Παραμύθα

Επιτέλους είχε φτάσει ξανά η ώρα. Όλη μέρα ζούσε για 'κείνη. Ήταν σκλάβος της. Ανέβηκε τα σκαλιά. Κάθησε και κοίταξε στιγμιαία δίπλα του τους ομοιοπαθείς του. Αυτοί είχαν ήδη "φύγει". Δεν τον ενοχλούσαν, δεν τους ενοχλούσε. Ο καθένας στον κόσμο του. Όλοι στον κόσμο της. Αλλά ο καθένας μόνος του. Ξεχασμένοι από Θεό κι ανθρώπους. Χτύπησε με τον δείκτη του τη φλέβα του χεριού του. Το τρέμουλο μεγάλωσε και το μάτι του είχε θολώσει. Σε δευτερόλεπτα θα ήταν πάλι δικός της. Τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με αυτή τη στιγμή. Δεν άντεχε άλλο. Ναι. Ήταν on line.

ΣΥΝΔΕΣΗ.

Βυθίστηκε μέσα της όπως ο Έντουαρντ Νόρτον στα βυζιά του Μιτ Λόουφ και χάθηκε στο σκοτάδι της ιδρωμένης της αγκαλιάς.