Η Έρικα και η μητέρα
Η Έρικα αφήνεται να παρασυρθεί από την ίδια της την προσπάθεια αγάπης. Πέφτει πάνω στην μητέρα και την γεμίζει φιλιά. Φιλάει την μητέρα έτσι όπως δεν το φαντάστηκε εδώ και χρόνια. Αρπάζει την μητέρα σφιχτά από τους ώμους, και η μητέρα, θυμωμένη, δίνει χτυπήματα γύρω της αλλά πάντα στο κενό. Η Έρικα φιλάει την μητέρα στους ώμους, αλλά δεν πετυχαίνει ούτε αυτή πάντα τον στόχο, γιατί η μητέρα ρίχνει κάθε φορά το κεφάλι της από την άλλη μεριά, εκεί όπου δεν μπορεί να την φιλήσει. Το πρόσωπο της μητέρας μέσα στο μισοσκόταδο είναι μόνο μια φωτεινή κηλίδα, περιστοιχισμένη από βαμμένα ξανθά μαλλιά, που βοηθούν τον προσανατολισμό. Η Έρικα φιλάει χωρίς διάκριση αυτήν τη φωτεινή κηλίδα. Από αυτή τη σάρκα δημιουργήθηκε. Από αυτόν τον πλαδαρό πλακούντα. Η Έρικα πιέζει το υγρό της στόμα πολλές φορές στο πρόσωπο της μητέρας και την κρατάει δυνατά με τα μπράτσα της, για να μην μπορεί να αντισταθεί. Η Έρικα στην αρχή ξαπλώνει η μισή, στη συνέχεια κατά τα τρία τέταρτα, πάνω στην μητέρα, γιατί αυτή αρχίζει να χτυπάει στα σοβαρά και να κοπανάει με τα μπράτσα της. Το μητρικό στόμα προσπαθεί να ξεφύγει από το σουφρωμένο στόμα της Έρικας αριστερά και από το σουφρωμένο στόμα της Έρικας δεξιά. Η μητέρα στριφογυρίζει άγρια το κεφάλι της για να μπορέσει να αποφύγει τα φιλιά, είναι σαν μια ερωτική πάλη, όπου στόχος δεν είναι ο οργασμός αλλά η μητέρα αυτή καθ΄εαυτήν, το πρόσωπο της μητέρας. Και αυτή η μητέρα παλεύει τώρα αποφασιστικά. Είναι μάταιο, γιατί η Έρικα είναι πιο δυνατή. Όπως ο κισσός τυλίγεται γύρω από ένα παλιό σπίτι, έτσι και η Έρικα τυλίγεται γύρω από τη μητέρα που δεν είναι ασφαλώς ένα άνετο παλιό σπίτι. Η Έρικα ρουφάει και δαγκώνει αυτό το μεγάλο σώμα, σαν να ήθελε ξαφνικά να ξανασυρθεί εκεί μέσα, να κρυφτεί μέσα του. Η Έρικα ομολογεί την αγάπη της στην μητέρα και η μητέρα λέει λαχανιαστά το αντίθετο, δηλαδή πως και αυτή αγαπάει το παιδί της, όμως το παιδί πρέπει να σταματήσει αμέσως! Τώρα! Η μητέρα δεν μπορεί να αμυνθεί μπροστά σε αυτή την καταιγίδα της αγάπης, που ξεχύνεται από την Έρικα προς αυτή, όμως νιώθει κολακευμένη. Αισθάνεται ξαφνικά επιθυμητή. Είναι μια θεμελιώδης προϋπόθεση για την αγάπη, να αισθάνεται κανείς ανατιμημένος επειδή κάποιος τον ζητάει κατά προτεραιότητα. Η Έρικα δαγκώνει την μητέρα δυνατά. Η μητέρα αρχίζει να αποκρούει την Έρικα με χτυπήματα. Όσο περισσότερο φιλάει η Έρικα τόσο περισσότερο τη χτυπάει η μητέρα, πρώτον για να προστατευτεί η ίδια και δεύτερον για να αποκρούσει το παιδί, που μοιάζει να έχει χάσει τον έλεγχο αν και δεν ήπιε καθόλου. Η μητέρα λέει σε διάφορους τόνους βρυχηθμού: Σταμάτα! Η μητέρα την προστάζει να σταματήσει αμέσως. Η Έρικα μαίνεται με αμείωτη ορμή, φιλώντας την μητέρα, πότε από δω και πότε από κει. Χτυπάει την μητέρα απαιτητικά, αν και μαλακά, επειδή δεν έρχεται από την μεριά της καμιά επιθυμητή αντίδραση. Χτυπάει απαιτητικά και όχι για να τιμωρήσει την μητέρα, που το παρεξηγεί σαν μια κακόβουλη πράξη και απειλεί και βρίζει. Μητέρα και παιδί έχουν αλλάξει τους ρόλους, γιατί το χτύπημα είναι στη δικαιοδοσία της μητέρας. Αυτή έχει πιο ολοκληρωμένη γενική εικόνα, καθώς βλέπει το παιδί από ψηλά. Η μητέρα πιστεύει πως πρέπει να αποκρούσει αποφασιστικά τις παρασεξουαλικές επιθέσεις του βλασταριού της και ρίχνει σφαλιάρες στα τυφλά μέσα στο σκοτάδι.
