Η οδύνη της αγάπης
Όταν ο Μπραντ Πιτ στρέφει την Κέιτ Μπλάνσετ προς τον καθρέφτη και καθώς κοιτάζονται της λέει «θέλω να μας θυμόμαστε όπως είμαστε τώρα», αισθάνεσαι ότι απίστευτη δεν είναι μόνο η ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον που γίνεται ολοένα και πιο νέος, αλλά και της Ντέιζι που γίνεται ολοένα και πιο μεγάλη, αφού δεν είναι μόνο η δική του εικόνα που θα είναι διαφορετική σε λίγα χρόνια.Όταν στα «Σφραγισμένα Χείλη» ο Ρέιφ Φάινς επισκέπτεται μετά από δεκαετίες στη φυλακή την -εγκληματία πολέμου δεσμοφύλακα των SS- Κέιτ Ουίνσλετ, ο φακός μας τη δείχνει πλάτη. Μετά γυρνά στο γερασμένο πρόσωπό της κι έχεις την αίσθηση της βίας, της αδικίας, του εγκλήματος που έχει κάνει ο χρόνος πάνω στο πρόσωπό της και στα νιάτα της, ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, ενός ολοκαυτώματος του χρόνου.
Φυσικά αν δεν αλλάζαμε διαρκώς στον χρόνο θα είμαστε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε. Αλλά ο Ντέιβιντ Φίντσερ και ο Έρικ Ροθ δεν ενδιαφέρονται να φιλοσοφήσουν για την έννοια του χρόνου, ενδιαφέρονται να κάνουν κινηματογράφο. Και έχοντας την ευκαιρία να κινηματογραφήσουν την ιστορία αγάπης δυο ανθρώπων που κινούνται αντίθετα στον χρόνο, παρακολουθούμε μια ιστορία αγάπης που δεν μοιάζει με καμιά άλλη πριν και δεν θα μοιάζει με καμιά άλλη μετά.
Μια ιστορία στην οποία
ένα κορίτσι αγαπά έναν παράξενο γεράκο
με μια αγάπη παιδική,
μια γυναίκα αγαπά έναν άντρα
με μια αγάπη ερωτική,
μια γιαγιά αγαπά ένα παιδάκι
με μια αγάπη μητρική.
Και κάπου εκεί στο τέλος, όταν ο χρόνος εξακολουθεί να γυρνά ανηλεώς ανάποδα,
όταν το παιδί ξεχνά να μιλά και να περπατά,
όταν γίνεται βρέφος και για τελευταία φορά κοιτά,
κάπου εκεί με το ζόρι διασώζεις την αξιοπρέπεια των ματιών σου, μην γνωρίζοντας αν είναι η ταινία που από μόνη της άνοιξε το ρήγμα μέσα σου ή αν είναι η συγκυρία της ταινίας και της φάσης της ζωής σου, μιας φάσης όπου με κατάπληξη συνειδητοποιείς ότι από ένα σημείο και ύστερα (ας το ονομάσουμε το σημείο της απόλυτης αγάπης)
η αγάπη είναι ταυτόχρονα οδύνη,
είναι ίσως η άλλη όψη της οδύνης, μιας οδύνης ανεξαρτητοποιημένης πάντως από οτιδήποτε δυσοίωνο, καθώς στα συστατικά της δεν θα βρεις τόσο
τον φόβο τυχόν μελλοντικού κακού
όσο το δυσβάσταχτο του παρόντος καλού,
τον φόβο τυχόν μελλοντικής απώλειας
όσο το δυσβάσταχτο της παρούσας εγγύτητας.
Πονά.
posted by Old Boy @ 7:27 μ.μ.
44 comments
44 Comments:
Τι υπέροχο κείμενο! Θέλω να τη δω (την ταινία εννοώ) ακόμα περισσότερο από πριν... :-)
α , ραγίζετε κιόλας
ωραία...
Άραγε γιατί το "the reader" μεταφράστηκε σε "σφραγισμένα χείλη";
Καταπληκτικές ταινίες και οι δυο - ο Μπραντ Πιτ στην πρώτη μοιάζει ολοένα και περισσότερο στον Ρομπερτ Ρέντφορντ (φατσικώς πάντα).
