Σάββατο, Μαρτίου 31, 2012

Όταν σκοτώνεις



Ι. Όταν σκοτώνεις εσένα τον ίδιο.
Καταστηματάρχης στη γειτονιά αυτοκτόνησε. Κρεμάστηκε μέσα στο μαγαζί του. Τον βρήκαν το επόμενο πρωί. Το κηδειόχαρτο γράφει ότι ήταν σαράντα χρονών. Χρώσταγε, λένε. Σε τοκογλύφους, λένε. Αλλά πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι αυτό που λένε ισχύει κιόλας; Τις προάλλες διάβαζα στο ίντερνετ για την αυτοκτονία ενός άλλου ανθρώπου. Κάποιοι μίλησαν για την κρίση και αμέσως υπήρχαν άλλοι που τους αποστόμωναν: γιατί σπεύδουμε να βγάζουμε συμπεράσματα; Μπορεί ο άνθρωπος να είχε  οικογενειακά προβλήματα, ψυχολογικά προβλήματα, προβλήματα υγείας, ένα σωρό προβλήματα. Ακόμα όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις, ακόμα και στις περιπτώσεις που δεν χρωστάς ούτε σε τοκογλύφους ούτε πουθενά, μπορείς να έχεις μια ζωή ψυχολογικά προβλήματα, αλλά να είναι ο παράγοντας κρίση εκείνος που γίνεται ο καταλύτης για να αυτοκτονήσεις, να είναι το ευρύτερο περιβάλλον της κρίσης που μετατρέπει μια ενδιάθετη τάση σε πράξη. Μετριέται όμως αυτό; Δεν μετριέται. Οπότε ας μην σπεκουλάρουμε πάνω στους λόγους για τους οποίους αυτοκτονούν οι άνθρωποι. Και σε κάθε περίπτωση η περιπτωσιολογία δεν λέει τίποτα. Οι επίσημες στατιστικές τι λένε; Δείχνουν όντως αύξηση των αυτοκτονιών; Κι αν ναι, άξια λόγου ή τίποτα ψιλά; Κι αν ακόμα είναι άξια λόγου, πόση εμπιστοσύνη μπορούμε να έχουμε σε ελληνικά στατιστικά, πώς συλλέγονται τα στοιχεία, πώς καταχωρούνται; Ας περιμένουμε να αναλύσουμε πρώτα όλα αυτά τα στοιχεία με νηφαλιότητα και τότε και μόνο τότε θα νομιμοποιούμαστε ενδεχομένως να μιλήσουμε για κάποιο γενικότερο φαινόμενο. Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, ας αφήνουμε τους ανθρώπους να αυτοκτονούν, χωρίς να προσπαθούμε να τους κάνουμε όργανο της προπαγάνδας μας. Καθένας δικαιούται να κρεμαστεί στο μαγαζί του ή στο σπίτι του ή όπου αλλού θέλει, και το μόνο που ζητά από εμάς είναι λίγη διακριτικότητα. Είναι σε τελική ανάλυση ένας τρόπος αυτορύθμισης και διόρθωσης της αγοράς αυτός. Είχαμε χτίσει ένα μοντέλο ανάπτυξης που οι μισοί πουλούσαμε στους άλλους μισούς, που οι μισοί διασκεδάζαμε τους άλλους μισούς, που οι μισοί φτιάχναμε καφετέριες όπου άραζαν οι άλλοι μισοί, σε μια ευημερία επίπλαστη και δανεική. Η φούσκα όμως σκάει, καιρός είναι να κλείσουν οι καφετέριες, να εξαλειφθεί το αραλίκι, να πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Και ο πάγκος για όσους δεν τους αντέχει -βάσει του χειροκροτήματος της αγοράς- η σκηνή, είναι το σκοινί, το οποίο μπορούν να περάσουν γύρω από το λαιμό τους. Σε τελική ανάλυση ίσως είναι και δίκαιο που το περνάνε, πολύ πιο δίκαιο πάντως και πολύ λιγότερο βάρβαρο από τις κραυγές για κρεμάλες στο Σύνταγμα, οι οποίες έχουν το καλό να μην μπορούν να αποδοθούν σε μυστηριώδη αίτια γύρω από τον ανθρώπινο ψυχισμό, αλλά να μπορούν να καταδικασθούν εκ των προτέρων, ευθέως, απερίφραστα και με ανατριχίλα. Ανατριχίλα που κανένας αυτόχειρας δεν θα προκαλέσει, γιατί η ευστάθεια του συστήματός μας δεν στηρίζεται στο ακρέμαστο του λαιμού των έντεκα εκατομμυρίων όλωνμαζίπουταέφαγαν αλλά στο ακρέμαστο λαιμό εκείνων των μερικών εκατοντάδων που λένε πως όλοι μαζί τα φάγαμε και άρα για αυτό τσιμουδιά. 