Η κόρη τραβάει τα χέρια της μητέρας και τη φιλάει στο λαιμό, με κρυπτοσεξουαλικό σκοπό, μια σπάνια και αδόκιμη αγαπημένη. Η μητέρα, που επίσης δεν έχει απολαύσει στον έρωτα καμιά λεπτότερη εκπαίδευση, εφαρμόζει μια λάθος τεχνική και κλωτσάει τα πάντα γύρω της. Η γέρικη σάρκα υποφέρει έτσι περισσότερο. Δεν γίνεται σεβαστή ως μητέρα, αλλά μόνο ως σάρκα. Η Έρικα βοσκάει τη σάρκα της μητέρας με τα δόντια. Φιλάει και φιλάει. Φιλάει άγρια την μητέρα. Η μητέρα αποκαλεί βρωμιά το παιχνίδι που παίζει η εκτός ελέγχου κόρη με την μητέρα. Δεν την ωφελεί καθόλου - έχει να φιληθεί έτσι η μητέρα εδώ και δεκαετίες, και θα πάθει κι άλλα ακόμα! Το φίλημα εξακολουθεί με την ίδια ένταση, ώσπου ύστερα από ένα ατελείωτο ανεμοστρόβιλο φιλιών η κόρη, αποκαμωμένη, μένει μισοξαπλωμένη πάνω στην μητέρα. Το παιδί κλαίει πάνω από το πρόσωπο της μητέρας και η μητέρα ξεφορτώνει από πάνω της το παιδί, ενώ ταυτόχρονα το ρωτάει αν τρελάθηκε. Καθώς δεν ακολουθεί καμιά απάντηση ούτε αναμένεται καμία, η μητέρα διατάζει αμέσως ύπνο, γιατί και αύριο μέρα είναι! Υπενθυμίζονται οι επαγγελματικές υποχρεώσεις που περιμένουν τη διεκπεραίωσή τους αυτή την ημέρα. Η κόρη συμφωνεί ότι τώρα πρέπει να κοιμηθούν. Η κόρη ψηλαφεί ακόμα μια φορά σαν τυφλοπόντικας αναζητώντας το κύριο σώμα της μητέρας, όμως η μητέρα διώχνει με φτυαριές τα χέρια της κόρης. Η κόρη μπόρεσε για μια στιγμή μόνο να παρατηρήσει το αραιό τρίχωμα της μητέρας, χαμηλά, κάτω από τη χοντρή κοιλιά της. Ήταν ένα ασυνήθιστο θέαμα. Η μητέρα είχε κρατήσει το εφηβαίο αυστηρά κρυμμένο. Η κόρη είχε ανασηκώσει επίτηδες το νυχτικό της μητέρας κατά τη διάρκεια του αγώνα, για να μπορέσει επιτέλους να δει αυτό το τρίχωμα, για το οποίο πάντα ήξερε: θα έπρεπε βέβαια να υπάρχει! Ο φωτισμός δυστυχώς ήταν πολύ ελλιπής. Η Έρικα ξεσκέπασε την μητέρα της αρκετά, για να μπορέσει να τα παρατηρήσει όλα, μα όλα. Η μητέρα αμύνθηκε ανεπιτυχώς για να το αποτρέψει. Η Έρικα είναι πιο δυνατή από την ελαφρά φθαρμένη μητέρα, αν το δει κανείς καθαρά σωματικά. Η κόρη πετάει στο πρόσωπο της μητέρας αυτό που μόλις είδε. Η μητέρα σιωπά, σαν να μη συνέβη τίποτα.
Και οι δύο γυναίκες αποκοιμούνται η μία πλάι στην άλλη. Η νύχτα θα είναι πια πολύ σύντομη, σε λίγο η ημέρα θα αναγγείλει τον ερχομό της με δυσάρεστη φωτεινότητα και ενοχλητικές φωνές πουλιών.
