Ο κύκλος

Ήταν τόσο κοντά στην πηγή που σχεδόν την ακουμπούσε. Ήταν ευτυχισμένος που είχε φτάσει στα πρόθυρά της κι ας ήξερε ότι δεν υπήρχε τρόπος να την δει. Η πηγή βρισκόταν σε μέρος προφυλαγμένο και σκοτεινό, όπως άρμοζε σε μυστήριο. Δεν είχε φτάσει ως εκεί για να την δει, δεν είχε φτάσει ως εκεί για να ξεδιψάσει, είχε φτάσει ως εκεί για να μην δει και να διψάσει. Έκλεισε τα μάτια και βρέθηκε σε μια άλλη πηγή. Εδώ είχε φως. Και σιωπή. Στο βάθος τρεις καρέκλες. Σε μια από αυτές ένα πρόσωπο που του φάνηκε διαφορετικό από αυτό που θυμόταν. Σαν να αισθάνθηκε την παρουσία του, σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε με βλέμμα σταχτί. Μετά μια πορεία. Μια κραυγή. Ο ουρανός. Μετά χάθηκε ώρες ατέλειωτες στη γιορτή. Δεν μπορούσε να βγει. Μασκαράδες παντού. Ένιωσε μικρός. Είχε καταφέρει να ξεφύγει, αλλά ήταν πια μαγνητάκι σε ψυγείο. Απέναντί του κάποιος έπαιζε κιθάρα, βγαλμένος σχεδόν από φωτογραφία. Απρόσκλητος στην κουζίνα, άσχετος με την κουζίνα, κομπάρσος που κλήθηκε από την έμπνευση της στιγμής να παίξει τον ρόλο αυριανού πρωταγωνιστή. Σαν αποκούμπι αξιοπρέπειας. Σαν μπορώ κι εγώ. Ξανάνοιξε τα μάτια κι ήταν απ΄την μια του κύκλου αυτός κι αυτός από την άλλη. Κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει. Στον ύπνο ή τον ξύπνιο του. Αλλά τι; Κατάλαβε ότι τίποτα δεν συμβαίνει από μόνο του, τίποτα δεν είναι ανεξάρτητο από την ερμηνεία του, από τον τρόπο που θα το ερμηνεύσουμε, θα το δουμε, θα το σημασιοδοτήσουμε. Κατάλαβε ότι αυτό που θεωρούμε πως σημαίνει αυτό που μας συμβαίνει, είναι τελικά και αυτό που μας συνέβη. Ίσως πάλι και όχι. Όπως και να 'ναι, προτιμούσε την ερμηνεία της υπεροχής της ερμηνείας απέναντι στα αντικειμενικά γεγονότα. Όπως και να ΄ναι, όλα πεθαίνουν και όλα γεννιώνται, μόνο οι λέξεις οι γραμμένες θα πεθάνουν για πάντα, και απ΄την μια του κύκλου η πηγή της ζωής κι η πηγή του τέλους της ζωής απ' την άλλη, και γύρω γύρω η ερμηνεία τους, η παρερμηνεία τους, η προσπάθεια να βρεθεί το νόημα εκεί που συμπίπτουν τα ονόματα και ονοματίζονται οι συμπτώσεις.