ΛΟΥΚΑΣ IN THE SKY WITH DIAMONDS

Πέθανε πριν λίγες ημέρες, σε ηλικία 102 ετών, ο Ελβετός χημικός Αλμπερτ Χόφμαν, ο οποίος θα μπορούσε να είναι πατέρας των κορυφαίων ηθοποιών Ντάστιν και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, αλλά αφού αυτοί ούτε Ελβετοί είναι ούτε καν αδέλφια μεταξύ τους, αποφάσισε ότι έπρεπε να βρει άλλον τρόπο για να μείνει στην ιστορία. Ανακάλυψε λοιπόν εν έτει 1943 το LSD και -όπως διαβάζω- την πρώτη φορά που πήρε μεγάλη δόση άρχισε να καταλαβαίνει τι θα πει παραίσθηση: ενώ επέστρεφε σπίτι του με το ποδήλατο οι εικόνες στο οπτικό του πεδίο άρχισαν να παραμορφώνονται και είχε την εντύπωση ότι παρέμενε στάσιμος και ανίκανος να κινηθεί. Αφήνω κατά μέρος το γεγονός -όσο κι αν με προβληματίζει για το μέλλον του τόπου- ότι αυτός παραταύτα κατόρθωσε να μην πέσει, αφήνω επίσης κατά μέρος το παράδοξο ότι από όλες τις φυλές του κόσμου Ελβετός ανακάλυψε το LSD, και αποφασίζω να τριπάρω εις μνήμην του.
Ακούω όμως τον Σωκράτη Κόκκαλη να δηλώνει ότι «στα χαρτιά πήγαν να το πάρουν οι άλλοι το πρωτάθλημα», αναφερόμενος στις παρεμβάσεις ΑΕΚ και Παναθηναϊκού στο CAS, και ανησυχώ μήπως έχω πάρει υπερβολικά μεγάλη δόση. Βγαίνω άρον άρον από την αίθουσα του Καραϊσκάκη και βολτάρω στο γήπεδο, όπου βλέπω πανό του Ρίμπο αγκαζέ με την Ρούλα Βροχοπούλου. Τι ήπια, ρε πούστη; Ψάχνω να βρω το μήνυμα του επιστήμονα - ποιητή. Ποιόν θέλει πίσω η Ρούλα; Τον Φραν. Που έπαιζε ο Φραν; Στη Λα Κορούνια. Με ποιόν υπήρξε συμπαίκτης εκεί; Με τον Ρίμπο. Οπότε; Οπότε; Δεν ξέρω, χάθηκα.
Ξαναβρίσκομαι μπροστά στον Γιώργο Νταλάρα, που μόλις κυκλοφόρησε το καινούριο του πρότζεκτ με τίτλο «Τραγούδια με ουσίες». Το περίφημο τραγούδι των Beatles «Lucy in the Sky with Diamonds» κατά την επικρατέστερη εκδοχή υπαινίσσεται τα αρχικά του LSD. «Αυτό γιατί δεν το περιέλαβες στο σιντί;», τον ρωτώ. Ο Γιώργος μού εξηγεί ότι ολοκλήρωσε το μεγάλο του όραμα να μην αφήσει αδισκογράφητο ούτε ένα μεγάλο ελληνικό τραγούδι χωρίς την φωνή του, ώστε οι μέλλουσες γενιές να ξεχάσουν ποιό τραγούδι ανήκει σε ποιόν και να πιστεύουν ότι όλα ήταν δικά του. Ότι αφού επιτέλους ξεμπέρδεψε με το ελληνικό ρεπερτόριο, θα ξεκινήσει τώρα κύκλο Beatles, με τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Νταλάρα - Μακάρτνεϊ. Ότι η Άννα Νταλάρα βρίσκεται ήδη σε επαφές με την Γιόκο Όνο για επανένωση των θρυλικών «Σκαθαριών». Ότι Λένον θα είναι ο Γιώργος και Χάρισον ο Νικολόπουλος. Ότι αφού εξαντλήσει και το ποπ - ροκ ρεπερτόριο, θα αναθέσει να μπουν στίχοι σε Μπετόβεν, Μότσαρτ, Μπαχ, για να τους τιμήσει στο Μέγαρο.
Ενώ μου αναλύει τα πλάνα του, νιώθω ένα κοριτσάκι να με κοιτά στα μάτια. Δεν είναι η Αρετή Κετιμέ, που έχει πια μεγαλώσει. Ο νους μου πάει αμέσως κάπου, αλλά είναι τεράστια εμπειρία για να τη νιώσει κανείς, έστω και ελεσντομένος. Με τρεμάμενη φωνή ρωτώ: «Καντέλα, εσύ;» Είναι. Είναι. Η Καντέλα Αρουαμπαρένα. Το κορίτσι θρύλος. Η Καντέλα είναι κοινωνικό παιδί και μου ανοίγεται αμέσως: «Είμαι πολύ στεναχωρημένη για τον παροπλισμό του πατέρα μου. Όχι μόνο εγώ. Και τα αδέλφια μου, η Καμίλα και ο Λούκας».
«Λούκας;», την ρωτάω. «Ηis name is Lukas? Yes I think I’ ve seen him before». Πού τον έχω δει; Επί χρόνια τον βλέπω να οργώνει άλλοτε την δεξιά άλλοτε την αριστερή πλευρά. Λούκας in the Sky with Diamonds. Ο Λουκάς στον ουρανό με διαμάντια. Με φόντο μανταρινόδεντρα και μαρμελαδένιους ουρανούς ο Βύντρα επελαύνει. Περνά και ένα και δύο διαμάντια. Φτάνει στο ύψος της μεγάλης περιοχής. Σεντράρει. Η μπάλα βγαίνει εκτός ουρανού. Τα όρια του σύμπαντος σπάνε. Το κοσμικό μυστήριο λύνεται. Βρίσκουμε τι κρύβεται εκεί που τελειώνει ο χωρόχρονος. Η μπάλα ξεπερνά το μπιγκ μπανγκ και συνεχίζει την τροχιά της ακόμη πιο πίσω, ακόμη πιο πριν, χτυπώντας κατακούτελα τον Θεό, που ζαλισμένος δημιουργεί έναν κόσμο γεμάτο ατέλεια και αμαρτία.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «Sportday»)