Το ανωτέρω απόσπασμα είναι από μια λαμπρή σελίδα του αυστριακού πολιτισμού, την «Πιανίστρια» της Έλφριντε Γιέλινεκ. Η ανωτέρω φωτογραφία συνιστά μια μαύρη σελίδα του αυστριακού πολιτισμού, αφού σαν να μην έφτανε που μάθαμε ότι ο μεγάλος οικογενειάρχης δεν είναι απλώς ένας «εβδομηντατριάχρονος», αλλά ονομάζεται Γιόζεφ Φριτσλ, είδαμε και το πρόσωπό του χωρίς προστατευτικά φίλτρα. Δεν υπάρχει αυστριακή Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων; Τι κάνει; Κοιμάται; Που βαδίζει η αυστριακή κοινωνία;
posted by Old Boy @ 1:09 π.μ.
19 comments
19 Comments:
Καλή Πρωτομαγιά πρώτον και δεύτερον, αντί άλλης απάντησης στο τελευταίο τμήμα του ποστ σου, παραθέτω το άρθρο του Πάσχου
χαιρετω
ριτς....
ΥΓ... Τα βιβλία της Αυστριακής ειναι συνήθως στρυφνά και με τεράστιες δόσεις ενσικτώδους συμπεριφοράς και αντίδρασης... Δεν ξέρω, θα μου πεις, μηπως αυτό δεν είναι ένα μεγάλο κομμάτι της εσωτερικότητας του ανθρώπου; Προφανώς είναι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει ως ανάγνωσμα....
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr
Τι αγριάνθρωποι είναι οι Αυστριακοί! Αντί να ανακοινώσουν ότι «η αστυνομία συνέλαβε 73χρονο συνταξιούχο επειδή κακοποιούσε την 42χρονη κόρη του», έδωσαν φόρα παρτίδα στη δημοσιότητα και το όνομα, αλλά και τη φωτογραφία, του κατηγορούμενου. Ετσι όλος ο κόσμος έμαθε ότι ο κ. Γιόζεφ Φριτσλ ομολόγησε ότι κρατούσε φυλακισμένη την κόρη του στο υπόγειο του σπιτιού τους επί 24 χρόνια. Απέκτησε μαζί της επτά παιδιά χωρίς η οικογένειά του, οι αρχές και οι γείτονες να αντιληφθούν το παραμικρό. Η μέχρι πριν από μερικές μέρες έγκλειστη κόρη του κ. Ελιζαμπέτ Φριτσλ δήλωσε ότι ο πατέρας της την οδήγησε στην κρύπτη το 1984, τη νάρκωσε, της πέρασε χειροπέδες. Εκτοτε την κρατούσε αιχμάλωτη, με τρία από τα επτά παιδιά της, ηλικίας 19, 18 και 5 ετών. Η Ελιζαμπέτ συμφώνησε να καταθέσει στην αστυνομία μετά τη διαβεβαίωση που έλαβε ότι δεν θα έχει πλέον επαφή με τον πατέρα της, που, σύμφωνα με τα όσα είπε, την κακοποιούσε από τα 11 της χρόνια.
Στην Ελλάδα των πολλών ευαισθησιών και της απόλυτης προστασίας της ιδιωτικής ζωής θα ακούγαμε για έναν 73χρονο συνταξιούχο και την 42χρονη κόρη του. Θα βλέπαμε την όψη του πίσω από το ψηφιδωτό της τηλεόρασης (εκτός αν η σύλληψη εξυπηρετούσε πολιτικές σκοπιμότητες. Τότε θα βλέπαμε τους κατηγορούμενους πρώτο πλάνο στην TV και ο γραμματέας του κυβερνώντος κόμματος θα μας προέτρεπε: «τις χειροπέδες τις είδατε;»).
Η προστασία της ιδιωτικής ζωής στην Ελλάδα μπήκε σε τροχιά παραλογισμού. Πριν γίνει κατηγορούμενος ο κ. Νικολουτσόπουλος μαθαίναμε όλοι τις περιπέτειές του και βλέπαμε τη φωτογραφία του. Οταν το ελληνικό κράτος είχε ασκήσει επίσημα δίωξη εναντίον του μεταμορφώθηκε σε «50χρονο εργατολόγο».
