Φώτοσoπ

Να τους στείλουμε την ρωσίδα - την πουτάνα - με το Αids μέσα στο φιλοξενείο της Αμυγδαλέζας. Να τους κολλήσει έναν έναν. Ό,τι πάθαμε εμείς οι οικογενειάρχες να το πάθουν κι αυτοί. Να πάρουμε την μεμονωμένη υγειονομική βόμβα του σώματός της και να τη ρίξουμε μέσα στην ευρύτερη υγειονομική βόμβα του συλλογικού λαθρομεταναστευτικού σώματος. Και να τους βγάζουμε φωτογραφίες καθώς το κάνουν. Εν ανάγκη κάνουμε και φώτοσοπ. Παίρνουμε τη φωτογραφημένη και δημοσιοποιημένη για λόγους προστασίας του κοινωνικού συνόλου φάτσα της και την μιξάρουμε με διάσημες φώτο από το Άμπου Γκράιμπ. Και μετά να βγάλουμε την οροθετικιά από το φιλοξενείο και να βρούμε τρόπο να τους πάρει όλους με τη σειρά. Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες είναι; Όλους. Όχι μόνον τους πενήντα έξι που έμπασε στην Αμυγδαλέζα σήμερα ο Μιχάλης για να επανεκλεγεί. Αυτοί μπορεί να είναι και οι προσωπικοί του αράπηδες, τίποτα βυσματίες πασόκοι. Πενήντα έξι - πενήντα έξι ζουν άλλωστε σε κάθε δωμάτιο του κέντρου. Χάρη τους κάνουμε. Πολυτελέστατα ζουν συγκριτικά. Τους ταϊζουν, τους ποτίζουν, δουλειά δεν έχουν, ούτε λογαριασμούς και χαράτσια πάνω απ΄το κεφάλι τους. Βάλε με και μένα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αν είναι έτσι. Και μην παίρνεις τα κοντέινερ τα προορισμένα για τους σεισμόπληκτους. Ήρθαν και κλέβουν από τους Έλληνες δυνάμει σεισμόπληκτους τα κοντέινέρ τους. Θα γίνει ένας σεισμός αύριο και δεν θα έχει που να ζήσει ο Έλληνας. Ούτε μια φυσική καταστροφή δεν δικαιούμαστε πλέον να πάθουμε αξιοπρεπώς. Αν δεν μπορεί να προστατεύσει τα δικαιώματα του Έλληνα ούτε ο Υπουργός Βορίδης, τότε ποιός; Μήπως και ο Μιχαλολιάκος αποδειχτεί ανάξιος των προσδοκιών; Μήπως κι αυτός αποδειχτεί λίγος; Μήπως πετάξει κι αυτός το τσεκούρι του πολέμου και αγαπηθεί κι αυτός από τον Γρηγόρη Ψαριανό; Έχει αγανακτήσει ο Έλληνας και θέλει να ξεφορτώσει. Θα ψηφίσει Χρυσή Αυγή να τους δείξει. Να ξεβρωμίσει η χώρα. Το είδα και διαφήμιση μόλις στο Μega. Δυνατό σποτάκι, ξεσηκωτικό.  Άντε, να τελειώνουμε και με τις Αμυγδαλέζες και με όλα αυτά τα VIP κέντρα πριν καλά καλά ανοίξουν. Να μείνουν για πάντα προεκλογικά μακέτα του Μιχάλη και του Ανδρέα. Εχθρός των δραστικών λύσεων είναι οι δραστικότερες. Εχθρός του επικοινωνιακού χρυσαυγιτισμού είναι ο αληθινός. 

Πενήντα - Μηδέν

Στο γνωστό τρίπτυχο «Πολιτική - Ποδόσφαιρο - Σινεμάς» θα κινηθούμε πάλι, αναγνώστρια και αναγνώστη, ένα τρίπτυχο που διατρέχω με εμμονική ημιμάθεια, αφού ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια. Τι σόι μαθηματικές σοφιστείες είναι αυτές; Ο ημιμαθής έχει καλύψει το 50% της διαδρομής, ο αμαθής το 0%. Καλώς τα παιδιά, καλώς τα πενήντα - μηδέν.

Ι. Όταν λέω όλοι.

Στη δημοκρατία όλοι έχουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα στις εκλογές. Όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι όσοι πάνε να ψηφίσουν. Όταν λέω όλοι όσοι πάνε να ψηφίσουν, εννοώ όλοι όσοι πάνε να ψηφίσουν έγκυρα. Όταν εννοώ όλοι όσοι πάνε να ψηφίσουν έγκυρα, εννοώ όλοι όσοι πάνε να ψηφίσουν έγκυρα και όχι λευκό. Όταν λέω όλοι όσοι πάνε να ψηφίσουν έγκυρα και όχι λευκό, εννοώ όλοι όσοι ψηφίσουν κόμματα που θα ξεπεράσουν το 3% και θα μπουν στην Βουλή. Όταν λέω όλοι όσοι πάνε να ψηφίσουν κόμματα που θα μπουν στη Βουλή, εννοώ όλοι όσοι ψηφίσουν από το δεύτερο κόμμα και μετά, αφού το πρώτο όποιο ποσοστό και αν πάρει -και 20% να πάρει, και 15% να πάρει, και 1% πάνω από το δεύτερο να πάρει, και 1 ψήφο πάνω από το δεύτερο να πάρει- παίρνει και μπόνους το 1/6 των εδρών, άρα το 1/6 του συνόλου του ελληνικού λαού που αντιπροσωπεύει. Όταν λέω ότι όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα, εννοώ ότι υπάρχει ακόμα και το ενδεχόμενο το 37% που θέλει μνημόνιο να πάρει εντολή να κυβερνήσει για 4 έτη το 63% που δεν θα το θέλει. Να κυβερνήσει εις το όνομα όλων.

(Κι αν με ρωτάς αν δίνω έτσι μήνυμα χαμένης ψήφου στις εκλογές ή και μιας γενικότερης ματαιότητας, όχι, εκείνο που λέω είναι πως υπάρχει ανάγκη για άμεση μετεκλογική αλλαγή του εκλογικού νόμου προς το αναλογικότερο, το αντιπροσωπευτικότερο, το δημοκρατικότερο. Ει δυνατόν και χωρίς τον συγκριτικό βαθμό: προς το αναλογικό, το αντιπροσωπευτικό, το δημοκρατικό. Πέραν όλων των άλλων υπάρχει πια κραυγαλέα αναντιστοιχία ανάμεσα στον κατακερματισμό του εκλογικού σώματος και στην παρά φύση πριμοδότηση του πρώτου κόμματος, όπως υπάρχει κραυγαλέα αναντιστοιχία ανάμεσα στη ρητορική της συναίνεσης και των συνεργασιών -στην οποία εξ ανάγκης προσχωρεί ο τέως δικομματισμός- και σε έναν εκλογικό νόμο που δίνει στην ψήφο εκείνου που θα ψηφίσει το πρώτο κόμμα μια σειρά από διαφορετικά αβαντάζ έναντι εκείνων που θα κάνουν μια από όλες τις υπόλοιπες επιλογές. Αυτός που θα ψηφίσει ΝΔ έχει μια εντελώς ντοπαρισμένη ψήφο σε σχέση με σένα που δεν θα ψηφίσεις ΝΔ. Ας πρόσεχες, ας πήγαινες κι εσύ με το νικητή, να αποκτήσει κι η δική σου ψήφος ενισχυμένη αξία).

II. Λίγες σκέψεις για τον δυτικό πολιτισμό.

Έψαχνες να σημειολογήσεις την πρώτη φωτογραφία σε σχέση με τις εκλογές; Βιάστηκες, μαλάκα μου. Αν είχες λίγο υπομονή θα περίμενες να δεις και τη δεύτερη. Όχι, πες, δεν είναι απευθείας απόγονος του τύπου από το «Game of Thrones», ο Ραούλ ο Μεϊρέλες; Κι όχι, πες, αυτός ο ρημάδης ο δυτικός πολιτισμός θα χαλιόταν αν δεν είχε χτιστεί πάνω στο «Σκληρός ο νόμος, αλλά νόμος», αλλά πάνω στο «Νόμος μεν, αλλά αφού είναι σκληρός, προέχει να πούμε όχι στην σκληρότητα»; Δηλαδή οι τύποι πήγαν και ιδεολογικοποίησαν ότι η σκληρότητα είναι αναγκαίο κακό. Το να ιδεολογικοποιήσουν μερικούς αιώνες μετά την αναγκαιότητα των μνημονίων πρέπει να ήταν συγκριτικά παιχνιδάκι. Έδωσαν το χρίσμα στον τύπο του δικαίου, αντί να τον δώσουν στη δικαιοσύνη. Και πήγαν μετά και το εξήγησαν και το ανάλυσαν ότι όχι, δεν προτάσσουμε τον τύπο έναντι της ουσίας, αλλά η τήρηση του τύπου είναι η ουσία και άλλα ηχηρά παρόμοια. Κι από κοντά κι οι Τούρκοι να γίνουν Δύση. Σας φτύνει η Γερμανία, σας φτύνει η Γαλλία, σας λένε ότι δεν σας υπολογίζουν για Ευρώπη, αλλά ο διαιτητής σας να κάνει επίδειξη ότι τα έχει εσωτερικεύσει αυτά περί ντούρων νόμων. Και αυτό πάει και του λέει ο Μεϊρέλες αγκαλιάζοντάς τον: «Άσ' το, ρε αδελφέ. Δεν είσαι Δύση, μην το παίζεις Δύση. Στο ενενήντα κοντεύουμε, μην μου τη βγάλεις την κάρτα, μην μου τον στερήσεις τον τελικό, άσε με να παίξω έναν τελικό τσάμπιονς λιγκ, σε παρακαλώ άσε με να παίξω τελικό, θα πεθάνω μια μέρα και δεν θα έχω να λέω ότι έπαιξα τελικό, θα πεθάνεις κι εσύ μια μέρα και θα λες τι; Ότι ήσουν ακριβοδίκαιος; Όχι φίλε μου, ακριβοσκληρός ήσουν, ακριβοτυπικός ήσουν, ακριβοάδικος ήσουν».

Και μιλώντας για αδικίες, υπάρχει άδικο και άδικο στο ποδόσφαιρο. Υπάρχει η μεγάλη αδικία να περάσει αυτή η Τσέλσι αυτήν την Μπαρτσελόνα. Μια αδικία όμως που δεν είναι απλώς τμήμα του παιχνιδιού, αλλά και χαρακτηριστικό του γνώρισμα, αλλά και ένας λόγος που νοηματοδοτεί το παιχνίδι: «ναι, είμαι χειρότερος, αλλά μπορεί και να πάρω το αποτέλεσμα που θέλω, επειδή το ποδόσφαιρο δεν αποδίδει πάντα δικαιοσύνη». Αυτή η συστατική του αθλήματος αδικία, αυτή η αδικία που μέσα της μπορείς να εντοπίσεις συγκινητικά στοιχεία απόδοσης παικτών και υπέρβασης ομάδας, συγκινητικά στοιχεία υπέρβασης παικτών και απόδοσης ομάδας, αντιδιαστέλλεται από την αδικία εκείνη που όση καλή θέληση κι αν έχεις δεν μπορείς να εντοπίσεις μέσα της ανθρώπινο διαιτητικό λάθος, παρά μόνο εντελώς αδίστακτη αλλοίωση αποτελέσματος. Και πρέπει να είσαι Ντρογκμπά και Λάμπαρντ, Τέρι και Τσεχ, πρέπει να βλέπεις το 2009 να σου στερούν τον τελικό όχι λόγω της σκληρότητας του νόμου, αλλά λόγω της επανειλημμένης μη εφαρμογής του, λόγω της άρνησης να εφαρμοστεί ο νόμος στην περίπτωσή σου, για να νιώθεις ότι όταν τρία χρόνια μετά σου δίνεται ξανά η ευκαιρία, όσο τελειωμένο κι αν σε έχουν κι όσο πολύ χειρότερος κι αν πλέον είσαι, θα παίξεις εμφορούμενος από αυτό το αίσθημα του βιασμένου που έχει μια μοναδική ευκαιρία να ταπεινώσει αν όχι τον βιαστή του, πάντως εκείνον που ευεργετήθηκε από τον βιαστή του.

