Κifisias Oddity

Bράδυ Παρασκευής, φανάρι, ζευγάρι στην μπροστινή μηχανή. Αρχίζουν και λικνίζονται ρυθμικά, μια δεξιά, μια αριστερά, σαν να έχει η μηχανή ραδιόφωνο, σαν να ακούν την ίδια μουσική από κάποια κοινή συχνότητα. Μετά σταματούν. Κάνουν ίσως να φιληθούν, μα με τα κράνη είναι σαν αστροναύτες. Ο δρόμος μπροστά είναι ελεύθερος. Θα ανάψει όπου να 'ναι πράσινο. Κλείνω τα μάτια για να τους δώσω την ευκαιρία να τραβήξουν αντί για ευθεία προς τα πάνω όπου ο δρόμος είναι ακόμη πιο ελεύθερος. Πράγματι τους ακούω να μαρσάρουν και να ξεκινούν. Οι πίσω μου αρχίζουν να κορνάρουν. Από ζήλεια μάλλον. Μπορεί κι από χαρά.

Magnifico!

George!

Tζούνιορ

Τώρα πια ο Ιντιάνα Τζόουνς δεν είναι ο «τζούνιορ», τώρα πια έχει δικό του «τζούνιορ», όπως ακριβώς συμβαίνει και με σένα.
Τώρα πια δεν είναι διακοπές Χριστουγέννων του '84, δεν έχεις πάρει τους βαθμούς πρώτου τριμήνου της πρώτης γυμνασίου και δεν νιώθεις εκείνο το μοναδικό συναίσθημα της παντελούς έλλειψης εκκρεμοτήτων, δεν νιώθεις ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή της ζωής σου (τη στιγμή που σβήνουν τα φώτα στο σινεμά) είναι όλα λυμένα και ξεκάθαρα, ότι ακολουθούν πάνω από δυο ώρες Ιντιάνα Τζόουνς και πάνω από δυο βδομάδες διακοπών.
Τώρα πια ξέρεις ότι μετά ακολούθησε η εφηβεία και ύστερα η -κάτι σαν- ωριμότητα κι ότι τίποτε έκτοτε δεν ήταν λυμένο και ξεκάθαρο, αλλά πάντα κάτι θα έμενε εκκρεμές.
Τώρα πια ο Ίντι γερνά και ευτυχώς καλογερνά, με τον σεβαστό πάντως αντίλογο πως οι μύθοι είναι προτιμότερο να μένουν ανέπαφοι.
Και τώρα πια φαντάζεσαι τα δύο σκηνοθετικα πρόσωπα του Σπίλμπεργκ, το ψυχαγωγικό και το «σοβαρό», να ενώνονται σε λίγα χρόνια σε μια ταινία, στον τελευταίο Ιντιάνα Τζόουνς, με κυρίαρχο θέμα έναν αρχαιολόγο που είναι πλέον λόγω ηλικίας ανήμπορος. Αν συνέβαινε βέβαια αυτό, πιθανώς να είχαμε να κάνουμε με φιάσκο. Πιθανώς η σοφία να βρίσκεται ακριβώς στο να μην μπερδεύονται τα είδη. Το πλέον πιθανόν (αν όχι βέβαιο) είναι ότι δεν θα υπάρξει τέτοια ταινία. Αλλά αυτό έλειπε να παραπονεθείς. Αν ο δόκτωρ Χένρι Τζόουνς εναλλάχθηκε από ταινία σε ταινία στους ρόλους του πατέρα και του γιου, Ιντιάνα Τζόουνς ήταν και θα είναι μόνο ένας: Αυτό το καπέλο είναι δικό μου, τζούνιορ. Και αυτές οι επτά νότες. Παμ παμ παμ παααμ, παμ παμ παμ.

(Κείμενο γραμμένο για το «Εxodos»)

Ο κύκλος

Ήταν τόσο κοντά στην πηγή που σχεδόν την ακουμπούσε. Ήταν ευτυχισμένος που είχε φτάσει στα πρόθυρά της κι ας ήξερε ότι δεν υπήρχε τρόπος να την δει. Η πηγή βρισκόταν σε μέρος προφυλαγμένο και σκοτεινό, όπως άρμοζε σε μυστήριο. Δεν είχε φτάσει ως εκεί για να την δει, δεν είχε φτάσει ως εκεί για να ξεδιψάσει, είχε φτάσει ως εκεί για να μην δει και να διψάσει. Έκλεισε τα μάτια και βρέθηκε σε μια άλλη πηγή. Εδώ είχε φως. Και σιωπή. Στο βάθος τρεις καρέκλες. Σε μια από αυτές ένα πρόσωπο που του φάνηκε διαφορετικό από αυτό που θυμόταν. Σαν να αισθάνθηκε την παρουσία του, σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε με βλέμμα σταχτί. Μετά μια πορεία. Μια κραυγή. Ο ουρανός. Μετά χάθηκε ώρες ατέλειωτες στη γιορτή. Δεν μπορούσε να βγει. Μασκαράδες παντού. Ένιωσε μικρός. Είχε καταφέρει να ξεφύγει, αλλά ήταν πια μαγνητάκι σε ψυγείο. Απέναντί του κάποιος έπαιζε κιθάρα, βγαλμένος σχεδόν από φωτογραφία. Απρόσκλητος στην κουζίνα, άσχετος με την κουζίνα, κομπάρσος που κλήθηκε από την έμπνευση της στιγμής να παίξει τον ρόλο αυριανού πρωταγωνιστή. Σαν αποκούμπι αξιοπρέπειας. Σαν μπορώ κι εγώ. Ξανάνοιξε τα μάτια κι ήταν απ΄την μια του κύκλου αυτός κι αυτός από την άλλη. Κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει. Στον ύπνο ή τον ξύπνιο του. Αλλά τι; Κατάλαβε ότι τίποτα δεν συμβαίνει από μόνο του, τίποτα δεν είναι ανεξάρτητο από την ερμηνεία του, από τον τρόπο που θα το ερμηνεύσουμε, θα το δουμε, θα το σημασιοδοτήσουμε. Κατάλαβε ότι αυτό που θεωρούμε πως σημαίνει αυτό που μας συμβαίνει, είναι τελικά και αυτό που μας συνέβη. Ίσως πάλι και όχι. Όπως και να 'ναι, προτιμούσε την ερμηνεία της υπεροχής της ερμηνείας απέναντι στα αντικειμενικά γεγονότα. Όπως και να ΄ναι, όλα πεθαίνουν και όλα γεννιώνται, μόνο οι λέξεις οι γραμμένες θα πεθάνουν για πάντα, και απ΄την μια του κύκλου η πηγή της ζωής κι η πηγή του τέλους της ζωής απ' την άλλη, και γύρω γύρω η ερμηνεία τους, η παρερμηνεία τους, η προσπάθεια να βρεθεί το νόημα εκεί που συμπίπτουν τα ονόματα και ονοματίζονται οι συμπτώσεις.

Το άλλοθι και το dna

Παρατηρώντας τη σωρεία των αντιδράσεων και των δημοσιευμάτων που προξένησε το κόψιμο της εκπομπής του Κούλογλου, έκανα τη σκέψη ότι μάλλον δεν πρέπει να έχει υπάρξει η παραμικρή αντίδραση και το παραμικρό δημοσίευμα για τη συνέχιση της εκπομπής του Θέμου. Μέχρι την υπόθεση Ζαχόπουλου είχα μια αμφίθυμη στάση απέναντι στα «Όλα», καθώς τα βιντεάκια είχαν πλάκα, ενώ το μουγουθού σκέλος της εκπομπής (συμπεριλαμβανομένων σε αυτό και των μη μουγουθού προσκεκλημένων, οι οποίοι προέρχονταν σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από το θερμοκήπιο της ελληνικής τηλεόρασης) ήταν της πλάκας.

Αλλά μέχρι την ιστορία Ζαχόπουλου, Υπηρεσίας Ειδικών Ελέγχων, πώλησης Πρώτου Θέματος στον «εχθρό» κλπ, μπορούσα ως ένα βαθμό να ανεχθώ το αισθητικό περιβάλλον των δυο μπούληδων που είχαν τόσο μα τόσο κέφι και ήταν και καλαμπουρτζήδες.

Τώρα ειλικρινά δεν αντέχω να δω την εκπομπή, γιατί πια πίσω από το καλαμπούρι δεν μπορώ να διακρίνω ακραίο παλιμπαιδισμό αλλά μόνο ακραία κυνικότητα.

Εκατό συνεντεύξεις και θέματα για τον κομμένο Κούλογλου, που όμως παρακολουθούσαν ελάχιστοι· και δικαίως και οι συνεντεύξεις και τα θέματα, δεν λέω αδίκως.

Αλλά ο Κούλογλου μάς είναι χρήσιμος μόνο ως άλλοθι, μόνο για να ξέρουμε ότι υπάρχουν και τέτοιου είδους εκπομπές, τις οποίες όμως δεν πρόκειται να δούμε.

Αν το κόψιμο του Κούλογλου είναι μία φορά αμιγώς πολιτικό (και όχι με την αμφιλεγόμενη λογοκριτική διάσταση, πολιτικό δεχόμενοι έστω ως ειλικρινείς τους λόγους προσωπικού γούστου που επικαλέστηκε ο πρόεδρος της ΕΡΤ), είναι πέντε φορές αμιγώς πολιτική η συνέχιση του «Όλα».

Οτιδήποτε όμως είναι κρατικό (από την ΕΡΤ ως την Ολυμπιακή) εύκολα το κατακευρανώνουμε, ενώ σε οτιδήποτε είναι ιδιωτικό (από τον ΑΝΤ1 έως όλα τα υπόλοιπα) οι ευαισθησίες μας αμβλύνονται (ενίοτε μέχρι και του βαθμού του εκμηδενισμού).

Θα πει κανείς ότι καθόλου το ίδιο δεν είναι το κόψιμο μιας εκπομπής με τη συνέχιση μιας εκπομπής, θα πεις κανείς ότι, αντίθετα, αυτό που λέω εγώ εκπέμπει επικίνδυνες αντιλήψεις.

Ας παραδεχθώ λοιπόν ότι ο ΑΝΤ1 καλά έκανε και δεν έκοψε το «ΟΛΑ», καλά έκανε και έδωσε και νέα εκπομπή στον Περρή, αφού ο κόσμος δεν αντιδρά και εξακολουθεί και τους βλέπει.

Και γελάει με τον καλό μας τον Θέμο χωρίς να του ανακατεύεται μια σταλιά το στομάχι.

Αν όλη αυτή η έλλειψη στομαχικών διαταραχών δεν συνιστά βαθιά συμφιλίωση με τον αμοραλισμό και αποδοχή του ως θεμιτού τρόπου επιτυχίας, αν πρόκειται απλά για μια ψυχαγωγική εκπομπή που παρακολουθεί για να αλαφρώσει ο εξαντλημένος από την κούραση της μέρας εργαζόμενος, χωρίς να σημαίνει κάτι άλλο, τότε παραδέχομαι ότι είμαι τυφλός.

Και πρόκειται για έλλειψη στομαχικών διαταραχών που δεν διακρίνει μόνο τον κόσμο αλλά και τον Τύπο του, που θυμώνει μόνο όταν απέναντί του έχει τον κρατικό σάκκο του μποξ ο οποίος μπορεί να γρονθοκοπείται ανέξοδα, που ευαισθητοποιείται μόνο όταν του πειράζουν τα άλλοθι τύπου Κούλογλου.

Ας το πούμε λοιπόν έτσι: αν οι εκπομπές του Κούλογλου είναι άλλοθι, η συνέχιση και η θεαματικότητα του «Όλα» είναι ενοχοποιητικό στοιχείο: βρέθηκαν επάνω του ίχνη dna της νεοελληνικής λατρείας προς την καπατσοσύνη.

Τελικά, όχι, δεν μας κοροϊδεύει ο Θέμος. Τελικά απλά εγκρίνουμε και γουστάρουμε ό,τι έχει κάνει για να πετύχει και μακάρι να είμαστε στη θέση του εμείς, μακάρι να μπορούσαμε να χαριεντιζόμαστε εμείς με τις μουνάρες, μακάρι να είχαμε εμείς τους κρυφούς λογαριασμούς στο εξωτερικό και να περνούσαμε τα πουσουκού μας διασχίζοντας οδικώς την Ευρώπη προκειμένου να μεταφέρουμε τις επιταγές μας.

Το αισθητικό σύμπαν των καλεσμένων των Θέμου - Περρή, της εφημερίδας τους, του ένθετου τηλεοπτικού περιοδικού τους, αυτός ο βουτηγμένος στο κιτς τηλεοπτικό λαιφστάιλ πολτός, είναι το αισθητικό σύμπαν που θέλει το πόπολο, το οποίο τουλάχιστον όταν βλέπει σύσσωμο την Καλομοίρα βλέπει ένα χαζοχαρούμενο μεν μάλλον αγνό όμως κορίτσι, που υπό αυτήν την έννοια είναι μέσα στον γενικότερο (ευρύτερο δηλαδή του Θέμου - Περρή) αισθητικό πολτό κάτι σαν σχετικά απονήρευτη μύγα μες το γάλα, αλλά όχι και κάτι σαν άλλοθι (αφού ο πολτός δεν έχει ανάγκη από άλλοθι, έχοντας απαλλαγεί προ πολλού από κάθε είδους ενοχές), είναι μάλλον κάτι σαν κόντρα κάστινγκ παιδούλα που δίνει μια νότα φρέσκου αέρα στο έργο.

Τα άλογα γερνούν, μερικές ταινίες όχι

Δεν ευτελίστηκα ποτέ.

Ούτε χόρεψα ποτέ στον δικό τους ρυθμό.

Πώς είπατε; «Ακαδημαϊκός»; Πώς είπατε; Δεν συγκαταλεγόμουν ποτέ στους πολύ μεγάλους, στους ξεχωριστούς, στους «δημιουργούς»; Κάντε λίγη υπομονή. Μπορεί και να αποδειχθεί ότι τελικά εκεί ανήκω. Ούτως ή άλλως οι ταμπέλες και οι μόδες δεν με ένοιαξαν ποτέ. Έφτιαξα ταινίες όχι απλώς στέρεες, αλλά ταινίες προορισμένες να μείνουν κλασικές. Και σιγά μην με φοβίσει η λέξη. Έπαινος είναι. Μπορεί να μην συντονίστηκα ποτέ ακριβώς στη συχνότητα της στιγμής και στις αναζητήσεις της εποχής, αλλά πιθανότατα επειδή περισσότερο από τη στιγμή με απασχολούσε η διάρκεια, πιθανότατα επειδή δεν χρειαζόταν να αναζητήσω, να επιδείξω ή να αποδείξω τίποτα. Μερικοί άνθρωποι ξέρουν εξαρχής τι θέλουν. Και αν είστε διατεθειμένοι να το δείτε και σεις, επιβιβαστείτε στο διθέσιό μου.

Εγώ οδηγός και εσείς θεατής.
Θέλω να σας δείξω κάτι όμορφο.

Σε γνωρίζω από τη δόση

Μια Κινεζούλα, γύρω στα 18, περπατά σε ένα διάδρομο στο σχολείο της. Ξαφνικά ένας απόκοσμος θόρυβος, η γη σείεται, όλα καταρρέουν. Ξυπνά, έχει τις αισθήσεις της, δεν πρέπει να έχει χτυπήσει σοβαρά. Παντού τριγύρω της σκοτάδι και χαλάσματα. Μόνο ψηλά μια χαραμάδα φως και άρα και ελπίδας. Φωνάζει και ξαναφωνάζει, αλλά δεν την ακούει κανείς. Θαμμένη επί τέσσερεις ολόκληρες μέρες, επί κοντά εκατό ώρες. Να ελπίζει και να απελπίζεται εναλλάξ. Τελικά να ακούει θορύβους. Να βάζει τις φωνές. Να την ρωτάνε αν είναι καλά. Να λέει ναι. Να της απαντάνε κάνε κουράγιο, θα σε βγάλουμε, πώς σε λένε; Xue Xiao. Ο μόνος συγγενής που βρίσκουν είναι ο θείος της. Της φωνάζει να αντέξει λίγο ακόμα. Αντέχει. Η χαραμάδα γίνεται φως. Κάποιος κατεβαίνει. Την δένει. Την βγάζουν έξω. Ο κόσμος ξεσπά σε χειροκροτήματα και κλάμματα. Ο θάνατος έχει στήσει στην περιοχή το πάρτυ των ονείρων του και οι ζωντανοί ψάχνουν να βρουν αποκούμπι σε ιστορίες σαν αυτήν, για τη ζωή που κι όμως αντιστέκεται. Τα πρώτα λόγια του κοριτσιού ενώ βγαίνει στην επιφάνεια της γης είναι: «Θείε, θέλω κόκα κόλα». Η εικόνα παγώνει και πέφτει η λεζάντα: «Στον σεισμό του Μαϊου του 2008 δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Η Xue Xiao επέζησε. Κόκα κόλα: Λόγος για να ζεις».

Όσα δεν τολμά να δείξει η διαφήμιση, τολμά να τα δείξει η ζωή. Η διαφήμιση δεν είναι αληθινή, αλλά το συμβάν σε γενικές γραμμές είναι (το έδειξαν στις ειδήσεις και μετά το τσέκαρα και στο ίντερνετ). Από τα έγκατα της σεισθείσης κινεζικής γης η κόκα κόλα θριαμβεύει. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο Γκορμπατσώφ απόλαυσε την Pizza Hut του, αλλά το επόμενο στάδιο της συμβολικής νίκης του ενός οικονομικού συστήματος πάνω στο άλλο είναι μια διαφήμιση που δεν είναι καν διαφήμιση, είναι το μη διαφημιστικό αίτημα για μια παγωμένη κόκα κόλα στην σεισμόπληκτη ολυμπιακή Κίνα, σαράντα Μάηδες μετά το 68. Και μόνο αν η φαντασία έπαιρνε πράγματι την εξουσία, θα μπορούσε ποτέ να διασωθεί από τα νερά της πλημμυρισμένης από την «Κατρίνα» Νέας Ορλεάνης μια έφηβη, που οι πρώτες της κουβέντες να είναι: «Θείε, θέλω το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο».

Φυσικά ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει και πολύ σύντομα (και το διαβάσατε πρώτα εδώ), αλλά μέχρι τότε θα εκμεταλλεύεται ό,τι βρίσκει εύκαιρο, μη σεβόμενος ιερά και όσια. Γιατί αν οι φυσικές καταστροφές δεν γίνονται εύκολα αντικείμενο διαφημιστικής εκμετάλλευσης, δεν ισχύει το ίδιο για τους εθνικούς ύμνους. Για την ακρίβεια, δεν ξέρω τι παίζει με τους εθνικούς ύμνους άλλων χωρών, αλλά ο δικός μας ανήκει κατά πώς φαίνεται σετάκι με το εθνόσημο στην ΕΠΟ, η οποία τον εμπορεύεται με το αζημίωτο. Ο Βασίλης Γκαγκάτσης είναι άλλωστε εγγόνι του τρισέγγονου του Νικολάου Μάντζαρου, έχοντας κληρονομήσει τις μουσικούλες του και τα αμπελοχώραφά του. Γι' αυτό και από τις διάφορες διαφημίσεις των διαφόρων κατηγοριών χορηγών της εθνικής ξεχωρίζει η διαφήμιση του «Μεγάλου Χορηγού» της εθνικής, της Τράπεζας Πειραιώς, στην οποία οι παίκτες μας παραταγμένοι στο χόρτο ακούν τον εθνικό ύμνο μαζί με πελάτες της τράπεζας. Να σημειωθεί εδώ ότι διανύουμε μια περίοδο που με τις ελληνικές τράπεζες είναι κάργα θυμωμένο το σύνολο του πολιτικού συστήματος, από την Παπαρήγα ως τον Καρατζαφέρη, κι από τον Πρωθυπουργό ως τον Γιάννη Πρετεντέρη, αλλά αυτές δόξα τω θεώ και παρόλο τον αδυσώπητο εις βάρος τους πόλεμο τα κουτσοκαταφέρνουν.
Μια χώρα - μια ομάδα - ένας πρόεδρος της ΕΠΟ - ένας εθνικός ύμνος. Σηκώνομαι όρθιος. Όταν έρθει η ώρα των εθνικών ύμνων στο EURO, η τηλεόραση μπορεί να δείχνει διαφημίσεις, οπότε αρπάζω την ευκαιρία τώρα που μπορώ. Σε γνωρίζω από την δόση του δανείου την τρομερή. Θείε, θέλω κόκα κόλα.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)

Χαμένοι στην Ανάγνωση

1) Χαμένοι στην ανάγνωση ενός εγγράφου.

Christoforakos: ευανάγνωστο (και πάει να πει Χριστοφοράκος)
Kutschenreuter: ευανάγνωστο (και πάει να πει Κουτσενρόιτερ)
Griechenland: ευανάγνωστο (και πάει να πει Ελλάς)
2% "Politik": δυσανάγνωστο (κι αυτό κι αν πάει να πει Ελλάς).

Για να μην λαϊκίζουμε κι εξυπνακίζουμε, τίποτα δεν αποκλείεται. Υπάρχει πράγματι η πιθανότητα (λίγο πάνω λίγο κάτω από το 0,000000000000000000001%) ο μεταφραστής της αρμόδιας υπηρεσίας του Υπουργείου Εξωτερικών να μην μπόρεσε να διαβάσει το 2% των μιζών, που φαίνεται να προορίζονταν για πολιτικούς. Αν από κάποιον κινδυνεύει το πολιτικό σύστημα είναι από τις αγωγές του Βγενόπουλου και μόνον.

2) Χαμένοι στην ανάγνωση ενός άρθρου:

«Την περασμένη βδομάδα, αλλά και αυτές που έρχονται φαντάζομαι, πρωταγωνιστεί στις ειδήσεις η αλματώδης αύξηση της τιμής του πετρελαίου, έτσι, εντυπωσιοθηρικά, χωρίς να λέγεται η αλήθεια. Μπα! Υπάρχει κι άλλη αλήθεια; Φυσικά. Γιατί η καθημερινή υπόμνηση από εφημερίδες, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, ότι το πετρέλαιο έπιασε τα 110$ το βαρέλι ή τα 150$, σημαίνει απλά για τον πολίτη, ότι μπορεί να περιμένει φυσιολογικά να πάει στα 400 ευρώ το λίτρο η βενζίνη ή στα 200 ευρώ το κιλό τα λάχανα. Αμ, δε. Οι τιμές του πετρελαίου που διατυμπανίζονται, είναι αυτές που αγοράζει η αμερικάνικη αγορά. Η Ευρώπη αγοράζει σε τιμές μπρεντ, που

α. είναι φθηνότερο κατά 5-6 $

β. έχει την ίδια τιμή για τους Ευρωπαίους μ' αυτήν που είχε πριν 6 μήνες!

Πώς γίνεται αυτό; Απλό: κάθε φορά που αυξάνεται η τιμή του πετρελαίου σε δολάρια, η Ευρώπη αυξάνει την τιμή του ευρώ έναντι του δολαρίου. Αποτέλεσμα; Η Ευρώπη δεν πληρώνει αυξημένη τιμή στο πετρέλαιο. Τι σημαίνει αυτό; Οτι κανένας δεν μπορεί να αυξήσει την τιμή της βενζίνης, του αερίου, της ντομάτας, του τραμ, της θειάς μου της Κοντίλως, με το πρόσχημα ότι ακρίβυνε το πετρέλαιο. Μπορεί όμως να την αυξήσει με το πρόσχημα ότι οι πολίτες, βομβαρδισμένοι από τη μπουρδολογία ότι αυξάνεται η τιμή του πετρελαίου, είναι έτοιμοι να χάψουν και να πληρώσουν κάθε ανατίμηση αγόγγυστα. Αυτή είναι η προσφορά των ΜΜΕ στην καθημερινή ζωή του τόπου, όταν ο εντυπωσιασμός υπερισχύει της αλήθειας»
Το άρθρο έχει δημοσιευθεί πάνω από δίμηνο. Και το υπογράφει ο διευθυντής έκδοσης μιας από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας. Και έκτοτε έχω χαθεί: δεν ξέρει τι γράφει ή γράφει την αλήθεια κι όμως η βενζίνη και όλα τα υπόλοιπα αυξάνονται ακατάπαυστα; Ίσως η απάντηση βρίσκεται σε άλλο άρθρο του ίδιου, σύμφωνα με το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ: «Μία από τις τρεις μεγαλύτερες αλυσίδες ειδών σπιτιού στον κόσμο, που ήρθε κι εδώ, μετά από έρευνα αγοράς που έκανε, αύξησε την τιμή πώλησης των ειδών της στην Ελλάδα κατά 10%-20% σε σχέση με τα μαγαζιά της στη Σουηδία και την υπόλοιπη Ευρώπη, γιατί διαπίστωσε ότι οι Ελληνες θα απέφευγαν ένα μαγαζί με πολύ χαμηλές τιμές, επειδή δεν θα τους καταξίωνε κοινωνικά! Λόγω τιμής!».

3) Χαμένοι στην ανάγνωση ενός ποστ,

ενός ποστ που έρχεται σε συνέχεια μιας εκπομπής που άξιζε να κοπεί. Αλλά αυτά τα «σκέφτομαι να φύγω από την Ελλάδα» είναι μάλλον μελούρες. Όποιος αξίζει προκόβει και κανείς δεν πάει χαμένος. You can love it or leave it, που έλεγαν και στην Αμερική στα χρόνια του Βιετνάμ σε όσους εναντιώνονταν στον πόλεμο. You can love our country or leave it, Γεράσιμε. Κι αν δεν σ' αρέσει εδώ να πας στις χώρες που τα γιαούρτια είναι φτηνότερα στα σούπερ μάρκετ. Εμάς είναι ακριβά. Άμα σ΄αρέσει. Και μέχρι να δώσουμε την πολιτική απάντηση αν φταίνε οι στρεβλώσεις της αγοράς ή αυτή καθαυτή η λογική μιας αγοράς χωρίς έλεγχο, μέχρι να δώσουμε την πολιτική απάντηση αν πρέπει να ελέγξουμε περισσότερο τον ελεύθερο ανταγωνισμό ή να τον αφήσουμε περισσότερο ανεξέλεγκτο, ας τα ρίχνουμε όλα στους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους κι ας μην ελέγχουμε ποτέ εμείς την αγορά, εμείς είμαστε για να γκρινιάζουμε για το κράτος και ποτέ για να μποϊκοτάρουμε τομείς της αγοράς. Εν τω μεταξύ τελειώνει ο Μάιος και ο κλινικά νεκρός τον Γενάρη Θέμος ζει και βασιλεύει και επανανομιμοποιείται στη συνείδηση όλων μας, μπόρα ήταν και πέρασε, όλη στην μεγάλη οικογένεια του Μπόμπολα ανήκουμε άλλωστε πλέον, Μεγκαίοι και Πρωτοθεματίτες είμαστε πια μαζί, κι αν οι δικαστές λένε ότι η Τρέμη είδε τελικά το dvd, εγώ εξακολουθώ να το πιστεύω το Ολγί, γιατί πρέπει κάποια στιγμή τους θεσμούς να τους προστατεύσουμε σε αυτήν την χώρα, κι όταν το Mega λέει ότι δεν είδε σημαίνει ότι δεν είδε, τελεία και παύλα, ενώ σε κάθε περίπτωση το να σκέφτεται να φύγει από τη χώρα ο Γεράσιμος για ένα dvd είναι τουλάχιστον υπερβολικό.