Είχαμε δηλαδή με ένα σμπάρο δύο αποτυχίες. Από τη μία, δεν προστατεύτηκε η ιδιωτική ζωή του κ. Νικολουτσόπουλου. Από την άλλη, διά νόμου αποσιωπήθηκε μια ενέργεια των διωκτικών αρχών. Διότι διά της (τάχαμου προστασίας της ιδιωτικής ζωής) λογοκρισίας δεν αποκρύπτεται μόνο το γεγονός ότι κάποιος πολίτης διώκεται. Αποκρύπτεται ταυτόχρονα και το γεγονός ότι οι αρχές κάποιον διώκουν.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα ένα πρόβλημα δημοσιογραφικής δεοντολογίας κατέληξε σε λογοκρισία. Επειδή ο Ελληνας Γιόζεφ Φριτσλ θα χαρακτηριζόταν «πα-ΤΕΡΑΣ», «κτήνος» και άλλα κοσμητικά, αντί του κατηγορούμενος (όπως είναι), ο Ελληνας νομοθέτης χωρίς αιδώ και περίσκεψη αποφάσισε να λογοκρίνει. Αντί να κόψει τα επίθετα αποφάσισε να κόψει την πληροφόρηση. Και η πληροφόρηση, φυσικά, λογοκρίνεται επιλεκτικά και αναλόγως με την πολιτική συγκυρία, όπως εξάλλου είδαμε και στην περίπτωση του «σκανδάλου των κουμπάρων».
Πρέπει να ξαναδούμε το συνολικό πλέγμα ιδιωτικής ζωής και δημόσιου χώρου. Στην πρώτη ανήκουν οι δραστηριότητες των πολιτών που δεν άπτονται του δημόσιου χώρου. Οταν υπάρχει δίωξη κατά ενός πολίτη από τις αρχές αυτό είναι δημόσιο γεγονός. Δεν ανήκει στην ιδιωτική σφαίρα του διωκόμενου, αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει ο αναγκαίος στη δημοκρατία έλεγχος των δημόσιων αρχών.
Καλή Πρωτομαγιά!
(Στη Δανία να δεις...)
Πες μου τώρα ότι σου αρέσουν τα βιβλία της Γέλινεκ, να χάσω πάσα ιδέα. Τρεις μήνες μου πήρε να τελειώσω την "Πιανίστρια" και όταν τα κατάφερα είχα εξουθενωθεί τόσο πολύ λες και δούλευα 16ωρο στα χωράφια κάτω από καυτό ήλιο.
Κι ήρθε τώρα και το θέμα του Αυστριακού πα-τέρα να μου δώσει χαριστική βολή.
Τι πίνουν εκεί στην Αυστρία;
ΥΓ. Μήπως να το ξανασκεφτούμε για τον Ιβανσιτς;
Όταν άρχισα να διαβάζω το κείμενο, νόμισα ότι ήταν δικό σου-και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό Oldboy (!). Το κείμενο το βρήκα φρικτό, μα πίεσα τον εαυτό μου να το διαβάσει σαν να κατάπινα μουρουνέλαιο (!) γιατί ήταν τόσο απίστευτα ταιριαστό με την υπόθεση. Έμεινα άναυδη-όχι όμως γιατί δεν περίμενα αυτή την ευστοχία από σένα μα ακριβώς γιατί την περίμενα. (Συχνά) Πας και πιάνεις ένα σημείο τόσο αδιόρατο αλλά και τόσο σημαντικό, και βρίσκεις λόγια να μιλήσεις γι’ αυτό (έχεις δει το «Horton hears a who»;).
Για να συντομεύω με τα πολλά λόγια και τις κολακείες: μπορεί να μην ήταν δικό σου, μα ήταν απίστευτη η επιλογή αυτού του κειμένου για να εκφράσει αυτό που μάλλον όλοι σκεφτήκαμε: είναι δυνατόν αυτή η μάνα να ζούσε στον ίδιο χώρο ΜΙΑ ΖΩΗ και να ΜΗΝ ΗΞΕΡΕ; Ε, όχι αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ. Και αλζχάιμερα να είχε, δεν μπορεί, κάτι θα είχε καταλάβει.
Δε δίνω βάρος στη δημοσιότητα-τι σημασία έχει αν ξέρουμε πως τον λένε ή αν είδαμε τη φάτσα του; Καταστράφηκαν ανεπανόρθωτα όχι μία αλλά περισσότερες ζωές; Τόσο που ούτε μια θανατική ποινή δεν θα βοηθούσε για να διορθωθούν. Εμείς απλά μένουμε άναυδοι, γινόμαστε μπαρούτι, και προσπερνάμε. Εκείνη η μάνα όμως; Με ένα δεν ήξερα τίποτε, πως κοιμάται το βράδυ;
εγω δεν εχω καταλαβει ακομα αν στην Αυστρια υπαρχει αντιστοιχως νομος και δεν εφαρμοζεται ή αν δεν υπαρχει καν!?
Ritsmas, συμφωνώ σε πολύ μεγάλο βαθμό με το άρθρο του Μανδραβέλη. Το τελευταίο κομμάτι του ποστ είναι ειρωνικό. Έχω επανειλημμένα εκφράσει τη δυσφορία μου για τον υστερικό τρόπο που έχει λάβει στην Ελλάδα η προστασία των δεδομένων.
Seven films, αντεύχομαι.
Gatti, μόνο το συγκεκριμένο βιβλίο έχω διαβάσει και το αγαπώ πολύ. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι εξαιρετικά δυσάρεστο ανάγνωσμα αλλά είναι τόσο βαθιά ειλικρινές και τόσο βαθιά πονεμένο που με έχει στείλει από τότε που το διάβασα. Όσο για τον Ίβανσιτς ήταν χθες σαφώς ανεπηρέαστος από τα γεγονότα στη χώρα του, σε κραυγαλέα αντίθεση με τον Μάχο. Αναίσθητος ο δικός μας, ευαίσθητος αυτός ;)
Lemon, σε ευχαριστώ από καρδιάς για πολλοστή φορά. Δεν το έχω δει αυτό που λες, ούτε το χω ακούσει, θα το γκουγκλίσω. Όσο για μένα είχε σημασία να δω την φάτσα του. Με βοηθάει πολύ που την βλέπω. Το φως στο πρόσωπό του λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό για μένα εξορκιστικά. Αντίθετα την απόκρυψη θα την έβρισκα μυστηριακά αποκρουστική.
G mark, αν δεν κάνω λάθος είναι κοινοτικής προέλευσης νομοθεσία, οπότε πρέπει να υπάρχει αντίστοιχος νόμος.
Σε μια πρώτη ανάγνωση αυτό που μοιάζει να εντυπωσιάζει περισσότερο -και να προβάλλεται- είναι βέβαια το ειδεχθές της πράξης, αλλά μέσα στο συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο. Πως γίνεται δηλαδή να μη δαμάζονται οι δαίμονες του ανθρώπινου μυαλού μέσα σε μια δυτική κοινωνία.
Αν, π.χ, συνέβαινε κάτι ανάλογο στην Τουρκία, ή τέλος πάντων σε μια χώρα με παραδοσιακές δομές, θα "καταπινόταν" πιο εύκολα.
Πέρα λοιπόν από τις αποκαλύψεις των ταυτοτήτων και τους καιάδες των ΜΜΕ, ένα σημείο στο οποίο αξίζει να σταθούμε είναι η αγριάδα κι ο παραλογισμός της ανθρώπινης φύσης -ψυχοπαθολογία, ούτε λόγος-, σε περιβάλλοντα φτιαγμένα για να "εξανθρωπίζουν" τον άνθρωπο και να εξευμενίζουν τα "κακά πνεύματα".
Από την άλλη, το σαθρό των ανθρώπινων σχέσεων και των κοιν. δεσμών σε δυτικές κοινωνίες, ναι, βγαίνει περίτρανα στο φως.
Ήξερε-δεν ήξερε η μάνα, έχει σημασία μεγάλη άραγε;
Όλοι μαζί, μάνα, πατέρας, κόρη κλπ είναι μια κοινωνία.
Είναι η κοινωνία.
Το άλλο πρόσωπο της πολιτισμένης Ευρώπης. Υπαρκτό. Και φρικαλέο.
Αναρωτιέμαι αν μπορεί να επικαλεστεί ως ελαφρυντικό στη δίκη ότι έχει πολλά στόματα να θρέψει.
Εκπληκτικη η "πιανιστρια"! Σκετη ψυχαναλυση και στο τζαμπα.
..οσο για τη βια, τι να γραψω.. Μαλλον ειναι καιρος να ξαναμελετηθουν αναδιατυπωθουν οι θεωριες περι κατασιγασης των ενστικτων. Ιδιως τωρα, με την εισβολη των τυχαιων γνωριμιων στην "αναλογικη" ζωη μας, το εγκλημα θα λαβει νεες διαστασεις -απενοχοποιημενες σχετικως, μια και θα προκειται για "ενεργειες" που θα αφορουν "τυχαιους" και "αγνωστους".
(δουλευω πανω στην ιδεα)
-->> το θεμα του αυστριακου "τερατος" θα ηταν τοσο ανατριχιαστικο αν δεν υπηρχε η στενη συγγενικη σχεση;
αυτο το θέμα με την μητέρα , σε τέτοιες και ανάλογες περιπτώσεις, στην οποία οι ευθύνες οι ηθικές καταλογίζονται, του "πως δεν κατάλαβε" , απο την μία ειναι και δική μου θέση, απο την άλλη φαίνεται οτι υπερεκτιμαμε ως φαίνεται τον ρόλο της! Αλλοιως δεν εξηγείται τοσες μανάδες να μην ειδαν και να μην κατάλαβαν τίποτα, ζώντας τοσο κοντα σε απλους σπερματοδότες.
Προφανώς ηταν κι αυτες απλές μήτρες. Ολα δειχνουν οτι μία μήτρα δεν σε κάνει και μητέρα.
μανούλα ειμαι κι εγώ.
Μπορώ να δεχθώ ότι ο αυστριακός πατέρας-τέρας ομολόγησε την πράξη του και για το λόγο αυτό το πρόσωπό του αλλά και το ονοματεπώνυμό του βγήκαν στη δημοσιότητα. Τι θα γινόταν, όμως,αν ο φερόμενος ως δράστης δήλωνε αθώος και αργότερα κηρύσσετο αθώος; Θα είχαν γίνει γνωστά τα προσωπικά του στοιχεία, θα είχε διασυρθεί από τα Μ.Μ.Ε. (σε οποιαδήποτε χώρα θα γινόταν αυτό, δεν πιστεύω ότι μόνο σε μας συμβαίνει αυτό)και απλά θα καταστρεφόταν. Θυμηθείτε την υπόθεση Σουφχάρα πριν από 14, περίπου, χρόνια! Η γυναίκα αυτά κατηγορήθηκε για τη δολοφονία του παιδιού της και μετά αθωώθηκε αλλά είχε ήδη διασυρθεί από τα Μ.Μ.Ε. Καλή και σωστή η δυνατότητα να ελέγχουμε την κίνηση της δίωξης ενός πολίτη από τις αρχές ως δημόσιο γεγονός αλλά δε βλέπω γιατί θα πρέπει να γίνεται γνωστό το πρόσωπο και το ονοματεπώνυμο του διωκόμενου, όταν ακόμα συντρέχει υπέρ αυτού το τεκμήριο αθωότητας, το οποίο, όμως, με τη δημοσίευση κάποιων στοιχείων του διωκόμενου, αίρεται ουσιαστικά.
Υ.Γ. Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν το αποτρόπαιο της πράξεως, που περιγράφετε.
Είμαι σίγουρη ότι ο Γιοζεφ Φριτσλ έαν ερωτηθούν οι γείτονες θα πουν: "Ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος, αφοσιωμένος στην οικογένειά του, δεν έδωσε ποτέ δικαίωμα".
Αλλά αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ότι όλοι αυτοί οι συμεριφερόμενοι έτσιάνθρωποι είναι τα προφίλ των παιδεραστών και των αιμομικτών και των χειρότερων εγκληματιών.
Να είστε καχύποπτοι γιατί οι διάβολοι έχουν αγγελικά πρόσωπα.
Η Ελλάδα χρειάστηκε το βιασμό της παιδούλας, από έναν παιδεραστή που είχε άδεια για να προωθήσει νόμους σκληρούς και να συντομεύσει τις διαδικασίες.
Όλες οι προηγούμενες δεκαετίες προφανώς δεν περιείχαν αιμομίκτες ή παιδεραστές.
Και τα ονόματα αυτών με μεγάλα γράμματα στις εφημερίδες μαζί με τις φωτογραφίες τους και σε όλες τις γειτονιές.
Η ντροπή ανήκει στον θύτη και όχι στα θύματα.
Aγαπητέ Περιούσιε, αφήνω κατά μέρος το γεγονός ότι τα στοιχεία στην περίπτωση αυτή είναι καταλυτικά γιατί πράγματι το τεκμήριο αθωότητας δεν ακυρώνεται όσο καταλυτικά και αν είναι τα στοιχεία. Για να προχωρήσω ένα βήμα μετά τη νομική αθωότητα, μπορεί να προκύψει ότι ο άνθρωπος όσο εμφανώς διαταραγμένος και αν ήταν, να μην ήταν «τέρας», να αγαπούσε παθολογικά την κόρη του. Μπορεί να προκύψει ότι τα παιδιά στο κελλάρι μεγάλωσαν πάντως σε συνθήκες αγάπης και όχι τρόμου. Στο δικό μου το μυαλό τέρας δεν είναι εκ προοιμίου κανείς. Αλλά ναι, σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις που συνταράσσουν το δημόσιο βίο, προτιμώ το φως από το σκοτάδι, προτιμώ να μελετήσω το πρόσωπό του, προτιμώ να εξοικειωθώ με αυτό. Εκείνο που τελικά θέλω να πω είναι ότι καλή και άγια η προστασία των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου, αλλά μέτρον άριστον και νομίζω το μέτρο σε αυτήν την ιστορία έχει χαθεί προ πολλού, δίνοντας την θέση του στην υστερία (http://old-boy.blogspot.com/2008/04/blog-post_08.html) την ίδια μάλιστα στιγμή που βάσεις με δεδομένα όλων μας κυκλοφορούν και πωλούνται δεξιά και αριστερά.
