Πολλά μαζί

Είναι τόσα που μπορεί να πει κανείς για την αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα, για την επιστολή της κόρης του, για το πως αντιμετωπίζεται από τους πολίτες, για το πως αντιμετωπίζεται από τα ΜΜΕ. Τις τελευταίες ημέρες ωστόσο, έγραφα για το επόμενο τεύχος του Unfollow, με αποτέλεσμα να έχω ψιλοαδειάσει τόσο γενικά για πολιτική όσο και ειδικά για το συγκεκριμένο θέμα. 

Στις 2 το μεσημέρι του Σαββάτου γίνεται η πολιτική κηδεία του στο Α΄ Νεκροταφείο. Όπως λέει βέβαια μια φίλη στο fb, με τη στάση της αστυνομίας υφίσταται πια ουσιαστική απαγόρευση διαδηλώσεων, οπότε δεν ξέρω αν αυτή περιλαμβάνει κάθε είδους δημόσια συνάθροιση. Το πιθανότερο. Μπορούν να παραταχτούν μπροστά από το νεκροταφείο τα ΜΑΤ. Ένα είδος Βουλής είναι άλλωστε και τα νεκροταφεία. Δεν έχω ενημερωθεί ακόμα αν θα κλείσουν και το μετρό αύριο. Αν δεν το έχουν σκεφτεί ακόμη, να το σκεφτούν. Αλλά μπορεί ούτως ή άλλως να μην πάει πολύς κόσμος. Δεν είναι κι ότι ξεσηκώθηκαν τα πλήθη μετά την αυτοκτονία. Σε περίπτωση πάντως που πάει κόσμος, μόνο αυτό δεν έχουμε κάνει ακόμα, να αρχίσουμε να χτυπιόμαστε με τις ταφόπλακες. Κι αυτές μάρμαρα έχουν, βολεύουν. Και καμιά τυμβωρυχία, μια χαρά σετάκι θα πάει με εικόνες αρχείου από τις λεηλασίες των μαγαζιών. Μπορεί επίσης να εξακριβωθεί και η φήμη αν από μια ποσότητα δακρυγόνων και πάνω ανασταίνονται και νεκροί. Να σηκωθούν πάνω, να πάρουν κι αυτοί μέρος στην μάχη. Αυτό είναι κόλπο που έχουν κάνει και στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», κι ήταν τόσο καθοριστική μάλιστα η νεκρική συμβολή, που έκρινε την τελική μάχη. Οι φωτογράφοι που ήταν παρόντες κατέγραψαν με κάθε λεπτομέρεια την μάχη, καθώς οι Ούρουκ Χάι σεβάστηκαν την αποστολή τους και δεν άρχισαν να τους κοπανάνε στο κεφάλι. Άλλα ήθη όμως εκεί στη Μέση Γη, άλλος πολιτισμός.

Ευτυχώς που είχα ψιλοαδειάσει. Η συνέπεια η ίδια είμαι. Ας προχωρήσω σε άλλα.

Στους «Άθικτους» ας πούμε. Ωραίο εργάκι είναι, feel good εργάκι είναι, δεν είναι κακή ιδέα να πας να το δεις μετά την μάχη με τις ταφόπλακες. Νά και το σχετικό κείμενο, αν δεν χορταίνεις να με διαβάζεις και θες κι άλλο κι άλλο κι άλλο. 

Πάμε Πανάθα τώρα; Πάμε.

Όχι, δεν πάμε, τελικά έχω όντως αδειάσει. Ας μείνει το ποστ εκκρεμές κι ανολοκλήρωτο. Τόσο το χειρότερο για το Δημήτρη Διαμαντίδη, τόσο το καλύτερο για τον ανεκδιήγητο Σωτήρη Γεωργίου του κρατικού ραδιοφώνου, ο οποίος κατάφερε το ακατόρθωτο, να ξενερώσει δηλαδή απότομα εμένα και τον φίλο μου που είχαμε μόλις μπει στο αυτοκίνητο, με την ένταση του αγώνα να μην μας έχει αφήσει να ανταλλάξουμε στη διαδρομή από το γήπεδο ως το αυτοκίνητο καμία ολοκληρωμένη πρόταση, παρά μόνο μερικά σποραδικά «Μαλάκα, τι έγινε» και «Μαλάκα, τι είδαμε πάλι απόψε».
Ας πω μονάχα πως αν αυτά που πετυχαίνει στο παρκέ αυτή η ομάδα, έχουν καιρό τώρα ξεφύγει από την σφαίρα του αθλητικού κατορθώματος και έχουν μπει αμετάκλητα στη σφαίρα του αθλητικού μύθου,

για αυτά που συμβαίνουν στις εξέδρες υπάρχει η καθόλου σπάνια άθλια πλευρά, υπάρχει ακόμα η λίαν επικίνδυνη για τραγωδίες πλευρά, αλλά υπάρχει παράλληλα και μια άλλη πλευρά, όπως αποτυπώνεται σε αυτό το πανό και όπως έχει αποτυπωθεί κι άλλες φορές στο παρελθόν.

Δεν είναι ένα μόνο πράγμα η εξέδρα, είναι πολλά μαζί. Θεσσαλονίκη - Αθήνα - Μπολόνια - Παρίσι, εσύ μου 'χεις χαρίσει αστέρια πολλά, για αυτό λοιπόν κι εγώ θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω όταν θέλω να γελάσω, σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ.