Παρασκευή, Ιανουαρίου 30, 2009

Gr for Grey

(Επειδή η φωτογραφία φέρεται να τραβήχτηκε στα Ίμια,
διευκρινίζεται ότι το gr στο τέλος
σημαίνει grey και όχι greece)

Αν αυτός είναι δικός μας
μπορώ να είμαι με τους Τούρκους;
Κι αν οι Τούρκοι μας δώσουν το οκ
και ξεγκριζάρουν την ζώνη για 24 ώρες
προκειμένου να ανέβουν στα Ίμια με τις γαλανόλευκες
(αυτοπροσώπως και όχι δια απεσταλμένων)
και ένας και δύο και τρεις Καρατζαφέρηδες
και ένας και δύο και τρεις κιτρινοζούγκληδες,
θα δεχτούν τουλάχιστον κι αυτοί
να τους βομβαρδίσουν ελληνικά αεροπλάνα,
ώστε να πεθάνουν ευτυχισμένοι
που έδωσαν την ευκαιρία να επιβεβαιωθεί

η εθνική κυριαρχία επί του ελληνικού εδάφους;

Τετάρτη, Ιανουαρίου 28, 2009

Little Children

Σε μια περίοδο πλήρους αποενοχοποίησης της πορνογραφίας, σε μια περίοδο όπου επίσης το γενικό κονσένσους είναι ότι ο τρόπος που την βρίσκεις μόνος σου σπίτι σου είναι αποκλειστικά δική σου υπόθεση, εκείνος που την βρίσκει με υλικό παιδικής πορνογραφίας ανάγεται στο Απόλυτο Τέρας.
Παραμένει δε τόσο τέρας, που τελικά ελάχιστα ενδιαφέρει εσένα κι εμένα αν απλώς βλέπει παιδική πορνογραφία ή τις ορέξεις του αυτές τις κάνει και πράξη επί παιδιών. Βέβαια εννοείται ότι όσο η ζήτηση υπάρχει και αυξάνεται τόσο θα αυξάνεται και η προσφορά, και η προσφορά βλάπτει υπαρκτούς ανθρώπους, αληθινά παιδιά.
Αλλά περισσότερο από το αντικειμενικό κακό (το κακό που παθαίνουν τα θύματα) έχεις την αίσθηση ότι ο νομοθέτης -που ενώ μέχρι πρόσφατα για να σε τιμωρήσει δεν αρκούνταν στην διακίνηση ή κατοχή παιδικού πορνογραφικού υλικού αλλά απαιτούσε να το διακινείς ή κατέχεις από κερδοσκοπία, τροποποίησε το νόμο και αφαίρεσε την προϋπόθεση της κερδοσκοπίας, επιτρέποντας πλέον και τη δημοσιοποίηση του ονόματός σου- και μαζί του όλοι μας ενδιαφερόμαστε περισσότερο για το υποκειμενικό κακό (την αρρώστια που κουβαλά μέσα του ο «θύτης»), το οποίο προσπαθούμε να ξορκίσουμε.
Αν ο άλλος είναι τέρας εμείς είμαστε καλά, είναι η παρήγορη θεώρηση.
Αν η παιδική πορνογραφία έχει πέραση είμαστε άρρωστοι ως κοινωνία ή -ακόμη χειρότερα- διαχρονικά ως είδος, είναι η μη παρήγορη θεώρηση, που όμως προτιμώ.


ΟΛΑ 19

Τον αποτροπιασμό τους για την καταδίκη και την βαθύτατη ανησυχία τους για το είδος του μηνύματος που εκπέμπουν τέτοιου είδους δικαστικές αποφάσεις σε μια περίοδο πανθομολογούμενης έκπτωσης των αξιών εξέφρασαν με κοινή δήλωσή τους οι Μάνος Ελευθερίου, Γιώργος Κιμούλης και Γιώργος Νταλάρας.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 26, 2009

Η οδύνη της αγάπης

Όταν ο Μπραντ Πιτ στρέφει την Κέιτ Μπλάνσετ προς τον καθρέφτη και καθώς κοιτάζονται της λέει «θέλω να μας θυμόμαστε όπως είμαστε τώρα», αισθάνεσαι ότι απίστευτη δεν είναι μόνο η ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον που γίνεται ολοένα και πιο νέος, αλλά και της Ντέιζι που γίνεται ολοένα και πιο μεγάλη, αφού δεν είναι μόνο η δική του εικόνα που θα είναι διαφορετική σε λίγα χρόνια.
Όταν στα «Σφραγισμένα Χείλη» ο Ρέιφ Φάινς επισκέπτεται μετά από δεκαετίες στη φυλακή την -εγκληματία πολέμου δεσμοφύλακα των SS- Κέιτ Ουίνσλετ, ο φακός μας τη δείχνει πλάτη. Μετά γυρνά στο γερασμένο πρόσωπό της κι έχεις την αίσθηση της βίας, της αδικίας, του εγκλήματος που έχει κάνει ο χρόνος πάνω στο πρόσωπό της και στα νιάτα της, ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, ενός ολοκαυτώματος του χρόνου.
Φυσικά αν δεν αλλάζαμε διαρκώς στον χρόνο θα είμαστε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε. Αλλά ο Ντέιβιντ Φίντσερ και ο Έρικ Ροθ δεν ενδιαφέρονται να φιλοσοφήσουν για την έννοια του χρόνου, ενδιαφέρονται να κάνουν κινηματογράφο. Και έχοντας την ευκαιρία να κινηματογραφήσουν την ιστορία αγάπης δυο ανθρώπων που κινούνται αντίθετα στον χρόνο, παρακολουθούμε μια ιστορία αγάπης που δεν μοιάζει με καμιά άλλη πριν και δεν θα μοιάζει με καμιά άλλη μετά.
Μια ιστορία στην οποία
ένα κορίτσι αγαπά έναν παράξενο γεράκο
με μια αγάπη παιδική,
μια γυναίκα αγαπά έναν άντρα
με μια αγάπη ερωτική,
μια γιαγιά αγαπά ένα παιδάκι
με μια αγάπη μητρική.
Και κάπου εκεί στο τέλος, όταν ο χρόνος εξακολουθεί να γυρνά ανηλεώς ανάποδα,
όταν το παιδί ξεχνά να μιλά και να περπατά,
όταν γίνεται βρέφος και για τελευταία φορά κοιτά,
κάπου εκεί με το ζόρι διασώζεις την αξιοπρέπεια των ματιών σου, μην γνωρίζοντας αν είναι η ταινία που από μόνη της άνοιξε το ρήγμα μέσα σου ή αν είναι η συγκυρία της ταινίας και της φάσης της ζωής σου, μιας φάσης όπου με κατάπληξη συνειδητοποιείς ότι από ένα σημείο και ύστερα (ας το ονομάσουμε το σημείο της απόλυτης αγάπης)
η αγάπη είναι ταυτόχρονα οδύνη,
είναι ίσως η άλλη όψη της οδύνης, μιας οδύνης ανεξαρτητοποιημένης πάντως από οτιδήποτε δυσοίωνο, καθώς στα συστατικά της δεν θα βρεις τόσο
τον φόβο τυχόν μελλοντικού κακού
όσο το δυσβάσταχτο του παρόντος καλού,
τον φόβο τυχόν μελλοντικής απώλειας
όσο το δυσβάσταχτο της παρούσας εγγύτητας.
Πονά.