Tears in Rain

Η βροχή είχε να γράψει τόσο όμορφα σε ματωμένα ανδρικά πρόσωπα από την εποχή του «Blade Runner»: στην Μόσχα του 2008, 26 χρόνια μετά το Λος Άντζελες του 2019, ο Σκόουλς και ο Νάνι ματώνουν στην βροχή, όπως τότε ο Χάρισον Φορντ και ο Ρούτγκερ Χάουερ. «All those moments will be lost in time, like tears in rain», αλλά οι στιγμές του Λουζνίκι δεν πρόκειται να χαθούν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Από τις δεκάδες μεγάλες στιγμές - ιστορίες - αναμνήσεις, ο καθένας ας επιλέξει αυτήν που του ταιριάζει καλύτερα, αλλά εγώ θα επιλέξω το σταμάτημα του Κριστιάνο Ρονάλντο πριν το χαμένο πενάλτι: έχοντας κάνει την ίσως πιο γεμάτη χρονιά που έχει κάνει ποτέ ποδοσφαιριστής στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, έχοντας κάνει από το καλοκαίρι ως τώρα τα πάντα (μεταξύ των οποίων και 42 γκολ), έχοντας κάνει ό,τι δεν μπορεί να κάνει άλλος κανείς, έχοντας καλπάσει και ξανακαλπάσει, ντριπλάρει και ξαναντριπλάρει, ξεχυθεί και ξαναξεχυθεί μπροστά, ξεπεράσει και ξαναξεπεράσει όποιον έβρισκε μπροστά του επί δέκα μήνες, τώρα που μπροστά του βρήκε μόνο την μπάλα φρενάρισε, σταμάτησε κι αστόχησε.
Και η ιστορία είχε ήδη γραφτεί, η ιστορία του κυπέλλου που το άξιζε περισσότερο από τον καθένα και θα το έχανε μόνος του, έτοιμος να ξανακλάψει, όπως τέσσερα χρόνια πριν στην πατρίδα του εξαιτίας κάτι άγραφων Ελλήνων, η ιστορία είχε ήδη γραφτεί, αλλά το πέμπτο πέναλτι δεν κάνει να το εκτελεί Άγγλος Αρχηγός. Ποτέ.
Τerry's Tears in Rain, ο Τέρυ κλαίει στην βροχή, δάκρυα βγαίνουν από το ίδιο κεφάλι, με το οποίο σωτήρια προστάτευε την ομάδα του πριν λίγα λεπτά, ξεκολλώντας το σχεδόν απ' το λαιμό του για να προφυλάξει την άδεια εστία του και τα δάκρυά του δεν χάνονται στην βροχή, δεν γίνονται ένα με την βροχή, ανεξαρτητοποιούνται τα γαμημένα, κρυσταλλώνονται και σφηνώνονται στη μνήμη τη δική του και τη δική μας, αφού ό,τι ήταν να χαθεί χάθηκε, κι αυτό που χάθηκε ήταν ένα πέναλτι, ένα τσάμπιονς λινγκ και το κρίμα και το άδικο να τα έχει χάσει αυτά ο Πορτογάλος ποδοποιητής, που σε μια τέλεια χρονιά το μόνο που του είχε λείψει ήταν μια γεύση ατελείας στα χείλη.

Η τελειότητα δεν είναι των ανθρώπων.

Σαστίζω.

Ghetting away with it all messed up

Mολονότι σχεδόν ποτέ δεν ανεβάζω ανακοινώσεις (για να μην χαλάσει η τσάκιση στο ύφος του μπλογκ και χάσει η Βενετιά βελόνι), θα κάνω μια εξαίρεση:

«- Λέμε όχι στο γκέτο της εξαθλίωσης και του φόβου, στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας.
- Λέμε όχι στην εκμετάλλευση μεταναστών και μη από τα κυκλώματα των ναρκωτικών, της πορνείας και της κάθε λογής παρανομίας.
- Αρνούμαστε να ζούμε και να εργαζόμαστε μέσα στη συνειδητή υποβάθμιση και την εγκατάλειψη του “ιστορικού τριγώνου”.
-Αρνούμαστε την εικόνα που προσφέρει η Αθήνα στους κατοίκους και τους χιλιάδες επισκέπτες της, λίγες εκατοντάδες μέτρα από την Ακρόπολη και τα ιστορικά μας μνημεία.
- Απαιτούμε από κάθε φορέα της Πολιτείας (δήμος, νομαρχία, κυβέρνηση) να αναλάβει τις ευθύνες του και να μη τις μεταθέτει συστηματικά “στους άλλους”.
- Απαιτούμε τη συνεργασία όλων, για να τεθεί επί τέλους σε εφαρμογή ολοκληρωμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση της κατάστασης, που έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, τους τελευταίους μήνες.

Όλοι μπροστά από το Δημαρχείο, τη Δευτέρα 26/5/2008, στις 3 το μεσημέρι, για να απαιτήσουμε από το Δημοτικό Συμβούλιο να αναλάβει επί τέλους δράση!
Σύλλογος “Παναθήναια” και Ενεργοί πολίτες της Αθήνας»

Νά κι ένα εν μέρει σχετικό ρεπορτάζ.

Αν και αναρτώ την ανακοίνωση, είμαι αμφίθυμος απέναντι στα συγκεκριμένα μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Από την μια μπορεί να τσινάω σε τυχόν λογικές εξαγνισμού και σκούπας μιας συγκεκριμένης περιοχής (γιατί απλώς μεταθέτουν τοπικά το πρόβλημα) και να θεωρώ ότι ο ΟΚΑΝΑ και το Κέντρο Σίτισης Αστέγων είναι προσπάθειες λύσης του προβλήματος, αλλά από την άλλη είναι επίσης σωστό αφενός ότι όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά υπεράνω τραγούδια ξέρει και αφετέρου ότι εξ ορισμού η Εκάλη κι η Βουλιαγμένη δεν πρόκειται να γκετοποιηθούν ποτέ.

Αυτά.

Γιατί όχι;

Aυτό το facebook κρύβει ώρες ώρες θησαυρούς:
George A. Papandreou joined the group Με ποδήλατο στην Αθήνα? Γιατί όχι...;.

Βάλε να φάω

«Αν αλλοτριωθήκαμε, όπως λέγεται κατά κόρον, αλλοτριωθήκαμε επειδή μας άρεσε, επειδή ήταν στη φύση μας ή στη φύση της ιστορίας μας. Και αν πάψουμε για μια στιγμή να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, θα ομολογήσουμε ότι δεν θα δεχόμασταν ούτε με σφαίρες να γυρίσουμε πίσω για να ξαναβρούμε την εθνική «αυθεντικότητά» μας εκεί που τη χάσαμε».

Respect

(λέξη θαυμασμού δηλωτική και γλωσσικής αλλοτρίωσης ενδεικτική)

«Θα διηγηθώ πάνω σ΄ αυτό μια προσωπική ιστοριούλα, που μου δίδαξε πολλά. Πριν από μερικές δεκαετίες συζητούσα με μια Σκανδιναβή φίλη μου, ανθρωπολόγο εγκατεστημένη στην Ελλάδα, για τον χαρακτήρα της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας. Επιπόλαιος φεμινιστής δυτικής κοπής και στηλιτευτής των ελληνικών πατριαρχικών δομών, της έφερα σαν παράδειγμα για την αυταρχική συμπεριφορά του Έλληνα συζύγου τη φράση «βάλε να φάω», που σε τόνο διαταγής απευθύνει στη γυναίκα του, όταν γυρίζει στο σπίτι μετά τη δουλειά. Η Σκανδιναβή συνομιλήτριά μου χαμογέλασε συγκαταβατικά και μου είπε ότι μάλλον θα έπρεπε να βρω καλύτερο παράδειγμα. Έχοντας μελετήσει από κοντά τους κώδικες επικοινωνίας στα ελληνικά νοικοκυριά της υπαίθρου, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η φράση αυτή όχι μόνο δεν προδίνει ανδρικό αυταρχισμό, αλλά το αντίθετο: αναγνωρίζει την πρωτοκαθεδρία της γυναίκας στη διαχείριση των πόρων του νοικοκυριού. Στην πραγματικότητα ο άνδρας λέει στη σύζυγό του: «Εσύ ξέρεις πόσο φαγητό περισσεύει και μου αναλογεί, κανόνισε λοιπόν». Θα μπορούσε, φυσικά, να το πει με πιο κομψό τρόπο, αλλά ελπίζω να συμφωνούμε ότι η απουσία αστικής κομψότητας στη συμπεριφορά των Ελλήνων χωρικών δεν συνιστά από μόνη της ανδροκρατικό δεσποτισμό.

Νά τι λείπει ακόμα από τη σημερινή λογοτεχνία μας (για να μείνουμε σ΄ αυτήν, στην οποία επικεντρώθηκε άλλωστε ένα μεγάλο μέρος της καινούργιας διαμάχης γύρω από την ελληνικότητα): ένα επόμενο βήμα μετά την απελευθέρωσή της από τον εθνοκεντρισμό και την ψύχωση της ελληνικότητας· η μέριμνά της να αφουγκραστεί αισθαντικά τους κώδικες μέσα από τους οποίους εκφράζονται ή και καταπνίγονται οι σχέσεις, οι ανάγκες, τα συναισθήματα, τα όνειρα των ανθρώπων αυτής της χώρας...»

Μέχρι η λογοτεχνία να καλύψει το επισημαινόμενο κενό, ας σημειωθεί ότι η φράση «βάλε να φάω» όσο ερμηνεύτηκε ερμηνεύτηκε και όσο παρερμηνεύτηκε παρερμηνεύτηκε, καθώς και από τον ματσότερο των αρρένων να ειπωθεί σήμερα, η απάντηση θα έρθει -εντός των ορίων του στατιστικού σφάλματος- με την μορφή ειλικρινά απορημένου βλέμματος, μιας και το νέο προς διερεύνηση πλέγμα σχέσεων πρέπει να εντοπιστεί στο ποιός από το ζευγάρι θα πει την φράση «παράγγειλε» και ποιός θα λάβει την καθοριστική απόφαση για το τι ακριβώς θα παραγγελθεί (συνυπολογιζομένων των πόρων του νοικοκυριού).

Deliver(y) us from literature and let υs enjoy blogging.

Ιστολογείν: η ελληνικότητα σε καθημερινά επεισόδια, τη στιγμή ακριβώς της διαμόρφωσής της.

Λογοτέχνες, διαβάστε μπλογκ στην τύχη. Ειδικά τα ημερολογιακά. Ποτέ άλλοτε τόσοι εσωτερικοί κόσμοι δεν είχαν εκτεθεί στην κοινή θέα. Δεν χρειάζεται να φανταστείτε τίποτα. Αρκεί να μπορείτε να συνθέσετε.

(Μια φορά να τελείωνα ένα ποστ εκεί που σκόπευα όταν το ξεκινούσα και τι στον κόσμο. Mόλις κατορθώσω να λύσω το ακανθώδες ζήτημα του αρτιότερου τρόπου συνθέσεως ενός ποστ, θα προχωρήσω και στα επόμενα εξελικτικά στάδια).

Ως πότε θα με ευνουχίζεις;

Πατέρα, γράφω αυτές τις λέξεις γιατί έχω απόλυτη ανάγκη να τις βγάλω από μέσα μου. Θα μπορούσα ποτέ να σου τα 'λεγα αυτά κατάμουτρα; Κι αυτό το γράμμα θα στο δώσω ή θα το σκίσω; Ποιος ξέρει; Και στην πραγματικότητα ποιός μπορεί να ξέρει τι σχέση έχουμε στα αλήθεια, ποιός μπορεί να ξέρει τι νοιώθω στα αλήθεια για σένα; Μόνο εγώ, βέβαια. Κι όλα τα άλλα είναι ερασιτεχνικές ψυχαναλύσεις του κώλου σαν αυτό το γράμμα, το οποίο όμως βρίσκω το θάρρος να σου γράψω ακριβώς γιατί δεν το γράφω εγώ.
Πατέρα, είμαι πια 38 ετών. Στα 38 σου ίδρυσες την Ιντρακόμ. Στα 38 μου εξακολουθείς να με ευνουχίζεις. Με τον χειρότερο δυνατό τρόπο: ενώπιον του πανελληνίου. Αν με ευνούχιζες ιδιωτικά θα είχα να τα βρω με τον εαυτό μου, μόνο σε σχέση με το πως με βλέπω ο ίδιος. Τώρα πρέπει να τα βρω με τον εαυτό μου σε σχέση με το πως με βλέπει όλος ο κόσμος. Τα μάτια των άλλων, πατέρα. Στα μάτια των άλλων κρίνονται πολλά. Γνωρίζουμε, αξιολογούμε και σεβόμαστε τον εαυτό μας σε μεγάλο βαθμό μέσα από τα μάτια των άλλων. Πότε μόνο μέσα από τα δικά μας τα μάτια. Εκτός αν είμαστε ιδιοφυϊες ή σαλεμένοι.
Να σου δώσω να καταλάβεις την διαφορά. Αμφιβάλλω αν θα μάθουμε ποτέ τι παίχτηκε και οι Βαρδινογιάννηδες άνοιξαν τις πόρτες της ΠΑΕ. Είναι επιχειρηματικής υφής απόφαση; Είναι συναισθηματικής; Κάτι ενδιάμεσο; Καθόλου δεν αποκλείω να φώναξε ένα βράδυ ο Βαρδής τον Τζίγγερ και να τον πέρασε γενεές δέκα τέσσερεις. Να του είπε ότι γέμισαν οι τοίχοι της Αθήνας με μπινελίκια. Να του είπε ότι άλλο είναι να βρίζουν την οικογένειά του οι αντίπαλοι πελάτες και άλλο οι πελάτες του μαγαζιού του. Να του έδωσε εντολή να πει «περάστε» στους μνηστήρες. Αλλά ακόμη κι έτσι να έγινε πατέρα, τα κράτησε τα γαμημένα τα προσχήματα. Τα κράτησε. Τα εν τω βαρδινογιάννειω οίκω έμειναν εκεί, ενώ τα του δικού μας οίκου πέρασαν σε όλον τον Δήμο. Και ό,τι κι αν έγινε στ' αλήθεια, ο Τζίγγερ παρουσιάζεται σαν πρωταγωνιστής των εξελίξεων και σαν ο άνθρωπος που έκανε την μεγάλη υπέρβαση.
Εσύ ως πότε θα με ευνουχίζεις, πατέρα; Ως τα 48 μου; Ως τα 58 μου;
Πατέρα, δεν θα σε ρωτήσω αν με αγαπάς. Φυσικά και μ΄ αγαπάς. Ένας ήρωας του Κούντερα όμως λέει πως αγάπη είναι η παραίτηση από τη δύναμη. Η παραίτηση από τη δύναμη. Πατέρα με αγαπάς, αλλά αγαπάς τη δύναμη περισσότερο. Πατέρα δεν θα μου έκανες ποτέ κακό, αλλά νά που μου κάνεις και είσαι τυφλός για να το δεις. Με βλέπεις πατέρα; Μπορείς ποτέ να με διακρίνεις πίσω από τις αποφάσεις σου; Δεν έδιωξες απλώς τον Λεμονή πατέρα, ούτε τον Ίβιτς. Διώχνοντας τον ένα με ακύρωσες και διώχνοντας και τον άλλο με αποτέλειωσες. Μου έδωσες τα κλειδιά πέρσι, πατέρα. Με κανονική τελετή παράδοσης - παραλαβής. Ωραία, θα είχες την υψηλή εποπτεία. Τον τελικό λόγο. Ωραία, κανείς δεν νόμισε ότι μου έδωσες το μαγαζί εν λευκώ. Αλλά από την υψηλή εποπτεία, μέχρι «το κάνω ό,τι μα ό,τι θέλω, χωρίς να λογαριάζω οτιδήποτε άλλο» υπάρχει μια διαφορά.
Γιατί το πρώτο που δεν λογαριάζεις είμαι εγώ. Γιατί το κύριο θύμα του «εγώ» σου είμαι εγώ. Διώχνοντάς τους, αυτοί νοιώθουν αδικημένοι μεν, άντρες δε. Διώχνοντάς τους ξανανοιώθω πάλι παιδάκι, ένα παιδάκι ετών τριάντα οκτώ, που του έδωσες το παιχνίδι που ονειρεύεται κάθε παιδί και μετά του το πήρες πίσω. Μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Για να παίξεις εσύ. Ένα παιδί ετών εξήντα εννέα. 'Ενας πατέρας - παιδί που δεν παραιτείται από τη δύναμή του ούτε για χάρη του παιδιού του, αφήνοντάς το βορά στα μάτια των άλλων.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «Sportday»)

