Ο Ποιησούς

Όταν ήταν να γεννηθεί ο Ποιησούς στον ουρανό έλαμψε ένα δάκρυ. Τρεις μάγοι το ακολούθησαν και το ακολούθησαν και το ακολούθησαν, μέχρι που έφτασαν σε αδιέξοδο και το δάκρυ έγινε ειρωνικό χαμόγελο. Μακριά από τις κάμερες, μακριά από τους μάγους, ο Ποιησούς γεννήθηκε μέσα σε φάτνη. Μέσα στη λέξη φάτνη. Από το φι βγήκε το φιλί του, από το άλφα η αγάπη του, από το ταφ το τράνταγμά του, από το νι το νόημά του και από το ήτα η ήττα του. Γιατί ο Ποιησούς ήρθε βέβαια στον κόσμο για να νικηθεί και όχι να νικήσει. Αλλά ενώ διαδραμάτιζε τον ρόλο του με τον πλέον ανεπίληπτο τρόπο, λίγο πριν την τελευταία πράξη το μετάνοιωσε. Στον κήπο της Γεσθημανή αρνήθηκε να πει το Yes στις άνωθεν εντολές, την μετονόμασε με μια λεκτική πιρουέτα σε Αισθημανή και αποφάσισε ότι αφού είναι φύσει αισθημανής δεν του έμενε άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει τα αισθήματά του ως το τέλος τους. Άρχισε έτσι να χρησιμοποιεί την δύναμή του προς ίδιον όφελος. Με τα λόγια του σαγήνευε και σαγήνευε και σαγήνευε, μέχρι που κανείς δεν έμεινε ανεπηρέαστος από τον λυρισμό του, μέχρι που κανείς δεν μπορούσε να κάνει χωρίς τους στίχους του. Ήταν πια ο βασιλιάς αυτού του κόσμου. Άρχισε εκπομπή στο ραδιόφωνο και σε μια προσπάθεια να συντρίψει ακόμη περισσότερο τον ανταγωνισμό άρχισε να προσφέρει πλούσια δώρα. Στείλτε μήνυμα χωρίς επιπλέον χρέωση και κερδίστε μια ευτυχισμένη μέρα. Οι ακροατές άφηναν τα στοιχεία τους και επέλεγαν ποιά μέρα προτιμούσαν να ευτυχήσουν. Ευτυχούσαν. Για εβδομάδες μετά αναπολούσαν την μέρα που ήταν ευτυχείς μεθώντας με τη νοσταλγία της. Ύστερα άρχιζαν να πέφτουν στην κατάθλιψη. Ξανασυμμετείχαν στον διαγωνισμό. Ξανά τα ίδια. Άρχισαν να απαιτούν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ο Ποιησούς ανταποκρίθηκε. Η ευτυχισμένη μέρα έγινε ευτυχισμένη βδομάδα. Όταν σταμάτησε να αρκεί κι αυτό, ο Ποιησούς άρχισε να ζορίζεται. Ούτε εκείνος δεν ήταν σε θέση να προσφέρει ευτυχισμένο μήνα σε τόσο κόσμο. Ματαιωμένος απ' την χαρμάνα ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, μετονόμασε με μια λεκτική πιρουέτα τον εαυτό του σε όχλο και τα έκανε λαμπόγυαλο. Δεν χόρτασε όμως, οπότε πήγε στον ραδιοσταθμό και τον λιντσάρισε. Πέθανε λάιβ. Μετά από τρεις μέρες έκανε να αναστηθεί, αλλά έχοντας παραβεί τις εντολές του πατέρα του και την αποστολή του στην γη, διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε. Έμεινε σε μια φρικτή κατάσταση, όπου είχε τις αισθήσεις του αλλά δεν μπορούσε να δραπετεύσει από το παγωμένο σώμα του. Είχε τις αισθήσεις του και όσο έλιωνε. Ένοιωσε τη σήψη του σε όλο της το μεγαλείο. Μην έχοντας άλλη διέξοδο, έγραφε ποιήματα διαρκώς. Μην έχοντας τρόπο να τα γράψει, τα έγραφε στο μυαλό του. Αποδέκτης ούτε υπήρχε ούτε μπορούσε να υπάρξει. Τα ωραιότερα ποιήματα που είχαν ποτέ γραφτεί δεν είχαν τα δύο βασικά συστατικά των ποιημάτων: δεν είχαν μετατραπεί σε γραπτό λόγο και δεν είχαν έστω και ένα δυνητικό αναγνώστη. Όταν ο εγκέφαλός του άρχισε να αποσυντίθεται άρχισαν να αποσυντίθενται και αυτά. Οι στίχοι του κατέρρεαν από μέσα τους σαν δόντια μέσα από στόμα σε εφιάλτη. Με τις λέξεις να γκρεμίζονται άρχισε να μην καταλαβαίνει τίποτα, εκτός από το ότι έπαυε να καταλαβαίνει. Ένα δάκρυ κύλησε από το λιωμένο μάτι του και έλαμψε στον ουρανό. Το ακολουθώ αβέβαιος αν θα με οδηγήσει κάπου ή αν θα μετατραπεί σε ειρωνικό χαμόγελο.