Πέμπτη, Ιουνίου 30, 2005

Ρεαλιστής Ραλίστας & Αφοί

- Διαβάζω σε συνέντευξη του παλιού ραλίστα Γιώργου Μοσχού, ότι στο "Ακρόπολις" έτρεχε πάντα συντηρητικά, γιατί τον ενδιέφερε να τερματίσει και να πάρει τους βαθμούς για το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Ότι μια χρονιά έφτασε κοντά στην πρωτιά του "Ακρόπολις" και ίσως και να μπορούσε να τη διεκδικήσει αν ρίσκαρε, αλλά του υπέδειξαν από την εταιρία του να μην το κάνει, επειδή μπορεί να έμενε εκτός αγώνος. Ότι αυτός συμμορφώθηκε κι έτσι δεν κέρδισε.
- Βλέπω στο DVD το "RAY", το οποίο -ούτε λίγο ούτε πολύ- μας δείχνει ότι ο Ray Charles ήταν επί χρόνια ηρωινομανής, χωρίς αυτό να τον εμποδίσει να χάσει μια παράσταση, μια ηχογράφηση, ένα ραντεβού.
- Διαβάζω στους επικηδείους του Μανόλη Αναγνωστάκη, ότι από ένα σημείο κι ύστερα σταμάτησε να γράφει ποίηση και ότι αυτό -η σιωπή του δηλαδή- ήταν μια στάση ποιητική.
Ο ρεαλιστής ραλίστας, το συνεπέστατο πρεζόνι, ο σιωπηλός ποιητής. Επίθετα που σε πρώτη όψη αντιφάσκουν με τα ουσιαστικά, ιδιότητες που δεν ανταποκρίνονται στα στερεότυπα συμπεριφοράς ενός οδηγού αγώνων, ενός ναρκομανή, ενός λογοτέχνη. Αντιφάσεις που επαινούνται. Επαινείται ο μουσικός που δεν αφήνει το ναρκωτικό να τον υποδουλώσει αλλά το χρησιμοποιεί ως πηγή ανακούφισης ή κι έμπνευσης. Πώς το έλεγε κι ο Βαλ Κίλμερ-Μόρισον στα βουνά; "Να επεκτείνουμε τους ορίζοντές μας" ή κάπως έτσι. Επαινείται ο οδηγός που καταφέρνει να πάρει το βαθμολογικά μέγιστο από το αυτοκίνητό του, χωρίς να κάνει περιττές τρέλλες κι εντυπωσιασμούς κυνηγώντας το ανέφικτο. Επαινείται ο ποιητής που απογοητεύθηκε και δεν βρήκε λόγο επαρκή να γράψει και να δημοσιεύσει.
Εγώ όμως θα διαφωνήσω και θα ταχθώ υπέρ των στερεοτύπων. Δεν θα καταλάβω, ας πούμε, πώς γίνεται να μην σε παρασέρνει η ένταση του αγώνα και της ταχύτητας και πώς φρενάρεις ενσυνείδητα το αυτοκίνητό σου, χωρίς να δοκιμάσεις τα όριά του, χωρίς να δοκιμάσεις να αρπάξεις την ευκαιρία που σου παρουσιάζεται μια φορά στη ζωή σου. Δεν θα καταλάβω, πώς γίνεται να έχεις τόση αυτοκυριαρχία ώστε και ηρωινομανής να είσαι και τη ζωή σου να την έχεις τακτοποιημένη μια χαρά (ή σχεδόν). Όταν δηλαδή σου έρχεται η επιθυμία να ξανατρυπηθείς, πώς ακριβώς το αντιμετωπίζεις; Άνθρωπος είσαι ή μηχανή; Δεν θα καταλάβω, τί μπορεί να κάνει έναν ποιητή να σταματήσει να γράφει. Είναι η απογοήτευση, εξήγηση ικανοποιητική; Γιατί δεν γίνεται η απογοήτευση ποίημα; Τι πάει να πει "σιωπώ¨; Στο χέρι σου είναι; Τι είναι η ποίηση; Χούι;
Υπέρ των στερεοτύπων λόγος. Ίσως γιατί αν είσαι νερόβραστος και ζεις σε χαμηλές ταχύτητες και χωρίς δυνατότητα να γεννήσεις μουσική ή ποίηση, σου είναι εύκολο να ζητάς από τον άλλο να πάει με τα γκάζια στο φουλ (και να κινδυνέψει να γκρεμοτσακιστεί), σου είναι εύκολο να κατακρίνεις τον άλλο ως μηχανή (ενώ μπορεί η απάντηση στην θανατηφόρα ανάγκη για περισσότερη πρέζα, να ήταν η ζωοφόρα ανάγκη για περισσότερες μελωδίες), σου είναι εύκολο να κατηγορείς τον άλλο που σταμάτησε να γράφει (λες και η ποσότητα είναι το ζητούμενο και όχι η ποιότητα).
Όλα - όλα, και τ' άλογα μου θα στα δώσω και με τα άλογα του αυτοκινήτου μου θα ταϊσω επί δεκαετίες χώμα κι αδρεναλίνη τους θεατές, so please unchain my heart, set me free.

Τρίτη, Ιουνίου 28, 2005

Παρτενέρ

Παρτενέρ δυο γυναικών μέσα στην ίδια νύχτα.
Η γυναίκα με τα λευκά παλεύει με τον οργανισμό της, τα κύτταρά της, τη νόσο.
Η γυναίκα με τα γαλάζια παλεύει με την καταπιεσμένη επιθυμία της.
Τη νύχτα αυτή η γυναίκα με τα λευκά γιορτάζει την αντίστασή της στη φθορά, την άρνησή της να καταβληθεί.
Όποιος δεν ξέρει την ιστορία της δεν μπορεί να υποψιαστεί τίποτα.
Τη νύχτα αυτή η γυναίκα με τα γαλάζια γιορτάζει την ήττα των αντιστάσεών της, την παράδοσή της στη συσσωρευμένη λίμπιντο.
Όποιος δεν ξέρει την ιστορία της ίσως την κακοχαρακτηρίσει.
Αδίκως. Ο φραγμένος ερωτισμός είναι κι αυτός δεινό μεγάλο, κι ας μην φορά το φωτοστέφανο της αρρώστιας.
Η γυναίκα με τα λευκά κι η γυναίκα με τα γαλάζια γιορτάζουν την αγάπη τους για τη ζωή.
Η γυναίκα με τα λευκά χορεύοντας κι αστράφτοντας μεσ' τη νύχτα
κι η γυναίκα με τα γαλάζια αφήνοντας επιτέλους το αλκοόλ και τα σωματικά υγρά να σπάσουν τους φράχτες που δυναστεύουν τις μέρες, τις νύχτες και τα χρόνια της.
Εκείνος είναι εκεί, παρτενέρ των χορευτριών της ζωής.
Η οδύνη του, παρτενέρ στον πόνο της γυναίκας με τα λευκά.
Μαζί πονούν, μαζί αντέχουν, μαζί νικούν, μαζί χορεύουν.
Η λαγνεία του, παρτενέρ στη λαγνεία της γυναίκας με τα γαλάζια.
Μαζί ποθούν, μαζί λαχταρούν, μαζί μεθούν, μαζί χορεύουν.
Κάτω απ' το σκοτεινό βουνό η ψυχή του ελεύθερη και τροπαιούχος.

Δευτέρα, Ιουνίου 27, 2005

In Dreams


Απόψε τα μεσάνυχτα στη ΝΕΤ κάποιοι τυχεροί θα δουν για πρώτη φορά το "Μπλε Βελούδο". Από αυτούς, άλλοι θα κοιμηθούν εξαντλημένοι από την κούραση της μέρας, άλλοι μπορεί να μην εντυπωσιαστούν και να το προσπεράσουν πατώντας το τηλεκοντρόλ, άλλοι μπορεί να το βρουν απωθητικό, άλλα κάποιοι θα παρασυρθούν και θα δουν μια ταινία που δεν θα ξεχάσουν ποτέ τους. Είκοσι χρόνια πριν, ο Ντέιβιντ Λυντς γυρίζει μια ταινία που δεν γυριζόταν είκοσι χρόνια πριν, δεν γυρίζεται σήμερα και δεν θα γυρίζεται ούτε είκοσι χρόνια μετά. Μερικοί εκλεκτοί ζουν στο δικό τους προσωπικό χρόνο, στο δικό τους προσωπικό κόσμο και όταν ο κόσμος αυτός κινηματογραφείται, όλα φαίνονται παράξενα, ασυνήθιστα, ενοχλητικά, μαγευτικά. Θα ήταν ευχής έργο να υπήρχαν εκατοντάδες "Μπλε Βελούδα". Δίπλα στα απαραίτητα mainstream να υπάρχει χώρος για πραγματική καλλιτεχνική δημιουργία. Αυτό δεν συμβαίνει όμως, οπότε η αξία τέτοιων έργων γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Ίσως πάλι τον Ντέιβιντ τον σώζει ότι είναι μεν μοναδική καλλιτεχνική φύση, ταυτόχρονα όμως είναι και Αμερικάνος. Έτσι, όλοι οι εφιάλτες του και οι εμμονές του θα περάσουν στο θεατή μέσα από μια ιστορία, μια πλοκή. Γιατί όταν σε νοιάζει μόνο η εικονογράφηση των παθών σου και αδιαφορείς για το τι θα εισπράξει ο θεατής, όχι μόνο έχεις χάσει το στοίχημα, αλλά δυσφημείς εν γένει και το λιγότερο συμβατικό σινεμά. Ένας λαπάς blockbuster αντέχεται. Ένας καλλιτεχνικός λαπάς όμως σε τρομάζει και σε κάνει να το σκεφτείς δέκα φορές πριν ξαναπάς να δεις "δύσκολο" έργο.
Στις δώδεκα λοιπόν ξεκινά για μια ακόμη φορά το μυητικό ταξίδι του Τζέφρυ. Το βλέμμα "πίσω από τις γρίλιες" δεν είναι πάντα ζηλόφθονο, μπορεί να είναι και ηδονικό όταν η ηδονοβλεψία ταυτίζεται με την αποκάλυψη ενός σκοτεινότερου κόσμου, πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα των πυροσβεστών και τους ποτισμένους κήπους των ειδυλλιακών κωμοπόλεων. Οι κήποι σπέρνονται με κομμένα αυτιά, η κάμερα θα μπει και θα βγει από μέσα τους, μέσα στο μυαλό μερικές φορές είναι σκοτεινά, now it's dark και, στο σκοτάδι, αυτό που φαίνεται αρρωστημένο μπορεί να μην είναι και η βία μπορεί να είναι σε ορισμένες περιστάσεις επιθυμητή. "I know the difference between right and wrong" θα πει, ίσως και να την ξέρει τη διαφορά, αλλά έχει μπει σε αμφιλεγόμενα μονοπάτια, το καπελάκι της "Φαντασίας" είναι εκεί, αυτή η "Φαντασία" όμως είναι ανεστραμμένη θείε Ουώλτ, γιατί το σόου έχει αρχίσει και η τραγουδίστρια μπορεί να τραγουδά για ένα "Μπλε Βελούδο", στην πρώτη σειρά όμως ένας τύπος μυρίζει ένα κομμάτι μπλε βελούδινου υφάσματος. Τι μυρωδιά να έχει άραγε; Την μυρωδιά της ανάγκης της ή της διαστροφής της; Μήπως και των δύο μαζί; Η ηθική και η ηδονή μοιάζουν τόσο ηχητικά, αλλά γιατί πρέπει πάντα να μπαίνει η μία στα χωράφια της άλλης; Επιτέλους ο σταρ της σκηνής ταπεινώνεται και ο θεατής πραγματοποιεί τις φαντασιώσεις του. Ο Τζέφρυ δεν βολεύεται και -με μια αντιστικτικά κοιμισμένη σ' όλη τη διάρκεια της ταινίας ματιά- δηλώνει ότι θέλει να γνωρίσει νέες εμπειρίες κι ότι είναι διατεθειμένος να ρισκάρει και να πληρώσει το τίμημα. Μόνο που το τίμημα δεν θα το πληρώσει μόνος του, μόνο που την αθωότητα δεν θα την απωλέσει μόνο αυτός αλλά κι όσοι ταξιδέψουν μαζί του. Η Ντόροθυ ολόγυμνη στο δρόμο, θα σταθεί μπροστά στα μάτια της κοπέλας που διαβάζει ακόμη "Μανίνα" και θα της πει ότι το αγόρι της "έβαλε την αρρώστια του μέσα της".
Kαι μέσα μας.

Α candy-coloured clown they call the sandman
tiptoes to my room every night
just to sprinkle stardust and to whisper:
"Go to sleep, everything is allright"

Βασική Διαταγή

Να προσέχεις πάντα τί γράφεις και τί δεν γράφεις. Μην νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος. Οι λέξεις σου θα μπουν στο μικροσκόπιο. Τι εννοείς μ' αυτό; Σίγουρα; Γιατί δεν έγραψες για 'κείνο; Δεν μπορούσες να γράψεις για 'κείνο; Άρα δεν σε συγκίνησε εκείνο; Μα πώς είναι δυνατόν;
Ούτε η σιωπή σου σού ανήκει, ούτε τα λόγια σου. Όλα κάτι πρέπει να σημαίνουν, όλα κάτι πρέπει να μαρτυρούν. Eνώ θα μπορούσαν να σημαίνουν και να μαρτυρούν το ακριβώς αντίθετό τους. Ή και τίποτα. Ή και απλώς να δοκίμαζαν απόψεις και συναισθήματα όπως ο μάγειρας τη σούπα.
Ούτε επώαση δεν μπορεί να σημαίνει η σιωπή. Δεν έχεις δικαίωμα στην επώαση. Οι συγκινήσεις σου πρέπει να είναι ετοιμοπαράδοτες. Και πάντα καταγεγραμμένες. Πώς αλλιώς; Αν τις κρατήσεις μέσα σου πάει να πει ότι δεν ήταν αυθεντικές. Αφού εσύ έτσι εκφράζεσαι. Γραπτώς.
Παλιότερα νόμιζες ότι γραφή θα πει ελευθερία και ασυδοσία. Ήσουν αφελής βέβαια. Είσαι σκλάβος.
Παλιότερα νόμιζες ότι όσα έχεις στο κεφάλι σου ανήκουν μόνο σε σένα κι ότι κανείς δεν έχει πρόσβαση στο τελευταίο καταφύγιο της ατομικότητάς σου. Ήσουν αφελής βέβαια. Είσαι διάφανος.
Διάλεξες -αν πρόκειται για επιλογή βέβαια, πράγμα λίαν αμφίβολο- να γράφεις. Τη βρίσκεις έτσι. Θα πληρώσεις το τίμημα, φίλε. Θα είσαι πάντα εκεί, στα κείμενα. Ορατός μέσα από τα αλληγορικά ζιγκ ζαγκ. Γυμνός μέσα από τις μεταφορές. Παντελώς έκθετος σε περίπτωση αδικαιολόγητης σιωπής. You can't run and you can't hide.
Όλα είναι καλουπαρισμένα. Πρέπει να χαίρεσαι στις μεγάλες χαρές των δικών σου ανθρώπων με τον προβλεπόμενο τρόπο (σύμφωνα με τη "Bασική Διαταγή Περί Εκφράσεως Ευτυχίας"). Ίσως στην τελική να έχουν και δίκιο που στη λένε. Ίσως, όντως, αν είχες συγκινηθεί αρκετά να το είχες βγάλει από μέσα σου αμέσως. Ίσως και να μην σε νοιάζουν τελικά πολύ οι δικοί σου. Ίσως δεν ευκαιρείς συναισθηματικά γι' αυτούς. Και να που έχουν τρόπο αδιάψευστο να εντοπίσουν το σφάλμα σου.
Εν ολίγοις, την έχεις πατήσει.
Κι αντί να κάνεις μια βόλτα να ξεθυμάνεις, κάθεσαι και τα γράφεις.
Ο κένσορας αναβοσβήνει μπροστά σου. Συντονίζεται με την ταχυκαρδία σου. Τικ τακ, τικ τακ.
Το δάκτυλό σου ώρα πάνω απ' το Delete.
Πατάς τελικά το Publish Post.

Σάββατο, Ιουνίου 25, 2005

Underneath

Ένα "Batman" πας να δεις και δεν μπορείς ν' αγιάσεις. Η μέλλουσα κυρία Κρουζ (μέχρι δευτέρα γυμνασίου μπορείς να καψουρευτείς μαζί της, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) θα την πει την ατάκα στον νυχτεριδά και θα σε χαλάσει βραδιάτικα:
"It's not what you are underneath, it's what you do that defines you".
Ναι, κοπέλα μου, δίκιο έχεις, δεν θα διαφωνήσω.
Αλλά πάλι, γιατί να με ορίζουν μόνον οι πράξεις μου κι όχι και ο μέσα κόσμος μου; Δεν ξέρεις ότι η ίδια πράξη μπορεί να έχει χίλια διαφορετικά κίνητρα; Με τον ίδιο τρόπο θα ορίσεις αυτόν που κάνει κάτι κακό και σκίζεται μέσα του, με τον άλλο που το κάνει και δεν του καίγεται καρφί; Εντάξει, οι άλλοι εισπράττουν τις πράξεις μου. Δεκτόν. Βάσει αυτών ας με ορίσουν κι ας με κρίνουν. Εγώ θα με ορίζω και θα με κρίνω με βάση τη συνολική εικόνα. Και των πράξεων και του underneath και της πάλης μεταξύ τους.
Δεν πήγαινα να δω Ταρκόφσκι καλύτερα Ioύνη μήνα.

Παρασκευή, Ιουνίου 24, 2005

Ας κρατήσουν οι χοροί



Κανείς χορός βέβαια δεν κρατά εσαεί. Σύντομα οι χορευτές θα καθήσουν στις θέσεις τους. Σε λίγο θα φύγουν και θα πάνε για ύπνο. Τουλάχιστον χόρεψαν όμως. Σε αντίθεση με το συγκαμμένο ζεϊμπέκικο του Κουλούρη και του Μεϊμαράκη χθες βράδυ σε ένα τηλεοπτικό πλατό, ο δικός τους χορός ήταν αληθινός.
Για κάτι γιόρταζαν, για κάτι ξεσπούσαν. Ίσως πάλι να μην χόρευαν στ’ αλήθεια όλοι τους, ίσως και κάποιοι να χόρευαν επειδή τους έπαιρναν οι κάμερες.
Οι κάμερες δεν είναι πάντα τηλεοπτικές. Κάμερες μπορεί καμιά φορά να είναι και τα μάτια των άλλων.
Ωστόσο Υπήρξε Χορός. Κι αυτό είναι κάτι.
Ο χορός δεν είναι απαραίτητο να είναι κυριολεκτικός και σωματικός.
Μπορεί κανείς να χορεύει κι από την καρέκλα του.
Σιωπηλά, ψυχικά, με εσωτερικές δονήσεις που αν είχαν ηχώ μπορεί και να υπερκάλυπταν την μουσική των μεγαφώνων.
Κι αν οι ποιητές πεθαίνουν, η Δέσποινα ζει και βασιλεύει τραγουδώντας: «Δεν υπάρχουν happy end όπως στις ταινίες».
Όλοι οι χοροί έχουν ένα τέλος, όλα έχουν ένα τέλος.
Χάπι τέλος στις ταινίες, συχνότατα unhappy στη ζωή.
Κακώς όμως μας απασχολεί τόσο το τέλος.
Θα έπρεπε να μας απασχολεί ο χορός.
Γιατί όταν πλησιάζει το μεγάλο τέλος, δεν θα ρωτήσεις τον εαυτό σου εάν κράτησαν οι χοροί σου, αλλά εάν αξιώθηκες να χορέψεις στ’ αλήθεια, πόσες φορές και τι μορφή είχαν οι χοροί σου.
Άλλοι χορεύουν με τη δουλειά τους, άλλοι με την οικογένειά τους, άλλοι με τους φίλους τους, άλλοι με τα χόμπυ τους, άλλοι με τα πάθη τους.
Άλλοι χορεύουν όρθιοι, άλλοι καθιστοί.
Άλλοι πάλι δεν μπόρεσαν να χορέψουν ποτέ τους, δεν μπόρεσαν να χωρέσουν ποτέ τους μέσα τους έναν αυθεντικό καημό, μια αυθεντική ευτυχία.

Περί πετρελαίου

"Μας τα παραζάλισαν τις τελευταίες ημέρες όλα τα παγκόσμια ΜΜΕ για τους αντάρτες της Νιγηρίας, αυτούς τους αληταράδες που προκαλούν την αύξηση στην τιμή του πετρελαίου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μπαλαμούτι απ' αυτό. Δεν υπάρχουν αντάρτες στη Νιγηρία, δεν υπάρχει κανένα αντάρτικο. Κι όμως ο στόλος των αξιόπιστων και σούπερ έγκυρων κορυφαίων ΜΜΕ του πλανήτου έχουν βαπτίσει αντάρτες τους δήθεν απεργούς εργάτες στην άντληση πετρελαίου στη χώρα τους. Και για να δέσει το γλυκό επιστρατεύτηκε και η απειλή απεργίας από Νορβηγούς εργάτες του πετρελαίου. Έπρεπε οπωσδήποτε να προκληθεί τεχνητά η αύξηση στην τιμή του πετρελαίου που στο πατ κιουτ πήγε 53, 54, 55, 56, 59 και πλησίασε τα 60 δολάρια το βαρέλι.
Σημειώνω ότι το 30% του συνολικού διαφημιστικού πακέτου στα παγκόσμια ΜΜΕ προέρχονται από SHELL και BP. Ο Σάντας, ο Μάντας και ο Περικλής ο Αβάντας και γαμώ τη συνωμοσία. Πριν από 20 ημέρες ένας Αμερικάνος, πολύ έγκυρος οικονομικός αναλυτής, είπε ότι "Δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν προβλέπεται αύξηση στα καύσιμα, υπάρχουν αποθέματα πετρελαίου". Μετά από δέκα ημέρες λανσάρεται το παραμύθι ότι "Δεν υπάρχουν αποθέματα" και παρά την προσπάθεια των ΜΜΕ δεν τσιμπάει η τιμή του πετρελαίου. Και ατάκα στήνεται το έργο με το αντάρτικο στη Νιγηρία, επειδή ψιλομανουριάζουν κάποιοι σκλάβοι στα διυλιστήρια της Shell. Κι όταν στην μπλόφα μπέρδεψαν και του Νορβηγούς εργαζομένους στις πλατφόρμες αντλήσεως πετρελαίου στην Βόρεια Θάλασσα, το συνδικάτο εκεί άρχισε να σκέφτεται να κάνει απεργία. Σαλτάρησε ο μαύρος χρυσός στα 59,70 δολάρια, όμως το κόλπο είναι στη συνέχεια η τιμή να κατέβει αρκετά και μετά να ξανανέβει και να σταθεροποιηθεί γύρω στα 60, ώστε να το εμπεδώσει το δάγκωμα ο κοσμάκης".
Ν. Καραγιαννίδης, "Φίλαθλος" 23.6.05.

Καλλιτέχνες του δρόμου

Aπό τ' αγαπημένα μου σημεία της πόλης, μια κολώνα μπροστά στο "Beauty Shop" της Πατησίων, λίγο πριν την Ομόνοια. Ζωγραφισμένο πάνω της ένα πέος και δίπλα του η φράση "ΣΤΙΣ ΜΟΥΝΑΡΕΣ ΤΟΥ HONDOS ΚΑΙ ΤΟΥ CAPITALISM".
Ποίηση, επανάσταση, σουρρεαλισμός, αποδόμηση, φελλινισμός, αναρχία, τεστοστερονισμός, ο καπιταλισμός ως capitalism, το Βeauty Shop ως Ηondos, οι πωλήτριες μέσα ως ουρί του παραδείσου, τα μαγαζιά καλλυντικών ως σεξουαλικός παράδεισος και ταυτόχρονα ως σύμβολο του παγκοσμιοποιημένου οικονομικού συστήματος, ο φαλλός ως τιμωρός.

Πέμπτη, Ιουνίου 23, 2005

The age of innocence



15 γιουάν του τράγου τα αρχίδια. Σκάρτο 1,5 ευρώ. Η λέξη τραγωδία συντίθεται από τις λέξεις τράγων - ωδή. Έτσι θυμάμαι απ΄το σχολείο, τουλάχιστον. Όταν αφαιρέσεις από έναν τράγο τον ανδρισμό του (ή τον τραγισμό του;), τι να συμβαίνει; Να 'χει πλέον κέφι για ωδές; Για blues έστω; Πώς να νιώθει ένας ευνούχος τράγος; Σαν τον Καστράτο του Αρκά;
Έχει κανένα νόημα να γράφονται κείμενα χωρίς νόημα; Μήπως σπαταλάω έτσι τον πολύτιμο χρόνο των αναγνωστών μου; Έχω δικαίωμα στην μπουρδολογία; Είναι το μέσο το μήνυμα; Η οίηση, όταν μεταδίδεται από ενα μέσο που συμπαθούμε, παύει να είναι οίηση; Και τι συμβαίνει με την ποίηση; Πού εδρεύει το τμήμα αδειών του Δήμου και που χορηγείται η ποιητική άδεια για να νομιμοποιήσει ένα κείμενο; Από το ίδιο το κείμενο, θα μου πεις. Το ίδιο θα σου πει αν στέκεται, αν κάτι προξενεί, ή αν απλώς ξοδεύει λέξεις δίχως αποχρώντα λόγο. Και τι γίνεται με τα λόγια του αέρα; Πρέπει τα λόγια πάντα να πατούν στη γη ή μπορούν να είναι και υπεράνω αυτής; Μελάνι μπορεί να μην ξοδεύεται, πάντως μεγάλη συζήτηση γίνεται για το τι είναι ή δεν είναι τα ιστολόγια. Ομφαλομπλόγκηση εις τη νιοστή.
Ένας ορισμός λοιπόν θα μπορούσε να είναι και ο εξής: Μπλογκ καλείται το μέσο που σου επιτρέπει να γράφεις ασυνάρτητα -όπως το παρόν- ποστ, χωρίς κανείς να μπορεί ούτε να στο απαγορεύει, ούτε να σου γκρινιάζει. Χωρίς καν να πολυσκάς τι εντύπωση θα κάνει κι αν θα αρέσει.
Τουλάχιστον όσο είναι ακόμη σχετικά νωρίς, όσο ζούμε ακόμη στην εποχή της αθωότητας.

Τετάρτη, Ιουνίου 22, 2005

Παραμύθα


Επιτέλους είχε φτάσει ξανά η ώρα. Όλη μέρα ζούσε για 'κείνη. Ήταν σκλάβος της. Ανέβηκε τα σκαλιά. Κάθησε και κοίταξε στιγμιαία δίπλα του τους ομοιοπαθείς του. Αυτοί είχαν ήδη "φύγει". Δεν τον ενοχλούσαν, δεν τους ενοχλούσε. Ο καθένας στον κόσμο του. Όλοι στον κόσμο της. Αλλά ο καθένας μόνος του. Ξεχασμένοι από Θεό κι ανθρώπους. Χτύπησε με τον δείκτη του τη φλέβα του χεριού του. Το τρέμουλο μεγάλωσε και το μάτι του είχε θολώσει. Σε δευτερόλεπτα θα ήταν πάλι δικός της. Τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με αυτή τη στιγμή. Δεν άντεχε άλλο. Ναι. Ήταν on line.
ΣΥΝΔΕΣΗ.
Βυθίστηκε μέσα της όπως ο Έντουαρντ Νόρτον στα βυζιά του Μιτ Λόουφ και χάθηκε στο σκοτάδι της ιδρωμένης της αγκαλιάς.

Στο δάσος

- Μα πώς είναι δυνατόν να ξανακάνει το ίδιο ακριβώς λάθος; Δεν έμαθε τίποτα; Τσάμπα ζει;
- Κάποιο λόγο είχε για να κάνει το συγεκριμένο λάθος και την πρώτη φορά. Δεν το έκανε στην τύχη. Το έκανε γιατί αυτό το λάθος ήταν η συνισταμένη των "θέλω" του και των αδυναμιών του, το αποτύπωμα των αντιφάσεών του.
- Θες να πεις ότι θα το ξανακάνει και στο μέλλον;
- Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;

Διευκρίνιση

Σε προηγούμενο post όπου μεταξύ άλλων σχολίασα πολύ αρνητικά απόψεις του Νίκου Δήμου, μου έγινε comment που ανέφερε ότι ο συγγραφέας είναι βαριά άρρωστος. Με δικό του comment, με το οποίο παραπέμπει και σε σχετικό κείμενο στο site του (http://www.ndimou.gr/), o Νίκος Δήμου αποκαθιστά την αλήθεια και αναφέρει ότι είναι απολύτως καλά στην υγεία του. Πάντα να 'ναι καλά και πάντα να γεννά με τις απόψεις του έντονες αντιπαραθέσεις.

Τρίτη, Ιουνίου 21, 2005

Anonymous child


Ένας συμπαθέστατος πιτσιρίκος.

Δευτέρα, Ιουνίου 20, 2005

Ζει

Έρνεστ, παιδί μου, βγες έξω, έχεις μουλιάσει, θα πουντιάσεις.

Free

Στο αριστερό χέρι ένα σωληνάριο με αντιηλιακό. "Δείγμα δωρεάν" διαβάζω. Στο δεξί ένα μαύρο βότσαλο. Προσπαθώ να διαβάσω, αλλά δεν γράφει πουθενά αν είναι δωρεάν. Καλού κακού το ξαναφήνω στην παραλία.

