Έλα Ηπείρου κι Αχαρνών να σε δολοφονήσω

Μέρα μεσημέρι για ένα συνηθισμένο τροχαίο καυγά για την προτεραιότητα ανάμεσα σε ένα αυτοκίνητο και μια μηχανή, ο συνοδηγός της μηχανής πυροβόλησε στην κοιλιά και σκότωσε τον σαραντάχρονο συνοδηγό του αυτοκινήτου.

Αν το είχα δει στις ειδήσεις ή το είχα διαβάσει στην εφημερίδα, μπορεί να το προσπερνούσα.

Αλλά το γεγονός μού το διηγήθηκε χθες το βράδυ στο τηλέφωνο φίλος, που είδε το πτώμα και τον σοκαρισμένο οδηγό του αυτοκινήτου.

Δεν με ενδιαφέρουν οι γενικεύσεις: δεν γίναμε ζούγκλα.

Αν είχαμε γίνει ζούγκλα δεν θα μας έκανε εντύπωση.

Με ενδιαφέρει όμως το συγκεκριμένο περιστατικό: πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, σε οποιαδήποτε ψυχική ή πνευματική κατάσταση κι αν βρίσκεται, να εκτελεί τον άλλο έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, για μια τέτοια ασήμαντη αιτία;

Πώς γίνεται;

Γιατί δεν του χύμηξε να τον πλακώσει; Γιατί δεν εξάντλησε την βία του εκεί; Πώς μπόρεσε να τον σκοτώσει τόσο εύκολα;

Με ποιό δικαίωμα;

Πού βρήκε το δικαίωμα να αφαιρέσει μια ζωή για ψύλλου πήδημα;

Πώς είναι δυνατόν να είναι κάποιος τόσο κτήνος;

Αντιλαμβάνομαι -το ξέρω μάλλον- ότι το πολιτισμένο στρώμα των αρσενικών είναι εξαιρετικά λεπτό.

Αντιλαμβάνομαι -το ξέρω μάλλον- ότι ο καυγάς είναι πάντα καυγάς είτε διεξάγεται από οθόνη υπολογιστή σε οθόνη υπολογιστή, είτε διεξάγεται με βρισιές στο δρόμο.

Αντιλαμβάνομαι ότι το βήμα από την λεκτική στη σωματική βία είναι πολύ μικρό.

Δεν μπορώ να αντιληφθώ όμως αυτό το άλμα από τη βία στην αφαίρεση της ζωής.

Δεν θέλω να το αντιληφθώ.

Δεν θέλω να κατανοήσω αυτό το αμετάκλητο, αυτό το σε μια στροφή ζεις και στην επόμενη παύεις.

Έτσι ξαφνικά.

Δεν θέλω να κατανοήσω αυτό το «αναγνωρίζω στον εαυτό μου δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω σου και τώρα στην παίρνω γαμιόλη».

Σε σκοτώνω.

Όχι, δεν μπορώ και δεν θέλω να το αντιληφθώ.

Περισσότερο από φόνος είναι ύβρις, ύβρις ενάντια στην τάξη του κόσμου, ενάντια στην αναλογικότητα της σχέσης αιτίου και αιτιατού.

Και ναι, δεν είναι κόσμος αυτός που ζούμε, όχι με την έννοια της εγκληματικότητας, αλλά με την έννοια της κατασκευής του.

Το πρόβλημα του κόσμου είναι κατασκευαστικό.

Ένας ευφυέστερος δημιουργός απλά δεν θα επέτρεπε να έχει ο οποιοσδήποτε άρρωστος τη δυνατότητα να αφαιρεί τη ζωή του άλλου για μια τέτοια αιτία.

Παίζουμε στο λάθος παιχνίδι με τους λάθος κανόνες.

Κακώς συνεχίζουμε να το νομιμοποιούμε με τη συμμετοχή μας.

Να πάμε να αυτοκτονήσουμε ομαδικώς όλοι, να καταλάβει κι αυτός ο μαλάκας από πάνω ή από κάτω ή όπου κι αν βρίσκεται, ή αν δεν βρίσκεται πουθενά να καταλάβει η καριόλα η φύση. ότι ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΔΕΝ ΣΤΕΚΕΙ, ότι είναι ΑΠΡΟΣΜΕΤΡΗΤΑ ΓΕΛΟΙΟ ΚΑΙ ΥΠΟΤΙΜΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ ΜΑΣ.

Να πάμε να αυτοκτονήσουμε όλοι, μπας και το παιχνίδι ξαναστηθεί από την αρχή με πιο λογικούς κανόνες, γιατί όλη αυτή η ευτέλεια της ύπαρξης, όλο αυτό το ανά πάσα στιγμή και για κάθε αφορμή ετοιμόρροπο της ζωής μας, σε ακυρώνει εντελώς.

Γαμημένε δολοφόνε.

Γαμημένο σκηνικό.

Γελοίο σκηνικό.

Γελοία ύπαρξη.