Τριλογία
Oι άντρες, τα όπλα, η ύπαιθρος, οι μεγάλες ταινίες, τα γουέστερν τα υπαρξιακά, τα γουέστερν τα ποιητικά, οι εποχές οι μεταιχμιακές, «And then I woke up», «Ι΄am finished», «Βefore he could find the right words», ο Τόμι Λι Τζόουνς είναι ο Μόργκαν Φρίμαν του «Seven», ανήμπορος να αντιδράσει μάρτυρας ενός κόσμου που γίνεται όλο και πιο βίαιος και τον ξεπερνά, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις κοιτάζει την φλεγόμενη πετρελαιοπηγή του και όλος ο καπιταλισμός έχει συμπυκνωθεί στο αχόρταγο βλέμμα του, ένα τραίνο πλησιάζει μέσα στη νύχτα και θα το ληστέψουν αλλά τι σημασία έχει η ληστεία μπροστά στην εικόνα του τραίνου που σκίζει τη νύχτα, η σχεδόν εμβληματική απουσία των γυναικών όχι μόνο στην άτυπη και συμπτωματική αυτή τριλογία μα και στο σύνολο σχεδόν του καλού αμερικάνικου σινεμά εδώ και πολλά χρόνια, no country for women, no country for old men, but a damn good country for old boys. Μια πατρίδα στην οποία βρίσκεσαι πριν ξυπνήσει ο Τόμι Λι Τζόουνς, πριν τελειώσει ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, πριν βρει τις σωστές λέξεις ο Κέισι Άφλεκ.
Μετά πέφτουν οι τίτλοι του τέλους.
Αλλά μένεις εκεί, προσπαθώντας να μην ξυπνήσεις, να μην τελειώσεις, να βρεις τις σωστές λέξεις.
posted by Old Boy @ 2:33 π.μ.
15 comments
15 Comments:
πιο πολύ κι απο τις προτιμήσεις ή τα κείμενά σου, ειναι ο τρόπος που αγαπάς τις ταινίες που μ'αρέσει
Αγαπητέ old boy σ' ευχαριστώ πολύ για το post, έχει μεγάλη τρυφερότητα.
Η ταινία των Κοέν είναι πολύ καλή, αν και για τα δικά μου γούστα η καλύτερη τους είναι Το Πέρασμα του Μίλερ, από τις πρώτες τους, μάλλον την εποχή που πήγαινες ακόμα στο Λύκειο :)
Πάντως για μένα η καλύτερη ταινία της χρονιάς είναι το "Into the Wild" του Σον Πεν, ακολουθούμενη από το "An der anderen Seite" του Φατίχ Ακίν. Ίσως γιατί και οι δύο αναφέρονται σε ανθρώπους που ψάχνουν να τη βρουν την προσωπική τους πατρίδα, όπως εγώ...
Να σαι καλά και όσον αφορά τα σχόλιά σου, chappeau...
Θα ψηφίσω και εγώ μαζί με τον Ηνίοχο το Miller's Crossing (Παρακαλώ να προσεχθεί η διπλή αντιστροφή γλώσσας! ;) ). I am talking about Etics η πιο αξιομνημόνευτη ατάκα.
Δεν βλέπω αυτή την περίοδο πολύ σινεμά, περιμένωντας τους βαρβάρους - την βάρβαρη καλύτερα - να σπάσει τα δεσμά της ανυπαρξίας και να μας κάνει την ζωή άνω κάτω, οπότε χαίρομαι να διαβάζω τα ποστάκια αυτά.
Ένα άλλο κομμάτι που μένει αξέχαστο από το Millers Crossing είναι η θαυμάσια εκτέλεση του "Oh Danny boy",παλιού ιρλανδικού τραγουδιού, ειδικά η σκηνή της δολοφονίας στο δάσος όπου ακούγεται ως μουσική υπόκρουση
Το Πέρασμα του Μίλλερ είναι δεύτερο ή τρίτο στις προτιμήσεις μου παίζοντας σφαλιάρες με το Big Lebowski. Πρώτο (και στις δυο - τρεις πιο αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών) το Μπάρτον Φινκ.
Είναι θέμα προσωπικών προτιμήσεων.
Οι Κοέν, που τους παρακολουθώ από την αρχή της σταδιοδρομίας τους, δεν έχω δεί μόνο την πρώτη τους ταινία, "Μόνο Αίμα" νομίζω είναι ο Ελληνικός της τίτλος, κάποια στιγμή με απογοήτευσαν.
Οι πρώτες τους ταινίες, μέχρι το "Barton Fink", μού άρεσαν πολύ. Από ένα σημείο και μετά όμως, εγώ προσωπικά, δεν μπορούσα καθόλου να επικοινωνήσω με το προσωπικό τους στυλ και κυρίως με το ιδιότυπο χιούμορ τους. Έβρισκα λοιπόν τις ταινίες τους βαρετές. Και ανάμεσα στις πιο βαρετές, συγχώρεσέ με Old boy,είναι και το Big Lebowsky, μια ταινία από την οποία δε θυμάμαι τίποτα σχεδόν. Παρόλα αυτά, είναι δύο κινηματογραφιστές που είναι καλλιτέχνες με όλη τη σημασία της λέξεως, που έχουν χαράξει μια προσωπική πορεία που ακολουθούν απαρέγκλιτα, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Και γι αυτό έχουν το σεβασμό μου.
Όσον αφορά τους σύγχρονους κινηματογραφιστές που κάνουν ταινίες στην Αμερική, ο Ανγκ Λι με εντυπωσιάζει
καλύτερη σκηνή δεν θα μπορούσες να διαλέξεις. εκεί που η μουσική ίσα που ξεπερνά τον ήχο του αγρού από στάχια στον άνεμο, εκεί που το αδιέξοδο του Jesse τον έχει ξεπεράσει, μια και δεν είναι πια αυτός που ξεκίνησε, ούτε αυτός που ήταν!
γυναίκες πρώτοι ρόλοι απούσες, δίνουν τόπο και χρόνο, ψήνουν μόνο κέικ προτοκάλι σαν την ''Μαρία με τα καρώ σου''. οι πρώην απεργοί σεναριογράφοι διαβάζουν και παραφράζουν old boy... ;)
Πράγματι μετά το Μπάρτον Φινκ οι Κοέν έκαναν στροφή. Και νομίζω είναι στροφή βλέμματος, στροφή του τρόπου αντιμετώπισης του σινεμά. Αποφάσισαν μάλλον ότι το να παίρνουν εντελώς σοβαρά τις ιστορίες τους ήταν λάθος, ήταν το σινεμά όπως γυριζόταν ως τότε, και σκέφτηκαν ότι ίσως ήταν μια καλή ιδέα να μπολιάσουν τις ιστορίες τους με μπόλικη ειρωνεία.
Άλλοτε τους βγαίνει κι άλλοτε όχι.
Με την τελευταία ταινία ίσως αρχίζουν να ξαναγυρνάνε πίσω, καθώς το διαφορετικό και το παράξενο που έψαχναν γιατί δεν τους βόλευε ο ευθύς τρόπος αφήγησης, έχει βρει τη θέση του αλλού: στον εντελώς αντισυμβατικό τρόπο του τέλους, στο ότι ένας βασικός ήρωας σκοτώνεται χωρίς να δούμε ποτέ την εκτέλεσή του.
'Most of filmmaking is common sense. If you stay on your toes and think about how to do a thing, it's right there.'
David Lynch
Ναι, το οτι έκαναν στροφή είναι εμφανές. Οι πρώτες τους ταινίες είναι πιο "σοβαρές", με την έννοια ότι δεν υπάρχει τόσο εμφανής η ειρωνεία στην οποία αναφέρεσαι. Ωστόσο στο Barton Fink, που είναι μια ενδιάμεση ταινία, σε σχέση με ό,τι ακολούθησε μετά, γιά πρώτη φορά είναι εμφανής.