ΙΙ. Όταν σκοτώνεις τον ξεχωριστό άλλον.


«Έμειναν περίπου έναν χρόνο μαζί, αλλά μετά εκείνη ήθελε να τον χωρίσει επειδή διέκρινε τον βίαιο χαρακτήρα του. Εκείνος δεν το δεχόταν. Την είχε απειλήσει πολλές φορές ότι θα τη σκοτώσει, της έκαψε το αυτοκίνητο, την είχε χτυπήσει τόσο πολύ που την έστειλε στο νοσοκομείο. Είχε καταθέσει αίτηση ασφαλιστικών μέτρων εναντίον του, αλλά δεν είχε εκδικαστεί ακόμη. Είχε αναφέρει στην αστυνομία τις απειλές, ενώ είχε υποβάλει και μήνυση, καθώς φοβόταν για τη σωματική της ακεραιότητα». Ο δράστης φέρεται να είναι παντρεμένος, έχει επίσης δύο παιδιά, αλλά βρίσκεται σε διάσταση. Και οι δύο εργάζονταν στο Κέντρο Διανομής των ΕΛΤΑ στο Κερατσίνι. Τον τελευταίο καιρό, η μεταξύ τους ένταση ήταν έκδηλη και στο ταχυδρομείο. «Οι σχέσεις τους ήταν κάκιστες και το πάθος είχε γίνει μίσος», αναφέρουν υπάλληλοι, προσθέτοντας πως η γυναίκα μετατέθηκε από το Κερατσίνι στον Πειραιά -όπου εργαζόταν και παλαιότερα, σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες- για να σταματήσουν οι εντάσεις και οι αντιπαραθέσεις.«Ζήτησε τη μετάθεση για να απαλλαγεί από αυτόν», συμπληρώνει η φίλη του θύματος. Χθες ήταν η πρώτη ημέρα της στο κατάστημα του Πειραιά, μετά από αναρρωτική άδεια. «Εδειχνε ανήσυχη, μίλαγε συνέχεια στο τηλέφωνο και κάπνιζε στο καπνιστήριο», αναφέρει υπάλληλος, που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας. Ηταν λίγο μετά τις δέκα το πρωί όταν ο ταχυδρόμος ... μπήκε στο ταχυδρομείο που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Φίλωνος και Τσαμαδού στον Πειραιά και μπροστά στα έντρομα μάτια υπαλλήλων και πελατών πυροβόλησε πάνω από δυο φορές τη 42χρονη συνάδελφό του. «Τη γάζωσε», αναφέρουν πληροφορίες από την Αστυνομία, με ένα πιστόλι.
Οι άνθρωποι που φτάνουν σε αυτό το απώτατο άκρο με το οποίο σφραγίζουν μια σχέση, εξορίζοντας την από τα όρια της ιστορίας με αρχή, μέση και τέλος και μετατρέποντας της σε αμετάκλητο γεγονός,    είναι πιθανότατα άνθρωποι που σκοτώνουν κατά βάση όχι εξαιτίας της σχέσης τους με τον άλλο άνθρωπο, αλλά εξαιτίας της σχέσης τους με τον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι δηλαδή πιθανότατα άνθρωποι που δεν κατορθώνουν να εμποδίσουν τον εαυτό τους να αφαιρέσει μια ζωή, όχι επειδή εξελίχθηκε σε τόσο νοσηρή η σχέση τους με τον άλλο, αλλά επειδή είναι νοσηρή η σχέση τους με τον εαυτό τους. Αυτό όμως σημαίνει πως όποιον κι αν ερωτεύονταν και έκανε αυτός κάποια στιγμή να τους αφήσει, εκεί θα κατέληγαν; Μάλλον όχι, μάλλον επί του δεδομένα μη σταθερού δικού σου εδάφους, πρέπει να πέσει και ο ξεχωριστός εκείνος σπόρος ενός έρωτα που η απώλειά του δεν αντέχεται. Στο "Becket", ο Πίτερ O' Τουλ είναι o Eρρίκος ο 2ος, βασιλιάς στην Αγγλία του 12ου αιώνα, πλατωνικά ερωτευμένος με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον που είναι ο Τόμας Μπέκετ, ο καλύτερος του φίλος. Κυνηγάνε μαζί, τρώνε μαζί, κοιμούνται με γυναίκες μαζί. Του δίνει συνεχώς αξιώματα, μέχρι που φτάνει να τον κάνει Αρχιεπίσκοπο. Τότε εκείνος παίρνει το νέο του ρόλο στα σοβαρά, αφιερώνεται στο έργο του, αρχίζει να προτιμά το Θεό από τη φιλία τους, βάζει την Εκκλησία να κοντραριστεί με το Κράτος. Ο βασιλιάς νιώθει τόσο προδομένος, που τελικά διατάζει να τον σκοτώσουν. "Αs long as he's alive, I tremble, I shake". Όταν τον σκοτώνουν, ζητά από τον Πάπα να τον αγιοποιήσει. Και πράγματι το θύμα του έρωτά του αγιοποιείται. Η αγιοποίηση ως το υπέρτατο στάδιο της εξιδανίκευσης. Εξιδανικεύω - δαιμονοποιώ - εξολοθρεύω - αγιοποιώ.