Και συνολικότερα αν κάτι μας έδειξαν και οι δύο ρεβάνς των ημιτελικών, είναι πως εκτός από τη δράση υπάρχει και η αντίδραση. Πως μπορεί η αξία των δυο ισπανικών ομάδων να είναι τεράστια, αλλά πως αν αφήσεις να σε κερδίσει εκτός από την κλάση τους στο γήπεδο και η επικοινωνιακή διάστασή τους στο μυαλό, τότε τα 2-0 θα γίνουν 4-0 και 5-0. Αλλά αν στην δράση αντιπαρατάξεις αντίδραση, αν τους πεις ελάτε και προκριθείτε, αλλά μόνο εάν κατακτήσετε το αποτέλεσμα στο γήπεδο, εγώ δεν θα κάτσω να παίξω τον ρόλο του θύματός σας, εγώ θα αντιδράσω, θα διεκδικήσω, θα σας δείξω ότι μπορείτε να με κερδίσετε μόνο αγωνιστικά. Όχι πνευματικά. Πνευματικά ας είναι παραδομένοι μονάχα οι Σωτηρακόπουλοι και οι λοιποί σχολιαστές αυτής της γης. Εγώ δεν είμαι σχολιαστής. Εγώ είμαι πρωταθλητής. Και σαν πρωταθλητής θα παίξω, και αν είναι να πέσω θα πέσω σαν πρωταθλητής. Και είναι αυτό το «δεν μασάω» που γυρνάει και τα δύο παιχνίδια, είναι αυτή η πνευματική ανατροπή που γίνεται, η οποία κάνει τη Ρεάλ να κωλώσει, την Αλέκα να υποκλιθεί στη Μπάγερν και την Μπαρτσελόνα να νιώσει αμήχανα, μια αμηχανία που δεν μπορεί να είναι εντελώς ανεξάρτητη από τη συναίσθηση ότι πριν τρία χρόνια υπήρξε μια αδικία και ότι αφού τους πάει τόσο η μπάλα, ίσως δεν παίζουμε μόνο με την Τσέλσι αλλά και με τα νορβηγικά φαντάσματα του παρελθόντος.



ΙΙΙ. Δ for Δήθεν

Ό,τι ακριβώς συμβαίνει με τους αγώνες, συμβαίνει και με τις ταινίες. Αν βλέπεις Μπαρτσελόνα - Τσέλσι χωρίς γνώση του σώματος της ιστορίας, χωρίς γνώση του παρελθόντος, αν βλέπεις το ματς σαν να παίζουν απλώς αυτές οι δύο ομάδες και όχι μαζί και οι ομάδες του 2009, τότε βλέπεις μισό ματς, τότε καταλαβαίνεις, αισθάνεσαι, συγκινείσαι από τα μισά, τότε τελικά μην έχοντας αυτές τις αναφορές και τις συγκρίσεις δεν είσαι σε θέση να ξέρεις τι ακριβώς βλέπεις. Ναι, στην ημιμάθεια επανήλθαμε, και μην ακούς τι έλεγα πιο πάνω, και μη νομίζεις ότι δε νιώθω κάλπης που γράφω για σινεμά. Αλλά εν πάση περιπτώσει γράφω: Δ for Δήθεν λοιπόν στο ελculture. Κι αν στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, δηλώνω κάλπης, ένας κάλπης που γράφει και για σινεμά.

Ας κλείσω αντιγράφοντας εδώ ένα κομμάτι που μου δίνει ένα μικρό εσωτερικό άλλοθι για την όλη ενασχόλησή μου με τις ταινίες, αφού υποτίθεται ότι τις παίρνει ως αφορμή για να κάνει εξωκινηματογραφικές σκέψεις:

Μια πόρνη χαρακώνεται από πελάτη. Μετά που την χαρακώνουν αποκτά ψευδώνυμο. Γίνεται «το κορίτσι που γελάει». Οι πελάτες παύουν φυσικά να την προτιμούν. Μέχρι που την επιλέγει ο διεστραμμένος. Θα την χρησιμοποιήσει πληρώνοντας αδρά και για ιδιωτικό πάρτι που κάνει. Έχει και γυναίκες νάνους εκεί, σκέτο freak show. Η κατάσταση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως μεταφορά για μια φράση που ακουγόταν πολύ στην χώρα μας την τελευταία διετία (αν και τώρα υπό το βάρος της πραγματικότητας έχει μάλλον πάψει να πολυφοριέται): «Να αντιμετωπίσουμε την κρίση σαν ευκαιρία». Κάθε πράγμα λοιπόν έχει και την αντίστροφη όψη του, κι ακόμα και αν μέχρι τώρα σε προτιμούσαν για το πρόσωπό σου, για κάθε πόρτα που κλείνει υπάρχει μία που ανοίγει. Και τώρα μπορούν να σε προτιμούν για το νέο σου πρόσωπο, απλώς σε λίγο διαφορετικά συμφραζόμενα.

Υπερβολές

Για την ήδη θρυλική Χελίν, μπορείς να διαβάσεις τον Plagal, τον Σαραντάκο, τον Ξυδάκη και λαστ μπατ νοτ λιστ τον Μάο, στον οποίο θα προβάλλω μόνον την ένσταση, πως ίσως του ήρθε στο μυαλό η ερμηνεία της Μουτούση στην «Χώρα Προέλευσης» όχι αντιστικτικά, όχι εξαιτίας ενός αντιστικτικού συνειρμού, αλλά ακριβώς επειδή η Μουτούση παίζει τη σκηνή της διδασκαλίας του Εθνικού Ύμνου με μεγαλύτερη του αναμενομένου (για σινεμά) θεατρικότητα και δραματικότητα. Όλα τα υπόλοιπα που λέει το ποστ, τόσο γενικά όσο και ειδικά για τη σύγκριση της χελινικότητας με την ελληνικότητα της ταινίας, δεν τα προσυπογράφω απλώς, αλλά τους κοτσάρω κι ένα ξενομανές ρισπέκτ.

Το χελινοβίντεο αποτελεί την εμφατική εκδήλωση ενός γενικότερου φαινομένου των τελευταίων ετών: τα όρια πραγματικότητας και σάτιρας δεν έχουν απλά θολώσει, αλλά κοντεύουν να συναιρεθούν. Ποιά υπερβολή μπορεί να χρησιμοποιήσει πλέον η σάτιρα, που να είναι εμφανώς και αναμφίβολα υπερβολή; Για να συμφωνούμε όλοι (ή εν πάση περιπτώσει σχεδόν όλοι) στο τι συνιστά υπερβολή, θα έπρεπε να συμφωνούμε όλοι (ή εν πάση περιπτώσει σχεδόν όλοι) και στο τι συνιστά  το μέτρο. Αν πριν φτιαχτεί το βίντεο της Χελίν, σου έλεγαν να φτιάξεις ένα βίντεο σαν αυτό, με σατιρικό όμως πνεύμα, θα το έφτιαχνες λιγότερο κραυγαλέο, θα το έφτιαχνες κάπως πιο συγκρατημένο απ΄ό,τι αυτοί που το έφτιαξαν εννοώντας το. Τώρα που έχει ήδη φτιαχτεί, με την υπερβολή του να ξεπερνά τον πήχη που ο ίδιος θα έθετες για να σατιρίσεις, ο μόνος τρόπος να παρουσιάσεις την Μουτσάτσου σε πιο υστερική φάση, είναι να την βάλεις στο δωμάτιο του Εξορκιστή να σηκώνει κρεβάτια στον αέρα, να περιστρέφει το παραμορφωμένο κεφάλι της και να μιλά με απόκοσμη φωνή σε μια από τις πέντε γλώσσες που γνωρίζει, αλλά και μια από τις πεντακόσιες πενήντα πέντε που κανονικά δεν γνωρίζει, τις κατέχει όμως εκτάκτως επειδή έχει καταληφθεί από τον αρχαίο Ασσυριοβαβυλωνιακό δαίμονα Χελίν.

---

Τι άλλο είναι ας πούμε ο Γιώργος Καρατζαφέρης παρά μια ολοζώντανη, κινούμενη σάτιρα της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα; Γίνεται να σατιρίσεις αποτελεσματικά τον Καρατζαφέρη; Είναι σαν να πεις πως βρέχεις το νερό ή πως καις τη φωτιά. Χωράει σάτιρα στην διάκριση του πρώτου από το δεύτερο μνημόνιο που κάνει ο Σαμαράς και όλοι οι πολιτευτάδες του; Τι να κάτσεις να εντοπίσεις δηλαδή; Πού να το βάλεις το υπερβολικό, όταν έχεις να κάνεις με το εξωφρενικό; Και εξωφρενική δεν είναι αυτή καθαυτή η αλλαγή στάσης. Αυτή θα μπορούσε να εξηγηθεί με βάση πιέσεις κλπ. Εξωφρενική είναι η επιχειρηματολογία που υποστηρίζει την αλλαγή στάσης. Τι να σατιρίσεις από τη βουλευτή Άρια Αγάτσα; Σε έχει εξουδετερώσει, όχι η ίδια -αυτή ας είναι όσο γραφική αγαπάει-, σε έχει εξουδετερώσει ο άλλος, ο αρχιγραφικότατος, που θέλει να είναι αύριο πρωθυπουργός και παραταύτα τη δέχεται στο κόμμα του για να μαζέψει πόσες ψήφους άραγε; Πόση εκλογική πελατεία κουβαλάει η Άρια που να αξίζει τόση ξεφτίλα; Τι σατιρικό θα μπορούσες να σκεφτείς να πεις για το ποιοί υποστηρίζουν τον Σαμαρά; Ε, βγήκε χθες ο προηγούμενος αρχηγός και εν ενεργεία βουλευτής του κόμματός του, δήλωσε ότι στηρίζει το κόμμα στο οποίο προέδρευε χρόνια ολόκληρα και προκάλεσε δημοσιογραφικό πάταγο. Αναρωτιέται στις ειδήσεις χθες ο Παύλος Τσίμας γιατί να μη γίνει και ντιμπέιτ όλων των αρχηγών, αλλά και ξεχωριστό Βενιζέλου - Σαμαρά. Τι κακό θα έχει; Κανένα απολύτως. Το 80 - 85 % συγκεντρώνουν μαζί, μία από αυτές τις δύο δυνάμεις θα συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, οπότε δικαιούμαστε και εμείς να αποφασίσουμε ποιό από τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα θα μας κυβερνήσει στις 7 Μαϊου. Θα μπορούσε να συμπληρωθεί και με ντιμπέιτ Παπαδήμου - Προβόπουλου για οικονομικά θέματα. Πώς να σατιρίσεις λοιπόν τον Τσίμα, όταν με το αειπαρθένο βλέμμα του αναρωτιέται τι κακό θα έχει ένα ντιμπέιτ μεταξύ των δύο; Σάτιρα θα ήταν να τον έβαζες εσύ να το πει. Έχει προλάβει όμως και το έχει πει από μόνος του. O Bενιζέλος βάζει επικεφαλής στο Επικρατείας τον Πύρρο Δήμα. Και όχι, δεν είναι αυτό που προσφέρεται οπωσδήποτε για σάτιρα. Στην αιτιολογία όμως, μιλάει για τον συμβολισμό της επιλογής του, αναφέροντας κατά λέξη ότι «πρέπει να σηκώσουμε από πάνω το μεγάλο βάρος της δημοσιονομικής εξάρτησης, το μεγάλο βάρος του μνημονίου. Πρέπει να κάνουμε την άρση αυτού του εθνικού βάρους που ξεκινήσαμε με τη  μείωση του δημοσίου χρέους». Και σκέφτεσαι πως αν τα κριτήρια είναι τέτοιου είδους συμβολισμοί, επιπέδου Μένιου Σακελλαρόπουλου, ο μόνος λόγος που δεν θα μπορούσε να βάλει επικεφαλής του Επικρατείας τον Τζάκ Ντάνιελ, εξηγώντας μας «ότι συμβολίζει τις μέρες της ανάκαμψης της οικονομίας που σύντομα θα έρθουν, οπότε και όλοι θα παίζουμε αμέριμνοι με τις τάπες των βαρελιών, στα οποία θα έχει βάλει το ΠΑΣΟΚ πάτο», δεν είναι επειδή θα ήταν υπερβολή, δεν είναι επειδή αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, αλλά επειδή ο Τζακ είναι νεκρός πάνω από έναν αιώνα. 

