Ποδόσφαιρο
Ποδόσφαιρο είναι το μόνο σπορ που δυο αγώνες μεταξύ των ίδιων ομάδων που παίζονται μέσα σε τρεις ημέρες μπορούν να λήξουν 1-1 και 4-0, έχοντας την εικόνα που είχαν.
Ποδόσφαιρο δηλαδή είναι αυτή η μαγική εικόνα των τελικών σκορ του πρώτου και του δεύτερου αγώνα.
Ποδόσφαιρο όμως πάνω απ' όλα είναι την ώρα που τελειώνει ο δεύτερος αγώνας να γελάς πικρά, μετά από μια ώρα να θες να γράψεις για την μαγική εικόνα, μετά από δυο ώρες να το ξανασκέφτεσαι, μετά από τρεις ώρες να το έχεις σχεδόν μετανοιώσει και τελικά να αποφασίζεις να το γράψεις πριν το αφήσεις για αύριο και το μετανοιώσεις οριστικά (γιατί αύριο θα νοιώθεις οριστικά γραφικός), αφού ήδη στο μυαλό σου ένα πράγμα τριβελίζει, ένα πράγμα αποδεικνύει τα πάντα και αναιρεί όσα έβλεπες επί πάνω από 150 λεπτά ποδοσφαίρου: το σκορ.
Έφαγες τέσσερα.
posted by Old Boy @ 2:12 π.μ.
23 comments
23 Comments:
Θα διαφωνήσω ότι το σκορ ήταν "μαγική εικόνα". Αυτός ο Παναθηναϊκός(?) ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να παίξει πολλή ώρα με την άμυνα ψηλά. Πήρε το ρίσκο και το πλήρωσε. Όπως συμβαίνει πολύ συχνά με τα ρίσκα, δηλαδή.
(ένα ρίσκο πάντως που το είχε πάρει και ο Ολυμπιακός την Κυριακή, χωρίς να το πληρώσει)
Καλό κουράγιο σε όλους μας.
Ααα γιατί δεν έβλεπα post και λέω δεν μπορεί, αν είσαι σωστός, κάτι θα postάρει. :)
Σε παρακαλώ, φέρε μας τον Κουτόχουρτο. Μετά πηδήξτε μαζί από τον τέταρτο όροφο και αφήστε πίσω σας ένα DVD με τα γκολ...
δεν ξέρω ίσως να είναι μαγική εικόνα ίσως να έχει δίκιο ο thrass όμως η αλήθεια είναι αυτή που είπε ο Βαγγέλης Βλάχος "ο ΠΑΟ εφέτος όταν βρεθεί πίσω στο σκορ δεν έχει μπορέσει να αντιδράσει και να κάνει την ανατροπή" -σε αντίθεση με τον ΟΣΦΠ.
Τέλος πάντων δεν πειράζει πάλι με χρόνια (πόσα;)και καιρούς πάλι δικά σας θα 'ναι
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
σσ τελικά έφταιγε ο Μίχος ή όχι;
Εννοείται ότι έφταιγε ο Μίχος και ο Βερνίκος! Διάβασε τι έγραφε πριν ο Old Boy: σημασία έχει ότι έπαιξαν καλύτερα, καμία σκια από το γκολ που δεν έπρεπε να μετρήσει και το παραμυθένιο πέναλτι. Η ουσία για τον Old Boy ήταν ότι έπαιξαν καλύτερα! Τώρα τουλάχιστον είδε την αλήθεια: «έφαγες τέσσερα» αν και κάτι πάει να πει για μαγική εικόνα. Ετσι, να τους αρχίσει ως τους αξίζει ο νέος αιώνας. Αστο ρε Old Boy, τι το παιδεύεις αν και είναι διασκεδαστικό για τους γαύρους αναγνώστες σου. Ασχολήσου με το basket
Πολιτικως ορθη δηλωση: Δεν υπαρχει χειροτερη και καλυτερη ομαδα. Απλα καθε ομαδα ειναι ξεχωριστη με τον δικο της ιδιαιτερο τροπο. Εχω δει ανθρωπους που εκρυβαν δυναμεις που δεν μπορεις να φανταστεις και εφτασαν να γινουν μεγαλοι και σπουδαιοι παραολυμπιονικες.
