Western Easter

Τι πιο ταιριαστό για τις μέρες του Πάσχα από δυο κλασικά γουέστερν; 

Η εναρκτήρια σκηνή του "mccabe & mrs miller" μου αποκαλύπτει ένα τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν που δεν ήξερα. Πέφτω πάνω στους στίχους του αχόρταγα. Ευγνωμοσύνη· δεν είναι κάτι λιγότερο αυτό που νιώθει ο καθένας μας για τους ελάχιστους εκείνους ανθρώπους της τέχνης που ξεχώρισαν μέσα του από όλους τους υπόλοιπους· δεν είναι κάτι λιγότερο αυτό που νιώθει για εκείνους τους ανθρώπους που ταίριαξαν ανεξίτηλα με τα μέσα του και τέχνη θάνατον πατήσαντες. Ευγνωμοσύνη και κάτι διαφορετικό ποιοτικά από πληρότητα. Γιατί η πληρότητα προϋποθέτει την ύπαρξη ενός κενού χώρου που τώρα καλύφθηκε. Σε περιπτώσεις όμως τέτοιας σχέσης με καλλιτέχνες, έχουμε την φωταγώγηση ενός χώρου από πάντα γνωστού, που όμως θα έμενε και για πάντα στα σκοτεινά, αν δεν υπήρχαν αυτοί να τον αποκαλύψουν με τρόπο αξεπέραστο. Οπότε αντί για πληρότητα, δίπλα στην ευγνωμοσύνη ίσως η σωστότερη λέξη είναι η νοηματοδότηση. Κι όταν όλα χωράνε μέσα σε λίγες δεκάδες τραγούδια, οι ταινίες και τα βιβλία σού φαίνεται ότι πολυλογούν ακριβώς επειδή στερούνται την αρετή της περιεκτικότητας και της ακαριαίας άφιξης στον πυρήνα του νοήματος και της συγκίνησης. "Ιt's hard to hold the hand of anyone who is reaching for the sky just to surrender". Συνιστά παράδοση το να σηκώνεις τα χέρια σου στον ουρανό, τείνοντάς τα προς τον Θεό; Ποιός ξέρει. Ακόμα κι αν συνιστά όμως, νομίζω πως ακόμη μεγαλύτερη παράδοση συνιστά το να μην τα σηκώνεις ποτέ, να μην τα τείνεις ποτέ. Και τα δικά μου χέρια απομακρύνονται με τα χρόνια ολοένα και περισσότερο από τον ουρανό. 

Κι έτσι αντί για ποστ με κάτι από κατάνυξη, αντί για ποστ με κάτι από Μεγάλη Παρασκευή ή Ανάσταση, γράφω ποστ με κάτι από γουέστερν. Κι από την εναρκτήρια σκηνή ενός, ας πάμε στην τελική ενός άλλου. Shane, come back! Σέιν, υπάρχουν πράγματα που μπορείς να κάνεις για τον μπαμπά. Και η μητέρα σε θέλει. Το ξέρω ότι σε θέλει. Σέιν, γύρνα πίσω. Ένα παιδί μιλά με αθωότητα για πράγματα που, εφόσον σκέφτεσαι σαν ενήλικος, κινούνται σε έναν χώρο που βρίσκεται εξ ορισμού πέραν από το αθώο. Ένα παιδί μιλά με φωνή παιδιού, πριν τη φωνή του αναλάβουν να την μεταμορφώσουν οι ορμόνες. Οι ορμόνες που ό,τι κάνουν στην φωνή, το κάνουν και στην αθωότητα, για να πάρουν μετά το πάνω χέρι οι ενοχές. Η ηχώ της φωνής του μικρού ακούγεται καμπάνα μέσα από τα βουνά και είναι σαν ο αντίλαλος αυτός της παιδικής φωνής να μην είναι ένας απλός αντίλαλος, είναι σαν ο αντίλαλος αυτός να βοήθησε να γίνει κλασική η σκηνή και η ταινία για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με το είδος της αλλά με το ποιόν της. Είναι σαν να μην πρόκειται απλώς για ένα παιδί που ζητά από έναν καουμπόι να μην φύγει, αλλά και για ένα παιδί που ζητά από την παιδική ηλικία να μην φύγει. Βλέποντας τον Σέιν να απομακρύνεται με το άλογό του, είναι σαν να ξέρουμε πως δεν φεύγει μόνο αυτός, αλλά αργά ή γρήγορα θα φύγει με το δικό της άλογο η παιδική φωνή κι η παιδική σκέψη.  Εκείνο που μάλλον με μαγεύει περισσότερο στο παιδί μου είναι η φωνή του. Αυτή η καθαρότητα, αυτή το κρύσταλλο που έχουν οι παιδικές φωνές και αν είσαι απροετοίμαστος σε κόβει (συμβαίνει ιδίως ακούγοντας παιδιά άλλων), μοιάζει να προέρχεται από μια κοινή και αδιαφοροποίητη πηγή. Κι αυτό το κρύσταλλο μπορεί να σε φέρει κοντύτερα στο μεταφυσικό και στο μυσταγωγικό από ό,τι οποιαδήποτε θρησκευτική τελετουργία, οσοδήποτε πανίσχυρη κι αν έχει αποδειχθεί στη δοκιμασία του χρόνου.