«Παίζω Ιστορία»

Πεντάχρονο αγόρι σε πρωτοχρονιάτικο οικογενειακό τραπέζι. Το τραπέζι είναι έτοιμο. Ώρα να κάτσει. «Δεν μπορώ τώρα. Παίζω ιστορία», απαντά, κρατώντας και στα δυο χέρια πλέι μομπίλ, τα οποία κινεί στον αέρα σαν μαριονέτες. Έχει ως σκηνή κουκλοθεάτρου τον αέρα, με μοναδικό σεναριογράφο, σκηνοθέτη, πλεϊμομπιλοπαίκτη και θεατή τον ίδιο. Ουάν κιντ σόου: η απόλυτη αυτάρκεια του θεάματος.

Έτσι όπως στέκεται μπροστά στην κλειστή τηλεόραση, το είδωλό του καθρεφτίζεται στην οθόνη της. Στην τηλεόραση παίζεται πλέον η ιστορία του. Αποκτά προσωρινά και δεύτερο -λαθραίο- θεατή. Αλλά μάλλον αδιαφορεί για αυτόν. Η ιστορία του δεν είναι απευθυντέα, η ιστορία του διαδραματίζεται κυρίως στο μυαλό του, στο μυαλό από το οποίο γεννήθηκε, στο μυαλό για το οποίο και προορίζεται. Στον τηλεοπτικό δέκτη τα πλέι μομπίλ εξακολουθούν να παλεύουν. Αναγκαστικό διάλειμμα· όχι για διαφημίσεις, αλλά για φαγητό.

Πεντάχρονο αγόρι παίζει ιστορία.

Τριανταπεντάχρονο αγόρι αδημονεί να επιστρέψει σε μια ιστορία λέξεων κλεισμένη σε βιβλίο και σε μια ιστορία εικόνων κλεισμένη σε ντιβιντί· ιστορίες που έχουν ήδη παιχθεί χιλιάδες φορές, αλλά όχι για εκείνον, για εκείνον βρίσκονται μόνο στη μέση τους, ανά πάσα στιγμή διαθέσιμες να συνεχίσουν να παίζονται, ώστε να δει τι γίνεται. Τι γίνεται στη συνέχεια και πάνω απ' όλα τι γίνεται στο τέλος.

Μιλώντας για τέλος, προσπαθεί εδώ και πάρα πολλή ώρα να βρει προς ποιά κατεύθυνση θα πάει τελικά αυτό το ποστ για να το κλείσει, αλλά δεν ικανοποιείται από καμία.

Δε χελ γουιθ ιτ· θα επιστρέψει με λαχτάρα στις κλεισμένες ιστορίες των άλλων.

Αν οι ιστορίες πρέπει να έχουν τέλος, κανείς δεν λέει το ίδιο για τα ποστ.

Μπορούν ενίοτε να μένουν ανοικτά.

Δεν χάλασε κι ο κόσμος.

Ο κόσμος ας χαλά με οτιδήποτε άλλο.

Το μπλογκ του καθενός είναι για να τον ξαναφτιάχνει.

Όχι στ΄αλήθεια.

Σαν παιχνίδι.

Με τις πλέι μολέξεις του.