15 Comments:

At 3/31/2012 11:02:00 π.μ., Anonymous sunCoater said...

Ευαίσθητα θέματα αυτά. Θαυμάζω το πώς καταφέρνεις και καταπιάνεσαι μαζί τους. Έχοντας, βέβαια, αποδείξει (με τα post σου) πολλάκις τις καλές προθέσεις και με τη νομιμοποίηση της συνεπούς (σε ύφος) blogoθητείας.

Σε μένα πάντα κάτι δρα ανασχαιτικά. Κάτι ορθώνει ένα τείχος που (πέρα από τη εκφραστική αδυναμία) μου απαγορεύει την ενασχόληση με τόσο εσωτεριστικές ιστορίες.

Κλασικό ερώτημα: υπάρχουν θέματα ταμπού; Κλασική απάντηση: όχι (μέχρι να χτυπήσουν τη δική μας πόρτα).

Δεν ξέρω. Καλό κατευόδιο σ' όσους τόσο βιαίως και τόσο πρώιμα επισκέπτεται Εκείνος.

 
At 3/31/2012 01:56:00 μ.μ., Blogger costinho said...

άρχισες τις αντιγραφές, αλλά σε καταλάβαμε.
το πρώτο κείμενο είναι του Τάκη Μίχα από το protagon mou. το δεύτερο είναι στάνταρ του old boy. άντε, γράψε και κανά δικό σου επιτέλους!... :P

 
At 3/31/2012 03:05:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Αν νομίζεις ( εγώ δεν το νομίζω) ότι μπορούν να προκύψουν κάποια αξιοποιήσιμα στο δημόσιο διάλογο- περί οικονομικής πολιτικής- συμπεράσματα από τη δεδομένη αύξηση κατά την εποχή του μνημονίου των κρουσμάτων αυτοκτονίας εν Ελλάδι, τότε θα ήταν ίσως ορθότερο να συγκρίνεις τον αριθμό των κρουσμάτων που όντως υφίστανται κατά την εποχή της χρεοκοπίας του μνημονίου με τον αριθμό των κρουσμάτων που πιθανολογείται ότι θα υφίσταντο σε περίπτωση ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας χωρίς μνημόνιο - και όχι ανάμεσα στην εποχή προ και μετά μνημονίου .

