Φωτορεπορτάζ

Ι. Αkzent Media 091 134 471.

Το διπλωματικό σκάκι μεταξύ Σκοπίων και Αθηνών συνεχίζεται. Με αιφνιδιαστική τους κίνηση οι Σκοπιανοί τείνουν χείρα φιλίας προς την πλευρά της «Χρυσής Αυγής», παρουσιάζοντας την σημαία των πιο άγριων ονείρων της, με στόχο να πλαγιοκοπήσουν το ελληνικό πολιτικό σύστημα εκ των ακροδεξιών. Παίρνοντας την ακροδεξιά με το μέρος τους εικάζεται ότι δεξιά, σοσιαλιστικό Πασόκ και αριστερά θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν στο θέμα του ονόματος, προκειμένου να μην χαρακτηρισθούν εθνικιστότεροι των ορίτζιναλ εθνικιστών.

II. Quid pro Quo.

Σύμφωνα με μη διασταυρωμένες πληροφορίες, της χθεσινής παράδοσης της φλόγας προηγήθηκαν διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και Κίνας, ώστε να μην αμαυρωθεί η λαμπρή τελετή με συλλήψεις. Μετά από αμοιβαίες υποχωρήσεις, η κινεζική πλευρά δέχτηκε να αφεθούν ελεύθεροι οι διαδηλωτές - ακτιβιστές υπέρ του Θιβέτ, ενώ η ελληνική δέχτηκε να αφεθεί ελεύθερος (με χρηματική εγγύηση 100.000 ευρώ) ο καταδικασθείς σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, Μίνως Κυριακού.

III. O Κόμης Μόντε Ρίμπο.

Τέλος, το μετατεσσάριο υπερμουσκεμένο μπλουζάκι του γερασμένου εκδικητή μού θύμησε το κλασικό ανέκδοτο, που παίζουν τελευταίο τελικό πλέι οφ Παράδεισος - Κόλαση, η Κόλαση είναι μπροστά με δυο πόντους, απομένουν τρία δευτερόλεπτα, ο Παράδεισος καλεί τάιμ άουτ, το τάιμ άουτ τελειώνει, επαναφορά μπάλας, η μπάλα στα χέρια του Χριστού, η Κόλαση επιλέγει να μην κάνει φάουλ, τρία, δύο, ένα, στην έκπνοη σηκώνεται για τρίποντο ο Ιησούς, μέσα, νίκη και πρωτάθλημα για τον Παράδεισο, ένα κουβάρι οι παραδείσιοι και ξαφνικά στο κλειστό αρχίζει να βρέχει σκατά. Ηθικό δίδαγμα;

Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά.

Μια νύχτα με τον Άνθιμο

Πρώτη ή δευτέρα Λυκείου. O φιλόλογος μπαίνει στην τάξη και μας καλημερίζει χαμογελαστότατος: «Καλημέρα, πουτάνες. Γιατί αυτό ασφαλώς είστε». Ελάχιστα δευτερόλεπτα σιωπής και ψιλοπολιτισμικού μας σοκ κι αμέσως μετά αρχίζει να μαρσάρει με τον τρόπο που αποτελούσε το σήμα κατατεθέν του και να μας κατεβάζει τον εξάψαλμο, επειδή από το προηγούμενο βράδυ κοσμούσε έναν σχολικό τοίχο ένα σύνθημα που αποκαλούσε το σχολείο μπουρδέλο. Αφού λοιπόν το σχολείο είχε χαρακτηριστεί μπουρδέλο και αφού δεν είχαμε σπεύσει να το σβήσουμε, κατά τη λογική του είχαμε αποδεχθεί ότι είμαστε πουτάνες.
Τα χρόνια πέρασαν, πολλά με αποκάλεσαν πολλοί, αλλά πουτάνα απ΄όσο θυμάμαι κανείς. Μέχρι που τις προάλλες η Διαρκής Ιερά Σύνοδος έβγαλε την περίφημη ανακοίνωσή της στην οποία κατά λέξη ανέφερε: «Η Εκκλησία δέχεται και ευλογεί την παραδεδομένη τέλεση του Γάμου κατά το Ορθόδοξο Τυπικό, ενώ θεωρεί πορνεία κάθε άλλη "συζυγική" σχέση εκτός αυτού».
Όπως φαίνεται, η λέξη πορνεία μπήκε στην ανακοίνωση από τον Άγιο Θεσσαλονίκης Άνθιμο και δεν αντικατόπτριζε την μετριοπαθή στάση του νέου Αρχιεπισκόπου. Αποφάσισα λοιπόν να πάω να συναντήσω τον ίδιο τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, προκειμένου να λύσω μερικές βασικές απορίες που γεννούσε η διατύπωση της ανακοίνωσης:
Τα ουάν νάιτ στάντς, οι ξεπέτες θεωρούνται πορνεία; Αφού δηλαδή η πορνεία εντοπίζεται στο εκτός γάμου αλλά εντός σχέσης σεξ, μήπως το σεξ εκτός γάμου αλλά και εκτός σχέσης, το σεξ χωρίς δεσμεύσεις και συναισθηματικές εξαρτήσεις δεν θεωρείται πορνικό; Μήπως συνεπώς είναι κατεξοχήν οι πόρνες που δεν είναι πόρνες;
Μήπως, αφού καμία σχέση δεν τα βγάζει πέρα χωρίς ένα μίνιμουμ ανοχής των ιδιοτροπιών και παραξενιών του άλλου, κάθε σχέση που στεγάζει την ανοχή αυτή δεν είναι παρά ένας οίκος ανοχής;
Όταν βρεθήκαμε ενώπιος ενωπίω στο γραφείο του είχε για τα καλά σουρουπώσει. Κάπου στο βάθος άρχισε να παίζει το «Ι' ll never be Maria Magdalena» και στο άκουσμά του σαν υπνωτισμένος, σαν άλλος «Άνθρωπος της Μαντζουρίας», έπεσα στα τέσσερα εμπρός στα πόδια του. Σκέφτηκα να του πω: «Πες μου ότι είσαι άτριχος. Αυτό πες μου μόνο. Τέλος», αλλά ξανακοιτώντας την πλούσια ιερατική γενειάδα του συνειδητοποίησα ότι αυτή η εκδοχή είναι εξαιρετικά αμφίβολη.
Όχι, δεν είχα έρθει να του υποβάλω ερωτήσεις. Για άλλο λόγο είχα έρθει. Άλλο ζητούσα: άφεση αμαρτιών. Στη ζωή μου είχα υπάρξει πόρνος και έπρεπε να εκδηλώσω έμπρακτα την μετάνοια και την συντριβή μου. Του έβγαλα τα παπούτσια και τις κάλτσες και σαν εν πολλαίς αμαρτίαις περιπέσας ανήρ άρχισα να του πολυφιλώ τις πατούσες και να του πλένω το κουντεπιέ με τα αλμυρά μου δάκρυα. Έκανα να του σκουπίσω τα πόδια με τα μαλλιά μου αλλά όσα μου έχουν μείνει είναι κοντά, οπότε έβγαλα και φόρεσα περούκα Καρβέλα.
Μετά το σκούπισμα άρχισα να του τα αλείφω με μύρο. Το ζαλιστικό σαν λιβάνι άρωμα της αγίας ποδαρίλας μού δημιούργησε περίεργους συνειρμούς και το μυαλό μου από το μύρο πήγε στον Μίρο, τον μεγάλο Μίροσλαβ Πετσάρσκι, τον μπασκετμπολίστα με το ευφυέστερο βλέμμα, τα αρμονικότερα χαρακτηριστικά προσώπου και την πλαστικότερη κίνηση. Αναλυτές εκτιμούν ότι το μυστικό όπλο της ελληνικής διπλωματίας στο Σκοπιανό δεν είναι ούτε η απειλή του βέτο, ούτε η υπουργός Εξωτερικών (την οποία παρεμπιπτόντως με το που την βλέπεις υπουργό σου, ασυναίσθητα παίρνεις το μέρος των εκάστοτε άλλων), αλλά η απειλή του υφυπουργού Αθλητισμού. Ο άνθρωπος που ελληνοποίησε Πετσάρσκι, Σούμποτιτς, Μισούνωφ, έχει το know how να ελληνοποιήσει και Φύρομ σε χρόνο dt.
Ενώ άλειφα με μύρο τα πέλματά του, του έκανα τελικά μια και μόνο ερώτηση: «Σεβασμιότατε, αν υποθέσουμε -όπως έχουμε κάθε λόγο- ότι το εκτός συζυγικών σχέσεων σεξ συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό και στο γειτονικό κρατίδιο, μήπως θα προτείνατε ως ονομασία του αντί για «Νέα» ή «Άνω» το «Πουτάνα Μακεδονία»»;

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «Sportday»)

Σιγά

Γιατί σταμάτησε (;) να ποστάρει ο Πιτσιρίκος;

α) επειδή δεν του ζήτησε συγγνώμη ο Γιώργος Παπανδρέου,

β) επειδή δεν τον διάβαζε πια κανένας,

γ) επειδή βαρέθηκε - στέρεψε - έχει καλύτερα πράγματα να κάνει.