Δες και το frost/nixon (ήθελα να ξερα ποιός κάνει το μπείμπισίτινγκ) :)
Αλλά ακόμα πιο συκρουσιακό χαρακτήρα με τον μέσο θεατή έχει το revolutionary road...
lazo όντως,
τον έκαναν πράγματι φτυστό Ρόμπερτ, ε και δεν είν' καλό αυτό, ανατριχιάζεις μια ιδέα.
Επίσης η ιδέα του χρόνου και της κανονικής κατανομής του είναι εντυπωσιακή, πως έπεται η βρεφική ηλικία της ακμής καθιστώντας την παρακμή, μισανθρωπικά σχεδόν, πτώση στην καμπάνα, όπως είπαμε σε συζήτηση κατόπιν.
Εξαιρετικό κείμενο!
Τόσο που θα με κάνει να διακόψω για το μοναχικό μου αφιέρωμα- κάθε βράδυ και μια ταινία σε dvd- στον Denzel Washington για να πάω σινεμά.
al ma
πολύ όμορφη & ιδιαίτερη τοποθέτηση για μια αισθηματική ταινία, και για τους επίσης όμορφους ηθοποιούς στην φωτό του post. Ας μην εξάπτονται ωστόσο οι φίλοι της έβδομης τέχνης, δεν πρόκειται δα για κομψοτέχνημα. Εγώ καλούτσικια τη βρήκα.
Τι να πω ρε παιδάκι μου; Σου εύχομαι όλη σου η ζωή να είναι γεμάτη από τέτοιους "πόνους"!
απ τα καλύτερα κείμενα σου...
επιφυλάσσομαι μια και δεν έχω δει καμία ακόμη.Είδα όμως Revolutionary Road-εξαιρετική και αυτή!
Και έχει δίκιο ο Λαζόπολις...πολύ γενναίόδωρο babysitting έχετε!
astadiala re kolopaido.me aidiases pali...sperneis.
meshuggener
Μπλάνσετ, Ουίνσλετ ...
... ποια απ' τις δυο Κέιτ να διαλέξω;
Προκόπη, Square και Αl Ma, προσέχτε όμως πριν πάτε να δείτε, εκτός από εμένα τον ανειδίκευτο είναι σκόπιμο να ακούσετε και τον ειδικό Δημήτρη Δανίκα, ο οποίος «το υπογράφει και το υποστηρίζει μέχρι τελευταίας πνοής»: η ταινία είναι ο «πλήρης ορισμός της πλήξης και του απέραντου κενού». Ο δε Φίντσερ «από το «Seven» και εδώ παριστάνει το μετέωρο βήμα του πελαργού αιωρούμενος μεταξύ μέτριου και αδιάφορου διεκπεραιωτή».
Ωραίο κείμενο, ωραία σκέψη, φοβάμαι ανώτερη των ταινιών.
Εlisavet, αυτό είναι εξαιρετικό κοπλιμέντο. Δεν ισχύει βέβαια, αλλά τουλάχιστον είναι παρήγορο ότι το κείμενο είχε πολύ μικρότερο μπάτζετ από τις ταινίες ;)
Ανώνυμε των 10:30, ευχαριστώ πολύ.
Gasireu, εύστοχο πολύ αυτό για την ακμή και την παρακμή, διαφωνώ ωστόσο στο μισανθρωπικά που λες. Μάλλον συμφωνώ ότι είναι μισανθρωπική η σκηνή του παιδιού που παίζει πιάνο. Από εκεί κι ύστερα οι επόμενες σκηνές παίρνουν την παρακμή και την αγκαλιάζουν και την φροντίζουν και της λένε να μην ανησυχεί για τίποτα, αφού η παρηκμασμένη γυναίκα αγαπά το παρηκμασμένο παιδί: κι αυτό αρκεί και περισσεύει.
Lazopolis, όταν το χρήμα ρέει, οι μπέιμπι σίτερ κάνουν ουρά. Ο γερασμένος Πιτ μοιάζει τρελά στον Ρέντφορντ είναι γεγονός. Το «Revolutionary Road» το ξεκίνησα να το διαβάζω ως μυθιστόρημα και μου άρεσε πολύ και είπα να περιμένω να το τελειώσω πρώτα, αλλά φυσικά σταμάτησα να το διαβάζω κι έτσι έχει μείνει κι η ταινία μετέωρη.