Πατσάς από κρέας (UPDATED)

Καινούριες συνεργασίες στην ανανεωμένη «Ελευθεροτυπία». Ο Στάθης συγγράφει πλέον από κοινού τον «Ναυτίλο» με τον Πέτρο Κωστόπουλο και ιδού σήμερα το πρώτο δείγμα:

Ενας πατσάς από κρέας υπό μορφήν κοιμώμενου εφιάλτη είναι πλέον το πιο ακριβοπληρωμένο έργο καλλιτέχνη εν ζωή (όλοι οι άλλοι πέθαναν νωρίς), του κ. Λούσιαν Φρόιντ (οοπ! να τη η επίσκεψις των ονομάτων), για τον οποίον ο Οίκος Κρίστις στη Ν. Υόρκη του εξασφάλισε 33,6 εκατομμύρια δολαριάκια. Παρ' ότι ελαφρώς στερούμαι καλλιτεχνικώς, βλέπω τον πίνακα και νιώθω μιαν ελαφράν συγκίνηση, ίσως όχι όσον με προτρέπει η χερούκλα που υποβαστάζει το δεξί βουνό, αλλά ουδείς είναι τέλειος (στις ευαισθησίες του). Οσο για το γλυκύτατο αποτύπωμα του Μορφέα στο προσωπάκι του πατσά, αδυνατώ να εκφρασθώ, μένω αβοήθητος...
(Μόνον, θεέ μου, να μην ξυπνήσει. Ή αν ξυπνήσει, ας της έχεις φτιάξει, εσύ ή ο διάβολος τον καφέ της...) Πετροστάθη, ξύπνησα. Δεν θέλω καφέ. Θέλω να μου μιλήσεις για την εξίσωση Αριστερά = Ευαισθησία = Λεπτότητα. Θέλω να επισημάνεις και συ ότι γκώσαμε με την ανάδειξη των χοντρών σε πρότυπα ομορφιάς. Νισάφι πια με τον πολιτισμό του φατ λάιφ στάιλ. Δουλειά της τέχνης είναι να κοιτάξει στην αντίπερα όχθη, εκεί που δεν κοιτάζουν οι τηλεοράσεις και τα περιοδικά, και να αρχίσει να ζωγραφίζει καμιά ανορεξικιά.

UPDATE: Όχι μόνο ξύπνησα, έχω το θράσος να πειράζομαι κιόλας, ο πατσάς. Το σχετικό βίντεο (το οποίο μου υπέδειξε φίλος σε σχόλιο) εδώ.

Ο Λαός τον Σπίνο θέλει

Ρώτησε προχθές στην εκπομπή του ο Θεοδωράκης τον Λαζόπουλο αν του είναι δύσκολο να σατιρίζει ανθρώπους τους οποίους συναναστρέφεται και εκείνος του απάντησε ότι δεν του είναι καθόλου.

Η πρώτη φορά που επικοινώνησε μαζί μου κάποιος τον οποίο έχω σχολιάσει αρνητικά, ήταν όταν προ καιρού ο Γιώργος Οικονομέας μου έστειλε ένα πολύ ευγενικό μέιλ. Απ' ό,τι έμαθα στη συνέχεια εγκωμίασε και το μπλογκ μου στην εκπομπή του (ένα μπλογκ που τον είχε ειρωνευτεί αρκετά σκληρά και είχε κάθε λόγο να κάνει το αντίθετο απ' το να το εγκωμιάσει).

Η δεύτερη είναι τώρα. Προτού περάσω στα της δεύτερης φοράς, να πω ότι όπως και την πρώτη φορά, έτσι και τώρα αισθάνθηκα και αμήχανα και άβολα. Δεν ξέρω πώς του Λαζόπουλου τού είναι εύκολο (και μάλιστα για ανθρώπους που ήδη γνωρίζει προσωπικά), ίσως είναι θέμα τριβής.

Δυο ποστ παρακάτω λοιπόν, ανάμεσα σε φιλοσοφικίζουσες και σημειολογικίζουσες παπαριές, αναφέρομαι και στον Προκόπη Δούκα, ο οποίος μου έστειλε σήμερα το εξής μέιλ:

«Αγαπητέ old boy,

Δεκτή η κριτική. Δέξου σε παρακαλώ το ολίσθημα μου, ως αποτέλεσμα της αγωνίας να γράψω κάτι διαφορετικό από τα κλισέ, μέσα στις περίπου 2,5 ώρες προετοιμασίας του δελτίου - κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερα κλισέ ή λάθη (αυτή είναι η "αρρώστεια" της δουλειάς). Ή ως το αποτέλεσμα της υποσυνείδητης ανάγκης μου να περιγράψω αυτό που συμβαίνει στη Μιανμάρ, ως την απόλυτη "χρεωκοπία" ή απουσία του ανθρωπισμού - κοινώς σφαγή.

Τώρα, οι υπόλοιποι παραλληλισμοί με Κώστα Χούντα κλπ. (δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, συμπαθώ όμως πολύ την κόρη του που δουλεύει μαζί μας στο εξωτερικό δελτίο) δεν είναι προς σχολιασμό - από μένα τουλάχιστον. Για τον φίλο που τον προτιμάει, του προτείνω να κάνει λίγη υπομονή, γιατί - σύμφωνα με δημοσιέυματα - σε λίγο καιρό θα έχει τη χαρά να παρακολουθεί το δελτίο της ΕΤ-1 με τον Τέρενς Κουίκ. :-)

Αν θέλεις το δημοσιεύεις στα σχόλια. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Προκόπης Δούκας

Υ.Γ. Ήταν μια δύσκολη εβδομάδα...»

Εγώ με τη σειρά μου συμφωνώ απολύτως με το φάγωμα του Προκόπη Δούκα, ελπίζω μόνο -όπως προκύπτει και από το επίμαχο ποστ- αντί του Τέρενς να επαναφερθεί ο Κώστας Χούντας. Αν αυτό δεν καταστεί δυνατόν, τότε να μπει ένθετο πεντάλεπτο στις βραδυνές ειδήσεις του Τέρενς, με τον Νίκο Μαστοράκη να πουλάει συλλογές αθάνατων επιτυχιών του κλασικού ροκ (δώδεκα σιντί με πολυτελές εξώφυλλο στην απίστευτη τιμή των εξήντα εννέα ευρώ και ενενήντα εννέα λεπτών, συν έξοδα αποστολής). Και εν πάση περιπτώσει αν φύγει ένας Δούκας να έρθει μια Δούκα στο πλευρό του Τέρενς: η Νανά.

Όλα αυτά πάντως, Χρήστο Παναγόπουλε, όλα αυτά τα φάγωματα του Κούλογλου και του Δούκα από μόνα τους δεν οδηγούν πουθενά. Η κίνηση ματ που πρέπει να κάνεις για να γίνει η βραδυνή ζώνη καραγαμάτη είναι η τριπλέτα Παπαγιάννης - Τάνια («Καλησπέρα, Καλησπέρα») - Σπίνος, εγκαινιάζοντας αποκλειστική συνεργασία κρατικής τηλεόρασης και Press Gr.

Παναγόπουλε, δες τα νούμερα που κάνει το Press Gr και ξύπνα. Συντονίσου με τον ρυθμό της αγοράς. Μην φέρεις πίσω το απολίθωμα Κουίκ. Κάνε το βραδυνό σου δελτίο αποκαλυπτικό και δεν θα βγεις χαμένος. Αυτά προτιμάει ο κόσμος και όλα τα άλλα είναι ελιτισμοί του κερατά. Άλλωστε, αν δεν σου αρέσει ο Κούλογλου και ο Δούκας, ο τύπος που βρίσκει τα απόρρητα έγγραφα στις σκουπιδοσακκούλες είναι ο άνθρωπός σου: εκεί που η εμπορικότητα συναντά την αισθητική σου, το Press Gr σε περιμένει να το κρατικοποιήσεις. Μπορεί το κράτος να χάνει τον ΟΤΕ, ας αποκτήσει όμως σε αντάλλαγμα την παραδημοσιογραφία της νέας εποχής.

Trial and Error

Όταν απέτυχε το πρότζεκτ με τους πρωτόπλαστους, αυτοί εξέπεσαν μεν από τον παράδεισο (και η ζωή συνεχίστηκε με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε για να φτάσουμε ως και τις μέρες μας, ως και αυτές εδώ τις λέξεις, ως και εσένα που τις διαβάζεις αυτήν ακριβώς τη στιγμή), αλλά ο Θεός αποφάσισε να τρέξει παράλληλα σε άλλον κόσμο δεύτερη προσπάθεια, επιχειρώντας να αποφύγει τα λάθη της πρώτης.

Έπλασε λοιπόν δεύτερο παράδεισο και έριξε μέσα του τους δευτερόπλαστους. Πειρασμοί και απαγορευμένοι καρποί δεν έπαιζαν πλέον. Το σεξ δεν απαγορευόταν ούτε είχε συνδεθεί με οποιαδήποτε έννοια σκανδάλου. Οι δευτερόπλαστοι το έκαναν τακτικότατα με τον ίδιο φυσικό τρόπο που έτρωγαν, έπιναν, τραγουδούσαν, έπαιζαν. Ο παράδεισος ήταν φουλ εξοπλισμένος για να καλύπτει οποιαδήποτε ανάγκη μπορεί να είχαν, συνδυάζοντας τις ομορφιές του φυσικού περιβάλλοντος με την πληθώρα επιλογών ενός μεγάλου σουπερμάρκετ. Και δεν ήταν μόνο το σωματικό σκέλος καλυμμένο αλλά και το πνευματικό. Οι δευτερόπλαστοι είχαν δεκάδες διεξόδους για τη δημιουργικότητά τους: έγραφαν τραγούδια, ζωγράφιζαν, έγραφαν ιστορίες. Όλα κυλούσαν παραπάνω από ωραία και ο Θεός αντιλαμβανόμενος ότι το σφάλμα του στον πρώτο παράδεισο ήταν το έστω ένα «απαγορεύεται», ήταν η ίδια η έννοια του κακού, ήταν το ίδιο το πονηρό ως σύλληψη, αισθανόταν τύψεις για όσα τραβούσαν οι άνθρωποι στον πρώτο κόσμο.

