Μπλογκ Μασκέ

Υποτίθεται ότι γράφοντας σε ένα μπλογκ εκθέτεις ένα μέρος του εαυτού σου. Άλλοτε επιζητάς την έκθεση μα δεν τα καταφέρνεις (σκέψεις ή συναισθήματά σου δεν μεταδόθηκαν ή παρερμηνεύθηκαν) κι άλλοτε πάλι εκτίθεσαι άθελά σου (δυο σου βιαστικές ή θυμωμένες λέξεις αποκαλύπτουν μια αδυναμία σου). Μπορεί επίσης το μπλογκ σου να είναι όντως το ημερολόγιό σου με διαδικτυακή φορεσιά, ωστόσο εσύ να κρύβεις αυτά που σε καίνε και σε πονάνε, κι έτσι, ενώ μιλάς δημόσια για τα ιδιωτικά σου, να παραμένεις κρυμμένος. Μπορεί απ' την άλλη να αναφέρεσαι μόνο σε πράγματα έξω από σένα και τελικά να μιλάς μόνο για σένα.
Τι είναι αυτό που σε τσιγκλάει για να γράφεις, τι σε προσδιορίζει περισσότερο απ΄ όλα; Θες να μιλήσεις για πολιτική; Για σεξ; Για τέχνη; Για την δουλειά σου; Για τα κομπιούτερ; Για τον Θεό; Θέλεις να κολακέψεις το ψώνιο σου; Να έρθεις σε επαφή με άλλους ανθρώπους; Να γίνεις γνωστός; Να βρεις ένα υποκατάστατο της ανίας σου; Να πλακώσεις όσους διαφωνούν μαζί σου κάνοντας το μπλογκ σου γκλομπ; Whatever.
Πάντως για κάποιο λόγο γράφεις.
Κι εκτίθεσαι.
Πόσο να εκτεθούμε όμως, όταν μετεωριζόμαστε ηλεκτρονικώς με μάσκες-ψευδώνυμα;
Σαν απόκριες διαρκείας. Αντί για Ζορό ντύνομαι Old Boy.
Το σώμα μας απουσιάζει από την όλη διαδικασία.
Η γειτονιά είναι κοινή, θα την επισκεφθούμε όμως μόνο με τις αυστηρώς επιλεγμένες λέξεις - πρεσβευτές μας. Το επιχείρημά μου θα συναντήσει το επιχείρημά σου, η λεξούλα μου τη δική σου, ίσως κι η ευαισθησία μου τη δική σου, το βλέμμα μου όμως δεν θα συναντήσει το δικό σου, αλλά θα εξακολουθήσουν να κοιτούν οθόνες υπολογιστών.
Έτσι η έκθεση είναι εξ' ορισμού λειψή.
Κάποιος όμως τόλμησε, κάποιος γύμνωσε το κορμί του, το προσέφερε σε κοινή θέα και μας το έδωσε να το κοινωνήσουμε.
Ένα σώμα έχει μπει πια στην γειτονιά.
Δεν είμαστε πια λειψοί, δεν είμαστε φιλοσοφούντα ολογράμματα, ποιητικίζουσες ρέπλικες, πολιτικολογούντα ανδροειδή.
Σάρκα και δέρμα μας εξανθρώπισε.
Έχουμε πια που να ακουμπήσουμε.
Γιατί κάποιος γδύθηκε και μας έντυσε όλους με την γενναιότητα της σαρκός του.