Κυριακή, Ιανουαρίου 25, 2009

Συννεφιασμένη Κυριακή

Συμπληρώθηκαν πριν λίγες μέρες είκοσι πέντε χρόνια από τον θάνατο του Βασίλη Τσιτσάνη και σε ένα από τα σχετικα αφιερώματα που έγιναν διάβασα μια ιστορία που δεν ξέρω αν είναι ευρέως γνωστή, εγώ πάντως ομολογώ ότι δεν την είχα ξανακούσει. Την αντιγράφω: «Η πιο βαριά μομφή που έχε αποδοθεί στον Τσιτάνη είναι ότι οι στίχοι του πιο φημισμένου τραγουδιού του, «Συννεφιασμένη Κυριακή», δεν είναι δικοί του. Γράφει ο Τάσος Σχορέλης στη «Ρεμπέτικη Ανθολογία» του: «Ο Τσιτσάνης βεβαιώνει πως τις μαύρες μέρες της Κατοχής έγραψε τους στίχους και τη μελωδία της «Συννεφιασμένης Κυριακής», «τότε που οι συνεργάτες των κατακτητών παράδιναν τους πατριώτες». Η αλήθεια απέχει πολύ. Τους στίχους έγραψε το 1947 ο Αλέκος Γκούβερης. Κάποια Κυριακή έχασε στο ποδόσφαιρο η Α.Ε. Λάρισας και ο Γκούβερης, φανατικός οπαδός της, έγραψε τους στίχους. Ο Τσιτσάνης έκανε διόρθωση στον τρίτο στίχο του πρώτου τετράστιχου. Ελεγε «που είναι μελαγχολική», και την έκανε «που έχει πάντα συννεφιά» (...) Η «εκκαθάριση» της ΑΕΠΙ και η ετικέτα του δίσκου της «Φίλιπς» αποδεικνύουν ποια είναι η αλήθεια»».
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει τόσο ποιά είναι η αλήθεια, ολόκληρη η αλήθεια ή ποσοστό της. Η αλήθεια είναι άλλωστε έννοια ναρκοπέδιο, έννοια υπερβολικά σίγουρη για τον εαυτό της, έννοια που νομίζει πως όλα τα ξέρει κι όλα τα εξηγεί. Αντίθετα, με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η εκδοχή της ποδοσφαιρικής «Συννεφιασμένης Κυριακής» ως ιστορία, αφού οι ιστορίες είτε είναι είτε δεν είναι αληθινές δεν μπορούν ποτέ να πουν ψέμματα.
Στην ιστορία αυτή η πρώτη «Συννεφιασμένη Κυριακή» ήταν η Κυριακή ενός ανθρώπου που συννέφιασε επειδή έχασε η Αελάρα του. Στην ιστορία αυτή δηλαδή, αν η μπάλα είχε αποφασίσει να πάει λίγα εκατοστά πιο έξω στο νικητήριο γκολ των αντιπάλων ή λίγα εκατοστά πιο μέσα στην ευκαιρία της Λάρισας, η συγκεκριμένη Κυριακή δεν θα είχε συννεφιά. Κι επειδή η έμπνευση είναι ζώο μυστήριο και γεμάτο καπρίτσια, το οποίο έρχεται και φεύγει όταν εκείνο νομίζει χωρίς να είναι stand by για την επόμενη φορά που θα χάσει η ομάδα σου, είναι πολύ πιθανό να μην ήταν συννεφιασμένη η Κυριακή του επόμενου στραβοπατήματος της ομάδας. Άσε δηλαδή που αν δεν έχανε εκείνη την Κυριακή μπορεί να άλλαζε και η ψυχολογία της ομάδας και να άρχιζε σερί που θα την ανέβαζε πολύ στο βαθμολογικό πίνακα, κάνοντας στο τέλος της χρονιάς περήφανο τον Αλέκο Γκούβερη και διώχνοντας κάθε νέφος από τον ψυχικό του ορίζοντα.
Μπορεί λοιπόν αν ήθελε η μπάλα λίγο περισσότερο την ΑΕΛ εκείνη την Κυριακή, να μην την είχε παραλάβει ποτέ τα σύννεφα της ο Τσιτσάνης και να μην τους έβαζε ποτέ την μουσική που τους έβαλε. Και το περαιτέρω ενδιαφέρον ερώτημα της ιστορίας είναι μήπως, ανεξάρτητα από τον στιχουργό, ο Τσιτσάνης έβγαλε ως συνθέτης όλο αυτό το συναίσθημα σκεφτόμενος πάνω στους στίχους εικόνες Κατοχής, Γερμανών και αντιστασιακών. Ή, αντίθετα, αυτοί εφευρέθηκαν εκ των υστέρων, προκειμένου η πραγματικότητα να διορθωθεί προς το «καλλιτεχνικά ορθότερον» και να συμμορφωθεί στο επικολυρικό job descriprion ενός μεγάλου τραγουδιού, το οποίο οφείλει να τραγουδά υψηλά συναισθήματα και ηθικοπλαστικές ιστορίες, ιστορίες δηλαδή για αδικοχαμένους ήρωες και όχι για οπαδικά μαραζώματα;
Ό,τι από τα δύο κι αν συνέβη στην ιστορία, είναι σίγουρο ότι δίπλα στη «Συννεφιασμένη Κυριακή» του στιχουργού και τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» του συνθέτη, υπάρχουν πάνω από εξήντα χρόνια τώρα οι εκατομμύρια συννεφιασμένες Κυριακές των ακροατών. Και μάλιστα πιθανότατα περισσότερες και από τους ακροατές της, καθώς καθόλου δεν αποκλείεται ο ίδιος ακροατής άλλα να σκέφτεται τραγουδώντας τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» όταν ήταν 25 κι άλλα όταν έγινε 45.
Αλλά εκτός από τη Συννεφιασμένη Κυριακή του ερωτευμένου που εκείνος καίγεται κι εκείνη όχι, του οικογενειάρχη που ξεκινάει η βδομάδα και βλέπει ότι δεν την βγάζει με τον μισθό του, του ανθρώπου που κυριακάτικα δεν βρίσκει τρόπο να παραπλανήσει την μοναξιά του, μπορεί να απενοχοποιηθεί και η δική σου και η δική μου ποδοσφαιρική Κυριακή, αφού είναι μια μέρα σαν κι αυτή που ‘χάσα τη χαρά μου, που μου ματώνει τη ψυχή, Χριστέ και Πάναγιά μου.
(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)

Παρασκευή, Ιανουαρίου 23, 2009

Δυοίν θάτερον

1) Στην Κωνσταντίνα Κούνεβα έριξαν:
α) βιτριόλι
β) κοτόσουπα

2) Ο αλλοδαπός που αναφερόμενος στη σχέση του με τους εργοδότες του φώναξε χθες «Δεν θέλω να πεθάνω» ήταν:
α) η Κωνσταντίνα Κούνεβα
β) ο Ντούσαν Μπάγιεβιτς
3) Την Κυριακή το μεσημέρι η ΕΡΤ έχει την παράσταση:
α) ο Μαρκόπουλος στο Ηρώδειο
β) ο Ηρώδης στο Μαρκόπουλο
4) Ο Νίκος Πατέρας μετονομάστηκε πρόσφατα σε Νικόλα Πατέρα:
α) για να δει αν θα κάνουν προσφυγή οι 132 κατά της αλλαγής του ονόματός του
β) για να ξεγελάσει τους Ισραηλινούς που με αυτό το φιζίκ τον θεωρούν κρυφό αρχηγό της Χαμάς
5) Ο Γρηγόρης Ψαριανός οραματίζεται έναν Βοτανικό:
α) με το νέο τερματικό σταθμό των ΚΤΕΛ
β) με το νέο τερματικό σταθμό των ΚΤΕΛ

6) Η φωτογραφία απεικονίζει:

α) τον Σων Πεν ως Χάρβευ Μιλκ
β) τον Σων Πεν ως Φραγκίσκο Αλβέρτη

7) ο Νικήτας Κακλαμάνης:

α) θα ηγηθεί της λαϊκής οργής του κόσμου του Παναθηναϊκού κραδαίνοντας χριστουγεννιάτικο δέντρο
β) νοιάζεται και μάχεται για το πράσινο στην πόλη ακόμη περισσότερο κι απ' τον Γρηγόρη Ψαριανό

8) Ο Μπέντζαμιν Μπάτον σαρώσε στις υποψηφιότητες των όσκαρ επειδή:

α) δεν είχαν προλάβει να διαβάσουν την κριτική του Δημήτρη Δανίκα
β) δεν είχαν δει το «Πάρβας - Άγονη Γραμμή» για να καταλάβουν ότι είναι κλάσεις καλύτερο
9) Το μόνο που δεν έχει κάνει ακόμα ο Μπόνο για να μετατραπεί τελειωτικά σε Νταλάρα είναι:
α) να γίνει μέλος των «Λευτεριστών»
β) να αντικαταστήσει τον Edge με τον Χρήστο Νικολόπουλο

10) Το πιο αισιόδοξο στοιχείο στην ορκωμοσία του Ομπάμα ήταν:
α) τα άρθρα των Στάθη - Τριάντη που τον ξεσκέπασαν οριστικά στην παγκόσμια κοινή γνώμη
β) ότι λειτούργησε ως κάθαρση για την προηγηθείσα σιωπή του για τη Γάζα
11) Την Κυριακή ο κόσμος θα πάρει το SMS:
α) για να απολαύσει την ιδιότυπη γραφή μου
β) για το ξενερώσει με το χρυσαλεφάντινο κεντρικό του θέμα