Αν οι δύο πρώτες εκδοχές θα μπορούσαν να ισχύουν (αν όχι σε αυτό, τουλάχιστον σε ένα παράλληλο σύμπαν), η τρίτη δεν θα μπορούσε να ισχύει ούτε σε παράλληλο, ούτε σε κάθετο σύμπαν.

Οπότε -με την πεποίθηση πώς ό,τι κι αν είναι που προσωρινά τον έκανε να πάρει αυτήν την απόφαση, δεν θα μπορέσει αργά ή γρήγορα να αποδειχθεί ισχυρότερο από την ανάγκη του να ποστάρει- αντί να σταθώ στο προφανέστατο στίγμα του στην ως τώρα ιστορία του ελληνικού μπλόγκιν, θα προτιμήσω να σταθώ λίγο στον άνθρωπο που είχα την τύχη να γνωρίσω κι από κοντά: είναι ένας από τους πλέον γενναιόδωρους, ακομπλεξάριστους και δοτικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, έχοντας το δυσεύρετο γνώρισμα να χαίρεται με την δική σου χαρά και την έγνοια να σου προσφέρει και να σε βοηθήσει.

Στην χώρα του «Ξέρεις ποιός είμαι εγώ, ρε;», ο Πιτσιρίκος -ακριβώς επειδή ξέρει ποιός είναι- ήθελε να μοιραστεί το εγώ του και να εντάξει το περίσσευμα του ταλέντου του σε μια ευρύτερη ομάδα, ώστε το εγώ να γίνει εμείς και το ατομικό να ενταχθεί στο συλλογικό.

Όλα αυτά που γράφω τώρα καμία σχέση δεν έχουν με τους λόγους που τον έχουν οδηγήσει στην απόφασή του (τους οποίους και αγνοώ), είναι απλά καθυστερημένες ευχαριστίες σε έναν άνθρωπο που σιγά μην κλείσει το μπλογκ του.

Σιγά.

Οδηγός Ζωής Vol. are, oh, oh, oh

«Ζούμε σε μια κοινωνία αφοσιωμένη στην απόλαυση, σ' αυτό που περιγράφουμε ως αυτοπραγμάτωση. Αν ζούσε κανείς σε μια μουσουλμανική χώρα θα ήταν αφιερωμένος στο ιδεώδες της οικογένειας και στην ευθύνη του ως μέλους αυτής της οντότητας. Αυτά είναι δύο ολότελα διαφορετικά ιδεώδη. Δεν υπάρχουν πολλοί μέσα στις μουσουλμανικές οικογένειες που μιλούν για τη σημασία της ευτυχίας, γιατί γι' αυτούς η οικογενειακή μονάδα είναι η επιτομή της ευτυχίας. Στη Δύση, η αφοσίωση στην ευτυχία δημιουργεί στρες. Υπάρχει πολύ περισσότερο άγχος σχετικά με το αν οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι ή όχι, αν είναι λεπτοί ή όχι, ικανοποιημένοι ή όχι, αν έχουν το σωστό είδος σχέσεων με το σωστό είδος ανθρώπων. Στις μουσουλμανικές κοινωνίες υπάρχουν πολύ λιγότερες επιλογές. Και σίγουρα υπάρχει πολύ λιγότερο άγχος».

Η διάκριση αυτή δεν είναι μόνο διάκριση μεταξύ δυτικού και μουσουλμανικού πολιτισμού, αλλά -σε ένα τουλάχιστον βαθμό- διάκριση μεταξύ του σήμερα και του χθες του δυτικού πολιτισμού. Aν δεν το πιστεύεις ρώτα, αν όχι τους γονείς σου, σίγουρα τους παππούδες σου· ή τουλάχιστον τον Φοίβο.

Ή πιες ένα χόρτο μαγικό και φώναξε στον Θεό: «Αντί να πάρεις στα χέρια σου την ανθρώπινη ελευθερία θέλησες να την εξαπλώσεις; Ξέχασες λοιπόν ότι ο άνθρωπος προτιμά την ησυχία του κι ακόμη το θάνατο, απ' την ελευθερία να ξεχωρίζει το Καλό απ' το Κακό; Δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό για τον άνθρωπο απ' το να τον αφήνεις ασύδοτο, μα κι ακόμη τίποτα πιο επίπονο».

Το κυνήγι της ευτυχίας, το κυνήγι της τέλειας σχέσης, του τέλειου έρωτα, της τέλειας δουλειάς, του τέλειου χόμπι, γενιές που κυνηγούν την τελειότητα κι όταν δεν την βρίσκουν μελαγχολούν ατέρμονα, γενιές που κυνηγούν την τελειότητα μέχρι να περάσουν τα χρόνια και να αρχίσουν να νερώνουν το κρασί τους όλο και περισσότερο, όλο και περισσότερο, γενιές που ίσως θα πουλούσαν την ελευθερία τους στο διάβολο ή στον Αλλάχ για λίγη ησυχία, για λίγη λιγότερη αφοσίωση στην ευτυχία, λίγο λιγότερες επιλογές.

Εκτός κι αν ένοιωθαν ότι το μυστικό δεν είναι η λιγότερη ελευθερία, δεν είναι η άρνηση της προοπτικής της ευτυχίας, αλλά η απεξάρτηση της ευτυχίας από την τελειότητα, η ένταξη στο παιχνίδι των απωλειών και η αποδοχή τους, η αναζήτηση του νοήματος μέσα από τις εμπειρίες της ζωής τις ευτυχισμένες και τις λιγότερο ευτυχισμένες, η αναζήτηση της ευτυχίας μέσα από ό,τι λάχει να ζήσεις, προσπαθώντας να ζήσεις όσο το δυνατόν περισσότερα, όσο το δυνατόν βαθύτερα, με όσο το δυνατόν περισσότερο συναίσθηση των άλλων και του εαυτού σου, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κατανόηση για τους άλλους και για τις δικές σου αδυναμίες, με όσο το δυνατόν πιο ανήσυχο πνεύμα.

Έχεις δει πώς τινάζει το κεφάλι δεξιά - αριστερά, σαν αγρίμι πάνω από τη λεία του, το μωρό όταν ξεκινά να θηλάζει;

Δες το πνεύμα σου σαν μωρό - αγρίμι και τον κόσμο σαν θηλή - λεία. Θηλή ο κόσμος που θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε όσο ζούμε κι ανεξήγητος μαστός τα μυστήρια που τον τροφοδοτούν με γάλα.

Θήλασε τις εμπειρίες του κόσμου, αφοσιώσου στον θηλασμό αντί για την ευτυχία και δεν θα ευκαιρείς να μελαγχολήσεις.

Μην κυνηγάς το τέλειο σε έναν κόσμο ατελή.

Ν' αγαπάς τον άλλο με τις ατέλειές του, ν' αγαπάς τον εαυτό σου με τις ατέλειές του.

Ν' αγαπάς· παίζει και να ευτυχήσεις τότε.

Καλώς τα παιδιά

Nάσος Αλευράς,
(26.3.08, ελληνικό κοινοβούλιο)

Πριγκήπισσα Λία,
(πολύ παλιά, σε έναν πάρα πολύ μακρινό γαλαξία)

Επιστροφή στη γη και στον Γιώργο Α. Παπανδρέου, ο οποίος το μεσημέρι υποβάλλει πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης και το απόγευμα ζητά συγγνώμη από την Κωνσταντίνα.