 
At 3/31/2012 07:03:00 μ.μ., Blogger ο δείμος του πολίτη said...

Το δεύτερο μέρος ήταν το κάτι άλλο. Ειδικά το κλείσιμό του...

 
At 3/31/2012 08:07:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

SunCoater, οι αμφιβολίες σου είναι κάτι παραπάνω από θεμιτές. Προφανώς όποτε ασχολούμαι με τέτοιου είδους θέματα, το κάνω θεωρώντας ότι δεν κάνω κάτι φτηνό, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός πως χρειάζεται ένα είδος θράσους για να ασχοληθείς με αυτά τα θέματα με αυτόν τον τρόπο. Θέλω τελικά να πω ότι το σωστότερο είναι πράγματι να έχει κανείς σεβασμό απέναντί τους και να σωπαίνει. Ωστόσο το παράδοξο είναι ακριβώς αυτό: η ευαισθησία απέναντι σε τέτοιου είδους ιστορίες με καθιστά αρκετά αναίσθητο ώστε να νομιμοποιώ τον εαυτό μου να ασχολείται μαζί τους.

 
At 3/31/2012 08:11:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Ανώνυμε, υπάρχουν δύο αληθινά ιστορικά δεδομένα: το πριν και το μετά το μνημόνιο. Τα υπόλοιπα (αν θα είχαμε χρεοκοπήσει ανεξέλεγκτα, πότε, πώς, τι είδους χρεοκοπία θα ήταν αυτή κλπ) είναι υποθετικές εκδοχές. Μπορεί όντως να ισχύει και αυτό που λες. Αλλά ισχύει ως ένα υποθετικό σενάριο και μόνο, μέσα στην πληθώρα των υποθετικών σεναρίων.

 
At 4/01/2012 12:27:00 π.μ., Anonymous sunCoater said...

Για να επανέλθω στα δικά μου. Είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ (από την αρθρο-πολιτεία σου κι ας μη σε ξέρω) ότι έχεις ΤΡΙΠΛΟΤΣΕΚΑΡΕΙ κάθε σου λέξη και κάθε σημείο στίξης, ώστε να τονίσεις όσα θες δίχως να φανείς βέβηλος και ασεβής. Κι αυτό φαίνεται στο κείμενο και είναι κάτι που σε τιμά.
Και δε γράφω το comment για να σε λιβανίσω, πιο πολύ το γράφω για να πω ότι τελικά όχι, δεν πρέπει να υπάρχουν θέματα ταμπού, γιατί οι ερμητικές πόρτες αναπαράγουν αντί να ελαττώνουν τις παθογένειες. Αρκεί βέβαια ο που τις αναλύει να επιδεικνύει τον προσήκοντα σεβασμό (αν και ενίοτε μερικές κλωτσιές στο στομάχι δρουν ως αφυπνιστικό για την κοιμώμενη κοινωνία).

 
At 4/01/2012 10:06:00 π.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Επείγουσα ανακοίνωση προς όλους τους Ανώνυμους όλων των Τομέων.
Κωδικός “Ακυβερνησία”.
Από σήμερα και μέχρι νεωτέρας, το νέο δίλλημα που θα χρησιμοποιείτε είναι:

Θέλεις Ακυβερνησία ναι ή όχι.

Οι προηγούμενοι Κωδικοί, “Μισθοί-Συντάξεις” και “Ανεξέλεγκτη χρεοκοπία” αναστέλλονται μέχρι νεωτέρας.

 
At 4/01/2012 04:18:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Εϊχα πεθυμήσει κείμενα σαν το δεύτερο μέρος.