Πέμπτη, Ιανουαρίου 22, 2009

How I learned to stop worrying and love God

800 λεωφορεία κυκλοφορούν αυτές τις μέρες στην Βρετανία διαφημίζοντας αντί για εμπορικά προϊόντα την αθεϊα. Πρόκειται για καμπάνια με κεντρικό σλόγκαν το: «Μάλλον δεν υπάρχει Θεός. Σταμάτα λοιπόν να ανησυχείς κι απόλαυσε τη ζωή σου». Δεν σε βλέπει και δεν σε κρίνει κανένας, κανείς δεν θα σε τιμωρήσει μετά θάνατον, ξενύχτησαν στο λεωφορείο σου και σιγοτραγουδούν «εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ». Ενηλικιώσου, συνειδητοποίησε ότι ο Θεός είναι ο Άγιος Βασίλης των ενηλίκων, κατάλαβε ότι είσαι ολομόναχος. Μην περιμένεις αποκούμπι και βοήθεια από πουθενά αλλού.
Η καμπάνια ήδη αρχίζει να βρίσκει μιμητές και σε άλλες χώρες, αλλά θα μπορούσαν να υπάρξουν και παραλλαγές της. Η Αθήνα θα μπορούσε να γεμίσει λεωφορεία που θα διακηρύσσουν: «Μάλλον δεν υπάρχει Κράτος. Σταμάτα λοιπόν να ανησυχείς κι απόλαυσε τη ζωή σου». Στη Γάζα τα λεωφορεία κάνοντας ζιγκ ζαγκ στα χαλάσματα θα προτιμούν το: «Μάλλον δεν υπάρχει Διεθνές Δίκαιο. Σταμάτα λοιπόν να ανησυχείς κι απόλαυσε τη ζωή σου».
Τέλος, το προσωπικό μου μότο είναι το εξής: «Μάλλον δεν υπάρχει Θεός. Σταμάτα λοιπόν να ανησυχείς κι απόλαυσε τη ζωή σου. Μέχρι να γεράσεις. Τότε για να καλύψεις όλα τα ενδεχόμενα μετανοείς ειλικρινά. Οπότε ο Θεός μετατρέπεται από πηγή ανησυχίας σε πηγή ελπίδας, ελπίδας να απολαύσεις και την μετά θάνατον ζωή σου».
(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)

Τετάρτη, Ιανουαρίου 21, 2009

Μπρος λύση

Αν υποθέσουμε ότι ήταν λογικό και προς το συμφέρον της ΠΑΕ Παναθηναϊκός να παραμένει προσκολλημένη στην πλευρά Βωβού μέχρι την έκδοση της απόφασης αναστολής, από εδώ και πέρα παύει να είναι.
Αν δεχθούμε δηλαδή ότι ο κίνδυνος προσφυγών από την πλευρά των πολιτών (των συγκεκριμένων 132 ή κάποιων άλλων 2 ή 32) κατά του γηπέδου εξακολουθεί να υπάρχει και κανείς δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι θα πάψει να υπάρχει (είτε ξεκινήσουν οι διαδικασίες άμεσα στον Βοτανικό είτε ξεκινήσουν παραπλήσιες διαδικασίες σε πέντε χρόνια στον Βοτανικό είτε ξεκινήσει καινούριο γήπεδο σε δέκα χρόνια κάπου αλλού), αυτός ο κίνδυνος από μόνος του δεν λέει τίποτα για την αξιολόγηση των συμφερόντων της ΠΑΕ. Αντίθετα, με το δεδομένο του κινδύνου αυτού (και μια και το έφερε η κουβέντα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ λέει πως θέλει να γίνει το γήπεδο, τουλάχιστον ας βγει να ξεκαθαρίσει αν τον ενοχλούν οι όροι της σύμβασης Δήμου - ΠΑΕ ή οτιδήποτε άλλο σχετίζεται αμέσως ή εμμέσως με την κατασκευή του γηπέδου) να είναι εξίσου ανοικτό τόσο αύριο όσο και σε πέντε και σε δέκα χρόνια, είναι απόλυτα προφανές ότι το συμφέρον της ΠΑΕ είναι να ξεκινήσει το γήπεδο αύριο.
Τι κάνει όμως την ΠΑΕ να μην επιδιώκει να ξεκινήσει το γήπεδο αύριο; Ότι από εκεί που έως χθες πήγαινε χέρι - χέρι με τον Βωβό και τα δικά του συμφέροντα, αν θελήσει να το ξεκινήσει αύριο θα αποκτήσει έναν επιπλέον αντίπαλο και αντίδικο, ο οποίος θα επιχειρήσει να ματαιώσει την οικοδόμησή του.
Και το ερώτημα που μπαίνει βέβαια είναι αν ο λόγος που η ΠΑΕ δεν θέλει να αποκτήσει τον έξτρα αντίπαλο είναι λόγος εντός εισαγωγικών ηθικός, είναι λόγος επιχειρηματικής αλληλεγγύης ή ακόμη χειρότερα είναι λόγος επιχειρηματικών συμφερόντων και μερτικών.
Σε κάθε περίπτωση πάντως η παρουσίαση του ζητήματος από πλευράς ΠΑΕ (και μεγάλης μερίδας του Τύπου) ότι το έργο σταμάτησε και μπλοκάρισε και δεν μπορεί να ξεκινήσει, μοιάζει πολύ με προπαγάνδα. Το Μall είναι που σταμάτησε και μπλοκάρισε. Το γήπεδο δεν το προωθούν ο Δήμος και η ΠΑΕ επειδή το είχαν παγώσει για να μην κάνουν κακό στον Βωβό και τώρα πια -που το κακό στον Βωβό έγινε- επειδή φοβούνται ότι θα το σταματήσει ο Βωβός και δεν κάνει να φανεί ότι σταματά το έργο ο Βωβός, αφού αφενός εχθρός μας δεν είναι αυτός αλλά οι άλλοι και αφετέρου η όποια προσπάθεια του Βωβού να το σταματήσει ακόμη κι αν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί νομικά μπορεί πάντως να αντιμετωπιστεί οικονομικά, αρκεί να μπει το χεράκι στην τσέπη.
Αλλά τότε ποιός απ' όλους θα το βάλει; Κι εδώ το παιχνίδι μπερδεύεται περισσότερο.

Πες το κι έτσι

Δεν έχω καμία διάθεση να γράψω σήμερα για τον Μπάρακ Ομπάμα. Αντί για τον Ομπάμα, ας γράψω για μια ταινία που είδα πρόσφατα στο dvd, το «Bobby». Συμπαθέστατο το βρήκα, βάζω και τα έξτρας, βλέπω συνεντεύξεις πρωταγωνιστών. Καθώς η ταινία έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με τη δολοφονία του Ρόμπερτ Κένεντι, τους κάνουν ερωτήσεις για τον Κένεντι. Κι ενώ ένας - δυο λένε ότι σήμερα (εν έτει 2007 δατ ιζ) δεν υπάρχουν πολιτικοί αναλόγου διαμετρήματος κι ανάλογης αύρας, έρχεται αυτή η τύπα και μιλάει για τον νέο αγαπημένο μου υπερήρωα.
Μπαράκ Ομπάμα
φάε τη σκόνη του
Μπορόκο Μπάρμα.
Μπορόκο, εσύ είσαι ο πρόεδρος της καρδιάς μας.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 19, 2009