Α, ρε Γιώργο, σε όλα δεύτερος έρχεσαι. Κοινοβουλευτικός ουραγός του Αλαβάνου, διαδικτυακός ουραγός και στις συγγνώμες.

Καλώς τα παιδιά.

Η τεθλασμένη

Με διαφορά μιας μόλις μέρας (αλλά και 32 χρόνων ζωής ως υπενθύμιση της έλλειψης ισοζυγίου δικαιοσύνης) πέθαναν στα ψέματα, στις 18 Μαρτίου ο Άντονι Μινγκέλα, στα 54 του και στις 19 Μαρτίου ο Πωλ Σκόφιλντ, στα 86 του.

Στ' αλήθεια θα πεθάνουν όταν πεθάνουν κι οι ταινίες τους. Μέχρι τότε θα συνεχίσουν να ζουν για όσους τους αγάπησαν, αλλά πολύ περισσότερο θα γεννιούνται ξανά κάθε φορά που κάποιος τους πρωτοσυναντά και πρωτοαγαπά.

Στο βασισμένο σε αληθινή ιστορία “Quiz Show”, ο Ρέϊφ Φάϊνς είναι γιος του Πωλ Σκόφιλντ, βραβευμένου λογοτέχνη και καθηγητή πανεπιστημίου με μεγάλο κύρος και αριστοκρατική καταγωγή. Μολονότι διανοούμενος και ο ίδιος, πιάνεται να έχει συμμετάσχει σε κομπίνα σε τηλεπαιχνίδι με τεράστια ακροαματικότητα στις ΗΠΑ. «Πώς θα αντέξω τον εξευτελισμό;», τον ρωτά ο Σκόφιλντ. «Μα το δικό μου όνομα κηλίδωσα», του απαντά με απόγνωση ο Φάινς. «Your name is mine», τον κατακεραυνώνει ο Σκόφιλντ και η -ούτως ή άλλως διαυγέστατη, κατακάθαρη και χρωματιστή- φωνή του σφηνώθηκε από τότε και για πάντα στην ηχητική μου μνήμη.

Your name is mine. To όνομα σου είναι δικό μου. Οι ντροπές σου είναι δικές μου. Δεν έχουμε δικαίωμα ούτε στο ελάχιστο των ελαχίστων, δεν μας ανήκουν ούτε οι ατιμώσεις μας. Οι γονείς μας είναι συνιδιοκτήτες στα κρίματά μας. Υπόλογοι ερχόμαστε και υπόλογοι φεύγουμε· με δανεικό όνομα, δανεική ιστορία, δανεικές ενοχές.

Από μια από τις -με κάθε είδους κριτήρια- μεγαλύτερες ταινίες όλων των εποχών, από τον «Άγγλο Ασθενή» του Άντονι Μινγκέλα, η ιστορία της γυναίκας του Κανδαύλη: ο Ρέιφ Φάινς με κατεστραμένο πρόσωπο και κατάκοιτος, η Ζιλιέτ Μπινός του διαβάζει Ηρόδοτο κι αυτός θυμάται την αφήγηση της ίδιας ιστορίας ένα βράδυ σε κατασκήνωση, όταν κι ερωτεύτηκε την Κρίστιν Σκοτ Τόμας: Ο βασιλιάς Κανδαύλης θέλει να πείσει τον Γύγη ότι η γυναίκα του είναι η ομορφότερη όλων. Τον διατάζει να τη δει μυστικά γυμνή για να πειστεί. Εκείνη τον παίρνει χαμπάρι· και του λέει: «Τώρα δύο δρόμοι σου ανοίγονται, Γύγη, και σου δίνω το δικαίωμα να πάρεις όποιον από τους δυο θέλεις: ή σκότωσε τον Κανδαύλη και πάρε εμένα και τη βασιλεία των Λυδών, ή ο ίδιος αμέσως τώρα πρέπει να πεθάνεις, για να μη βλέπεις στο εξής, με την τυφλή σου υπακοή στον Κανδαύλη, όσα δε σου επιτρέπεται. Αλλά ή εκείνος που τα μηχανεύτηκε αυτά πρέπει να αφανιστεί, ή εσύ που εμένα με είδες γυμνή, κάνοντας μία πράξη άπρεπη».

Μόνο ο βασιλιάς μπορεί να με βλέπει γυμνή. Δεν είσαι ο βασιλιάς. Πέθανε ή γίνε βασιλιάς. Πάρτα όλα ή χάσ΄τα όλα. Πάρε όσα δεν ονειρευόσουν ή χάσε τη ζωή σου. Το σταυροδρόμι των επιλογών που ανοίγει εμπρός στον Γύγη είναι ένα σταυροδρόμι βαθύτατα κι αριστουργηματικά γυναικείο.

Τα λόγια του Ηρόδοτου ταξιδεύουν στο βιβλίο του Μάικλ Οντάατζε, από ΄κει στην ταινία του Άντονι Μινγκέλα και από 'κει μέσα μου: η τεθλασμένη της ελληνικότητας.

Αμ πως;

Μετά τις πυρκαγιές του Αυγούστου το ελληνικό κράτος σημειολογεί ξανά την παρουσία του στην Ολυμπία, αν όχι τόσο με την μνημειώδη αδυναμία του να διατηρήσει λίγα λεπτά παγκόσμια μεταδιδόμενου κι εξόχως διαφημιστικού για τη χώρα τηλεοπτικού προϊόντος ανέπαφα από την προαναγγελθείσα εισβολή, σίγουρα πάντως με τον αστυνομικό που τρέχει να πιάσει τον διαδηλωτή και ταυτόχρονα κρατά το καπέλο του για να μην του πέσει: κάτι ανάμεσα σε ταινία με Χατζηχρήστο και σε κωμωδία βουβού κινηματογράφου. Αμ πως;

Τα πράγματα ευτυχώς διόρθωσε σαν από μηχανής χαζός ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Αντώναρος διασαφηνίζοντας ότι «Η κυβέρνηση καταδικάζει κάθε απόπειρα παρέμβασης στην καθιερωμένη τελετή αφής της φλόγας, πολύ περισσότερο όταν εμπεριέχει πράξεις που δεν έχουν καμία σχέση με το Ολυμπιακό Πνεύμα».

Πράγματι, καμία σχέση δεν έχει με το ολυμπιακό πνεύμα μια ειρηνική διαμαρτυρία. Απόλυτη σχέση με το ολυμπιακό πνεύμα έχει η πολιτική της Κίνας στο Θιβέτ.

Αλλά επειδή είμαστε λαρτζ τύποι, αν θέλει ο Δαλάης ο Λάμας μπορεί να κάνει τον λαμπαδηδρόμο. Δεν το είχαμε κανονίσει εγκαίρως όμως, ώστε να του έκανε την τιμή να του παρέδιδε την φλόγα ο Νικολής.

Αliagas in concert - Aliagas on fire - Burning Aliagas - Olympic Aliagas, από τους τηλεμαραθωνίους μέχρι τους λαμπαδηδρόμους η χώρα είναι μία, χωρισμένη στα δύο, στους επωνύμους που τα κάνουν όλα και συμφέρουν και στους ανωνύμους που χαρωπά τους παρακολουθούν.

Το κάστινγκ

H πρόταση Αλαβάνου για διενέργεια δημοψηφίσματος επί του ασφαλιστικού ως πολιτικός ελιγμός -ο οποίος θα καθυστερήσει λίγο τη δημοσίευση του νομοσχεδίου, θα κρατήσει το ζήτημα στην επικαιρότητα, θα διατηρήσει την πίεση προς την κυβέρνηση και τέλος θα εμφανίσει πάλι τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση αντιπολιτευτικού οδηγού- είναι προφανώς επιτυχής.

Επί της ουσίας όμως, είναι μια καλή αφορμή για να ξανασκεφτούμε ότι είναι λογικά ασυνεπής και αντιφατική η α λα καρτ στάση απέναντι στα δημοψηφίσματα.

Αν για το ασφαλιστικό η δημοψηφισματική γνώμη του λαού είναι ιερή, γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για το μακεδονικό; Για να μην μιλήσουμε και για τις ταυτότητες, όπου υπήρχε τουλάχιστον το αντεπιχείρημα ότι η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων είναι απόλυτη και δεν εξαρτάται από τη γνώμη της πλειοψηφίας (άλλο βέβαια αν το αντεπιχείρημα αυτό ήταν αμφίβολης βασιμότητας για το ειδικό θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες).

Πρέπει να αποφασίσουμε αν στέκει να επικαλούμαστε επιλεκτικά τον λαό και τη θέλησή του.

Πρέπει να αποφασίσουμε αν ο λαός είναι ανώριμοι ελληναράδες που τα εθνικά τους θέματα πρέπει να τα διαχειρίζονται νηφάλια, ψύχραιμα και πραγματιστικά οι εκλεγμένες κυβερνήσεις ή ώριμοι μεροκαματιάρηδες που τα κοινωνικοοικονομικά τους θέματα οι εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν δικαιούνται να τα ρυθμίζουν ενάντια στην βούλησή τους.

Στο φαντασιακό της Aριστεράς φαίνεται ότι υπάρχουν δυο διαφορετικοί λαοί, με αποτέλεσμα δυο ολότελα διαφορετικές στάσεις απέναντι στην βούλησή του καθενός από αυτούς.

Η ουσία όμως είναι ότι ο ίδιος λαός που δεν θέλει να χειροτερεύσει σε τίποτα το ασφαλιστικό του στάτους, δεν θέλει και αληθινές υποχωρήσεις στο όνομα των Σκοπίων· και στις δυο περιπτώσεις ει δυνατόν εις το διηνεκές· μέχρι τη στιγμή που η πραγματικότητα θα διαψεύσει εντελώς την επιθυμία, μέχρι το μη παρέκει, μέχρι τη στιγμή που δεν θα γίνεται αλλιώς, θέλει δεν θέλει ο λαός.

Όχι ότι είναι ακριβώς θέσφατο αυτό· αν του κάθε δημοψηφίσματος έχει προηγηθεί ουσιαστικός διάλογος με αναλυτική εξήγηση της κάθε κατάστασης, των επιλογών, των δυνατοτήτων και των διακυβευμάτων, πιθανώς τα πράγματα να είναι αλλιώς. Αλλά όλος αυτός ο διάλογος βολεύει τελικά κανέναν;

Το σύστημα της λευκής επιταγής με την οποία ψηφίζεται η κάθε κυβέρνηση είναι περισσότερο βολικό για όλους. Μετά από κάθε εκλογές όλοι ησυχάζουν στην ευκολία τους: οι κυβερνήσεις το παίζουν υπεύθυνες και αδιάφορες για το πολιτικό κόστος, οι αντιπολιτεύσεις κραυγάζουν μαξιμαλιστικά και ο λαός είναι ο πλέον ήσυχος, καθώς δεν έχει την υποχρέωση να πάρει καμιά επώδυνη -ούτως ή άλλως- απόφαση, χουχουλιάζοντας στην θαλπωρή της θυματοποίησής του.

Το κάστιγνκ της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας λειτουργεί αιώνες τώρα περίφημα και κάθε λύση πιο κοντά στην άμεση δημοκρατία δεν βολεύει ούτε την Δεξιά (αφού θα της αναιρεί την κυβερνητική παντοδυναμία) ούτε την Αριστερά (αφού θα της βραχυκυκλώνει τα ιδεολογικά κυκλώματα).

Γενική Απεργία

Πληροφορήθηκε ότι την μέρα της γενικής απεργίας θα νέκρωναν τα πάντα. Του φάνηκε σχήμα λόγου αλλά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν.

Η απεργία δεν περιορίστηκε μόνο στους οδοκαθαριστές αλλά επεκτάθηκε και στα σκουπίδια. Αρνήθηκαν να μπουν στις σακούλες, αρνήθηκαν να λογιστούν ως σκουπίδια, αρνήθηκαν να αποδεχθούν τη φύση τους ως περιττά και μιας χρήσης. Η στάση τους ερμηνεύθηκε από αρκετούς σκουπιδοσκόπους ως διαμαρτυρία όχι μόνο ενάντια στο ασφαλιστικό, αλλά και στον καπιταλισμό στο σύνολό του.

Η απεργία δεν περιορίστηκε μόνο στους τεχνικούς του ραδιοφώνου αλλά επεκτάθηκε και στα τραγούδια που παίζουν τα ραδιόφωνα, με αποτέλεσμα να μείνει ανέκφραστος για μια μέρα ο νοσταλγικός καημός της Ευσταθίας για την εποχή που η ντομάτα ήταν ακόμη αληθινή και που υπήρχε ακόμη Σάββατο και Κυριακή (με την αμελητέα πιθανόν υποσημείωση ότι το Σάββατο ήταν εργάσιμη κατά την νοσταλγούμενη εποχή).

Η απεργία δεν περιορίστηκε μόνο στα μέσα μαζικής μεταφοράς αλλά επεκτάθηκε και στα μέσα ατομικής μεταφοράς. Τα αυτοκίνητα δεν έπαιρναν μπρος με τίποτα, τα πόδια δεν υπάκουαν στις εντολές του εγκεφάλου. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα γινόμαστε μάρτυρες τεράστιου κυκλοφοριακού προβλήματος, αφού η απεργία δεν περιορίστηκε μόνο στα μέσα μεταφοράς αλλά επεκτάθηκε και στις κεντρικές οδικές αρτηρίες: η Μεσογείων σηκώθηκε να τεντώσει τις κουρασμένες της λωρίδες, περπάτησε να ξεμουδιάσει, βρήκε στου δρόμου τα μισά την Κηφισίας και αντάλλαξαν κουρασμένα λόγια, ημικρανίες και καυσαέρια.

Η απεργία δεν περιορίστηκε μόνο στους δημοσιογράφους αλλά επεκτάθηκε και στις ειδήσεις. Τα γεγονότα αρνήθηκαν να συμβούν και λογικό ήταν. Ποιος ο λόγος να συμβαίνεις εκτός καμερών; Τον Αύγουστο μπορεί να υπάρχουν ειδήσεις, όταν απεργούν όμως οι δημοσιογράφοι όχι. Καμιά είδηση δεν είναι αυθύπαρκτη, η είδηση εξαρτάται από τον δημοσιογράφο περισσότερο κι απ' ό,τι η ιστορία εξαρτάται απ' τον ιστορικό.

Η απεργία δεν περιορίστηκε μόνο στις ζωντανές εκπομπές αλλά επεκτάθηκε και στα σίριαλ: οι ηθοποιοί των ελληνικών σίριαλ ξεκουράστηκαν για μια μέρα από το υπερβολικό παίξιμο, τις μούτες και την απαγγελία των άνω ποταμών διαλόγων, αναπαυόμενοι στα τόσο ρεαλιστικά και ευρηματικά σκηνικά. Τα μόνα που δεν χρειάστηκε να ξεκουραστούν ήταν τα πλάνα, τεμπέλικα εκ γενετής.

Η απεργία δεν περιορίστηκε μόνο στις εκπομπές αλλά επεκτάθηκε και στις διαφημίσεις: οι πρωταγωνιστές τους μπόρεσαν να περάσουν μια μέρα χωρίς να παριστάνουν τους καραγκιόζηδες, μια μέρα μακριά από την υστερία τους για χαμηλό επιτόκιο και φτηνή σύνδεση.

Tη νύχτα απήργησε η νύχτα, την μέρα απήργησε η μέρα.

Νέκρωσαν όλα. Νέκρωσαν οι σκέψεις, τα βλέμματα, οι αναμνήσεις, οι προσδοκίες, οι φόβοι.

Η απεργία δεν περιορίστηκε μόνο στους ζωντανούς αλλά επεκτάθηκε και στους νεκρούς. Απέχοντας από τα καθήκοντά τους ως πεθαμένοι, ανέστειλαν τη διαδικασία αποσύνθεσής τους και βγήκαν περατζάδα στους ούτως ή άλλως έρημους δρόμους (αποφεύγοντας τους κεντρικούς που απεργούσαν).

