Σε γνωρίζω από τη δόση

Μια Κινεζούλα, γύρω στα 18, περπατά σε ένα διάδρομο στο σχολείο της. Ξαφνικά ένας απόκοσμος θόρυβος, η γη σείεται, όλα καταρρέουν. Ξυπνά, έχει τις αισθήσεις της, δεν πρέπει να έχει χτυπήσει σοβαρά. Παντού τριγύρω της σκοτάδι και χαλάσματα. Μόνο ψηλά μια χαραμάδα φως και άρα και ελπίδας. Φωνάζει και ξαναφωνάζει, αλλά δεν την ακούει κανείς. Θαμμένη επί τέσσερεις ολόκληρες μέρες, επί κοντά εκατό ώρες. Να ελπίζει και να απελπίζεται εναλλάξ. Τελικά να ακούει θορύβους. Να βάζει τις φωνές. Να την ρωτάνε αν είναι καλά. Να λέει ναι. Να της απαντάνε κάνε κουράγιο, θα σε βγάλουμε, πώς σε λένε; Xue Xiao. Ο μόνος συγγενής που βρίσκουν είναι ο θείος της. Της φωνάζει να αντέξει λίγο ακόμα. Αντέχει. Η χαραμάδα γίνεται φως. Κάποιος κατεβαίνει. Την δένει. Την βγάζουν έξω. Ο κόσμος ξεσπά σε χειροκροτήματα και κλάμματα. Ο θάνατος έχει στήσει στην περιοχή το πάρτυ των ονείρων του και οι ζωντανοί ψάχνουν να βρουν αποκούμπι σε ιστορίες σαν αυτήν, για τη ζωή που κι όμως αντιστέκεται. Τα πρώτα λόγια του κοριτσιού ενώ βγαίνει στην επιφάνεια της γης είναι: «Θείε, θέλω κόκα κόλα». Η εικόνα παγώνει και πέφτει η λεζάντα: «Στον σεισμό του Μαϊου του 2008 δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Η Xue Xiao επέζησε. Κόκα κόλα: Λόγος για να ζεις».

Όσα δεν τολμά να δείξει η διαφήμιση, τολμά να τα δείξει η ζωή. Η διαφήμιση δεν είναι αληθινή, αλλά το συμβάν σε γενικές γραμμές είναι (το έδειξαν στις ειδήσεις και μετά το τσέκαρα και στο ίντερνετ). Από τα έγκατα της σεισθείσης κινεζικής γης η κόκα κόλα θριαμβεύει. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο Γκορμπατσώφ απόλαυσε την Pizza Hut του, αλλά το επόμενο στάδιο της συμβολικής νίκης του ενός οικονομικού συστήματος πάνω στο άλλο είναι μια διαφήμιση που δεν είναι καν διαφήμιση, είναι το μη διαφημιστικό αίτημα για μια παγωμένη κόκα κόλα στην σεισμόπληκτη ολυμπιακή Κίνα, σαράντα Μάηδες μετά το 68. Και μόνο αν η φαντασία έπαιρνε πράγματι την εξουσία, θα μπορούσε ποτέ να διασωθεί από τα νερά της πλημμυρισμένης από την «Κατρίνα» Νέας Ορλεάνης μια έφηβη, που οι πρώτες της κουβέντες να είναι: «Θείε, θέλω το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο».

Φυσικά ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει και πολύ σύντομα (και το διαβάσατε πρώτα εδώ), αλλά μέχρι τότε θα εκμεταλλεύεται ό,τι βρίσκει εύκαιρο, μη σεβόμενος ιερά και όσια. Γιατί αν οι φυσικές καταστροφές δεν γίνονται εύκολα αντικείμενο διαφημιστικής εκμετάλλευσης, δεν ισχύει το ίδιο για τους εθνικούς ύμνους. Για την ακρίβεια, δεν ξέρω τι παίζει με τους εθνικούς ύμνους άλλων χωρών, αλλά ο δικός μας ανήκει κατά πώς φαίνεται σετάκι με το εθνόσημο στην ΕΠΟ, η οποία τον εμπορεύεται με το αζημίωτο. Ο Βασίλης Γκαγκάτσης είναι άλλωστε εγγόνι του τρισέγγονου του Νικολάου Μάντζαρου, έχοντας κληρονομήσει τις μουσικούλες του και τα αμπελοχώραφά του. Γι' αυτό και από τις διάφορες διαφημίσεις των διαφόρων κατηγοριών χορηγών της εθνικής ξεχωρίζει η διαφήμιση του «Μεγάλου Χορηγού» της εθνικής, της Τράπεζας Πειραιώς, στην οποία οι παίκτες μας παραταγμένοι στο χόρτο ακούν τον εθνικό ύμνο μαζί με πελάτες της τράπεζας. Να σημειωθεί εδώ ότι διανύουμε μια περίοδο που με τις ελληνικές τράπεζες είναι κάργα θυμωμένο το σύνολο του πολιτικού συστήματος, από την Παπαρήγα ως τον Καρατζαφέρη, κι από τον Πρωθυπουργό ως τον Γιάννη Πρετεντέρη, αλλά αυτές δόξα τω θεώ και παρόλο τον αδυσώπητο εις βάρος τους πόλεμο τα κουτσοκαταφέρνουν.
Μια χώρα - μια ομάδα - ένας πρόεδρος της ΕΠΟ - ένας εθνικός ύμνος. Σηκώνομαι όρθιος. Όταν έρθει η ώρα των εθνικών ύμνων στο EURO, η τηλεόραση μπορεί να δείχνει διαφημίσεις, οπότε αρπάζω την ευκαιρία τώρα που μπορώ. Σε γνωρίζω από την δόση του δανείου την τρομερή. Θείε, θέλω κόκα κόλα.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)