Παρασκευή, Ιουνίου 17, 2005

Ο Μπαμπούλας

«Όμως έχω ένα φόβο και τον είχα πάντα. Για το σκοτάδι. Δεν το μπορώ. Δεν είναι κάτι που μπορώ να το αντιμετωπίσω. Η φαντασία μου μέσα στο σκοτάδι οργιάζει. Ακόμα και τώρα που είμαι μεγάλος, δεν μπορώ να μείνω σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς να είναι άλλος μαζί. Θα δω αμέσως με τη φαντασία μου κάποιον από πίσω. Η φαντασία μου γεννάει ένα τέρας που με παρακολουθεί. Οι άνθρωποι δεν με φοβίζουν. Φοβήθηκα το πλάσμα της φαντασίας μου, αυτό το τέρας που θα εμφανισθεί αν κλείσω το φως. Το μόνο που φοβάμαι. Τα άλλα δεν τα φοβάμαι. Αφού θυμάμαι ότι στα Δεκεμβριανά μια φορά ήμασταν σε μια ταράτσα και γύρω εμαίνετο η μάχη. Μπορούσα να μπω σε ένα καμαράκι μέσα για να προφυλαχτώ. Όμως προτιμούσα να είμαι έξω, μέσα στις σφαίρες, γιατί είχε φωτοβολίδες που έκαναν τη νύχτα μέρα. Πάντα ζούσα με τα φαντάσματά μου. Ίσως αυτό έκανε πιο εύκολη τη ζωή μου. Πάντα είχα μια άλλη πραγματικότητα».
Mίκης Θεοδωράκης
(από συνέντευξή του στον "Ταχυδρόμο", 15.1.05)
Ογδόντα πια ετών κι αυτός, ο Μπαμπούλας του Μίκη δεν σκύβει το κεφάλι, μα εξακολουθεί να ονειρεύεται και να λαχταρά τη στιγμή, που θα κλείσουν όλες οι γρίλιες, θα σβήσουν όλα τα πορτατίφ και θα του κάνει ΜΠΟΥ, γιατί αυτός είναι ο δικός του τρόπος προς την αρμονία, αυτή η φύση και ο προορισμός του. Ο Μπαμπούλας του Μίκη δεν γνωρίζει ότι συνιστά την κατ' εξοχήν μεταφορά του Αγνώστου. Αντιθέτως, ανησυχεί μήπως θεωρηθεί αστείος ο εξομολογημένος του συντρόφου του φόβος. Αν δεν τον βασάνιζαν όμως αδίκως οι ενοχές, θα εννοούσε πως αστείοι είναι μόνο όσοι δεν κατατρύχονται από δαιμόνια, ομνύουν στις βεβαιότητες και επιλέγουν να απωθήσουν την μικρή ανατομική λεπτομέρεια των ενσωματωμένων σε κάθε άνθρωπο παρωπίδων, ισχυριζόμενοι ότι δήθεν ο κόσμος ο φανερός είναι κι ο μόνος φανερωμένος κι ότι εκείθεν των ανθρώπινων παρωπίδων (εκεί που βρίσκονται το σκότος, το πριν, το μετά, το γιατί, τα όρια του χρόνου, της ζωής, του σύμπαντος, του εγκεφάλου, της ψυχής) δεν κρύβεται κανείς και τίποτα, εκτός ίσως από χημείες δίχως νόημα. Όλα τα μεγαλοφυή πνεύματα έχουν ανάγκη τον μπαμπούλα τους για να μην γέρνει η παλάντζα τους προς την πλευρά της παράνοιας. Έτσι και του Μίκη ο Μπαμπούλας κάθε που νυχτώνει είναι εκεί, φρουρός και παραστάτης του, προφυλάσσοντάς τον από την πτώση στην άβυσσο του νου. Είμαι εδώ, του ψιθυρίζει, οκτώ δεκαετίες εδώ, στα σκοτεινά, γερνώ μαζί σου και σε φυλάω και στη βάρδια μου δεν θα σε αφήσω να χαθείς κι αν μπεις ποτέ στον πειρασμό και στο «Τις ει;» μου απαντήσεις, θα σε τρομάξω και θα φύγεις. Μείνε εσύ στο φως κι άσε σε μένα το σκοτάδι.Πάρε εσύ το φως και καν' το μουσική, παίρνω εγώ το σκοτάδι και το κάνω μοναξιά και προσμονή. Τόσο εκτυφλωτικό φως δεν μπορεί να σταθεί χωρίς αναλόγου πυκνότητας και μυστηρίων σκότος. Τα άλλα είναι για τους συνήθεις τω πνεύματι, εκείνους που δεν χρειάζονται καμιά χαραμάδα φωτεινής παρηγοριάς στο χωλ και μακάρια ηλίθιοι παραδίδονται στο πηχτό σκοτάδι του υπνοδωματίου και στην αυταπάτη ότι όλα είναι απαντημένα. Οι δικοί τους μπαμπούλες τότε, αχρείαστοι, ματαιωμένοι και μη τρομακτικοί, ξαπλώνουν στο προσκέφαλό τους χαϊδεύοντας τους τα μαλλιά γεμάτοι στοργή και οίκτο, που δεν πίστεψαν σε αυτούς, που αρκέστηκαν σε τόσο λίγα, που τρόμαξαν να σκιαχτούν, να ξεβολέψουν το μυαλό τους και να υποψιαστούν τα σκοτεινά, ώστε να ανακαλύψουν την ακαταμάχητη γοητεία της ζωής στα μυστικά της, στα ερωτηματικά της, στα κρυμμένα της, σ' αυτά που δεν θα μας αποκαλυφθούν ποτέ εδώ, αλλά ίσως -και μόνο ίσως- όταν κλείσουν για πάντα τα μάτια μας, κι εκεί, μεσ' το θανάσιμο σκοτάδι, μας αφαιρέσουν τις παρωπίδες και επιτέλους Δούμε.

Τετάρτη, Ιουνίου 15, 2005

Τρίχες

Δεν ξέρω τίνος πρωτοβουλία ήταν, δεν ξέρω καν πώς ήρθε σε επαφή μαζί τους και τους έπεισε, αλλά η ουσία είναι ότι τους μάζεψε και τους συγκέντρωσε σχεδόν όλους σε αυτό το post. Απ' ότι βλέπω έχουν έρθει από διάφορες μεριές:

Από την χώρα του ποτέ, ο Μάικλ Τζάκσον και τα δυο κινεζάκια με τις ολοκαίνουριες μεταξωτές τους πιτζάμες,
απ' το διάλειμμα του show και τον Ιλισσό, ο σκυθρωπός Ιησούς,
απ' το μέγαρο μουσικής, ο Γιάννης Κούτρας με το κόκκινο μαγιό του,
από το μπράτσο του Βαβύλη, ένα τατού,
από το Φάληρο, η ιδρωμένη παλάμη ενός άγγελου,
από ένα νοσοκομείο, μια ασθενής με την ημιδιάφανη ρόμπα της,
από έναν παρερμηνευμένο στίχο του Καβάφη, ο Εμμάνουελ Ολισαντέμπε,
απ' το Πόρτσμουθ του 55, δυο τσακωμένα αδέλφια,
από τα σκαλοπάτια του ηλεκτρικού, ένα ερωτευμένο ζευγάρι που φιλιέται,
από τα αγέλαστα πρωινά, η Μάρα,
από τον κόσμο της ποσόστωσης, η Μαρία,
από τον κόσμο των καρτούν, το Κογιότ που έχει συνεχώς μπροστά του το ιδανικό του,
από τον κόσμο των Python, χτυπημένες καρύδες, άλογα και το ά-λογο,
απ' το φανάρι στη γωνία, ένας Πακιστανός με δυο αγκαλιές τριαντάφυλλα,
από ένα πεζοδρόμιο στην Ομόνοια, μια ρακοσυλλέκτρια που καθαρίζει την αυλή της,
από το κενό μεταξύ ειρμού και φαντασίας, η Ομόνοια ως Ομόνοιον Πέλαγος,
απ' το Λας Βέγκας, ο Μπεν με ένα άδειο μπουκάλι στο χέρι,
δίπλα του, τον λυπάται και του δίνει το δικό του ποτό, ο πρώην πατέρας του άντρα που μπήκε στην κοιλία του κήτους,
από την Νέα Υόρκη των αρχών του 80, ένα πρεζάκι με ανήμπορα φτερά,
από ένα τριάρι στην Κυψέλη, ο Θανάσης και η Ρούλα πίσω απ' τον κορυφαίο του χορού,
απ' τα λευκά της σκεπάσματα, η γραμματεύς που έχει ανάγκη κατσαρίδων,
από ένα φλεγόμενο σπίτι, ο Πωλ Ελυάρ,
από τη σκιά μιας άλλης ζωής, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης - αλλά ποιός Γρηγόρης Μπιθικώτσης,
από μια αφίσα, το σχισμένο πρόσωπο του Πίτερ Σέλερς και το πίσω του κενό,
από τον κόσμο των βροτών, η Τέρι Σκιάβο χωρίς άλλα ένδικα μέσα,
από κάποιο τηλεοπτικό πλατό, ο βραχνιασμένος Γιώργος Ταμπάκης που εξηγεί σε έναν φίλο μου πώς θα αλλάξει την φωνή του, ώστε να τον αισθανθούν κι οι άλλοι,
από την Ακαδημίας, μια σακούλα που πετά δίπλα στα δέντρα, μια δεξιά - μια αριστερά ,
από τα βάθη της εξάρτησης, ένας Πέτρος που αναρωτιέται αν πρέπει να πείσει τον εαυτό του, ότι είναι ή ότι δεν είναι εντάξει,
άγνωστο από πού, διακόσια πενήντα έξι ξι,
από το μοναστήρι στο φαράγγι, το πρόσωπο του Άγιου Θεόδωρου που έσβησε,
από το μουσείο στο κάστρο, το γαλάζιο χρώμα της σημαίας που έσβησε,
από την άλλη, το γαλάζιο χρώμα του ουρανού που δεν σβήνει (εκτός αν μένεις στο Πεκίνο) και το γαλάζιο χρώμα της θάλασσας (που πρέπει όμως να χτιστεί),
από την ανοιξιάτικη Σύρα, ο Μάρκος παιδί ακούγοντας τα λουλούδια που σκάνε,
από το 2015, ο δακρυσμένος Ντέμης, ετών 42 και κιλών 85,
από ένα πιάνο, μερικές στάχτες πάνω στα λευκά του πλήκτρα,
από την εξηγηση της πρωτοπορίας, ο Λαρς ρωτώντας "κίλικαντιτ",
από τις ζυμώσεις του σήμερα με το χθες, οι "Raining Pleasure" τρώγοντας ανόρεκτα πίτσα-μουσακά,
απ' τα μέσα - μέσα, μια ομολογία ακράδαντης πίστης στην αμφιβολία και στα πάσης λογής "ίσως",
απ' το Πεκίνο, νυχτερινές οξυγονοκολλήσεις και μερικές φωτογραφίες,
από τις αίθουσες της Θέμιδος, η Αμαλία Γκινάκη και η σχετικότητα της απόλυτης αξίας της χαμένης της ζωής,
από την εναρκτήρια πρόταση ενός βιβλίου, ο μάλλον συκοφαντημένος Αλέξης Κ.,
από την κοινωνία της αφθονίας, ένα αρωματικό χαρτί υγείας,
από την κοινωνία της σάχλας, ένας διαρραγείς παρθενικός υμένας,
από το ύψιλον του Ντραγκάο, το 105' και η έξοδος από τον εαυτό,
από το βρώμικο στόμα της επίσημης Εκκλησίας, η ευθύνη απέναντι στο σεξ,
από την καθαρότερη σάρκα του σώματος της εκκλησίας, ο φτωχούλης μπλόγκερ του Θεού,
από μια δημοσκόπηση και μια διαδήλωση, λίγα γηρατειά,
από αυτό που χάνεται στην μετάφραση, η ελπίδα να μην χαθεί ξανά,
από την αποκάλυψη της εθνικότητάς μου, η πατρίδα μου (η πατρίδα μου - ένα κωλόμπαρο που το λεν' "Exotica"),
από ένα χιονισμένο βουνό, ο μακάρια αναπαυόμενος Old Boy
και τέλος από ένα άλλο χιονισμένο βουνό κι από το ξενοδοχείο "Οverlook", μια υπενθύμιση: "Μαρίνα, οι χειμώνες στο "Οverlook" είναι πάντα δύσκολοι" (γιατί εκεί τους χειμώνες παίρνουν το πάνω χέρι τα φαντάσματα του παρελθόντος κι η σχιζοφρένεια και οικογένειες διαλύονται στα εξ' ων συνετέθησαν με έναν μπαλτά, κι όλα αυτά επειδή οι κόλλες χαρτί της γραφομηχανής γεμίζουν μόνο με μια επαναλαμβανόμενη φράση και όχι με δημιουργία, κι αυτό τρελλαίνει και πονά Μαρίνα, γιατί στην τέχνη όλα γεννιούνται με πόνο και αν ο πόνος δεν μετουσιωθεί σε λόγια και εικόνες, όλα καταλήγουν στο χαμόγελο του Νίκολσον).

Δεν ξέρω τίνος πρωτοβουλία ήταν, δεν ξέρω καν πώς ήρθε σε επαφή μαζί τους και τους έπεισε, αλλά η ουσία είναι ότι τους μάζεψε και τους συγκέντρωσε σχεδόν όλους σε αυτό το post, σε μια άτυπη γενική συνέλευση των πρωταγωνιστών του blog. Πληροφορούμαι ότι στην ημερησία διάταξη της Γ.Σ. έχουν τεθεί τα εξής θέματα:

1. Aυτοαναφορικότητα = Αυτοϊκανοποίηση;
2. Αν οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, τα παλιά τα post πού πάνε;
3. Γιατί δεν σου αρκεί να γράφεις για μας; Τι άλλο θες;
4. Ζούμε για να γράφουμε ή ζούμε γιατί μας δονεί η ζωή και απλώς μεταγράφουμε τις δονήσεις της; Είναι η γραφή αυτοσκοπός ή αποτέλεσμα;
5. Έχεις συναίσθηση πόσο κοινότοπες και, πάνω απ' όλα, πόσο δήθεν φαίνονται οι ερωτήσεις του θέματος νο 4;
6. Αν τον Αλέξη Κ τον πνίγει το εγώ του, εσένα το δικό σου τι σε κάνει;

Στο σημείο αυτό και επειδή η συνέλευση άρχισε να παίρνει επικίνδυνη τροπή, την διέλυσα, αφαίρεσα το λόγο από τους παρισταμένους και τα θέματα τα απάντησα μόνος μου:

1. Χαλαρά. Αλλά για να τσιτάρω λίγο Γούντι Άλεν: "Hey, don't knock masturbation. It's sex with someone I love".
2. Για τα παλιά τα post μην μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω.
3. Θα 'θελα να - θα 'θελα να 'μαι κηπουρός σε έναν κοραλλένιο κήπο στο βυθό.
4. Η γραφή είναι ουσιαστικό. Δισύλλαβο.
5. Νομίζω πως είναι σαφές ότι αν είχα όντως συναίσθηση, δεν θα επέτρεπα ποτέ τη δημόσια διατύπωσή τους.
6. Εγώ δεν πνίγομαι απ' το εγώ, εγώ φορώ πάντα μπρατσάκια.

Εν συνεχεία αποχαιρέτησα τους συγκεντρωθέντες με μια ιστορία: Ήμουν γύρω στα 15, όταν κάποιος -λίγα χρόνια μεγαλύτερος- φίλος μου είπε, ότι όσοι τον παίζουν βγάζουν τρίχες στην παλάμη. Εγώ ψάρωσα αμέσως και για να του αποδείξω την -ανύπαρκτη- αθωότητά μου, του έδειξα την γυμνή παλάμη μου. Πριν λίγο καιρό, διάβασα κάπου για έναν καλλιτέχνη που είχε μακριά δάκτυλα, όπως έχουν (έτσι έγραφε) όλοι οι καλλιτέχνες. Ασυναίσθητα, προτού καν το σκεφτώ, κοίταξα το χέρι μου. Βρήκα την παλάμη μου γεμάτη τρίχες.

Οι συγκεντρωθέντες γέλασαν με το εξαιρετικό καλαμπούρι και κατόπιν διελύθησαν ησύχως.