Οι μόνοι απεργοσπάστες, οι μόνοι που συνέχισαν κανονικά σαν να μην τρέχει τίποτα ήταν οι νεκροζώντανοι, εκείνοι που χωρίς να έχουν πεθάνει δεν ζουν, φοβούμενοι να σκεφτούν, να κοιτάξουν, να θυμηθούν, να προσδοκήσουν, να φοβηθούν.

(Κείμενο γραμμένο για το «Εxodos»)

Θρασείν Χρη

Στην αρχή ήταν όλα ειδυλλιακά: η Aδέσμευτη Δημοσιογραφία είχε βρει ένα χώρο ολόδικό της, απροσπέλαστο για τους νταβατζήδες.

Μέχρι που το «Πρώτο Θέμα» βρέθηκε τους τελευταίους τρεις μήνες στο στόχαστρο μιας λυσσαλέας και πρωτοφανούς για τα ελληνικά δεδομένα επίθεσης από ορισμένα κυβερνητικά και εκδοτικά -κυρίως- ανταγωνιστικά κέντρα.

ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ»

Jack Torrance: You WERE the caretaker here, Mr. Grady.

Delbert Grady: No sir, YOU are the caretaker. You've always been the caretaker. I ought to know: I've always been here.

Δεν υπάρχουν ξενοδοχεία χωρίς αιώνιους φροντιστές, δεν υπάρχουν μπουρδέλα χωρίς αιώνιους νταβατζήδες: τα επιμέρους πρόσωπα μπορεί να αλλάζουν, η αναγκαιότητα των ρόλων όμως όχι.

Και για τελευταία φορά: η εκδοχή ότι η ιστορία του «Πρώτου Θέματος» είναι η ιστορία των δυο ξετσίπωτων αφεντικών του είναι εξαιρετικά βολική.

Η ιστορία του «Πρώτου Θέματος» είναι η ιστορία του εξευτελισμού του Έλληνα δημοσιογράφου για τη στάση που τήρησε μετά το σκάνδαλο Ζαχόπουλου όταν κλήθηκε να επιλέξει στρατόπεδο και να επιδείξει μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια.

Η ιστορία του «Πρώτου Θέματος» είναι η ιστορία της ξεφτίλας του Έλληνα αναγνώστη που κράτησε το «Πρώτο Θέμα» πρώτο, του Έλληνα αναγνώστη που αντί να σιχαθεί επιβράβευσε.

Όσο ο Θέμος Αναστασιάδης αντί να φοβάται να βγει από το σπίτι του κάνει τρελά νούμερα, όσο ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος αντί να φοβάται να βγει από το σπίτι του κάνει τρελά νούμερα, είναι μάλλον δευτερεύουσας σημασίας τα ποσοστά που δίνουν τα γκάλοπ στον δικομματισμό.

Οι μετοχές που προσέφερες δωρεάν στην ΕΣΗΕΑ, οι μετοχές που είχες δώσει στον Αγιοστρατίτη για να τις κάνει ό,τι θέλει, οι μετοχές για τις οποίες πήρες επισήμως 7.380.000 ευρώ· και συμφωνία μη έκδοσης δικής σου εφημερίδας για ένα χρόνο· και δέκα πους απς πριν κοιμηθείς· και δέκα πατερημά. Εν - δυο, εν - δυο, εν - δυο.

Το μεγάλο μυστικό για να πας μπροστά στην χώρα της μηδενικής μνήμης και της ατελείωτης ανοχής είναι το θράσος.

Ο θρασύς προκαλεί τον θαυμασμό, ο θρασύς καταξιώνεται, ο θρασύς είναι ο νικητής της εποχής.

Πάνω σε ένα φτερωτό άλογο ο ένας τα παίρνει για να φύγει, ο άλλος τα παίρνει για να μείνει, ο ένας για να ξαναχτίσει το όνειρό του απ' την αρχή, ο άλλος για να πολεμήσει το σύστημα εκ των ένδον, κι εσύ θα συνεχίσεις να τους αγοράζεις, να τους βλέπεις, να τους πετυχαίνεις στο δρόμο και να μην τους κράζεις, αλλά να ζηλεύεις τα αυτοκίνητα που οδηγούν.

Συνέβης (UPDATED)

Με τον Πασχάλη εκεί έξω όρκο δεν παίρνεις για τίποτα.

Όρκους μπορεί να μην παίρνεις, αλλά διαπιστώνεις ότι παραδόξως κατόρθωσες να τηρήσεις την υπόσχεση που έδωσες στον εαυτό σου: να μην γράψεις τίποτα προτού γεννηθεί, να τον σεβαστείς τουλάχιστον το διάστημα από την σύλληψη μέχρι την γέννηση. Τώρα που η περίδος χάριτος πέρασε είσαι έτοιμος να τον κάνεις τσίρκο, ξεφτιλίζοντας κάθε έννοια βρεφικής και παιδικής ηλικίας που μπορεί να έχει: Θα γράφεις για το κάθε πότε έκανε κακά του και το τι χρώμα είχαν, ποστάροντας και σχετικό φωτογραφικό υλικό για να μην αμφισβητούν τα λεγόμενά σου. Αν το παιδί σου νόμιζε ότι με τη γέννησή του το δικό σου το εγώ και οι δικές σου οι επιθυμίες θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα, πλανήθηκε μια από τις πλάνες τις γνωστές, εκείνες με τον ενσωματωμένο οίκτρο.

Τόσον καιρό σκεφτόμουν τι θα έγραφα όταν «με το καλό» και «πρώτα ο Θεός» ερχόταν αυτή η ώρα. Είχα καταλήξει σε κάτι λίγο χιουμοριστικό και μπόλικα συγκινητικό, ψυχεγερτικό και στοχαστικό, ενώνοντας μοναδικά την προσωπική εμπειρία με το πανανθρώπινο μήνυμα. Αλλά προς το παρόν θα αρκεστώ σε ένα τσεκ βροχής.

Μην λησμονήσω προτού κλείσω να ευχαριστήσω τη γυναίκα μου για την καλή συνεργασία που είχαμε προς τον σκοπό της τεκνοποιίας, καθώς -όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό- δίχως τη δική της πολύτιμη συνδρομή το παιδί αυτό δεν θα είχε γεννηθεί.

Συνεπώς, ένα τμήμα του παιδιού μπορεί να λογιστεί δικό της και της το αφιερώνω, μαζί με ευχές για τη χθεσινή γιορτή της.

Πάω τώρα γιατί αρχίζει σε λίγο το ματς στην Ξάνθη.

Πρώτη σύνδεση, εντεκάδες, πάγκος, διαιτητικό τρίο, τέταρτος, τα σημαντικά δηλαδή πράγματα στη ζωή, από τα οποία δεν θα μας αποσπάσουν την προσοχή, ό,τι τερτίπια κι αν σκαρφιστούν.

UPDATE (Επί των σχολίων):

1) Δεν θεωρούμε το παιδί μας αγόρι, όπως δεν θα το θεωρούσαμε και κορίτσι. Δεν το θεωρούμε καν άνθρωπο. Είμαστε κατά των στερεοτύπων και θα το αφήσουμε να βρει μόνο του το δικό του δρόμο χωρίς προεγκατεστημένες γονεϊκές παρωπίδες να σκλαβώνουν το βλέμμα του. Αν θέλει να γαβγίσει, θα γαβγίσει. Θα το αγαπούμε κι ως σκύλο.

2) Ευχαριστώ εγώ εκ μέρους και των δυο μας, γιατί έχουμε προβεί σε καταμερισμό εργασιών: εγώ θα γράφω για το παιδί κατάπληκτος κι εκείνη θα αλλάζει το παιδί σκατάπληκτη. Εγώ θα ασχολούμαι με το παιδί θεωρητικώς, εκείνη πρακτικώς. Στον μόνιμο αγώνα μας κατά των στερεοτύπων αποφασίσαμε να ασχολούμαι εγώ με το παιδί πρακτικώς κι εκείνη να αναλάβει τα ηνία του μπλογκ. Αλλά η σθεναρή άρνηση του παιδιού να δεχτεί πατρικό γάλα από το πατρικό τζιτζί και η σταθερή προτίμησή του προς το μητρικό γάλα μάς έκανε να υπαναχωρήσουμε προσωρινά.

3) Αντί για απάντηση στο σχόλιο του Costinho μειδιώ ειρωνικά επιφυλασσόμενος παντός νομίμου ποσταρίσματός μου.

4) Στο σχόλιο του Squarelogic να διευκρινίσω ότι ασφαλώς και το παιδί αυτό δεν είναι προϊόν σεξ. Είμαστε της πιο ριζοσπαστικής εκκλησιαστικής εκδοχής, σύμφωνα με την οποία πορνεία δεν θεωρείται μόνο το σεξ εκτός του γάμου αλλά και το σεξ εντός αυτού, ανεξαιρέτως και χωρίς τα χυδαία παραθυράκια του στυλ «επιτρέπεται όμως προς τον σκοπό της τεκνοποιίας», παραθυράκια ειδικά σχεδιασμένα έτσι ώστε να μπουκάρουν οι επιτήδειοι της λαγνείας και το πνεύμα το πονηρό που θέλει να μολύνει τον ιερό θεσμό του γάμου και της οικογενείας με την επίφαση της αναπαραγωγής του είδους. Αν δεν μπορεί αλλιώς, αν δηλαδή μπορεί μόνο πρόστυχα, ας μην αναπαραχθεί ποτέ του αυτό το διεστραμμένο είδος. Ποτέ του. Επιπροσθέτως η λέξη σεξ είναι ξενόφερτη, μη ελληνική, άρα οι Έλληνες είχαν τον τρόπο να αναπαράγονται ασεξουαλικά επί χιλιετίες προτού εισβάλει στην κρεβατοκάμαρά τους η παγκοσμιοποίηση και τα στρεβλά της πρότυπα.

5) Πάει να πει ότι αυτό ειδικά το παιδί είναι προϊόν αμώμου συλλήψεως. Έτσι μου είπε έτσι πίστεψα. Οι πασχαλόψυλλοι βγήκαν από τα αυτιά μου μόλις διαπίστωσα ότι αφιέρωσαν ποστ στο μωρό τόσο ο Πιτσιρίκος όσο και ο Μακμάνους. Η μεσσιανική φύση του βρέφους είναι συνεπώς ήδη αποδεδειγμένη. Μεγαλώνοντας, θα αγκαλιαστούν για χάρη του Εβραίοι και Μουσουλμάνοι, θα ταξιδέψουν τα νησιά στον πόντο τα Κανάρια, θα φέρει επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία και εν ΠΑΣΟΚ μια νέα αρχή με τον Γιώργο Α. Παπανδρέου στο τιμόνι του.

Να συμβείς

Απόγευμα προς βράδυ 11ης Μαρτίου του πέντε, του έξι, του επτά, του οκτώ.
Πάντα κάτι θα συμβαίνει.
Όσα συνέβησαν χθες, όσα συμβαίνουν σήμερα, όσα θα συμβούν αύριο.
Να συμβείς, ε;
Να συμβείς.

Σχιζοπώλιο

Xθες βράδυ, στην κρατική τηλεόραση, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος αποκρούοντας ντε φάκτο τις κατηγορίες που του απηύθυνε ο Αντώνης Λιάκος περί πολιτιστικού κατεστημένου και μονοπωλίου:

Αμέσως μετά, με λίγα απλά πατήματα κουμπιών, η ίδια οθόνη που φιλοξενούσε εις διπλούν τον Κώστα, γέμισε προς έκπληξή μου με συγκλονιστική μονομαχία κατς μεταξύ Απόστολου Σουγκλάκου και Πιτ Παπαδάκου και τη σημαία του γάβρου να κρέμεται σε ένα τοίχο πίσω από το ριγκ. Ο Πιτ μπορεί να νίκησε βιβλιογραφικώς τον διάβολο και μία και δύο φορές, αλλά ο Αποστόλης τον έριξε νοκ άουτ ύστερα από σκληρή μάχη με άφθονα σλόου μόσιον (σαν τον Τάκη τον Λεμονή -για την άδικη, ανήθικη και αντιεπαγγελματική απόλυση του οποίου κλαίνε αυτή τη στιγμή με κοινό δάκρυ σε Ξάνθη και Καλλιθέα- που έριξε στον διάβολο δυο τεσσάρες, μόνο και μόνο για να τον βγάλουν δυο φορές νοκ άουτ ο Πρόεδρος κι οι συμβουλάτορές του).

Εκστασιασμένος από το θέαμα δεν πρόλαβα να φωτογραφίσω την γιγαντομαχία Παπαδάκου - Σουγλάκου, οπότε ας παραθέσω τουλάχιστον τα λινκ από την εν εξελίξει ιδεολογική πάλη Γεωργουσόπουλου - Λιάκου: 1, 2, 3, 4.

UPDATE:

Πλήρης λινκογραφία (αν δεν υπάρχει ο όρος θα τον πατεντάρω) στο μπλογκ του Μανώλη Βασιλάκη.

Τριλογία

Oι άντρες, τα όπλα, η ύπαιθρος, οι μεγάλες ταινίες, τα γουέστερν τα υπαρξιακά, τα γουέστερν τα ποιητικά, οι εποχές οι μεταιχμιακές, «And then I woke up», «Ι΄am finished», «Βefore he could find the right words», ο Τόμι Λι Τζόουνς είναι ο Μόργκαν Φρίμαν του «Seven», ανήμπορος να αντιδράσει μάρτυρας ενός κόσμου που γίνεται όλο και πιο βίαιος και τον ξεπερνά, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις κοιτάζει την φλεγόμενη πετρελαιοπηγή του και όλος ο καπιταλισμός έχει συμπυκνωθεί στο αχόρταγο βλέμμα του, ένα τραίνο πλησιάζει μέσα στη νύχτα και θα το ληστέψουν αλλά τι σημασία έχει η ληστεία μπροστά στην εικόνα του τραίνου που σκίζει τη νύχτα, η σχεδόν εμβληματική απουσία των γυναικών όχι μόνο στην άτυπη και συμπτωματική αυτή τριλογία μα και στο σύνολο σχεδόν του καλού αμερικάνικου σινεμά εδώ και πολλά χρόνια, no country for women, no country for old men, but a damn good country for old boys.

Μια πατρίδα στην οποία βρίσκεσαι πριν ξυπνήσει ο Τόμι Λι Τζόουνς, πριν τελειώσει ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, πριν βρει τις σωστές λέξεις ο Κέισι Άφλεκ.

Μετά πέφτουν οι τίτλοι του τέλους.

Αλλά μένεις εκεί, προσπαθώντας να μην ξυπνήσεις, να μην τελειώσεις, να βρεις τις σωστές λέξεις.

Ο Διάβολος, ο Θεός κι η Καλομοίρα

Η εξαιρετική φωτογραφία είναι από δω. Μόνο που ο μουσάτος στο πίσω μέρος του κάδρου -είτε βρέθηκε εκεί από φωτογραφική άποψη είτε όχι- καταστρέφει στα μάτια μου την αρμονία της εικόνας, σπάζοντας την γυναικίλα με την αντρόφατσά του.

Σαν αποκλειστική φωτογραφία του παραδείσου, όπου την απολαμβάνεις, πλένεσαι μέσα της, μέχρι που διακρίνεις στο βάθος του κήπου τον οξαποδώ να κάνει τρεσπάσινγκ, γαμώντας αμετάκλητα το αισθητικό κάρμα με την υπενθύμιση της κακάσχημης παρουσίας του.

Το κακό είναι παρόν κι η ομορφιά θα κρύβει πάντα τους λεκέδες της.