--
ε.
Πάντως, εσύ OldBoy το είχες προβλέψει το σκορ ...
(μόλις διάβασα το...γκάλοπ στο βαζελομπλόγκ :D)
Άσχετο: άντε να δούμε πότε θα εξοφληθούν οι λογαριασμοί που άνοιξαν στη Λαυρίου...
Αντί να σου ξύσω την πληγή μέρα που είναι, θα σου θυμίσω ότι ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο το άθλημα που περιγράφεις. Σ'αυτή τη χώρα -τουλάχιστον- ποδόσφαιρο είναι κι αυτό.
Καλή χρονιά να έχεις καλέ μου OldBoy (κι ας είσαι και βάζελος)! :)
Black Wednesday...
Ποδόσφαιρο είναι ένα σπορ σαν όλα τα άλλα. Και μάλιστα αρκετά βαρετό, ώστε να χρειάζεται να υποστηρίζεις κάποια ομάδα για να υποφέρεται.
Λάθος. Το σκορ είναι ακόμα μόνο 1-Ο (νεκροί). Για φέτος...
Eγώ πάντως αγαπητοί γάβροι αδελφοί, εδώ είμαι και δεν κρύφτηκα και μολονότι δεν είχα διάθεση να γράψω ποστ έγραψα ακριβώς για να μην κρύβομαι.
Επίσης όσα γράφω δεν πάνε ούτε με το ρεύμα των Παναθηναϊκών φιλάθλων που είναι (δικαίως) απηυδισμένοι.
Αλλά αυτά είδα αυτά έγραψα.
Όσο για τα φονικά και μη χειρότερα.
η μαγία του ποδοσφαίρου (το οποίο, ο 2000 θα μου επιτρέψει να διαφωνήσω, μόνο βαρετό δεν είναι) βρίσκεται και σ' αυτό. Ότι ακόμα και μετά την ήττα εξακολουθείς να φοράς περήφανα το (ασχέτως χρώματος) κασκόλ σου!!!
Η τραγωδία του είναι αυτή στη Λούτσα σήμερα, στο Λαύριο πριν από κάποιους μήνες, ποιος ξέρει πού αύριο-μεθαύριο :(((
Εγώ το χα προβλέψει πάντως... :) Απλά αποκαταστάθηκε η τάξη!
Η κορυφαία πολιτική δήλωση της χρονιάς:
Λιάνα Κανέλλη : «Ο Τσίπρας είναι ένας Τρέντυ αρχηγός για ένα Emo κόμμα»
Η κορυφαία ποδοσφαιρική ατάκα της χρονιάς :
Ανώνυμος στα Blog «Η Λιάνα Κανέλλη είναι μία Τρέντυ οπαδός για μία Emo ομάδα»
ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα που παίζαμε μικρά για να γουστάρουμε...
αυτό το ποδόσφαιρο για το οποίο μιλάς είναι απλά θέαμα και μάλιστα εμπορικό, υπνωτικό της συνείδησης και σεξιστικό
Αντώνη, διαφωνώ ως εκεί που δεν παίρνει.
Μια σχετική συζήτηση είχε γίνει εδώ: http://old-boy.blogspot.com/2007/03/blog-post_25.html#c4384756224537538628.
