εγώ δεν μπόρεσα να βρω ίχνος συμπάθειας γι αυτή τη γυναίκα. Το 21ο και τελευταίο της βιβλίο ήταν η "εξιλέωσή" της. Οσο για τη μεταφορά, την αναγωγή του ματαιωμένου έξωθεν έρωτα σε έρωτα απώλειας, δια της βίαιης διακοπής του, δεν θα παρηγορούσα την Βριώνη.
Θα της έλεγα ότι εκεί που ευτυχούνε τα χαρτιά και οι διηγήσεις, δυστυχούνε οι άνθρωποι. Και θα της άστραφτα και έναν φούσκο, κάτι που κανείς δεν έκανε.
Οχι οχι, με συγχωρείτε, με καμία οπτική δε μπορώ να δω ως αναγωγή σε μείζον πάθος εντός φαντασίας, τη διακοπή της αληθινής ζωής. Αυτό είναι ψεύτικος πόθος. Θα προτιμούσα να φάω τη βιοχλαπάτσα της απομάγευσης από το να γίνω χάρτινος ήρωας.
Κι όλα ατα, γιατί ένα 13χρονο βλαμμένο είδε ότι ο τύπος ήθελε να γλύψει το μουνί της αδερφής της. Απο εκεί ξεκίνησε η τρέλα της. Αν είχε διαβάσει "ω, αγαπητή Σεσίλια, πόσο άδολα αγαπώ το στιλπνό σας δέρμα", θα τους είχε σιγοντάρει. Αλλά της χάλασε ο ρομαντισμός.
ΜΟΥΝΙ ΡΕ. ΜΟΥ-ΝΙ.
Σιχτιρ, με τσατισε αυτό το έργο.
Καμιά συμπαθεια για Βριώνες, συμπαθα με εσύ όμως.
Niemandsrose, υπάρχουν από την μία ποστ όπου σχολιάζω ζητήματα επικαιρότητας και όπου λέω ευθέως ή ειρωνικά αυτό που θέλω να πω και που πάντως αυτό που λέω είναι 100% η άποψή μου πάνω στο σχολιαζόμενο ζήτημα και υπάρχουν από την άλλη ποστ όπου αυτό που θα γράψω δεν είναι ντε και καλά μια παγιωμένη άποψή μου πάνω σε ένα ζήτημα, αλλά μια οπτική γωνία που αφορά το εκάστοτε ποστ.
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκει και το ποστ της Βριώνης: έχω διαβάσει το βιβλίο εδώ και κάτι βδομάδες, περιμένω να δω και την ταινία να γράψω και για τα δύο και δεν έχω ιδέα για το τι θα γράψω. Ένα πράγμα ξέρω: ότι σε αντίθεση με τον Σραόσα το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ και θέλω οπωσδήποτε να γράψω για αυτό. Μπορώ να το πιάσω από διάφορες πλευρές. Δεν ξέρω από ποια. Και ξαφνικά, την παραμονή που θα δω την ταινία, μου έρχεται η ιδέα να εξιλεώσω την Βριώνη. Γράφοντας λοιπόν το ποστ παίρνω την αρχική ιδέα και την τραβάω μέχρι υπερβολής στα άκρα της.
Το ποστ μου θέλει να συγχωρέσει την Βριώνη: αυτή είναι η αλήθειά του, αυτήν την αλήθεια υπερασπίζεται, αυτόν τον σκοπό επιδιώκει.
Το τι πίστευε ο Αντρε Γκορζ ή το τι πιστεύω εγώ, μπορεί να έχει σχέση με την κουβέντα, αλλά μπορεί και όχι.
Είδα μια γυναίκα που έζησε μια ζωή μέσα στην ενοχή εξαιτίας ενός λάθους που διέπραξε επειδή ήθελε να προστατεύσει την αδελφή της, είδα μια γυναίκα που δεν κατηγόρησε ούτε τον πόλεμο που τους σκότωσε τόσο νέους ούτε την ξαδέλφη της που ΗΞΕΡΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΙ ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΠΕ σε αντίθεση με εκείνη που ΝΟΜΙΖΕ ΟΤΙ ΗΞΕΡΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ αλλά δεν την ήξερε όλη και αντικατέστησε ένα τμήμα της με την εικασία της, είδα μια γυναίκα που δεν πρόλαβε να συγχωρεθεί ποτέ.