Κι αφού ο λόγος πήγε στο μεταφυσικό, ο Πάπας Βενέδικτος και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος συμπροσευχήθηκαν στο παρεκκλήσιο του Ουρμπανού του 8ου, γεγονός που δημιουργεί την εικόνα ενός Μεγαλοδύναμου (που ως Πνεύμα, πνευματικές είναι αναπόφευκτα κι οι ανάγκες κι οι χαρές του) απευθείας συνδεδεμένου 24 ώρες την μέρα και 7 ημέρες την βδομάδα με την γη και τις προσευχές των πιστών, τις οποίες διαχρονικά λαμβάνει με τον ιδιότυπο αυτόν ον λάιν τρόπο της μεταξύ τους επικοινωνίας, μέχρι που εκπέμπεται ξαφνικά από το παρεκκλήσιο του Ουρμπανού του ογδόου ένα συγκλονιστικό σήμα, ένα ξεχώριστο δώρο, μια συμπροσευχή των Δύο Κορυφαίων, μια ένωση προσευχών των επικεφαλής Καθολικών και Ορθοδόξων, μια ένωση δύο ιεραρχικά ανώτατων προσευχών σε σώμα ένα, μια συμπροσευχή που στο πνευματικό επίπεδο πρέπει να είναι ό,τι εντονότερο μπορεί να εισπράξει ως αίσθηση από τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να φτάσει στα πρόθυρα ενός Θείου Οργασμού ή και πέρα απ΄ αυτά, μέχρι και τα θυρανοίξια Του. Κι αφού ο λόγος πήγε στο σεξουαλικό, λένε στην Καλομοίρα ότι ήταν πολύ σέξυ στην εμφάνισή της για τη γιουροβίζιον και ότι οι γυναίκες θα αρχίσουν να την βλέπουν ως αντίζηλο και να την φθονούν. Οπότε η Καλομοίρα απαντά στεναχωρημένη, πώς όχι, δεν έχουν κανένα τέτοιο λόγο, εκείνη δεν έχει καμία τέτοια πρόθεση, εκείνη θέλει να είναι σέξυ για εκείνη την ίδια, σέξυ για να αισθάνεται όμορφα εκείνη. Η γυναικεία σεξουαλικότητα απαλλαγμένη από την οποιαδήποτε σκιά πειρασμού, απαλλαγμένη από το λάγνο βλέμμα των ανδρών, απαλλαγμένη από την πρόκληση, μια σεξουαλικότητα φωτεινότατη, αθωότατη του σκότους, μια φιλ γκουντ σεξουαλικότητα προκειμένου να αισθάνεσαι η ίδια ωραία, σαν να κάνεις τζόγκιν, σαν να τρως υγιεινές τροφές, σαν να κάνεις την προσευχή σου για να καθαρίζει η καρδούλα σου. Βαμμένη σαν εντεκάχρονο κορίτσι, η μεγαλόμικρη Καλομοίρα ζει σε ένα ψυχικό σύμπαν όπου το σεξ ήταν, είναι και θα είναι άγνωστη έννοια, αδιάφορο μέγεθος, ξένη ύλη. Αν η αστυνομία θέλει να κάνει στοιχειωδώς καλά τη δουλειά της, ας παρακολουθεί ποιός την πέφτει ή ποιός δηλώνει ότι τον φτιάχνει ερωτικά η Καλομοίρα, για να σχηματίσει μια λίστα υπόπτων για παιδοφιλία. Πεντοφίλια ιζ ε κράιμ. Τα φιλιά πρέπει να δίνονται πάντοτε ανά τετράδες. Ανά αγίες τετράδες.

Όταν κοπάσουν οι εντυπώσεις

«Οταν, όμως, οι εντυπώσεις θα κοπάσουν, οι πολίτες θα ζητήσουν πρόγραμμα και θέσεις από τον Συνασπισμό και από τον πρόεδρό του γνώση των θεμάτων και προτάσεις με πολιτική ουσία».

Η Βασιλική Γεωργιάδου, επίκουρος καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, έχει πραγματικά κατανοήσει τα κριτήρια με βάση τα οποία ψηφίζει η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων.

Απαξιώ και να ειρωνευτώ.

Αλλά δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με το τελικό της συμπέρασμα: «Η υπερψήφιση κομμάτων από διαμαρτυρία είναι μια αρνητική εκλογική επιλογή και τα κόμματα επιβιώνουν στον χρόνο μόνο όταν αναπτύσσουν πολιτικές θέσεις και θετικές σχέσεις με τους εκλογείς».

Οι αρνητικές εκλογικές επιλογές βλάπτουν σοβαρά την δημοκρατία. Άντε να τις ανεχτούμε στις ευρωεκλογές.

Στις επόμενες βουλευτικές εκλογές ψηφίζουμε θετικά και υπεύθυνα.

Έλα Ηπείρου κι Αχαρνών να σε δολοφονήσω

Μέρα μεσημέρι για ένα συνηθισμένο τροχαίο καυγά για την προτεραιότητα ανάμεσα σε ένα αυτοκίνητο και μια μηχανή, ο συνοδηγός της μηχανής πυροβόλησε στην κοιλιά και σκότωσε τον σαραντάχρονο συνοδηγό του αυτοκινήτου.

Αν το είχα δει στις ειδήσεις ή το είχα διαβάσει στην εφημερίδα, μπορεί να το προσπερνούσα.

Αλλά το γεγονός μού το διηγήθηκε χθες το βράδυ στο τηλέφωνο φίλος, που είδε το πτώμα και τον σοκαρισμένο οδηγό του αυτοκινήτου.

Δεν με ενδιαφέρουν οι γενικεύσεις: δεν γίναμε ζούγκλα.

Αν είχαμε γίνει ζούγκλα δεν θα μας έκανε εντύπωση.

Με ενδιαφέρει όμως το συγκεκριμένο περιστατικό: πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, σε οποιαδήποτε ψυχική ή πνευματική κατάσταση κι αν βρίσκεται, να εκτελεί τον άλλο έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, για μια τέτοια ασήμαντη αιτία;

Πώς γίνεται;

Γιατί δεν του χύμηξε να τον πλακώσει; Γιατί δεν εξάντλησε την βία του εκεί; Πώς μπόρεσε να τον σκοτώσει τόσο εύκολα;

Με ποιό δικαίωμα;

Πού βρήκε το δικαίωμα να αφαιρέσει μια ζωή για ψύλλου πήδημα;

Πώς είναι δυνατόν να είναι κάποιος τόσο κτήνος;

Αντιλαμβάνομαι -το ξέρω μάλλον- ότι το πολιτισμένο στρώμα των αρσενικών είναι εξαιρετικά λεπτό.

Αντιλαμβάνομαι -το ξέρω μάλλον- ότι ο καυγάς είναι πάντα καυγάς είτε διεξάγεται από οθόνη υπολογιστή σε οθόνη υπολογιστή, είτε διεξάγεται με βρισιές στο δρόμο.

Αντιλαμβάνομαι ότι το βήμα από την λεκτική στη σωματική βία είναι πολύ μικρό.

Δεν μπορώ να αντιληφθώ όμως αυτό το άλμα από τη βία στην αφαίρεση της ζωής.

Δεν θέλω να το αντιληφθώ.

Δεν θέλω να κατανοήσω αυτό το αμετάκλητο, αυτό το σε μια στροφή ζεις και στην επόμενη παύεις.

Έτσι ξαφνικά.

Δεν θέλω να κατανοήσω αυτό το «αναγνωρίζω στον εαυτό μου δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω σου και τώρα στην παίρνω γαμιόλη».

Σε σκοτώνω.

Όχι, δεν μπορώ και δεν θέλω να το αντιληφθώ.

Περισσότερο από φόνος είναι ύβρις, ύβρις ενάντια στην τάξη του κόσμου, ενάντια στην αναλογικότητα της σχέσης αιτίου και αιτιατού.

Και ναι, δεν είναι κόσμος αυτός που ζούμε, όχι με την έννοια της εγκληματικότητας, αλλά με την έννοια της κατασκευής του.

Το πρόβλημα του κόσμου είναι κατασκευαστικό.

Ένας ευφυέστερος δημιουργός απλά δεν θα επέτρεπε να έχει ο οποιοσδήποτε άρρωστος τη δυνατότητα να αφαιρεί τη ζωή του άλλου για μια τέτοια αιτία.

Παίζουμε στο λάθος παιχνίδι με τους λάθος κανόνες.

Κακώς συνεχίζουμε να το νομιμοποιούμε με τη συμμετοχή μας.

Να πάμε να αυτοκτονήσουμε ομαδικώς όλοι, να καταλάβει κι αυτός ο μαλάκας από πάνω ή από κάτω ή όπου κι αν βρίσκεται, ή αν δεν βρίσκεται πουθενά να καταλάβει η καριόλα η φύση. ότι ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΔΕΝ ΣΤΕΚΕΙ, ότι είναι ΑΠΡΟΣΜΕΤΡΗΤΑ ΓΕΛΟΙΟ ΚΑΙ ΥΠΟΤΙΜΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ ΜΑΣ.