Τρίτη, Ιουνίου 14, 2005

Νeverland



Ει, παιδιά, ο Μάικλ Τζάκσον μόλις αθωώθηκε, ελάτε μαζί του στη "Neverland" να παίξετε ένα σωρό παιχνίδια, να σας δείξει και το πουλί του που είναι ακόμη μαύρο (με προσοχή όμως, να βάλετε μασκούλες πριν το φιλήσετε, γιατί ο κύριος Τζάκσον τα φοβάται τα μικρόβια) και μετά να φορέσετε καινούριες μεταξωτές πιτζαμούλες και να κοιμηθείτε όλοι μαζί αγκαλίτσα, γιατί ο κύριος Τζάκσον τα αγαπάει πολύ τα παιδιά και ο εφιάλτης πάει πέρασε τώρα, εφιάλτης ήταν μόνο ότι τον δίκασαν, σαν τον άλλον τον χαζό τον εφιάλτη που έβλεπε παλιά, ότι δηλαδή γεννήθηκε νέγρος και ότι μικρός ήταν αληθινός άνθρωπος.

Δευτέρα, Ιουνίου 13, 2005

Έξω απ' το χορό

Αν τύχει ποτέ και βρεθείτε σε γάμο όπου ο πατέρας του γαμπρού θα απουσιάζει, προτού σπεύσετε να ρίξετε αναθέματα, προτού αφήσετε τη σιχαμάρα να σας πλημμυρίσει, σκεφτείτε: Υπάρχει άραγε πιο δυστυχισμένο ον από έναν πατέρα, που για τον άλφα ή βήτα λόγο επιλέγει να μην πάει στο γάμο του γιου του; Θα μπορέσει ποτέ να συγχωρέσει τον εαυτό του; Θα συνέλθει ποτέ; Δείτε τον με την φαντασία σας την ώρα του γάμου. Ολομόναχος. Τα μαλλιά του έχουν ασπρίσει. Τα μάτια του έχουν χαθεί. Το μυαλό του πάει και έρχεται. Μονολογεί, βρίζει, κλαίει, πίνει, χτυπάει τους τοίχους. Προτού αφήσετε τη σιχαμάρα να σας πλημμυρίσει, αγαπήστε τον, γιατί εκείνος είτε δεν κατόρθωσε να αγαπήσει τον εαυτό του, είτε τον αγάπησε υπέρ το δέον (το ίδιο κάνει). Σκεφθείτε ότι αφού δεν μπόρεσε να σταθεί ως πατέρας σε μια τέτοια περίσταση, οι ρόλοι έχουν πια αντιστραφεί και πρέπει να κριθεί ως παιδί. Μην ψάχνετε πια πατέρα να κατηγορήσετε. Αυτός δεν ήρθε, πάει. Προς Θεού, συναισθανθείτε όμως το ηλικιωμένο παιδί που καταρρέει και προσπαθήστε να το συγχωρέσετε σαν πατέρας του.

Κρίμα δεν είναι;

Στέκεσαι στο κατάστρωμα ενός πλοίου, το πέλαγος απλώνεται ήρεμο εμπρός σου, ο ήλιος λαμπυρίζει στα νερά και τα συναφή, ατενίζεις ώρα πολλή και τελικά αναρωτιέσαι: "Κρίμα δεν είναι, τέτoιες τεράστιες εκτάσεις να μένουν αναξιοποίητες; Κρίμα δεν είναι, να μην έχουν χτιστεί ακόμη οι ωκεανοί;"
Θάλασσα, απολύτως σεβαστά τα συμφέροντα των πλοιοκτητών, αλλά, λυπούμαστε, δεν πάει άλλο. Τα βάλαμε κάτω και σε βρήκαμε ασύμφορη. Θα σε μπαζώσουμε, θα σε τσιμεντώσουμε, θα χτίσουμε πάνω σου και γαμώ τα εμπορικά κέντρα.
Εμείς θα σκίσουμε τις θολές γραμμές των οριζόντων.

Σάββατο, Ιουνίου 11, 2005

Los Otros

- Nα ελευθερωθείς επιτέλους από τη γνώμη των άλλων.
- Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

Τετάρτη, Ιουνίου 08, 2005

Αυτήν την πουτάνα

Τον Μπεν τον πρωτοείδα να πίνει μέχρι θανάτου στο "Πλάζα". Έκτοτε οι δρόμοι μας συναντήθηκαν στο βίντεο, στο dvd και να που τώρα, τη στιγμή αυτή, ξαναμεθάει στο "Star". Οι ελπίδες μου πια είναι ελάχιστες, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα ξαναπεθάνει. Σαν να το βλέπω μπροστά μου. Αν δεν είχε αυτήν την πουτάνα δίπλα του, αν είχε μια κοπέλα να τον ξαναφέρει στον ίσιο δρόμο. Αλλά αυτή όχι. Αποδοχή του άλλου "όπως ακριβώς είναι" και τέτοιες μαλακίες. Κάτι διψά και δεν χορταίνει μέσα στον Μπεν. Κι αυτός το ποτίζει και το ποτίζει και το ποτίζει. Κάνω ζάπιγκ. Έχει Μουρατίδη. Αυτό ναι. Ευχάριστα πράγματα.

Δευτέρα, Ιουνίου 06, 2005

Τhe show must go on

Yπάρχουν στιγμές που ο Χριστός κουράζεται. Στιγμές που αποκαρδιώνεται κι όλα του φαίνονται μάταια. Τότε παγώνει το χρόνο και το δάκρυ σταματά στο μάγουλο της Παναγίας, ο λυγμός στη ψυχή της Μαγδαληνής, το ζάρι του Ρωμαίου G.I. στον αέρα κι ο κεραυνός μένει ημιτελής στον ορίζοντα. Τότε σηκώνει το σταυρό πάνω από το Γολγοθά και καρφωμένος σ' αυτόν πετά πάνω απ' τον παγωμένο χρόνο και την ακινητοποιημένη γη. Όταν απομακρυνθεί αρκετά, μακριά από την Μέση Ανατολή και το αλαλάζον πλήθος, έρχεται στα μέρη μας, έρχεται στις όχθες του Ιλισσού -εκεί όπου κάπως τον ηρεμεί η προνομιακή σχέση της Αττικής με το φως του ήλιου, σε συνδυασμό με το πνεύμα των περασμένων αιώνων που πλανάται ακόμη στην ατμόσφαιρα- και αποφασίζει να σταθεί, να ξαποστάσει, να βγάλει τα καρφιά απ' τις παλάμες και τα πόδια του και να πλύνει τις πληγές του στο ποτάμι που στο μέλλον θα χαθεί. Όλα είναι σταματημένα, όλα είναι ήσυχα, μόνο τα νερά του ποταμού κυλούν και το Αίμα Κυρίου μέσα τους.
Πόσο κάθεται εκεί, λίγο ή πολύ, απάντηση δεν υπάρχει, επειδή ο χρόνος έχει προσωρινά τεθεί εκτός λειτουργίας. Όσο κάθεται πάντως με τα πόδια στο νερό, όσο πιέζει με τον αντίχειρα τους τρυπημένους αστραγάλους του, κοιτάζει μπροστά του παραιτημένος. Ξέρει όμως ότι πρέπει να επιστρέψει πίσω στη θέση του και στα φλας των φωτογράφων, ξέρει ότι πρέπει η γη να ξαναρχίσει να γυρνά, ξέρει ότι πρέπει το δάκρυ της μητέρας του να κυλήσει στο χώμα, ξέρει ότι πρέπει να συνεχίσει να υποδύεται τον Σωτήρα ώστε οι φαρισαίοι να συνεχίσουν να κυβερνούν στον αιώνα τον άπαντα, ξέρει ότι η προσευχή του στη Γεσθημανή δεν εισακούσθηκε, κι έτσι, όσο κι αν inside his heart is breaking and his make up may be flaking, επιστρέφει και his smile still stays on.
To χαμόγελο του είναι ο πόνος του.
Αυτά λέει ο θρύλος, τέλος πάντων. Όσοι τον πίστεψαν γι' αληθινό, τριγυρνούν με φακούς τις νύχτες μέσα στον πεθαμένο ποταμό ψάχνοντας να βρουν κόκκινα πειστήρια.
Μέχρι τώρα δεν έχουν βρει τίποτα, οπότε μάλλον ο μύθος δεν κρύπτει νουν αληθείας, μάλλον όλα ψέμματα είναι, μάλλον δεν κουράστηκε ποτέ, μάλλον δεν παραιτήθηκε ποτέ, μάλλον όλα βαίνουν καλώς.