Ο έλεγχος των πράξεων της διοικήσεως και δη των ανακριτικών ενεργειών της αποτελεί μια κατάκτηση του πολιτισμού μας αλλά από που και ως πού ταυτίζεται με το δικαίωμά μας να γνωρίζουμε ποιός διώκεται και ποιο είναι το πρόσωπό του; Είπατε ότι θα θέλατε να το μελετήσετε; Με ποιο δικαίωμα; Μιλάτε, αγαπητέ old boy, για βάσεις με δεδομένα, που πωλούνται αριστερά και δεξιά. Σωστά κατακρίνετε αυτή την πρακτική αλλά τί συμβαίνει, όταν το ίδιο το κράτος ακολουθεί αυτή την πρακτική; Αλλιώς η πώληση βάσεων δεδομένων σε τράπεζες, εταιρείες, ασφαλιστικές εταιρείες και οπουδήποτε αλλού νομιμοποιεί την πολιτεία να βγάζει στη δημοσιότητα το πρόσωπο και το ονοματεπώνυμο ενός προσώπου, που διώκεται; Τώρα αν το τεκμήριο αθωότητας προστατεύεται και σε αυτή την περίπτωση, ρωτήστε την κυρία Σουφχάρα ή τους αθωωθέντες για τη συμμετοχή τους στη 17Ν να σας πουν πως τους βλέπει ο περίγυρός τους. Από τη στιγμή, που κάποιος συλληφθεί ως φερόμενος ως δράστης κάποιας πράξεως και δημοσιευθούν τα προσωπικά του στοιχεία, τότε, ακόμα και αν αθωωθεί, θα έχει περάσει στη συνείδηση των πολλών ως ο δράστης του τάδε εγκλήματος.
Oldboy έχεις μια ικανότητα να κοιτάς τα επίκαιρα θέματα στο περιθώριο και να ανακαλύπτεις ζητήματα.
Υπάρχει το θέμα της ελληνικής παράνοιας με τα προσωπικά δεδομένα. Π.χ. Οι ασφαλιστικές εταιρίες δεν μπορούν να δώσουν δεδομένα στην αστυνομία για το ποιοί είναι ασφαλισμένοι ώστε να κυνηγήσει τους ανασφάλιστους. Δεν μιλάω για ονόματα κτλ. απλούς ανώνυμους αριθμούς κυκλοφορίας. Άλλο, κρίνει πως αυτοί που παράνομα απέφυγαν την στράτευση δεν πρέπει να δημοσιοποιηθούν. Αλήθεια; Από πότε ένα βεβαιωμένο αδίκημα με την βούλα του δικαστηρίου δεν πρέπει να δημοσιοποιείται;
Τεσπα. Το θέμα όμως που είναι κεντρικό για μένα (και ασχολήθηκα στα δικά μου λημέρια) είναι πως είναι δυνατόν να επικεντρώνεται το πρόβλημα σε ένα άτομο. Φυσικά αυτός έκανε το έγκλημα. Αλλά όλοιοι άλλοι δεν κατάλαβαν τίποτε. Αλήθεια; και αυτός που έσκαψε τα δωμάτια στο υπόγειο; Και ο υδραυλικός που έβαλε μπάνιο; Και ο πλακάς; Ο κλειδαράς που έβαλε υπερσύγχρονο σύστημα ηλεκτρονικής κλειδαριάς; Τι του είπε; Πως έχει ακριβά κρασιά εκεί κάτω και φοβάται μην τα κλέψουν;
Για να μην πω τίποτε για την γυναίκα του. Που κοιμόταν με ένα τέρας τόσα χρόνια; Μπορεί να κάνει πίεση από το σοκ.
Υπάρχει η ασθένεια του πρωθυπουργού που εμφανίζεται άμα την λήξη της θητείας του και αμέσως μόλις αραπεμφθεί για κάποιο έγκλημα ή σκάνδαλο. Υπάρχει όμως και η ασθένεια του απλού ξαφνιασμένου πολίτη.