Ειδάλλως όλα γίνονται, κι αν ο Τζακ Ντάνιελ ζει,

 μπορεί μια χαρά κι αυτός μια μέρα να μας οδηγεί, 

because "Αnybody can be a Hellene, by his heart, his mind, his spirit"

 (Socrates)

Στέκομαι στην ουρά για τον γκισέ, ενώ ο μπροστινός μου μιλάει στο κινητό. Μοιάζει λίγο μικρότερος από μένα. Εξηγεί ότι νωρίτερα το ίδιο πρωί είχε εγχειρίσει ένα μωράκι 2 1/2 μηνών. Ζητά να του δώσουν εξιτήριο, γιατί οι γονείς του έχουν να προλάβουν μια πτήση για κάποιο νησί. Σκέφτομαι ότι αυτός ο άνθρωπος που εγχειρίζει μωρά, ακόμη κι αν πρόκειται για εγχειρήσεις που επιτρέπουν εξιτήριο άμεσο, έχει κατακτήσει μια κορυφή αξιοσύνης που υπό μια έννοια θαυμάζω απεριόριστα, αλλά υπό μια άλλη το βάρος της με τσακίζει. Αν η ζωή είναι διαγωνισμός, αυτός ο άνθρωπος με έχει κερδίσει αμετάκλητα. Τον αντικρίζω όμως όχι ακριβώς ως κάποιος που συμμετέχει στο διαγωνισμό. Τον αντικρίζω ως κάποιος που αντικρίζει σαν εξωτικά όντα όσους συμμετέχουν με όλες τους τις δυνάμεις στο διαγωνισμό.

Να στέκομαι στην άκρη και να παρατηρώ το διαγωνισμό. Σε αυτό βρίσκω ίσως κάποιο νόημα. Στο να σαστίζω με το εξωτικό ον που πέρασε το πρωί του εγχειρίζοντας, στο να τα παίρνω με το εξωτικό ον που ζητά να με ξανακυβερνήσει, στο να παρατηρώ από τη θέση του αυτοπαρατηρητή το εξωτικό ον που στέκεται στην άκρη και παρατηρεί τους διαγωνιζόμενους.

---

Στέκομαι στην ουρά του ΑΤΜ. Παλιά με εκνεύριζαν εκείνοι που έτρωγαν τρία τέταρτα μπροστά σε ένα ΑΤΜ. Τώρα σκέφτομαι ότι μπορεί να στέκονται εκεί και να το καλοπιάνουν, μπορεί να πατάνε παρακλητικά ένα ένα τα κουμπιά του pin, μπας και δεήσει να μεταπεισθεί το ανθρωπάκι που σηκώνει τα χέρια ψηλά και σου λέει ότι δεν έχει να σου δώσει. Τώρα σκέφτομαι ότι μπορεί να συνομιλούν με αυτό το ανθρωπάκι και να προσπαθούν να του πουν, έλα, κάνε μου λίγο βερεσέ, έλα, ό,τι ευκολύνεσαι, έλα, μην είσαι τέτοιος.

---

Δεν στέκομαι. Περπατάω. Ανηφορίζω την Ακαδημίας. Μετά την Σόλωνος. Είναι απογευματάκι, έχει ήλιο. Ήπιο αλλά βέβαιο. Νιώθω χαρά. Ήπια αλλά βέβαιη. Να κάτσω να ψάξω αν οφείλεται στον ήλιο; Έχω κουραστεί να ανακρίνω χαρές. Την αφήνω να μπει. Έρχεται βλέπεις η άνοιξη και σε ξαφνιάζει, δεν ξέρεις πώς να την χειριστείς, κάτι συμβαίνει εκεί έξω που δεν δένει με την όλη αφήγηση της κρίσης, της έκπτωσης, της κατάθλιψης. Κάτι συμβαίνει εκεί έξω που δεν συμβαδίζει με ό,τι έχεις πια εκπαιδευθεί να πιστεύεις: πως όλα μα όλα τα της ως τώρα ζωής μας ήταν λάθος, πως όλα μα όλα δεν τα δικαιούμασταν, πως όλα μα όλα είχαν χτιστεί σε λάθος βάση, πως ό,τι αποτελούσε την έως χθες συνθήκη ζωής μας ήταν ουσιαστικά ανομιμοποίητο. Ποιός νομιμοποιεί την άνοιξη; Από που τη δανειστήκαμε, πού την οφείλουμε, πώς θα την ξεχρεώσουμε; Την ξεχρεώνω με λίγη χαρά, καθώς συνεχίζω να περπατάω.

Unfollow #5 - Τεύχος Ξεπεσμός

Είναι κρίμα που ο πολιτικός διάλογος στην Ελλάδα δεν μπορεί να διατηρηθεί σε ένα στοιχειώδες επίπεδο πολιτισμού (αυτό της Χρυσής Αυγής π.χ.), με αποτέλεσμα οπορτουνιστικά περιοδικά, που ψαρεύουν στα θολά νερά και απόνερα της κρίσης, να βγάζουν τέτοια εξώφυλλα και να έχουν τέτοια θεματολογία. Θεματολογία η οποία εξιδανικεύει τα χουλιγκάνια της 13 και χουλιγκανίζει με τους πολιτικούς (αλλά και καθ' όλα νόμιμες και σεβαστές παρατάξεις που βρίσκονται στο κατώφλι της Βουλής, όπως η Χ.Α).

Διαχωρίζω ρητά τη θέση μου από αυτήν την επιχειρούμενη ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής και προς απόδειξη παραθέτω το άρθρο που είχα γράψει στο προηγούμενο τεύχος.

Το αδιανόητο ενδεχόμενο της φυλακής

Μέσα στον ορυμαγδό όσων συνέβησαν το μοιραίο σαββατοκύριακο ψήφισης του δευτέρου μνημονίου, δεν δόθηκε όση προσοχή θα άξιζε σε μια αποστροφή του κατηγορητηρίου - ουρλιαχτού του Ευάγγελου Βενιζέλου προς τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Υπήρχαν άλλωστε και μέσα στο ίδιο το ουρλιαχτό τμήματα πιο πιασάρικα και με υψηλότατη παιδαγωγική αξία για τον νοικοκυραίο τηλεθεατή («Είστε εκπρόσωπος της Ελλάδας της δραχμής, της Ελλάδας της φτώχειας, της Ελλάδας της ταπείνωσης» κλπ). Αναφώνησε λοιπόν ο εκπρόσωπος της Ελλάδας του ευρώ, του πλούτου και της υπερηφάνειας: «Ευτυχώς δεν ασκείτε εξουσία! Ευτυχώς! Ευτυχώς! Γιατί εάν η νοοτροπία σας περιβληθεί με το κύρος της εξουσίας θα μας κλείσετε φυλακή». Αντιστρέφοντας τον τρόπο σκέψης του, μπορούμε πιθανότατα να βγάλουμε ένα γενικότερο συμπέρασμα: τις τελευταίες δεκαετίες που η νοοτροπία Βενιζέλου και όλων των ανθρώπων της δικής του πολιτικής κάστας περιβλήθηκε αχόρταγα το κύρος της εξουσίας, το περιβλήθηκε με έναν τρόπο που το ενδεχόμενο της αληθινής λογοδοσίας, το ενδεχόμενο της αληθινής τιμωρίας, το ενδεχόμενο τελικά της φυλακής υπήρξε αδιανόητο.

Σκανδαλίζεται δηλαδή με την υπόνοια πως αν η Αριστερά ερχόταν ποτέ στην εξουσία θα μπορούσε ακόμα και στη φυλακή να καταλήξει, ενώ το σκανδαλιστικό είναι το αντίθετο: το να μην θεωρείς αυτονόητη συνέπεια του αξιώματός σου την αυξημένη σου ευθύνη, τον αυστηρότερο έλεγχό σου, το φόβο να πας ακόμα και φυλακή. Γιατί, πράγματι, η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής κάνει κακό στο πολίτευμα, αλλά στη θεωρητικά σωστή αυτή παραδοχή υπήρξε και ο πρακτικός της αντίλογος: το κακό δεν προήλθε από την ποινικοποίηση αλλά από την ατιμωρησία, από τη βεβαιότητα πως το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να πάψεις να περιβάλλεσαι με το εξουσιαστικό κύρος. Γιατί από τον τρόπο που χτίστηκαν οι νόμοι περί ευθύνης υπουργών ως τον τρόπο που λειτούργησαν οι εξεταστικές επιτροπές -σαν πειθήνια δηλαδή κομματικά όργανα, με πέντε διαφορετικές πορισματικές αλήθειες για κάθε υπόθεση- ένα πολιτικό σύστημα που ανάλωνε τεράστιο κομμάτι της ενέργειάς του στην σκανδαλολογία, όταν έφτανε η ώρα να οδηγήσει την κάθε υπόθεση σε ένα τελικό αποτέλεσμα, τρυπούσε με περισσή χάρη το νερό.

Και αν όλα αυτά ήταν ήδη ασήκωτα σε συνθήκες ομαλότητας και ηρεμίας, είναι δυνατόν να μην έχει πολλαπλασιαστεί το βάρος τους στις συνθήκες που ζούμε; Πόσες φορές δεν εκστομίστηκε η λέξη «πόλεμος» από στελέχη της κυβέρνησης Παπανδρέου -του ιδίου του πρώην Πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου- για να περιγράψει την κατάσταση; Εφόσον όμως πρόκειται για πόλεμο, τότε σε περίπτωση που τελικά χαθεί, οι συνέπειες για εκείνους που οδήγησαν τα στρατεύματα στην ήττα, για εκείνους που υπέγραψαν στρατηγικά σχέδια νίκης και τα τραγουδούσαν ως τα σχέδια που έφερναν ασταμάτητα τη σωτηρία, ποιές θα έπρεπε άραγε να είναι; Αντιστρέφοντας δηλαδή το γεμάτο αποτροπιασμό επιχείρημα Βενιζέλου, ίσως σε κάθε χώρα που βρίσκεται σε τέτοια ιστορική κρίση, ο κανόνας θα πρέπει να είναι αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ισλανδία: Δικαστήριο.

Δυο χρόνια τώρα ο πολίτης οφείλει να δέχεται την ραγδαία ανατροπή της ζωής του, υπακούοντας σε έναν πολιτικό λόγο που επικαλείται την αποφυγή μιας ολοένα και μεγαλύτερης καταστροφής. Διεκδικούν το δικαίωμα να ασκούν την πλέον ακραία κοινωνικά πολιτική, να αποφασίζουν πως μεγάλη μερίδα εργαζομένων θα αμείβεται εφεξής με μισθούς απόλυτα μη βιώσιμους, πως μεγάλη μερίδα συνταξιούχων θα λαμβάνει εφεξής συντάξεις απόλυτα μη βιώσιμες, διεκδικούν το δικαίωμα να συνεχίζουν μια πολιτική υπό την οποία διπλασιάστηκαν οι άνεργοι μέσα σε δύο χρόνια, επικαλούμενοι ad nauseam την οριακότητα της κατάστασης, απαιτώντας όμως παράλληλα η οριακότητα αυτή να αφορά μόνο εσένα που υφίστασαι τα μέτρα. Εκείνος που τα παίρνει, μην τυχόν και ακούσει πως και οι δικές του οι συνέπειες θα μπορούσαν ποτέ να είναι αντίστοιχες με την περίσταση. Θα μας κλείσετε και φυλακή; Τόσο συγκλονιστικά αδιανόητο. Ε, δεν είναι. Υπάρχει και η τιμωρία στη ζωή. Και αφού όλοι μαζί σαράντα φορές τη μέρα «καταδικάζουμε τη βία από οπουδήποτε και αν προέρχεται», ας μας επιτραπεί να μην καταδικάσουμε και τις φυλακίσεις. Ας αρχίσουμε να ζούμε σε μια χώρα που, εάν και εφόσον συντρέχουν οι συνταγματικές και οι νόμιμες προϋποθέσεις, ναι, δεν είναι πέρα από κάθε φαντασία να οδηγηθούν μια μέρα στο εδώλιο και στη φυλακή οι άνθρωποι που πιστεύουν πως η πολιτική είναι ένα αριστοκρατικό σπορ, στο οποίο μπορείς να παίρνεις τις πιο ακραίες αποφάσεις για εκατομμύρια ανθρώπους, χωρίς να κληθείς να λογοδοτήσεις ποτέ αληθινά για αυτές.

H Παρθένα Πεθαίνει Πάντα Τελευταία.

Τουρλού τουρλού ποστ.

1. H σύμπτωση.

Η σύμπτωση: σε πρώτο πλάνο, με διαφορά μιας - δυο ημερών, φωτογραφίες από ζεϊμπέκικα  που υποτίθεται πως συμβολίζουν δυο άντρες, δυο ήθη, μια εποχή. Πριν είκοσι χρόνια ο «Νεοέλληνας» του Τζιμάκου ήθελε μεν να γίνει σαν Αμερικάνος, του άρεσε όμως στα κρυφά κι ο Μητροπάνος. Έκτοτε ο Μητροπάνος -λίγο τα μεγάλα τραγούδια που του έδωσαν ο Μικρούτσικος κι ο Τόκας να πει, πολύ ο ίδιος- έπαψε να αρέσει στα κρυφά κι άρχισε να αρέσει στα ολοφάνερα. Ο Άκης διέγραψε την ακριβώς αντίθετη πορεία, κι από εκεί που άρεσε στα ολοφάνερα, άρχισε να αρέσει στα κρυφά σε όσους ζήλευαν τα μεγαλεία, τα παλάτια, τα λεφτά του, μέχρι το σήμερα όπου δεν αρέσει σε κανένα. Εκτός ίσως από εκείνους που έχουν την αντίθετη διαστροφή, από εκείνους δηλαδή που είναι σάκερς για την πτώση των ανθρώπων, από εκείνους που όταν βλέπουν κάποιον να τιμωρείται, τότε αρχίζουν και να τον συμπαθούν. Άλλους τους φτιάχνει η επιτυχία, άλλους η αποτυχία, εμένα με φτιάχνουν περισσότερο απ' όλα οι συμπτώσεις. Καίω τα δέντρα χτίζω μεζονέτες, θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή, τι τους κοιτάζεις Άκη μουδιασμένους, συγχώρα τους που δεν καταλαβαίνουν τι λέγαν το ΚΥΣΕΑ κι η Βουλή.

ΙΙ. Οι βαριές φανέλες.

Χθες, στο Μπάγερν - Ρεάλ, Σωτηρακόπουλος και Σπυρόπουλος μας ενημερώνουν πως η Ρεάλ έκανε επίσημη καταγγελία στην ουέφα, ότι κλάπηκαν από τα αποδυτήριά της τα παπούτσια του Κριστιάνο, του Μπενζεμά και κάποιων άλλων. Αφού πουν ότι το γεγονός είναι πρωτοφανές σε επίπεδο Champions League, στη συνέχεια πιάνουν τη συζήτηση: για σπάσιμο νεύρων γίνονται αυτά, αποφαίνονται, συμπληρώνοντας ότι είναι ένα ακόμη παραλειπόμενο που θα καταγραφεί στο ιστορικό των αναμετρήσεων αυτών των δύο ομάδων. Ωραίες ποδοσφαιρικές ιστορίες, λοιπόν. Αν η κλοπή είχε γίνει στα αποδυτήρια ελληνικού γηπέδου, αν έκλεβαν τα παπούτσια του Ρονάλντο στο Καραϊσκάκη ή το ΟΑΚΑ, θα ήταν για τους ίδιους ανθρώπους ένα ακόμη περιστατικό που δυσφημεί ανεπανόρθωτα το γελοίο ελληνικό ποδόσφαιρο στην Ευρώπη. Ίσως από το κανάλι τους έκαναν έκτακτο με τον Καψή να οδύρεται για τις επιπτώσεις που θα έχει το γεγονός της κλοπής στον ελληνικό τουρισμό. Αλλά όταν τα κάνουν αυτά στην Βαυαρία, έχουν έναν αέρα πολιτισμικής ανωτερότητας, φαίνεται. Όπως και να το κάνουμε σε θέματα τήρησης του νόμου, fair play, κουλτούρας, ηθών, εθίμων, σε θέματα με μια λέξη ποιότητας, η φανέλα του Δυτικοευρωπαίου ήταν, είναι και θα είναι πολύ βαριά από αυτήν του Έλληνα.  

ΙΙΙ. Η μη κανονική χώρα.

Παραμένοντας στο ίδιο κανάλι, είδα και λίγο συνέντευξη Βενιζέλου απόψε. Όχι όλη, είχα να πεταχτώ και στο πρακτορείο. Αλλά και όση είδα άξιζε. Καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως είμαι υπερβολικά αυστηρός με τον Τσίμα. Μήπως, εντάξει, όντας στο εργασιακό περιβάλλον που είναι, αναγκάζεται να κάνει κάποιες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, όπως κάνουμε οι περισσότεροι από εμάς, απλά οι δικές του είναι περισσότερο εμφανείς. Και κάθε φορά που το αναρωτιέμαι ειλικρινά, έρχονται συνεντεύξεις σαν την αποψινή, όπου όλα ξανάρχονται στη θέση τους και το μόνο για το οποίο αναρωτιέμαι ειλικρινά είναι πόσο πολύ μαλάκας είμαι που αναρωτιέμαι ειλικρινά τέτοια πράγματα. Αναφορικά με τον συνεντευξιαζόμενο, αρχίζω να πιστεύω ότι η βαθύτερη φιλοδοξία του είναι να γίνει καλτ. Και με απαντήσεις σαν τις αποψινές είναι σε εξαιρετικό δρόμο. Για να αντιστρέψουμε λοιπόν λιγάκι το επιχείρημα των φωνών της ελίτ, που θέλει την Ελλάδα να είναι μια μη κανονική χώρα, σε μια κανονική χώρα θα κρέμαγαν κουδούνια σε έναν πολιτικό αρχηγό που θα ήταν τόσο κραυγαλέα ψεύτης και ανακόλουθος. Σε μια κανονική χώρα θα μπορούσε να κουδουνάει αυτός τα κουδούνια του Σαμαρά και το αντίστροφο, για να περνάει η ώρα τους. Εδώ όμως, στην μη κανονική χώρα, οι φωνές της ελίτ αποκαλούν γραφικούς και λαϊκιστές τους αντιπάλους των δύο αυτών αρχηγών, τα αντίπαλα από αυτά τα δύο κόμματα. 

ΙV. Μηχανές είναι, χαλάνε.

Εν τω μεταξύ ξαφνική βλάβη στα ηλεκτρονικά συστήματα αναβάλλει για αμέσως μετά τις εκλογές τη προγραμματισμένη από το Μνημόνιο για 1η Μαϊου νέα μείωση των συντάξεων. Όχι ότι κερδίζουν έτσι έστω  και αυτόν τον μήνα. Θα τους κόψουν ακόμη περισσότερα τους επόμενους. Ανάλογα πάντως με την πορεία των δημοσκοπήσεων, ας μην αποκλείσουμε την επιδείνωση της βλάβης, με αποτέλεσμα οι συνταξιούχοι να δουν την 1η Μαϊου κατακόρυφη αύξηση των συντάξεών τους. 

V. Του 17ου αιώνα,

Μιλώντας για δημοσκοπήσεις χθες στον Άλφα μια. Ο Λαφαζάνης λέει στον Δημοσκόπο Γεράκη το εξής: Έχουν ρωτήσει στο γκάλοπ εκείνους που δηλώνουν αναποφάσιστοι, ποιό κόμμα είναι το πιθανότερο να ψηφίσουν. Και ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει από τη δεξαμενή αυτή μεγαλύτερο ποσοστό από το ΠΑΣΟΚ. Παραταύτα, μετά την αναγωγή που έχει κάνει ο Δημοσκόπος Γεράκης, το ΠΑΣΟΚ σημειώνει μεγαλύτερη αύξηση στα αρχικά ποσοστά του από ό,τι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τον ρωτάει πώς διάολο γίνεται αυτό. Η απάντηση του Δημοσκόπου Γεράκη είναι πως αυτοί είναι «μαθηματικοί τύποι του 17ου αιώνα» που δεν χωράνε αμφισβήτηση. Κρίμα που είναι τόσο μικρή αυτή η προεκλογική περίοδος. Κρύβει συγκινήσεις σε κάθε της γωνιά.

VI. H Παρθένα Πεθαίνει Πάντα Τελευταία.

Που; Στο ελculture. Αυτά είχα να σου πω, λοιπόν. Μπάγερν πιάσαμε χθες, Τσέλσι πιάσαμε σήμερα, να ΄ταν κι η ζωή μας κερδισμένο στοίχημα ωραία θα 'ταν. Αλίμονο σ΄αυτούς που δεν ποντάρησαν, αλίμονο, αλίμονο, αλίμονο, αλίμονο σ' αυτούς που δεν δακρύσανε, ζωή, την ομορφιά σου δεν γνωρίσανε, ζωή, την ομορφιά σου δεν γνωρίσανε.