Το «Reader» έγινε «Σφραγισμένα Χείλη» γιατί έχει σημειωθεί πρόοδος στην πατρίδα μας σε αυτόν τον τομέα. Δύο - τρεις δεκαετίες πριν θα μπορούσε να έχει μεταφραστεί «Χάνα, η παιδόφιλη SS» ή «Η Ναζίστρια που αγάπησα».
Λοιπόν, το "Revolution Road" (έτσι δεν είναι το σωστό- νομίζω) το είδα κι εγώ. Ωραίο εύρημα, εξαιρετικές ερμηνείες, αποπνικτική ατμόσφαιρα. Με άφησε με μια γεύση "χώματος" στο στόμα. Πάντως όχι σαν το αριστουργηματικό "Αmerican Beauty", που είχε κινηθεί στον ίδιο "καμβά" της αποπληξίας των suburbs...
Αποπνικτική ατμόσφαιρα δημιουργούν τα σχόλιά σου, κύριε Προκόπη.
Τι καταπληκτικά πράγματα κρύβονται πίσω από τις κατά τα άλλα τόσο όμορφες, μα και φορτισμένες σκηνές της ταινίας. Τα αναδείξατε υπέροχα.
Ως συνήθως, κείμενο εξαιρετικό. Ως συνήθως, ο Δανίκας εμπαθής. Ως συνήθως (μετά το Seven), ο Φίντσερ κατώτερος των περιστάσεων. To βίβλιο του Scott Fitzgerald στο οποίο βασίζεται το έργο είναι πολύ πιο κοντά στο κείμενο του Old Boy, παρά στην ταινία. Εκλεκτικές συγγένειες ;-)).
Petrushka
τι γλυκο κειμενο!
με αναγκαζεις να παω να δω το εργο!
αμαν
Ναι, ακριβώς αυτή η στιγμή-σκηνή ήταν μια σκληρή σκηνή, που μέτρησε δυνατά σαν γροθιά στο στομάχι.
Υπέροχο κείμενο
Aνώνυμε των 3:27, αν σε αποπνίγει η ατμόσφαιρα των σχολίων μπορείς να φύγεις.
η αγάπη είναι ταυτόχρονα οδύνη
---βεβαια αυτο το ξερει, αιωνες τωρα, ο καθε ερωτευμενος.
It's still the same old story
A fight for love and glory
A case of do or die.
The world will always welcome lovers
As time goes by.
(*just a sigh*)
Χμμμ...
http://www.funnyordie.com/videos/1d76506803/the-curious-case-of-forrest-gump-from-fgump44
(περιέχει σπόιλερ)
Εξαιρετικό το κείμενο σου oldboy.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί το σχολιάζουν σαν copy του Forrest Gump αφου το κείμενο του Fitzgerald γράφτηκε το 1921
Να σαι καλά.
Πραγματικά εκπληκτική η ομοιότητα πλοκής με το Φόρεστ Γκαμπ!!!
Προφανώς ο Φόρεστ ήταν προϊόν "κλοπής".
Εμένα πάντως (και) ο Φόρεστ μ' άρεσε παρόλο που το είπανε αντιδραστικό.
"η αγάπη ειναι ταυτόχρονα οδύνη"
ειδικά άμα είσαι βάζελος αυτά τα χρόνια
:-ppp
Ega apla tha ithela na mporo na grafo san kai sen a old-boy!
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί το σχολιάζουν σαν copy του Forrest Gump αφου το κείμενο του Fitzgerald γράφτηκε το 1921
Γιατί ο σεναριογράφος έχει αλλάξει στα φώτα στο κείμενο του Φιτζέραλντ --και η ταινία ακολουθεί περισσότερο τη ροή του Φόρεστ Γκάμπ παρά του αυθεντικού κειμένου.
Δεύτερον επειδή ο σεναριογράφος του Φόρεστ Γκάμπ και του Μπάτον είναι το ίδιο πρόσωπο.
(στο βιντεάκι ξεχάσανε και τον παραλληλισμό κολίμπρι-φτερό στο άνεμο).
