Με μάτια σαν κι αυτά

Πώς να κρυφτείς απ' τα κλισέ;

Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα

και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά,

με μάτια που έχουν μέσα τους κάτι από συγκατάβαση, κάτι από τρυφερότητα, κάτι από χλεύη, κάτι από "μα καλά, στα αλήθεια νόμιζες πως η ως τώρα πλοκή σου δεν εντασσόταν στη δική μας νόρμα;".

Κι εσύ, όταν τα κλισέ σε πιάνουν στα πράσα και αναγκάζεσαι να αποκαλυφθείς ενώπιον τους γυμνός πλέον από τους μύθους που φορούσες, χρησιμοποιείς το άλλο τρικ, παριστάνεις τον ψυχικά καμπόσο, παριστάνεις τον πάντοτε υπεράνω, παριστάνεις εκείνον που δεν έχει πρόβλημα να ανέβει μερικές σκάλες πάνω από τον εαυτό του, ώστε να κοιτάξει κι αυτός από το ύψος που μόλις τον κοίταξαν τη γενικότερη εικόνα που τον συμπεριλαμβάνει, μια εικόνα όπου όλοι παίζουν λίγο πολύ τους ρόλους που πάντοτε έπαιζαν οι άνθρωποι, τους ρόλους που οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να παίζουν με τον ίδιο απαράμιλλο ζήλο, πείθοντας πρώτα απ΄όλα τους ίδιους πως ο ρόλος τους είναι μοναδικός και πρωτότυπος, ενώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη μυριοστή παραλλαγή της ίδιας και της ίδιας ανθρώπινης ιστορίας.

Λογοτεχνία δεν είναι παρά η (προσπ)οίηση πως υπάρχει κάτι διαφορετικό από την ίδια και την ίδια ανθρώπινη ιστορία, πως μέσα στην κάθε μια παραλλαγή μπορεί να εντοπιστεί το πέραν της κοινοτοπίας, η υποτίθεται βαθύτερη αλήθεια κάτω από την ίδια και την ίδια επιφάνεια.

Αλλά πώς; Όταν δρούμε πάντα όπως όλοι δρούσαν πάντα και όπως όλοι θα δρουν πάντα, γιατί και πόσο να διαφέρουμε, γιατί κάθε ξεχωριστός άνθρωπος να είναι και η ολόδική του βαθύτερη αλήθεια; 

Εκτός και αν δεχτούμε πως η ανθρώπινη κωμωδία είναι αυτό ακριβώς: διασχίζοντας ο καθένας μας την ολόδική του δαιδαλώδη διαδρομή καταλήγει νομοτελειακά να διαδραματίζει έναν από τους πέντε - δέκα διαθέσιμους στη διανομή ρόλους.