Little Children

Σε μια περίοδο πλήρους αποενοχοποίησης της πορνογραφίας, σε μια περίοδο όπου επίσης το γενικό κονσένσους είναι ότι ο τρόπος που την βρίσκεις μόνος σου σπίτι σου είναι αποκλειστικά δική σου υπόθεση, εκείνος που την βρίσκει με υλικό παιδικής πορνογραφίας ανάγεται στο Απόλυτο Τέρας.
Παραμένει δε τόσο τέρας, που τελικά ελάχιστα ενδιαφέρει εσένα κι εμένα αν απλώς βλέπει παιδική πορνογραφία ή τις ορέξεις του αυτές τις κάνει και πράξη επί παιδιών. Βέβαια εννοείται ότι όσο η ζήτηση υπάρχει και αυξάνεται τόσο θα αυξάνεται και η προσφορά, και η προσφορά βλάπτει υπαρκτούς ανθρώπους, αληθινά παιδιά.
Αλλά περισσότερο από το αντικειμενικό κακό (το κακό που παθαίνουν τα θύματα) έχεις την αίσθηση ότι ο νομοθέτης -που ενώ μέχρι πρόσφατα για να σε τιμωρήσει δεν αρκούνταν στην διακίνηση ή κατοχή παιδικού πορνογραφικού υλικού αλλά απαιτούσε να το διακινείς ή κατέχεις από κερδοσκοπία, τροποποίησε το νόμο και αφαίρεσε την προϋπόθεση της κερδοσκοπίας, επιτρέποντας πλέον και τη δημοσιοποίηση του ονόματός σου- και μαζί του όλοι μας ενδιαφερόμαστε περισσότερο για το υποκειμενικό κακό (την αρρώστια που κουβαλά μέσα του ο «θύτης»), το οποίο προσπαθούμε να ξορκίσουμε.
Αν ο άλλος είναι τέρας εμείς είμαστε καλά, είναι η παρήγορη θεώρηση.
Αν η παιδική πορνογραφία έχει πέραση είμαστε άρρωστοι ως κοινωνία ή -ακόμη χειρότερα- διαχρονικά ως είδος, είναι η μη παρήγορη θεώρηση, που όμως προτιμώ.