Κυριακή, Ιουνίου 05, 2005

Μπλογκ Μασκέ

Υποτίθεται ότι γράφοντας σε ένα μπλογκ εκθέτεις ένα μέρος του εαυτού σου. Άλλοτε επιζητάς την έκθεση μα δεν τα καταφέρνεις (σκέψεις ή συναισθήματά σου δεν μεταδόθηκαν ή παρερμηνεύθηκαν) κι άλλοτε πάλι εκτίθεσαι άθελά σου (δυο σου βιαστικές ή θυμωμένες λέξεις αποκαλύπτουν μια αδυναμία σου). Μπορεί επίσης το μπλογκ σου να είναι όντως το ημερολόγιό σου με διαδικτυακή φορεσιά, ωστόσο εσύ να κρύβεις αυτά που σε καίνε και σε πονάνε, κι έτσι, ενώ μιλάς δημόσια για τα ιδιωτικά σου, να παραμένεις κρυμμένος. Μπορεί απ' την άλλη να αναφέρεσαι μόνο σε πράγματα έξω από σένα και τελικά να μιλάς μόνο για σένα.
Τι είναι αυτό που σε τσιγκλάει για να γράφεις, τι σε προσδιορίζει περισσότερο απ΄ όλα; Θες να μιλήσεις για πολιτική; Για σεξ; Για τέχνη; Για την δουλειά σου; Για τα κομπιούτερ; Για τον Θεό; Θέλεις να κολακέψεις το ψώνιο σου; Να έρθεις σε επαφή με άλλους ανθρώπους; Να γίνεις γνωστός; Να βρεις ένα υποκατάστατο της ανίας σου; Να πλακώσεις όσους διαφωνούν μαζί σου κάνοντας το μπλογκ σου γκλομπ; Whatever.
Πάντως για κάποιο λόγο γράφεις.
Κι εκτίθεσαι.
Πόσο να εκτεθούμε όμως, όταν μετεωριζόμαστε ηλεκτρονικώς με μάσκες-ψευδώνυμα;
Σαν απόκριες διαρκείας. Αντί για Ζορό ντύνομαι Old Boy.
Το σώμα μας απουσιάζει από την όλη διαδικασία.
Η γειτονιά είναι κοινή, θα την επισκεφθούμε όμως μόνο με τις αυστηρώς επιλεγμένες λέξεις - πρεσβευτές μας. Το επιχείρημά μου θα συναντήσει το επιχείρημά σου, η λεξούλα μου τη δική σου, ίσως κι η ευαισθησία μου τη δική σου, το βλέμμα μου όμως δεν θα συναντήσει το δικό σου, αλλά θα εξακολουθήσουν να κοιτούν οθόνες υπολογιστών.
Έτσι η έκθεση είναι εξ' ορισμού λειψή.
Κάποιος όμως τόλμησε, κάποιος γύμνωσε το κορμί του, το προσέφερε σε κοινή θέα και μας το έδωσε να το κοινωνήσουμε.
Ένα σώμα έχει μπει πια στην γειτονιά.
Δεν είμαστε πια λειψοί, δεν είμαστε φιλοσοφούντα ολογράμματα, ποιητικίζουσες ρέπλικες, πολιτικολογούντα ανδροειδή.
Σάρκα και δέρμα μας εξανθρώπισε.
Έχουμε πια που να ακουμπήσουμε.
Γιατί κάποιος γδύθηκε και μας έντυσε όλους με την γενναιότητα της σαρκός του.

Παρασκευή, Ιουνίου 03, 2005

Πόρτσμουθ, 1955.

Ο Κρίστοφερ είναι 56. Ο Πϊτερ είναι 54. Είναι αδέλφια. Ο Κρίστοφερ είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και κριτικός. Κι ο Πίτερ είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και κριτικός. Ούτε η ηλικία τους ούτε η μόρφωσή τους τους εμπόδισαν να τσακωθούν και να έχουν ηδη 4 χρόνια να μιλήσουν. Τσακώθηκαν και ξεκατινιάστηκαν δημοσίως για κάποιο λόγο. Αν θέλετε να μάθετε ποιός είναι αυτός, κάντε κλικ στο http://www.enet.gr/online/online_fpage_text?dt=02/06/2005&id=47495608. Αν πάλι θέλετε να μάθετε την πραγματική αιτία του τσακωμού, την έχουμε εδώ και μάλιστα κατ' αποκλειστικότητα:Πόρτσμουθ, μεσημέρι Ιουνίου του 1955, στην αυλή της οικίας Χίτσενς ο τετράχρονος Πίτερ σπάει τα στρατιωτάκια του εξάχρονου Κρίστοφερ. Ο Κρίστοφερ τον βλέπει και του ορμάει. Η μητέρα τους ακούει τον καυγά, βγαίνει φουριόζα και τους χωρίζει. Ανάμεσα στα κλάμματα και των δύο μαθαίνει τι έγινε. Κλειδώνει τον Πίτερ στο δωμάτιό του μέχρι να γυρίσει σπίτι ο μπαμπάς. "Αχ, Πίτερ, γιατί δεν είσαι καλό παιδί σαν τον αδελφό σου" θα του πει πριν τον κλειδώσει.

Το τελευταίο μυστήριο

Η 17Ν συνελήφθη, το "Βαθύ Λαρύγγι" αποκαλύφθηκε, μόνο μερικοί μπλόγκερς απέμειναν πια χωρίς πρόσωπο.

Πέμπτη, Ιουνίου 02, 2005

Σκέψεις εκρηκτικές μπορείς να βρεις:

- Σε ένα περιοδικό.
Ρώτησαν καποτε τον Γάλλο ποιητή Πωλ Ελυάρ:
"Αν καιγόταν το σπίτι σας και είχατε τη δυνατότητα να σώσετε ένα μόνο πράγμα, ποιό θα ήταν αυτό;"
"H φωτιά".
- Στην τηλεόραση.
"Κάθε άνθρωπος πρέπει να απαλλαγεί από την ελπίδα ενός καλύτερου παρελθόντος".
Ίρβιν Γιάλομ.
- Στο εσώφυλλο ενός CD.
"Εμείς οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα που επαναλαμβάνουμε τους εαυτούς μας και όταν αρνούμαστε να συμφιλιωθούμε με την επανάληψη, αρνούμαστε ένα μέγαλο μέρος αυτού που λέμε "ζωή".
Μάικλ Κάνιγκχαμ.
- Σε ένα μπλογκ.
"Κοίτα όμως ένα παράξενο πράγμα. Ενώ ο μαρξισμός-λενινισμός, αυτή η εμβληματική ιδεολογία που χαρακτήρισε τον εικοστό αιώνα και μνημονεύεται στη διαθήκη του δυνατού και εν τέλει ταπεινού αυτού ανθρώπου αρχίζει να ξεθωριάζει με ταχύτητα, εκείνο «το να φραχτεί ο τάφος για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια» σαρώνει τις φλυαρίες των –ισμών και επιβάλλεται με την ανθρώπινη αλήθεια του".
- Γενικώς παντού, όχι μόνο εκεί που σου είπαν, όχι μόνο στα βιβλία.