Μην έχοντας όμως τη δυνατότητα να παρέμβει εκ των υστέρων και να διορθώσει την κατάσταση εκεί -επειδή το τριπάκι της ελεύθερης επιλογής συνιστούσε θεμελιώδες ιδεολόγημα του πρώτου κόσμου και αν το αφαιρούσε θα διαλυόταν και όλα τα επιμέρους συστατικά του- αποφάσισε να διοχετεύσει τις ενοχές του προς τους δευτερόπλαστους για να εξιλεωθεί μέσω αυτών. Τοποθέτησε λοιπόν σε μια γωνιά του δεύτερου παραδείσου (δίπλα σε κάτι λιμνούλες με ξύλινες γέφυρες, που περνώντας τες σε έβγαζαν σε ψυγεία με ογδόντα εννέα είδη τυριών) ένα μικρό ντουλάπι. Ενημέρωσε τους δευτερόπλαστους ότι -επειδή τους αγαπά πολύ και επειδή όσο πλήρης κι αν είναι η ευτυχία τους αυτός θέλει να τους προσφέρει ακόμη περισσότερη- θα πρέπει μια φορά τον μήνα να ανοίγουν το ντουλάπι και να το καθαρίζουν και ότι με αυτόν τον απλούστατο τρόπο η ευτυχία τους θα διπλασιαζόταν αυτόματα. Ήταν πέντε λεπτών δουλειά και το συναίσθημα που θα ένοιωθαν μετά δεν θα το είχαν ξαναδιανοηθεί. Οι δευτερόπλαστοι του είπαν ευχαρίστως. Όταν έφτασε όμως το τέλος του μήνα δεν πήγαν. Μετά πέρασε και ο δεύτερος. Οι δευτερόπλαστοι το είχαν στο μυαλό τους αλλά το ανέβαλλαν. Οι μήνες άρχισαν να φεύγουν νεράκι. Κάθε βράδυ υπόσχονταν ο ένας στον άλλο ότι την επόμενη θα πάνε και θα το καθαρίσουν το ντουλαπάκι. Εν τω μεταξύ η βρώμα μέσα του συσσωρευόταν. Άρχισαν να τρομάζουν. Πήγαιναν και στέκονταν μπροστά του μην τολμώντας να το ανοίξουν. Πήγαιναν και πήγαιναν και πήγαιναν, μέχρι που αποφάσισαν ότι δεν βγαίνει τίποτα έτσι και ότι είναι προτιμότερο να το απωθήσουν εντελώς από το μυαλό τους. Το απώθησαν αλλά η ευτυχία τους είχε πια σκιές, γιατί όταν απωθείται κάτι από το μυαλό, όσο μακριά και αν απωθείται δεν παύει μέσα στα όρια του μυαλού να παραμένει.

Ο Θεός ήρθε σε απελπισία και δεν ήξερε τι να κάνει. Είχαν περάσει τέσσερα - πέντε χρόνια, όταν τελικά τους απείλησε ότι αν δεν πάνε να το καθαρίσουν θα τους διώξει. Πανικόβλητοι του είπαν ναι. Ζήτησαν διορία. Την πήραν. Η διορία πέρασε. Ζήτησαν παράταση. Την πήραν. Δεν έκαναν τίποτε. Έχετε μια μέρα ακόμη τους είπε ή σας πέταξα έξω. Και το εννοώ. Ξαναέφτασαν έξω από το ντουλαπάκι, από την περιοχή που είχαν πια χρόνια έστω και να επισκεφτούν, έχοντας στερηθεί παράλληλα τόσο τη λίμνη της όσο και τα τυριά της. Το ντουλαπάκι μύριζε ελεεινά και ακούγονταν από μέσα παράξενοι ήχοι, σαν να επρόκειτο να εκραγεί. Πόσες ώρες μας μένουν, την ρώτησε. Είκοσι, του απάντησε. Έφυγαν τρέχοντας, απομακρύνθηκαν όσο περισσότερο μπορούσαν και πέρασαν την τελευταία μέρα τους στον παράδεισο, μια μέρα γεμάτη φαγοπότι, σεξ, τέχνη, αίσθηση του επερχόμενου τέλους και ενοχή για την τόσο αναίτια αδράνειά τους. Εξέπεσαν ευτυχισμένοι.

Μεταευαισθησία

Όταν αναμιγνύουμε στο ίδιο εργαστήριο τη Φύση με τη Φτώχεια τα αποτελέσματα είναι πάντοτε εκρηκτικά και οι νεκροί (ας πούμε οι φρέσκοι νεκροί σε Βιρμανία και Κίνα) μετριούνται σε δεκάδες ή ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες.

Δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ο τελικός απολογισμός δεν έχει την παραμικρή σημασία και δεν αφορά και κανένα.

Το έχουν πει και το έχουν ορμηνεύσει άλλωστε ότι από έναν αριθμό νεκρών και πάνω δεν πρόκειται για τραγωδία αλλά για στατιστική. Το μυαλό μέχρι έναν αριθμό νεκρών μπορεί να χωρέσει. Μετά από αυτόν, είτε δέκα χιλιάδες του πεις είτε πενήντα είτε εκατόν πενήντα ένα και το αυτό είναι, αφού έχει ξεπεραστεί η χωρητικότητα του νου.
Τέλος πάντων, μακριά από τον κώλο μας να είναι και όλα τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε στην πορεία.

Εκείνο που διαφοροποιεί όμως τις πρόσφατες καταστροφές από τις παλιότερες είναι η νέα ορολογία.

Πλέον μιλάμε για «ανθρωπιστική τραγωδία» στην Βιρμανία και στην Κίνα. Δεν σκοτώθηκαν φαίνεται άνθρωποι αλλά ανθρωπιστές. Ο αυνανισμός της γλώσσας σε όλο της το μεγαλείο. Λέει κάπoιος μια παπαριά και αυτή περνά σχεδόν αυτόματα από στόμα σε στόμα, γιατί η ηλιθιότητα και η σοβαροφάνεια κλειδώνουν μια χαρά και αποτελούν ακαταμάχητο σετάκι. Οι τραγωδίες του εικοστού πρώτου αιώνα έχουν αποκτήσει αναβαθμισμένο γλωσσικό κύρος και έχουν μετατραπεί σε ανθρωπιστικές. Είναι παρήγορο.

Βλέπω, ας πούμε, τον Προκόπη Δούκα να λέει την λέξη «ανθρωπιστική» στο βραδυνό δελτίο της ΕΤ και νοιώθω αυτομάτως μια στάλα καλύτερα, γιατί ξέρω ότι ακριβώς όπως στις παλιομοδίτικες - ορφανές από ανθρωπισμό τραγωδίες των έιτις αντιστοιχούσε ως εκφωνητής ο αντιτουριστικός Κώστας Χούντας, έτσι και στις μεταευαίσθητες - ανθρωπιστικές τραγωδίες των όους αντιστοιχεί ως εκφωνητής ο αψεγάδιαστα ρωγμώδης Προκόπης.

Αυτό που συμβαίνει, οι λέξεις που το ονοματίζουν και αυτός που τις εκφωνεί. Χούντας ήταν και πέρασε, ψήλωσε, λέπτυνε, ομόρφυνε, εικόνεψε. Λέξεις ήταν και εμπλουτίστηκαν, νοιάστηκαν, επικοινωνήθηκαν, ομόρφυναν, εικόνεψαν.

Ας μη νομίζει όμως το επίθετο ότι θα προξενήσει αντιπερισπασμό και θα στρέψει την προσοχή μας από το ουσιαστικό: αν το «ανθρωπιστική» είναι μια φορά λάθος, το «τραγωδία» είναι εκατόν μία.

Ένα είδος που εξακολουθεί με μια χαψιά να πεθαίνει ανά δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες δεν δικαιούται να διεκδικεί κανένα τεκμήριο σοβαρότητας, ούτε να ορίζει παρά φύσιν την φύση του έργου ως τραγικού.

Προκόπη, στην επόμενη δεκαδοεκατοντάδα χιλιάδων νεκρών, αντί για «ανθρωπιστική τραγωδία» πες «ανθρώπινη κωμωδία» και θα είσαι μέσα: «Ανθρώπινη κωμωδία στην Μιανμάρ με πάμπολλες χιλιάδες νεκρών και αγνοουμένων».

Μιανμάρ - Μιανμάρ - Μιανμάρ, τζαμπ του μάι γιαγκουάρ, μπέιμπι.

Αν δεν μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό απόλαυσέ τον.

Όλα τα 'χε ο Μαργιωρής

(Eξάρχεια, 11.5.08, λίγο πριν τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη)

Η ψηφοφορία του Σκάι για τους 100 «Μεγάλους Έλληνες» ολοκληρώθηκε.

Ακολουθεί η λίστα (μαζί με τους εκατό αναπληρωματικούς, που θα είναι σταντ μπάι σε περίπτωση που κάποιος από τους βασικούς παρουσιάσει «πρόβλημα της τελευταίας στιγμής»):

Αγγελόπουλος Θεόδωρος (Aγγελοπούλου Γιάννα), Άγνωστος Στρατιώτης (Άγνωστος Γνωστός), Αισχύλος (Αχμαντινετζάντ Mαχμούντ), Ανδρόνικος Μανόλης (Ολισαντέμπε Μανόλης), Αριστοτέλης (Γκρούεφσκι Νίκολα), Αριστοφάνης (Ρώμας Χάρης), Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος (Τζούμας Σωτήριος), Αρχιμήδης (Μedia Αrhedia),
Βαμβακάρης Μάρκος (Φραγκοσυριανή Γλυκιά), Βασίλειος Β' Βουλγαροκτόνος (Στόϊτσκοφ Κρίστο), Βέγγος Θανάσης (Καρακατσάνης Ευθύμιος), Βελουχιώτης Άρης (Κολοζώφ Ορέστης), Βενιζέλος Ελευθέριος (Οδός Αττική), Βουγιουκλάκη Αλίκη (Καρέζη Τζένη),
Γκάλης Νίκος (Δοξάκης Γεώργιος), Γλέζος Μανόλης (Στεφανή Εύα), Γλύκατζη Αρβελέρ Ελένη (Σουβαλτζή Λιάνα),
Δήμας Πύρρος (Ιακώβου Χρήστος), Δημόκριτος (Σουφλιάς Γεώργιος), Διάκος Αθανάσιος (Δράκος Γιάγκος), Δραγούμης Ίων (Αρζόγλου Κωνσταντίνος),
Ελύτης Οδυσσέας (Μικελίδης Νίνος Φενέκ), Επίκουρος (Θεσσαλονίκης Άνθιμος), Ευκλείδης (Αϊνστάιν Αλβέρτος Eσκενάζυ), Ευριπίδης (Eλένη Και Κάθε Ελένη),
Ζαγοράκης Θοδωρής (Στολτίδης Ιεροκλής),
Ηράκλειτος (Re: Τα πάντα), Ηρόδοτος (Πατέρας Νίκος),
Θαλής ο Μιλήσιος (Λεσβίες οι μη λεσβίες), Θεμιστοκλής (Νϊκολαϊδης Θεμιστοκλής), Θεοδωράκης Μίκης (Μάους Μίκυ), Θεοτοκόπουλος Δομίνικος (Βαλυράκη Μίνα), Θουκυδίδης (Λιάκος Αντώνης),
Ιουστινιανός (Νίκας Γεώργιος), Ιπποκράτης (Γεννηματάς Γεώργιος),
Καβάφης Κωνσταντίνος (Ψινάκης Ηλίας), Καζαντζάκης Νικόλαος (Κουίν Άντονι), Καζαντζίδης Στέλιος (Καραφώτης Κώστας), Κάλλας Μαρία (Κάλο Μοίρα), Καποδίστριας Ιωάννης (Ζουράρις Κωνσταντίνος), Καραθεοδωρή Κωνσταντίνος (Γεροθόδωρος Μιχαήλ), Καραϊσκάκης Γεώργιος (Νικολαϊδης Απόστολος), Καραμανλής Κωνσταντίνος (Ανδριανός Ιωάννης), Καστοριάδης Κορνήλιος (Τόμπσον Κορνήλιους), Κλεισθένης (Πλεύρης Κωνσταντίνος), Κολοκοτρώνης Θεόδωρος (Πάσσαρης Κωνσταντίνος), Κοραής Αδαμάντιος (Γιανναράς Χρήστος), Κοσμάς ο Αιτωλός (Αττικής Παντελεήμων), Κουν Κάρολος (Χρονόπουλος Διαγόρας),
Λαζόπουλος Λάκης (Λαζόπουλος Αχιλλέας), Λαμπράκης Γρηγόρης (Λαμπράκης Χρήστος), Λεωνίδας (Βαρώνη Τζίνα), Λοϊζος Μάνος (Ξυδούς Μάνος), Μακρυγιάννης Ιωάννης (Γκουτζάνης Σπυρίδων), Μαργιωρής Νικόλαος (Χαρδαβέλλας Κώστας), Μέγας Αλέξανδρος (Χάνα Ντάριλ), Μέγας Κωνσταντίνος (Τσάνελ Μέγα), Μελάς Παύλος (Μελάς Ζαφείρης), Μερκούρη Μελίνα (Μυλωνάς Γεώργιος), Μεταξάς Ιωάννης (Καρατζαφέρης Γεώργιος), Μητρόπουλος Δημήτριος (Μητρόπουλος Θωμάς), Μπελογιάννης Νικόλαος (Καρνέισον Τσοκολάτας), Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα (Αρουαμπαρένα Καντέλα), Μουζάλα Έλενα (Μουζάλα Έλενα),
Νανόπουλος Δημήτριος (Λαζόπουλος Αχιλλέας),
Ξυλούρης Νίκος (Βολάνης Sotis),
Όθων (Τοπαλίδης Ιωάννης), Όμηρος (Τζόις Τζέιμς),
Παλαιολόγος Κωνσταντίνος (Παλαιολόγου Βίκυ), Παλαμάς Κωστής (Μόσιος Μιχάλης), Παναγούλης Αλέξανδρος (Κουφοντίνας Δημήτρης), Παξινού Κατίνα (Καγιά Βίκυ), Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος (Θέμελης Νικόλαος), Παπαδόπουλος Γεώργιος (Περάκης Νικόλαος), Παπαθανασίου Βαγγέλης (Ράνερ Μπλέιντ), Παπανδρέου Ανδρέας (Κατσιφάρας Γεώργιος), Παπανδρέου Γεώργιος (Χειμωνέτος Γεώργιος), Παπανικολάου Γεώργιος (Ανευλαβής Ελευθέριος), Περικλής (Τσουμί Μπερνάρ), Πλαστήρας Νικόλαος (Παπάγος Αλέξανδρος), Πλάτωνας (Χοτοκουρίδης Πλάτωνας), Πλήθων Γεμιστός Γεώργιος (Πλήθος Γεμιστών Παπαδοπούλου), Πραξιτέλης (Κουρόπουλος Ερμής), Πυθαγόρας (Πάριος Ιωάννης),
Ρίτσος Γιάννης (Στάλιν Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς),
Σεφέρης Γεώργιος (Κουμουτσάκος Γεώργιος), Σημίτης Κώστας (Πρετεντέρης Ιωάννης), Σολωμός Διονύσιος (Ιατρόπουλος Δημήτριος), Σόλωνας (Σίνας Και), Σοφοκλής (Φριτσλ Γιόζεφ), Σωκράτης (Σεγούρα Χοσέ),
Τρικούπης Χαρίλαος (Γουλιμής Ανθημών), Τσιτσάνης Βασίλης (Ονιράμα),
Φειδίας (Vovos Babis), Φεραίος Ρήγας (Φερέρ Δον Λορένσο Σέρα), Φίλιππος της Μακεδονίας (Παπαθεμελής Στυλιανός), Φλωράκης Χαρίλαος (Μητσοτάκης Κωνσταντίνος),
Χατζιδάκις Μάνος (Λέκκας Βασίλης), Χορν Δημήτριος (Παρτσαλάκης Γεώργιος),

Ωνάσης Αριστοτέλης (Βγενόπουλος Ανδρέας).

