Μια νύχτα με τον Άνθιμο

Πρώτη ή δευτέρα Λυκείου. O φιλόλογος μπαίνει στην τάξη και μας καλημερίζει χαμογελαστότατος: «Καλημέρα, πουτάνες. Γιατί αυτό ασφαλώς είστε». Ελάχιστα δευτερόλεπτα σιωπής και ψιλοπολιτισμικού μας σοκ κι αμέσως μετά αρχίζει να μαρσάρει με τον τρόπο που αποτελούσε το σήμα κατατεθέν του και να μας κατεβάζει τον εξάψαλμο, επειδή από το προηγούμενο βράδυ κοσμούσε έναν σχολικό τοίχο ένα σύνθημα που αποκαλούσε το σχολείο μπουρδέλο. Αφού λοιπόν το σχολείο είχε χαρακτηριστεί μπουρδέλο και αφού δεν είχαμε σπεύσει να το σβήσουμε, κατά τη λογική του είχαμε αποδεχθεί ότι είμαστε πουτάνες.
Τα χρόνια πέρασαν, πολλά με αποκάλεσαν πολλοί, αλλά πουτάνα απ΄όσο θυμάμαι κανείς. Μέχρι που τις προάλλες η Διαρκής Ιερά Σύνοδος έβγαλε την περίφημη ανακοίνωσή της στην οποία κατά λέξη ανέφερε: «Η Εκκλησία δέχεται και ευλογεί την παραδεδομένη τέλεση του Γάμου κατά το Ορθόδοξο Τυπικό, ενώ θεωρεί πορνεία κάθε άλλη "συζυγική" σχέση εκτός αυτού».
Όπως φαίνεται, η λέξη πορνεία μπήκε στην ανακοίνωση από τον Άγιο Θεσσαλονίκης Άνθιμο και δεν αντικατόπτριζε την μετριοπαθή στάση του νέου Αρχιεπισκόπου. Αποφάσισα λοιπόν να πάω να συναντήσω τον ίδιο τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, προκειμένου να λύσω μερικές βασικές απορίες που γεννούσε η διατύπωση της ανακοίνωσης:
Τα ουάν νάιτ στάντς, οι ξεπέτες θεωρούνται πορνεία; Αφού δηλαδή η πορνεία εντοπίζεται στο εκτός γάμου αλλά εντός σχέσης σεξ, μήπως το σεξ εκτός γάμου αλλά και εκτός σχέσης, το σεξ χωρίς δεσμεύσεις και συναισθηματικές εξαρτήσεις δεν θεωρείται πορνικό; Μήπως συνεπώς είναι κατεξοχήν οι πόρνες που δεν είναι πόρνες;
Μήπως, αφού καμία σχέση δεν τα βγάζει πέρα χωρίς ένα μίνιμουμ ανοχής των ιδιοτροπιών και παραξενιών του άλλου, κάθε σχέση που στεγάζει την ανοχή αυτή δεν είναι παρά ένας οίκος ανοχής;
Όταν βρεθήκαμε ενώπιος ενωπίω στο γραφείο του είχε για τα καλά σουρουπώσει. Κάπου στο βάθος άρχισε να παίζει το «Ι' ll never be Maria Magdalena» και στο άκουσμά του σαν υπνωτισμένος, σαν άλλος «Άνθρωπος της Μαντζουρίας», έπεσα στα τέσσερα εμπρός στα πόδια του. Σκέφτηκα να του πω: «Πες μου ότι είσαι άτριχος. Αυτό πες μου μόνο. Τέλος», αλλά ξανακοιτώντας την πλούσια ιερατική γενειάδα του συνειδητοποίησα ότι αυτή η εκδοχή είναι εξαιρετικά αμφίβολη.
Όχι, δεν είχα έρθει να του υποβάλω ερωτήσεις. Για άλλο λόγο είχα έρθει. Άλλο ζητούσα: άφεση αμαρτιών. Στη ζωή μου είχα υπάρξει πόρνος και έπρεπε να εκδηλώσω έμπρακτα την μετάνοια και την συντριβή μου. Του έβγαλα τα παπούτσια και τις κάλτσες και σαν εν πολλαίς αμαρτίαις περιπέσας ανήρ άρχισα να του πολυφιλώ τις πατούσες και να του πλένω το κουντεπιέ με τα αλμυρά μου δάκρυα. Έκανα να του σκουπίσω τα πόδια με τα μαλλιά μου αλλά όσα μου έχουν μείνει είναι κοντά, οπότε έβγαλα και φόρεσα περούκα Καρβέλα.
Μετά το σκούπισμα άρχισα να του τα αλείφω με μύρο. Το ζαλιστικό σαν λιβάνι άρωμα της αγίας ποδαρίλας μού δημιούργησε περίεργους συνειρμούς και το μυαλό μου από το μύρο πήγε στον Μίρο, τον μεγάλο Μίροσλαβ Πετσάρσκι, τον μπασκετμπολίστα με το ευφυέστερο βλέμμα, τα αρμονικότερα χαρακτηριστικά προσώπου και την πλαστικότερη κίνηση. Αναλυτές εκτιμούν ότι το μυστικό όπλο της ελληνικής διπλωματίας στο Σκοπιανό δεν είναι ούτε η απειλή του βέτο, ούτε η υπουργός Εξωτερικών (την οποία παρεμπιπτόντως με το που την βλέπεις υπουργό σου, ασυναίσθητα παίρνεις το μέρος των εκάστοτε άλλων), αλλά η απειλή του υφυπουργού Αθλητισμού. Ο άνθρωπος που ελληνοποίησε Πετσάρσκι, Σούμποτιτς, Μισούνωφ, έχει το know how να ελληνοποιήσει και Φύρομ σε χρόνο dt.
Ενώ άλειφα με μύρο τα πέλματά του, του έκανα τελικά μια και μόνο ερώτηση: «Σεβασμιότατε, αν υποθέσουμε -όπως έχουμε κάθε λόγο- ότι το εκτός συζυγικών σχέσεων σεξ συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό και στο γειτονικό κρατίδιο, μήπως θα προτείνατε ως ονομασία του αντί για «Νέα» ή «Άνω» το «Πουτάνα Μακεδονία»»;

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «Sportday»)