Να πάμε να αυτοκτονήσουμε όλοι, μπας και το παιχνίδι ξαναστηθεί από την αρχή με πιο λογικούς κανόνες, γιατί όλη αυτή η ευτέλεια της ύπαρξης, όλο αυτό το ανά πάσα στιγμή και για κάθε αφορμή ετοιμόρροπο της ζωής μας, σε ακυρώνει εντελώς.

Γαμημένε δολοφόνε.

Γαμημένο σκηνικό.

Γελοίο σκηνικό.

Γελοία ύπαρξη.

Όλα όσα είχαν μεσολαβήσει

Στο «Uncle Tungsten» («Ο Θείος Βολφράμιο»), τα απομνημονεύματα των παιδικών σας χρόνων στην Αγγλία, περιγράφετε ένα περιστατικό το οποίο ο αδελφός σας αργότερα σας είπε πως αποκλείεται να θυμάστε: γράφετε για μια βόμβα που έπεσε στο σπίτι σας στη διάρκεια του πολέμου, ενώ, όταν έπεσε η βόμβα, εσείς δεν βρισκόσασταν στο Λονδίνο. Τι διάγνωση κάνετε για αυτήν την ψευδή μνήμη σας;

«Κι όμως, δεν θα την αποκαλούσα ψευδή μνήμη. Ήταν ένα ισχυρό σοκ η αποκάλυψη του αδελφού μου, αλλά την ίδια στιγμή μού φάνηκε και τρομερά ενδιαφέρουσα. Από τη στιγμή που έμαθα την αλήθεια, προσπάθησα να ξεχωρίσω στο μυαλό μου τις πρωτογενείς από τις δευτερογενείς αναμνήσεις που μπορεί να διαμορφώθηκαν από κάτι το οποίο είχα διαβάσει. Και διαπίστωσα πως, ψυχολογικά, μου ήταν εντελώς αδύνατο. Υποπτεύομαι, μάλιστα, πως αν μπορούσα ταυτόχρονα να έχω μια απεικόνιση του εγκεφάλου μου, ούτε εκεί θα φαινόταν η διαφορά. Από τη στιγμή που μια ιστορία εγγράφεται ως μνήμη στον εγκέφαλο, είναι εξαιρετικά δύσκολο να την διαχωρίσεις από την πρωτογενή μνήμη ενός γεγονότος».

~~~

Πνιγόταν και το ένοιωθε.

Και σε τέτοιες φάσεις πιάνεσαι απ΄ό,τι βρεις μπροστά σου.

Ακόμη κι από μια συνέντευξη.

Ας το δοκίμαζε, τι είχε να χάσει;

Λίγα χρόνια αργότερα ελάχιστη σχέση είχε με τον απελπισμένο εαυτό του.

Για την ακρίβεια δεν μπορούσε καν να θυμηθεί τι τον είχε φέρει σε τέτοια απόγνωση.

Όλα όσα είχαν μεσολαβήσει έκτοτε (αλλά και όλα όσα είχαν μεσολαβήσει πριν) τον είχαν μεταμορφώσει οριστικά.

Τον παραξένευε το γεγονός και πίεζε το μυαλό του για την εξήγηση: πώς ένας άνθρωπος που είχε ζήσει μια τόσο πλήρη ζωή όσο εκείνος, γεμάτη με τις πιο ξεχωριστές αναμνήσεις, μπορούσε να έχει φτάσει στα πρόθυρα του πνιγμού;

Δεν μπορούσε να θυμηθεί.

Αλλά τι σημασία είχε αφού θυμόταν όλα τα υπόλοιπα;

Αποφάσισε τότε ότι είναι αμαρτία να μην κάτσει να καταγράψει όλες αυτές τις ιστορίες που είχε ζήσει, να μην κάτσει να συνθέσει την ιστορία της ζωής του.

Όταν η αυτοβιογραφία του εκδόθηκε, αντιμετώπισε σωρό καταγγελίες για λογοκλοπή.

Ανέτρεξε στα βιβλία που υποτίθεται ότι είχε λογοκλέψει και διαπίστωσε με κατάπληξη εντυπωσιακές ομοιότητες.

Το βιβλίο του αποσύρθηκε και αισθάνθηκε εξευτελισμένος.

Μολονότι ήξερε πολύ καλά ότι δεν είχε αντιγράψει κανέναν.

Για όσα είχε ζήσει έγραφε.

Ευχήθηκε τότε ακριβώς αυτό: να μην είχε ζήσει τόσο έντονα, να μην ήταν τόσο διαφορετικός, ευχήθηκε να ήταν κι εκείνος ένας από τους πολλούς που κοιτώντας στο παρελθόν τους βλέπουν μια σειρά από ματαιώσεις και συμβιβασμούς· τουλάχιστον τότε θα είχε συνηθίσει να αισθάνεται σκατά και θα μπορούσε να το αντέξει ευκολότερα από τώρα που του ήταν σχεδόν πρωτόγνωρο.

Μπορούσε να κάνει πιο μάταια ευχή;

Το μόνο σίγουρο ήταν ότι αν κάτι δεν μπορούσε να αλλάξει ήταν οι αναμνήσεις του.

Πνιγόταν και το ένοιωθε.

Ζ for Zακεδονία

1) Ο μπλόγκερ «Ζορό» διαδηλώνει υπέρ της διατήρησης της ανωνυμίας στα ιστολόγια.

2) Ο Ίσμαελ Μπλάνκο διαδηλώνει κατά της ανύπαρκτης πολιτείας που επέτρεψε τη διαιτητική σφαγή της ομάδας του στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.

3) Ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης στην τελευταία του περφόρμανς προτείνει εναλλακτικούς εθνικούς ήρωες για να αντιπαρατάξει στον Μέγα Αλέξανδρο των Σκοπιανών.

4) Μια ακόμα ερμηνεία για το 52,3% που συγκεντρώνει ο δικομματισμός στο τελευταίο γκάλοπ.

5) Η λεπτή (;) διαφορά μεταξύ αυτοσαρκασμού και γελοιότητας.

6) Αν όχι η απόδειξη για το ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, η πιο εύγλωττη πάντως εξήγηση για το γεγονός ότι η πρόσφατη δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη δεν έχει τον συναισθηματικό αντίκτυπο που θα είχε δέκα πέντε χρόνια πριν.

Το Ντίμερ

Υπάρχει ένα δημοσιογραφικό-πολιτικό-επιχειρηματικό οικοσύστημα που παίζει νυχθημερόν το εξουσιαστικό του παιχνίδι. Καταλυτική σημασία στο παιχνίδι αυτό, που θα μπορούσε να ονομαστεί και «οι κυνηγοί του κρυμμένου σκελετού», είναι η ανεύρεση αληθινών, αληθοφανών ή και εντελώς ψεύτικων σκελετών στην ντουλάπα του άλφα πολιτικού, του βήτα επιχειρηματία, του γάμα ανταγωνιστή δημοσιογράφου. Λογικό κι επόμενο ήταν το παιχνίδι αυτό να μην αφήσει αναξιοποίητο τον χώρο των μπλογκ και να παιχτεί σ' αυτόν με πολύ πιο χύμα κανόνες. Ακριβώς επειδή για το παιχνίδι αυτό η ανωνυμία δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα πρώτης τάξεως μέσο για την αποφυγή των συνεπειών του νόμου.

Το πρόβλημα δεν είναι ο ύποπτος κόσμος των ανώνυμων μπλογκ. Ο ύποπτος αυτός κόσμος μια χαρά λειτουργούσε, αφού η ανωνυμία τον απελευθέρωνε ψυχολογικά για να εκφράσει σκέψεις και συναισθήματα που ίσως δίσταζε να εκφράσει με όνομα κι επίθετο.

Το πρόβλημα είναι το ύποπτο δημοσιογραφικό-πολιτικό-επιχειρηματικό οικοσύστημα που είδε φως και μπήκε.

Και που αφού μπήκε και τα έκανε χάλια, τώρα θέλει να μας κλείσει και το φως ή έστω να ρυθμίσει την έντασή του.