Γνωμοδότη, γαμάτο το βίντεο, ολόσωστο κι αυτό που λες για το φτερό. Μόνη παρατήρηση στο βίντεο ότι ο Μπάτον δεν γίνεται ήρωας στον πόλεμο, συν το ότι κακώς παραλληλίζον τον μαύρο φίλο του Γκαμπ με τον μαύρο στο Μπάτον. Ο παραλληλισμός για μένα είναι όταν το καράβι επιτάσσεται και το πλοίο έχει έναν στρατιωτικό επικεφαλής ο οποίος αρχίζει ένα σύντομο πατριωτικό λογύδριο το οποίο μοιάζει με το επαναλαμβανόμενο λογύδριο του μαύρου φίλου του Γκαμπ για τις γαρίδες.
Και τώρα αφού τα είπαμε και τα συμφωνήσαμε όλα αυτά να κάνουμε την απαραίτητη διευκρίνιση.
Όλο αυτό φυσικά δεν είναι κλοπή (αφού δεν μπορείς να κλέψεις τον εαυτό σου) αλλά νομίζω ότι δεν είναι καν αντιγραφή του εαυτού σου.
Όσο ατάλαντος κι αν είσαι θα ήξερες να κρυφτείς καλύτερα.
Και ο Ροθ μόνο ατάλαντος δεν είναι: http://www.imdb.com/name/nm0744839/
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν όλο αυτό είναι εντελώς μα εντελώς συνειδητό του στυλ: θέλω να πάρω την κεντρική ιδέα του διηγήματος του Φιτζέραλντ. Είτε πριν ξεκινήσω να τη δουλεύω είτε αφού ξεκίνησα ανάβει το λαμπάκι του Κύρου Γρανάζη. Ρε συ αυτή θα μπορούσε να είναι αδελφή ιστορία του Φόρεστ Γκαμπ. Να το κάνω έτσι; Να το κάνω έτσι.
Και ο Φίντσερ ακριβώς κοπιάρει σχεδόν πλάνα (όπως το πλάνο με τα στραβά πόδια) ή κοπιάρει σχεδόν την εξωτερική εμφάνιση του καπετάνιου που είναι σαν τον Γκάρυ Σινίζ γιατί εδώ δεν κρύβουμε τίποτα, εδώ είναι ακριβώς μια ταινία που μοιάζει τόσο πολύ εξωτερικά στον Φόρεστ Γκαμπ αλλά την ίδια στιγμή είναι και κάτι εντελώς διαφορετικό.
Είχα πολύ καιρό να σκεφτώ για αμερικάνικη ταινία: αυτή η ταινία δεν βλέπεται σε μικρή οθόνη. Εδώ πας σινεμά - θα στη σκοτώσει το διβιδι.
Απαλή σα μέλι και τόσο δαφορετική από ότι άλλο έχει κάνει ο σκηνοθέτης της -- πάω στοίχημα ότι ήταν τρελλά ερωτευμένος όταν την αποφάσισε.
περάσαμε μαγικά.
Όλο αυτό φυσικά δεν είναι κλοπή (αφού δεν μπορείς να κλέψεις τον εαυτό σου)
Μπορώ να σκεφτώ όχι μόνο έναν αλλά δυο τρόπους.
Όσο ατάλαντος κι αν είσαι θα ήξερες να κρυφτείς καλύτερα.
Ναι —αλλά μόνο αν το να σε "έπιαναν" θα είχε συνέπειες.
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν όλο αυτό είναι εντελώς μα εντελώς συνειδητό του στυλ: θέλω να πάρω την κεντρική ιδέα του διηγήματος του Φιτζέραλντ. Είτε πριν ξεκινήσω να τη δουλεύω είτε αφού ξεκίνησα ανάβει το λαμπάκι του Κύρου Γρανάζη. Ρε συ αυτή θα μπορούσε να είναι αδελφή ιστορία του Φόρεστ Γκαμπ. Να το κάνω έτσι; Να το κάνω έτσι.
Μάλλον αυτό έγινε. Αλλά έτσι δεν κατόρθωσε να δώσε μια άλλη πνοή στην ιστορία.
Τον Φίντσερα τον παρακολουθώ χρόνια και έχει δυο ταινίες στο τοπ-τεν μου —όχι το Seven—. Αλλά εδώ έχει βάλει αυτόματο πιλότο σε πορεία προς Σπιλμπεργκοποίηση. Εννοώ την ροή εύκολης εικόνος μετά αφθόνου συναισθήματος.