δεν νομίζω πως χωράνε πολλές αμφιβολίες για την κοινωνική λειτουργία του ποδοσφαίρου ως θέαμα, αρκεί να κοιτάξει κανείς τι παίζει στους συλλόγους οπαδών... ο καθένας μπορεί να έχει το λόγο του που βλέπει ό,τι βλέπει και διασκεδαζει(αν κι αυτή η διασκέδαση είναι καλό να ψάχνουμε απο που προέρχεται...) και κανείς δεν κρίνει κανένα, όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως το ποδόσφαιρο έχει υπάρξει και υπάρχει ως μαζικό θέαμα και υπνωτικό της συνείδησης , με την επιπλέον λειτουγία του, κατασκευαστική του ανδρισμού και άρα και του σεξισμού ... αφου διαφωνείς όσο δεν παίρνει μπορείς να μου εκθέσεις τα αντεπιχειρήματά σου σχετικά με τον κοινωνικό ρόλο του ποδοσφαίρου
Ξεκινάω αντιγράφοντας το σχόλιο στο οποίο παρέπεμψα και πριν: «Θείε μιλάς για «το αίσχος του οργανωμένου επαγγελματικού "αθλητισμού" και πρωταθλητισμού, λόγω του παντοειδούς αποπροσανατολιστικού του ρόλου για τους λαούς». Αποπροσανατολισμό από τι όμως Θείε; Από τα «πραγματικά του προβλήματα»; Το ποδόσφαιρο ας πούμε εμποδίζει τον κοσμάκη να προβληματιστεί; Δεν τις πιστεύω αυτές τις θεωρίες. Θυμάμαι μια σκηνή από το «ΑVALON» του Μπάρυ Λέβινσον που δείχνει ένα ζευγάρι χρόνια παντρεμένων που μπαίνει η τηλεόραση στη ζωή τους. Από τη στιγμή που μπαίνει τρώνε παρακολουθώντας την και δεν ανταλλάσσουν ουσιαστική κουβέντα. Μόνο που όπως δείχνει η ταινία και πριν μπει η τηλεόραση ΠΑΛΙ δεν αντάλλασσαν ουσιαστική κουβέντα. Κι ακόμη όταν ποτέ φτάσουμε στην ιδεατότατη κοινωνία που δεν θα υπάρχει λόγος αποπροσανατολισμού του κοσμάκη, αφού δεν θα υπάρχουν «πραγματικά προβλήματα», τότε ο κόσμος δεν πρέπει να ψυχαγωγείται και με κάτι; Άμα λύσει τα προβλήματά του να μην περάσει και λίγο ωραία; Και από που κι ως που ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν είναι ικανοποιητική μορφή ψυχαγωγίας;»
Κοινωνικός ρόλος λοιπόν είναι η ψυχαγωγία ή αν θες να την πεις διασκέδαση, πες την διασκέδαση.
Αυτά για τον ανδρισμό και τον σεξισμό μου φαίνονται λίγο εκτός πραγματικότητας.
Αντιγράφω επίσης σχετικό κομμάτι από παλιότερο ποστ μου:
«Ναι, είναι παιδιάστικο - ναι, είναι δυνατόν να νιώθω περήφανος.
Λίγα πράγματα στη ζωή είναι τόσο αυθαίρετα όσο οι λόγοι για τους οποίους αποφασίζουμε τί ομάδα είμαστε. Η αγάπη μας για την ομάδα μας είναι ο ορισμός της αυθαίρετης αγάπης. Από την στιγμή όμως που όντας μικρά παιδιά αποφασίζουμε ότι είμαστε Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός ή ΑΕΚ, ή (αν είμαστε βορειοελλαδίτες) ΠΑΟΚ, Άρης ή Ηρακλής, αρχίζουμε και χτίζουμε σιγά - σιγά πάνω στην αυθαίρετη αυτή βάση το εποικοδόμημα της αφοσίωσης, της πίστης και της αγάπης μας, εποικοδόμημα που με τα χρόνια εμπλουτίζεται με αναμνήσεις, αγωνίες, συγκινήσεις. Αυθαίρετη είναι η αρχική επιλογή. Το μετά σε προσδιορίζει. Γιατί υπάρχουν λογής και λογής σχέσεις με την ομάδα σου, όπως ακριβώς λογής και λογής σχέσεις με τη γυναίκα σου, γιατί υπάρχουν λογής και λογής οπαδοί, όπως ακριβώς λογής και λογής σύζυγοι.
Θέλω να πω ότι θα μπορούσα μικρός να έχω γίνει γαύρος. Αλλά αν είχα γίνει, θα ήμουν στη συνέχεια Ολυμπιακός με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είμαι Παναθηναϊκός.
Μεγάλωσα σε μια εποχή που κυριαρχεί ο σχετικισμός, αλλά είναι ούτως ή άλλως και ο δικός μου χαρακτήρας τέτοιος, που διαρκώς αμφιβάλλει και αμφισβητεί σιγουριές, δόγματα, βεβαιότητες.