Η νεότερη φορεσιά του χαμαιλέοντα

(Previously on this blog: O ήρωάς μας -αμφιταλαντευόμενος ψηφοφόρος- αναρωτιέται αν, παρότι έχει χωνέψει πια πως η μετεκλογική συνέχιση της ίδιας πορείας θα σημάνει ακόμη μεγαλύτερη και πολύ μεγαλύτερη επιδείνωση της κατάστασης για εκείνον ατομικά και τη χώρα στο σύνολό της, πρέπει να ψηφίσει μνημονιακά, επειδή η εναλλακτική τον τρομάζει περισσότερο. Ο ιστολόγος μας -μουτζαχεντίν ψηφοφόρος- κάνει πατ πατ στην πλάτη του ήρωά μας, αντιμετωπίζοντάς τον όχι συγκαταβατικά, αλλά με κατανόηση των φόβων του, υπενθυμίζοντάς του όμως παράλληλα, πως ψηφίζοντας με αυτόν τον τρόπο δεν νομιμοποιεί απλώς την ως τώρα εφαρμογή της συνταγής, αλλά δίνει λευκό χαρτί ώστε τα 2 έως τώρα χρόνια εφαρμογής της να γίνουν 2 + 4 = 6. Κι αν στη διετία έχει συμβεί αυτό που έχει συμβεί στην ανεργία, στην ύφεση, στο εργατικό δίκαιο κλπ κλπ, μείνετε στις πολυθρόνες σας για να δούμε πού θα φτάσουν οι δείκτες στην εξαετία. Το μέλλον προοιωνίζεται συναρπαστικό. Και το ωραίο είναι πως δεν χρειάζεται εδώ να διαφωνήσει κανείς για το κατά πόσο φταίει η συνταγή και κατά πόσο η εφαρμογή, αφού την μετεκλογική εφαρμογή το ίδιο πολιτικό προσωπικό θα την φέρει εις πέρας, στερούμενο μάλιστα τις πολύτιμες υπηρεσίες του τεχνοκρατικού φρέσκου αέρα που φύσηξε στα πρόσωπα όλων μας η κυβέρνηση Παπαδήμου).
Σε αυτό το επεισόδιο ο ιστολόγος μας θα συνεχίσει την πλύση εγκεφάλου του ήρωά μας, προσθέτοντας στην προσπάθεια κατατρομοκράτησής του και μια πινελιά χυδαιότητας. Θα του πει δηλαδή,
πως αφού η ΝΔ δεν μπορεί να βγει αυτοδύναμη, ακόμα κι αν αναστηθεί ο Οδυσσέας Ελύτης και μας διαβεβαιώσει πως όχι μόνον υπάρχει μετά θάνατον ζωή, όχι μόνον υπάρχει Θεός, αλλά και πως ο ίδιος ο μεγαλοδύναμος είναι αναφανδόν υπέρ του Αντώνη Σαμαρά και έχει εγκρίνει το Ζάππειο τρία, τέσσερα και πέντε μαζί,
πως αφού τα ποσοστά δεν βγαίνουν ώστε η ΝΔ να συγκυβερνήσει με άλλα πλην ΠΑΣΟΚ συγγενή με αυτή κόμματα,
πως αν πιστεύει ότι υπάρχει στα αλήθεια ενδεχόμενο να μας οδηγήσει ο Σαμαράς σε επαναληπτικές εκλογές, πιστεύει και σε γυναίκες με λέπια από την μέση και κάτω, που σταματάνε πλοία και ρωτάνε αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος,
πως αφού τελικά το μόνο ενδεχόμενο να σχηματιστεί μνημονιακή κυβέρνηση είναι αυτό που συμπεριλαμβάνει στους κόλπους της και το ΠΑΣΟΚ,
τότε με τη ψήφο του δεν θα δίνει μόνο λευκό χαρτί για την πολιτική του ΔΝΤ αλλά και συγχωροχάρτι για τον Άκη, τον Μαντέλη, το εκατομμύριο του Τσουκάτου στα ταμεία του ίδιου του κινήματος.
Θα λέει σε αυτούς τους ίδιους ανθρώπους που κυβερνούσαν μαζί με τον Άκη την χώρα, σας παρακαλούμε ελάτε να μας ξανακυβερνήσετε. «Θέλουμε πάντα να διαχωρίζουμε την ατομική πολιτική και ποινική ευθύνη συγκεκριμένων προσώπων από κόμματα και κυβερνήσεις» εξηγεί στη χθεσινή ανακοίνωσή του το κόμμα. Η συλλογική ευθύνη είναι καλή όταν έχει να κάνει με κοινωνίες όπου «όλοι μαζί τα έφαγαν», αλλά θα ήταν υπερβολή να την εφαρμόσουμε και σε ηγετικές ομάδες κομμάτων. Εκεί τα έφαγε μόνος του ο Άκης, μόνος του ο Μαντέλης. Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ μόνο του τα έφαγε από τον Τσουκάτο. Πρέπει να διαχωρίσουμε την ατομική ευθύνη του ταμειακού ΠΑΣΟΚ από την ευθύνη του προς εκλογή ΠΑΣΟΚ (και πολύ περισσότερο των προβεβλημένων στελεχών του). Η ατομική πολιτική και ποινική ευθύνη λοιπόν. Κι αν η ατομική ποινική είναι του Άκη, έχει άραγε ατομική πολιτική ευθύνη ο Βενιζέλος και ο Λοβέρδος που το 2005 δεν τους προέκυψε κανένα στοιχείο πιθανής τέλεσης ποινικού αδικήματος από τον Άκη και έβαλαν την υπογραφή τους φαρδιά πλατιά; Όσο φαρδιά και πλατιά την έβαζαν από το 2009 έως σήμερα, όσο φαρδιά και πλατιά θα εξακολουθήσουν να τη βάζουν και τα επόμενα αν ψηφίσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ ή κάτι συναφές.

Και το θέμα δεν είναι ειδικά η εξεταστική του 2004-05, το θέμα δεν είναι να ψάξει να βρει κανείς δικαιολογίες για τότε, να πάει το θέμα στο εντελώς ειδικό για να σε πει χυδαίο και λαϊκιστή για εκατομμυριοστή φορά. Το θέμα είναι το γενικότερο πλαίσιο. Το θέμα είναι αυτή η ανεπανάληπτα γελοία φάση και αντίφαση να κατηγορούν την κοινωνία εκείνοι που διαχρονικά την κυβερνούν. Όχι επειδή η κοινωνία δεν έχει ευθύνες, όχι επειδή ό,τι λένε είναι εξ ορισμού άκυρο, αλλά επειδή καθίσταται άκυρο όταν βγαίνει από τα δικά τους στόματα. Καθίσταται άκυρο όταν δεν λέγεται ως αυτοκριτική, γιατί η αυτοκριτική θα σήμαινε πως πάμε από μόνοι μας στα σπίτια μας. Καθίσταται άκυρο γιατί όχι μόνο ως αυτοκριτική δεν χρησιμοποιείται, αλλά αντίθετα χρησιμοποιείται ως η νεότερη φορεσιά του χαμαιλέοντα, ως η προσαρμοσμένη στις περιστάσεις εκδοχή του εξουσιαστικού λόγου.
Και το θέμα φυσικά δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ. Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είναι απλά η πιο κραυγαλέα εκδοχή του πολιτικού μας συστήματος. Τα δύο κόμματα του δικομματισμού πήγαιναν πάντα χέρι χέρι και το πολιτικό σύστημα δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει όπως λειτούργησε, εάν το ένα χέρι δεν ένιβε το άλλο, σε μια σκυταλοδρομία πλυντηρίων χεριών.
Τουλάχιστον τώρα η κατάσταση είναι πιο τίμια. Ο δικομματισμός θα προσπαθήσει να επιζήσει για μια τελευταία θητεία, μεταμορφωμένος σε μονοκομματισμό του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου. Τουλάχιστον τώρα ξέρεις ότι ψηφίζοντας ΝΔ θα ψηφίσεις και ΠΑΣΟΚ, ότι ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσεις και ΝΔ.
Πανικόβλητοι παπαγάλοι σου λένε και σου γράφουν να μην ψηφίσεις «τιμωρητικά». Αντιστρέφοντας το επιχείρημά τους όμως, αν δεν ψηφίσεις τιμωρητικά ψηφίζεις αθωωτικά. Τους αθωώνεις, τους απαλάσσεις με εκλογικό βούλευμα, κρίνεις ότι έχει παραγραφεί μέσα σου κάθε κριτήριο που έχει να κάνει με τον τρόπο που διαχειρίστηκαν την εξουσία που τους είχες δώσει, ακόμη και αν την μετέτρεψαν σε εργαλείο πλουτισμού.
Πανικόβλητοι παπαγάλοι αγωνιούν για τη σύνθεση της νέας Βουλής. Ποιοί θα μας εκπροσωπούν σε αυτήν; Η ποιότητα των προσώπων θα αντανακλά στην ποιότητα των θεσμών λένε. Άρα να δώσουμε τόπο στην οργή και να ξαναψηφίσουμε τους ποιοτικούς. Τους συντρόφους του Άκη. Εκείνους που δεν άκουσαν τίποτα, δεν είδαν τίποτα. Εκείνους που τους τίμησαν τους θεσμούς. Εκείνους που ζητούν και πάλι να τους ψηφίσεις, ψηφίζοντας ευρωπαϊκά και υπεύθυνα.
Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις. Κάνε την καρδιά σου πέτρα και δώσε τους το δικαίωμα να σε κυβερνήσουν για μια ακόμη φορά, για τέσσερα ακόμη όμορφα χρόνια. 

Western Easter

Τι πιο ταιριαστό για τις μέρες του Πάσχα από δυο κλασικά γουέστερν; 

Η εναρκτήρια σκηνή του "mccabe & mrs miller" μου αποκαλύπτει ένα τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν που δεν ήξερα. Πέφτω πάνω στους στίχους του αχόρταγα. Ευγνωμοσύνη· δεν είναι κάτι λιγότερο αυτό που νιώθει ο καθένας μας για τους ελάχιστους εκείνους ανθρώπους της τέχνης που ξεχώρισαν μέσα του από όλους τους υπόλοιπους· δεν είναι κάτι λιγότερο αυτό που νιώθει για εκείνους τους ανθρώπους που ταίριαξαν ανεξίτηλα με τα μέσα του και τέχνη θάνατον πατήσαντες. Ευγνωμοσύνη και κάτι διαφορετικό ποιοτικά από πληρότητα. Γιατί η πληρότητα προϋποθέτει την ύπαρξη ενός κενού χώρου που τώρα καλύφθηκε. Σε περιπτώσεις όμως τέτοιας σχέσης με καλλιτέχνες, έχουμε την φωταγώγηση ενός χώρου από πάντα γνωστού, που όμως θα έμενε και για πάντα στα σκοτεινά, αν δεν υπήρχαν αυτοί να τον αποκαλύψουν με τρόπο αξεπέραστο. Οπότε αντί για πληρότητα, δίπλα στην ευγνωμοσύνη ίσως η σωστότερη λέξη είναι η νοηματοδότηση. Κι όταν όλα χωράνε μέσα σε λίγες δεκάδες τραγούδια, οι ταινίες και τα βιβλία σού φαίνεται ότι πολυλογούν ακριβώς επειδή στερούνται την αρετή της περιεκτικότητας και της ακαριαίας άφιξης στον πυρήνα του νοήματος και της συγκίνησης. "Ιt's hard to hold the hand of anyone who is reaching for the sky just to surrender". Συνιστά παράδοση το να σηκώνεις τα χέρια σου στον ουρανό, τείνοντάς τα προς τον Θεό; Ποιός ξέρει. Ακόμα κι αν συνιστά όμως, νομίζω πως ακόμη μεγαλύτερη παράδοση συνιστά το να μην τα σηκώνεις ποτέ, να μην τα τείνεις ποτέ. Και τα δικά μου χέρια απομακρύνονται με τα χρόνια ολοένα και περισσότερο από τον ουρανό. 

