Ρεαλιστής Ραλίστας & Αφοί

- Διαβάζω σε συνέντευξη του παλιού ραλίστα Γιώργου Μοσχού, ότι στο "Ακρόπολις" έτρεχε πάντα συντηρητικά, γιατί τον ενδιέφερε να τερματίσει και να πάρει τους βαθμούς για το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Ότι μια χρονιά έφτασε κοντά στην πρωτιά του "Ακρόπολις" και ίσως και να μπορούσε να τη διεκδικήσει αν ρίσκαρε, αλλά του υπέδειξαν από την εταιρία του να μην το κάνει, επειδή μπορεί να έμενε εκτός αγώνος. Ότι αυτός συμμορφώθηκε κι έτσι δεν κέρδισε.

- Βλέπω στο DVD το "RAY", το οποίο -ούτε λίγο ούτε πολύ- μας δείχνει ότι ο Ray Charles ήταν επί χρόνια ηρωινομανής, χωρίς αυτό να τον εμποδίσει να χάσει μια παράσταση, μια ηχογράφηση, ένα ραντεβού.

- Διαβάζω στους επικηδείους του Μανόλη Αναγνωστάκη, ότι από ένα σημείο κι ύστερα σταμάτησε να γράφει ποίηση και ότι αυτό -η σιωπή του δηλαδή- ήταν μια στάση ποιητική.

Ο ρεαλιστής ραλίστας, το συνεπέστατο πρεζόνι, ο σιωπηλός ποιητής. Επίθετα που σε πρώτη όψη αντιφάσκουν με τα ουσιαστικά, ιδιότητες που δεν ανταποκρίνονται στα στερεότυπα συμπεριφοράς ενός οδηγού αγώνων, ενός ναρκομανή, ενός λογοτέχνη. Αντιφάσεις που επαινούνται. Επαινείται ο μουσικός που δεν αφήνει το ναρκωτικό να τον υποδουλώσει αλλά το χρησιμοποιεί ως πηγή ανακούφισης ή κι έμπνευσης. Πώς το έλεγε κι ο Βαλ Κίλμερ-Μόρισον στα βουνά; "Να επεκτείνουμε τους ορίζοντές μας" ή κάπως έτσι. Επαινείται ο οδηγός που καταφέρνει να πάρει το βαθμολογικά μέγιστο από το αυτοκίνητό του, χωρίς να κάνει περιττές τρέλλες κι εντυπωσιασμούς κυνηγώντας το ανέφικτο. Επαινείται ο ποιητής που απογοητεύθηκε και δεν βρήκε λόγο επαρκή να γράψει και να δημοσιεύσει.

Εγώ όμως θα διαφωνήσω και θα ταχθώ υπέρ των στερεοτύπων. Δεν θα καταλάβω, ας πούμε, πώς γίνεται να μην σε παρασέρνει η ένταση του αγώνα και της ταχύτητας και πώς φρενάρεις ενσυνείδητα το αυτοκίνητό σου, χωρίς να δοκιμάσεις τα όριά του, χωρίς να δοκιμάσεις να αρπάξεις την ευκαιρία που σου παρουσιάζεται μια φορά στη ζωή σου. Δεν θα καταλάβω, πώς γίνεται να έχεις τόση αυτοκυριαρχία ώστε και ηρωινομανής να είσαι και τη ζωή σου να την έχεις τακτοποιημένη μια χαρά (ή σχεδόν). Όταν δηλαδή σου έρχεται η επιθυμία να ξανατρυπηθείς, πώς ακριβώς το αντιμετωπίζεις; Άνθρωπος είσαι ή μηχανή; Δεν θα καταλάβω, τί μπορεί να κάνει έναν ποιητή να σταματήσει να γράφει. Είναι η απογοήτευση, εξήγηση ικανοποιητική; Γιατί δεν γίνεται η απογοήτευση ποίημα; Τι πάει να πει "σιωπώ¨; Στο χέρι σου είναι; Τι είναι η ποίηση; Χούι;

Υπέρ των στερεοτύπων λόγος. Ίσως γιατί αν είσαι νερόβραστος και ζεις σε χαμηλές ταχύτητες και χωρίς δυνατότητα να γεννήσεις μουσική ή ποίηση, σου είναι εύκολο να ζητάς από τον άλλο να πάει με τα γκάζια στο φουλ (και να κινδυνέψει να γκρεμοτσακιστεί), σου είναι εύκολο να κατακρίνεις τον άλλο ως μηχανή (ενώ μπορεί η απάντηση στην θανατηφόρα ανάγκη για περισσότερη πρέζα, να ήταν η ζωοφόρα ανάγκη για περισσότερες μελωδίες), σου είναι εύκολο να κατηγορείς τον άλλο που σταμάτησε να γράφει (λες και η ποσότητα είναι το ζητούμενο και όχι η ποιότητα).

Όλα - όλα, και τ' άλογα μου θα στα δώσω και με τα άλογα του αυτοκινήτου μου θα ταϊσω επί δεκαετίες χώμα κι αδρεναλίνη τους θεατές, so please unchain my heart, set me free.