Την πτέρυγα μόνος του

Mad Men

Sad Men

---

To πρώτο προβάλλεται κάθε Τετάρτη βράδυ απ' το Αlter, άρχισε χθες, κι επειδή είχα χρόνια να δω σειρά στην τηλεόραση έπαθα το σχετικό πολιτισμικό σοκ, από έναν ορμητικό Δημήτρη Μπάση που μπουκάρισε στη Νέα Υόρκη των τελών του '50 τραγουδώντας «Διώξε τη λύπη παλικάρι». Mπάση εξαιρουμένου η σειρά γαμεί και είναι μια πολιτιστική πρόταση του ιστολογίου μας. Όχι δηλαδή ότι το ιστολόγιό μας έχει κάτι κατά του Μπάση, αλλά σε απλά ελληνικά όλα στη ζωή είναι τελικά θέμα context και timing.
Το δεύτερο δεν προβάλλεται πουθενά αλλού, παρά σε έναν ολότελα αποσπασμένο από την πραγματική πραγματικότητα κόσμο, τον κόσμο των ΜΜΕ, οπότε και μόνο το γεγονός ότι το μνημονεύω είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό για το σε τι έχω μεταλλαχθεί χωρίς να το συνειδητοποιήσω κι εγώ ο ίδιος. Οπότε πώς αντιστέκεται κανείς στην μετάλλαξη; Βρίσκοντας σιγουριά σε χαρακτηριστικά του αναλλοίωτα από τον χρόνο. Οπότε τι δεν έχει μπορέσει να πειράξει ο χρόνος; Την αυτοαναφορικότητά μου: «το σύστημα των δύο κομμάτων μπορεί να αυξήσει, διατηρήσει ή μειώσει τα ποσοστά του, αλλά σε κάθε περίπτωση, αν υπήρχε μηχάνημα που να μετρά τη συγκίνηση, τη θερμότητα, την πίστη με την οποία ψηφίζει ο κόσμος, είναι πέρα για πέρα βέβαιο ότι θα κατέγραφε νούμερα κατά πολύ μικρότερα από αυτά περασμένων δεκαετιών. Τα δύο κόμματα ακόμα κι αν εξακολουθούν να ψηφίζονται δεν εξακολουθούν να αφορούν».

Κι όταν πια δεν σε αφορούν αυτοί που σε κυβερνούν, το ρίχνεις στις εξεγέρσεις, οπότε αυτοί που σε κυβερνούν σε ρωτάνε ποιό είναι το αίτημα σου κι εσύ δεν ξέρεις να απαντήσεις, νιώθεις μαλάκας, νιώθεις ότι εκείνοι έχουν κι ερωτήσεις κι απαντήσεις κι ανασχηματισμούς κι εναλλαγές στην εξουσία, ενώ εσύ ξέρεις μόνο τι δεν θέλεις, δεν θέλεις αυτούς, αλλά μετά αυτοί σου λένε ότι εσύ τους δίνεις στην εξουσία και έχουν δίκιο και εκεί μπλοκάρεις εντελώς και σκέφτεσαι ότι κάτι κάνεις λάθος, κάτι πρέπει να κάνεις λάθος που δεν έχεις αίτημα, το δικό τους το αίτημα είναι αποκρυσταλλωμένο, διαυγές, σαφές, μακριά από τη δική σου τη θολούρα, το δικό τους το αίτημα είναι η πρόοδος και το καλό του τόπου, και μην κάνεις κι άλλο λάθος και ρωτήσεις ως πότε θα τρώνε από το αίτημα, τα έτοιμα μπορεί κάποτε να τελειώνουν - το αίτημα ποτέ, αφού ο τόπος πρέπει πάντα να προοδεύει και να πηγαίνει καλύτερα, κι αυτό θα επιτευχθεί με τις αναγκαίες εσωτερικές αλλαγές, ο Κωστής θα πάει απέναντι, ο Ευριπίδης θα πάρει την πτέρυγα μόνος του.