ΛΟΥΚΑΣ IN THE SKY WITH DIAMONDS

Πέθανε πριν λίγες ημέρες, σε ηλικία 102 ετών, ο Ελβετός χημικός Αλμπερτ Χόφμαν, ο οποίος θα μπορούσε να είναι πατέρας των κορυφαίων ηθοποιών Ντάστιν και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, αλλά αφού αυτοί ούτε Ελβετοί είναι ούτε καν αδέλφια μεταξύ τους, αποφάσισε ότι έπρεπε να βρει άλλον τρόπο για να μείνει στην ιστορία. Ανακάλυψε λοιπόν εν έτει 1943 το LSD και -όπως διαβάζω- την πρώτη φορά που πήρε μεγάλη δόση άρχισε να καταλαβαίνει τι θα πει παραίσθηση: ενώ επέστρεφε σπίτι του με το ποδήλατο οι εικόνες στο οπτικό του πεδίο άρχισαν να παραμορφώνονται και είχε την εντύπωση ότι παρέμενε στάσιμος και ανίκανος να κινηθεί. Αφήνω κατά μέρος το γεγονός -όσο κι αν με προβληματίζει για το μέλλον του τόπου- ότι αυτός παραταύτα κατόρθωσε να μην πέσει, αφήνω επίσης κατά μέρος το παράδοξο ότι από όλες τις φυλές του κόσμου Ελβετός ανακάλυψε το LSD, και αποφασίζω να τριπάρω εις μνήμην του.
Ακούω όμως τον Σωκράτη Κόκκαλη να δηλώνει ότι «στα χαρτιά πήγαν να το πάρουν οι άλλοι το πρωτάθλημα», αναφερόμενος στις παρεμβάσεις ΑΕΚ και Παναθηναϊκού στο CAS, και ανησυχώ μήπως έχω πάρει υπερβολικά μεγάλη δόση. Βγαίνω άρον άρον από την αίθουσα του Καραϊσκάκη και βολτάρω στο γήπεδο, όπου βλέπω πανό του Ρίμπο αγκαζέ με την Ρούλα Βροχοπούλου. Τι ήπια, ρε πούστη; Ψάχνω να βρω το μήνυμα του επιστήμονα - ποιητή. Ποιόν θέλει πίσω η Ρούλα; Τον Φραν. Που έπαιζε ο Φραν; Στη Λα Κορούνια. Με ποιόν υπήρξε συμπαίκτης εκεί; Με τον Ρίμπο. Οπότε; Οπότε; Δεν ξέρω, χάθηκα.
Ξαναβρίσκομαι μπροστά στον Γιώργο Νταλάρα, που μόλις κυκλοφόρησε το καινούριο του πρότζεκτ με τίτλο «Τραγούδια με ουσίες». Το περίφημο τραγούδι των Beatles «Lucy in the Sky with Diamonds» κατά την επικρατέστερη εκδοχή υπαινίσσεται τα αρχικά του LSD. «Αυτό γιατί δεν το περιέλαβες στο σιντί;», τον ρωτώ. Ο Γιώργος μού εξηγεί ότι ολοκλήρωσε το μεγάλο του όραμα να μην αφήσει αδισκογράφητο ούτε ένα μεγάλο ελληνικό τραγούδι χωρίς την φωνή του, ώστε οι μέλλουσες γενιές να ξεχάσουν ποιό τραγούδι ανήκει σε ποιόν και να πιστεύουν ότι όλα ήταν δικά του. Ότι αφού επιτέλους ξεμπέρδεψε με το ελληνικό ρεπερτόριο, θα ξεκινήσει τώρα κύκλο Beatles, με τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Νταλάρα - Μακάρτνεϊ. Ότι η Άννα Νταλάρα βρίσκεται ήδη σε επαφές με την Γιόκο Όνο για επανένωση των θρυλικών «Σκαθαριών». Ότι Λένον θα είναι ο Γιώργος και Χάρισον ο Νικολόπουλος. Ότι αφού εξαντλήσει και το ποπ - ροκ ρεπερτόριο, θα αναθέσει να μπουν στίχοι σε Μπετόβεν, Μότσαρτ, Μπαχ, για να τους τιμήσει στο Μέγαρο.
Ενώ μου αναλύει τα πλάνα του, νιώθω ένα κοριτσάκι να με κοιτά στα μάτια. Δεν είναι η Αρετή Κετιμέ, που έχει πια μεγαλώσει. Ο νους μου πάει αμέσως κάπου, αλλά είναι τεράστια εμπειρία για να τη νιώσει κανείς, έστω και ελεσντομένος. Με τρεμάμενη φωνή ρωτώ: «Καντέλα, εσύ;» Είναι. Είναι. Η Καντέλα Αρουαμπαρένα. Το κορίτσι θρύλος. Η Καντέλα είναι κοινωνικό παιδί και μου ανοίγεται αμέσως: «Είμαι πολύ στεναχωρημένη για τον παροπλισμό του πατέρα μου. Όχι μόνο εγώ. Και τα αδέλφια μου, η Καμίλα και ο Λούκας».
«Λούκας;», την ρωτάω. «Ηis name is Lukas? Yes I think I’ ve seen him before». Πού τον έχω δει; Επί χρόνια τον βλέπω να οργώνει άλλοτε την δεξιά άλλοτε την αριστερή πλευρά. Λούκας in the Sky with Diamonds. Ο Λουκάς στον ουρανό με διαμάντια. Με φόντο μανταρινόδεντρα και μαρμελαδένιους ουρανούς ο Βύντρα επελαύνει. Περνά και ένα και δύο διαμάντια. Φτάνει στο ύψος της μεγάλης περιοχής. Σεντράρει. Η μπάλα βγαίνει εκτός ουρανού. Τα όρια του σύμπαντος σπάνε. Το κοσμικό μυστήριο λύνεται. Βρίσκουμε τι κρύβεται εκεί που τελειώνει ο χωρόχρονος. Η μπάλα ξεπερνά το μπιγκ μπανγκ και συνεχίζει την τροχιά της ακόμη πιο πίσω, ακόμη πιο πριν, χτυπώντας κατακούτελα τον Θεό, που ζαλισμένος δημιουργεί έναν κόσμο γεμάτο ατέλεια και αμαρτία.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «Sportday»)

Ο Σχιζοφρενής Αστυνόμος με το Πριόνι

«Διοικητής αστυνομικού τμήματος προπονεί την ποδοσφαιρική ομάδα της Ηλιούπολης, μεγαλοπαράγοντας της οποίας -ο οποίος θεωρείται και «άτυπος πρόεδρός» της- έχει κατηγορηθεί για σειρά εγκληματικών ενεργειών, ενώ την ίδια στιγμή οι οπαδοί της έχουν εμπλακεί σε σοβαρά επεισόδια με όπλα και εκρηκτικά. Αποτέλεσμα, την ώρα κατά την οποία ο ένας προπονεί την ομάδα, οι συνάδελφοί του να ερευνούν επιλογές και κινήσεις παραγόντων της και η ηγεσία του Σώματος να λέει ότι «δεν έχει ιδέα»...

Η Ηλιούπολη αγωνίζεται στη Γ' Εθνική και βρίσκεται στην τέταρτη θέση της αγωνιστικής κατάταξης. Ο 37χρονος επιχειρηματίας κ. Γ. Τσακογιάννης, ο οποίος δραστηριοποιείται στην ΠΑΕ και θεωρείται ο άτυπος πλην ουσιαστικός πρόεδρός της, έχει κατηγορηθεί και φυλακιστεί στο παρελθόν για τις δολοφονίες τριών μελών της οικογένειας Γρηγοράκου και συγκεκριμένα του πατρός Βασίλη και των υιών του Νίκου και Θόδωρου - ο τελευταίος δηλητηριάστηκε στις Φυλακές Κορυδαλλού. Ο επιχειρηματίας ωστόσο έκτοτε αθωώθηκε από τις κατηγορίες και απαλλάχτηκε σε όλες τις δικαστικές διαδικασίες που ακολούθησαν. Ο κ. Τσακογιάννης έχει εμπλακεί από την Αστυνομία - η υπόθεση ακόμη εκκρεμεί - και στην υπόθεση της κινηματογραφικής απόδρασης από τις Φυλακές Κορυδαλλού με ελικόπτερο των κακοποιών Αλκέτ Ριζάι και Β. Παλαιοκώστα, τον Ιούνιο του 2006. Η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. ερευνά επί σειρά ετών πιθανή εμπλοκή του στον «εμφύλιο των συμμοριών», καθώς η περιοχή της Ηλιούπολης όπου δραστηριοποιείται είναι ένα από τα «θέατρα» των συγκρούσεων, χωρίς ωστόσο να βρει οποιοδήποτε αποδεικτικό στοιχείο.

Νέα τροπή έλαβαν οι σχετικές έρευνες ύστερα από την εμπλοκή κάποιων οπαδών της Ηλιούπολης σε σοβαρά επεισόδια. Αναφέρεται χαρακτηριστικά η επίθεση που δέχθηκε τα ξημερώματα της Κυριακής 9 Μαρτίου με πυροβολισμούς και βόμβες μολότοφ η αποστολή του Παναιτωλικού σε ξενοδοχείο της Γλυφάδας. Η επίθεση αποδίδεται σε «οπαδούς» της Ηλιούπολης, οι οποίοι είναι πρώην μπράβοι της νύχτας και ανήκαν σε ομάδα μεγαλοκακοποιού της περιοχής.
Προ δύο περίπου μηνών, προπονητής της Ηλιούπολης ανέλαβε ο 45χρονος διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος Αμπελακίων στη Σαλαμίνα κ. Η. Φυντάνης. Ο κ. Φυντάνης έχει υπηρετήσει κατά το παρελθόν στο Αστυνομικό Τμήμα Κερατσινίου και στα ΕΚΑΜ».

Tην Τετάρτη, στο μεν Μπερναμπέου οι παίκτες της Μπαρτσελόνα τίμησαν την παράδοση και υποδέχθηκαν παραταγμένοι σε δυο γραμμές τους πρωταθλητές παίκτες της Ρεάλ, στο δε γήπεδο της Ηλιούπολης τα δοκάρια βρέθηκαν πριονισμένα και ο αγώνας δεν διεξήχθη, κάτι που βόλευε τόσο την Ηλιούπολη όσο και τον Διαγόρα.

Θεωρείται βέβαιο ότι στην χώρα - ναό της νομιμότητας, στην χώρα που η ΕΠΟ πρώτα εγκρίνει το δελτίο στο Βάλνερ και μετά αφήνει να κριθεί το πρωτάθλημα εξαιτίας της παράνομης συμμετοχής του, στην χώρα που η ΕΠΟ τρέχει την ΑΕΚ στα δικαστήρια, ο Πρόεδρός της και λάτρης του νόμου Βασίλης Γκαγκάτσης, ο Πρόεδρος που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, δεν πρόκειται να αφήσει να περάσει έτσι το γεγονός και θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του προκειμένου να τιμωρηθεί αυστηρότατα η Ηλιούπολη.

Ακόμη όμως και αν παρ΄ελπίδα και κατ' εξαίρεση σε αυτήν την περίπτωση το μαχαίρι δεν φτάσει στο κόκκαλο, είναι παρήγορο ότι έφτασε το πριόνι στη ρίζα του δοκαριού.

200 δολάρια

«Της Κυριακής τα πρωινά θα τα βρούμε ξανά αγκαλιά στο κρεβάτι», αλλά για το πρωινό της ερχόμενης Κυριακής 11 Μαΐου υπάρχει και η εναλλακτική του 25ου Γύρου της Αθήνας. Ο Γύρος συμπίπτει φέτος με τη γιορτή της μητέρας, στην οποία και οι διοργανωτές ισχυρίζονται ότι είναι αφιερωμένος. Σύμφωνα ωστόσο με διασταυρωμένες πληροφορίες, η συμβολική διάσταση του Γύρου θα είναι εντελώς δευτερεύουσα, καθώς προέχει η πρακτική του διάσταση. Συγκεκριμένα, ο φετινός Γύρος -σε αντίθεση με τους 24 προηγούμενους- θα έχει άμεση επίδραση στην καθημερινότητα των πολιτών, όντας πιλοτικός, αφού θα δοκιμαστεί για πρώτη φορά εμπράκτως το πώς θα πραγματοποιείται στο άμεσο μέλλον η μετακίνηση στην πόλη, μετά την συνεχιζόμενη εκτόξευση των τιμών της βενζίνης.
Δεν λείπουν όμως και οι εκτιμήσεις ότι είναι υπερβολικά αισιόδοξο να προβλέπουμε ότι ο κόσμος θα μπορεί να κυκλοφορεί εύκολα πεζός στο κέντρο, αφού δεν είναι δυνατόν το ντόμινο των αυξήσεων από τα ΙΧ και τα μέσα μαζικής μεταφοράς να μην μεταφερθεί και στα μέσα ατομικής μεταφοράς, με τα πόδια να μην δέχονται πλέον να κινούνται στη συνήθη μηδενική τιμή τους και -εκμεταλλευόμενα τους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης- να ζητούν κόμιστρα για να πάρουν μπρος.
Τέλος εκφράζονται φόβοι ότι τον Γύρο θα προσπαθήσουν να αμαυρώσουν ταραχοποιοί, οι οποίοι στο πλαίσιο των επετειακών εκδηλώσεων για τα σαραντάχρονα από τον Μάη του 68 και σε εφαρμογή του ιστορικού συνθήματος «κάτω από το πλακόστρωτο η παραλία», θα συμμετάσχουν με αξίνες και μαγιό και θα καλύψουν την διαδρομή κολυμπώντας, προσπαθώντας να αποφύγουν τόσο τις αρχαιότητες του αθηναϊκού υπεδάφους όσο και τους εσωγήινους του Κώστα Χαρδαβέλλα.

