Trial and Error

Όταν απέτυχε το πρότζεκτ με τους πρωτόπλαστους, αυτοί εξέπεσαν μεν από τον παράδεισο (και η ζωή συνεχίστηκε με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε για να φτάσουμε ως και τις μέρες μας, ως και αυτές εδώ τις λέξεις, ως και εσένα που τις διαβάζεις αυτήν ακριβώς τη στιγμή), αλλά ο Θεός αποφάσισε να τρέξει παράλληλα σε άλλον κόσμο δεύτερη προσπάθεια, επιχειρώντας να αποφύγει τα λάθη της πρώτης.

Έπλασε λοιπόν δεύτερο παράδεισο και έριξε μέσα του τους δευτερόπλαστους. Πειρασμοί και απαγορευμένοι καρποί δεν έπαιζαν πλέον. Το σεξ δεν απαγορευόταν ούτε είχε συνδεθεί με οποιαδήποτε έννοια σκανδάλου. Οι δευτερόπλαστοι το έκαναν τακτικότατα με τον ίδιο φυσικό τρόπο που έτρωγαν, έπιναν, τραγουδούσαν, έπαιζαν. Ο παράδεισος ήταν φουλ εξοπλισμένος για να καλύπτει οποιαδήποτε ανάγκη μπορεί να είχαν, συνδυάζοντας τις ομορφιές του φυσικού περιβάλλοντος με την πληθώρα επιλογών ενός μεγάλου σουπερμάρκετ. Και δεν ήταν μόνο το σωματικό σκέλος καλυμμένο αλλά και το πνευματικό. Οι δευτερόπλαστοι είχαν δεκάδες διεξόδους για τη δημιουργικότητά τους: έγραφαν τραγούδια, ζωγράφιζαν, έγραφαν ιστορίες. Όλα κυλούσαν παραπάνω από ωραία και ο Θεός αντιλαμβανόμενος ότι το σφάλμα του στον πρώτο παράδεισο ήταν το έστω ένα «απαγορεύεται», ήταν η ίδια η έννοια του κακού, ήταν το ίδιο το πονηρό ως σύλληψη, αισθανόταν τύψεις για όσα τραβούσαν οι άνθρωποι στον πρώτο κόσμο.

Μην έχοντας όμως τη δυνατότητα να παρέμβει εκ των υστέρων και να διορθώσει την κατάσταση εκεί -επειδή το τριπάκι της ελεύθερης επιλογής συνιστούσε θεμελιώδες ιδεολόγημα του πρώτου κόσμου και αν το αφαιρούσε θα διαλυόταν και όλα τα επιμέρους συστατικά του- αποφάσισε να διοχετεύσει τις ενοχές του προς τους δευτερόπλαστους για να εξιλεωθεί μέσω αυτών. Τοποθέτησε λοιπόν σε μια γωνιά του δεύτερου παραδείσου (δίπλα σε κάτι λιμνούλες με ξύλινες γέφυρες, που περνώντας τες σε έβγαζαν σε ψυγεία με ογδόντα εννέα είδη τυριών) ένα μικρό ντουλάπι. Ενημέρωσε τους δευτερόπλαστους ότι -επειδή τους αγαπά πολύ και επειδή όσο πλήρης κι αν είναι η ευτυχία τους αυτός θέλει να τους προσφέρει ακόμη περισσότερη- θα πρέπει μια φορά τον μήνα να ανοίγουν το ντουλάπι και να το καθαρίζουν και ότι με αυτόν τον απλούστατο τρόπο η ευτυχία τους θα διπλασιαζόταν αυτόματα. Ήταν πέντε λεπτών δουλειά και το συναίσθημα που θα ένοιωθαν μετά δεν θα το είχαν ξαναδιανοηθεί. Οι δευτερόπλαστοι του είπαν ευχαρίστως. Όταν έφτασε όμως το τέλος του μήνα δεν πήγαν. Μετά πέρασε και ο δεύτερος. Οι δευτερόπλαστοι το είχαν στο μυαλό τους αλλά το ανέβαλλαν. Οι μήνες άρχισαν να φεύγουν νεράκι. Κάθε βράδυ υπόσχονταν ο ένας στον άλλο ότι την επόμενη θα πάνε και θα το καθαρίσουν το ντουλαπάκι. Εν τω μεταξύ η βρώμα μέσα του συσσωρευόταν. Άρχισαν να τρομάζουν. Πήγαιναν και στέκονταν μπροστά του μην τολμώντας να το ανοίξουν. Πήγαιναν και πήγαιναν και πήγαιναν, μέχρι που αποφάσισαν ότι δεν βγαίνει τίποτα έτσι και ότι είναι προτιμότερο να το απωθήσουν εντελώς από το μυαλό τους. Το απώθησαν αλλά η ευτυχία τους είχε πια σκιές, γιατί όταν απωθείται κάτι από το μυαλό, όσο μακριά και αν απωθείται δεν παύει μέσα στα όρια του μυαλού να παραμένει.

Ο Θεός ήρθε σε απελπισία και δεν ήξερε τι να κάνει. Είχαν περάσει τέσσερα - πέντε χρόνια, όταν τελικά τους απείλησε ότι αν δεν πάνε να το καθαρίσουν θα τους διώξει. Πανικόβλητοι του είπαν ναι. Ζήτησαν διορία. Την πήραν. Η διορία πέρασε. Ζήτησαν παράταση. Την πήραν. Δεν έκαναν τίποτε. Έχετε μια μέρα ακόμη τους είπε ή σας πέταξα έξω. Και το εννοώ. Ξαναέφτασαν έξω από το ντουλαπάκι, από την περιοχή που είχαν πια χρόνια έστω και να επισκεφτούν, έχοντας στερηθεί παράλληλα τόσο τη λίμνη της όσο και τα τυριά της. Το ντουλαπάκι μύριζε ελεεινά και ακούγονταν από μέσα παράξενοι ήχοι, σαν να επρόκειτο να εκραγεί. Πόσες ώρες μας μένουν, την ρώτησε. Είκοσι, του απάντησε. Έφυγαν τρέχοντας, απομακρύνθηκαν όσο περισσότερο μπορούσαν και πέρασαν την τελευταία μέρα τους στον παράδεισο, μια μέρα γεμάτη φαγοπότι, σεξ, τέχνη, αίσθηση του επερχόμενου τέλους και ενοχή για την τόσο αναίτια αδράνειά τους. Εξέπεσαν ευτυχισμένοι.