Ένα «ναι μεν αλλά» κι ένα «είναι και δεν είναι έτσι» απλώνουν δεσποτικά τη σκιά τους στη σκέψη μου· συναρπαστικό είναι μεν, αλλά είναι ενίοτε και βάρος.
Ο σχετικισμός βρίσκει το όριο του στο γήπεδο ή μπροστά στην τηλεόραση όταν έχει αγώνα: είμαι Παναθηναϊκός χωρίς ναι μεν αλλά, είμαι Παναθηναϊκός και είναι έτσι και όχι αλλιώς. Ξεμπερδεύω με «τα ναι μεν αλλά» ως προς την αυθαιρεσία της αρχικής επιλογής. Γνωρίζοντας την, γνωρίζοντας δηλαδή ότι το πάθος μου κι ο φανατισμός μου θα ήταν αντίστοιχος αν ήμουν με τους άλλους, γνωρίζω ταυτόχρονα ότι δεν είμαι γελοίος αλλά αντίθετα εντελώς σοβαρός. Είμαι εντελώς σοβαρός γνωρίζοντας ότι παιχνίδι παρακολουθώ, αλλά γνωρίζοντας ταυτόχρονα και ότι το παιχνίδι είναι ο φυσικός χώρος του αρσενικού. Είμαι εντελώς σοβαρός γνωρίζοντας ότι αγώνα παρακολουθώ και γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι κάθε αγώνας συμπεριλαμβάνει ιδρώτα, επιδεξιότητα, ψυχικό σθένος. Άρα και ομορφιά.
Αλλά πάνω απ' όλα διακύβευμα: θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε;
Και σε σένα που σου φαίνεται ασόβαρο, τα δικά σου διακυβεύματα είναι ακόμη πιο ασόβαρα.
Εκτός αν είσαι γυναίκα ή ο Βιτγκενστάιν.
Είμαι στο γήπεδο. Είμαι Παναθηναϊκός. Ο Παναθηναϊκός είναι ένας οργανισμός που παίζει ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή βόλεϊ. Ο Παναθηναϊκός θέλει να κερδίσει αγώνες και πρωταθλήματα. Τον υποστηρίζω στην προσπάθειά του αυτή ουρλιάζοντας και βρίζοντας. Ο Παναθηναϊκός δεν θέλει να σώσει τον τόπο. Ο Παναθηναϊκός δεν θέλει να σώσει την ψυχή μου. Ο Παναθηναϊκός είναι κάτι τύποι με πράσινες φανέλλες που κυνηγούν μια μπάλλα. Τους ακολουθώ στο χρόνο. Παρακολουθώ τα κυνήγια τους όντας 10 - 20 - 30 - 35 ετών. Μεγαλώνω. Αλλάζω. Όλα αλλάζουν. Πληγώνω και πληγώνομαι, προδίδω και προδίδομαι.
Η Πανάθα όμως είναι εκεί. Στις χαρές και στις λύπες τις προσωπικές. Σε πληγώνει μόνο αποτυγχάνοντας να βάλει την μπάλα στο τέρμα ή στο καλάθι· όχι υποσχόμενή σου μετά θάνατον ζωή, χρηστή διοίκηση της χώρας ή έρωτα.
Τι είναι η ομάδα μας; Ένα μάτσο μαντράχαλοι με κοντά παντελονάκια που κυνηγάνε μια μπάλλα;
Ναι, αυτό είναι. Αλλά κι η ευτυχία είναι μια μπάλλα που κυλά. Η μπάλλα που κυλά είναι η ευτυχία πριν πάρουν το πάνω χέρι οι αντρικές ορμόνες στο παιδί· κι είναι τόσο έντονη η λάμψη της, που το παιδί γίνεται άντρας κι ακόμη εξακολουθεί να μαγεύεται από το όραμά της: το αθώο, το απλό, το χωρίς αντιφάσεις και περιπλοκές.
