Μεταευαισθησία

Όταν αναμιγνύουμε στο ίδιο εργαστήριο τη Φύση με τη Φτώχεια τα αποτελέσματα είναι πάντοτε εκρηκτικά και οι νεκροί (ας πούμε οι φρέσκοι νεκροί σε Βιρμανία και Κίνα) μετριούνται σε δεκάδες ή ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες.

Δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ο τελικός απολογισμός δεν έχει την παραμικρή σημασία και δεν αφορά και κανένα.

Το έχουν πει και το έχουν ορμηνεύσει άλλωστε ότι από έναν αριθμό νεκρών και πάνω δεν πρόκειται για τραγωδία αλλά για στατιστική. Το μυαλό μέχρι έναν αριθμό νεκρών μπορεί να χωρέσει. Μετά από αυτόν, είτε δέκα χιλιάδες του πεις είτε πενήντα είτε εκατόν πενήντα ένα και το αυτό είναι, αφού έχει ξεπεραστεί η χωρητικότητα του νου.
Τέλος πάντων, μακριά από τον κώλο μας να είναι και όλα τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε στην πορεία.

Εκείνο που διαφοροποιεί όμως τις πρόσφατες καταστροφές από τις παλιότερες είναι η νέα ορολογία.

Πλέον μιλάμε για «ανθρωπιστική τραγωδία» στην Βιρμανία και στην Κίνα. Δεν σκοτώθηκαν φαίνεται άνθρωποι αλλά ανθρωπιστές. Ο αυνανισμός της γλώσσας σε όλο της το μεγαλείο. Λέει κάπoιος μια παπαριά και αυτή περνά σχεδόν αυτόματα από στόμα σε στόμα, γιατί η ηλιθιότητα και η σοβαροφάνεια κλειδώνουν μια χαρά και αποτελούν ακαταμάχητο σετάκι. Οι τραγωδίες του εικοστού πρώτου αιώνα έχουν αποκτήσει αναβαθμισμένο γλωσσικό κύρος και έχουν μετατραπεί σε ανθρωπιστικές. Είναι παρήγορο.

Βλέπω, ας πούμε, τον Προκόπη Δούκα να λέει την λέξη «ανθρωπιστική» στο βραδυνό δελτίο της ΕΤ και νοιώθω αυτομάτως μια στάλα καλύτερα, γιατί ξέρω ότι ακριβώς όπως στις παλιομοδίτικες - ορφανές από ανθρωπισμό τραγωδίες των έιτις αντιστοιχούσε ως εκφωνητής ο αντιτουριστικός Κώστας Χούντας, έτσι και στις μεταευαίσθητες - ανθρωπιστικές τραγωδίες των όους αντιστοιχεί ως εκφωνητής ο αψεγάδιαστα ρωγμώδης Προκόπης.

Αυτό που συμβαίνει, οι λέξεις που το ονοματίζουν και αυτός που τις εκφωνεί. Χούντας ήταν και πέρασε, ψήλωσε, λέπτυνε, ομόρφυνε, εικόνεψε. Λέξεις ήταν και εμπλουτίστηκαν, νοιάστηκαν, επικοινωνήθηκαν, ομόρφυναν, εικόνεψαν.

Ας μη νομίζει όμως το επίθετο ότι θα προξενήσει αντιπερισπασμό και θα στρέψει την προσοχή μας από το ουσιαστικό: αν το «ανθρωπιστική» είναι μια φορά λάθος, το «τραγωδία» είναι εκατόν μία.

Ένα είδος που εξακολουθεί με μια χαψιά να πεθαίνει ανά δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες δεν δικαιούται να διεκδικεί κανένα τεκμήριο σοβαρότητας, ούτε να ορίζει παρά φύσιν την φύση του έργου ως τραγικού.

Προκόπη, στην επόμενη δεκαδοεκατοντάδα χιλιάδων νεκρών, αντί για «ανθρωπιστική τραγωδία» πες «ανθρώπινη κωμωδία» και θα είσαι μέσα: «Ανθρώπινη κωμωδία στην Μιανμάρ με πάμπολλες χιλιάδες νεκρών και αγνοουμένων».

Μιανμάρ - Μιανμάρ - Μιανμάρ, τζαμπ του μάι γιαγκουάρ, μπέιμπι.

Αν δεν μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό απόλαυσέ τον.