Βαρυσήμαντο Ποστ

Κατά τη γνώμη μου, η διαχωριστική γραμμή δεν βρίσκεται μεταξύ μπλογκ και παραδοσιακών ΜΜΕ, όπως δεν βρίσκεται και μεταξύ επωνυμίας και ψευδωνυμίας ή ανωνυμίας.

Η διαχωριστική γραμμή που αναγνωρίζω, σέβομαι και νομιμοποιώ είναι η γραμμή του περιεχομένου, η γραμμή του ύφους και του ήθους της εκφερόμενης άποψης ή της μεταδιδόμενης πληροφορίας.

Όταν κάποιος είναι πεσμένος κάτω δεν είναι σωστό να τον χτυπάς.

Έτσι είναι, αλλά κατουράω με χαρά πάνω από τον (πρόσκαιρο;) τάφο του press gr και από όλον αυτόν τον βόρβορο που έφερε στην μπλογκόσφαιρα.

Έναν βόρβορο δάνειο από την «δημοσιογραφόσφαιρα» και για την ακρίβεια ενδεικτικό των χειρότερων δημοσιογραφικών ενστίκτων και της ελεεινότερης δημοσιογραφικής αισθητικής.

Έναν βόρβορο που απαντάται και στον Τύπο, τον καθ' όλα ρυθμισμένο και νομοθετημένο.

Που στην καλύτερη του εκδοχή, που στην εκδοχή την «καθαρή», τι άλλο είναι παρά ένα λυσσασμένο κυνήγι των κρυμμένων σκελετών στην ντουλάπα του καθενός;

Η θεοποίηση της Πληροφορίας, η διαχείριση της Πληροφορίας, η «πιάτσα» που βοά, η πιάτσα, η σιχαμένη αυτή λέξη που την χρησιμοποιούν μόνο δημοσιογράφοι, ταξιτζήδες και πουτάνες, και το τελικό συμπέρασμα όλου αυτού του κυνηγητού που είναι ότι όλοι μας έχουμε κάτι να φοβηθούμε, όλοι μας έχουμε το φάντασμα των δικών μας σκελετών, η αποκάλυψη των οποίων θα σημάνει την κατάρρευση του μικρόκοσμού μας.

Ξενιστής της νόσου που κυκλοφορεί δεν είναι η ανωνυμία, αλλά μια συγκεκριμένου είδους δημοσιογραφική αντίληψη περί ανωνυμίας.

Η ψευδωνυμία -αν αναλογιστεί κανείς τις χιλιάδες των ανθρώπων που ποστάρουν ή σχολιάζουν τα τελευταία χρόνια- μια χαρά τα έχει πάει αρύθμιστη.

Η ψευδωνυμία που διευκολύνει ψυχολογικά, που απελευθερώνει ψυχολογικά, που δεν είναι μάσκα, αλλά σε βοηθά να βγάλεις την μάσκα του ονοματεπώνυμού σου, η ψευδωνυμία που αφαιρεί σε κύρος μόνο αν λες βλακείες.

Η ψευδωνυμία που όταν χαθεί ίσως νοιώσεις ότι μαζί της χάθηκε κι ένα σημαντικό τμήμα της αίσθησης πως μπορείς να γράφεις αυτό που θέλεις χωρίς κρατούμενα και χωρίς δεύτερες σκέψεις (Κωνσταντίνα, μακάρι να αλλάξεις γνώμη γρήγορα και συγγνώμη για την φορά που ίσως ξέφυγα).

Όσοι ψάχνουν το κύρος στα επώνυμα, μου θυμίζουν τις παλιές λεζάντες στις εφημερίδες: «Βαρυσήμαντο άρθρο» του τάδε. Το τι είναι βαρυσήμαντο και το τι ελαφροσήμαντο δεν είναι θέμα αυτοαναγόρευσης, δεν είναι θέμα υπογραφής, είναι θέμα περιεχομένου.

Όσο για τις σχεδιαζόμενες νομοθετικές ρυθμίσεις, είναι λίαν αμφίβολο κατά πόσο θα μπορέσουν να περιορίσουν στην πράξη όσους χρησιμοποιούν όντως το μέσο ως εκβιαστικό ή συκοφαντικό μαγαζί, είναι όμως εξαιρετικά πιθανό να τρομάξουν και να αποθαρρύνουν πολλούς από όσους ανοίγουν μπλογκ όχι για να παίζουν εξουσιαστικά παιχνίδια, αλλά το άλλο είδος παιχνιδιού που είναι το μπλόγκιν, το εθιστικό και ερεθιστικό παιχνίδι το οποίο παίζουμε τα τελευταία χρόνια και από το οποίο δεν λέμε να ξεκολλήσουμε και δεν θα ξεκολλήσουμε, όπου αλλού κι αν δοκιμάσουμε να πάμε.