Η εκδοχή του εσού

Χθες βράδυ μπροστά μου στο φανάρι ένα αυτοκίνητο που μολονότι δεν είναι νεκροφόρα μεταφέρει μια κάσα. Περίεργο. Να μεταφέρει κι η κάσα άνθρωπο; Το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου παίζει εκείνη την ώρα το «Sapore di Sale» κι αναρωτιέμαι αν θα το ήξερε ο πιθανός μπροστινός νεκρός, αναρωτιέμαι αν θα το αγαπούσε, αναρωτιέμαι πόσες φορές να είχε περάσει από τα ζωντανά αυτιά του (έχοντας διέλθει άραγε αβλαβές ή έχοντας εσωτερικευθεί ξεχωριστά;). Θυμάμαι τότε την βαθύτατα τραυματική δική μου ιστορία σε σχέση με το τραγούδι· πιο καλοκαιρινές εικόνες από του τραγουδιού δύσκολα συναντάς στην πιάτσα: Γεύση από αλάτι, γεύση από θάλασσα, που έχεις στο δέρμα, που έχεις στα χείλια, όταν βγαίνεις από το νερό κι έρχεσαι να στεγνώσεις δίπλα μου ... Κι όταν σε φιλώ, γεύση από θάλασσα, γεύση από αλάτι, γεύση από σένα. 'Εκανα, που λες, Ιταλικά μικρός και μια μέρα που με παρέλαβε ο πατέρας μου από το μάθημα έπαιζε πάλι στο αυτοκίνητο -από κασέτα τότε- το «Sapore di Sale». Με ρωτάει, λοιπόν, αν καταλάβαινα τι λέει το ρεφρέν και του απαντάω: Γεύση από αλάτι, γεύση από θάλασσα, γεύση από τσάι. Και υπό μία έννοια δίκιο είχα, αφού sapore di te θα σήμαινε γεύση από τσάι αντί για γεύση από σένα, αν το te ήταν tè, αλλά μπρος στους ήχους που είναι ο τόνος;
Το ανεπανάληπτο ξενέρωμα αυτής της παραδείσιας εικόνας μεσογειακής παραλίας, την οποία μπόλιασα με τσάι βγαλμένο από μουντό απόγευμα του Μπρίστολ, με στιγμάτισε ανεπανόρθωτα. Στα χρόνια που ακολούθησαν 29 ψυχαναλυτές ολντμποϊων μού εξήγησαν ότι η προτίμηση της εκδοχής του τσαγιού από την εκδοχή του εσού συνιστά ακλόνητη απόδειξη του ψυχρότατου μου χαρακτήρα, ενός χαρακτήρα που επιλέγει να αποστασιοποιηθεί (ακόμη και γλωσσικά, ακόμη και σε μία ξένη γλώσσα) από οτιδήποτε μυρίζει θερμότητα, επαφή, κοντινάδα. Εγώ πάλι τους εξηγούσα ότι η γυναίκα που βγαίνει από τη θάλασσα έχοντας γεύση αλατισμένου τσαγιού είναι αντίθετα απόδειξη του ποιητικότατου μου χαρακτήρα, ενός χαρακτήρα που θα επιλέξει το παράδοξο από το απαράδοξο, το ασυνήθιστο από το συνηθισμένο, που θα επιλέξει αυτό που θα προσθέσει μερικές ακόμη ραγούλες στων συνειρμών το τραίνο. Εκείνοι τότε έσκιζαν τα 29 πτυχία τους, ενώ εγώ πτυχίο Ιταλικών τελικά δεν πήρα· αλλά την συγκεκριμένη τύψη δεν την αξιώθηκα ποτέ, ίσως επειδή την είχα προεξοφλήσει ένα ηλιόλουστο Σάββατο, όταν επιλέγοντας την εκδοχή του τσαγιού ένιωσα ότι για Ιταλικά με έστελναν και σε αντάλλαγμα τους κατέστρεφα τα σκηνικά των τραγουδιών τους.

Κυριακή, Ιανουαρίου 18, 2009

Το αφρόλουτρο του πυρός

Μολονότι προσπάθησα, δεν κατέστη τελικά δυνατό να επικοινωνήσω με το πυρ, ώστε να επιβεβαιώσω αν όντως κατεπαύθη μονομερώς, προκειμένου απόψε να κοιμηθώ σαν πουλάκι, αφού τα προηγούμενα βράδια με είχαν φάει οι τύψεις και ύπνος δεν με έπιανε. Μακάρι πάντως να αναπαυθεί δια της καταπαύσεως κι αυτό λίγο· μετά από 22 μέρες το δικαιούται και με το παραπάνω· να κάνει κι ένα καυτό μπάνιο να φύγει από πάνω του όλη η θανατίλα της Γάζας.
Τώρα βέβαια αυτά μπορεί κάλλιστα να είναι φίδια και οι νεκροί Παλαιστίνιοι να μην είναι όχι χίλια διακόσιοι, αλλά ούτε καν χίλιοι· μπορεί ούτε και οκτακόσιοι· μπορεί επίσης να είναι φίδια και αυτά για τις γυναίκες και τα παιδιά, κι αντί για ένας στους τρεις να είναι ένας στους έξι ή κι ένας στους οκτώ νεκρούς παιδί ή γυναίκα· και αντί για εκατό προς έναν, η αναλογία νεκρών Παλαιστινιών και Ισραηλινών να είναι σαράντα προς έναν. Ας μην βιαζόμαστε δηλαδή προτού καθαρίσει η εικόνα και ας μην παρασυρόμαστε σε επιπόλαια συμπεράσματα για το τι τελικά συνέβη στη Γάζα ενόσω το πυρ εργαζόταν πυρετωδώς.
Με αυτά και με αυτά, το κράτος του Ισραήλ, το οποίο ως Δύση δεν το χαρακτηρίζει η κουλτούρα θανάτου, θέλοντάς και μη (μάλλον για να ακριβολογούμε μην θέλοντας, αλλά και τι άλλο μπορούσε να κάνει;) αναγκάστηκε να χτυπήσει αυτούς τους στόχους που έβαλε μπροστά η ντεθού Χαμάς: ας μην τους έβαζε μπροστά, να μην τους χτύπαγε κι αυτό.
Αν τελείωνε το άρθρο του λινκ στα περί Ισραήλ θα ήταν απλώς βαθύτατα σιχαμένο. Αμέσως από κάτω όμως, η αρθρογράφος φεύγει από το Ισραήλ κι έρχεται στην Ελλάδα. Και τότε ο συνδυασμός των δύο άρθρων ανεβάζει τον σουρεαλισμό σε πρωτοφανή ύψη: η ίδια αρθρογράφος που αθωώνει το Ισραήλ για τους πάνω από χίλιους νεκρούς της Γάζας (αφού αυτό υποχρεούται να προστατεύσει τους δικούς του πολίτες), γράφει: Κακά τα ψέματα. Στην Ελλάδα, αφενός δεν υπάρχει καθολική αλλά επιλεκτική εναντίωση στη βία (η βία τάχα μου προέρχεται μόνον από το «κράτος»), αφετέρου υπάρχει μία ευρείας αποδοχής κουλτούρα βίας (εξιδανικευμένη και ωραιοποιημένη -σπάμε, καίμε, καταστρέφουμε για τα «δίκαια του λαού»).
Θέλω να γράψω κάτι εξαιρετικά προσβλητικό για την κυρία Τέτα Παπαδοπούλου, αλλά αφήνω να την προσβάλει πολύ αποτελεσματικότερα ο δικός της τρόπος σκέψης, οι δικές της λέξεις, το κοκτέιλ των δυο δικών της άρθρων.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 16, 2009

Μπρος Βωβός και πίσω Ρέμα

«Ο Βίσμαρκ, συνάδελφε Μάκη Βορίδη, είχε πει ''καθηγητές τρεις, χάθηκε η πατρίς''. Εις την Ελλάδα πρέπει να το αλλάξουμε ''δικαστές τρεις, χάθηκε η πατρίς''. Μιλάμε για τη διπλή ανάπλαση του Ελαιώνα, δηλαδή της πιο άσχημης και βρώμικης περιοχής της Ελλάδας. Οποιος δεν έχει πάει δεν μπορεί να καταλάβει, νομίζεις ότι είσαι στη Βομβάη στην Ινδία! Και έρχονται δύο δικαστές και τι λένε: ''Δεν με ενδιαφέρει τι λέει το 90% του ελληνικού λαού, δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι περιβαλλοντολόγοι των δύο κομμάτων, του δήμου, όλων, εγώ έχω καλύτερη γνώμη και μπλοκάρω το έργο. Εάν υπήρχε Συμβούλιο της Επικρατείας στην Αρχαία Ελλάδα, δικαστές σαν τους σημερινούς, η Ακρόπολη δεν θα υπήρχε, να τη βλέπουμε να τη θαυμάζουμε. Θα την είχαν σταματήσει και αυτήν!».
Δεν ξέρω για την Ακρόπολη, ανάδελφε Άδωνι ("Βορίδηδες τρεις, ανεστήθη η πατρίς"), αλλά το σίγουρο είναι ότι αυτό το γήπεδο δεν θα είχε περάσει, αφού η «Επιτροπή Πολιτών για τη Διάσωση του Παρθενώνα» θα καιροφυλακτούσε.
Μπρος Βωβός και πίσω ρέμα,
Πες δηλαδή ότι κάθεται η στραβή
και είσαι Παναθηναϊκός
ενώ (δεν είσαι αλλά πάντως) ψηφίζεις Σύριζα,
και μέσα σ΄όλο αυτό να προσπαθείς να διατηρήσεις
την -στο μέτρο του δυνατού- ευθυκρισία σου.
Άντε να βρεις άκρη.
Βρίσκεις δηλαδή,
αλλά και που την βρίσκεις
δεν αναιρείται η εντύπωσή σου
ότι και οι δυο πλευρές
μπάζουν έντονα.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 14, 2009