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)

Ο Ποιησούς

Όταν ήταν να γεννηθεί ο Ποιησούς στον ουρανό έλαμψε ένα δάκρυ. Τρεις μάγοι το ακολούθησαν και το ακολούθησαν και το ακολούθησαν, μέχρι που έφτασαν σε αδιέξοδο και το δάκρυ έγινε ειρωνικό χαμόγελο. Μακριά από τις κάμερες, μακριά από τους μάγους, ο Ποιησούς γεννήθηκε μέσα σε φάτνη. Μέσα στη λέξη φάτνη. Από το φι βγήκε το φιλί του, από το άλφα η αγάπη του, από το ταφ το τράνταγμά του, από το νι το νόημά του και από το ήτα η ήττα του. Γιατί ο Ποιησούς ήρθε βέβαια στον κόσμο για να νικηθεί και όχι να νικήσει. Αλλά ενώ διαδραμάτιζε τον ρόλο του με τον πλέον ανεπίληπτο τρόπο, λίγο πριν την τελευταία πράξη το μετάνοιωσε. Στον κήπο της Γεσθημανή αρνήθηκε να πει το Yes στις άνωθεν εντολές, την μετονόμασε με μια λεκτική πιρουέτα σε Αισθημανή και αποφάσισε ότι αφού είναι φύσει αισθημανής δεν του έμενε άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει τα αισθήματά του ως το τέλος τους. Άρχισε έτσι να χρησιμοποιεί την δύναμή του προς ίδιον όφελος. Με τα λόγια του σαγήνευε και σαγήνευε και σαγήνευε, μέχρι που κανείς δεν έμεινε ανεπηρέαστος από τον λυρισμό του, μέχρι που κανείς δεν μπορούσε να κάνει χωρίς τους στίχους του. Ήταν πια ο βασιλιάς αυτού του κόσμου. Άρχισε εκπομπή στο ραδιόφωνο και σε μια προσπάθεια να συντρίψει ακόμη περισσότερο τον ανταγωνισμό άρχισε να προσφέρει πλούσια δώρα. Στείλτε μήνυμα χωρίς επιπλέον χρέωση και κερδίστε μια ευτυχισμένη μέρα. Οι ακροατές άφηναν τα στοιχεία τους και επέλεγαν ποιά μέρα προτιμούσαν να ευτυχήσουν. Ευτυχούσαν. Για εβδομάδες μετά αναπολούσαν την μέρα που ήταν ευτυχείς μεθώντας με τη νοσταλγία της. Ύστερα άρχιζαν να πέφτουν στην κατάθλιψη. Ξανασυμμετείχαν στον διαγωνισμό. Ξανά τα ίδια. Άρχισαν να απαιτούν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ο Ποιησούς ανταποκρίθηκε. Η ευτυχισμένη μέρα έγινε ευτυχισμένη βδομάδα. Όταν σταμάτησε να αρκεί κι αυτό, ο Ποιησούς άρχισε να ζορίζεται. Ούτε εκείνος δεν ήταν σε θέση να προσφέρει ευτυχισμένο μήνα σε τόσο κόσμο. Ματαιωμένος απ' την χαρμάνα ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, μετονόμασε με μια λεκτική πιρουέτα τον εαυτό του σε όχλο και τα έκανε λαμπόγυαλο. Δεν χόρτασε όμως, οπότε πήγε στον ραδιοσταθμό και τον λιντσάρισε. Πέθανε λάιβ. Μετά από τρεις μέρες έκανε να αναστηθεί, αλλά έχοντας παραβεί τις εντολές του πατέρα του και την αποστολή του στην γη, διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε. Έμεινε σε μια φρικτή κατάσταση, όπου είχε τις αισθήσεις του αλλά δεν μπορούσε να δραπετεύσει από το παγωμένο σώμα του. Είχε τις αισθήσεις του και όσο έλιωνε. Ένοιωσε τη σήψη του σε όλο της το μεγαλείο. Μην έχοντας άλλη διέξοδο, έγραφε ποιήματα διαρκώς. Μην έχοντας τρόπο να τα γράψει, τα έγραφε στο μυαλό του. Αποδέκτης ούτε υπήρχε ούτε μπορούσε να υπάρξει. Τα ωραιότερα ποιήματα που είχαν ποτέ γραφτεί δεν είχαν τα δύο βασικά συστατικά των ποιημάτων: δεν είχαν μετατραπεί σε γραπτό λόγο και δεν είχαν έστω και ένα δυνητικό αναγνώστη. Όταν ο εγκέφαλός του άρχισε να αποσυντίθεται άρχισαν να αποσυντίθενται και αυτά. Οι στίχοι του κατέρρεαν από μέσα τους σαν δόντια μέσα από στόμα σε εφιάλτη. Με τις λέξεις να γκρεμίζονται άρχισε να μην καταλαβαίνει τίποτα, εκτός από το ότι έπαυε να καταλαβαίνει. Ένα δάκρυ κύλησε από το λιωμένο μάτι του και έλαμψε στον ουρανό. Το ακολουθώ αβέβαιος αν θα με οδηγήσει κάπου ή αν θα μετατραπεί σε ειρωνικό χαμόγελο.

Αποτρεπτική - Πυρηνική - Ιδιωτική

Όταν το αναπόφευκτο κωλοβάρεμα που συνεπάγεται η θέση του Υπουργού Εθνικής Άμυνας διασταυρώνεται αφενός με την ανάγκη να φανεί ότι αφήνεις έργο και αφετέρου με την προλείανση του εδάφους για νέες αγορές οπλικών συστημάτων και όταν η διασταύρωση αυτή φιλτράρεται μέσα από την καθαρότητα της σκέψης και τη σαφήνεια στη διατύπωση του λόγου του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, τότε το αποτέλεσμα είναι αντάξιο δηλώσεων προπονητή ομάδας βήτα εθνικής που στοχεύει στην άνοδο στην σούπερ λίγκα:
«Τέλος, ο κ. Μεϊμαράκης ανέφερε ότι το δόγμα της χώρας από καθαρά αμυντικό γίνεται αμυντικό αποτρεπτικό. Με στόχο να γίνει πλήρως αποτρεπτικό, αμυντικό δόγμα σημαίνει ότι πρέπει να έχω πολύ καλή άμυνα, όταν δέχομαι μία επίθεση, ενώ αποτρεπτικό ότι έχω κι αποτρεπτικές ένοπλες δυνάμεις, αλλά και ισχυρή διπλωματική θέση ώστε εκείνος που θα σκεφθεί μια επιθετική κίνηση να τον αποτρέπω. Αυτό, λοιπόν, σημαίνει, πρόσθεσε ο υπουργός Άμυνας, ότι θα πρέπει να προσαρμοστούν οι ένοπλες δυνάμεις και τα οπλικά συστήματα κι οι κανόνες που διέπουν τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων προς την κατεύθυνση αυτή».
Αφού έσπασε τα δεσμά της με τους κίλερς οφ δε πιπλ, η Νέα Αποτρεπτική Ελλάς ανατέλλει.
Δυστυχώς το όραμα της Νέας Πυρηνικής Ελλάδος φαντάζει ακόμη μακρινό, αλλά τουλάχιστον η κόντρα Σουφλιά - Δήμα φαίνεται να κερδίζει επάξια την πρώτη θέση στο τσαρτ των μαλλιοτραβηγμάτων (καραφλοτραβηγμάτων εν προκειμένω) από το δίδυμο Ρίμπο - Κόκκαλη, το οποίο μετά το τελευταίο επεισόδιο της Κυριακής παρουσιάζει εμφανή σημάδια κόπωσης.
Ολοένα και πιο κοντά έρχεται όμως το όραμα της Νέας Ιδιωτικής Ελλάδος, αφού με την κίνηση ματ του Αλογοσκούφη ο ΟΤΕ δεν έπεσε στα χέρια του Βγενόπουλου παρά μόνο των Γερμανών, οι οποίοι αποκτούν τον ΟΤΕ μόνο και μόνο για να βάλουν χέρι στην COSMOTE, μόνο και μόνο για να βάλουν χέρι στον «ΓΕΡΜΑΝΟ». Όλα δείχνουν ότι το όλο ντιλ συνιστά κατά βάθος μια κίνηση επανεθνικοποίησης του «ΓΕΡΜΑΝΟΥ», ένδειξη που επιβεβαιώνει το γεγονός ότι στα ανταλλάγματα που παίρνει η Ντόιτσε Τέλεκομ συμπεριλαμβάνεται ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο οποίος μάλλον και προορίζεται για νέος σύ εί ώ του Οργανισμού. Ο τηλεπικοινωνιακός κολοσσός διεκδίκησε ακόμη και τις Μαρία Ιωαννίδου και Ναταλία Γερμανού, αλλά η ελληνική πλευρά μετά από παρέμβαση Ζαχόπουλου από το νοσοκομείο έθεσε βέτο, καθώς κρίνονται και οι δύο πολιτιστικώς απολύτως απαραίτητες για τον τόπο. Ο Αλογοσκούφης όμως είχε το όπλο της Βουλής για να εξαναγκάσει με νόμο τον Βγενόπουλο να φύγει, όπλο που ο Βαρδινογιάννης δεν είχε, και έτσι ο Ανδρέας φαίνεται πως μπαίνει στην Πανάθα, γεγονός που βοά για την ανάγκη το Κοινοβούλιο να περάσει και τυπικά στα χέρια των επιχειρηματιών.

Επιτρέπεται το επιτρέπεται

Μάης 2008: ο Ολντ Μπόι στέλνει με τον φάκο του υπόγεια αντιεξουσιαστικά μηνύματα, κλείνοντας με στοργή το μάτι στα αδέλφια του, 40 Μάηδες πριν.

Κάτω από τα πίξελ, η παραλία.

Στο καπάκι δεύτερη ιστορική φωτογραφία, στο καπάκι και στο μεταίχμιο ονείρου και πραγματικότητας, απεικονίζοντας μια σκηνή βγαλμένη από τις τρελλότερες φαντασιώσεις της ελληνικής μπλογκόσφαιρας. Όταν τα τέρατα της έντυπης διανόησης συνάντησαν τα πέρατα της τηλεοπτικής λαγνείας. Μια διάχυτη ευφορία στο πλατώ. Όλα είναι όπως πρέπει να είναι. Όλα είναι σωστά. Τα μυαλά που λάμπουν, το βλέμμα που καίει.

Αχ, Βίκυ, αχ.

Τζαμπ του μάι Γιάγκουάρ

Και αφού κοινώνησα σήμερα το συγκλονιστικό βίντεο του παραπάνω ποστ (το οποίο μέχρι πρότινος βρισκόταν σε αυτό το ποστ, αλλά μόλις πας να διορθώσεις μια κραυγαλέα ανορθογραφία του κειμένου σβήνεται το βίντεο και έχουν γίνει ήδη σχόλια που θα μείνουν ξεκρέμαστα αν τα ξαναποστάρω σετάκι, γαμώ το γιουτιούμπ και την ασχετοσύνη μου μέσα), δεν μπορώ παρά να το κοινωνήσω περαιτέρω, προτού περάσω σε ατάκτως ερριμένες απορίες που με προβληματίζουν πολύ έντονα αυτήν την έμμηνο ρύση:

