Ως πότε θα με ευνουχίζεις;

Πατέρα, γράφω αυτές τις λέξεις γιατί έχω απόλυτη ανάγκη να τις βγάλω από μέσα μου. Θα μπορούσα ποτέ να σου τα 'λεγα αυτά κατάμουτρα; Κι αυτό το γράμμα θα στο δώσω ή θα το σκίσω; Ποιος ξέρει; Και στην πραγματικότητα ποιός μπορεί να ξέρει τι σχέση έχουμε στα αλήθεια, ποιός μπορεί να ξέρει τι νοιώθω στα αλήθεια για σένα; Μόνο εγώ, βέβαια. Κι όλα τα άλλα είναι ερασιτεχνικές ψυχαναλύσεις του κώλου σαν αυτό το γράμμα, το οποίο όμως βρίσκω το θάρρος να σου γράψω ακριβώς γιατί δεν το γράφω εγώ.
Πατέρα, είμαι πια 38 ετών. Στα 38 σου ίδρυσες την Ιντρακόμ. Στα 38 μου εξακολουθείς να με ευνουχίζεις. Με τον χειρότερο δυνατό τρόπο: ενώπιον του πανελληνίου. Αν με ευνούχιζες ιδιωτικά θα είχα να τα βρω με τον εαυτό μου, μόνο σε σχέση με το πως με βλέπω ο ίδιος. Τώρα πρέπει να τα βρω με τον εαυτό μου σε σχέση με το πως με βλέπει όλος ο κόσμος. Τα μάτια των άλλων, πατέρα. Στα μάτια των άλλων κρίνονται πολλά. Γνωρίζουμε, αξιολογούμε και σεβόμαστε τον εαυτό μας σε μεγάλο βαθμό μέσα από τα μάτια των άλλων. Πότε μόνο μέσα από τα δικά μας τα μάτια. Εκτός αν είμαστε ιδιοφυϊες ή σαλεμένοι.
Να σου δώσω να καταλάβεις την διαφορά. Αμφιβάλλω αν θα μάθουμε ποτέ τι παίχτηκε και οι Βαρδινογιάννηδες άνοιξαν τις πόρτες της ΠΑΕ. Είναι επιχειρηματικής υφής απόφαση; Είναι συναισθηματικής; Κάτι ενδιάμεσο; Καθόλου δεν αποκλείω να φώναξε ένα βράδυ ο Βαρδής τον Τζίγγερ και να τον πέρασε γενεές δέκα τέσσερεις. Να του είπε ότι γέμισαν οι τοίχοι της Αθήνας με μπινελίκια. Να του είπε ότι άλλο είναι να βρίζουν την οικογένειά του οι αντίπαλοι πελάτες και άλλο οι πελάτες του μαγαζιού του. Να του έδωσε εντολή να πει «περάστε» στους μνηστήρες. Αλλά ακόμη κι έτσι να έγινε πατέρα, τα κράτησε τα γαμημένα τα προσχήματα. Τα κράτησε. Τα εν τω βαρδινογιάννειω οίκω έμειναν εκεί, ενώ τα του δικού μας οίκου πέρασαν σε όλον τον Δήμο. Και ό,τι κι αν έγινε στ' αλήθεια, ο Τζίγγερ παρουσιάζεται σαν πρωταγωνιστής των εξελίξεων και σαν ο άνθρωπος που έκανε την μεγάλη υπέρβαση.
Εσύ ως πότε θα με ευνουχίζεις, πατέρα; Ως τα 48 μου; Ως τα 58 μου;
Πατέρα, δεν θα σε ρωτήσω αν με αγαπάς. Φυσικά και μ΄ αγαπάς. Ένας ήρωας του Κούντερα όμως λέει πως αγάπη είναι η παραίτηση από τη δύναμη. Η παραίτηση από τη δύναμη. Πατέρα με αγαπάς, αλλά αγαπάς τη δύναμη περισσότερο. Πατέρα δεν θα μου έκανες ποτέ κακό, αλλά νά που μου κάνεις και είσαι τυφλός για να το δεις. Με βλέπεις πατέρα; Μπορείς ποτέ να με διακρίνεις πίσω από τις αποφάσεις σου; Δεν έδιωξες απλώς τον Λεμονή πατέρα, ούτε τον Ίβιτς. Διώχνοντας τον ένα με ακύρωσες και διώχνοντας και τον άλλο με αποτέλειωσες. Μου έδωσες τα κλειδιά πέρσι, πατέρα. Με κανονική τελετή παράδοσης - παραλαβής. Ωραία, θα είχες την υψηλή εποπτεία. Τον τελικό λόγο. Ωραία, κανείς δεν νόμισε ότι μου έδωσες το μαγαζί εν λευκώ. Αλλά από την υψηλή εποπτεία, μέχρι «το κάνω ό,τι μα ό,τι θέλω, χωρίς να λογαριάζω οτιδήποτε άλλο» υπάρχει μια διαφορά.
Γιατί το πρώτο που δεν λογαριάζεις είμαι εγώ. Γιατί το κύριο θύμα του «εγώ» σου είμαι εγώ. Διώχνοντάς τους, αυτοί νοιώθουν αδικημένοι μεν, άντρες δε. Διώχνοντάς τους ξανανοιώθω πάλι παιδάκι, ένα παιδάκι ετών τριάντα οκτώ, που του έδωσες το παιχνίδι που ονειρεύεται κάθε παιδί και μετά του το πήρες πίσω. Μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Για να παίξεις εσύ. Ένα παιδί ετών εξήντα εννέα. 'Ενας πατέρας - παιδί που δεν παραιτείται από τη δύναμή του ούτε για χάρη του παιδιού του, αφήνοντάς το βορά στα μάτια των άλλων.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «Sportday»)