Προκήρυξη

(Η νεότατη γενιά επαναστατών επιμορφώνεται μελετώντας εξονυχιστικά την πρώτη της προκήρυξη)
Μια μέρα πριν το «Ποντίκι», το μπλογκ μας δημοσιεύει την προκήρυξη του «Επαναστατικού Αγώνα»:
Προκήρυξη
(Αριθμός 17Ν/2009)
Πλήρωσης οκτώ συνολικά θέσεων τρομοκρατικού προσωπικού
σε Επαναστατική Οργάνωση.
Το Κράτος
έχοντας υπόψη:
1) Τις απρόβλεπτες διαστάσεις που έλαβε το τζέρτζελο μετά την 6η Δεκεμβρίου.
2) Την μικρότερη του προσδοκώμενου φοβιστικότητα του μπαμπούλα των κουκουλοφόρων.
3) Την άμεση ανάγκη αντιστροφής των ρόλων θύματος και θύτη.
4) Την επιτακτική ανάγκη επαναπρετεντεροποίησης και επανασομπολοποίησης της ατζέντας συζήτησης.
5) Ένα νοσταλγικό συναίσθημα για τα παλιά.
ΠΡΟΚΗΡΥΣΣΕΙ
οκτώ συνολικά θέσεις τρομοκρατικού προσωπικού
σε Επαναστατική Οργάνωση
Γενικά προσόντα για διορισμό:
Οι υποψήφιοι πρέπει
1. Να είναι -ή ακόμη καλύτερα να μην είναι- Έλληνες πολίτες.
2. Να έχουν γεννηθεί: α) έως το και το έτος 1940 οι πνευματικοί ταγοί
β) έως και το έτος 1985 η νέα αιμοχαρής γενιά.
3. Να είναι επαρκώς εγκληματίες, επαρκώς ανιστόρητοι και επαρκώς ηλίθιοι.
Προϋπηρεσία κάτι παραπάνω από επιθυμητή.

Χωρίς πολλά πολλά

Που και που συμβαίνει και κάτι ενθαρρυντικό.
Οκ, αντιλαμβάνομαι ότι αντί για ενθαρρυντικό μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει υποκριτικό δέντρο που δεν μπορεί να κρύψει την εικόνα του δάσους, βαυκαλιστικό, βλαπτικό για τα εθνικά συμφέροντα, μαξιμαλιστικά ανώριμο, τελικά αναποτελεσματικό κι ένα σωρό άλλα.
Αλλά προτιμώ να το δω ως σκέτα ενθαρρυντικό, έστω και με μόνη σημασία του τη συμβολική κι όχι την πρακτική.
Και κάνοντας μια ενδεχομένως αυθαίρετη σύνδεση, η υπευθυνότητα, η ωριμότητα κι η συναίνεση που ευαγγελιζόταν χθες η Ντόρα Μπακογιάννη στην «Ανατροπή», αναφορικά με τα θέματα εσωτερικής ασφάλειας, τάξεως, ασύλου, αντιτρομοκρατίας κλπ, δεν είναι ως κοσμοθεωρία μια διαφορετική υπευθυνότητα, ωριμότητα και συναίνεση από αυτήν που απαιτούνταν για να βρεθούν μέσω Ελλάδας τα οπλαράκια από την παραγωγή των ΗΠΑ στην παλαιστινιακή κατανάλωση του Ισραήλ, ήσυχα, ωραία και χωρίς πολλά πολλά.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 12, 2009

Η τρίτη πραγματικότητα

«Ως κύριο σύμβολο της κρατικής επιβουλής ορίζονται οι αστυνομικοί- ή «μπάτσοι», στο υποκοσμικό γλωσσικό ιδίωμα που πλέον υιοθετεί και η τελευταία καθωσπρέπει μεγαλοαστή-, που τα μεταχουντικά σεκλέτια κάποιων φαντασιώνουν ως αιμοχαρείς υπανθρώπους. Το γεγονός όμως ότι κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώνεται από την πραγματικότητα, αντί να καθησυχάζει τους συνομηλίκους μου, απλώς αυξάνει τη δυσπιστία τους στην πραγματικότητα».
Δίπλα στην πραγματική πραγματικότητα και στην πραγματικότητα των ΜΜΕ προστίθεται πια και η πραγματικότητα των νέων διαδικτυακών μέσων, γεγονός που θα παρασύρει αργά ή γρήγορα και τα ΜΜΕ προς την -μερική έστω- κάλυψη του χάσματος ανάμεσα στην πραγματική πραγματικότητα και τη δική τους. Αυτό όμως είναι κάτι που θα αφορά περισσότερο τις μεγαλύτερες και τηλεοπτικές γενιές, καθώς για τις από εδώ και πέρα γενιές το σκηνικό έχει οριστικά και αμετάκλητα αλλάξει.
Χαρακτηριστικό της όλης επιχειρηματολογίας του άρθρου είναι ότι εστιάζει και αναφέρεται στην δικτατορία και στα κουσούρια που αυτή κληροδότησε, λες και θα ήταν ποτέ δυνατόν ένας αναντίστοιχος με την πραγματική πραγματικότητα μύθος (περί αστυνομικών αγριοτήτων) να διακινείται επί 35 χρόνια από γενιά σε γενιά, μόνο ως νοσταλγικό απότοκο και όχι ως σειρά βιωμάτων που γενιές και γενιές έχουν ζήσει στο πετσί τους μεν, μακριά από κάμερες δε, άρα μακριά και από την πραγματικότητα που έχει στο νου του ο Απόστολος Δοξιάδης.
Αφού η συζήτηση συνεχώς περιστρέφεται γύρω από την μεταπολίτευση και την κουλτούρα της, όπως από πλευράς παρουσίασης της πραγματικότητας υπήρξε από το 74 ως το 89 σε επίπεδο εικόνας μόνο η κρατική εκδοχή της, μέχρι που αυτή σάπισε και κατάντησε άλλοτε εξοργιστική κι άλλοτε γραφική, έτσι από το 89 και για μια εικοσαετία υπήρξε μια οπωσδήποτε πλουραλιστικότερη εκδοχή της πραγματικότητας, που όμως κι αυτή έχει πλέον σαπίσει και καταντά άλλοτε εξοργιστική κι άλλοτε γραφική. Ενδεικτικά μιλώντας, το βίντεο του TVXS αναμεταδόθηκε ευρέως από τα μπλογκ και την εικόνα του μπορεί να την αρνηθεί όποιος δυσπιστεί απέναντι στην πραγματικότητα, όπως μπορεί να την αρνηθεί αυτή η κακόγουστη βερσιόν του καλού μπάτσου - κακού μπάτσου, που διαδραματίζουν ο καλός υπερυπουργός και ο κακός αναπληρωτής υπουργός, οι οποίοι δήλωσαν ικανοποιημένοι που η αστυνομία πέρασε την Παρασκευή το δύσκολο τεστ της.
Και ερχόμαστε στην άλλη ευρέως διατυπούμενη ένσταση: στο εξωτερικό η αστυνομία κάνει χειρότερα και αν τολμήσεις να κουνηθείς σε τσάκισε και τελικά η ελληνική ιδιαιτερότητα δεν είναι εκείνη της βάρβαρης αστυνομίας της αλλά εκείνη της αντίδρασης σε αυτήν, της μη αποδοχής του ότι έτσι είναι τα πράγματα. Και η απάντηση είναι ότι ακόμη και αν υποθέσουμε πως ισχύει αυτό, το πρόβλημα τότε το έχει ο πολίτης του εξωτερικού που ανέχεται, δεν αντιδρά και νομιμοποιεί τέτοιες συμπεριφορές και όχι ο εδώ πολίτης που δεν ανέχεται, αντιδρά και τις απονομιμοποιεί.
Και τέλος για να φύγουμε από το γενικό και να πάμε στο -ενδεικτικά- ειδικό: 1) Βρέθηκε, και αν όχι γιατί, ποιοί είναι οι δύο εικονιζόμενοι στην πρώτη φωτογραφία, που δηλώνουν συμβολικά πόσο ξεσκισμένα καθάρματα είναι, ενώ δεν έχει περάσει ακόμα 24ωρο από την ανθρωποκτονία Γρηγορόπουλου; (τον οποίο συνεχίζουν παρεμπιπτόντως να γαμούν με συνεντεύξεις ο Κορκονέας και η γυναίκα του, αποκαλώντας τον σε άψογη Κουγική «αγγελούδι» την ίδια στιγμή που τον δυσφημούν) 2) Βρέθηκε, και αν όχι γιατί, ποιός αστυνομικός χτύπησε στην δεύτερη φωτογραφία τον τραυματία που μόλις είχε βγει από τη κλινική στην οποία είχε μπει έχοντας ήδη χτυπηθεί από αστυνομικούς; (όπως την ίδια μέρα χτυπήθηκε και καταστηματάρχης του κέντρου, ω της κακλαμανικής ειρωνείας) 3) Βρέθηκε, και αν όχι γιατί, ποιός αστυνομικός τραβολογάει και ρίχνει κάτω τη γιαγιά στο επίμαχο βίντεο;
Τελευταία ένσταση: μα η αστυνομία είναι το κυριότερο πρόβλημα της χώρας; Μπορεί και να μην είναι. Αλλά για να το αντιστρέψουμε, είναι ένα πρόβλημα που βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα από τον ανασχηματισμό και τις δημοσκοπήσεις.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 09, 2009

