Όλα όσα είχαν μεσολαβήσει

Στο «Uncle Tungsten» («Ο Θείος Βολφράμιο»), τα απομνημονεύματα των παιδικών σας χρόνων στην Αγγλία, περιγράφετε ένα περιστατικό το οποίο ο αδελφός σας αργότερα σας είπε πως αποκλείεται να θυμάστε: γράφετε για μια βόμβα που έπεσε στο σπίτι σας στη διάρκεια του πολέμου, ενώ, όταν έπεσε η βόμβα, εσείς δεν βρισκόσασταν στο Λονδίνο. Τι διάγνωση κάνετε για αυτήν την ψευδή μνήμη σας;

«Κι όμως, δεν θα την αποκαλούσα ψευδή μνήμη. Ήταν ένα ισχυρό σοκ η αποκάλυψη του αδελφού μου, αλλά την ίδια στιγμή μού φάνηκε και τρομερά ενδιαφέρουσα. Από τη στιγμή που έμαθα την αλήθεια, προσπάθησα να ξεχωρίσω στο μυαλό μου τις πρωτογενείς από τις δευτερογενείς αναμνήσεις που μπορεί να διαμορφώθηκαν από κάτι το οποίο είχα διαβάσει. Και διαπίστωσα πως, ψυχολογικά, μου ήταν εντελώς αδύνατο. Υποπτεύομαι, μάλιστα, πως αν μπορούσα ταυτόχρονα να έχω μια απεικόνιση του εγκεφάλου μου, ούτε εκεί θα φαινόταν η διαφορά. Από τη στιγμή που μια ιστορία εγγράφεται ως μνήμη στον εγκέφαλο, είναι εξαιρετικά δύσκολο να την διαχωρίσεις από την πρωτογενή μνήμη ενός γεγονότος».

~~~

Πνιγόταν και το ένοιωθε.

Και σε τέτοιες φάσεις πιάνεσαι απ΄ό,τι βρεις μπροστά σου.

Ακόμη κι από μια συνέντευξη.

Ας το δοκίμαζε, τι είχε να χάσει;

Λίγα χρόνια αργότερα ελάχιστη σχέση είχε με τον απελπισμένο εαυτό του.

Για την ακρίβεια δεν μπορούσε καν να θυμηθεί τι τον είχε φέρει σε τέτοια απόγνωση.

Όλα όσα είχαν μεσολαβήσει έκτοτε (αλλά και όλα όσα είχαν μεσολαβήσει πριν) τον είχαν μεταμορφώσει οριστικά.

Τον παραξένευε το γεγονός και πίεζε το μυαλό του για την εξήγηση: πώς ένας άνθρωπος που είχε ζήσει μια τόσο πλήρη ζωή όσο εκείνος, γεμάτη με τις πιο ξεχωριστές αναμνήσεις, μπορούσε να έχει φτάσει στα πρόθυρα του πνιγμού;

Δεν μπορούσε να θυμηθεί.

Αλλά τι σημασία είχε αφού θυμόταν όλα τα υπόλοιπα;

Αποφάσισε τότε ότι είναι αμαρτία να μην κάτσει να καταγράψει όλες αυτές τις ιστορίες που είχε ζήσει, να μην κάτσει να συνθέσει την ιστορία της ζωής του.

Όταν η αυτοβιογραφία του εκδόθηκε, αντιμετώπισε σωρό καταγγελίες για λογοκλοπή.

Ανέτρεξε στα βιβλία που υποτίθεται ότι είχε λογοκλέψει και διαπίστωσε με κατάπληξη εντυπωσιακές ομοιότητες.

Το βιβλίο του αποσύρθηκε και αισθάνθηκε εξευτελισμένος.

Μολονότι ήξερε πολύ καλά ότι δεν είχε αντιγράψει κανέναν.

Για όσα είχε ζήσει έγραφε.

Ευχήθηκε τότε ακριβώς αυτό: να μην είχε ζήσει τόσο έντονα, να μην ήταν τόσο διαφορετικός, ευχήθηκε να ήταν κι εκείνος ένας από τους πολλούς που κοιτώντας στο παρελθόν τους βλέπουν μια σειρά από ματαιώσεις και συμβιβασμούς· τουλάχιστον τότε θα είχε συνηθίσει να αισθάνεται σκατά και θα μπορούσε να το αντέξει ευκολότερα από τώρα που του ήταν σχεδόν πρωτόγνωρο.

Μπορούσε να κάνει πιο μάταια ευχή;

Το μόνο σίγουρο ήταν ότι αν κάτι δεν μπορούσε να αλλάξει ήταν οι αναμνήσεις του.

Πνιγόταν και το ένοιωθε.