Το «Horton hears a who» είναι μια ταινία (ίσως παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους, βγήκε πρόσφατα).
Ένας ελέφαντας ακούει έναν ήχο-ψίθυρο και ανακαλύπτει πως μέσα σ' έναν κόκκο σκόνης, που κανείς δεν του δίνει σημασία, βρίσκεται ένας ολόκληρος κόσμος όντων, με τις ζωές και τις ιστορίες τους.
Αρκεί να μπορείς/να θέλεις να ακούσεις.
Lemon, καλά την είδε την δουλειά ο ελέφας :)
Περιούσιε, αναφέρεις το παράδειγμα της 17Ν. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ σε αυτό το πλαίσιο αλλά με βοηθάει πολύ: φαντάσου να ανακοινωνόταν ότι συνελήφθησαν ως ύποπτοι δεκαπέντε άνθρωποι, για τους οποίους ΝΑ ΜΗΝ μαθαίναμε τα ονόματά τους, ΝΑ ΜΗΝ βλέπαμε τα πρόσωπά τους, ΝΑ ΜΗΝ ξέραμε σχεδόν τίποτα για αυτούς: η συνωμοσιολογία θα είχε χτυπήσει τιμές ρεκόρ. Αν δηλαδή μετά από τρεισίμιση δεκατίες η ελληνική κοινωνία δεν δικαιούταν να μάθει ποιοί θα δικαστούν για την υπόθεση τότε χάνουμε κάθε έννοια. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει αντίλογος και μάλιστα ισχυρός. Δεν λέω ότι κατ' αρχήν δεν πρέπει να γίνονται σεβαστά τα δεδομένα των υπόπτων. Υπάρχουν όμως εξαιρετικές υποθέσεις, όπου το πρωτεύον δεν είναι αν θα πούμε την Τσέκου τριανταπεντάχρονη και τον Νικολουτσόπουλο εργατολόγο. Πρωτεύον αν θες είναι μην προφυλακίζεται η Τσέκου με νομικές ακροβασίες ή να μην παραμένει αδημοσίευτο το σκεπτικό της απόφασης του Εφετείου για την 17Ν.
Ας πούμε, λοιπόν, ότι η διάταξη του κ.Εισαγγελέως, με την οποία αποφασίζεται η προσωρινή κράτηση της κυρίας Τσέκου ή το σκεπτικό της απόφασης του Εφετείου για τη 17Ν δημοσιεύονται, ώστε ο καθένας από μας να μπορεί να κρίνει τί γίνεται. Ποιος με εμποδίζει να διαπιστώσω ότι ελήφθησαν υπόψη χαλκευμένα στοιχεία ή ότι οι αρχές προέβησαν σε νομικιστικά τερτίπια, ώστε να αποφασίσουν για την προσωρινή κράτηση ή την επιβολή κάποιας ποινής, αν λείπουν τα ονόματα του προσωρινώς κρατουμένου ή του καταδικασθέντος; Η ελληνική κοινωνία δικαιούται να ελέγχει τη Διοίκηση για τις πράξεις ή παραλείψεις της αλλά αυτό θεωρώ ότι είναι κάτι διαφορετικό από τη γνώση μας για τα στοιχεία των διωκόμενων. Σε ό,τι αφορά τη συνωμοσιολογία, που λέτε, η δημοσίευση των ονομάτων είτε της κυρίας Τσέκου είτε των μελών της 17Ν ουδόλως έχει εξαλείψει τη δημιουργία και διακίνηση θεωριών συνωμοσίας για την υπόθεση Ζαχόπουλου ή για τη 17Ν. Ως λαός έχουμε μια τάση να ασπαζόμαστε τέτοιες θεωρίες και αρκεί να είδατε (που, αν κρίνω από παλαιότερη ανάρτησή σας, είδατε και κρίνατε)τα πρόσωπα του κοινού του κ. Λαζόπουλου, όταν στην εκπομπή του ανέγνωσε τη "Δήλωση Κίσσινγκερ", για να καταλάβατε του λόγου του αληθές.
Η Jelinek πρέπει να είναι ανάμεσα στουσ 2-3 αγαπημένους μου Ευρωπαίους (εν ζωή) συγγραφείς).
Ειδικά την Πιανίστρια την διάβασα μέσα σε 2 μέρες!
Καταπληκτική και η μεταφορά του βιβλίου στο σινεμά από έναν άλλο Μεγάλο εν ζωή καλλιτέχνη, τον Μίκαελ Χάνεκε!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home