EΛ.ΑΣ - Κωλόγρια 1-0

Πέμπτη, Ιανουαρίου 08, 2009

Την πτέρυγα μόνος του

Mad Men

Sad Men
---
To πρώτο προβάλλεται κάθε Τετάρτη βράδυ απ' το Αlter, άρχισε χθες, κι επειδή είχα χρόνια να δω σειρά στην τηλεόραση έπαθα το σχετικό πολιτισμικό σοκ, από έναν ορμητικό Δημήτρη Μπάση που μπουκάρισε στη Νέα Υόρκη των τελών του '50 τραγουδώντας «Διώξε τη λύπη παλικάρι». Mπάση εξαιρουμένου η σειρά γαμεί και είναι μια πολιτιστική πρόταση του ιστολογίου μας. Όχι δηλαδή ότι το ιστολόγιό μας έχει κάτι κατά του Μπάση, αλλά σε απλά ελληνικά όλα στη ζωή είναι τελικά θέμα context και timing.
Το δεύτερο δεν προβάλλεται πουθενά αλλού, παρά σε έναν ολότελα αποσπασμένο από την πραγματική πραγματικότητα κόσμο, τον κόσμο των ΜΜΕ, οπότε και μόνο το γεγονός ότι το μνημονεύω είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό για το σε τι έχω μεταλλαχθεί χωρίς να το συνειδητοποιήσω κι εγώ ο ίδιος. Οπότε πώς αντιστέκεται κανείς στην μετάλλαξη; Βρίσκοντας σιγουριά σε χαρακτηριστικά του αναλλοίωτα από τον χρόνο. Οπότε τι δεν έχει μπορέσει να πειράξει ο χρόνος; Την αυτοαναφορικότητά μου: «το σύστημα των δύο κομμάτων μπορεί να αυξήσει, διατηρήσει ή μειώσει τα ποσοστά του, αλλά σε κάθε περίπτωση, αν υπήρχε μηχάνημα που να μετρά τη συγκίνηση, τη θερμότητα, την πίστη με την οποία ψηφίζει ο κόσμος, είναι πέρα για πέρα βέβαιο ότι θα κατέγραφε νούμερα κατά πολύ μικρότερα από αυτά περασμένων δεκαετιών. Τα δύο κόμματα ακόμα κι αν εξακολουθούν να ψηφίζονται δεν εξακολουθούν να αφορούν».
Κι όταν πια δεν σε αφορούν αυτοί που σε κυβερνούν, το ρίχνεις στις εξεγέρσεις, οπότε αυτοί που σε κυβερνούν σε ρωτάνε ποιό είναι το αίτημα σου κι εσύ δεν ξέρεις να απαντήσεις, νιώθεις μαλάκας, νιώθεις ότι εκείνοι έχουν κι ερωτήσεις κι απαντήσεις κι ανασχηματισμούς κι εναλλαγές στην εξουσία, ενώ εσύ ξέρεις μόνο τι δεν θέλεις, δεν θέλεις αυτούς, αλλά μετά αυτοί σου λένε ότι εσύ τους δίνεις στην εξουσία και έχουν δίκιο και εκεί μπλοκάρεις εντελώς και σκέφτεσαι ότι κάτι κάνεις λάθος, κάτι πρέπει να κάνεις λάθος που δεν έχεις αίτημα, το δικό τους το αίτημα είναι αποκρυσταλλωμένο, διαυγές, σαφές, μακριά από τη δική σου τη θολούρα, το δικό τους το αίτημα είναι η πρόοδος και το καλό του τόπου, και μην κάνεις κι άλλο λάθος και ρωτήσεις ως πότε θα τρώνε από το αίτημα, τα έτοιμα μπορεί κάποτε να τελειώνουν - το αίτημα ποτέ, αφού ο τόπος πρέπει πάντα να προοδεύει και να πηγαίνει καλύτερα, κι αυτό θα επιτευχθεί με τις αναγκαίες εσωτερικές αλλαγές, ο Κωστής θα πάει απέναντι, ο Ευριπίδης θα πάρει την πτέρυγα μόνος του.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 07, 2009

Δυσφημώντας ανθρώπους που σκότωναν

«Και για την 17Ν έλεγαν διάφορα, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν κουμπουράδες που σκότωναν για λεφτά».
Τάδε έφη Γιάννης Πολίτης, χθες βράδυ από την εκπομπή που έχει στην κρατική τηλεόραση, στην οποία είναι πρώτη μούρη, όπως είναι ταυτόχρονα και αρθογράφος των πασοκότερων του πασοκέως Νέων, όπως είναι ταυτόχρονα και διευθυντής του κακλαμανικού 9,84. Μερικοί άνθρωποι έχουν το χάρισμα να χωράνε παντού, ίσως γιατί τηρούν τη δεοντολογία απαρέγκλιτα και δεν θα έκαναν ποτέ το άσπρο μαύρο.
Το γεγονός ότι ο Γιάννης Πολίτης νιώθει την ανάγκη να δυσφημίσει μια οργάνωση ανθρώπων που σκότωσε και ξανασκότωσε και ξανασκότωσε, καθώς προφανώς -αν και μάλλον ανομολόγητα και στον ίδιο του τον εαυτό- δεν του αρκούν οι πράξεις της και τα αποτελέσματά της για τη δυσφήμισή της, είναι ενδεικτικό του θεμελιώδους ιδεολογικού μπερδέματος της μεταπολιτευτικής κοινωνίας, ενός μπερδέματος που η άλλη όψη του είναι η αρθρογραφία των Κουφοντίνα, Γιωτόπουλου στις μεγαλύτερες εφημερίδες.
Πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα από τη Δικαιοσύνη που αρνήθηκε να αναγνωρίσει ότι πρόκειται για πολιτικά εγκλήματα (λες και από τη στιγμή που θα ήταν πολιτικά, θα έπαυαν να είναι και εγκλήματα), ο Πολίτης είδε στη 17Ν μια μηχανή παραγωγής λεφτών, είδε golden boys που βρήκαν τρόπο να πιάσουν την καλή, αφού ίσως αν αντί για κουμπουράδες που σκότωναν για λεφτά, επιχειρούσαν να γίνουν καλαμαράδες που δημοσιογραφούσαν για λεφτά, θα έβρισκαν τις μεγαλοθέσεις πιασμένες τρεις - τρεις.
Αν οι ειδήσεις ξαναγέμισαν με γιάφκες, υπόπτους που δυστυχώς δεν μπορούν να τους πιάσουν χωρίς στοιχεία, αν τα Εξάρχεια μετατράπηκαν τις επόμενες ώρες μετά την επίθεση σε ζώνη απόβασης με δεκάδες εισόδους σε σπίτια, αν οι αστυνομικοί δηλώνουν σούπερ ντούπερ αγανακτισμένοι και αδικημένοι και φτάνουν να γιουχάρουν και τον Αρχιεπίσκοπο, αν η ατζέντα άλλαξε και το πρόβλημα έγινε πια η τρομοκρατία, αν αυτή η επίθεση λειτουργεί από κάθε δυνατή άποψη υπέρ της αστυνομοκρατίας και πάει να καταπλακώσει ό,τι πήγε να φουντώσει μετά την 6η Δεκεμβρίου, το λογικό είναι να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για προβοκάτσια.
Όσο όμως κι αν αυτό μας ενοχλεί, όταν κυριάρχησε -οσοδήποτε δικαιολογημένα- επί ένα μήνα ένα κλίμα για τους «μπάτσους», οι μπάτσοι χωρίς να είναι ολότελα απίθανο να έχουν πυροβοληθεί από κάποιον σκοτεινό παρακρατικό, είναι πάντως πάρα πολύ πιθανότερο να έχουν πυροβοληθεί από κάποιους που τους μισούσαν. Αυτό φυσικά και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι τη σκανδάλη του καλάσνικοφ την μισοπατήσαμε κι όλοι εμείς που είπαμε και γράψαμε διάφορα: όπως ακριβώς στις ταινίες λένε ότι αν βλέπεις ένα όπλο κάποια στιγμή αργότερα θα δεις και πυροβολισμό, έτσι και όσοι έχουν φτάσει να προμηθευτούν καλάσνικοφ, αργά ή γρήγορα μάλλον θα σημαδέψουν και σάρκα.
Αλλά όπως το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου ήταν αλήθεια ότι ξεπεράστηκαν τα ακρότατα όρια μιας νομιμοποιημένης και γενικευμένης συμπεριφοράς (της αστυνομικής γουρουνοσύνης), έτσι και τα χαράματα της 5ης Ιανουαρίου δεν μπορεί να είναι ψέμματα ότι επίσης ξεπεράστηκαν τα ακρότατα όρια μιας νομιμοποιημένης και γενικευμένης συμπεριφοράς (του άκρατου και έμπρακτου μίσους για την αστυνομία). Ο Κορκονέας και το καλάσνικοφ ναι μεν αυτονομούνται εγκληματικά από τη στιγμή που πυροβολούν, αλλά είναι ιδιαίτερα βολική και για τις δυο πλευρές η αντίληψη πως οι εγκληματίες αυτοί δεν ξεπήδησαν από κάποια ιδεολογία ή ότι το πάτημα της σκανδάλης τους είναι πράξη συγκλονιστικά απροσδόκητη.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 05, 2009