Είδα μια γυναίκα που και στο βιβλίο μέσα στο βιβλίο και στο βιβλίο και στην ταινία παραμένει χωρίς συγγνώμη.
Κι αποφάσισα να την συγχωρήσω με ένα ποστ.
Προς τι τα κεφαλαία; Είναι κανείς "κουφός"; Την επόμενη φορά να δώσει σαφείς συντεταγμένες μη και ξεφύγει κανείς εκτός θέματος.
Με τσάτισε τόσο, που επανέρχομαι (συγνώμη..)
Λες:
Η σπάνη, η έλλειψη, επεμβαίνει καταλυτικά στον κοινό χρόνο, αποσπώντας τον από την επικράτεια της πραγματικότητας και μεταφέροντας τον στην επικράτεια του μύθου, καθώς όλα εντός του πάλλονται, ό,τι περικλείει σημαίνει, ό,τι συμβαίνει στη διάρκειά του βράζει: όταν με τον άλλο έχεις μόνο το απειροελάχιστο, αυτό το απειροελάχιστο είναι τόσο πυκνό που διαστέλλει τον χρόνο και τον νικά, αφού διαρκεί και διαρκεί και διαρκεί.
Βριώνη μου, ο Ρόμπι και η Σεσίλια έζησαν πέντε χρόνια μέσα στον έρωτα και μέσα στον έρωτα πέθαναν.
Χάρη σε σένα.
Λέω: εξαίρετη σκέψη, πυκνή,αληθινή. Πράγματι, η ματαίωση, η εκκρεμμότητα, το εμπόδιο, κάνουν τις στιγμές να διαρκούν και να νικάνε τα χρόνια. Η μνήμη γίνεται ενεστώσα και μέλλουσα. Οντως μπορεί να ζει κανείς με το ψίχουλο μιας αλησμόνητης στιγμής για δεκαετίες, αν αυτή η στιγμή ήταν σαν της βιβλιοθήκης.
Αλλα αυτό δε μπορεί να δικαιολογεί κανένα "φόνο". Μπορεί να έχει ισχύ μόνο όταν η σύμπτωση προκαλεί τις ατυχίες, όχι η ανθρώπινη μαλακία. Αλλιώς με τα ίδια λόγια ακριβώς, θα μπορούσες να περιγράψεις και τα αισθήματα του Ζαχόπουλου.
Γκρουμφ.
Nomad, δεν δικαιολογώ. Συγχωρώ. Η «φονιάς» ζει όλη της την ζωή μέσα σε αφόρητες τύψεις. Δεν πρόλαβε να επανορθώσει το κακό που είχε κάνει γιατί μεσολάβησε ο πόλεμος. Αν δεν δικαιούται άφεσης αμαρτιών η Βριώνη, τότε δεν δικαιούται κανείς.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
αναρωτιέμαι όλοι αυτοί, που με τόσοι ευκολία καταδικάζουν τα ανθρώπινα λάθη, τι άνθρωποι είναι οι ίδιοι.
παράλληλα είναι εξώφθαλμο ότι βλέποντας την ίδια ταινία, κάποιοι δεν κατανοούν ούτε ένα από τα νοήματα ή προβληματισμούς του συγγραφέα ή του σεναριογράφου ή στο τέλος τέλος του σκηνοθέτη, που προφανώς από κάτι απ' όλα παρακινήθηκε αντλώντας έμνευση και αυτός. δεν υπάρχουν θέματα ηθικής στην τέχνη και την έμπνευση του άλλου.
εγώ λέω να χωριστούμε και να πλακωθούμε στο ξύλο !
Και να το κάναμε και για την Κίρα ,
οκ ? αλλά για ένα κείμενο.
Ωραία ταινία , την είδα , την χάρηκα, ως εκεί.
Δεν είναι ούτε Χάνεκε,ούτε Τίκβε,ούτε fountain...
Καλημέρες σε όλους !
υ.γ-old boy πλησιάζει η πράσινη blog day ...ελπίζω να είσαι έτοιμός .....
Η δεύτερή μου σκέψη πάνω στην ταινία είναι το πόστ σου.
Η τρίτη ήταν ότι: τόσο καιρό χώρια θα είχαν και οι δύο τα τσιλημπουρδίσματά τους, άρα γιατί βρε ομέρ Βρυώνη έχεις τύψεις;
Τέταρτη σκέψη, μπας και ατιμούλα στη βιβλιοθήκη ήθελες να είσαι εσύ ή να γινόσουν εσύ; Γιατί ως γνωστών ο κουνιάδος τη κουνιάδα...
