In Dreams

Απόψε τα μεσάνυχτα στη ΝΕΤ κάποιοι τυχεροί θα δουν για πρώτη φορά το "Μπλε Βελούδο". Από αυτούς, άλλοι θα κοιμηθούν εξαντλημένοι από την κούραση της μέρας, άλλοι μπορεί να μην εντυπωσιαστούν και να το προσπεράσουν πατώντας το τηλεκοντρόλ, άλλοι μπορεί να το βρουν απωθητικό, άλλα κάποιοι θα παρασυρθούν και θα δουν μια ταινία που δεν θα ξεχάσουν ποτέ τους. Είκοσι χρόνια πριν, ο Ντέιβιντ Λυντς γυρίζει μια ταινία που δεν γυριζόταν είκοσι χρόνια πριν, δεν γυρίζεται σήμερα και δεν θα γυρίζεται ούτε είκοσι χρόνια μετά. Μερικοί εκλεκτοί ζουν στο δικό τους προσωπικό χρόνο, στο δικό τους προσωπικό κόσμο και όταν ο κόσμος αυτός κινηματογραφείται, όλα φαίνονται παράξενα, ασυνήθιστα, ενοχλητικά, μαγευτικά. Θα ήταν ευχής έργο να υπήρχαν εκατοντάδες "Μπλε Βελούδα". Δίπλα στα απαραίτητα mainstream να υπάρχει χώρος για πραγματική καλλιτεχνική δημιουργία. Αυτό δεν συμβαίνει όμως, οπότε η αξία τέτοιων έργων γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Ίσως πάλι τον Ντέιβιντ τον σώζει ότι είναι μεν μοναδική καλλιτεχνική φύση, ταυτόχρονα όμως είναι και Αμερικάνος. Έτσι, όλοι οι εφιάλτες του και οι εμμονές του θα περάσουν στο θεατή μέσα από μια ιστορία, μια πλοκή. Γιατί όταν σε νοιάζει μόνο η εικονογράφηση των παθών σου και αδιαφορείς για το τι θα εισπράξει ο θεατής, όχι μόνο έχεις χάσει το στοίχημα, αλλά δυσφημείς εν γένει και το λιγότερο συμβατικό σινεμά. Ένας λαπάς blockbuster αντέχεται. Ένας καλλιτεχνικός λαπάς όμως σε τρομάζει και σε κάνει να το σκεφτείς δέκα φορές πριν ξαναπάς να δεις "δύσκολο" έργο.
Στις δώδεκα λοιπόν ξεκινά για μια ακόμη φορά το μυητικό ταξίδι του Τζέφρυ. Το βλέμμα "πίσω από τις γρίλιες" δεν είναι πάντα ζηλόφθονο, μπορεί να είναι και ηδονικό όταν η ηδονοβλεψία ταυτίζεται με την αποκάλυψη ενός σκοτεινότερου κόσμου, πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα των πυροσβεστών και τους ποτισμένους κήπους των ειδυλλιακών κωμοπόλεων. Οι κήποι σπέρνονται με κομμένα αυτιά, η κάμερα θα μπει και θα βγει από μέσα τους, μέσα στο μυαλό μερικές φορές είναι σκοτεινά, now it's dark και, στο σκοτάδι, αυτό που φαίνεται αρρωστημένο μπορεί να μην είναι και η βία μπορεί να είναι σε ορισμένες περιστάσεις επιθυμητή. "I know the difference between right and wrong" θα πει, ίσως και να την ξέρει τη διαφορά, αλλά έχει μπει σε αμφιλεγόμενα μονοπάτια, το καπελάκι της "Φαντασίας" είναι εκεί, αυτή η "Φαντασία" όμως είναι ανεστραμμένη θείε Ουώλτ, γιατί το σόου έχει αρχίσει και η τραγουδίστρια μπορεί να τραγουδά για ένα "Μπλε Βελούδο", στην πρώτη σειρά όμως ένας τύπος μυρίζει ένα κομμάτι μπλε βελούδινου υφάσματος. Τι μυρωδιά να έχει άραγε; Την μυρωδιά της ανάγκης της ή της διαστροφής της; Μήπως και των δύο μαζί; Η ηθική και η ηδονή μοιάζουν τόσο ηχητικά, αλλά γιατί πρέπει πάντα να μπαίνει η μία στα χωράφια της άλλης; Επιτέλους ο σταρ της σκηνής ταπεινώνεται και ο θεατής πραγματοποιεί τις φαντασιώσεις του. Ο Τζέφρυ δεν βολεύεται και -με μια αντιστικτικά κοιμισμένη σ' όλη τη διάρκεια της ταινίας ματιά- δηλώνει ότι θέλει να γνωρίσει νέες εμπειρίες κι ότι είναι διατεθειμένος να ρισκάρει και να πληρώσει το τίμημα. Μόνο που το τίμημα δεν θα το πληρώσει μόνος του, μόνο που την αθωότητα δεν θα την απωλέσει μόνο αυτός αλλά κι όσοι ταξιδέψουν μαζί του. Η Ντόροθυ ολόγυμνη στο δρόμο, θα σταθεί μπροστά στα μάτια της κοπέλας που διαβάζει ακόμη "Μανίνα" και θα της πει ότι το αγόρι της "έβαλε την αρρώστια του μέσα της".

Kαι μέσα μας.

Α candy-coloured clown they call the sandman
tiptoes to my room every night
just to sprinkle stardust and to whisper:
"Go to sleep, everything is allright"