Του σκότους

Είχα την εντύπωση ότι στο «Μπάτσοι - Γουρούνια - Δολοφόνοι» ο χαρακτηρισμός «Δολοφόνοι» αποδίδεται με την πιο απαξιωτική έννοια, με την έννοια ότι ο δολοφόνος είναι χαμηλότερα όλων στην κλίμακα με την οποία αξιολογούμε τους ανθρώπους.
Αλλά φαίνεται ότι κάποιοι το είδαν ως τίτλο τιμής.
Ή ίσως θεώρησαν ότι αυτοί δεν είναι δολοφόνοι, ότι αυτοί είναι εκτελεστές.
Όταν δεν έχεις σεβαστεί την ανθρώπινη ζωή και έχεις μεταχειριστεί τον άνθρωπο ως μέσο, όταν έχεις δοκιμάσει να σκοτώσεις κάποιον που δεν ξέρεις, μόνο και μόνο για τα ρούχα που φοράει και επειδή έτυχε να έχει εκείνος βάρδια απόψε, όταν για να δηλώσεις κάτι για το σώμα στο οποίο ανήκει πυροβολείς το μόνο σώμα που του ανήκει, τη μόνη ζωή που του ανήκει, επειδή θεώρησες ότι ανήκει σε σένα, στις ιδέες σου, στο δίκιο ή άδικό σου, τότε είτε δολοφόνο σε βαφτίσει η Ιστορία είτε εκτελεστή, είτε προβοκάτορα είτε ιδεολόγο, είσαι εχθρός μου, ο μεγαλύτερος εχθρός μου.

Καζαμίας 2008

Ιανουάριος
Απολύεται από το Πρώτο Θέμα ο εκδότης του. Η ΕΣΗΕΑ αποφασίζει ότι ο Γιάννης Ανδριανός καλύπτεται από το δημοσιογραφικό απόρρητο. Σοκ στο πανελλήνιο: ο Δημήτρης Καμπουράκης λέει στον Στέφανο Χίο ότι η Τρέμη είδε το DVD της Τσέκου. Ο Κώστας Κουκοδήμος παύει να είναι ο βουλευτής 152. Η ΝΔ μένει με 151.
Φεβρουάριος
Αναγνωρίζεται η ανεξαρτησία του Κοσόβου. Απώτατος στόχος είναι μελλοντικά κάθε πολίτης της παλιάς Γιουγκοσλαβίας να αποτελεί και αυτοτελές κρατίδιο. Ο Ολυμπιακός κάνει ένσταση για τον Βάλνερ. Ο Πέτρος Κόκκαλης την χαρακτηρίζει κατά λέξη ως «υποχρέωση απέναντι στην ιστορία του Ολυμπιακού».
Μάρτιος
Αφή της ολυμπιακής φλόγας. Διαδηλωτής διαμαρτύρεται για το Θιβέτ. Ο Ηλίας του 16ου προσπαθεί να συλλάβει τον διαδηλωτή και ταυτόχρονα να μην του πέσει το καπέλο. Μεγάλη τιμή για την φλόγα το ότι μεταξύ των λαμπαδηδρόμων είναι και ο Νίκος Αλιάγας: η φλόγα χύνει. Ο Θέμος Αναστασιάδης αποτελειώνει τους νταβατζήδες πουλώντας το πρώτο Θέμα στον Γιώργο Μπόμπολα. Ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης ντύνεται Ζορό.
Απρίλιος
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού (7.999 άνθρωποι, συν τον Γκόντζο που είχε πάει για να τους μετρήσει, 8.000) κάνει συλλαλητήριο. Η Αθλητική Κυριακή δεν το αναφέρει καθόλου, ίσως λόγω περιορισμένης χρονικής διάρκειας. Σκάνδαλο ντόπινγκ συγκλονίζει την Άρση Βαρών, όταν από μαλακία κινέζικη εταιρία σκευασμάτων στέλνει λάθος παρτίδα. Τρίζουν τα κόκαλα του μακαριστού Χριστόδουλου: ο νέος Αρχιεπίσκος Ιερώνυμος, έχοντας ατύχημα στο πόδι, προτιμά να εξαφανιστεί από τις κάμερες και να μην κερδίσει έτσι ένα εκατομμύριο γκρο πλαν καθ’ όλη την Μεγάλη Εβδομάδα
Μάιος
Ρητή αναφορά σε έγγραφο για 2% μίζες της Siemens σε πολιτικούς, χάνεται στην μετάφραση ως δυσανάγνωστη. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη οικειοθελώς και χωρίς να την αναγκάσει κανείς παύει να είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Παύλος και Θανάσης μπαίνουν στην ΠΑΕ και είναι στο ίδιο διοικητικό συμβούλιο με τον Τζίγγερ. Γίνομαι φίλος του Γιώργου Παπανδρέου στο Facebook.
Ιούνιος
1.000.000 μάρκα στο ταμείο του ΠΑΣΟΚ από τα μαύρα ταμεία της Siemens. Αναστέλλεται η ιδιότητα του μέλους του κινήματος για όσους έχουν σοβαρή εμπλοκή στην υπόθεση, εξαιρουμένου του ίδιου του κινήματος του οποίου η ιδιότητα παραμένει ενεργή. Δέλλας, Άντζας και Κυργιάκος αλλάζουν οριζόντιες πάσες κάνα τρίλεπτο, το οποίο περνά στην μνήμη ως το χειρότερο τρίλεπτο στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Ιούλιος
Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος παθαίνει εγκεφαλικό βλέποντας στην Επίδαυρο το «ΒΑΤΡΑ-Χ». Αποφυλακίζεται ο Χρήστος Νικολουτσόπουλος, ο οποίος τραγουδά το «Φεύγω» της Χαρούλας Αλεξίου, κερδίζοντας τα μπράβο των Νίκου Μουρατίδη και Γιώργου Θεοφάνους, Το ΠΑΣΟΚ κυκλοφορεί αφίσες για την υπόθεση Siemens που γράφουν «Καμία Συγκάλυψη - Καμία Συναλλαγή».
Αύγουστος
Στη Σαντορίνη ένας κόβει βόλτες κρατώντας ένα ανθρώπινο κεφάλι, στη Μύκονο ένας τουρίστας γίνεται δωρητής οργάνων. Πλήγμα για την Ολυμπιακή εκεχειρία: στράκα στρούκες πάνω από τον Καύκασο παράλληλα με τα βεγγαλικά στον ουρανό του Πεκίνου. Ο Νίκος Πατέρας έχει κότερο. Βλέπω λάιβ τον Λέοναρντ Κοέν πριν πεθάνει και πριν πεθάνω.
Σεπτέμβριος
Ξεσπάει το σκάνδαλο Βατοπεδίου. Καθυστερημένη αλλά βαρυσήμαντη δήλωση Καραμανλή: «Ο κίνδυνος που φαινομενικά αναδεικνύεται για υποθέσεις, τη σοβαρότητα των οποίων ουδέποτε υποτίμησα, είναι υπαρκτός». Κραχ – κρατικοποίηση τραπεζών – η Ιστορία που είχε τελειώσει ξαναρχίζει. Ο Σταύρος Δαϊλάκης παύει να είναι ο βουλευτής 152. Η ΝΔ μένει με 151
Οκτώβριος
Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση δίνει 28 δις στις τράπεζες, ο Γιώργος Αυτιάς ζει με γονική παροχή στο Κερατσίνι Ο Ευάγγελος Αντώναρος κυβερνητικός εκπρόσωπος. Φαίνεται σαν αστείο: ο Μίλαν Κούντερα κατηγορείται ως χαφιές με έναν ολότελα Κουντερικό τρόπο.
Νοέμβριος
Οι τράπεζες τσινάνε και διαπραγματεύονται σκληρά τους όρους με τους οποίους θα καταδεχθούν να πουν οκ στο πακέτο των 28 δις. Ο Παναθηναϊκός νικάει την Ίντερ του Μουρίνιο εκτός. Με γκολ του Γιόσου Σαριέγκι. O Πέτρος Τατούλης παύει να είναι ο βουλευτής 152. Η ΝΔ μένει με 151
Δεκέμβριος
Ο Βοτανικός έχει κορμοράνους. Και Βωβούς. «Αιώνια πιστός – δεν γίνεται αλλιώς - μπες μπροστά ΠΑΟ να χτίσει ο Βωβός». Αστυνομικός πυροβολεί πιτσιρικά στα Εξάρχεια. Ο Νίκος Χατζηνικολάου εξοργίζεται τηλεοπτικά με τον Αλέξη Κούγια. Σε μια ολότελα απροσδόκητη εξέλιξη όμως η βαλλιστική αποφαίνεται ότι η σφαίρα όντως εξοστρακίστηκε. Ο αστυνομικός έχει το ψευδώνυμο Ράμπο. Ράμπο είναι και το ψευδώνυμο ενός από τους αθωωθέντες της δίκης της Λαυρίου. Ευτυχές το 2009, όπου ψευδώνυμο της μόδας θα γίνει το Ρεμπό.
(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)