Μα τελικά κατέληξα ότι η ηδονή από την οδύνη των τύψεων ήτανε η εξιλέωση της κρυόκωλης αστικής ζωής της. Μόνο που η Βρυώνη το κατάλαβε λάθος και ήθελε να εξιλεωθεί από την εξιλέωση.
oldboy εγώ που δεν διάβασα το βιβλίο, αλλά είδα την ταινία κατάλαβα ότι η Βριώνη από ζήλεια προς την αδερφή της και έρωτα προς τον Ρόμπι έκανε ό, τι έκανε, με αποτέλεσμα να στείλει τον Ρόμπι στη φυλακή (για αρκετά χρόνια) μέχρι να του δοθεί η επιλογή να φύγει για το μέτωπο.
Πως να μη νοιώθει τύψεις; οταν ο Ρόμπι πέθανε χωρίς ποτέ (μέχρι να αποφασίσει η (φανταστική βέβαια) συγγραφέας να γράψει στα γεράματα της το βιβλίο) να του φύγει η ρετσινια του βιαστή;
Η λέξη εξιλέωση είναι μάλλον λίγη όταν με μία κίνηση πάθους του ενός λεπτού, ακόμα κι αν είσαι παιδί, μπορείς να καταστρέψεις τις ζωές των άλλων για πάντα, με τη βοήθεια λίγο και της κακής τους τύχης.
Και πως να σκεφτεί κανείς αυτά που γράφεις όταν η πραγματικότητα των νεαρών ανέραστων πτωμάτων κατεδαφίζει κάθε προτεταμένο συγγραφικό "εγώ";
GGL, οι τελευταίες δυο προτάσεις είναι ομολογουμένως ριζοσπαστικές ;)
Maria, ναι, από την ταινία μόνο δεν είναι εντελώς αυθαίρετο αυτό το συμπέρασμα. Εδώ κατά τη γνώμη μου αλλοιώθηκε κάπως το πνεύμα του βιβλίου.
Όσο για το προτεταμένο συγγραφικό «εγώ» που γράφεις, το ποστ δεν μιλάει για συγγραφικό «εγώ», μιλά για την επίπτωση της πράξης στις ζωές του Ρόμπι και της Σεσίλια.
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο κι έχω τις αντιρρήσεις μου σχετικά με ορισμένα μέρη της ταινίας. Ωστόσο το ζήτημα, ίσως, στην επιτυχία της μυθοπλασίας έγκειται στο ότι κάποιες φορές καταφέρνει να εισχωρήσει μέσα μας ως ένα μυστήριο που κάπου ακουμπάει, παραμένοντας άλυτο ωστόσο, δίχως να δικαιώνει απόλυτα κανένα από τα εμπλεκόμενα μέρη, ακόμα και όταν αφορά διλήμματα ηθικής τάξεως. Και είναι φυσικά προφανές πως ο καθένας πρέπει να μπορεί να αποφασίζει ελεύθερα για τη ζωή του, ανεμπόδιστος από άλλες μοιραίες παραμέτρους. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Όπως και στη ζωή έτσι και στη μυθοπλασία, ακόμα και αυτοί που παίρνουν τα γκέμια της μοίρας στα χέρια τους, φαίνεται πως όχι μόνο θα τα χάσουν σχεδόν αμέσως, αλλά θα τιμωρηθούν πολύ σύντομα.
Αναρωτιέμαι, πως ακριβώς κανείς περιμένει από ένα παιδί στην αρχή της εφηβείας, με τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα να του προκαλούν την απόλυτη σύγχυση, να επεξεργαστεί την λέξη "μουνί" ή μια πρωταρχική σκηνή σεξουαλικού χαρακτήρα; Πως ένα παιδί με πληθωρικό χαρακτήρα και καλπάζουσα φαντασία να μην προσπαθήσει να ελέγξει, σαδιστικά ίσως, με παντελή έλλειψη ορθολογισμού, τις ζωές αυτών που αποτελούν τα σύμβολα των άλυτων ερωτημάτων απέναντι στην ενηλικίωση που παλεύει να κατακτήσει; Στα δικά μου μάτια η Μπραιόνι κάνει μια τελευταία απόπειρα για να απωθήσει την ίδια της τη σεξουαλικότητα, που φυσιολογικά ως έφηβος αντιμετωπίζει με αντιφατικά συναισθήματα, καταδικάζοντας την ενόσω την βλέπει να ξεχειλίζει στις σχέσεις γύρω της, ξεκινώντας από τη σχέση της αδερφής της με τον Ρόμπι, φτάνοντας στην ξαδέλφη της που φλερτάρει με τον εργοστασιάρχη αλλά επίσης βιώνοντας τον απόηχο της εγκατάλειψης των ξαδέρφων της από μια μοιχαλίδα μητέρα, αν θυμάμαι σωστά απο την ταινία.