Κι έτσι αντί για ποστ με κάτι από κατάνυξη, αντί για ποστ με κάτι από Μεγάλη Παρασκευή ή Ανάσταση, γράφω ποστ με κάτι από γουέστερν. Κι από την εναρκτήρια σκηνή ενός, ας πάμε στην τελική ενός άλλου. Shane, come back! Σέιν, υπάρχουν πράγματα που μπορείς να κάνεις για τον μπαμπά. Και η μητέρα σε θέλει. Το ξέρω ότι σε θέλει. Σέιν, γύρνα πίσω. Ένα παιδί μιλά με αθωότητα για πράγματα που, εφόσον σκέφτεσαι σαν ενήλικος, κινούνται σε έναν χώρο που βρίσκεται εξ ορισμού πέραν από το αθώο. Ένα παιδί μιλά με φωνή παιδιού, πριν τη φωνή του αναλάβουν να την μεταμορφώσουν οι ορμόνες. Οι ορμόνες που ό,τι κάνουν στην φωνή, το κάνουν και στην αθωότητα, για να πάρουν μετά το πάνω χέρι οι ενοχές. Η ηχώ της φωνής του μικρού ακούγεται καμπάνα μέσα από τα βουνά και είναι σαν ο αντίλαλος αυτός της παιδικής φωνής να μην είναι ένας απλός αντίλαλος, είναι σαν ο αντίλαλος αυτός να βοήθησε να γίνει κλασική η σκηνή και η ταινία για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με το είδος της αλλά με το ποιόν της. Είναι σαν να μην πρόκειται απλώς για ένα παιδί που ζητά από έναν καουμπόι να μην φύγει, αλλά και για ένα παιδί που ζητά από την παιδική ηλικία να μην φύγει. Βλέποντας τον Σέιν να απομακρύνεται με το άλογό του, είναι σαν να ξέρουμε πως δεν φεύγει μόνο αυτός, αλλά αργά ή γρήγορα θα φύγει με το δικό της άλογο η παιδική φωνή κι η παιδική σκέψη.  Εκείνο που μάλλον με μαγεύει περισσότερο στο παιδί μου είναι η φωνή του. Αυτή η καθαρότητα, αυτή το κρύσταλλο που έχουν οι παιδικές φωνές και αν είσαι απροετοίμαστος σε κόβει (συμβαίνει ιδίως ακούγοντας παιδιά άλλων), μοιάζει να προέρχεται από μια κοινή και αδιαφοροποίητη πηγή. Κι αυτό το κρύσταλλο μπορεί να σε φέρει κοντύτερα στο μεταφυσικό και στο μυσταγωγικό από ό,τι οποιαδήποτε θρησκευτική τελετουργία, οσοδήποτε πανίσχυρη κι αν έχει αποδειχθεί στη δοκιμασία του χρόνου. 

Η ασφάλεια της συντεταγμένης συντριβής

"Blogging is not writing. It's graffiti with punctuation".

~ ~ ~

To πρώτο μνημόνιο το ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ και Ντόρα, το δεύτερο ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ντόρα.

Το πρώτο, το δεύτερο και όλα όσα τα ακολουθήσουν, θα τα ψηφίσεις ή δεν θα τα ψηφίσεις εσύ. 

Μέχρι την ημέρα των εκλογών, ό,τι έχει γίνει έχει γίνει χωρίς να ερωτηθεί ο Έλληνας πολίτης. Ένας πολίτης που δεν σταμάτησε επί δύο και πλέον έτη να αγανακτεί, να μιλάει για χούντες που δεν τελείωσαν το εβδομήντα τρία, να κάνει λόγο ακόμη και για κρεμάλες.

Είναι καιρός λοιπόν να τελειώσουν τα ψέμματα για όλους μας. Είναι καιρός να μετρηθούμε πόσοι είμαστε από εδώ και πόσοι από εκεί, όχι με φωνές αλλά στην πράξη.
Η διαφορά είναι ότι, αν το από εδώ στρατόπεδο είναι ομογενοποιημένο πλέον κανονικά και με τη βούλα, αν η διαφορά που χωρίζει το ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ είναι η διαφορά που χωρίζει την Άρια από την Αγάτσα, αν η διαφορά που χωρίζει τη Ντόρα από τον Μάνο είναι ότι τη την μεν Ντόρα την προβάλλουν εντελώς δυσανάλογα σε σχέση με την εκλογική της απήχηση 2 1/2 χρόνια τώρα όλα τα κανάλια, τον δε Μάνο τον προβάλλει εντελώς δυσανάλογα σε σχέση με την εκλογική του απήχηση 100 χρόνια τώρα ο Σκάι, αν η διαφορά που χωρίζει το μνημονιακό ΛΑΟΣ από το αντιμνημονιακό ΛΑΟΣ είναι μια κωλοτούμπα (ανά νανοσεκόντ) δρόμος,

το από εκεί στρατόπεδο είναι κατατμημένο σε κόμματα που εκπροσωπούν -από λίγο έως πάρα πολύ- διαφορετικές θέσεις. Μπορεί να διαφωνώ με αρκετές από αυτές τις θέσεις, αλλά σε αυτή τη φάση όποιος ψηφίσει μη μνημονιακά κόμματα κάνει κατά τεκμήριο την ίδια βασική πολιτική επιλογή με μένα. Με την ρητή και κατηγορηματική εξαίρεση της Χρυσής Αυγής. Μεγαλύτερος εχθρός κι από το δρόμο των μνημονίων είναι ο δικός της. Τελεία. 

Σε αυτές τις εκλογές δεν δικαιούται να δηλώσει κανείς εξαπατημένος. Ο δρόμος του μνημονιακού στρατοπέδου είναι σαφέστατος. Όχι μόνο δοκιμάστηκε σε βάθος χρόνου τέτοιο ώστε να πείσει και τον πλέον δύσπιστο, αλλά και έχει προδιαγραφεί με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο η συνέχιση της πορείας του. Κάθε ψήφος που του χαρίζεται, είτε θετικά, είτε δια της αποχής ή των άκυρων και λευκών, είναι μια ψήφος αποφασιστικής σημασίας.

Ο δρόμος του από εκεί στρατοπέδου κάθε άλλο παρά σαφής είναι, κάθε άλλο παρά προδιαγεγραμμένος. Τον βάφτιζαν τόσο καιρό και θα τον βαφτίσουν τις επόμενες εβδομάδες, με όλα τους τα μέσα και με κάθε τρόπο, τον δρόμο που οδηγεί στο χάος και την καταστροφή. Και το κρίσιμο ερώτημα είναι αν νομιμοποιείται ο αναποφάσιστος ψηφοφόρος να φοβηθεί από αυτό που θα του πούνε, αν νομιμοποιείται να μην εμπιστευθεί τον αχαρτογράφητο δρόμο.

Ναι, νομιμοποιείται. Αυτό σημαίνει δημοκρατία. Να βάζεις κάτω τα δεδομένα και να εκτιμάς τι προτιμάς. Αν όλα όσα έχουν προηγηθεί δεν σε πείθουν ότι ακόμη και ο πλέον αχαρτογράφητος δρόμος είναι προτιμότερος από τον χαρτογραφημένο σε μνημόνια, αν όλα όσα έχουν προηγηθεί δεν σε πείθουν πως έχεις την μοναδική ιστορική ευκαιρία να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, να σηκώσεις κεφάλι και να πεις παύω να φοβάμαι, αναδέχομαι το ρίσκο, θέλω να πω «όχι» στη ασφάλεια της συντεταγμένης συντριβής, δεν θα συντριβώ εθελόδουλα, δεν μπορεί να απαιτείται από ένα λαό να εγκρίνει ένα σχέδιο που του κάνει κακό, δεν μπορεί ποτέ κανείς λαός να καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο δήθεν μικρότερο από τα δύο κακά, το να επιλέγεις εν γνώσει σου το κακό φοβούμενος το υποτιθέμενο μεγαλύτερο δεν σε καθιστά σώφρονα πολίτη, όπως προσπαθούν να στο πουλήσουν, αλλά έναν οριστικά παραδομένο άνθρωπο, έναν άνθρωπο που έχει παραδώσει την μοίρα του στα χέρια φανταστικών δυνάμεων που νομίζει ότι βρίσκονται υπεράνω της συλλογικής δύναμης των λαών,

αν λοιπόν όλα όσα έχουν προηγηθεί εξακολουθούν να μην σε πείθουν, τότε, ναι, είναι σαφέστατο δημοκρατικό σου δικαίωμα να φοβηθείς και να ψηφίσεις την εξακολούθηση του ίδιου δρόμου. 

Δικαίωμά σου όμως παύει να είναι να ενοχληθείς μετεκλογικά για οτιδήποτε επιβληθεί ως μέτρο. Θα τους έχεις πει εσύ ο ίδιος ότι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια έχουν κάθε δικαίωμα να το επιβάλλουν. Και καλά θα κάνουν να στο επιβάλλουν. Θα έχεις συμφωνήσει μαζί τους πως άλλη επιλογή δεν υπήρχε, πως προτιμάς να σου το κάνουν αυτοί το κακό με τον τρόπο που ξέρουν, πως δεν αντέχεις την ευθύνη να εξερευνήσεις αν υπάρχει άλλη επιλογή από τον μονόδρομο του επιβεβλημένου κακού.

Q & A

Ο βασικότερος λόγος για τον οποίο θα νοίκιαζα τον προσωπικό μου μπάτσο;

Για να με προστατεύει από τους συναδέλφους του στις πορείες. Αν το παράδειγμά μου ακολουθούσαν πολλοί, το σύστημα θα βραχυκύκλωνε. Στην επόμενη μεγάλη διαδήλωση θα είχαμε εκτεταμένο αστυνομικό εμφύλιο, όπου ΜΑΤ θα πλάκωναν νοικιασμένους αστυνομικούς και το αντίστροφο. Αν υπήρχαν τίποτα σοβαροί τραυματισμοί, θα διεξαγόταν κατεπείγουσα ΕΔΕ, υπό την εποπτεία όχι ενός, αλλά, για λόγους αμεροληψίας, δύο εισαγγελέων, ενός κανονικού κι ενός που θα μπορεί να μισθωθεί (εκκρεμεί η ψήφιση σχετικής τροπολογίας) από εκείνον που νοίκιασε και τον μπάτσο. Έτσι το προαιώνιο ερώτημα «Ποιός θα μας φυλάξει από τους φύλακες;», θα έβρισκε επιτέλους απάντηση: «Μα άλλοι φύλακες, μισθωμένοι επί τούτου, αφού ο νεοφιλελευθερισμός για όλα έχει λύση, διεισδύοντας ακόμη και στον σκληρό πυρήνα του κράτους».
Οι βασικότεροι λόγοι για τους οποίους ο Τάσος Γιαννίτσης έκανε σήμερα την καρδιά του πέτρα και δέχτηκε να καταθέσει την τροπολογία για τη χρηματοδότηση των κομμάτων;
Επειδή δεν επηρεάζει άμεσα τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού. Επειδή είχε έτσι την ευκαιρία να πει στη Βουλή τη φράση «Η δημοκρατία έχει κόστος» και να της τα χώσει της καριόλας, αφού η τεχνοκρατία είναι σημαντικά φτηνότερη. Επειδή κατάφερε να συνδυάσει ταχυδακτυλουργικά το κόστος των εκλογών με το νέο δικομματικό συγχωροχάρτι στο δικομματικό φέσι.
Ο βασικότερος λόγος για τον οποίο χρωστάνε διαχρονικά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ;
Επειδή κανείς τους δεν είχε ποτέ αρχηγό τη Ντόρα Μπακογιάννη (Και τον Στέφανο Μάνο βέβαια, που όμως έκανε χρήση της άδειας Πάσχα και απουσίαζε από τους «Φακέλους» της Μεγάλης Δευτέρας).
Οι αποψινοί «Φάκελοι» με τη Ντόρα σε ρόλο τοτέμ του διαφανούς πολιτικού χρήματος θα μπορούσαν να είναι;
Εκπομπή για την παιδοφιλία, με καλεσμένο τον Πάπα σε ρόλο κατηγόρου του φαινομένου.
Όταν ο Φίλιππος Σαχινίδης δήλωνε την Κυριακή ότι «πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι δεν υπάρχουν πια δωρεάν γεύματα», απαντούσε σε ερώτηση:
α) Για τη χρηματοδότηση του κόμματός του; β) Για τον Μιχάλη Σάλλα, το Γιάννη Κωστόπουλο, τον Σπύρο Λάτση και τους λοιπούς τραπεζίτες; γ) Για εκείνους που έχουν πάρει στεγαστικά δάνεια προ κρίσης και τώρα δεν μπορούν να τα πληρώσουν;
Πότε θα ανακοινωθούν οι εκλογές;
α) Σύντομα. Αν και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. β) Την Μεγάλη Τετάρτη, εκτός αν φυσάει στη Λιβαδειά, πάρει ο αέρας τις πινακίδες και μετατεθεί η ανακοίνωση για την Τετάρτη του Πάσχα. γ) Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, την ώρα ακριβώς που στον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» μετά το «Τετέλεσται» ανοίγουν οι ουρανοί και σκίζεται το καταπέτασμα.
Η ανακοίνωση θα συμπεριλαμβάνει και την ακριβή ημερομηνία διεξαγωγής τους;
Αυτό δεν έχει αποσαφηνισθεί ακόμα. Ενδέχεται να ανακοινωθεί μεν ότι προκηρύσσονται εκλογές, ώστε να αποφορτισθεί κάπως το κλίμα, αλλά η ακριβής ημερομηνία τους να μείνει μυστική για λόγους ασφαλείας. Στο τραπέζι έχει πέσει πάντως ως πιθανή ημερομηνία και η 8η Απριλίου 2012. Στην περίπτωσή αυτή, μαζί με την ημερομηνία θα ανακοινωθούν και τα τελικά εκλογικά αποτελέσματα.