Σάββατο, Ιανουαρίου 03, 2009

Βαλς με την Χαμάς

To «Βαλς με τον Μπασίρ» όσο αβαντάρεται -τραγικά κι ειρωνικά μαζί- από την επικαιρότητα της Γάζας, άλλο τόσο αδικείται, γιατί είναι μια ταινία που θα μπορούσε να αφορά οποιονδήποτε άλλο πόλεμο και τελικά αφορά οποιονδήποτε άλλο πόλεμο.
Το να βλέπεις όμως στην Ελλάδα το «Βαλς με τον Μπασίρ» και να φρίττεις και κινηματογραφικά με τα εγκλήματα των Ισραηλινών για να συμπληρώσεις την τηλεοπτική και έντυπη σου φρίκη, δεν απέχει ιδιαίτερα από το να είσαι στις ΗΠΑ και να προασπίζεσαι το νόμιμο δικαίωμα του Ισραήλ στην άμυνά του κατά των τρομοκρατών: και στις δύο περιπτώσεις συγχρονίζεσαι με το ρεύμα και την τρόπο τινά επίσημη ιδεολογία. Αυτό δεν σημαίνει πώς όλα είναι σχετικά, το δίκαιο είναι σχετικό, η αλήθεια είναι σχετική· αλλά σημαίνει πώς αν υποθέσουμε πώς υπάρχει μια αντικειμενική αλήθεια αυτό λίγο σε αφορά, αφού αν είσαι στην Ελλάδα άλλο επικρατεί ως αντικειμενική αλήθεια κι αν είσαι στις ΗΠΑ άλλο. Πόσο μάλλον αν είσαι όσο πιο άμεσα ενδιαφερόμενος γίνεται, πόσο μάλλον αν είσαι Ισραηλινός ή Παλαιστίνιος, όπου εκεί πια η αντικειμενική αλήθεια είναι η εθνική αλήθεια και πρέπει να είσαι ξεχωριστή πάστα ανθρώπου για να ξεφύγεις από την εθνική αλήθεια προσπαθώντας να εντοπίσεις την «αντικειμενική».
Τέτοια ξεχωριστή πάστα είναι ο Άρι Φόλμαν, στην περίπτωση του οποίου η «αντικειμενική» αλήθεια αναμιγνύεται όχι μόνο με την εθνική αλλά και με την προσωπική του, με την προσωπική αλήθεια που το μυαλό του την κρύβει υπό την μορφή μπλοκαρίσματος της μνήμης κι εκείνος πασχίζει να την ξεμπλοκάρει, να θυμηθεί, να μετατρέψει την απωθημένη ενοχή σε επανεγγεγραμμένη και ομολογημένη ενοχή, ενοχή προσωπική κι εθνική μαζί.
Κι επειδή είναι ξεχωριστή πάστα όχι μόνο ηθικά αλλά και καλλιτεχνικά, φτιάχνει μια ταινία που εκτός από πολέμους κι ενοχές μιλά και για τον τρόπο που παίρνει στρατηγικές αποφάσεις η μνήμη όλων μας, για το πόσο απατηλά και προστατευτικά λειτουργεί κι αναπτύσσεται, για το πόσο σχετική τελικά είναι, σχετικότερη κι απ' την αλήθεια. Φτιάχνει επίσης μια ταινία στην οποία χωράνε και αναπνέουν ιστορίες για φαλάφελ που σε κάνουν πλούσιο, για πατσουλί αρώματα που σε κρατούν ζωντανό, για δέκα έξι φονευθέντες σκύλους, για τον πόλεμο ως αποστασιοποιημένη και εικαστικά παντοδύναμη εμπειρία όσο τον φωτογραφίζεις με την κάμερά σου, μέχρι που αυτή σπάει και μαζί της η συναισθηματική σου αποσύνδεση με τις σφαγές, καθώς αναγκάζεσαι να κοιτάξεις γύρω σου με το γυμνό σου βλέμμα.

Κι όλα αυτά μόνο σε επίπεδο περιεχομένου. Γιατί σε επίπεδο φόρμας η ανάμιξη των ειδών είναι ξανά αποτελεσματικότατη, αφού όσο τα είδη του σινεμά κουράζονται το σινεμά θα βρίσκει τρόπους να ξεπερνά την κούρασή τους.
Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ στην Τέχνη των ανθρώπων και στον τρόπο που βρίσκουν οι άνθρωποι για να ξεπερνούν τα αδιέξοδά της, το πρόβλημα ήταν πάντα στην Πραγματικότητα των ανθρώπων και στον τρόπο που βρίσκουν οι άνθρωποι και οι εξουσίες τους για να επανέρχονται συνεχώς στα ίδια αδιέξοδα.
Ίσως τις μελλοντικές Γάζες τις αποτρέψουν τα «Βαλς με τον Μπασίρ», ίσως πάλι όχι, ίσως αυτό είναι ουτοπία, ίσως η Τέχνη δεν έχει τη δύναμη να αποτρέπει Γάζες, αλλά μόνο να μας προσφέρει ένα εφάμιλλο Βαλς λίγες δεκαετίες αργότερα.
Όπως και να ΄χει, εκείνο που έχει αξία είναι να μην κοιτάμε μόνο των άλλων τη Σατίλα, αλλά να έχουμε τη δύναμη να επαναφέρουμε από τη λήθη και να κατονομάζουμε και τη δική μας τη σκατίλα.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 01, 2009

Με πλήκτρα και δόντια

Φώτο από την τελετή παράδοσης - παραλαβής του νέου έτους,
κατά την οποία το εννέα δεν έδειξε τα δόντια του στο οκτώ,
αλλά ανάγκασε το οκτώ να δείξει τα δικά του.
Μην τον παρεξηγείς τον χρόνο, έτσι κυλά: αναιδώς.
Πάνω στο γύρισμά του ο Κώστας Τουρνάς εξηντάρισε
και η Σοφία Φιλιππίδου τραγουδούσε στη ΝΕΤ
«Αγάπη μου, αγάπη μου,
η νύχτα θα μας πάγει,
τ' άστγα κι ο ουγανός,
το κγύο, το φεγγάγι»,
με αποτέλεσμα το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι
να καταδικάσει τη βεβήλωση της Συναγωγής του Βόλου,
και τη χρήση του χαρακτηρισμού «Αράπη» από την κρατική τηλεόραση.
Καλή και Αναιδή Χρονιά σε όλους,
γεμάτη εικόνες που θα ταρακουνούν το μυαλό,
καταργώντας τα παλιά αυτονόητα
και φέρνοντας στη θέση τους άλλα,
μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου,
ώστε να πουν και σε αυτά Fuck You,
με δόντια και πλήκτρα ανάμικτα,
οι αναίδειες του μέλλοντός μας,
το Εννιά Χιλιάδες Δύο,
τότε που θα 'μαι εδώ, θα 'μαι χιλιάδων ετών
κι εσύ ελπίζω να φαίνεσαι νέα.