1) Πόσο ρόλο παίζει ο προσωπικός παράγοντας στην εξωτερική πολιτική; Πόσο πιθανόν είναι στις επιλογές Καραμανλή να έχει παίξει ρόλο το ότι οι Αμερικάνοι παρακολουθούσαν τα τηλέφωνά του;
2) Έβλεπα αφιέρωμα του Σπύρου Παπαδόπουλου για τους «Ρεπόρτερς». Τους θυμάμαι μεν, αλλά ήμουν μικρός για να τους παρακολουθώ δε. Πόσο πιθανόν είναι ο Χαρδαβέλας να ήταν σοβαρός δημοσιογράφος τότε και να ασχολείται με τους εσωγήινους σήμερα; Πόσο εντελώς πιθανότερο είναι να ήταν σαχλαμάρας από τότε; Από την άλλη οι περισσότεροι εκπίπτουμε με τα χρόνια. Μήπως απλώς σαχλαμπούχλεψε στα γεροντοπαλικαράματα;
3) Με γέλασαν τα μάτια μου ή είδα στη ΝΕΤ αργά χθες το βράδυ διαφήμιση βιβλίων του Λιακόπουλου; Και αν δεν με γέλασαν και αν το γεγονός αυτό με χαλάει, αν δηλαδή δεν θέλω στην κρατική τηλεόραση τέτοιου είδους διαφημίσεις, πόσο διαφορετικός είμαι από τον Πλεύρη που δεν θέλει στις σχολικές βιβλιοθήκες λογοτεχνία με «κακές» λέξεις και «κακές» σκηνές; Δεν λέω ότι δεν είμαι διαφορετικός, απλά αναρωτιέμαι για το πόσο.
4) Πώς γίνεται και στα Σκόπια, μετά τον θάνατο του Γκλιγκόρωφ, όλοι μα όλοι (πρωθυπουργοί, πρόεδροι, διαπραγματευτές, υπουργοί, δημοσιογράφοι, ο κόσμος στους δρόμους που απαντά στους Έλληνες δημοσιογράφους) είναι μέχρι 45 χρονών μάξιμουμ; Τι τους κάνουν τους γέρους στο γειτονικό κρατίδιο; Τους εξοντώνουν; Αποτελεί αυτό ισχυρό διαπραγματευτικό ατού για μας ορ γουάτ;
5) Είναι ή δεν είναι συγκλονιστική στιγμή στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού το Χρηματιστήριο Ρύπων; Υπάρχει ή δεν υπάρχει μια γαμημένα ποιητική διάσταση στην εμπορία διοξειδίου του άνθρακα από βιομηχανία σε βιομηχανία και από κράτος σε κράτος; Πόσο πολύ την έχω καταβρεί με την εμπορευματοποίηση των ρύπων; Πόσο πολύ; Είναι ή δεν είναι ένας θεσμός βγαλμένος από τις ενδοξότερες εμπνεύσεις των e roosters; Αποκλείω τελικά να λειτουργεί και να είναι αποτελεσματικό μέσο μείωσης της ατμοσφαιρικής ρύπανσης; Τίποτα δεν αποκλείω. Αλλά δεν μπορώ παρά να θαυμάσω τη σύλληψη και να υποκλιθώ στην εμπορευματοποίηση της μόλυνσης. Κάτω τα χέρια από την μόλυνσή μας. Η ΜΟΛΥΝΣΗ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΗ. Η ΜΟΛΥΝΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ. ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ. ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΟΘΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΤΗΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑΣ.
6) Στο Mega καλά κάνουν και διαμαρτύρονται για την ακρίβεια. Από την άλλη δεν είναι υπέροχο να βλέπεις την Τρέμη και το πάνελ της να αναρωτιούνται πώς θα τα βγάλουν πέρα με την αλυσίδα των αυξήσεων;
7) Είναι ή δεν είναι μια εικόνα από το ίδιο δελτίο χίλιες λέξεις για τον τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας, για την ιδεολογία του τι συνιστά είδηση και τι όχι, για τον τρόπο μετάδοσης μιας συγκεκριμένης εκδοχής της πραγματικότητας, το κλείσιμο με κόκκινο κύκλο και το ριπίτ -η λούπα θα έλεγα- του μισοάδειου πλαστικού μπουκαλιού νερού μικρού μεγέθους που έπεσε την Πρωτομαγιά στο Πεδίο του Άρεως (που έπεσε στην άσφαλτο, ούτε καν σε κεφάλι);
8) Γιατί στο ίδιο σημείο λίγες μέρες πριν μια πορεία για τον Παναθηναϊκό είχε πολύ περισσότερο κόσμο από την πορεία της Πρωτομαγιάς; Μέρος της απάντησης ονομάζεται Λάμπρος Κανελλόπουλος, Χρήστος Πρωτόπαπας, Χρήστος Πολυζωγόπουλος. Ένα άλλο μέρος της θα μπορούσε να λέει ότι οι αληθινές διεκδικήσεις δεν μπορεί ποτέ να έχουν επετειακή χροιά. Όπως και να ΄χει έγινε ποτέ η πορεία των Παναθηναϊκών σύμφωνα με το δελτίο του Mega;
9) Με τις τιμές του πετρελαίου και τα χρηματιστηριακά τζογαρίσματα στις τροφές είναι τουλάχιστον παρήγορο ότι πέντε - δέκα - εκατό άνθρωποι βγάζουν ένα σκασμό λεφτά; Θέλω να πω δεν είναι προτιμότερο το να ωφελούνται εκατό άνθρωποι από το να ζημιωνόταν το σύνολο της ανθρωπότητας; Το μη χείρον βέλτιστον. Μπορεί κανείς να διαφωνήσει στα σοβαρά; Κανένας απολύτως έλεγχος στην αγορά. Μετά τον ΟΤΕ ιδιωτικοποιήστε και το Ποτέ. 'Ενα ιδιωτικό ποτέ, ποτέ δεν θα είναι αληθινό ποτέ. Ένα ιδιωτικό ποτέ σύντομα θα μετατραπεί σε πάντα.

Η Έρικα και η μητέρα

Η Έρικα αφήνεται να παρασυρθεί από την ίδια της την προσπάθεια αγάπης. Πέφτει πάνω στην μητέρα και την γεμίζει φιλιά. Φιλάει την μητέρα έτσι όπως δεν το φαντάστηκε εδώ και χρόνια. Αρπάζει την μητέρα σφιχτά από τους ώμους, και η μητέρα, θυμωμένη, δίνει χτυπήματα γύρω της αλλά πάντα στο κενό. Η Έρικα φιλάει την μητέρα στους ώμους, αλλά δεν πετυχαίνει ούτε αυτή πάντα τον στόχο, γιατί η μητέρα ρίχνει κάθε φορά το κεφάλι της από την άλλη μεριά, εκεί όπου δεν μπορεί να την φιλήσει. Το πρόσωπο της μητέρας μέσα στο μισοσκόταδο είναι μόνο μια φωτεινή κηλίδα, περιστοιχισμένη από βαμμένα ξανθά μαλλιά, που βοηθούν τον προσανατολισμό. Η Έρικα φιλάει χωρίς διάκριση αυτήν τη φωτεινή κηλίδα. Από αυτή τη σάρκα δημιουργήθηκε. Από αυτόν τον πλαδαρό πλακούντα. Η Έρικα πιέζει το υγρό της στόμα πολλές φορές στο πρόσωπο της μητέρας και την κρατάει δυνατά με τα μπράτσα της, για να μην μπορεί να αντισταθεί. Η Έρικα στην αρχή ξαπλώνει η μισή, στη συνέχεια κατά τα τρία τέταρτα, πάνω στην μητέρα, γιατί αυτή αρχίζει να χτυπάει στα σοβαρά και να κοπανάει με τα μπράτσα της. Το μητρικό στόμα προσπαθεί να ξεφύγει από το σουφρωμένο στόμα της Έρικας αριστερά και από το σουφρωμένο στόμα της Έρικας δεξιά. Η μητέρα στριφογυρίζει άγρια το κεφάλι της για να μπορέσει να αποφύγει τα φιλιά, είναι σαν μια ερωτική πάλη, όπου στόχος δεν είναι ο οργασμός αλλά η μητέρα αυτή καθ΄εαυτήν, το πρόσωπο της μητέρας. Και αυτή η μητέρα παλεύει τώρα αποφασιστικά. Είναι μάταιο, γιατί η Έρικα είναι πιο δυνατή. Όπως ο κισσός τυλίγεται γύρω από ένα παλιό σπίτι, έτσι και η Έρικα τυλίγεται γύρω από τη μητέρα που δεν είναι ασφαλώς ένα άνετο παλιό σπίτι. Η Έρικα ρουφάει και δαγκώνει αυτό το μεγάλο σώμα, σαν να ήθελε ξαφνικά να ξανασυρθεί εκεί μέσα, να κρυφτεί μέσα του. Η Έρικα ομολογεί την αγάπη της στην μητέρα και η μητέρα λέει λαχανιαστά το αντίθετο, δηλαδή πως και αυτή αγαπάει το παιδί της, όμως το παιδί πρέπει να σταματήσει αμέσως! Τώρα! Η μητέρα δεν μπορεί να αμυνθεί μπροστά σε αυτή την καταιγίδα της αγάπης, που ξεχύνεται από την Έρικα προς αυτή, όμως νιώθει κολακευμένη. Αισθάνεται ξαφνικά επιθυμητή. Είναι μια θεμελιώδης προϋπόθεση για την αγάπη, να αισθάνεται κανείς ανατιμημένος επειδή κάποιος τον ζητάει κατά προτεραιότητα. Η Έρικα δαγκώνει την μητέρα δυνατά. Η μητέρα αρχίζει να αποκρούει την Έρικα με χτυπήματα. Όσο περισσότερο φιλάει η Έρικα τόσο περισσότερο τη χτυπάει η μητέρα, πρώτον για να προστατευτεί η ίδια και δεύτερον για να αποκρούσει το παιδί, που μοιάζει να έχει χάσει τον έλεγχο αν και δεν ήπιε καθόλου. Η μητέρα λέει σε διάφορους τόνους βρυχηθμού: Σταμάτα! Η μητέρα την προστάζει να σταματήσει αμέσως. Η Έρικα μαίνεται με αμείωτη ορμή, φιλώντας την μητέρα, πότε από δω και πότε από κει. Χτυπάει την μητέρα απαιτητικά, αν και μαλακά, επειδή δεν έρχεται από την μεριά της καμιά επιθυμητή αντίδραση. Χτυπάει απαιτητικά και όχι για να τιμωρήσει την μητέρα, που το παρεξηγεί σαν μια κακόβουλη πράξη και απειλεί και βρίζει. Μητέρα και παιδί έχουν αλλάξει τους ρόλους, γιατί το χτύπημα είναι στη δικαιοδοσία της μητέρας. Αυτή έχει πιο ολοκληρωμένη γενική εικόνα, καθώς βλέπει το παιδί από ψηλά. Η μητέρα πιστεύει πως πρέπει να αποκρούσει αποφασιστικά τις παρασεξουαλικές επιθέσεις του βλασταριού της και ρίχνει σφαλιάρες στα τυφλά μέσα στο σκοτάδι.

Η κόρη τραβάει τα χέρια της μητέρας και τη φιλάει στο λαιμό, με κρυπτοσεξουαλικό σκοπό, μια σπάνια και αδόκιμη αγαπημένη. Η μητέρα, που επίσης δεν έχει απολαύσει στον έρωτα καμιά λεπτότερη εκπαίδευση, εφαρμόζει μια λάθος τεχνική και κλωτσάει τα πάντα γύρω της. Η γέρικη σάρκα υποφέρει έτσι περισσότερο. Δεν γίνεται σεβαστή ως μητέρα, αλλά μόνο ως σάρκα. Η Έρικα βοσκάει τη σάρκα της μητέρας με τα δόντια. Φιλάει και φιλάει. Φιλάει άγρια την μητέρα. Η μητέρα αποκαλεί βρωμιά το παιχνίδι που παίζει η εκτός ελέγχου κόρη με την μητέρα. Δεν την ωφελεί καθόλου - έχει να φιληθεί έτσι η μητέρα εδώ και δεκαετίες, και θα πάθει κι άλλα ακόμα! Το φίλημα εξακολουθεί με την ίδια ένταση, ώσπου ύστερα από ένα ατελείωτο ανεμοστρόβιλο φιλιών η κόρη, αποκαμωμένη, μένει μισοξαπλωμένη πάνω στην μητέρα. Το παιδί κλαίει πάνω από το πρόσωπο της μητέρας και η μητέρα ξεφορτώνει από πάνω της το παιδί, ενώ ταυτόχρονα το ρωτάει αν τρελάθηκε. Καθώς δεν ακολουθεί καμιά απάντηση ούτε αναμένεται καμία, η μητέρα διατάζει αμέσως ύπνο, γιατί και αύριο μέρα είναι! Υπενθυμίζονται οι επαγγελματικές υποχρεώσεις που περιμένουν τη διεκπεραίωσή τους αυτή την ημέρα. Η κόρη συμφωνεί ότι τώρα πρέπει να κοιμηθούν. Η κόρη ψηλαφεί ακόμα μια φορά σαν τυφλοπόντικας αναζητώντας το κύριο σώμα της μητέρας, όμως η μητέρα διώχνει με φτυαριές τα χέρια της κόρης. Η κόρη μπόρεσε για μια στιγμή μόνο να παρατηρήσει το αραιό τρίχωμα της μητέρας, χαμηλά, κάτω από τη χοντρή κοιλιά της. Ήταν ένα ασυνήθιστο θέαμα. Η μητέρα είχε κρατήσει το εφηβαίο αυστηρά κρυμμένο. Η κόρη είχε ανασηκώσει επίτηδες το νυχτικό της μητέρας κατά τη διάρκεια του αγώνα, για να μπορέσει επιτέλους να δει αυτό το τρίχωμα, για το οποίο πάντα ήξερε: θα έπρεπε βέβαια να υπάρχει! Ο φωτισμός δυστυχώς ήταν πολύ ελλιπής. Η Έρικα ξεσκέπασε την μητέρα της αρκετά, για να μπορέσει να τα παρατηρήσει όλα, μα όλα. Η μητέρα αμύνθηκε ανεπιτυχώς για να το αποτρέψει. Η Έρικα είναι πιο δυνατή από την ελαφρά φθαρμένη μητέρα, αν το δει κανείς καθαρά σωματικά. Η κόρη πετάει στο πρόσωπο της μητέρας αυτό που μόλις είδε. Η μητέρα σιωπά, σαν να μη συνέβη τίποτα.

Και οι δύο γυναίκες αποκοιμούνται η μία πλάι στην άλλη. Η νύχτα θα είναι πια πολύ σύντομη, σε λίγο η ημέρα θα αναγγείλει τον ερχομό της με δυσάρεστη φωτεινότητα και ενοχλητικές φωνές πουλιών.

Το ανωτέρω απόσπασμα είναι από μια λαμπρή σελίδα του αυστριακού πολιτισμού, την «Πιανίστρια» της Έλφριντε Γιέλινεκ. Η ανωτέρω φωτογραφία συνιστά μια μαύρη σελίδα του αυστριακού πολιτισμού, αφού σαν να μην έφτανε που μάθαμε ότι ο μεγάλος οικογενειάρχης δεν είναι απλώς ένας «εβδομηντατριάχρονος», αλλά ονομάζεται Γιόζεφ Φριτσλ, είδαμε και το πρόσωπό του χωρίς προστατευτικά φίλτρα. Δεν υπάρχει αυστριακή Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων; Τι κάνει; Κοιμάται; Που βαδίζει η αυστριακή κοινωνία;