Γιατί λοιπόν να μην της παραχωρηθεί η πολυπόθητη εξιλέωση και να μην αποδοθούν ευθύνες, αναρωτιέμαι στους ενήλικες εμπλεκόμενους που αποφασίζουν να ρίξουν στις πλάτες ενός παιδιού το βάρος της ευθύνης για την κατάληξη των δύο εραστών; Στα δικά μου μάτια η Μπραιόνι είναι το εξιλαστήριο θύμα της αδιαφορίας αυτών που αποφασίζουν αβασάνιστα να καταδικάσουν τους ανθρώπους, βασιζόμενοι σε εύκολες εξηγήσεις, όπως π.χ. μιας παιδικής μαρτυρίας. Ωστόσο η Μπραιόνι δεν απεκδύεται την ευθύνη ποτέ. Θα θελήσει, μέσα απο τον συγγραφικό της ρόλο, να εξευμενίσει την μοίρα της που κατατρύχεται απο την τυραννία της ενοχής ενός παιδιού που είπε ένα ψέμα, ότι δλδ χαρακτηρίζει την φύση αυτής της περιόδου. Ταυτόχρονα θα καταδικάζει η ίδια τον εαυτό της, ακολουθώντας αρχικά τον ρόλο της νοσοκόμας, όπως και η αδερφή της, κι ύστερα, όπως υπονοείται, θα αποστερήσει η ίδια τον εαυτό της από τις χαρές του έρωτα, υιοθετώντας τον άχαρο ρόλο του συγγραφέα, του έξωθεν παρατηρητή δλδ, γνωρίζοντας ίσως τελικά πως η συγγραφή στην πραγματικότητα δεν αποτελεί έναν τρόπο «εξιλέωσης» αλλά μια οδυνηρή διαδικασία όπου οι άνθρωποι ανασκευάζοντας την πραγματικότητα, μαθαίνουν ουσιαστικά να συμβιώνουν με τις διαψεύσεις της. Ποτέ όμως να μην τις εξαλείφουν.
Πολύ ωραίο σχόλιο.
Γεια σου,old boy! Ενδιαφέρουσα η οπτική σου γωνία. Μου άρεσε πάρα πολύ η ταινία και όσον αφορά το θέμα της μικρής , αυτό που θεωρώ ασυγχώρητο(;) δεν είναι η κατάθεση που έδωσε και "πηρε στο λαιμό της" το νεαρό , αλλά το γεγονός ότι δεν την αναίρεσε όταν πια ήταν σίγουρη ότι ειχε κάνει λάθος! Αν το είχε κάνει , το ζευγάρι ίσως προλάβαινε να ζήσει και τη φυσιολογική φθορά του έρωτα του , ύστερα από μια περίοδο απόλυτου ρομαντικού έρωτα...
Πρώτη φορά ασχολούμαι τόσο πολύ με μια ταινία. Μάλλον θα πάω ν' αγοράσω και το βιβλίο.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Συγγνώμη για το λαθάκι!
Για την ταινία έχω να πω πως ο τύπος που έκανε το κάστινγκ έχει σοβαρά προβλήματα όρασης και είναι καλό να τα διορθώσει ή να αλλάξει επάγγελμα.
Για να νιώθει τύψεις η Μπραιόνι, θα ξέρει αυτή το γιατί, άρα δε νομίζω πως χρειάζεται κανενός τη συγχώρεση - ίσως μάλιστα οι τύψεις να δίνουν τελικά νόημα και κίνητρο στη δική της ζωή!
Είναι απίστευτο πόσο πολυμήχανος γίνεται ο άνθρωπος στο να εφευρίσκει "νοήματα της ζωής".
Εν πάσει περιπτώσει, το ποστ μου άρεσε πάρα πολύ στον ρομαντισμό του και στην γλυκύτητα της πρόθεσής του και τελικά συμφωνώ με τα γραφόμενα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home