Ορίστε ένα τεστάκι: από όλα τα πλάνα που είδες, ποιό δεν ήταν προφανές —εύτακτο;
Ξεκινάω από το τελευταίο: οι κεραυνοί, οι νεκροί στρατιώτες που γυρνάνε προς τα πίσω, η Τίλντα Σουίντον γρια κολυμβήτρια στην τηλεόραση.
«μόνο αν το να σε "έπιαναν" θα είχε συνέπειες» Συνέπειες: να σε κράξει η υφήλιος, οι ομότεχνοί σου, να μετατραπείς από πρώτη σεναριακή μούρη σε απατεώνα.
Δυο ταινίες στο τοπ-τεν σου. Μάλιστα. Το Fight Club και; Επειδή είσαι εγκεφαλικός τύπος σε κόβω για Το Παιχνίδι. Αλλά μάλλον επειδή είσαι εγκεφαλικός τύπος θα βρήκες και τρύπες στο Παιχνίδι, οπότε;
Όσο για «ροή εύκολης εικόνας και άφθονου συναισθήματος» θεωρώ τα τελικά πλάνα με τον Μπάτον μικρό αριστουργηματικά επειδή δεν εκβιάζουν το συναίσθημα αλλά είναι «τόσο όσο». Είναι σύντομα και καταλυτικά.
Μιλώντας δε για ροή εικόνων νομίζω ότι αν μοιάζει σε μια ταινία του είναι το Zodiak, υπό την έννοια ότι αποτελείται από αμέτρητα μικρά πλάνα που έχουν μονταριστεί λεπτοβελονιά και που το κάθε ένα από τα οποία μυρίζει περφεξιονισμό.
Λαμπρινή, απορώ πώς μπορείς να περάσεις μαγικά με κάποιον που τα ψειρίζει τόσο.
;))))
Ξεκινάω από το τελευταίο: οι κεραυνοί, οι νεκροί στρατιώτες που γυρνάνε προς τα πίσω, η Τίλντα Σουίντον γρια κολυμβήτρια στην τηλεόραση
Hello, Jean-Pierre Jeunet called, he wants his mannerisms back!
(Ειδικά οι κεραυνοί με το στυλιζάρισμα βωβού).
«μόνο αν το να σε "έπιαναν" θα είχε συνέπειες» Συνέπειες: να σε κράξει η υφήλιος, οι ομότεχνοί σου, να μετατραπείς από πρώτη σεναριακή μούρη σε απατεώνα.
Στο Χόλλυγουντ όλα αυτά;!
Όπου π.χ. ένας θεωρούμενος δεξιοτέχνης σκηνοθέτης της εποχής μας έχει γυρίσει ρημέικ του Ψυχώ και τρείς ίδιες παπαριές βασισμένες σε μια ταινιούλα του '60, ενώ π.χ. ένας άλλος θεωρούμενος σπουδαίος και αρτιστίκ μετά το Good Will Hunting γύρισε το Finding Forrester;
Ποιό πιθανό να αποδωθεί δικαιοσύνη στην υπόθεση Ζαχόπουλου το κόβω...
Δυο ταινίες στο τοπ-τεν σου. Μάλιστα. Το Fight Club και; Επειδή είσαι εγκεφαλικός τύπος σε κόβω για Το Παιχνίδι. Αλλά μάλλον επειδή είσαι εγκεφαλικός τύπος θα βρήκες και τρύπες στο Παιχνίδι, οπότε;
Ναι, το Παιχνίδι —οι τρύπες προσφέρουν στην αληθοφάνεια. (Δεδομένου ότι και η ζωή έχει τρύπες και κακό continuity).
Μιλώντας δε για ροή εικόνων νομίζω ότι αν μοιάζει σε μια ταινία του είναι το Zodiak, υπό την έννοια ότι αποτελείται από αμέτρητα μικρά πλάνα που έχουν μονταριστεί λεπτοβελονιά και που το κάθε ένα από τα οποία μυρίζει περφεξιονισμό.
Περφεξιονισμό, ναι, αλλά τον βρίσκω εύκολο περφεξιονισμό —τύπου αλτέρνατιβ Σπήλμπεργκ.