 
At 4/02/2012 01:21:00 μ.μ., Anonymous manyian said...

Νομίζω πως είναι ατυχής η σύνδεση των δυο περιστατικών. Στη δεύτερη περίπτωση είναι εμφανής η διάσταση της έμφυλης βίας, όποιος/α δεν το βλέπει μάλλον εθελοτυφλεί...

 
At 4/02/2012 06:15:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Τι ακριβώς σημαίνει ότι είναι εμφανής; Τη σκοτώνει επειδή είναι άντρας και αυτή γυναίκα; Μήπως μπορείς να αναπτύξεις λίγο τη σκέψη σου, γιατί εγώ ομολογώ αδυνατώ.

 
At 4/02/2012 11:20:00 μ.μ., Anonymous manyian said...

Ναι, το φύλο του δράστη και του θύματος θεωρώ ότι έχει καθοριστική σημασία. Όταν αναφέρομαι στην έμφυλη βία, εννοώ ότι σε αυτές τις περιπτώσεις η άσκηση βίας κατά των γυναικών δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως μια ιδιομορφία ή μια ατομική περίπτωση βίαιης συμπεριφοράς κάποιου άνδρα (δεν είναι ο «σαλταρισμένος» που κατέφυγε σε «έγκλημα πάθους»). Είναι μια μορφή εκδήλωσης βίας που εντάσσεται σε ένα ολόκληρο σύστημα εξουσιαστικών σχέσεων. Απλά μπορεί να πάρει διαφορετικές μορφές σε άλλες κοινωνίες ή άλλες εποχές. Και όσο για την κλιμάκωση της βίας, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα που παραπέμπεις, ούτε να είχε παρθεί από εγχειρίδιο κέντρου κακοποιημένων γυναικών, τόσο κλασική είναι η μορφή της. Τώρα αν αδυνατείς, τι να σου πω. Μάλλον η ματιά μας είναι εντελώς διαφορετική...

 
At 4/02/2012 11:46:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Koίτα, είμαι 40 χρονών. Στον κόσμο που μεγάλωσα εγώ το να βιαιοπραγείς κατά μιας γυναίκας είναι λίγο επιστημονική φαντασία. Γράφοντας «στον κόσμο που μεγάλωσα εγώ» εννοώ ότι εκτός από εμένα που μου είναι εντελώς ξένο, ούτε έχω ακούσει περιστατικό από συγγενή, φίλο ή γνωστό που ο άντρας έδερνε τη γυναίκα. Θα μου πεις επειδή δεν τα άκουγες πάει να πει ότι δεν συνέβαιναν κιόλας; Όχι, απαραίτητα. Μπορεί και να συνέβαιναν. Αλλά δεν παύει να πιστεύω ότι το θέμα άντρας βαράει γυναίκα ανήκει σε παλιότερες εποχές. Ίσως είμαι μακράν νυχτωμένος. Αλλά ναι, όταν ένας άντρας σκοτώνει μια γυναίκα με την οποία είχαν σχέση, δεν θα πάει το μυαλό μου εκεί που πήγε το δικό σου. Θα μου πεις τη χτύπαγε κιόλας και όντως η βία κλιμακώθηκε. Σύμφωνοι. Αλλά αυτό είναι ενδεικτικό μιας γενικότερης κατάστασης που υπάρχει στην κοινωνία; Δεν ξέρω. Και δεν θέλω να το πιστεύω.

 
At 4/03/2012 12:00:00 π.μ., Anonymous manyian said...

Την ίδια ηλικία έχουμε, και σε παρόμοιο κόσμο (υποθέτω ότι) μεγαλώσαμε. Απλά - και - λόγω επιστημονικής ενασχόλησης με το θέμα προσεγγίζω διαφορετικά αυτές τις καταστάσεις. Και ναι, είσαι μακράν νυχτωμένος, και αυτό το λέω με κάθε καλή διάθεση.

 
At 4/03/2012 12:06:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Δεν το αποκλείω. Και δεν το λέω ειρωνικά.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home