Καλή διασκέδαση.

Αμφιταλαντεύομαι πολλή ώρα τώρα αν πρέπει να σχολιάσω ένα κείμενο που διάβασα και μου προξένησε ολοκληρωτική αηδία ή αν είναι προτιμότερο μην το ταϊσω μερικές επισκέψεις ακόμα και να μην προσελκύσω περισσότερη προσοχή πάνω του. Κατέληξα τελικά στη δεύτερη λύση. Επειδή το κείμενο δεν υπήρχε περίπτωση να το ανακαλύψω ποτέ μόνος μου, αλλά το ανέβασε κάποιος στο Buzz, κατέληξα επίσης ότι είναι καιρός να την κάνω οριστικά από εκεί. Εδώ και κάποιο καιρό είχα κόψει τα σχόλια και είχα περιορίσει τη συμμετοχή μου σε ψήφους, αλλά πλέον ούτε αυτή η λύση με καλύπτει. Πέντε χρόνια έμπαινα ανηλεώς στο Buzz και η εμπειρία υπήρξε συνολικά κάτι περισσότερο από ικανοποιητική. Διάβασα πράγματα που αλλιώς δεν θα διάβαζα, διάβασα συζητήσεις που αλλού δεν θα διάβαζα, το όλο περιβάλλον ήταν σίγουρα ένα ωραίο -ενίοτε και συναρπαστικό- γυμναστήριο για τη σκέψη. Σε προσωπικό δε επίπεδο όλα αυτά τα χρόνια κολάκεψε και με το παραπάνω την ματαιοδοξία μου. Σε θεωρητικό επίπεδο εξακολουθώ να μην έχω αντίρρηση στον τρόπο που ρυθμίζει τα του οίκου του. Αντίθετα, ο τρόπος που θεσπίζονταν οι κανόνες και ο τρόπος που η εφαρμογή τους επαφιόταν στην ίδια την «κοινότητα», ήταν και παραμένει επαινετός. Το πρόβλημά μου λοιπόν έχει να κάνει όχι με το πως θεωρητικά λειτουργεί, αλλά με το πως πρακτικά κατάντησε. 

Για να είμαστε δίκαιοι, είναι τέτοια η πόλωση της εποχής, που φορτίζει εξαρχής με οξύτητα τη συνύπαρξη με την αντίθετη άποψη. Για να είμαστε δίκαιοι δηλαδή, σήμερα οι περισσότεροι λέμε και σκεφτόμαστε πράγματα, που πριν δυο τρία χρόνια δεν θα λέγαμε και δεν θα σκεφτόμαστε. Κι αν το Buzz λειτουργούσε και ως χώρος κόντρας αντιτιθέμενων οπτικών, σχεδόν παντού στο δημόσιο λόγο πλέον η αντίθεση γίνεται με όρους συγκρουσιακούς. Σαν να μην έφτανε όμως αυτή η γενική εικόνα, το Buzz στην ειδική του έδωσε χώρο σε κάτι διαφορετικό από την σκέτη ιδεολογική αντιπαράθεση. Πίσω της κρύφτηκαν συμπλεγματικές περσόνες, που αντιμετωπίζουν μια τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση, ως αφορμή για διασκέδαση ή έκκριση χολής, συχνά για συνδυασμό και των δύο. Και το καλό με τη διασκέδαση είναι ότι γίνεται πάντα με τρόπο νομιμοφανή. Δεν θα μιλήσει άσχημα αυτός που διασκεδάζει. Θα σε κάνει να μιλήσεις εσύ άσχημα. Κι επειδή όλα αυτά τραβούν σε μεγάλο βάθος χρόνου κι επειδή επισημάνθηκε ο αντίκτυπός τους, επισημάνθηκε η αποψίλωση του Buzz από ανθρώπους που δεν ήταν διατεθειμένοι να συμμετέχουν πλέον σε αυτό το παιχνίδι, χωρίς όμως να προξενήσει ιδιαίτερα σχόλια δυσαρέσκειας, μάλλον είναι προτιμότερο να συνεχίσει το Buzz την πορεία που η κοινότητά του έμπρακτα επιθυμεί.

Καλή διασκέδαση, γενικά και ειδικά. Είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν στο μέλλον πολλά ακόμα ταμπού να σπάσουν, πολλά ακόμα θέματα που θα προσφέρονται για διασκέδαση και αιρετική ματιά. 

Πολλά μαζί

Είναι τόσα που μπορεί να πει κανείς για την αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα, για την επιστολή της κόρης του, για το πως αντιμετωπίζεται από τους πολίτες, για το πως αντιμετωπίζεται από τα ΜΜΕ. Τις τελευταίες ημέρες ωστόσο, έγραφα για το επόμενο τεύχος του Unfollow, με αποτέλεσμα να έχω ψιλοαδειάσει τόσο γενικά για πολιτική όσο και ειδικά για το συγκεκριμένο θέμα. 

Στις 2 το μεσημέρι του Σαββάτου γίνεται η πολιτική κηδεία του στο Α΄ Νεκροταφείο. Όπως λέει βέβαια μια φίλη στο fb, με τη στάση της αστυνομίας υφίσταται πια ουσιαστική απαγόρευση διαδηλώσεων, οπότε δεν ξέρω αν αυτή περιλαμβάνει κάθε είδους δημόσια συνάθροιση. Το πιθανότερο. Μπορούν να παραταχτούν μπροστά από το νεκροταφείο τα ΜΑΤ. Ένα είδος Βουλής είναι άλλωστε και τα νεκροταφεία. Δεν έχω ενημερωθεί ακόμα αν θα κλείσουν και το μετρό αύριο. Αν δεν το έχουν σκεφτεί ακόμη, να το σκεφτούν. Αλλά μπορεί ούτως ή άλλως να μην πάει πολύς κόσμος. Δεν είναι κι ότι ξεσηκώθηκαν τα πλήθη μετά την αυτοκτονία. Σε περίπτωση πάντως που πάει κόσμος, μόνο αυτό δεν έχουμε κάνει ακόμα, να αρχίσουμε να χτυπιόμαστε με τις ταφόπλακες. Κι αυτές μάρμαρα έχουν, βολεύουν. Και καμιά τυμβωρυχία, μια χαρά σετάκι θα πάει με εικόνες αρχείου από τις λεηλασίες των μαγαζιών. Μπορεί επίσης να εξακριβωθεί και η φήμη αν από μια ποσότητα δακρυγόνων και πάνω ανασταίνονται και νεκροί. Να σηκωθούν πάνω, να πάρουν κι αυτοί μέρος στην μάχη. Αυτό είναι κόλπο που έχουν κάνει και στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», κι ήταν τόσο καθοριστική μάλιστα η νεκρική συμβολή, που έκρινε την τελική μάχη. Οι φωτογράφοι που ήταν παρόντες κατέγραψαν με κάθε λεπτομέρεια την μάχη, καθώς οι Ούρουκ Χάι σεβάστηκαν την αποστολή τους και δεν άρχισαν να τους κοπανάνε στο κεφάλι. Άλλα ήθη όμως εκεί στη Μέση Γη, άλλος πολιτισμός.

Ευτυχώς που είχα ψιλοαδειάσει. Η συνέπεια η ίδια είμαι. Ας προχωρήσω σε άλλα.

Στους «Άθικτους» ας πούμε. Ωραίο εργάκι είναι, feel good εργάκι είναι, δεν είναι κακή ιδέα να πας να το δεις μετά την μάχη με τις ταφόπλακες. Νά και το σχετικό κείμενο, αν δεν χορταίνεις να με διαβάζεις και θες κι άλλο κι άλλο κι άλλο. 

Πάμε Πανάθα τώρα; Πάμε.

Όχι, δεν πάμε, τελικά έχω όντως αδειάσει. Ας μείνει το ποστ εκκρεμές κι ανολοκλήρωτο. Τόσο το χειρότερο για το Δημήτρη Διαμαντίδη, τόσο το καλύτερο για τον ανεκδιήγητο Σωτήρη Γεωργίου του κρατικού ραδιοφώνου, ο οποίος κατάφερε το ακατόρθωτο, να ξενερώσει δηλαδή απότομα εμένα και τον φίλο μου που είχαμε μόλις μπει στο αυτοκίνητο, με την ένταση του αγώνα να μην μας έχει αφήσει να ανταλλάξουμε στη διαδρομή από το γήπεδο ως το αυτοκίνητο καμία ολοκληρωμένη πρόταση, παρά μόνο μερικά σποραδικά «Μαλάκα, τι έγινε» και «Μαλάκα, τι είδαμε πάλι απόψε».
Ας πω μονάχα πως αν αυτά που πετυχαίνει στο παρκέ αυτή η ομάδα, έχουν καιρό τώρα ξεφύγει από την σφαίρα του αθλητικού κατορθώματος και έχουν μπει αμετάκλητα στη σφαίρα του αθλητικού μύθου,

για αυτά που συμβαίνουν στις εξέδρες υπάρχει η καθόλου σπάνια άθλια πλευρά, υπάρχει ακόμα η λίαν επικίνδυνη για τραγωδίες πλευρά, αλλά υπάρχει παράλληλα και μια άλλη πλευρά, όπως αποτυπώνεται σε αυτό το πανό και όπως έχει αποτυπωθεί κι άλλες φορές στο παρελθόν.

Δεν είναι ένα μόνο πράγμα η εξέδρα, είναι πολλά μαζί. Θεσσαλονίκη - Αθήνα - Μπολόνια - Παρίσι, εσύ μου 'χεις χαρίσει αστέρια πολλά, για αυτό λοιπόν κι εγώ θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω όταν θέλω να γελάσω, σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ.