Διάβασα την κριτική του Δανίκα αντιγράφω το απόσπασμα: "Ε, τώρα αν σας πω ότι ένα φτωχό ντοκιμαντέρ Μade in Greece με τον τίτλο «Πάρβας- Άγονη γραμμή» με σκηνοθέτη τον «άγνωστο» Γεράσιμο Ρήγα, είναι καλύτερο από το βαρύ πυροβολικό του Βενιαμίν Κουμπιά, από τη σκηνοθεσία του «Seven» Ντέιβιντ Φίντσερ και από τον Βig Star Μπραντ Πιτ, θα με πιστεύατε; Φυσικά όχι. Κι εγώ στη θέση σας δεν θα με πίστευα. "
Είδα το Πάρβας Αγονη Γραμμη και είναι εξαιρετική ταινία.
Μη τη χάσεις- τώρα το παίζει και ο Δαναός...
al ma
Al ma, επειδή σε προηγούμενο ποστ είχα ειρωνευθεί αυτή ακριβώς τη σύγκριση των δύο έργων που κάνει ο Δανίκας να διευκρινίσω ότι το ντοκιμαντέρ μπορεί πράγματι να είναι μια χαρά. Η ειρωνεία αφορούσε την συγκεκριμένη κριτική.
Γνωμοδότη, oι κεραυνοί περισσότερο από Ζενέ μου έκαναν Πωλ Τόμας Άντερσον στην αρχή του Μagnolia και πάντως όχι Βωβό ;)
«Όπου π.χ. ένας θεωρούμενος δεξιοτέχνης σκηνοθέτης της εποχής μας έχει γυρίσει ρημέικ του Ψυχώ και τρείς ίδιες παπαριές βασισμένες σε μια ταινιούλα του '60, ενώ π.χ. ένας άλλος θεωρούμενος σπουδαίος και αρτιστίκ μετά το Good Will Hunting γύρισε το Finding Forrester;»
Τα βάζεις δηλαδή με τον Γκας Βας Σαντ ΚΑΙ με τον Γκας Βας Σαντ;
Το κείμενό σου, αναλογικά εννοείται, είναι καλύτερο απ το έργο.
:)
(το Σλαμντογκ Μιλιονερ το είδες; Μην το χάσεις λεμε! Η είμαι παλι ελλιπως ενημερωμένος; )
Θέλω να το δω και θα το δω μόλις βγει στους σινεμάδες. Όχι για μένα. Για την φουκαριάρα την μάνα μου.
Μόλις είδα τη δικαιολογημένη σου ειρωνία...όντως ήταν άστοχη η σύγκριση.
Θα σε διαβάζω πιό προσεκτικά από δω και πέρα. Υπόσχεση!
Nai, nai, Slumdog millionaire me 1000. Kai meta pes mou kai giati to diafimizoun ws ti 'feel good movie of the year'.
Old boy, συμφωνω με τον Nomad, το κείμενό σου είναι πολύ καλύτερο απ'την ταινία (την είδα χθες). Γιατί άλλο να μην έχεις σαν δημιουργός φιλοσοφική διάθεση και να "καταγράφεις" την παράξενη αυτή ιστορία προκαλώντας τις σκέψεις και δίνοντας τροφή για συζήτηση στον θεατή κι άλλο να πετάς σαν σεναριογράφος (αυτός νομίζω ότι φταίει που δεν μου άρεσε τόσο) φιλοσοφικές κορώνες μέσω ανθρώπων που εκείνη τη στιγμή πεθαίνουν (καπετάνιος) και που ΔΕΝ ταιριάζουν καθόλου στον χαρακτήρα που υποτίθεται ότι χτίζεις. Όταν προσπαθείς τόσο, συνήθως δέν σου βγαίνει... Ο Φιντσερ έκανε φιλότιμη προσπάθεια αλλά άν το σενάριο βάζει τον Button την στιγμή που είναι 20 χρόνια σ'αυτή τη Γη να μιλάει μονολεκτικά σαν Gump πολύ δύκολα μπορεί να το σώσει ο σκηνοθέτης.. Μπράβο του πάντως,όπως και στην εξαιρετική Blunchett που κατάφερε να δείξει πώς "χτίζεται" ένας χαρακτήρας μέσω των χρόνων που περνούν.. Ο Pit μου άρεσε στην ηλικία του και όχι με το μακιγιάζ (δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ γιατί νόμιζα ότι έβλεπα τον Ρεντφορντ να κάνει Morphing με τον Γιον Βοϊτ...)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home