Με αυτή την έννοια έχεις απόλυτο δίκιο για τη νέα τους ταινία, είναι διαφορετική από τις προηγούμενες και γι αυτό μου άρεσε. Ίσως είναι κι αυτή ένα είδος ενδιάμεσης ταινίας για μια καινούργια φάση τους. Αυτό μένει να αποδειχτεί. Από ό,τι μαθαίνω και η καινούργια τους ταινία είναι πολύ καλή και θα βγει στην Αμερική από το Σεπτέμβριο
@hnioxos: Ο Λεμποφσκι ειναι απο τις πιο βαρετες τους? Στους παλαιοημερολογητες, Κινεζους η καπου αλλου σημερα θα ειναι Πρωταπριλια, ε?
--
e.
Δεν θεωρώ ότι οι Κοέν είναι καλοί σκηνοθέτες ούτε κι ότι η ταινία τους που κέρδισε όσκαρ(ε και τι έγινε?)είναι καλή,για τα γούστα μου προφανώς...Όλη την ταινία την κάνει να ξεχωρίζει ο Χαβιέ Μπαρδέμ που με το πέρασμα του χρόνου όλου και πιο πολύ θα φέρνει στο Ντάνιελ Ντέι Λιούις...
mak
Ναι, ο Λεμπόφσκι είναι για μένα μια ταινία που καθόλου δεν ευχαριστήθηκα. Κατά τη γνώμη μου είναι μια υπερεκτιμημένη ταινία. Με ενοχλεί αυτό το είδος φορμαλισμού, που δυναστεύει την ταινία και την ιστορία.
Και σε αυτό το πεδίο θεωρώ τους Κοέν υπερβολικά φορμαλιστές. Όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα κάτι εντελώς αρνητικό, διάολε η τέχνη, σε τελική ανάλυση, είναι μια αέναη διαμάχη για τη φόρμα, αλλά εμένα προσωπικά η συγκεκριμένη χημεία στη συγκεκριμένη ταινία δε μου πήγε. Σε κάποιους άλλους λειτούργησε ενδεχομένως διαφορετικά. Αυτό είναι το ωραίο: Ότι μπορεί ο καθένας να κάνει μέσα από μια ίδια ταινία, ή εν γένει ένα έργο τέχνης, το δικό του ταξίδι
Τα γουέστερν είναι η νεα τραγωδία γιατι είναι η πεμπτουσία της αφαιρετικότητας: δεν υπάρχει καμία πολυπλοκότητα στο setting, μόνο στους χαρακτήρες. Αυτές οι ταινίες μου θυμίζουν τραγωδίες γιατί έχουν να κάνουν με τον ανυπεράσπιστο ήρωα ενάντια στον Θεό, τον Διάβολο/Κακό, την Φύση ή την Τύχη, σε μιά πρωτόγονη κοινωνία χωρίς πολλούς νόμους, πέρα από αυτούς της επιβίωσης.
Προσωπικά μου άρεσε περισσότερο η δολοφονία του Τζέσσε Τζαιμς, για τα αριστουργιματικά τελευταία 20 λεπτά της. Όσο για τις καλύτερες ταινίες των Κοέν, ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί είναι πάντα η αγαπημένη μου, πάλι για τον μονόλογο του τέλους...
τώρα που συμπλήρωσα την ''τριλογία'',
να υπογγραμίσω διπλά το ''Αλλά μένεις εκεί, προσπαθώντας να μην ξυπνήσεις, να μην τελειώσεις, να βρεις τις σωστές λέξεις.''.
μεγαλειώδες σινεμά,
συγκινητικό σινεμά,
ποιητικό σινεμά,
υπαρξιακό σινεμά.
τίποτα περιττό, όλα τα χρειώδη τοποθετημένα αφαιρετικά ακριβώς εκεί που πρέπει, όπως είπε η lady v.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home