Η μπάλλα ποτέ δεν θα σε ρωτήσει αν την αγαπάς, ποτέ δεν θα κλάψει εξαιτίας σου, η μπάλλα σε αντίθεση με τις γυναίκες ζει για να μοιράζεται και να κάνει ευτυχισμένο τον κάθε κάτοχό της.
Όλα είναι καθαρά στην μπάλλα: θες να νικήσεις τον αντίπαλο, όπως θέλει να νικήσει κι αυτός εσένα. Κι όταν όλα τελειώσουν θα έχετε και οι δύο παίξει, θα έχετε και οι δύο αγωνιστεί.
Δεν ξέρω αν είμαι καλός ή κακός άνθρωπος, δεν ξέρω αν πιστεύω ή όχι, δεν ξέρω αν είμαι αριστερός ή δεξιός.
Ξέρω ότι είμαι Παναθηναϊκός»
πολύ όμορφα και ποιητικά όλα αυτά και σου ξαναλέω πως δεν σε κρίνω που είσαι Παναθηναικός ή Λεβαδιακός, όπως δεν κρίνω και τα κοριτσάκια και αγοράκια που είναι κολλημένα με τη Μπρίτνευ ή τους τόκιο χοτέλ, απλά απαντώ σε ένα πόστ που παρουσιάζει το ποδόσφαιρο-θέαμα σαν την όγδοη τέχνη... προσωπικά δεν μου κάνει καμια εντύπωση ή μάλλον με ενοχλεί γιατι χαρις σ'αυτό φουντώνουν εθνικισμοί, χαρις σ'αυτό φανατίζεται ο κάθε μαλάκας κι όποιον πάρει ο χάρος... Θα μου πεις ότι γενικεύω, αλλά όχι περισσότερο απ'ότι εσύ . Κι επειδή συγχέεις το ποδόσφαιρο που παίζουμε τρέχοντας και ιδρώνοντας με το ποδόσφαιρο που βλέπουμε τους άλλους να κάνουν αυτά σου υπενθυμίζω πως όλη αυτή την ηδονή που νιώθεις παρακολουθώντας την ομάδα σου τη συνοδεύει βομβαρδισμός διαφημίσεων, σου υπενθιμίζω τα ογκώδη ποσά που παίζονται στο χώρο αυτού του θεάματος σε μια εποχή ακραίων οικονομικών ανισοτήτων..αλλά δε βαριέσαι πάντα κάπως θα διασκεδάζουμε,με την ομάδα μας (ή με τη γυναίκα μας-γιατι το ίδιο είναι!!) και δε βαριέσαι γενικά αρκεί που γουστάρουμε άλλωστε είναι κι αυτές οι γαμημένες οι αντρικές ορμόνες που δεν μπορούμε να τους ξεφύγουμε...
«σου υπενθυμίζω πως όλη αυτή την ηδονή που νιώθεις παρακολουθώντας την ομάδα σου τη συνοδεύει βομβαρδισμός διαφημίσεων»
Από την άλλη μπορεί να πει κανείς ότι μέχρι στιγμής το ποδόσφαιρο είναι το μόνο που αντιστέκεται στο «σύντομο διάλειμμα για διαφημίσεις και επιστρέφουμε». Το ποδόσφαιρο όσο κρατούσε κρατά και διαφημίσεις έχει μόνο στο ημίχρονο (όπου αλλάζουμε κανάλι).
Από τις αντρικές ορμόνες ασφαλώς και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Πηγή όλων των δυστυχιών είναι να πολεμάς τη φύση σου.
ναι αλλά καθόλη τη διάρκεια του αγώνα βλέπεις γύρω γύρω απ'τον αγωνιστικό χώρο διαφημίσεις που δεν νομίζω να είναι διακοσμητικές...
δύσκολο θέμα η φύση old boy, ας μη το πιάσουμε καλύτερα, απόσο ξέρω ορμόνες υπάρχουν πολύ περισσότερο καιρό απο το ποδόσφαιρο παντως...μεγάλη δυστυχία πράγματι να πολεμάς τη "φύση" που φτιάξανε για σενα αλλά κάποιες φορές αξίζει...
η κανονικότητα δεν είναι φυσική;)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home