Πολιτική πράξη & Ψυχική υγεία

Πριν τέσσερις μέρες έγραφα για τις αυτοκτονίες, για την κρίση σε σχέση με τις αυτοκτονίες, για τον τρόπο που τα αντεπιχειρήματα που σου λένε «σκάσε και μην σπεκουλάρεις για τις αυτοκτονίες» είναι ανά πάσα στιγμή στο τραπέζι. Έγραφα όχι γενικά και αόριστα, αλλά με αφορμή συγκεκριμένη αυτοκτονία. Η διαφορά είναι ότι εκείνη ήταν τρόπο τινά πιο ιδιωτική. Ένας άνθρωπος κρεμάστηκε μέσα στο μαγαζί του. Σήμερα όμως ένας άλλος άνθρωπος επιλέγει να καταστήσει την αυτοκτονία του πολιτική πράξη. Αντί να αυτοκτονήσει ησύχως και διακριτικώς αυτοκτονεί φωναχτά και δημόσια. Σε ένα από τα συμβολικότερα σημεία της πόλης. Με σημείωμα που δεν αφήνει αμφιβολία για τους λόγους του. Όχι βέβαια ότι το οπλοστάσιο των αντεπιχειρημάτων δεν είναι φτιαγμένο και για αυτές τις περιπτώσεις. Θα καταβληθεί προσπάθεια οι αμφιβολίες να φυτετούν κι εδώ. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το Protagon φερ' ειπείν, μας καλεί από την πρώτη του σελίδα να συζητήσουμε με αφορμή την αυτοκτονία, για τον τρόπο με τον οποίο η κρίση τραυματίζει τη ψυχική μας υγεία. Άλλωστε, αν πιστέψουμε την μεγάλη πλειοψηφία των αρθρογράφων του -εννοώ με βάση τα όσα ως τώρα έγραφαν- τι άλλο παρά μη ψυχικά υγιής είναι ένας άνθρωπος που κάνει λόγο για «κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου»; Εν πάση περιπτώσει είναι ασφαλώς ένα δείγμα των καιρών ότι το πρώτο πράγμα που βρίσκω να γράψω τέτοια ώρα είναι για το Protagon, ψειρίζοντας ενδεχομένως δυο λέξεις του, που ίσως δεν έχουν γραφτεί με τη διάσταση που κακόπιστα τους αποδίδω. Ωστόσο δεν είναι δευτερεύον ζήτημα το πως ο επίσημος δημόσιος λόγος θα χειριστεί την αυτοκτονία, όπως δεν είναι δευτερεύον ζήτημα το πως έχει χειριστεί τις ως τώρα εκούσιες αφαιρέσεις ζωών, όπως δεν είναι δευτερεύον ζήτημα το πως έχει χειριστεί τις ζωές μας γενικά. Όσο ζει ο άνθρωπος είναι ον που σε μεγάλο βαθμό μπορείς να το χειριστείς. Ακόμα κι όταν φτάσει να αφαιρέσει τη ζωή του, ο χειρισμός δεν σταματά. Εσύ θα πεις από τη δική μου σπέκουλα. Εγώ θα πω από τη δική σου. Που σε κάθε κρίσιμη φάση επισείοντας τον κίνδυνο του χάους που θα προκληθεί, νομιμοποιεί τις συνθήκες που οδηγούν και θα συνεχίσουν να οδηγούν ολοένα και περισσότερους πολίτες στην αντικειμενική αδυναμία να ζήσουν, όχι επειδή σαλτάρισαν, αλλά επειδή δεν έχουν πια λεφτά για να ζήσουν.

Aρβύλα στα Νέα

«Έχω πολλές φορές αναφερθεί στο εξωφρενικό όργιο παραπληροφόρησης που εκτυλίσσεται στο ελληνικό Ιντερνετ. Κάποιες φορές είναι διασκεδαστικό, όπως π.χ. η «αποκλειστική πληροφορία» πως ο ΓΑΠ είχε προσλάβει 100 νοματαίους για να χειρίζονται το προφίλ του στο facebook».

Χειμωνάς της δυσαρέσκειάς μας, σε άρθρο με τίτλο «Αρβύλα στο Ίντερνετ».

Από πού προήλθε όμως αυτή η «αποκλειστική πληροφορία», που διασκέδασε τον αρθογράφο; Από την εφημερίδα στην οποία γράφει, στο φύλλο της 17ης Δεκεμβρίου: «Με την ευκαιρία, μαθαίνω ότι ο Πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος τά 'χασε («καράφλιασε», ήθελα να γράψω) με την εικόνα που βρήκε στο Μαξίμου. Είναι δυνατόν να είχαν προσληφθεί για τα λεγόμενα σόσιαλ μίντια (τουίτερ, φέισμπουκ, λίνκεντιν και τα ρέστα) 100 άτομα; Τι έκαναν όλοι αυτοί; Και πόσο μάς κόστιζαν άραγε;»

Ο Άρης Χατζηστεφάνου είχε αναφερθεί, μάλιστα, διεξοδικά στην υπόθεση, σε παλιότερο τεύχος του Unfollow.

Αλλά ας συνεχίσουμε με λίγο «εξωφρενικό όργιο παραπληροφόρησης» ακόμα. Ο Θανάσης Χειμωνάς επισημαίνει: «Η «αρβύλα» όμως που έσκασε μύτη λίγο πριν από την παρέλαση της 25ης Μαρτίου ξέφυγε από τα όρια. Σύμφωνα λοιπόν με inside information (και καλά), το ελληνικό κράτος, για να αποφύγει κινήσεις αποδοκιμασίας εις βάρος των πολιτικών, αποφάσισε να γεμίσει τις ταράτσες του Συντάγματος με ελεύθερους σκοπευτές!». Ο Θανάσης Χειμωνάς αναρωτιέται: «Δεν είμαι σε θέση να ξέρω ποιος ξεκίνησε αυτή την ιστορία. Κάποιος χωρατατζής; Κάποιος παντελώς λάθος πληροφορημένος;»

Εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης της 24ης Μαρτίου. Δες το βίντεο, από το 21:40 και μετά.

Δημοσιογράφος: «Διάβασα και θέλω να μου το διαψεύσετε, παρακαλώ να μου το διαψεύσετε, ότι  η παρέλαση της 25ης Μαρτίου θα διεξαχθεί με ελεύθερους σκοπευτές, που θα αναπτυχθούν σε κτίρια γύρω από το Σύνταγμα. Θα υπάρξει κάτι τέτοιο;».

Λευτέρης Οικονόμου, χωρατατζής Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη: «Ασφαλώς, ναι. Γιατί σας παραξενεύει; Δεν είναι η πρώτη φορά. Όλα τα χρόνια υπήρχαν ελεύθεροι σκοπευταί. Και θα υπάρχουν και αύριο. Και θα υπάρχουν και τα επόμενα χρόνια. Και υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Διότι στο Σύνταγμα βρίσκεται η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία. Η στρατιωτική ηγεσία. Το διπλωματικό σώμα. Όλοι οι επίσημοι που βρίσκονται στη χώρα μας. Αλίμονο αν δεν υπάρχει ένα πέπλο προστασίας έναντι οιασδήποτε απειλής». Στη συνέχεια λέει ότι οι σκοπευτές δεν είναι για τους πολίτες που διαμαρτύρονται, αλλά για τυχόν τρομοκράτες κλπ, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι πως βάσει αυτών τις αρβυλών που κυκλοφορούν στο ίντερνετ για δήθεν ελεύθερους σκοπευτές,  «καρφώνονται παράξενες ιδέες στο μυαλό» του Θανάση Χειμωνά. Έχει την ευγενή καλοσύνη να τις μοιραστεί μαζί μας: «Ορισμένοι ενδεχομένως να συνέλαβαν ένα αποκρουστικό σχέδιο: «Αφήνουμε να κυκλοφορούν φήμες για ελεύθερους σκοπευτές και, όταν έρθει η ευλογημένη ώρα, ανεβάζουμε κάποιον "δικό μας" σε μια ταράτσα και, με δυο-τρεις μπιστολιές προς το πλήθος, ξεκινάμε την "Επανάσταση". Ισως βέβαια να υπάρξουν αθώοι νεκροί. Δεν βαριέσαι όμως… Παράπλευρες απώλειες. Στο κάτω κάτω, πρώτη φορά θα είναι;». Μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Πολλοί όμως σε αυτήν τη χώρα έχουν ξεφύγει προ πολλού...».

Ευτυχώς δεν έχεις ξεφύγει εσύ, Θανάση. Δεν το λες και λίγο. Συνέχισε να τεκμηριώνεις τις θέσεις σου πάνω σε ακλόνητα γεγονότα και μη σε νοιάζει για τις παράξενες ιδέες που σου καρφώνονται. Οι ιδέες είναι υποκειμενικό πράγμα. Αφού στην καταγραφή της αντικειμενικής πραγματικότητας διαπρέπεις, μπορείς να σολάρεις μετά όσο θες με τις ιδέες σου.

Με μάτια σαν κι αυτά

Πώς να κρυφτείς απ' τα κλισέ;

Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα

και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά,

με μάτια που έχουν μέσα τους κάτι από συγκατάβαση, κάτι από τρυφερότητα, κάτι από χλεύη, κάτι από "μα καλά, στα αλήθεια νόμιζες πως η ως τώρα πλοκή σου δεν εντασσόταν στη δική μας νόρμα;".

Κι εσύ, όταν τα κλισέ σε πιάνουν στα πράσα και αναγκάζεσαι να αποκαλυφθείς ενώπιον τους γυμνός πλέον από τους μύθους που φορούσες, χρησιμοποιείς το άλλο τρικ, παριστάνεις τον ψυχικά καμπόσο, παριστάνεις τον πάντοτε υπεράνω, παριστάνεις εκείνον που δεν έχει πρόβλημα να ανέβει μερικές σκάλες πάνω από τον εαυτό του, ώστε να κοιτάξει κι αυτός από το ύψος που μόλις τον κοίταξαν τη γενικότερη εικόνα που τον συμπεριλαμβάνει, μια εικόνα όπου όλοι παίζουν λίγο πολύ τους ρόλους που πάντοτε έπαιζαν οι άνθρωποι, τους ρόλους που οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να παίζουν με τον ίδιο απαράμιλλο ζήλο, πείθοντας πρώτα απ΄όλα τους ίδιους πως ο ρόλος τους είναι μοναδικός και πρωτότυπος, ενώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη μυριοστή παραλλαγή της ίδιας και της ίδιας ανθρώπινης ιστορίας.

Λογοτεχνία δεν είναι παρά η (προσπ)οίηση πως υπάρχει κάτι διαφορετικό από την ίδια και την ίδια ανθρώπινη ιστορία, πως μέσα στην κάθε μια παραλλαγή μπορεί να εντοπιστεί το πέραν της κοινοτοπίας, η υποτίθεται βαθύτερη αλήθεια κάτω από την ίδια και την ίδια επιφάνεια.

Αλλά πώς; Όταν δρούμε πάντα όπως όλοι δρούσαν πάντα και όπως όλοι θα δρουν πάντα, γιατί και πόσο να διαφέρουμε, γιατί κάθε ξεχωριστός άνθρωπος να είναι και η ολόδική του βαθύτερη αλήθεια; 

Εκτός και αν δεχτούμε πως η ανθρώπινη κωμωδία είναι αυτό ακριβώς: διασχίζοντας ο καθένας μας την ολόδική του δαιδαλώδη διαδρομή καταλήγει νομοτελειακά να διαδραματίζει έναν από τους πέντε - δέκα διαθέσιμους στη διανομή ρόλους.